H ΜΑDAME

Δευτέρα, Σύνταγμα,ώρα 9:30 το πρωί…
Ο Χ. καταφτάνει, το καφέ έχει σχεδόν γεμίσει κι εγώ γκρινιάζω.
«…το δημόσιό σας μέσα…κι εγώ δε θέλω να πάω το απόγευμα στη δουλειά, μπορώ???»
«Να δώσεις ΑΣΕΠ αγάπη μου να διοριστείς και θα τα’χεις κι εσύ τα τυχερά σου», απαντάει ο φίλος μου που μερικές φορές νομίζω πως δεν είναι πραγματικό όν, είναι απλά ένας απεσταλμένος του κακού Θεούλη με μοναδικό σκοπό να μου τα πρήζει να δώσω κάποτε ΑΣΕΠ…
«Πάλι τα ίδια? Δε δίνω λέμε. Δεν έχω χρόνο για τόσο διάβασμα και δε με παίρνει να δουλεύω λιγότερο. Ασε που διατηρώ επικοινωνία με πολλά καράφυτα από τη σχολή, ούτε ένας δεν κατάφερε να περάσει μέχρι τώρα, σιγά μην τα καταφέρω εγώ…»
«Είσαι έξυπνη μικρή μου εσύ, θα τα καταφέρεις» (αυτή η αισιοδοξία του ώρες ώρες με κάνει να θέλω να τον πλακώσω…)
«ΔΕ θα τα καταφέρω χρυσέ μου…το να γράψω καλά είναι το πιο εύκολο της υπόθεσης. Δεν έχω ούτε ένα μόριο, ούτε γάμο, ούτε παιδιά, ούτε προυπηρεσία..τίποτα! Κι αν υποψιαστώ πως θα ρίξω τόσο διάβασμα και θα χαθώ απ’τα εγκόσμια για να μου πούν «Ξέρετε, γράψατε τέλεια, είστε στους διοριστέους αλλά όχι στους διορισθέντες…τι κρίμα, ελάτε σε 2 χρονάκια πάλι…», αν το υποψιαστώ αυτό θ’αυτοκτονήσω και θα σε πάρω κι εσένα μαζί μου που μου βάζεις φυτιλιές μπουμπούνα!»

Με το Χ. κάνουμε πολύ παρέα τα τελευταία 3 χρόνια.
Βασικά αγαπιόμαστε.
Είναι δημόσιος υπάλληλος.
Και γκέι.
Και γαμώ τα παιδιά…
Και Πασόκος , Βενιζελικός μάλιστα,(αλλά τους φίλους τους δεχόμαστε με τα ελαττώματά τους, έτσι δεν είναι???»)

«Εσύ ΘΕΣ να διοριστείς?»..με κοιτάζει ερευνητικά…
«Πριν μερικά χρόνια ούτε με σφαίρες. Εδώ που φτάσαμε…αν ήταν λίγο πιο ανώδυνη η διαδικασία…χμ..δε θα’λεγα όχι. Αλλά και να διοριστώ ρε Χ., ξέρεις τι με περιμένει? 5 χρόνια επαρχία minimum! Θα φρικάρω!»
«Αφού εσένα σ’αρέσει η επαρχία καλέ..»
«Η επαρχία,όχι η άγονη γραμμή! Ούτε τα αποκλεισμένα χωριά! Ούτε τα αστρονομικά ποσά που θα χαλάω για μετακινήσεις αφού όλη μου η ζωή είναι εδώ, remember???”
«Είναι πολύ απλό ma cherie! Θα με παντρευτείς! ( ο μισός καφές μου βγαίνει απ’τα ρουθούνια αλλά ο Χ. συνεχίζει ακάθεκτος!) Δημόσιος υπάλληλος δεν είμαι τόσα χρόνια? Πέρνα εσύ και τι σε νοιάζει! Το συντομότερο θα βρίσκεσαι και πάλι στην πρωτεύουσα λατρεμένη!»
«Αμα είναι έτσι να παντρευτούμε νωρίτερα ρε», σκάω στα γέλια, «να έχω και τα μόρια του γάμου όταν πάω να δώσω!»
«Πολύ καλή ιδέα!», σιγοντάρει, ούτως η άλλως μικρή μου δε μπορώ να ανταποκριθώ στα συζυγικά μου καθήκοντα! Θα είμαι ο πιο βολικός σύζυγος ever! Kαι το διαζυγιάκι δεν είναι τίποτα, 800 ευράκια υπόθεση! Ρε την κακομοίρα τη μάνα μου χαρές που έχει να κάνει…( η μαμά του, όχι μόνο δεν ξέρει τίποτα για την προσωπική ζωή του καμαριού της αλλά εκφράζεται τόσο άσχημα κάθε φορά που τη συναντώ όταν αναφέρεται στις νέες νοικοκυρές που είναι όλες τεμπέλες, κακομαθημένες και τα θέλουν όλα στο χέρι ενώ εκείνες τότε…που έχω μπεί ούκ ολίγες φορές στον πειρασμό να της πετάξω πως δε χρειάζεται ν’αγχώνεται αφού δε θα δεί ποτέ νέα νοικοκυρά στο σπίτι της…αλλά έχε χάρη που αγαπάω πολύ το Χ. και κρατιέμαι!)

« Η δικιά μου πάλι όχι!!!!» αλλά θα το παλέψουμε, δεν τρέχει…ξεκαρδίζομαι στα γέλια!
«Της το’χεις πεί ρε καθίκι??» γρυλλίζει ο Χ.
«Τώωωωρα, εδώ και κάτι αιώνες! Ελα ρε βλάκα, πως κάνεις έτσι, δεν τρέχει τίποτα λέμε, απολογούμαι…αλλά δε γλιτώνω το κουλουράκι που μου πετάει στη μούρη!
«Δεν ξανάρχομαι σπίτι σας ποτέ!» δηλώνει γελώντας ο Χ, ντρέπομαι!»
« Κι εγώ δε σε παντρεύομαι ρε, όχι τίποτ’άλλο, να μου βγεί και καμιά βρώμα ότι το’παθες μετά από μένα να στιγματιστώ στην κοινωνία!
«Για να μάθεις να καρφώνεις ρε τσογλάνι αυτό θα σου κάνω!», με απειλεί, άκου στη μάνα της, τι ντροπή Θεέ μου! Θα πώ μάλιστα πως μετά από σένα σιχάθηκα τις γυναίκες εντελώς!!»
….η κουβέντα συνεχίζεται σε παρόμοιο στυλ, γελάμε συνεχώς…και ξαφνικά….

«ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!!!!! Τόση ώρα σας ακούω και δεν έχω βγάλει κουβέντα, αρκετά πιά!!»
(Η φωνή ανήκει στην κυρία του διπλανού τραπεζιού που σα δεύτερος Προκρούστης πρέπει να επιμήκυνε τρομερά το αυτί της για να καταφέρει να τ’ακούσει όλα αυτά μιας και η μουσική είναι επίσης δυνατή…)
«Τα έχετε ισοπεδώσει όλα!», συνεχίζει ακάθεκτη ενώ ο σύζυγος κρύβεται πίσω από την εφημεριδα του…Νεολαία! ΝεοΛΕΡΑ πες καλύτερα! Για σένα νεαρέ μου, λυπάμαι βαθύτατα, στρέφεται στο Χ., λυπάμαι τη μάνα σου και τον κακομοίρη τον πατέρα σου! Κι έχεις και θέση στο Ελληνικό Δημόσιο ενώ τόσα παιδιά ψάχνουν για δουλειά! (ζόνγκ!) Άρρωστα πλάσματα! Στην ηλικία σας θα έπρεπε να είστε δυο κανονικοί άνθρωποι με την οικογένειά τους! Κι εσείς? Έχετε φύγει εντελώς από την πορεία σας, μιλάτε για τον ιερό θεσμό του γάμου σα να είναι παιχνιδάκι, δε σέβεστε πατρίδα, θρησκεία, γονείς, τίποτα! Κι εσύ κοπέλα της παντρειάς (εγώ είμαι αυτή) και καθηγήτρια (το αυτό!) κάθεσαι και χαχανίζεις σαν κοριτσόπουλο στις καφετέριες λέγοντας αυτά τα αίσχη! ΠΟΤΕ σου δεν πρέπει να διοριστείς! Να μάθεις τι εσύ στα παιδιά??? Αλλά βέβαια, η παγκοσμιοποίηση μας μάρανε……………………………
……………………………………………………………..και συνεχίζει ακάθεκτη το ξέχεσμα για δέκα λεπτά περίπου…εμείς δεν έχουμε συνέλθει ακόμη απ’το σόκ…
……..αλλά βέβαια, φαντάζομαι σε τι σπίτι μεγάλωσες ( για μένα πάει κι αυτό…) για να ξέρει η μάνα σου πως κάνεις παρέα και με…άντε μην πώ τώρα, πάμε Αριστείδη, πάμε!»

Βουτάει τον Αριστείδη που έχει ήδη πληρώσει (και «πληρώσει» φαντάζομαι σ’αυτή τη ζωή…) και φεύγουν! Οι λιγοστοί πελάτες εκείνης της ώρας γελάνε και μας κοιτάζουν ενθαρρυντικά, «τα καφεδάκια των παιδιών κερασμένα από μένα», λέει ένας κύριος, «μα φυσικά τα κερνάει το μαγαζί και σόρι παιδιά», επιμένει η γλυκύτατη ιδιοκτήτρια, «ε, τότε ας παραγγείλουν τα παιδιά ότι θέλουν να κεράσουμε όλοι», γελάει ένας νεαρός πιο πέρα…και μια χαρά! Γίναμε όλοι μια παρέα και το καφεδάκι κράτησε πολύ!

ΥΓ1: Μια ερώτηση madame: Την ΑΓΑΠΗ που έκοβε βόλτες πάνω απ’τα κεφάλια μας και χόρευε γύρω απ’τα φραπέ μας την πήρε καθόλου το μάτι σας το φλογοβόλο?
Αν όχι, απευθυνθείτε πάραυτα στον οφθαλμίατρο του ταμείου σας πρίν τα ενοποιήσουν και τον φάει το μαύρο σκοτάδι…(σας…)

ΥΓ2: A propos, ένα ζώο που κυκλοφορεί πρωί πρωί φορώντας στους ώμους του ένα άλλο, βασανισμένο και γδαρμένο, ζώο, κατά την ταπεινή μας γνώμη δε δικαιούται, αν μη τι άλλο, να εκφέρει και άποψη…

ΥΓ3: Η ιστορία που μόλις διαβάσατε είναι 100/100 αληθινή…

ΤΟ ΑΣΧΗΜΟΠΑΠΟ....

«…το μικρό παπάκι ένιωθε τόση μοναξιά…κρυβόταν μέσα στις φυλωσσιές της λίμνης μακριά από τα άλλα παπάκια που το κορόιδευαν και έκλαιγε με λυγμούς…
Τι έχω φταίξει? Αναρωτιόταν..Γιατί δε μ’αγαπάει κανείς? Γιατί να είμαι τόσο ασχημο??
Και δεν τολμούσε να ξεμυτίσει από το καταφύγιό του, τα υπόλοιπα παπάκια θα το τσιμπούσαν και θα το κορόιδευαν μέχρι να ξαναγλυστρήσει αποκαμωμένο στη φωλιά του..»

«…και ξαφνικά είδε τους κύκνους να πλησιάζουν απειλητικοί κατά πάνω του…δεν είχε άλλες αντοχές…δεν προσπάθησε να φύγει…κατέβασε μοναχά το κεφαλάκι του και περίμενε το βέβαιο θάνατο…»
……………………………………………………………………………………….
Βρισκόμαστε γύρω στο 1985 και το μικρό πατσιούρι ξυπνάει για άλλη μια φορά ουρλιάζοντας…Οι γονείς μου έχουν βαρεθεί-κάθε βράδυ τα ίδια..
«Γιατί μαμάααααα γιατί??» ρωτάω για χιλιοστή φορά μέσα στα αναφιλητά μου..
«Γιατί δεν το θέλανεεεεε?» «Γιατί το τσιμπούσααααααν?»
«Εκατό φορές το’χουμε πεί αγάπη μου, επειδή ήταν άσχημο»
«Κι τι έγινεεεε??» «Τι τους έφταιγεεεεε???» «Αφού δεν είχε πειράξει κανέναααααν»
«Μα καλό μου, ήταν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, καταλαβαίνεις??? Εσύ δεν την κοροιδεύεις την Αθηνούλα που φοβάται το σκοτάδι??? "
«Δεν την τσιμπάωωωω…ούτε τη χτυπάω…» σκούζω υστερικά. «Και δεν το ξέρειειειει…από πίσω της την κοροιδεύωωωωω… Πάμε μαμάαααα…πάμε να πάρουμε το παπάκι στο σπίτι μααααας!»
Η καημένη η μαμά μου προσπαθεί υπομονετικά να εξηγήσει για μια ακόμη φορά στο μόγγολο πεντάχρονό της πως το παπάκι δεν είναι υπαρκτή φυσιογνωμία αλλά…έχουν βρεί κακό μπελά τον τελευταίο καιρό. Από την ώρα που διάβασα το παραμύθι κλαίω ολημερίς και οληνυχτίς και ενδιάμεσα τους βομβαρδίζω με αναπάντητα γιατί και ικεσίες να πάμε επιτέλους να βρούμε το παπάκι και να του προσφέρουμε εμείς μια οικογένεια.
Βλέπω εφιάλτες- το παπάκι να κλαίει μόνο του μές το κρύο και να με παρακαλάει να πάω να το σώσω, εγώ δεν πάω γιατί είμαι μικρή και οι γονείς μου δε μ’αφήνουν να βγώ μόνη μου από το σπίτι, τελικά οι κύκνοι την πέφτουν στο παπάκι κι εκείνο κρώζει τρομοκρατημένο, το τσιμπάνε με τα ράμφη τους, απεγνωσμένα κουάκ κουάκ παντού και η λίμνη γεμίζει αίματα και πούπουλα και κάπου εκεί πετάγομαι τρομοκρατημένη, παθαίνω υστερία και κλαίω δυνατά μέχρι να με παρει ο ύπνος τα χαράματα. Και κάθε νύχτα τα ίδια. Οι ίδιοι διάλογοι. Μέχρι και ο παιδίατρος ήρθε ένα βράδυ να το εξακριβώσει ιδίοις όμασι.

«Μα δε μπορείς να καταλάβεις??» ουρλιάζει εκτός εαυτού ο μπαμπάς μου.
ΔΕΝ το σκοτώσανε το παπάκι σου.
«Του όρμησααααν», σκούζω ακάθεκτη εγώ…»Και θα το σκότωναν με τα ράμφη τους, το λέει το βιβλίοοοοοο»
«ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΛΕΜΕ!» Ωρύεται ο χριστιανός μπας και το βουλώσω επιτέλους…ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΚΥΚΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑΝ!!!!! "
«Ναι αλλά αν δεν είχε μεταμορφωθεί θα το σκότωναααααν…» κλαίω τώρα γοερά. «Επειδή ήταν κύκνος του τη χάρισααααν…Το καημένο…αν ήταν στ’αλήθεια άσχημο παπάκι τώρα δε θα ζούσεεεεε…αφού το λέει το βιβλίοοοοο…τα άσχημα παπάκια μια μέρα τα σκότωναααααν»
Ο μπαμπάς μου δεν είπε τίποτα. Μόνο πήγε στη μαμά μου και της είπε πως το παιδί είχε σκεφτεί κάτι πολύ σοβαρό. Για το επόμενο διάστημα με αντιμετώπιζαν με δέος, σαν τη μικρή μετεμψύχωση του Σοπενάουερ…

Τα θυμάμαι πολύ καθαρά όλα αυτά. Το γαμωπαραμύθι που αγνοώ και ποιος το έγραψε μου γάμησε την παιδική ηλικία. Όλη. Το βιβλίο είχε εξοβελιστεί από το σπίτι αμέσως μόλις άρχισαν τα συμπτώματα και κάποια στιγμή οι νυχτερινές κρίσεις μου πέρασαν, αρκούσε όμως μια απλή αναφορά στο παραμύθι, η έστω η λέξη «παπάκι» για να μουδιάσω ολόκληρη και τη νύχτα, στο κρεβάτι μου, να πατήσω τα κλάματα…
Και είχα δίκιο. Όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω πως είχα δίκιο που είχα φάει τέτοιο χοντροσκάλωμα με το θέμα. Όντως, στη βερσιόν που έχω αυτή τη στιγμή στο σπίτι, αναφέρεται ξεκάθαρα. Τα καταραμένα τα γαμώπουλα, οι κύκνοι, άφησαν το παπάκι να ζήσει γιατί ηταν κύκνος! Κι εκείνο έγινε ευτυχισμένο γιατί ήταν κύκνος και μπηκε στην οικογένεια τους!
Πουθενά δεν αναφέρεται η μαύρη ζωή που θα περνούσε το παπάκι αν δεν τα’φερνε η μοίρα έτσι ώστε να’χει σκάσει απευθείας από την Αρεία Φυλή. Και τα άλλα παπάκια που το κορόιδευαν στα περισσότερα βιβλία αναφέρονται ως αδέρφια του, τα αυγά τους κλωσσήθηκαν μαζί και τα πλασματάκια αυτά μεγάλωσαν μαζί!
Ηθικό δίδαγμα δηλαδή??? Ότι δε μας μοιάζει ή το κράζουμε ή το σκοτώνουμε.
Όταν ανακαλύπτουμε πως είμαστε συγγενείς με κάποιους…αμέσως γινόμαστε με χαρά μέλη της οικογένειάς τους κι ας έχουμε ξανασυναντηθεί στο παρελθόν στους ρόλους του σήριαλ κίλερ και του θύματος αντίστοιχα.!
Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να φερθούμε άσχημα σε κάποιον που έχουμε μεγαλώσει μαζί αγαπημένοι αν με τα χρόνια τραβήξει άλλο δρόμο, λίγο διαφορετικό από το δικό μας, έστω και εμφανισιακό…

Χτες μία φίλη με παρακάλεσε να βοηθήσω λίγο το παιδάκι της στα αγγλικά γιατί αυτή δεν ξέρει Χριστό.

