ΕΚΛΗΣΣΗ

ΑΝ ΔΙΑΒΑΖΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ - ΔΑΣΟΛΟΓΟΣ Ή ΚΑΠΟΙΟΣ ΠΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟ: ΟΣΑ ΕΛΑΦΙΑ ΑΠΕΜΕΙΝΑΝ ΣΤΗΝ ΠΑΡΝΗΘΑ ΕΧΟΥΝ ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΚΗ ΤΡΟΦΗΣ ΚΑΙ ΝΕΡΟΥ. ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ.

Ενημέρωση: Σύμφωνα με το Δασαρχείο, τα ζώα είναι καλυμμένα για σήμερα και αύριο. Από Δευτέρας, κανένας δεν ξέρει.


Κρατώ λοιπόν μια αμυντική στάση μέχρι να έχω νέα.


Pan
Shades
menios
Οίκος αντοχής
elafini
ion
million dollar hotel
patsiouri

ARE YOU MY DESTINY???????

Δύσκολα μου βάζετε Γλαρένια και An Lu μου!
Διότι τέλειος άντρας δεν υπάρχει, είναι μία έννοια τόσο σχετική όσο και η θερμοκρασία….νά, ακούσαμε και το αμίμητο «Επιτέλους η θερμοκρασία θα πέσει στους 39…» + 3 χωρίς την Πάρνηθα, 42! Άρα το άλλοτε 39 μεταφράζεται πλέον ως 42 αλλά και ως δροσιά, άρα ο Μίστερ Πέρφεκτ εκφράζει ένα ολότελα σχετικό μέγεθος!

Πάμε λοιπόν στο τέλειος για μένα…χα! Μεγαλύτερη παγίδα! Διότι σε αυτή τη ζωή κυκλοφορούν και άνθρωποι με βίτσια καλές μου! Ενας από αυτούς είναι και το Πατσιούρι…εν συντομία λοιπόν θα σας παραθέσω ένα μίνι βιογραφικό της σχέσης μου με τον άνθρωπο που με βασανίζει και τον βασανίζω τα τελευταία 8 χρόνια, αλλά που προφανώς κατ’εμέ ενσαρκώνει ότι πιο ταιριαστό σε μένα εχει εμφανιστεί στη ζωή μου τα χρόνια αυτά!

-Το πράγμα βρωμούσε από την αρχή. Γνωριστήκαμε στο νεκροταφείο…και μην τολμήσει να γελάσει κανείς! Λίγες ώρες μετά την κηδεία της πολυαγαπημένης μου ξαδέρφης, όταν έπεσε ο ήλιος, επέστρεψα στον τόπο του εγκλήματος να κλάψω με την ησυχία μου. Αμ δε! Η θεσούλα ήταν κατειλημμένη από ένα μηχανόβιο καμιά δεκαριά χρόνια μεγαλύτερό μου που επίσης έκλαιγε με λυγμούς…Όπως καταλαβαίνετε το πρώτο μας ραντεβού κατά βάση πραγματοποιήθηκε στο ειδυλλιακό αυτό μέρος όπου και μείναμε συζητώντας μέχρι την ανατολή του ηλίου…

-Ημουν μικρή, τον έβλεπα σά θεό. Ότι έλεγε για μένα ήταν ποιήμα, νόμος, σωστό…Κι εκείνος μ’έβλεπε σά γυναίκα και παιδί του μαζί…

-Λάτρεψα τα ελαττώματά του…πολλές φορές άδικος, αυστηρός, τίμιος μέχρι αηδίας, σοβαρός, ιδεολόγος, αυστηρός κριτής για τους πάντες και τα πάντα..ξέρω πως μοιάζουν με προτερήματα αλλά όταν συνυπάρχουν στον άλλο 100/100 σε κάνουν να αισθάνεσαι πολύ μικρός…

-Ετσι λοιπόν στην πορεία ανακάλυψα πως δεν είναι τέλειος..γιατί μεγάλωσα. Μεγάλωνα συνειδητοποιώντας πως ναι, κι εκείνος μπορεί να κάνει λάθος…κι εκείνος μπορεί να έχει άδικο…και τρόμαζα ακόμη και να το παραδεχτώ. Την πρώτη φορά που ανακάλυψα πως εγώ έχω δίκιο και όχι εκείνος, ένιωσα σά να ανακάλυψα την πυρίτιδα…και ήταν ένα πρόβημα γιατί έτσι προέκυψε και ένα νέο του ελάττωμα..η ισχυρογνωμοσύνη..