"Δείξε μου τί έχεις για ανάγνωση Δημητράκη???", τον ρώτησα γλυκά.

¨Οχι ρε πούστη μου, "ΤΗΕ UNGLY DUCKLING"...διαβάζω στο πάνω μέρος του κεφαλαίου.

Πάλι ΕΚΕΙΝΟ.

"Δημητράκη, τί έγινε στο τέλος?", τον ρωτάω δήθεν περίεργη.

"Α, μιά χαρά! Δεν το κορόιδευαν πιά! Αφού ήταν κύκνος!!!!!!!!" θριαμβολογεί ο Δημητράκης...

(Εγώ πάντως αν ήμουν το δύστυχο αυτό παπάκι σίγουρα μεγαλώνοντας και αν την είχα βγάλει καθαρή, θα είχα ιδρύσει τη 17η Νοέμβρη των πτηνών, εκτελώντας έναν lifestyle κύκνο κάθε μήνα για παραδειγματισμό, καλό Σαββατοκύριακο!)

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ

ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΑΣ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ

ΣΤΙΣ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΘΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ

ΣΤΑ ΤΙΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΕΗ

15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

ΚΑΙ ΩΡΑ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

ΓΙΑ 15 ΛΕΠΤΑ

ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΔΙΑΚΟΠΤΗ.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!!!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ?????

Ούπς! Πού είναι τα ταμπού μου??

Α .

1993....Πρώτες διακοπές χωρίς χονείς! Εγώ και η κολλητή μου μπαστακωθήκαμε στον αδερφό της και την παρέα του να μας πάρουν μαζί. Δε μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, τον ίδιο χειμώνα τους είχαμε προσφέρει τους κουμπαράδες μας για ένα σοβαρό τους πρόβλημα...και να'μαστε! Εμείς και τρία ζευγάρια γύρω στα 30 τότε να αλλωνίζουμε τις Κυκλάδες!

Εκείνοι διακόπευαν "ζευγαρίστικα", χαλαρά ποτάκια, βόλτες, νωρίς για ύπνο...Εμείς φυσικά είχαμε λυσάξει! Ακόμη προσπαθούμε να θυμηθούμε αν είχαμε κοιμηθεί έστω και μια ώρα την καλύτερη ως τότε βδομάδα της ζωής μας!

Την ατάκα εκείνης της γκόμενας όμως τη μνημονεύουμε κάθε φορά με ΦΡΙΚΗ!

Ένα από τα τελευταία βράδια στο νησί..

Κλασσικά εικονογραφημένα-είμαστε για ποτάκι με τα παιδιά και περιμένουμε ανυπόμονα να πάνε να ξεραθούν επιτέλους για να σύρουμε τα κομάτια μας στα καινούρια μας στέκια...

Μια από τις κοπέλες της παρέας μας κοιτάει και αναστενάζει...

"Αχ, τυχερά εσείς, τί ανάγκη έχετε, θα πάτε μετά στο ωραίο σας κρεβατάκι για ύπνο..αλλίμονο από 'μας, Παναγία μου, ποιός κάνει σέξ πάλι? Που την έχει την όρεξη, στο τσεπάκι του ήθελα να'ξερα νυχτιάτικα?"

"Αχ", μουγκρίζει με πόνο και αυτή που καθόταν δίπλα της κοιτάζοντάς την με καταννόηση...

( Ακόμη φτυνόμαστε με την Α. που δέ μας προξένησε παιδικό τράυμα η μαλάκω και δέ σιχαθήκαμε κάτι πριν καν το δοκιμάσουμε...)

Β .

Η Σ. είναι πολλά χρόνια φίλη μου.

Δεν έχει κάνει σέξ ποτέ.

Είμαστε συνομήλικες.

Ούτε σχέση έχει κάνει ποτέ.

Δεν είναι ούτε άσχημη, ούτε σπαστικιά ούτε βρωμιάρα.

Απλά δεν έτυχε.

Την υπερασπίζω πάντα γιατί μου σπάνε τα νεύρα οι ανακρίσεις που υφίσταται από φίλους και γνωστούς. Όταν έρχεται σε δύσκολη θέση επεμβαίνω λέγοντας πως αυτός που δέν τα λέει γαμιέται πιό καλά απ'όλους. Δεν ξέρω αν την πειράζει που είναι παρθένα, οι γαμωερωτήσεις όμως αυτές την πειράζουν σίγουρα.

"Αν πλησίαζα τα 30 χωρίς να τον έχω φάει θα ήμουνα με ζουρλομανδύα", ωρρύεται η Α. στις κατ'ιδίαν συζητήσεις μας επί του θέματος.

"Θα πλήρωνα κάποιον να μου κάτσει να δώ πως είναι! ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην τη νοιάζει!!"

"Μπορεί να είναι σαν το τσιγάρο", φιλοσοφώ εγώ..ή τα ναρκωτικά...αν δεν έχεις δοκιμάσει δέν ξέρεις τί χάνεις, άν στα κόψουν όμως απότομα θα φρικάρεις...

Γ .

Παρασκευή βράδυ:

Η καθιερωμένη επίσκεψή μου στο γυναικολόγο.

Δίπλα μου δύο κυρίες γύρω στα 45, είναι μαζί, φίλες προφανώς. Κάνω πως ξεφυλλίζω ένα περιοδικό αλλά εννοείται πως στήνω αυτί ...( όχι μόνο στο γιατρό, στο τρένο, στο μετρό, στο λεωφορείο, στα πάρτυ..παντού, συγγνώμη μαμά!)

"Αυτό το Π.Α.Π...θα πεθάνω στον πόνο πάλι", κλαψουρίζει η μία.

"Θα μου πείς δέκα χρόνια είναι αυτά, αμα δέ μπαίνει τίποτα πού να μην πεταχτείς στο ταβάνι όταν μπεί αυτό!"

Χλωμιάζω και γρήγορα γρήγορα ορκίζομαι από μέσα μου πως τελικά δε γαμιέται, θα γίνω καλό κορίτσι ΚΑΙ θα παντρευτώ το συντομώτερο...

Μετά την κοιτάζω κλεφτά. Είναι πολύ όμορφη και.. όου σήτ, φοράει βέρα...

Άκυρο!

Κι επειδή είμαι τρομερά περίεργη θα ήθελα πολύ να μάθω:

Τα θεωρείτε κι εσείς τραγικά όλα αυτά ή απλά εγώ είμαι μια απαίσια σεξομανής????

ΝΥΣΤΑΖΩ.....

Πρέπει να είναι η μοναδική Παρασκευή των τελευταίων μηνών που πέφτω για ύπνο τόσο νωρίς.

Βγηκα για ένα ποτάκι 11-12. Η καλύτερη ώρα. Θα το καθιερώσω τις Παρασκευές και ίσως το οξαποδώ Σάββατο.

Στο μπαράκι μία παρέα κάνει χαβαλέ για τα Ζωνιανά. Προτιμώ να δώ 45 ώρες ντοκιμαντέρ για τους μετεωρίτες παρά να υπομείνω άλλη μία τέτοια κουβέντα έστω κι από απόσταση.

Τσακώνονται κιόλας κάποια στιγμή γιατί ένα φωτισμένο παιδάκι της παρέας κάνει το λάθος να ψελλίσει δειλά πως δέν τους θεωρεί και τόσο μάγκες τους Κρητικούς.

Η υπόλοιπη παρέα του την πέφτει πολύ άσχημα.

Αν είχα τα κέφια μου θα το υπεράσπιζα αλλά βαριέμαι ν'ασχοληθώ μ'ένα κάρο βλαμμένα που αποθεώνουν άλλο ένα κάρο φρενοβλαβείς που χωρίς το σιδερικό τους θα σερβίρανε τσάι στο Σύλλογο Κυριών του ΟΑΕΔ.

Γυρίζω σπίτι...το κεφάλι μου πονάει τρομερά σήμερα. Πέφτω στο κρεβάτι σάν τούβλο. Αμ δέ! Ο γείτονας με τους φίλους του τσακώνονται για το Μακεδονικό, Σκοπιανό ή όπως αλλιώς το θέλετε. Εντωμεταξύ λένε κάτι παπαριές, ΜΑ ΚΑΤΙ ΠΑΠΑΡΙΕΣ! ( Δέν είναι της παρούσης αλλά κάτι τέτοιες ώρες εκεί που αισθανόμουν τέρας α- ή έστω ημι- μάθειας, όσο περνάει η ώρα κοντεύω να πιστέψω πως είμαι η μετεμψύχωση του Παπαρρηγόπουλου!)

Μιλάμε για φωνές! Ξανασηκώνομαι...Αυτή τη στιγμή που σας γράφω ουρλιάζουν σά μανιακοί. Η γυναίκα του τον παρακαλάει να κάνουν λίγο ησυχία για το μωρό...δέν υπάρχει λογος, το μωρό σκούζει επίσης και ο τρελός της γειτονιάς περιφέρεται στο δρόμο με το φανελλάκι...

Δέν ξέρω για τους άλλους λαούς, αλλά ώρες ώρες το πιστεύω, εμείς οι Έλληνες τελικά πρέπει να είμαστε δομικά ηλίθιοι...

Επίσης ένα τεράστιο ποσοστό από μας έχει μπερδέψει τις ειδήσεις με τα σήριαλ.

Αυτό το τελευταίο που σας λέω μήν το παίρνετε έτσι ελαφρά, έχω ένα προαίσθημα πως μιλάμε για την ασθένεια του μέλλοντος.

ΤΟ...ΠΑΤΑΕΙ ΤΟ ΠΛΗΚΤΡΟ!

Η αγγελία ήταν σκέτη πρόκληση...

"Πωλείται αμερικάνικο πιάνο, σε άριστη κατάσταση, τιμή: 300 ευρώ, πληροφορίες 6945....."

" Σε παρακαλώ Πατσιούρι ", ούρλιαξε ενθουσιασμένος στο τηλέφωνο ο φέρελπις μουσικός φίλος μου. "Σε ικετεύω! Έλα μαζί μου να το δούμε, εσύ ξέρεις από πιάνα! Είναι τρελή ευκαιρία, δέ θα την ξαναβρώ! Έλα και σου υπόσχομαι πως θα κάνω εγώ μπέιμπι σίτινγκ στο Χοντρό Όνειρο ΟΠΟΤΕ θέλεις, για ΟΣΕΣ ΩΡΕΣ θέλεις! Και θα το βγάζω βόλτες, μακρινές βόλτες! Θα του επιτρέψω να με λέει και μπαμπά! Ψυχικό ρε Πατσιούρι!"
Μία αδυναμία εκτός από το Χοντροσυγκατοικάκι μου άν έχω σ'αυτή τη ζωή, αυτή είναι οι φίλοι μου. Δέ μπορώ να τους χαλάσω χατήρι ακόμη και όταν κάνω τη δύσκολη ( Εξαιρούνται προτάσεις για πανηλίθιες εξόδους με αυτιστικές θορυβώδεις παρέες που πλέον με κουράζουν φοβερά και ναί, γέρασα!). Έτσι, λίγες μέρες μετά, βρέθηκα καθισμένη αναπαυτικά σ'ένα ωραιότατο ταξί δίπλα στο Μπετόβεν του μέλλοντος που φλυαρούσε χαρούμενος...
Δέ φλυαρούσε μόνο το καμάρι μου...
Φλυαρούσε και ο ταρίφας...
Και αν ο φίλος μου μέχρι εκείνη τη μέρα είχε ένα πράγμα να ζηλέψει από το Μπετόβεν, την κουφαμάρα του...η ώρα έφτασε...ο ταρίφας μας κούφανε και τους δύο με τις ιστορίες για τα Νεφελίμ που ζούν δίπλα μας κι εμείς οι αντίχριστοι δέν έχουμε πάρει χαμπάρι...
Όσοι δέν ξέρετε τί είναι τα Νεφελίμ προφανώς έχετε χάσει επεισόδια, ο Λιακόπουλος έχει κάψει φλάτζες και οι οπαδοί του (καλή ώρα ο δικός μας ) έχουν ορκιστεί στη δεξιά πατούσα του Βουκεφάλα να του κάνουν και γαμώ τα promotion...και άσε εμάς τους ντεμοντέ και πανάσχετους ν'αναρωτιόμαστε από ποιούς τελοσπάντων γίνεται ο Λιακο best seller...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το ταξί σταματάει έξω από μία περιποιημένη μονοκατοικία. Αποχαιρετάμε τον ενθουσιώδη υπέρμαχο του " ο οξαποδώ πλησιάζει, μετανοείτε..." και χτυπάμε το κουδούνι. Ανοίγει μία κοπέλα, εξίσου περιποιημένη με τη μονοκατοικία της. Πολύ γλυκειά και έγκυος.
Περνάμε μέσα, "ο μπαμπάς μου", μας συστήνει, μένει για μερικές μέρες μαζί μας!
Και αντικρίζω τον πιό γλυκο ηλικιωμένο κύριο που έχω συναντήσει τελευταία. Αρκετά ηλικιωμένο θα έλεγα. Κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι και διαβάζει ένα βιβλίο. Το λούκ του παίζει ανάμεσα στο σοφιστικέ και το "Οιδίπους επί Κολωνώ" και είναι ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΟΣ.
Κάνει στο φίλο μου ερωτήσεις για τις μουσικές σπουδές του με ειλικρινές ενδιαφέρον μας μιλάει για το "Φίλιον" και τις παρέες του...(πάντα οι γηραιοί Κολονακιώτες αστοί ήταν η αδυναμία μου, μπορώ να συζητάω ώρες μαζί τους...) και όταν ακούει πως έχω τελειώσει Φιλοσοφική μάλλον γινομαι κι εγώ η αδυναμία του!

"Και ο σύζυγός μου", μας διακόπτει η κοπέλα. Ενας...χμ...θα μου επιτρέψετε "λαικός" παχουλός νεαρός εμφανίζεται στο σκηνικό..."Α, για το πιάνο, άντε να τελειώνουμε!"
"Ποιός το θέλει??, Εσύ???", κοιτάζει υποτιμητικά το φίλο μου...
Ναί, να τελειώνουμε. Κάθομαι στο πιάνο, παίζω 2-3 μελωδίες, (καλά, είναι σούπερ...), δοκιμάζω τα πεντάλια και τη σουρντίνα, όλα καλά, ο παππούς ρωτάει άν έχω αυτί, "Ναί, του απαντάω χαρούμενη, ότι ακούω μπορώ να το παίξω, μόνο με δεξί και συγχορδίες όμως, έ???"
και μου ζητάει το "Δέν ξέρω πόσο σ'αγαπώ" που είναι το αγαπημένο του παλιό τραγούδι (και μένα) και το παίζω και όλα τέλεια...το πιάνο μόνο θέλει λίγο κούρδισμα και το κλείνουμε!
"Μα γιατί το πουλάτε αφού είναι σε τόσο καλή κατάσταση???" απορώ.
Η κοπέλα χαμηλώνει τα μάτια της, το παιδοβούβαλο καπνίζει στο παράθυρο...
"Νά, ήταν του μπαμπά το πιάνο και...όταν αδειάσαμε το μεγάλο σπίτι....ξέρετε.....μου το έδωσε...όμως τώρα είμαι έγκυος καί...βασικά άν ήταν κορίτσι... θα το κρατούσαμε το πιάνο...αλλά τώρα...βασικά περιμένω αγόρι...ο υπέρηχος δηλαδή έδειξε..και λέμε πως...ο άντρας μου δηλαδή λέει πως..."
( Δέ θέλω να το πιστέψω αλλά ήδη έχω συνειδητοποιήσει με φρίκη πού το παει...κοιτάζω τον παππού εμβρόντητη κι εκείνος μου χαμογελάει πικρά ενώ ο φίλος μου εξακολουθεί να την κοιτάζι με απορία..)
"Πως δέν είναι εποχή για πιάνα μέσα σε σπίτι που μεγαλώνει αγόρι! ", φωνάζει από το παράθυρο ο πατέρας..." Τούτο να μας βρεί ν'αρχίσει να περπατάει και να το τσιγκλάει. Από πού νομίζεις αρχίζει το κακό, πολύ θέλει?Για ρίξε ένα βλέφαρο τί γίνεται έξω!"

"Έλα Βασίλη, εντάξει, μήν ξαναλέμε τα ίδια, αναστενάζει εκείνη που τα δύο τελευταία λεπτά έχω μισήσει θανάσιμα..

Μέχρι να κανονίσουν τις λεπτομέρειες με το φίλο μου έχω μείνει να κοιτάζω τον παππού παγωμένη, εκείνος ξανασκύβει στο βιβλίο του αλλά μου ρίχνει κάπου κάπου καμιά ματιά...

"Κατάλαβες φίλε μου??? ξεσπάει τσαντισμένος ο δικός μου που για να πάρει το πιάνο κοψοχρονιά έχασε την ευκαιρία να βάλει χέρι στο μαλάκα...

"Τα μεγαλώνεις, τα ταίζεις, τα σπουδάζεις και όλα αυτά γιατί? Για να σου παντρευτούν ένα μπουρτζόβλαχο μεθαύριο και να σου πούν τί??? Ότι πουλάνε το ΄πιάνο σου να μήν τους βγεί σκάρτο το σερνικοβότανο, όπου να'ναι θα πουλήσουν και τα βιβλία τους μή δεί τον Καζατζάκη και τους βγεί άθεο...ε ρε τον κακομοίρη το γέρο τί έπαθε!"

Και γελάει...

Εγώ πάλι δέ γελάω....

Aπόψε θα διαβάσω Σεφέρη..."Είναι νωρίς ακόμα, μ'ακούς???"

Και Χατζηφωτίου, "Το Κολωνάκι πρίν την άλωση"!

Καλό Σαββατοκύριακο παιδιά..

YΠΑΡΧΕΙ ΘΕΜΑΤΑΚΙ ΤΡΕΛΟ?????

Ο Νάσος και η Βίλλυ παντρεύτηκαν πρίν μερικούς μήνες. Τους αγαπώ πολύ, ειδικά τη Βίλλυ που την ξέρω άπειρα χρόνια. Δε μπόρεσα να είμαι στο γάμο, είχα καλύτερα πράγματα να κάνω εκείνη την περίοδο, όπως μία φρικιαστική εγχείρηση και μία τρίμηνη νοσηλεία στο σπιτάκι μου…Μετά ήρθε ο Αυγουστος, έφυγα κι εγώ, χαθήκαμε με τα παιδιά…και όταν έφυγε ο Αύγουστος αρχίσαμε όλοι να δουλεύουμε μετά μανίας οπότε πού χρόνος να πούμε τα νέα μας. Μέχρι που η Βίλλυ μου τηλεφώνησε προχτές και με απείλησε πως αν δε με δεί έστω για έναν καφέ θα βάλει τη γιαγιά της να με καταραστεί…η γιαγιά της είναι μία απίστευτη κωλόγρια που από μικρό παιδί έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως οι κατάρες της πιάνουν και δε θέλω να νιώθω ούτε το βλέμμα της πάνω μου!
Έτσι χτές το βραδάκι εξαντλημένη από τη δουλειά κατέρρευσα σ’ένα συμπαθέστατο μπαράκι του κέντρου παραγγέλνοντας ένα ουίσκυ πάγο και ένα ζεστό γαλλικό, ο αγαπημένος μου συνδυασμός όταν αρχίζουν να σκάνε τα μεγάλα κρύα.
Με την πρώτη ματιά κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά…Η Βίλλυ, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια αφού με φίλησε με ρώτησε αγχωμένη: «Να σου πώ, πόσο πάει το ποτό εδώ???»
«Γιατί, ξέχασες το πορτοφόλι σου???», αστειεύτηκα, «ή θές να γλυτώσεις το κέρασμα??»
«Όχι ρε συ..εγώ…»…τα ματάκια της βουρκώνουν και προσπαθεί κάτι να ψελλίσει αλλά χάνει τα λόγια της, δεν τα καταφέρνει, ξεφυσάει, βγάζει το μπουφάν της, βολεύεται στο σκαμπό και με κοιτάζει αμήχανα…
«Πώς πάει ο έγγαμος βίος?» «Πότε θα βαφτίσουμε παιδάκια??» , τη ρωτάω χαρωπά! (εννοείται πως δε συνηθίζω να ρωτάω τετοιες μαλακίες αλλά η Βίλλυ είναι ΠΟΛΥ φίλη μου και άνθρωπος με φοβερό χιουμορ…ασε που έχω ήδη ψυλλιαστεί πως κάτι δεν πάει καλά και προσπαθώ να την κάνω να κελαηδήσει…)
«Δεν είμαι καλά», μου ανακοινώνει παραγγέλνοντας το ποτό της. Έχουμε μεγάλο πρόβλημα και δεν είμαστε καλά. Είμαι έτοιμη να ρίξω μία μούτζα και να γυρισω στους δικούς μου, αυτό σου λέω μόνο.
«Βιλλάκι τι συμβαίνει???» (έχω πάθει σόκ!)
«Δε βγαίνουμε ρε σύ…οικονομικά εννοώ…δε βγαίνουμε…κόβουμε από ‘δώ, κόβουμε απο’κεί, τίποτα…και τσακωνόμαστε όλη την ώρα και’γω έχω καταντήσει μία σκύλα και μισή και δεν αντέχω άλλο…( αρχίζει να βουρκώνει πάλι…)
«Τι θα πεί δε βγαίνετε ρε Βίλλυ??? Δουλεύετε, δε δουλεύετε? Ο.κ, εσύ όχι τόσο καλά, ο Νάσος όμως σίγουρα βγάζει παραπάνω, είναι δυνατόν??
…(με κοιτάζει απελπισμένη..)…Σου έχω πεί πόσα βγάζω????

Όντως, μου έχει πεί. Η Βίλλυ είναι γραμματέας σε μία μικρή εταιρεία τα τελευταία 2 χρόνια. Παρ’όλο που διαθέτει ένα πτυχίο και 2 ξένες γλώσσες, εφόσον δεν είναι απαραίτητα γι’ αυτό που κάνει ο εργοδότης της δεν της τα πληρώνει. Αμείβεται με λίγο παραπάνω από το βασικό μισθό και δεν το κουνάει απο’κεί γιατί ακόμη θυμάται πόσες κάρτες είχε βαρέσει στον ΟΑΕΔ μέχρι να της κάτσει αυτή η δουλειά…
Ο Νάσος δουλεύει πωλητής για μία επώνυμη φίρμα αντρικών ρούχων και τα χρήματα που κερδίζει, με πληροφορεί η Βίλλυ, είναι κάτι μεταξύ των 700 με 800 ευρώ.

…και τα έξοδα τρέχουν, ενοίκια, δάνειο για αμάξι, λογαριασμοί, κινητά, πράγματα για το σπίτι που ακόμη δεν είναι πλήρως εξοπλισμένο…
«Προχτές τα βάλαμε κάτω και σκεφτόμασταν από πού μπορούμε να κόψουμε, Βατερλό…» συνεχίζει το Βιλλάκι έτοιμη να τα μπήξει πιά. «Έχουμε αρχίσει και αποφεύγουμε τα κοινωνικά γιατί δεν τα βγάζουμε πέρα με τόσα δώρα.Ακόμη και τα πηγαινέλα στο χωριό αποφεύγουμε λόγω της βενζίνης. Μου είπε να κόψουμε την τυρόπιτα στη δουλειά το πρωί, ή τον καφέ γιατί κοστίζουν κι εγώ του είπα πως αν πάει έτσι τότε να κόψει εκείνος το τσιγάρο που μας κοστίζει πιο πολύ και τότε άρχισε να ωρύεται πως είμαι τρελή και πως έχει άλλους εκατό λόγους να το κόψει κάποτε το τσιγάρο και τι κατάντια κουβέντα είναι αυτή που κάνουμε και πως προτιμάει να ψοφήσει της πείνας και να τον βρούν με τη γόπα στο στόμα και άει στο διάολο εδώ μέσα και βρόντηξε την πόρτα κι έφυγε πατσιούρι μουουουου»
( Εδώ όπως καταλάβατε τα έμπηξε…)

Δε μπορούσα να της πω τίποτα, είχε δίκιο…απόλυτο. Ειδικά στο σημείο που μου εξομολογήθηκε πως σκόπευε σε κανα δυο χρόνια να κάνει ένα παιδάκι αλλά τώρα το βλέπει πιο χλωμό και απ’τη σελήνη…Αρνούμαι να ζήσω έτσι, καταλαβαίνεις? Κι αν είναι να ζήσω έτσι δεν παίρνω κι άλλον στο λαιμό μου, πάει και τελείωσε!»

«Τι τα ψάχνεις?» μου είπε ο κολλητός μου στο τηλέφωνο τη νύχτα. «Εγώ παρακαλάω να είναι γεροί οι δικοί μου νύχτα μέρα. Αν τύχει τίποτα τη γάμησα. Κι εσύ το ίδιο. Και οι περισσότεροι της γενιάς μας. Και αυτοί είναι δύο. Για σκέψου τη Βίλλυ να μην είχε το Νάσο και να αναγκαζόταν να ζήσει μόνη της με τα 7 κατοστάρικα?? Είναι δυνατόν? Στη μάνα της θα έμενε μέχρι τα 40 της και θα’λεγε κι ευχαριστώ. Κι εσύ το ίδιο. Και το θέμα με τα φράγκα έχει καταντήσει αηδία. Εχω σιχαθεί τον τελευταίο καιρό ν’ακούω από τους γύρω μου τα ίδια, ότι δε βγαίνουν. Ήθελα να ‘ξερα, μερικοί στην ηλικία μας με μικρά παιδιά τι κάνουν», κατέληξε ο Α.

Είχε κι εκείνος δίκιο. Κι εγώ ακούω παράπονα από παντού. Όχι πως δεν έχω και η ίδια προβλήματα αλλά φέτος δουλεύω σούπερ και θα ήμουν αχάριστη να κλαφτώ. Πέρισυ όμως τα είχα δει όλα. Πρόπερσι πάλι όχι αλλά έκανα δύο δουλειές και παραλίγο να νοσηλευτώ με υπερκόπωση. To θυμάμαι και ανατρι΄χιάζω. Και δε θέλω να σκέφτομαι το μέλλον γιατί επίσης ανατριχιάζω. Και θέλω να ρωτήσω κι εσάς…
Το έθιξε η Κατερίνα, το συνεχίζω κι εγώ.
Υπάρχει θεματάκι τρελό με τα χρήματα λοιπόν???


ΥΓ: http://gav-niaou.blogspot.com/ συγχαρητήρια για την πολύ καλή δουλειά….

ΠΕΝΤΕ?????????

Οι τελευταίες μέρες μου???? Άγχος, κούραση, πίεση, νεύρα και- ευτυχώς –ένα ταξιδάκι αστραπή που μου θύμισε σε fast forward γιατί δουλεύω σα μαλάκας, γιατί αγχώνομαι, πιέζομαι και νευριάζω…γι’ αυτές τις στιγμές και μόνο!

Και να’μαι…επιτέλους αραχτή στο ωραιο μου pcακι μετά από ένα φριχτό πρωινό στο κέντρο της πόλης, ναι, ξέρω, είναι υπέροχο το κεντράκι το πρωί αλλά όταν δεν κάνεις αγώνα δρόμου για να προλάβεις εκατό δουλειές μέσα σ’ένα τρίωρο και όλο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει για να μην τα καταφέρεις! Ακολούθησε ο δεύτερος γύρος, το καθημερινό δηλαδή με την ψυχή στο στόμα τρέξιμο προκειμένου να φέρω εις πέρας την τίμια εργασία μου και…home sweet home! Επιτέλους! Και δεν το κουνάω σήμερα για τίποτα και κανέναν! Και ο Γεωργούλης αυτοπροσώπως να τηλεφωνούσε ικετεύοντας να βγούμε θα του έριχνα πόρτα. Βασικά γιατί ποτέ δε μου άρεσε ο Γεωργούλης. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Κι εκεί που συλλογίζομαι τι να σας γράψω, μα ναι! Το Μαράκι! Με έχει καλέσει σε ένα από τα παιχνίδια που σας είχα απειλήσει να μη με ξανακαλέσετε! Αλλά είναι το Μαράκι και το αγαπώ, γι αυτό πρέπει να σας κάνω μία φούλ ενημέρωση για τα πέντε αγαπημένα μου αντικείμενα!

………εμ…ούπς…σνίφ..κλάψ…λύγμ! Καλέ, δε μπορώ να βρώ ΠΕΝΤΕ αντικείμενα! Βασικά δεν έχω καθόλου αγαπημένα αντικείμενα. Μόνο πρόσωπα…Αρχίζω να αισθάνομαι σαν ανώμαλο…δε γίνεται, όλοι έχουν παιξει στο παιχνίδι, είναι δυνατόν??? Πάω να κάνω καμιά βόλτα στα άλλα μπλόγκς μήπως και ξελαμπικάρω..Ευτυχώς τρακάρω με το john boy και ώ τι ανακούφιση, έχει το ίδιο πρόβλημα! Αρχίζω να ξανα-αισθάνομαι φυσιολογικός άνθρωπος…τουλάχιστον αν είμαι ανώμαλη θα είμαστε δύο σ’αυτό τον κόσμο! Πάμε λοιπόν!

1: Το ΤΕΤΡΑΔΙΟ.
Όταν έφυγε η πολυαγαπημένη μου γιαγιά, ανοίξα το συρτάρι της. Μου είχε πεί πολλές φορές πως αν πάθει κάτι ήθελε να το ανοίξω πρωτη. Ημουν το αγαπημένο της βλέπετε. Μέσα βρήκα ένα τεράστιο τετράδιο. Ήταν το ημερολόγιό μου. Για μένα. Αρχισε να το ενημερώνει καθημερινά από τη μέρα που γεννήθηκα. Σταμάτησε όταν έπαθε το εγκεφαλικό, δηλαδή λίγες μέρες πρίν μας αφήσει, στα 23 μου. Μιλάμε δηλαδή για 23 επί 365 = σχεδόν οχτώμιση χιλιάδες καταχωρήσεις…άλλες των δύο γραμμών, άλλες των δύο σελίδων. Όταν άρχισα να το διαβάζω έπαθα νευρικό κλονισμό. Υπήρχαν όλα μέσα, η περιγραφή της φρουτόκρεμάς μου όταν ήμουν μωρό, τα αγαπημένα μου τραγούδια, οι φίλες μου, τα λόγια μου, η απελπισία ΜΟΥ και ΤΗΣ όταν μετακομίσαμε, οι τηλεφωνικοί μας διάλογοι, οι συζητήσεις μας όταν πιά μεγάλωσα…
Εκλαιγα ασταμάτητα για βδομάδες. Και βιωσα μία σαδιστική και απίστευτη πληρότητα. Γιατί είναι μετρημένοι οι άνθρωποι που κάποιος τους έχει αγαπήσει τόσο πολύ.
Και γιατί δεν προκειται να μου ξανατύχει.
Και γι’ αυτό δεν πρόκειται να το ξαναδιαβάσω αυτό το τετράδιο.
Γιατί Δεν Αντέχω.