-Τα χρόνια πέρασαν…ο χαρακτήρας μου διαμορφώθηκε πλήρως και δυστυχως για τον καλό μου εξελίχτηκα στο ακριβώς αντίθετό του, μη σας πώ πως το δημιούργημα ξεπέρασε το δημιουργό! Και τότε ανακάλυψα πως απλά ημασταν διαφορετικοί, τόσο απλό!
Και δύο αντιθετες δυνάμεις μέσα στο ίδιο δοχείο δε συνυπάρχουν, το γνωρίζουμε όλοι αυτό1

-Προσπαθήσαμε να χωρίσουμε άπειρες φορές, να συμβιώσουμε άλλες τόσες! Φιάσκο! Το μεγαλύτερο διάστημα που αντέξαμε χωριστά ήταν 6 μήνες, στο ίδιο σπίτι 4! Υπάρχει θέμα, αγαπιόμαστε, αλλά δε μπορώ να ζήσω μαζί του, αισθάνομαι πως μου σκοτώνει τον αυθορμητισμό, τη βλακεία, την κοινωνικότητα και τη μεγάλη αγκαλιά που έχω την ανάγκη κάθε ώρα και στιγμή να εξωτερικέυσω.

Κι εγώ του σκοτώνω όμως την απόλυτη ανάγκη του να είναι μοναχικός, ακοινώνητος, σκληρός και αδέκαστος, να ζεί όπως έχει επιλέξει, κοντά σ’αυτούς που έχει επιλέξει και με τον τρόπο που έχει επιλέξει…και με το σατανικό χιούμορ του να στηλιτεύει όλες τις ασήμαντες λεπτομέρειες που απαρτίζουν την πολύ σημαντική για μένα ζωή μου!

Γιατρέ μου είμαστε καλά?????

Γι αυτό λοιπόν κορίτσια μου, καταλήγω στο συμπέρασμα πως ο ορισμός του τέλειου άντρα κατά σατανική σύμπτωση συμπίπτει απόλυτα με τα λόγια της μακαρίτισσας της γιαγιάς μας!

«Καλό παιδί να’ναι……» ( που είναι )

Και αυτά τα ύπουλα αποσιωπητικά αποτελούν τις επιλογές της μοίρας για την κάθε μια μας! Σας αφήνω τώρα γιατί έρχεται να με παρει, φιλάκια!

ΓΡΑΜΜΑ Σ'ΕΝΑΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ....

Γειά σου…δε με ξέρεις, εγώ όμως σε ξέρω πολύ καλά, κι ας μη σ’έχω δει ποτέ μου.
Με λένε Πατσιούρι και αυτό τον καιρό χαλαρώνω παρέα με τα φιλαράκια μου στο διπλανό χωριό από εκείνο που πέρασες το τριημεράκι σου παπάρα…

Εψαχνες ευκαιρία να ξεφορτωθείς το γέρικο πιά σκυλάκι σου , το γιατί δεν το ξέρω, φοβήθηκες μη σε κολλήσει τίποτα??? Μα αφού είσαι ήδη άρρωστος ρε μαλάκα, γεννήθηκες στο ραντεβού της λοβοτομής με τη μογγολοειδή ιδιωτεία, κι εσύ και η φλόμπα η γυναίκα σου. Όταν κανονίσατε τη μίνι απόδραση στο βουνό το αργόστροφο και κακιασμένο μυαλό σου πήρε αμέσως στροφές…ήταν η τέλεια ευκαιρία…θα σου φάνηκε πολύ έξυπνο, έ??? Σε βλέπω να κοκορεύεσαι σαν το Μπάντυ στο βούβαλο που σέρνεις μαζί σου τα τελευταία χρόνια γι’ αυτή την έκλαμψη ευφυΐας σου…