2: Το ΔΙΕΥΡΟ.
Κάποτε τσακώθηκα πολύ άσχημα με τον καλύτερό μου φίλο. Πολύ άσχημα. Ηταν από ‘κείνες τις γαμωστιγμές που δε φταίει κανείς από τους δύο. Απλά έτυχε. Η στιγμή της συμφιλίωσης ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου. Αγκαλιές, σ’αγαπάω, μ’αγαπάς και κάτι να κάνουμε να σφραγίσουμε τη φιλία μας μην ξαναγίνει μαλακία και τα ρέστα…και πάνω στη μαλακία λοιπόν, αδειάζουμε τις τσέπες μας, βρίσκουμε δύο νομίσματα των δύο ευρώ και λέμε να, θα τα τρυπήσουμε και θα τα φοράμε στο λαιμό μας κι αν ξανατσακωθούμε εκεί θα είναι να μας θυμίσουν πόσο αγαπιόμαστε..
Ομολογώ πως ανατρίχιασα όταν την άλλη μέρα ο Α., πιστός στην υπόσχεσή του εμφανίστηκε στον καφέ σαν πρόβατο, με το δίευρο κρεμασμένο από ένα φρικαλέο κορδόνι να λαμπυρίζει ευτυχισμένο! Ψέλλισα πως δεν πρόλαβα τα μαγαζιά και το ίδιο απόγευμα αμαύρωσα για πάντα τη στυλιστικά άψογη ως τότε εικόνα μου επισκεπτόμενη το πλησιέστερο χρυσοχοείο και ζητώντας από τον εμβρόντητο ιδιοκτήτη να περιποιηθεί και το δικό μου δίευρο…
Μήνες αργότερα και αφού κόντευα να πάθω αναφυλαξία από τα ζιβάγκο, πλησίασα βουρκωμένη τον Α. που την είχε δεί εναλλακτικός με το δίευρο να κουδουνίζει καθημερινά φόρα-παρτίδα και του εξήγησα πλημμυρισμένη από τύψεις πως ναί, τον αγαπώ όσο και την οικογένειά μου, αλλά δε θέλω να πάω φυλακή τόσο νέα και αυτό θα γίνει την επόμενη φορά που θα βγώ για ποτάκι φορώντας κατι πιο ανοιχτό και κάποιος μαλάκας θα ρωτήσει για μια ακόμη φορά αν αυτή είναι η ταρίφα μου…
Και είναι ΔΙΕΥΡΟ, δεν είναι λιρίτσα που και στυλιστικά να το δείς σου χαρίζει μία αίγλη…
Ο Α. έβαλε τα γέλια και με ενημέρωσε πως είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του σε πόσο καιρό θα σπάσω και έπεσε μέσα! Από τότε το δίευρο είναι καλά φυλαγμένο σε σίγουρο μέρος σε περίπτωση που το καθίκι ξαναχρειαστεί αποδείξεις φιλίας!

3: Το ΣΥΡΤΑΡΙ
Πρόκειται κορίτσια ( και αγόρια, όχι που δε θα’χατε !) για το γνωστό αγαπημένο συρτάρι που περιέχει την ερωτική ζωή του καθενός μας σε περίληψη! Ο λόγος ύπαρξής του είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Γιατί δε γίνεται καλή μου και καλέ μου να φτάσεις 90 χρονών, να θές να κοκορευτείς σε όλο το υπόλοιπο ΚΑΠΗ για τις κατακτήσεις που είχες στα νιάτα σου και αυτό να πραγματοποιηθεί χωρίς ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ και ΤΕΚΜΗΡΙΑ! Ημερολόγια, γράμματα, ραβασάκια, φωτογραφίες, εκατομμύρια βασικά φωτογραφίες, τηλέφωνα, δωράκια, ξεραμένα λουλουδάκια, εισιτήρια καραβιών, αποδείξεις ξενοδοχείων, ποτισμένα με κλάμα χαρτομάντηλα, αποτσίγαρα ΕΚΕΙΝΟΥ ( στα 13 το’χα κάνει καλέ, μη βαράτε!), και πάνω απ’όλα το ΧΑΡΤΑΚΙ –ότι κι αν συμβεί, με όποιον και να είσαι, μ’όποια και να είμαι, όπου και να είσαι, όπου και να είμαι, να θυμάσαι, εγώ για σένα, εσύ για μένα…πάντα…ένα χαρτάκι που κλείνει μέσα του όλη την αλήθεια της ζωής…

Για να καταλάβουν μεθαύριο τα εγγονάκια που (δε) θα αποκτήσω πως η γιαγιά τους ήταν πολύ ωραίος τύπος…

Επίσης πως χρειάζεται επειγόντως μία μικρή μπλογκοάδεια...

Μπορώ?????

Καληνύχτα!

EΠΕΙΓΟΝ...

Το Πρεζα Tv, οπως και πολλα αλλα blogs, καταζητουμε τον μπασταρδο Κυπριο φοιτητη Παναγιωτη Κ.......,που σπουδαζει στη Χιο στο τμημα "Μηχανικών Οικονομίας και Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αιγαίου",για τον βασανισμο του σκυλου του,με καυτο λαδι...Οποιος γνωριζει περισσοτερα για το εν λογω καθαρμα παρακαλουμε να επικοινωνησει αμεσα με την "Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία".
Και ενα μηνυμα προς την οικογενεια και τους φιλους του:
NA ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟ ΜΑΛΑΚΑ ΣΑΣ...

Οποιος αντέξει ας μπεί να το δεί, κι όποιος μπορεί ας βοηθήσει...

Το όνομα του μαλάκα το σβήνω λόγω των mails που μου στείλατε, άν το χρειαστεί όμως κάποιος είναι στη διάθεσή του...

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ....

Ντρίνν!!! Είναι 4 το πρωί κι εγώ κοιμάμαι ήσυχη..Ντρίνν!! Το τηλέφωνο! Είμαι μόνη μου στο σπίτι κι εκείνο χτυπάει εκκωφαντικά , συνέχεια…Η καρδιά μου κοντεύει να σταματήσει καθώς, εντελώς ξύπνια πιά, κάνω flash back στις δύο τελευταίες φορές που το τηλέφωνο είχε ξαναχτυπήσει τέτοια ώρα…Το αίμα μου έχει παγώσει, « Όχι θεέ μου, ποιος πάλι?’, «για ποιόν πάλι?» αναρωτιέμαι τρέμοντας και σηκώνω το ακουστικό.
-Ναι
-Μαρία?
-(Μαμά μου, τι ανακούφιση, λάθος!) Λάθος κάνετε!
-Δεν είναι η Μαρία εκεί?
-Όχι ρε φίλε, δεν υπάρχει εδώ Μαρία, κι αν θες να σου κάτσει πάρτη το πρωί γιατί θα την κοψοχολιάσεις την κοπέλα, είσαι σοβαρός νυχτιάτικα??
-Καλά ντέ, συγγνώμη!

Ναι, συγγνώμη, αλλά εμενα μου γάμησες τη νύχτα…
Η καρδιά μου συνεχίζει να χτυπάει ακανόνιστα, ανάβω ένα τσιγάρο και αρχίζω να βολτάρω στο παρελθόν, είμαι, λέει, πάλι 16 χρονών, δεν υπάρχουν ακόμη κινητά, ούτε αναγνώριση, κι όταν το σταθερό χτυπάει μέσα τη νύχτα πετάγομαι πάνω ευτυχισμένη-είναι εκείνο το αγόρι από το πάρτυ μάλλον, αυτός παίρνει και δε μιλάει, ή μήπως ο Π. που τον γουστάρω από το δημοτικό και προχτές έμαθα πως ψάχνει το τηλέφωνό μου, τι χαρά, χο χο, κι ας διαολοστέλνει ο μπαμπάς μου, «Ποιο καθίκι παίρνει και μας ξυπνάει αξημέρωτα», να το πάλι, χτύπησε μόνο μία φορά στις 3 το πρωί, είναι το σήμα «σε σκέφτομαι», τι ωραία! Καληνύχτα και σε σένα, χα! Κάτσε να δείς, θα τους πάρω και τους τρείς και θα το αφήσω να χτυπήσει μία φορά για να δούν πως τους κατάλαβα, ας είναι όποιος θέλει, ο υπεύθυνος σίγουρα θα ψαρώσει!!


………………………………………………………………………………………….


…βρέχει, μπαίνω στο πατρικό μου με ένα μάτσο ιατρικές εξετάσεις παραμάσχαλα, είμαι πολύ κουρασμένη, βαρέθηκα το τρέξιμο, άσε, δεν τους λέω τίποτα , να βγούν και οι υπόλοιπες, μην τους ανησυχώ άδικα τους καημένους και…
-Γειά σου μαμά!
-Γειά σου αγάπη μου, τι γίνεται??
-Καλά mammy μου, μμ..τί μυρίζει έτσι θεσπέσια?
-Πήγαινε, πήγαινε μέσα να δείς τον πατέρα σου να τα πείτε καιμ θα σου βάλω εγώ να φάς, κανα νέο???
-Όχι μωρέ, ησυχίες…(κρύβω προσεκτικά ταχαρτιά, ο μπαμπάς μου έχει περάσςει ήδη ένα εγκεφαλικό και όταν μπήκα στο νοσοκομείο παραλίγο να σκάσει και το δεύτερο, από τότε αποφεύγουμε μπροστά του κάθε συζήτηση για την κατάσταση της υγείας μου, να μην αγχώνεται τζάμπα…)

Ανάβω ένα τσιγάρο και το μυαλό μου γυρίζει πάλι πίσω, σ’ένα μικρό κοριτσάκι που τσιρίζει υστερικά « Δεν-πάω-δεν πάω-δεν πάω σου λέω σχολείο, ΠΟΝΑΕΙ Η ΚΟΙΛΙΑ ΜΟΥ!!», «Ψέματα!!», «¨όχι αλήθεια!!» «Όχι, πάλι ψέματα λές!», «Θα πεθάνω-θα πεθάνω-θα πεθάνω και θα έχετε τύψεις!» «Σήκω και ντύσου!», «ΌΟΟΟΧΙΙΙΙ, να, έχω και ΠΥΡΕΤΟ!!!», «Άστο το κόλπο με το καλοριφέρ, βρές κανα καινούριο τουλάχιστον!», ξεκαρδίζονται και οι δύο στα γέλια, τώρα όμως δε γελάνε, στενοχωριουνται, κι εγώ δεν είμαι πιά το κοριτσάκι, εκείνοι είναι τώρα τα παιδάκια και θέλουν προσοχή…και δεν κάνει να τους το λέω όταν δεν αισθάνομαι καλά γιατί λυπούνται περισσότερο, και δεν τρέχει πιά κανείς για μένα, εγώ τρέχω για όλα μόνη μου, τρέξε ταμείο, πάρε εγγυητική, σφράγισε εγγυητική, πίσω στο γιατρό, ξανά ταμείο, μάζεψε χαρτιά, πίσω στο διαγνωστικό…μπλά…μπλά…μπλά..

…και κάπως έτσι συνειδητοποιούμε ότι μεγαλώνουμε, n’est pas???

ΒΟΗΘΕΙΑ....

Πέμπτη μεσημέρι, γύρω στις 3…ραντεβού με ένα καινούριο μου ιδιαίτερο..
Η πόρτα ανοίγει, η μαμά του παιδιού δεν είναι και τρομερά μεγαλύτερή μου, αντικρίζοντας όμως το βλέμμα της και πρίν καν μιλήσει, τα αντανακλαστικά μου βαράνε συναγερμό, ΒΟΔΙ!!! Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια η υπομονή μου έχει αρχίσει να εξαντλείται, οι κεραίες μου τους συλλαμβάνουν αμέσως και όπου φύγει φύγει..εδώ όμως είναι δουλειά. Αφού εξαντλούμε για κανα δεκάλεπτο τα διαδικαστικά, το βόιδι και η κόρη του αρχίζουν να ασχολούνται με όλα τα αξεσουάρ και τα ρούχα μου.. «Πού το πήρατε αυτό???» Ααααα, κέντρο, πω πω, πού να τρέχουμε εκεί κάτω, να φανταστείτε, διευκρινίζει το βόιδι, εγώ βγαίνω από το σπίτι μόνο 2 φορές το μήνα που πάω στην κομμώτρια, έ, και για σουβλάκια εδώ στη γειτονιά την Κυριακή αλλά με το σύζυγο αυτά!
Ξεφεύγω και παρασέρνω το κοριτσάκι στο δωμάτιό του να καθίσουμε ειδοποιώντας το βόιδι πως θα τη δώ σε μία ώρα ακριβώς.
Ξεπερνώ το πρώτο και γνωστό πλέον σόκ πως το παιδί όχι έκθεση δε μπορεί να γράψει αλλά κάνει ορθογραφικό λάθος ακόμη και στο μικρό του όνομα και αρχίζω ήσυχα ήσυχα το μάθημά μου..
Αμ δε!
Τοκ τόκ! Η πόρτα χτυπάει και το βόιδι μπουκάρει χαρούμενο.
«Ξέχασα να σας πώ, γίνεται να κάνουμε το μάθημα πιο αργά?? Εκείνη την ώρα βλέπουμε με τα παιδιά τη Λαμπίρη και θα στενοχωρηθούν να τη χάνουν, μήπως μπορείτε πέντε με εξήμιση??»

Η φάτσα μου πρέπει να θύμιζει εκείνη του Κέιβ τη στιγμή που κοπανάει με την πέτρα την Κάιλι στο ποτάμι…Της εξηγώ πως είμαι κλεισμένη εκείνη την ώρα αλλά μπορώ να της κόψω το μισάωρο και να γίνει το μάθημα έξι με εφτά περίπου, κατευθείαν μετά το προηγούμενό μου. Ούτε τη θεωρία του σύμπαντος να της σέρβιρα-γουρλώνει τα μάτια της και αποσύρεται να επεξεργαστεί τα νέα δεδομένα με την ησυχία της…
Για το επόμενο τέταρτο ιδρώνω προσπαθώντας να κάνω ένα δεκαεξάχρονο να θυμηθεί επιτέλους τα παραθετικά της λέξης σοφός και τότε…
Σβούμ! Το Βόιδι σε δεύτερη straight έφοδο..
«Ξέρετε, ωραία, αλλά δε θα μου αργείτε όμως, ε??»
Της απαντώ πως γενικώς όχι, δεν το συνηθίζω αλλά άνθρωποι είμαστε, καμιά φορά δεν ξέρεις…
Σουφρώνει τα χειλάκια της σκεπτική..Ξέρετε, εμείς στις 7 μαζευόμαστε οικογενειακώς και βλέπουμε Μαρία Η Άσχημη, να κάθεστε κι εσείς αν θέλετε, γέλιο που ρίχνουμε,
έρχεται και η μητέρα μου με τον πατέρα μου από πάνω και η νύφη μου με τα δικά της παιδιά από κάτω, γι αυτό λέω, αν είναι να τελειώνετε στις 7 να το προλαβαίνει και η μικρή, αμαρτία δεν ειναι???

«ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕ ΣΟΥ ΚΑΝΑΝΕ ΣΤΕΙΡΩΣΗ», θέλω να ουρλιάξω αλλά ήδη έχω αποφασίσει πως δεν θα την ξαναδώ οπότε της χαμογελάω και «μα βέβαια, κι αν αργήσω δεν πειράζει, θα κάνουμε μάθημα μισή ώρα, ή ένα τέταρτο, ή πέντε λεπτά, όχι και να χάσουμε το σήριαλ για την παλιοέκθεση, ποιος θα του χρησιμεύσει πιο πολύ άλλωστε στη ζωή?? (αν και για το τελευταίο εξακολουθώ να διατηρώ τις αμφιβολίες μου…) Φυσικά δεν αντιλαμβάνεται την ειρωνία μου και
μου χαμογελάει συνομωτικά, «Κι εγώ θα σας την πληρώνω ολόκληρη την ώρα, δεν πειράζει, να σας πώ, εσείς τώρα που θα γίνει ωραία πώς λέτε να είναι?? Εχω ακούσει πως είναι μία κούκλα!»
Της απαντώ πως όντως είναι πολύ όμορφη, το ξέρω γιατί έχουμε κάτι κοινούς γνωστούς και μου το έχουν πεί και τότε το Βόιδι συγκλονίζεται και κοντεύει να βάλει τα κλάματα από τον ενθουσιασμό «Μα πώς γίνεται να έχετε κοινούς γνωστούς!!», «Άνθρωπος κυρία μου είναι η κοπέλα, όχι το Χfiles», προσπαθώ να την καλμάρω και να τη διώξω επίσης και επιτέλους το παίρνει απόφαση και βγαίνει…

Μετά από δέκα λεπτά αυτή τη φορά κι ενώ προσπαθώ να πείσω το βλαστάρι της πως τα ρήματα που τελειώνουν σε –ω γράφονται όντως με ω και πως δεν πρόκειται για κάποια σκοτεινή συνωμοσία του Μπαμπινιώτη και του Τριανταφυλλίδη μαζί, η Βόιδι εισβάλλει αλλόφρων κραδαίνοντας ένα περιοδικό τύπου «Σόκ!Ξέρω τι κρύβουν μέσα στο παντελόνι τους!».. «Το βρήκα, το βρήκα, να, εδώ την έχει, τόση ώρα ψάχνω, πω πω, πήγα κάτω στη νύφη μου, πώς μου ξέφυγε, εγώ όλα τα περιοδικά τα αγοράζω, να, την έχει και με μαγιώ, καλούλα είναι έ???

Μια χαρά ήταν το κορίτσι αλλά ένα άλλο κορίτσι είχε αρχίσει να αισθάνεται ασφυξία…Πέρασε και η ώρα, ωραία ήταν αλλά της εξηγώ πως πρέπει να φύγω, έχω κι άλλο μάθημα και γενικώς είμαι πολύ πηγμένη, κάνω όλη μέρα και νύχτα μαθήματα, μόνο την Τετάρτη τα μεσάνυχτα σταματάω να δούν τα παιδιά Ευαγγελάτο και συνεχίζω και…βασικά δεν έχω πολύ χρόνο και θα την πάρω τηλέφωνο να συνεννοηθούμε για το επόμενο μάθημα…α, φτάνει να μην πέφτει γύρω στις 18:45 γιατί βλέπω star, Λουτσία η ατίθαση καρδιά και γενικώς τα λέμεεεεεε…..

Καθυστέρησα λίγο στην πόρτα, το βόιδι την είχε φρακάρει και δε με άφηνε να βγώ πρίν με ενημερώσει πως-μα καλά, είναι δυνατόν να μην το ξέρω- κάθε μέρα στις πέντε παρα κάτι παίζει η μεξικάνικη Μαρία Η Ασχημη και είναι τέλειο, εκείνη είναι Πιο Άσχημη, μα στάσου, κάπου εδώ το έχω και το περιοδικό που την έχει κι εκείνη, είναι πιο ωραία στ’αλήθεια από τη δικιά μας, τώρα θα το βρώ και θα στο δείξω…πώ πώ, τα χάνεις ρε γαμώτο, είδες για να δουλεύεις τέτοιες ώρες, μα καλά, αυτές οι φίλες σου δε μπορούν να σου τα γράφουν για το βράδυ?????

«Δεν εργάζεστε, έ???», τη ρωτάω παγερά…
«Μα είστε καλά?? Πού να προλάβω?? Με 2 παιδιά?? Ξέρετε τι τρέξιμο έχει το σπίτι?? Αχ, θα κάνετε κάποτε οικογένεια και θα καταλάβετε τι τραβάμε…»

Αν ήσουν άντρας μάλλον θα τράβαγες όλη μέρα μαλακία χρυσή μου.
Και τώρα που είσαι μητέρα και μεγαλώνεις παιδιά μαλακίζεσαι όλη τη μέρα στην τηλεόραση και τα έχεις κάνει σαν τη μούρη σου βλήτο, έ βλήτο..
Ούτε κάν με ρώτησες πως πήγε το μάθημα.
Ούτε κάν με ρώτησες πώς το είδα το παιδί σου.
Δεν θα το ξαναδώ γιατί δεν αντέχω κάτι τύπισσες σαν και σένα.
Και μου τη σπάει να μ’ενοχλούν την ώρα που κάνω τη δουλειά μου.
Και τα παίρνω που κάτι χρυσοί άνθρωποι παλεύουν να κάνουν παιδί και δε μπορούν ενώ η φύση τα χαρίζει απλόχερα σε κάτι νούμερα σαν εσένα που δεν έχουν συναίσθηση του τι σημαίνει αυτό.
Και αν θές να δείς τη Μαρία Την Ασχημη τόσο πολύ αρκεί να κοιτάξεις στον καθρέφτη, δεν απέχεις και πολύ, Βόιδι, έ Βόιδι…

ΥΓ: Πήρα ταξί να φύγω από ‘κεί, ξάπλωσα ευτυχισμένη στο πίσω κάθισμα όταν ο ταξιτζής μίλησε..« Κείνος ‘κεί ο Αρναούτογλου κοπελιά εσένα να πούμε πώς σου φαίνεται???» ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!

ΥΓ2: Και μέσα από την καρδιά μου συγχαρητήρια σε ένα γονιό που ξέρει πολύ καλά γιατί έγινε γονιός!

ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ!!!

-Τι??? Δεν οδηγείς?? Μα είναι δυνατόν?? ΕΣΥ να μην οδηγείς???
-Μη μου πείς ότι φοβάσαι! ΕΣΥ και να φοβάσαι???
-Τι θα πεί δε μπορώ να οδηγήσω??? Είναι σα να μου λές «δε μπορώ να περπατήσω»!
ΕΣΥ???
-Ασε με να σ’αναλάβω εγώ, παρεούλα θα ξεκινάμε κάθε Κυριακή, στις 10 φορές θα τα έχεις θυμηθεί και θα γίνεις αστέρι! Εδώ θα κολώσεις ΕΣΥ???
-Γι αυτό παιδάκι μου ξανασκέψου το. Θες να σου πάρουμε ένα μεταχειρισμένο??
Καντο χαλκομανία, δε χάθηκε ο κόσμος, εμείς να’μαστε καλά…ΕΣΥ γιατί επιμένεις να δυσκολεύεις τη ζωή σου???

Ε ναι λοιπόν ΕΓΩ!
Η σχέση μου με το τιμόνι έληξε άδοξα 4 χρόνια μετά το δίπλωμα.
Ποτέ δεν είχα νιώσει την παραμικρή επιθυμία να το πιάσω στα χέρια μου.
Αλλά μεγάλωσα σ’αυτή τη γαμημένη δεκαετία που το American dream είχε τρυπώσει ύπουλα μέσα σε κάθε σπίτι που είχε την οικονομική άνεση να προσφέρει στο παιδάκι του που μόλις πέρασε στις Πανελλήνιες το νέο status symbol των τότε δεκαοχτάρηδων…μικρό, ασημί και ολοκαίνουριο, με τα κλειδιά στο χέρι!
Όταν το αντίκρυσα μου κόπηκαν τα πόδια..και όχι από συγκίνηση. Πρέπει να το κοίταξα όπως θα κοίταζα ένα λύκο έτοιμο να μου ορμήσει μία κρύα νύχτα στο βουνο.
Δεν παίρνω όρκο αλλά μου φάνηκε πως κι εκείνο με κοίταξε εχθρικά, μέσα από τα κρύα απαίσια λαμπάκια του!
Και για μία ακόμη φορά στη ζωή μου προσποιήθηκα το πιο ευτυχισμένο παιδί στον κόσμο φορώντας το χαμόγελο του κάθε μοναχικού εκείνου συναγωνιστή που παθαίνει κατάθλιψη στα γενέθλια του και το έχει καταλάβει μέχρι και ο σκύλος του απέναντι, όλοι, εκτός από τους χαζοχαρούμενους κολλητούς του και τους γονείς του που επιμένουν να του κάνουν επίσης χαζοχαρούμενα surprise πάρτυ ακόμη και τώρα που πατάει όπου να’ναι τα 35…

Μπορούσα να πώ όχι??? Την επόμενη ακριβώς εβδομάδα από τ’αυτί και στο δάσκαλο! Παραδόξως δεν τα πήγα και τόσο χάλια, αν εξαιρέσεις πως θα προτιμούσα να σπάω ένα διωράκι πέτρες στα νταμάρια παρά να πηγαίνω στο μάθημα οδήγησης…
Anyway το πήρα, χωρίς να τα σκάσω αλλά χωρίς και να χαρω, μα γιατί???

Τον πρώτο μήνα δεν τα πήγαμε κι άσχημα. Το έπαιρνα μόνο τη νύχτα με τη δικαιολογία ότι δεν κυκλοφορούν πολλοί και είναι ευκαιρία να εξασκηθώ. Παπάρια. Δε φοβόμουν, γι αυτό έβγαινα μόνο τότε. Όμορφα ήταν, έβαζα τέντα μουσική, έτρεχα όσο ήθελα μιάς και στο προάστιο που ζούσα εκείνες τις ώρες δεν κυκλοφορούσε κουνούπι και έλεγα ψέματα σε όλο τον κόσμο πως το βγάζω και πιο κεντρικά. Μέχρι που έφτασε η ώρα της αλήθειας..έπρεπε ν’αρχίσω να το παίρνω και τα πρωινά, για να πηγαίνω στη σχολή…Το απέφευγα όσο μπορούσα αλλά δε γινόταν, όλοι είχαν αρχίσει να με πιέζουν αφόρητα, οπότε…

Το πρώτο θύμα μου ήταν ταξιτζής. Και οι επόμενοι κατά σατανική σύμπτωση είχαν όλοι επαγγελματικό. Χάθηκε ένας δημόσιος υπάλληλος, μία νοικοκυρά??? Όχι! Ταξί, μπατσικό και ο αμέσως επόμενος νταλίκα, φιάσκο!
Ο mr ταξί ήταν πολύ ευγενικός.Επεσα πάνω του αφηρημένη όπως πάντα ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Τετάρτης..Όταν άκουσα το μπάμ πάγωσα..Όταν τον είδα να βγαίνει από το ταξί κοκάλωσα..
Στάθηκα τυχερή. Την προηγουμένη ο γιος του είχε κάνει ζημιά 600 χιλιάρικα στη Μπέμπα της οικογένειας οποτε ο προφυλακτήρας που του πήρα ήταν πταισματάκι!
Μου χαμογέλασε καλόκαρδα και έμεινα εμβρόντητη όταν είδα την οδοντοστοιχία του, μιλάμε ήταν θεική και μοναδική, είχε άσπρο, κίτρινο, μισό, μαύρο, ασημένιο, κενό…αν υπήρχαν τα κινητά τότε θα την είχα φωτογραφίσει αμέσως!
Τότε κατάλαβα πως η αφηρημάδα μου η οποία με τα χρόνια δυναμώνει, δε θα μου βγεί σε καλό…

Τη δεύτερη φορά το θύμα μου άργησε να μιλήσει. Βγήκε από το αυτοκίνητό του μια χαρά αλλά δε μιλούσε. Πανικόβλητη ούρλιαζα, «Είσαι καλά???» «Μίλα, πές κάτι», τίποτα αυτός, «Θεέ μου, έπαθε διάσειση» σκέφτηκα, μπορεί να πάθει και αμνησία, δε θα γνωρίζει τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τι θα κάνω??? Τελικά αποδείχτηκε πως ο βλάκας ήταν Ρώσος και σίγουρα δεν υπήρχε περίπτωση να μου μιλήσει, ούτε να με βρίσει!
Υπήρξε και μία τρίτη, εξίσου αστεία και μιλάμε πάντα για αστείες ζημιές και ποσά. Γίνονταν όμως. Το Βατερλώ μου ήταν το 3 φορές σε μία ώρα! Μία στην πόρτα του γκαράζ όταν έβγαινα, μία Βασιλίσσης Σοφίας στο πηγαινε για καφεδάκι και μία αλλαγή λωρίδας στο γύρνα από το καφεδάκι..Ακόμη γελάμε με το γιό του συνεργειά μου που με παρακαλάει να το πάρω να κατέβω για καφέ Κολωνάκι γιατί δεν έχει λεφτά να πάει τη γκόμενα τριήμερο!

Τα γέλια μας κόπηκαν απότομα. Ξαφνικά έφυγαν τρείς από την παρέα. Τροχαίο. Μαζί και οι τρείς. Παραλίγο κι εγώ μαζί τους. Και λίγο μετά η Α. Τροχαίο κι εκείνη.Και ένα χρόνο αργότερα ο Ν.
Και λίγο μετά εγώ χτυπημένη, ως συνοδηγός. Δεν το είπα σε κανέναν. Ετυχε να είμαι τη λάθος ωρα, στο λάθος μέρος με το λάθος πρόσωπο…
Πανικός…
Αρχισα να μουδιάζω ολόκληρη κάθε φορά που πήγαινα να πιάσω το τιμόνι.
Ούτε που θυμάμαι τώρα πιά ποτε ήταν η τελευταία φορά.
Δεν ξαναγέλασα πάντως.
Τι ανακούφιση! Όταν σταμάτησα ξαναβρήκα τη χαρά μου! Δεν το έχω μετανιώσει ούτε μία στιγμή! Εμείς οι άνθρωποι πρέπει να παραδεχόμαστε κάπου κάπου πως δε γίνεται να είμαστε καλοί σε όλα..Και δεν πρέπει να απορούμε με κανέναν και για τίποτα! Ξέρω άνθρωπο που δεν έχει πάει ποτέ στη ζωή του σινεμά. Ξέρω άνθρωπο που έχει κάνει 2 διδακτορικά και δε μπορεί να πετύχει ποτέ ένα κέικ! Ποτέ όμως! Μιλάμε για άπειρα άθλια κέικ! Ξέρω επιχειρηματία που καθαρίζει όσα 20 από μας μαζί κάθε μήνα και αδυνατεί να χρησιμοποιήσει το κινητό του! Αδυνατεί! Τι να κάνουμε τώρα? Όλα μέσα στη ζωή δεν είναι???

Χα! Και επειδή μ’αρέσει να με απενοχοποιώ στο μέγιστο, διαθέτω και μία τεράστια λίστα διασημοτήτων που δεν έπιασαν ποτέ στη ζωή τους τιμόνι! Σας λυπάμαι όμως, είναι και αργά και βαριέμαι να ψάξω να τη βρώ…μία από εκείνους λοιπόν είμαι κι ΕΓΩ!

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΕΥΓΕΙ...

Όχι που θα τη γλυτώνατε εσείς…
Ναι, το ξέρω, εξαφανίστηκα, αλλά χωρίζω και χρειάζομαι κατανόηση.
Δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο άσχημα στη ζωή μου.
Το ξέρω πως κινδυνεύω να γίνει το blog μου cosmopolitan αλλά δε με νοιάζει διόλου, σάμπως θα γνωριστούμε ποτέ???
Το κακό με τους γύρω σου είναι πως όταν βλέπουν πως είσαι πολύ χάλια αρχίζουν να σου παίζουν την κασετούλα με τα τετριμμένα…
Το κακό με τους πολύ δικούς σου ανθρώπους είναι πως τους κουράζεις χωρίς να το καταλαβαίνεις, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τα ίδια και τα ίδια ή κλαίγοντας γοερά..
Το καλό με σας είναι πως με ένα κλίκ μπορείτε να με γειώσετε και πως δεν είστε υποχρεωμένοι να ανεχτείτε την πρησμένη μούρη μου..
Το κακό με τους υπόλοιπους είναι πως θεωρούν ότι το να έχεις πάρει εσύ την απόφαση σημαίνει πως μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου αμέριμνος και πως το πρόβλημα το έχει εκείνος που μένει πίσω…
Ε λοιπόν, μακάρι να ήταν δική του η απόφαση..
Με έχουν χωρίσει στο παρελθόν και ξέρω πως είναι…καμία σχέση μπροστά σ’αυτό που περνάω τώρα..
Τύψεις, κατάρες, Ερινύες και λόγια βαριά δε μ’αφήνουν να πάρω ανάσα…
Πονάω, ο πόνος με τρυπάει μέχρι το πιο μικρό κομματάκι της σάρκας μου..
Αισθάνομαι σά να έχω παρατήσει ένα αδέσποτο σκυλάκι στο δρόμο.
Σα να διώχνω από τη ζωή μου την αδερφή μου.

Χτες όλο το απόγευμα χάζευα τηλεόραση, χωρίς να έχω δυνάμεις να κάνω κάτι άλλο..
Πάτησα λοιπόν τα κλάματα
1: Όταν ο «ωραίος» φίλησε τη Μαρία την Ασχημη.
2: Όταν είδα τη χορεύτρια χωρίς χέρια στη Δρούζα.
3: Γιατί λυπήθηκα το Γιωργάκη που έμεινε κι αυτός μόνος κι έρημος (ναι, τόσο χαμηλά…)
4:Γιατί σε όλες τις διαφημίσεις πρωταγωνιστούν ζευγαράκια.

Αυτά προς το παρόν…θα τα ξαναπούμε…

Κι επειδή έχω και τρελά νεύρα και με μπρίζωσε η Φιορούλα, όποιος πετύχει αυτή την κλώσσα, μία μούτζα κι από μένα παρακαλώ..

ΜΟΛΙΣ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ...

Δημήτρης Δανίκας ddanikas@dolnet.gr

ΠΕΣ ΟΤΙ ΑΝΑΘΕΤΕΙΣ τη διεύθυνση της επιχείρησής σου στον Καραμανλή. Πες ακόμα ότι εκείνος ξεχαρβαλώνει κάθε ίχνος πυρασφάλειας. Πες ότι κάποιος τρελός βάζει φωτιά και το μαγαζί σου γίνεται στάχτες και αποκαΐδια. Και πες ότι εσύ, ο ιδιοκτήτης, όχι μόνο δεν τον πετάς με τις κλωτσιές, αλλά από πάνω στην ίδια θέση τον διατηρείς αυξάνοντας μάλιστα και τον μισθό του. Τέτοια περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να συμβεί. Ε, τότε, πώς γίνεται στην ιδιωτική μας ζωή να διώχνουμε τον ανίκανο και στη δημόσια να τον ψηφίζουμε για κυβερνήτη; Επειδή ο μέσος Έλληνας εκλαμβάνει την κοινή περιουσία, σαν ξένη, αναλώσιμη, εχθρική, ευτελή και υποβιβασμένη. Το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Το σπίτι μας να ΄ναι καλά και όλα τ΄ άλλα ροχάλα, σκουπίδια και βρωμιά. Το έχω ξαναπεί. Όπως σιχαινόμαστε αυτό που βλέπουμε στα κανάλια, έτσι περίπου και στην πολιτική. Αρκετοί εξ ημών ψηφίζουν αυτό που περιφρονούν. Καραγκιόζηδες μωρέ, σου λέει, είναι, ε, ας ψηφίσουμε τον Καραγκιόζη που τα λέει!

EYXAΡΙΣΤΩ!

Είναι Σάββατο βράδυ, έχω λίγο πυρετό αλλά προσπαθώ να το ξεχάσω γιατί αύριο φεύγω τριήμερο, όλοι είναι καλεσμένοι σε διάφορα βαρετά events, πχ βαφτίσια ( το βατερλώ μου…) και απ’ότι έμαθα ήδη όλοι περνάνε τόσο χάλια που πρέπει γονυπετής να ευχαριστήσω το Θεούλη για τον πυρετό που μου έστειλε και δεν είμαι υποχρεωμένη στην καλύτερη να σκαρφιστώ τιο πιο χαζές-πάλι-δικαιολογίες για να μην παραστώ σ’όλα αυτά και στη χειρότερη να με πιάσει το φιλότιμο και να παραστώ έστω και σε ένα απ’αυτά..

Βαριέμαι τρομακτικά, άσε που τον τελευταίο καιρό με φρίκη παρατηρώ πως οι άνθρωποι πλέον δεν κάνουν διάλογο μεταξύ τους, τίποτα, μιλάμε πρέπει να έχουν ρουφήξει τόση tv που τα παράθυρα έχουν εμποτίσει και ολόκληρη την καθημερινότητά τους…όλοι προσπαθούν να πούν το δικό τους και κανείς δεν ακούει τον άλλον, τελευταία την έχω καρατσεκάρει αυτή τη φάση και είναι πιο συχνή από ποτέ…η ανατριχιαστική ερώτηση του φιλόλογου, τελευταία ώρα, απογευματινή βάρδια «Γιαδικιάρογλου, μπορείς να μου θυμίσεις τι είπα μόλις τώρα» θεωρώ πως θα μπορούσε να μας κάνει όλους δισεκατομμυριούχους αν ο συνομιλητής μας πλήρωνε 2 ευρώ για κάθε φορά που δε θα μπορούσε να μας απαντήσει…

Γι αυτό θα πάμε μία επίσκεψη σε κάποια που έχει ξεχάσει να μιλάει…και να ακούει…Ηταν σούρουπο, μπορεί και Σάββατο καλή ώρα, πρίν μερικές εβδομάδες, κι εγώ με ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, συζητούσαμε…όντως συζητούσαμε…Δέν ήμουν καλά εκείνη τη μέρα, μπορεί και να μην είχα χαμογελάσει όλη εκείνη την ημέρα. Κάποια στιγμή ο φίλος μου σηκώθηκε, μου πέταξε ένα μπουφάν και με διέταξε να σηκωθώ γιατί θέλει να με πάει κάπου.

Φυσούσε πολύ εκείνο το βράδυ και γατζωμένη πάνω του στη μηχανή τον άκουγα να μου φωνάζει την ιστορία Της…Είναι γύρω στα 50 τώρα πιά, γεννήθηκε με ελαφριά νοητική υστέρηση, από γονείς που επίσης υστερούσαν..Εμεναν πάντοτε μαζί, σε ένα σπιτάκι έξω από την πόλη, οι τρείς τους. Ο πατέρας μανάβης, η μάνα καθαρίστρια στο δήμο. Όλοι τους βοηθούσαν, όλοι τους συμπονούσαν, γιατί όσο μηδενιστές και να έχουμε καταντήσει υπάρχουν ακόμη άνθρωποι..
Τα χρόνια πέρασαν, άρχισαν οι αρρώστιες, τα πράγματα δυσκόλεψαν..ο πατέρας άφησε την τελευταία του πνοή το 2004 και οι δύο γυναίκες έμειναν μόνες…ο κόσμος συνέχισε να κάνει ότι καλύτερο μπορούσε γι αυτές, κι εκείνες, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια, κάθε βράδυ περπατούσαν οι δυό τους, στα μονοπάτια έξω από τη μικρή μας πόλη..

Μέχρι που έμεινε μόνη της. Η γριούλα έφυγε ήσυχα και αυτό το μεγάλο μωρό, αυτό το πλάσμα που δεν είχε μιλήσει σε άλλο άνθρωπο μέχρι τώρα, που δεν είχε κανέναν τώρα πιά, έπρεπε να πορευτεί μόνο του στη ζωή…Ο φίλος μου και κάποιοι άλλοι έμαθαν την ιστορία, πίεσαν τα πράγματα, ολόκληρη η μικρή μας πόλη πίεσε τα πράγματα και έτσι το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα διορίστηκε στη θέση της μητέρας του και δεν κινδυνεύει να πεθάνει της πείνας. ( διαφωνώ κι εγώ ιδεολογικά με το ρουσφέτι αλλά..)

«Δε μιλάει σε κανέναν, έρχεται, καθαρίζει, φεύγει. Μόνο η κυρά Μαρία που την ξέρει από μικρή μπαίνει στο σπίτι της…Αναρωτιέμαι τι κάνει όλη τη μέρα εκεί μέσα» κατέληξε ο φίλος μου.
«Δε θέλω να τη δώ, σε ικετεύω, όχι σήμερα, ας γυρίσουμε πίσω» του απάντησα.
«Δε θα τη δείς, θέλω μόνο να δείς κάτι, θα καταλάβεις..»



Φτάσαμε στο σπίτι, λίγο έξω από την πόλη…παμπάλαιο, μισογκρεμισμένο και έρημο. Τα λουλούδια μαραμένα, τα πατζούρια κλειστά. Ο Τ. είχε σβήσει τη μηχανή. Μου πήρε μόλις 3 δευτερόλεπτα να το εντοπίσω. Εκείνη είχε φτιάξει μία αυτοσχέδια πινακίδα με χαρτόνι, την είχε κολλήσει σε ένα ξύλο και την είχε καρφώσει μέσα στον κήπο, λίγα μέτρα από την πόρτα της.
Η πινακίδα έγραφε με ακανόνιστα γράμματα «ΤΟ ΟΡΦΑΝΟ»…
Του έπιασα το χέρι. «Εντάξει, το είδα, κατάλαβα»
Με κοίταξε και μου χαμογέλασε πικρά.
«Ημουν σίγουρος πως θα καταλάβαινες…»
Σ’ευχαριστώ.

Και τώρα όλοι στο μπλογκαδέρφι με comments, τον χάνουμε, ντού από παντού!

ΠΑΙΖΟΥΜΕ???????

Θέλετε να παίξουμε ένα όμορφο παιχνιδάκι??????
Τυπώστε τις φωτογραφίες που βλέπετε, αφαιρέστε το πράσινο χρώμα και αντικαταστήστε το με μαύρο…
Εχετε μπροστά σας τη θέα από το μπαλκόνι του πατσιουρίου για τα επόμενα 100 χρόνια…..
Αλλά ως φύσει αισιόδοξος άνθρωπος δεν παραβλέπω τις μικρές θετικές φλογίτσες που ξεπηδούν μέσα στη μαυρίλα και μου μαλακώνουν τη διάθεση….

1: Δε θρηνήσαμε θύματα…με δύο πόδια…τις τελευταίες 11μέρες ο τόπος μου καίγεται από 100 μεριές. Προχτές παραλίγο να χάσουμε 22 άτομα που εγκλωβίστηκαν μέσα σε μία χαράδρα αλλά όλα πήγαν καλά…
Δε γραφω τίποτα για τα ζώα που χάσαμε, που χάθηκαν γενικώς, όταν μου έρχονται οι εικόνες αυτές στο μυαλό κάνω αμέσως εμετό…

2: Προχτές έκλαιγα που οι φλόγες πλησίαζαν το σπίτι μου…και ούρλιαζα που οι δικοί μου ήταν τόσο ψύχραιμοι…και τότε η μαμά μου με αγκάλιασε και μου θύμισε πως πρίν μερικούς μήνες παραλίγο να χάσει εμένα, και τώρα κλαίω για κάτι που ξαναγίνεται με χρήματα??? Ξεχνάμε εύκολα τελικά εμείς οι άνθρωποι…

3:Τί όμορφο που οι άνθρωποι στα δύσκολα γίνονται πάντα μιά γροθιά..τί μεγαλείο...οι υπόλοιποι απλά δέν είναι άνθρωποι...

4: ΒΡΕΕΕΕΕΧΕΙΕΙΕΙ!!!!!!!!!!!!!
Τώρα, τώρα, τώρα με πήραν τηλέφωνο από το μέτωπο!!!!!!!!!
Ότι δεν κατάφεραν οι επίγειες δυνάμεις τις μέρες αυτές το κατάφερε η φύση!!!!!!!!!!!! Για καλό αυτή τη φορά!!!!!!!1 Τελευταίο είχε μείνει το χωριουδάκι μου!!!!!!
Θα σας έγραφα κι άλλα αλλά έχω υποσχεθεί κάτι κεράσματα, φιλιά πολλά πολλά!!!!!!!!

ΥΓ: Και να μην το ξεχάσω:
Ατάκα υπέρβαρου Ελληνάρα μαγαζάτορα στην Εθνική Οδό Αθηνών-Τρίπολης:
« Εγώ χέστηκα, ασφαλισμένο το’χω, αν θέλει ας κοπιάσει!»
Γύρω από το μαγαζί του υπάρχει κατοικημένη περιοχή, σπίτια με παιδιά…
Δεν ξέρω από πού θα αρχίσω να μοιράζω κατάρες μαλάκα, αλλά η πρώτη είναι όλη δική σου…

ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΤΩΡΑ ΠΙΑ....

Αγαπητοί φίλοι,>> με αφορμή την εθνική καταστροφή και έχοντας επισκευθεί> την ιστοσελίδα της Ελληνικής Εκκλησίας όπου ουσιαστικά> προβάλλει την προσευχή του Μακαριότατου, μερικά> συσσίτια και οικονομική βοήθεια 500.000 Ευρώ ως> προσφορά τις τραγικές στιγμές της χώρας, έγραψα ένα> μήνυμα προς αυτήν, όπου>>

ΚΑΛΩ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΑ ΕΓΚΡΙΝΕΙ ΤΟ ΧΤΙΣΙΜΟ ΤΩΝ> ΚΑΤΕΣΤΡΑΜΕΝΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΣΤΙΣ 31> ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ.>>

Η ιστοσελίδα της εκκλησίας είναι> http://www.ecclesia.gr/ και το mail> contact@ecclesia.gr>> Επισυνάπτω και το mail που έστειλα, όχι για να το> υιθετήσετε αλλά για να γνωρίσετε τη θέση μου.>>

Καλώ όλους σας να στείλετε mail στην παραπάνω> διεύθυνση ζητώντας στην Ιερά σύνοδο να εγκρίνουν το> χτίσιμο των χωριών που καταστράφηκαν από την Εκκλησία,> επειδή> ΕΧΩ ΒΑΡΕΘΕΙ ΟΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΥΠΑΡΧΩ ΝΑ ΑΚΟΥΩ ΓΙΑ ΤΗΝ> ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑ ΤΗΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ και>> ΕΠΕΙΔΗ Η ΔΎΝΑΜΗ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΧΈΡΙΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ!>> εΧΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΝΑ ΠΙΕΣΟΥΜΕ ΟΣΟΥς ΕΧΟΥΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΝΑ> ΚΑΝΟΥΝ ΕΡΓΟ.>>

Το mail μου φάνηκε ενδιαφέρον γι αυτό και το δημοσιεύω, εμείς θα τα πούμε αύριο, καληνύχτα...

update: Όλοι στο http://realityoverdose.blogspot.com/2007/08/blog-post.html, κάποιος δάσκαλος άνοιξε τα σχολεία νωρίτερα και θέλει να μας κάνει μάθημα...

ΧΙΛΙΑ ΣΥΝΝΕΦΑ ΚΛΑΙΝΕ....

Φεύγω, πάλι...
Όχι για καλο αυτή τη φορά...
Καίγεται το χωριουδάκι μου...από το πρωί κλαίω, δέ θυμάμαι να έχω κλάψει τόσο για άνθρωπο τα τελευταία δύο χρόνια...
Οι δρόμοι είναι κλειστοί, ελπίζω να τα καταφέρουμε, σας φιλώ...

Ω ω ω ω !!

Ολα καλά, πολύ καλά! Η θεραπεία με έχει τσακίσει λιγάκι αλλά όχι όλες τις μέρες, αν εξαιρέσουμε εκείνες που κυκλοφορώ με δύο αμπούλες σίδηρο στο ένα χέρι και ένα γάλα στο αλλο για να μή σωριαστώ κατα τ'άλλα περνάω ΓΑΜΑΤΑ φέτος...και πολύ παράξενα...

Μου λείψατε, σιγά σιγά θα μπώ κι εγώ στους ρυθμούς μου άν και τώρα που το καλοσκέφτομαι μόνο εσείς μου έχετε λειψει από τους ρυθμούς μου, κατα τ'άλλα σνίφ, κλάψ, λύγμ...ΔΕ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΥΡΙΣΩ!!

Ω ω ω ω από τη θάλασσα δέ θα βγώ!

Ω ωωωω΄κάθε μέρα ξενυχτώ!

Ω ωωω δέν πίνω μπάφους και δέν παίζω PRΟ!!!

Update : Ρε σείς ρώρα διάβασα τα σχόλια στο απο κάτω πόστ, σας ευχαριστώ τόσο μα τόσο πολύ που ρωτάτε για την υγεία μου...με συγκινήσατε όλοι, αλήθεια, αύριο θα απαντήσω ξεχωριστά σε όλους, μή φοβάστε, σε λίγες μέρες θα βρίσκομαι στη σίγουρη αγκαλίτσα του γιατρού, καληνύχτα!

ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ ΤΗΣ .....ΑΝΑΣ!!!

Πάντα ήταν το όνειρό μου…πάντα! Όλα τα παιδιά και όλοι οι έφηβοι ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί, τραγουδιστές, δασκάλες, δημόσιοι υπάλληλοι…εγώ εκεί! Να δουλέψω σε γραφείο συνοικεσίων! Ούτε που θυμάμαι πώς κόλλησα το μικρόβιο!
Από μικρή όμως, είχα την απορία αυτή, πώς γίνεται οι άνθρωποι να μη βρίσκουν έναν άνθρωπο να παντρευτούν, πώς γίνεται να υπάρχουν γάμοι χωρίς έρωτα, τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί και πού στον κόρακα κυκλοφορούν την ώρα που εγώ το μόνο που ακούω από τους γύρω μου είναι πως παίζουν ταυτόχρονα σε 2 και 3 σχεσούλες και πως θα γίνει να την κάνουν με ελαφρά χωρις να φανε ξύλο!

Μισούσα και μισώ τη μισθωτή εργασία, όταν έκατσε όμως η ευκαιρία, στα 20 μου, πήγα! Ειχα στείλει βιογραφικό μου σε όλα τα γραφεία, φυσικά δε με πήρε κανείς, με πήραν όμως από μία εταιρεία που διοργάνωνε γάμους και δεξιώσεις και πανευτυχής έτρεξα! Παράτησα σπουδές, φίλους, αγόρι και συνομιλούσα όλη τη μέρα ευτυχισμένη με γαμπρούς, νύφες και πεθερικά, για ενάμιση περίπου χρόνο! Οι γνώσεις που αποκόμισα από τη δουλειά αυτή ήταν και είναι σαφως ανώτερες από οποιουδήποτε οικογενειακού ψυχολόγου, μιάς και με κάποια από τα ζευγάρια αυτά, ούσα συμπαθεστάτη, κράτησα και αργότερα μία υποτυπώδη επαφή. Μπορώ ακόμη με μία ματιά να ξεχωρίσω ποιος θα φτάσει τελικά στα σκαλιά της εκκλησίας, (ένα 20/100 των γάμων ακυρωνόταν στο παρα πεντε χωρίς ειδοποίηση φυσικά, απλά όταν έπαιρνα να τσεκάρω αυτά που είχαν κανονιστεί ένα χρόνο πρίν με λύπη άκουγα τη φαρμακερη ατακα «Παρτε τον κυριο και παρτε του και τα σωβρακα…»ή «ευτυχως κοπελα μου, ευτυχως, την πηρε χαμπαρι την ξεβρακωτη ο Γιωργης μου, και στα δικα σου!!»).

Μπορώ επίσης με την πρωτη ματια να εντοπισω ποιοι θελουν στ’αληθεια να παντρευτουν, ποιοι όχι και ποιοι εχουν συναισθηση του τι ακριβως κανουν, ποιοι θα χωρίσουν, πότε, πώς και γιατί…( στατιστικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τους γιούς λέμε μαμόθρεφτα εδώ στην Ελλάδα αλλά οι κόρες είναι εκείνες που στυλώνουν πεισματικά τα πόδια κάτω κραυγάζοντας «Μα έχουμε σπίτι δικό μας κάτω από τη μαμά μου, ΕΚΕΙ, ΕΚΕΙ, ΕΚΕΙ!!» και ο σώγαμπρος ή που δε θα ξυπνήσει ποτέ ή που θα βγεί για τσιγάρα με προορισμό ΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ-ΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ-ΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ! )Ξέρω επίσης με βεβαιότητα ποια μάνα –και δεν είναι λίγες- έχει και χρησιμοποιεί τα κλειδιά της-άτεκνης-κόρης της ότι ώρα της καπνίσει.

Ήθελα να μείνω εκεί για πάντα, μέχρι που οι Ρομπέν μανούλα και πατερούλης με έπιασαν από το αυτί, με έβαλαν να παραιτηθώ και με ξαναέστειλαν σαν τον κατάδικο στα κελιά της Φιλοσοφικής…γιατί «δε θα γινόμαστε εμείς ρεζίλι ότι βάζουμε το 20χρονο παιδάκι μας να δουλεύει χωρίς να έχει περάσει ούτε ένα μάθημα, πρέπει να δείς το μέλλον σουουουου!!!» (Τελευταία ξανασκέφτηκαν ψύχραιμα πως αν με είχαν αφήσει ήσυχη σήμερα θα είχα 9 χρόνια προυπηρεσίας και εξωφρενικές πιθανότητες να πάρω κάποτε σύνταξη σε σχέση με τη σημερινή μου απασχόληση…)

Την τελείωσα με άριστα τη γαμωφιλοσοφική, τα γραφεία συνοικεσίων όμως εκεί, στο μυαλό μου! Να ανοίξω δικό μου δε μπορούσα, να απασχοληθώ πουθενά δε μπορούσα, οπότε αποφάσισα να το δώ χομπίστικα το θέμα. Μάζεψα διάφορους φίλους που πετάνε τη σκούφια τους για unusual activities και αρχίσαμε να δηλώνουμε συμμετοχή σε κρουαζιερες γνωριμιών, Αίγινα Πόρο Ύδρα και τα ρέστα. Θέλαμε να γραφτούμε και σε κάποιο γραφείο έτσι ώστε να βγαίνουμε ραντεβού με τους υπόλοιπους πάντα στο διπλανό τραπέζι αλλά..το φτηνότερο ήταν 500 ευρώ το κεφάλι, είπαμε να γελάσουμε αλλά όχι κι έτσι! 3-4 φορές εμφανιστήκαμε, μετά βαρεθήκαμε, αλλά τα συμπεράσματα βγήκαν!

Σ’αυτή την απαίσια πόλη που πρέπει να αρχίσεις να σνιφάρεις και να γίνεις χίλια κομμάτια προκειμένου ΚΑΙ να δουλέψεις, ΚΑΙ να δείς όλους τους φίλους σου, ΚΑΙ να αφιερώσεις χρόνο στο έτερον ήμισυ ΚΑΙ να έχεις πλύσιμο, σίδερο, μαγείρεμα ΚΑΙ να κάνεις όλα σου τα τσεκ άπ κάθε έξι μήνες, ΚΑΙ να δείς λίγο τους καημένους του;ς γονείς σου, ΚΑΙ να διαβάσεις κανα βιβλίο, ΚΑΙ να bloggaρεις, KAI ν’ασχοληθείς με σένα…υπάρχουν άνθρωποι νέοι, εργαζόμενοι, νορμάλ και μόνοι…που επιζητούν αυτό που εμείς θεωρούμε πως όταν και αν το θελήσουμε είναι αυτονόητο…που τρέχουμε να φύγουμε όταν τα πράγματα με μία από τις γνωριμίες μας σοβαρέψουν…ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΣΧΕΣΗ. ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ. Επειδή διαθέτω μία και επειδή δεν υπάρχουν παρόμοια προβλήματα στον κύκλο μου δε φανταζόμουν πως είναι και τόσο δύσκολο…και ακόμη δεν πιστεύω πως είναι. Νομίζω πως είναι θέμα κοινωνικοποιησης, γιατί αν δεν έχεις ούτε ένα φίλο/μία φίλη, πώς γίνεται να κάνεις σχέση?? Η ακόμη και γάμο?? Αν δεν την παλεύεις με το ίδιο φύλο πώς θα την παλέψεις με το άλλο??

Αυτά σκέφτομαι και η επιθυμία μου να έρθω ακόμη πιο κοντά στα εξωγήινα αυτά όντα και να τα βοηθήσω δεν είναι πιά παιδική, μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο! Ξέρω, δεν είναι politically correct να εγκαταλείψω αυτό που κάνω στη μέση του χρόνου, όμως κάθε καλοκαίρι ξαναστελνω 2-3 βιογραφικά στα γραφεία συνοικεσίων, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε! Μέχρι στιγμής σιωπή…Γι αυτό λοιπόν, για μία ακόμη χρονιά, ΦΕΥΓΩ!!! Θα σας εγκαταλείψω καλά μου bloggakia, όχι εντελώς αλλά αρκετά!
Τις επόμενες ημέρες θα βρίσκομαι στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, πνίγοντας τον καημό μου στις τοπικές εφημερίδες κοιτάζοντας αγγελίες του στυλ
«Εχω κορη στα 30, μορφωμενη, 2300 μηνιαιως, ζει στην Αθηνα και αρνειται πεισματικα το γαμο, αν εχεις γιο σε παρομοια κατασταση επικοινωνησε εδω..."

Φυσικα εγω και η παρεα μου εχουμε ταραξει τους επιδοξους συμπεθερους στα τηλεφωνηματα μεχρι να διαπιστωσουμε ποιου δυστυχισμενου παιδικου μας ισως γνωστου οι γονεις εχουν τετοια χομπι! Εχουμε εντοπισει αρκετους αφου ειναι τοσο βλακες και δινουν το σταθερο τους για συνεννοηση και στη συνεχεια ειδοποιουμε, ανωνυμα παντα, τα ανυποψιαστα εργενικα νοικοκυρια στην αθηνα, εχει πολυ γελιο γιατι ολη η πολη μαθαινει ποιοι γονεις δε μιλιουνται με τα παιδια τους και γιατι!
Μπούμερανγκ μόνο θα γυρίσει οταν θα συναντησουμε και εναν πολυ γνωστο αριθμο τηλεφώνου, εκεινον του πατρικου μας...

Ετσι δημιουργικά λοιπόν θα περάσουν οι προσεχείς ημέρες φίλοι μου, παρεούλες, μπανάκια, βουνό, ποτάκια και μ’έναν αβάσταχτο καημό να μου ροκανίζει τα σωθικά, πότε επιτέλους θα έρθει η πολυπόθητη ημέρα που αφήνοντας για πάντα πίσω μου το αντικείμενο των σπουδών μου θα χαμογελάσω σ’ένα νεαρό πλάσμα λέγοντας «Από δώ και πέρα μην ανησυχείτε για τίποτα, ΕΜΕΙΣ είμαστε εδώ για σας!!»

ΣΑΣ ΦΙΛΩ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΑ!!!!!!!!!

Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΛΑΤΡΕΙΑ....

Τώρα που ο pd αρμενίζει σε γαλάζιες θαλασσίτσες και δε μπορεί να με κράξει…επιτέλους!

Τζίμη σ’ευχαριστούμε που υπάρχεις…
Σ’ευχαριστούμε που σκέφτεσαι γιατί εμείς το έχουμε ξεχάσει…
Να προσέχεις τον εαυτό σου γιατί χωρίς εσένα δε βγαίνει χειμώνας…
Να είσαι όσο πανάκριβος θέλεις και ας σε βρίζουν, το αξίζεις!
Προσωπικά σε θεωρώ πάγια και διαρκή ανάγκη, όπως φώς, νερό, τηλέφωνο…έτσι και Τζίμης…κι αμα λάχει κόβω και το τηλέφωνο ένα μήνα για να έρθω να σε δώ!
Εσύ και τα dvd σου μου χαρίσατε την καλύτερη ανάρρωση που θα μπορούσε να έχει ποτέ ασθενής!
Εδώ και χρόνια μόνο που βλέπω τη φάτσα σου στις αφίσες γελάω…το πιο αυθόρμητο γέλιο που έχει βγεί ποτέ από μέσα μου!
Εδώ και χρόνια, 12 περίπου, υπάρχει ένα γκέτο 40 τουλάχιστον ανθρώπων που όλοι μαζί σμίγουμε μόνο όταν εμφανίζεσαι εσύ!
Αιντε λοιπόν, μου λείψατε, και τα παιδιά και εσύ!
Φέτος που δεν εμφανίστηκες, θα σε δούμε στη δίκη, το κανονίζουμε ήδη!
Καλό καλοκαίρι…εκεί στην όμορφη Αντίπαρο…

TO POST ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΑΑΑΑΛΟΟΟΟΟ!!!

Σκηνή 1: ( Εγώ και η μαμά μου στο σαλόνι του γυναικολόγου, η βιοψία μου έδειξε ένα «θεματάκι» οπότε επισκέφτηκα τον παπάρα το συντομώτερο…)

Αφού έχω απαντήσει σε ένα κάρο ηλίθιες ερωτήσεις του τύπου: « Στην εφηβεία συνήθιζες να φοράς μπλουζάκια που αφήνουν ακάλυπτη την κοιλιά???», «Στη θάλασσα έπαιρνες δεύτερο μαγιώ για να μη στεγνώνει πάνω σου?», «Καθεσαι συχνά πάνω σε παγωμένα μάρμαρα??» (Ναι ρε φίλε, τα γουστάρω μάλιστα τόσο πολύ που πρώτα τα εντοπίζω με τα κυάλια και μετά τρέχω πάνω τους όλο λαχτάρα να τα προλάβω on the rocks…)…κτλ…και μετά από μία πολύ οδυνηρή -λόγω του ότι η κοιλίτσα δεν έχει στρώσει ακόμη- εξέταση,…να και το πόρισμα:

-Λοιπόν πατσούράκι μου,(μου χαιδεύει πατρικά τα μαλλιά) έχουμε σοβαρό πρόβλημα εδώ…Μη μου φοβάσαι μόνο, όλα θα γίνουν..
-Δηλαδή??, κράζει η mammy φρικαρισμένη, εγώ έχω παγώσει.

Μου εξηγεί μέσες άκρες με ακατάληπτη ορολογία πως υπάρχει μία μεγάλη φλεγμονή στα μητρικά μου, η οποία έρχεται σε έξαρση όταν έχω ωορηξία και εκείνη ήταν που με χτύπησε στο έντερο και προκάλεσε την όλη ιστορία και την οποία για να αποφύγουμε δεύτερο και τρίτο χτύπημα, συνεπώς και άνοιγμα (μπρρρ) πρέπει να ελέγξουμε με διακοπή της περιόδου μου..

-Χμ…(μερικές φορές με σιχαίνομαι γιατί σκέφτομαι σά βλαμμένο δεκαπεντάχρονο…, καλοκαιράκι, χωρίς περίοδο, ελεύθερο σέξ, ε δεν είναι και τόσο τραγικό…) εντάξει γιατρέ, για πόσο???
-Εεεε…βασικά..ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ πατσιουράκι…μου εξηγεί. Θα εφαρμόσουμε τη λεγόμενη τεχνητή εμμηνόπαυση…(μα τι λέει???) Θα κάνεις κάποιες ενέσεις κάθε μήνα που θα αναστέλλουν την ωορρηξία σου και φυσικά όλη αυτή η ταλαιπωρία θα περάσει μεθαύριο που θα έρθεις να μου πείς πως θές να κάνεις παιδάκι (ποιος ήρθε???). Θα σου κάνω τότε τεχνητή ωορρηξία και όταν με το καλό κάνεις ένα, ίσως και δύο παιδάκια, θα δούμε, βουλώνουμε τις ωοθηκούλες σου να μη σε ταλαιπωρούν και…αυτό ήτανε!
-(Ψυχραιμία, προσπαθώ να το επεξεργαστώ…)..όταν λέτε ταλαιπωρία τι εννοείτε???
Γιατί εγώ δε σκοπεύω να κάνω παιδάκια ξέρετε…
-Χα χα χα εσείς τα νέα κοριτσάκια…(γελάει ο παλιορατσιστής, πόσο τσαντίζομαι που η πιθανότητα να το εννοώ δεν του περνάει από το μυαλό…)
Οι ενέσεις αυτές καλή μου έχουν και κάποιες παρενέργειες, όχι ευχάριστες, καταλαβαίνεις…ίσως δηλ. σου προκαλέσουν πρόβλημα και στην εργασία σου, τι είπαμε ότι κάνεις??? (Γάμησέ τα φίλε, δεν είμαι στο δημόσιο πάντως..)…υπομονή όμως, θα τις αντέξεις, και του χρόνου με το καλό που θα έρθει ο μικρός μας ένοικος…(άχου θα τον χτυπήσω…)
-Γιατρέ, το εννοώ πως δε θα έρθει κανένας μικρός ένοικος, υπάρχει άλλη λύση???
-Η άλλη λύση πατσιουράκι είναι η…στείρωση να στο πώ κι έτσι, και κανείς δε θα το αναλάβει στην ηλικία σου, κι εσύ τι περιμένεις να κάνεις παιδάκι, άντε ντέ!

Πετάγεται και η έξυπνη που με συνοδεύει…»Μα φυσικά και θα κάνει γιατρέ, αφού την έχει και τη σχεσούλα της!...» ( και μόνο το βλέμμα που της ρίχνω τα λέει όλα, δεν ξαναμίλησε έκτοτε…με ρώτησε μόνο μήπως θα ήθελα να δώ κάποιον ψυχολόγο!)



Σκηνή 2: (Εσύ κι εγώ, με βήμα αργό…)

Σάββατο βραδάκι, εξηγώ στον καλό μου την κατάσταση και βασικά είμαι πολύ αγχωμένη γι αυτές τις περίφημες παρενέργειες…
-Τώρα δηλαδή θα ζώ σά γριά με εμμηνόπαυση??? Ωρρύομαι. Θα έχω νεύρα σαν τη μάνα μου και θα ζεσταίνομαι και…ώ θεέ μου, εκεί δεν είναι που έχουν και μείωση της λίμπιντο??? Όχι-όχι-όχι! Δε θα φάω εγώ τα καλύτερά μου χρόνια να σέρνομαι σαν το πτώμα, θα βρώ γιατρό να το σταματησω με όποιο κόστος ΤΩΡΑ-ΤΩΡΑ-ΤΩΡΑ!!!
Ο καημένος έχει πάθει σόκ, πρέπει να με έχει λυπηθεί βαθύτατα, άσε που είναι και φοβητσιάρης, χειρότερος από μένα….εκτός απ’αυτό για κακή του τύχη είναι και ιππότης, οπότε τι να κάνει ο δύσμοιρος, παίρνει βαθειά ανάσα και…
-Εκτός αν κάνουμε ένα παιδάκι, τώρα κιόλας…(…………………………)
-Μπροστά στον κόσμο αγάπη μου??? Αστειεύομαι…Ντροπή!

Μου εξηγεί λοιπόν πως δε θέλει επ’ουδενι λόγο να υποφέρω και πως μπορεί ούτε αυτός να είχε σκεφτεί την οικογένεια ποτέ του αλλά αν το σκεφτόταν δεν υπήρχε περίπτωση να διαλέξει άλλη σύντροφο. Με λατρεύει, αν εγώ το θέλω, με παντρεύεται αύριο κιόλας και κάνει και κουμπάρα τη φίλη μου τη Μ. και την έχουμε και κάθε μέρα στο σπίτι μας! (τη μισεί, μιλάμε για μεγάλη στιγμή, τη βλέπει και του γυρίζουν τα’άντερα για πλάκα, μεγαλύτερη απόδειξη για την αγάπη του δεν υπάρχει στον κόσμο!) Εννοείται φυσικά πως όλα αυτά πάνε πακέτο με το μικρό ένοικο που θα φέρει τη σωτηρία μου, μπορεί να είναι φτωχός αλλά τι διάολο, ένα παιδί μπορεί να το μεγαλώσει…

Συγκινήθηκα πολύ, ξέρω πως φοβόταν μόνο που το ξεστόμιζε , ΚΥΡΙΟΣ με Κ κεφαλαίο αναφώνησαν με ζήλια και θαυμασμό κάποιες φίλες μου αργότερα…

Όπως καταλαβαίνετε η συζήτηση δε συνεχίστηκε, μόνο αγκαλιτσα και σιωπή…δε γνωρίζει για την ύπαρξη του μπλόγκ, τον ευχαριστώ όμως κι από δώ με όλη μου την καρδιά γι’αυτή την αυθόρμητη κίνηση…




Σκηνή 3: Δευτέρα βραδάκι, πλατεία Μαβίλη, με τα φιλαράκια…έχω ήδη βγάλει ιατρικό ανακοινωθέν!

-Γ: Δηλαδή τώρα θα έχεις περιορισμένη λίμπιντο??? Μπου χα χα χα χα!
-(Εγώ) Αυτό το έχουν οι γκόμενές σου αγόρι μου, να σου δώσω το τηλέφωνο του γιατρού μπάς και σώσει καμία και γ…σεις επιτέλους???
-Δ: Α χα χα, εγώ θα πάρω τη μάνα σου να της πώ πως σου κάνανε πρόταση γάμουΚΑΙ παιδιου πακέτο και είπες όχι, α χα χα! Σ’έχει αποκληρώσει μέχρι να πείς «γυναικολόγος»!!!
- Όχι ρε παιδιά, αυτή τη στιγμή καλύτερα να της πείτε πως παίρνω ναρκωτικά παρά αυτό! Άσε που μου ομολόγησε πως με έχει τάξει να πάω και στην Τήνο μέχρι το Σεπτέμβρη, θα ‘ρθει κανείς???
-Α χα χα χα όλοι, σ’έταξε??? Να σου πώ, με τα γόνατα θ’ανέβεις???? Ναι ρε, εννοείται, πάμε όλοι μαζί άμα είναι!
-Αχ ναί, να έρθετε, κι αν όλα πάνε καλά θα την τάξω κι εγώ να συχνάζει μία βδομάδα στο Dark Sun και να φιλάει ρουφηχτά όλους τους θαμώνες!!

…μέσα σε τρείς μόνο μέρες, τόσες στιγμές που μυρίζουν ευτυχία…σας φιλώ γλυκά!!!!!

TA TA TA TA !!! (την πάτησα...)

Είναι τρομερό αυτό που μου συμβαίνει αυτές τις μέρες…
Έχω φρικάρει…
Βασικά δεν είναι φοβερό, κωμικοτραγικό είναι…
Αποκορύφωμα η πρόταση γάμου που δέχτηκα εντελώς απρόοπτα από Εκείνον το Σάββατο το βράδυ…
Ανάθεμα την ώρα που έγραφα το προηγούμενο πόστ !
Αχ, και δεν έχω χρόνο αυτή τη στιγμή να σας τα γράψω να μου πείτε και τη γνώμη σας!
Όχι για το γάμο φυσικά, γιατί δεν παίζει!
Για τα υπόλοιπα…
Ελπίζω να προλάβω να ποστάρω αύριο, μου λείψατε!

ΕΚΛΗΣΣΗ

ΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ - ΔΑΣΟΛΟΓΟΣ Ή ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ: ΟΣΑ ΕΛΑΦΙΑ ΑΠΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΝΕΡΟΥ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ.

Ενημέρωση: Σύμφωνα με το Δασαρχείο, τα ζώα είναι καλυμμένα για σήμερα και αύριο. Από Δευτέρας, κανένας δεν ξέρει.


Κρατώ λοιπόν μια αμυντική στάση μέχρι να έχω νέα.


Pan
Shades
menios
Οίκος αντοχής
elafini
ion
million dollar hotel
patsiouri

ARE YOU MY DESTINY???????

Δύσκολα μου βάζετε Γλαρένια και An Lu μου!
Διότι τέλειος άντρας δεν υπάρχει, είναι μία έννοια τόσο σχετική όσο και η θερμοκρασία….νά, ακούσαμε και το αμίμητο «Επιτέλους η θερμοκρασία θα πέσει στους 39…» + 3 χωρίς την Πάρνηθα, 42! Άρα το άλλοτε 39 μεταφράζεται πλέον ως 42 αλλά και ως δροσιά, άρα ο Μίστερ Πέρφεκτ εκφράζει ένα ολότελα σχετικό μέγεθος!

Πάμε λοιπόν στο τέλειος για μένα…χα! Μεγαλύτερη παγίδα! Διότι σε αυτή τη ζωή κυκλοφορούν και άνθρωποι με βίτσια καλές μου! Ενας από αυτούς είναι και το Πατσιούρι…εν συντομία λοιπόν θα σας παραθέσω ένα μίνι βιογραφικό της σχέσης μου με τον άνθρωπο που με βασανίζει και τον βασανίζω τα τελευταία 8 χρόνια, αλλά που προφανώς κατ’εμέ ενσαρκώνει ότι πιο ταιριαστό σε μένα εχει εμφανιστεί στη ζωή μου τα χρόνια αυτά!

-Το πράγμα βρωμούσε από την αρχή. Γνωριστήκαμε στο νεκροταφείο…και μην τολμήσει να γελάσει κανείς! Λίγες ώρες μετά την κηδεία της πολυαγαπημένης μου ξαδέρφης, όταν έπεσε ο ήλιος, επέστρεψα στον τόπο του εγκλήματος να κλάψω με την ησυχία μου. Αμ δε! Η θεσούλα ήταν κατειλημμένη από ένα μηχανόβιο καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερό μου που επίσης έκλαιγε με λυγμούς…Όπως καταλαβαίνετε το πρώτο μας ραντεβού κατά βάση πραγματοποιήθηκε στο ειδυλλιακό αυτό μέρος όπου και μείναμε συζητώντας μέχρι την ανατολή του ηλίου…

-Ημουν μικρή, τον έβλεπα σά θεό. Ότι έλεγε για μένα ήταν ποιήμα, νόμος, σωστό…Κι εκείνος μ’έβλεπε σά γυναίκα και παιδί του μαζί…

-Λάτρεψα τα ελαττώματά του…πολλές φορές άδικος, αυστηρός, τίμιος μέχρι αηδίας, σοβαρός, ιδεολόγος, αυστηρός κριτής για τους πάντες και τα πάντα..ξέρω πως μοιάζουν με προτερήματα αλλά όταν συνυπάρχουν στον άλλο 100/100 σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ μικρός…

-Ετσι λοιπόν στην πορεία ανακάλυψα πως δεν είναι τέλειος..γιατί μεγάλωσα. Μεγάλωνα συνειδητοποιώντας πως ναι, κι εκείνος μπορεί να κάνει λάθος…κι εκείνος μπορεί να έχει άδικο…και τρόμαζα ακόμη και να το παραδεχτώ. Την πρώτη φορά που ανακάλυψα πως εγώ έχω δίκιο και όχι εκείνος, ένιωσα σά να ανακάλυψα την πυρίτιδα…και ήταν ένα πρόβημα γιατί έτσι προέκυψε και ένα νέο του ελάττωμα..η ισχυρογνωμοσύνη..

-Τα χρόνια πέρασαν…ο χαρακτήρας μου διαμορφώθηκε πλήρως και δυστυχως για τον καλό μου εξελίχτηκα στο ακριβώς αντίθετό του, μη σας πώ πως το δημιούργημα ξεπέρασε το δημιουργό! Και τότε ανακάλυψα πως απλά ημασταν διαφορετικοί, τόσο απλό!
Και δύο αντιθετες δυνάμεις μέσα στο ίδιο δοχείο δε συνυπάρχουν, το γνωρίζουμε όλοι αυτό1

-Προσπαθήσαμε να χωρίσουμε άπειρες φορές, να συμβιώσουμε άλλες τόσες! Φιάσκο! Το μεγαλύτερο διάστημα που αντέξαμε χωριστά ήταν 6 μήνες, στο ίδιο σπίτι 4! Υπάρχει θέμα, αγαπιόμαστε, αλλά δε μπορώ να ζήσω μαζί του, αισθάνομαι πως μου σκοτώνει τον αυθορμητισμό, τη βλακεία, την κοινωνικότητα και τη μεγάλη αγκαλιά που έχω την ανάγκη κάθε ώρα και στιγμή να εξωτερικέυσω.

Κι εγώ του σκοτώνω όμως την απόλυτη ανάγκη του να είναι μοναχικός, ακοινώνητος, σκληρός και αδέκαστος, να ζεί όπως έχει επιλέξει, κοντά σ’αυτούς που έχει επιλέξει και με τον τρόπο που έχει επιλέξει…και με το σατανικό χιούμορ του να στηλιτεύει όλες τις ασήμαντες λεπτομέρειες που απαρτίζουν την πολύ σημαντική για μένα ζωή μου!

Γιατρέ μου είμαστε καλά?????

Γι αυτό λοιπόν κορίτσια μου, καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο ορισμός του τέλειου άντρα κατά σατανική σύμπτωση συμπίπτει απόλυτα με τα λόγια της μακαρίτισσας της γιαγιάς μας!

«Καλό παιδί να’ναι……» ( που είναι )

Και αυτά τα ύπουλα αποσιωπητικά αποτελούν τις επιλογές της μοίρας για την κάθε μια μας! Σας αφήνω τώρα γιατί έρχεται να με παρει, φιλάκια!

ΓΡΑΜΜΑ Σ'ΕΝΑΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ....

Γειά σου…δε με ξέρεις, εγώ όμως σε ξέρω πολύ καλά, κι ας μη σ’έχω δει ποτέ μου.
Με λένε Πατσιούρι και αυτό τον καιρό χαλαρώνω παρέα με τα φιλαράκια μου στο διπλανό χωριό από εκείνο που πέρασες το τριημεράκι σου παπάρα…

Εψαχνες ευκαιρία να ξεφορτωθείς το γέρικο πιά σκυλάκι σου , το γιατί δεν το ξέρω, φοβήθηκες μη σε κολλήσει τίποτα??? Μα αφού είσαι ήδη άρρωστος ρε μαλάκα, γεννήθηκες στο ραντεβού της λοβοτομής με τη μογγολοειδή ιδιωτεία, κι εσύ και η φλόμπα η γυναίκα σου. Όταν κανονίσατε τη μίνι απόδραση στο βουνό το αργόστροφο και κακιασμένο μυαλό σου πήρε αμέσως στροφές…ήταν η τέλεια ευκαιρία…θα σου φάνηκε πολύ έξυπνο, έ??? Σε βλέπω να κοκορεύεσαι σαν το Μπάντυ στο βούβαλο που σέρνεις μαζί σου τα τελευταία χρόνια γι’ αυτή την έκλαμψη ευφυΐας σου…

Σου’χω νέα boy, εθεάθης. Ο μπαρμπα Νίκος, ο βοσκός ντέ, είδε…το αυτοκίνητο να κόβει ταχύτητα μέσα στην ερημιά, την πόρτα να ανοίγει, το σκυλί να προσγειώνεται απ’έξω κλαίγοντας, κι εσένα να γκαζώνεις μουνόπανο και να εξαφανίζεσαι…μέσα στα έλατα, λίγο πρίν σκοτεινιάσει, το άφησες μόνο χωρίς νερό να περιμένει να εμφανιστούν οι αλεπούδες…Είδε και πως είχες μία ξανθιά κλώσσα μαζί σου…και τα πιτσιρίκια… Το σκυλάκι έτρεχε απελπισμένο πίσω από το αυτοκίνητο , οι μοναδικοί αγαπημένοι του όμως σ'αυτή τη ζωή, τα αφεντικά του...δέ γύρισαν ούτε το κεφάλι.

Το περιμάζεψε το δυστυχο, το έφερε στο χωριό. Είναι τρομαγμένο, άρρωστο και κλαίει συνέχεια…παλιοαρχίδι. Τα παιδιά θα το κρατήσουν, χτές το πήγανε και στον κτηνίατρο, στην πόλη. Μάθαμε όμως και για σένα, φίλοι μας είναι όλοι οι γύρω ξενώνες. Εκτός από καθίκι είσαι χοντρός, γύρω στα 45, η γυναίκα σου κι αυτή χοντρή, είναι και δασκάλα τρομάρα της, έχουμε και το όνομά σου. Σου τηλεφωνήσαμε αλλά αρνήθηκες ακόμη και ότι είχες σκύλο μαζί σου, χέστη, έ χέστη!
Ονομάζεσαι Μ............ς, είσαι προιστάμενος σε τράπεζα και μακάρι να ξέραμε πού να έρθουμε να σε κράξουμε από κοντά. Δυστυχώς μόνο το κινητό σου έχουμε, σου εγγυώμαι όμως προσωπικά πως θα αναγκαστείς να αλλάξεις νούμερο πολύ σύντομα.


Κάνω μια ευχή καθίκι: Τα παιδιά σου μάλλον θα κλαίνε, εκτός αν είναι μαλακισμένα σαν και σένα δύσκολο όμως για παιδάκια που έχασαν το ζωάκι τους…

Εύχομαι λοιπόν να μην το ξεχάσουν ΠΟΤΕ το επιμορφωτικό μάθημα που τους έδωσες, και όταν γεράσεις και αρρωστησεις να σε πετάξουν μέσα στους άστεγους στην Ομόνοια, ένα φοβισμένο γέρο, μόνο, έρημο, άρρωστο ή και ετοιμοθάνατο, να αναρωτιέται κλαίγοντας τι δεν έκανε σωστά, γιατί τον παράτησαν εκείνοι που εμπιστευόταν, να πεινάει, να διψάει, να κρυώνει, να αισθάνεται σκουπίδι…ειλικρινά στο εύχομαι με όλη μου την ψυχή. Και κάπου εκεί να δείς πρίν ψοφήσεις ένα αδέσποτο σκυλάκι να γελάει, γιατί ξέρεις, και τα ζώα γελάνε…καραγκιόζη…



ΥΓ: Χοντρό Όνειρο…να ξέρεις πως είσαι πολύ μα πολύ τυχερό που με συνάντησες, κι ας μην αντέχω ακόμα μία ώρα σερί μπαλάκι, καληνύχτα…


UPDATE: Το όνομα του "κυρίου"πρέπει να το σβήσω. Επειδή το κείμενο θα δημοσιευτεί και αλλού έλαβα ένα e-mail που με συμβούλευε-και καλά έκανε- να μήν υπάρχει μέσα. Άλλος ένας λόγος είναι πως δέ θέλω να βρεί το μπελά του ο ιδιοκτήτης του ξενώνα που φιλοξένησε αυτό το γουρούνι και με τόση προθυμία μας βοήθησε. Τώρα...άν κάποος αναγνώρισε το αφεντικό του...μία ροχάλα κι από μένα please!!

Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά από το http://gav-niaou.blogspot.com/, να'στε καλά!