Σου’χω νέα boy, εθεάθης. Ο μπαρμπα Νίκος, ο βοσκός ντέ, είδε…το αυτοκίνητο να κόβει ταχύτητα μέσα στην ερημιά, την πόρτα να ανοίγει, το σκυλί να προσγειώνεται απ’έξω κλαίγοντας, κι εσένα να γκαζώνεις μουνόπανο και να εξαφανίζεσαι…μέσα στα έλατα, λίγο πρίν σκοτεινιάσει, το άφησες μόνο χωρίς νερό να περιμένει να εμφανιστούν οι αλεπούδες…Είδε και πως είχες μία ξανθιά κλώσσα μαζί σου…και τα πιτσιρίκια… Το σκυλάκι έτρεχε απελπισμένο πίσω από το αυτοκίνητο , οι μοναδικοί αγαπημένοι του όμως σ'αυτή τη ζωή, τα αφεντικά του...δέ γύρισαν ούτε το κεφάλι.

Το περιμάζεψε το δυστυχο, το έφερε στο χωριό. Είναι τρομαγμένο, άρρωστο και κλαίει συνέχεια…παλιοαρχίδι. Τα παιδιά θα το κρατήσουν, χτές το πήγανε και στον κτηνίατρο, στην πόλη. Μάθαμε όμως και για σένα, φίλοι μας είναι όλοι οι γύρω ξενώνες. Εκτός από καθίκι είσαι χοντρός, γύρω στα 45, η γυναίκα σου κι αυτή χοντρή, είναι και δασκάλα τρομάρα της, έχουμε και το όνομά σου. Σου τηλεφωνήσαμε αλλά αρνήθηκες ακόμη και ότι είχες σκύλο μαζί σου, χέστη, έ χέστη!
Ονομάζεσαι Μ............ς, είσαι προιστάμενος σε τράπεζα και μακάρι να ξέραμε πού να έρθουμε να σε κράξουμε από κοντά. Δυστυχώς μόνο το κινητό σου έχουμε, σου εγγυώμαι όμως προσωπικά πως θα αναγκαστείς να αλλάξεις νούμερο πολύ σύντομα.


Κάνω μια ευχή καθίκι: Τα παιδιά σου μάλλον θα κλαίνε, εκτός αν είναι μαλακισμένα σαν και σένα δύσκολο όμως για παιδάκια που έχασαν το ζωάκι τους…

Εύχομαι λοιπόν να μην το ξεχάσουν ΠΟΤΕ το επιμορφωτικό μάθημα που τους έδωσες, και όταν γεράσεις και αρρωστησεις να σε πετάξουν μέσα στους άστεγους στην Ομόνοια, ένα φοβισμένο γέρο, μόνο, έρημο, άρρωστο ή και ετοιμοθάνατο, να αναρωτιέται κλαίγοντας τι δεν έκανε σωστά, γιατί τον παράτησαν εκείνοι που εμπιστευόταν, να πεινάει, να διψάει, να κρυώνει, να αισθάνεται σκουπίδι…ειλικρινά στο εύχομαι με όλη μου την ψυχή. Και κάπου εκεί να δείς πρίν ψοφήσεις ένα αδέσποτο σκυλάκι να γελάει, γιατί ξέρεις, και τα ζώα γελάνε…καραγκιόζη…



ΥΓ: Χοντρό Όνειρο…να ξέρεις πως είσαι πολύ μα πολύ τυχερό που με συνάντησες, κι ας μην αντέχω ακόμα μία ώρα σερί μπαλάκι, καληνύχτα…


UPDATE: Το όνομα του "κυρίου"πρέπει να το σβήσω. Επειδή το κείμενο θα δημοσιευτεί και αλλού έλαβα ένα e-mail που με συμβούλευε-και καλά έκανε- να μήν υπάρχει μέσα. Άλλος ένας λόγος είναι πως δέ θέλω να βρεί το μπελά του ο ιδιοκτήτης του ξενώνα που φιλοξένησε αυτό το γουρούνι και με τόση προθυμία μας βοήθησε. Τώρα...άν κάποος αναγνώρισε το αφεντικό του...μία ροχάλα κι από μένα please!!

Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά από το http://gav-niaou.blogspot.com/, να'στε καλά!

ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ!!!!! ΓΙΑ ΛΙΓΟ......

Πόσο καιρό περίμενα αυτή τη στιγμή! Πόσο! Κι ας ουρλιάζει ο doctor να προσέχω, κι ας μη μπορώ να πιώ, κι ας μη μπορώ να τρέξω, κι ας μη μπορώ να κουραστώ! Φεύγω! Επιτέλους θα ταξιδέψω! Οι αγαπημένοι μου φίλοι θα με μεταφέρουν προσεκτικά κάπου ένα τετράωρο μακριά από την Αθήνα, κοντά σε άλλους αγαπημένους φίλους που περιμένουν με χαρά να με περιποιηθούν ( την πατήσανε, δεν ξέρουν τι τους περιμένει αλλά μην τους το πείτε, σσσσς….)

Θα μείνω μερικές μέρες κοντά στον Α., τη Μ. και την Α. που έκαναν το όνειρό τους πραγματικότητα πριν μερικά χρόνια, έριξαν μαύρη πέτρα στην κατά τ’άλλα πολυαγαπημένη πρωτεύουσα, το έψαξαν απο’δώ, απο’κεί και παρα πέρα, τελικά κατέληξαν πάνω σ’ένα βουνό στη μέση του πουθενά και έχουν κάνει παπάδες εκεί πάνω! ( θα σας έβαζα και λίνκ αλλά όχι, απαγορεύεται να χρησιμοποιούμε το blogaki για να διαφημίζουμε…κουμπάρους!)


Μιλάμε όμως για μαγεία, το βλέπετε και από τη photo άλλωστε, πανηγυρίστε λοιπόν ελεύθερα αφού για τις επόμενες μέρες θα πρήζω τα παιδιά, όχι εσάς!! Μαζί μου παίρνω και τα 7 θανάσιμα ελαττώματα μου μικρέ keimgreek, όπως:

1: Λέω πολλά ψέματα, ποτέ όμως για κακό ούτε για αυτοεπίδειξη. Στοχεύω κυρίως σε θρασείς αγνώστους που ξέρω πως θα σοκαριστούν με την ιστορία που θα τους διηγηθώ!

2: Είμαι πολύ κακομαθημένη, από το σπίτι μου, τα τελευταία χρόνια το καταπολεμώ όσο πιο δυναμικά μπορώ αλλά ακόμη έχουμε δουλειά μπροστά μας! ( Δυστυχώς η καλομεταχείρισή μου αυτή από το σπίτι περιλάμβανε και περιλαμβάνει τα πάντα εκτός από τα οικονομικά μου, σνίφ, ακόμη χειρότερα δηλαδή!)

-3: Σιχαίνομαι όταν τρώω με παρέα και κάποιος αφήνει πολύ κοντά μου μία ορθάνοιχτη λερωμένη χαρτοπετσέτα…βασικά φρικάρω! Μπορεί να μου κοπεί η όρεξη και για 2 μέρες…

4: Όταν δε συμπαθώ κάποιον μπορώ να γίνω πολύ-πολύ αγενής και δε με νοιάζει καθόλου…

5:: Ισχυρογνωμοσύνη…μόνο το δικό μου είναι σωστό…αν πάλι με πείσεις για το αντίθετο με λογικά επιχειρήματα, τότε θα βρίζω εκείνους που υποστηρίζουν αυτό που υποστήριζα πρίν, κάποιον θα κράζω πάντως…

6: Περίεργος κώδικας ηθικής…τον τηρώ μέχρι θανάτου μα μόνο εγώ μπορώ να τον καταλάβω…

7: Δε θέλω να κάνω παιδιά, για 2-3 συγκεκριμένους λόγους. ( δεν το θεωρώ ελάττωμα αλλά το θεωρούν όλοι οι άλλοι δυστυχώς!)

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ...

« Δε με νοιάζει αν ο άνθρωπος αυτός είχε γράψει ωραία τραγούδια, εγώ ξέρω πως έφαγε το αγόρι μου, 30 χρονών παλικάρι και άφησε πίσω του δύο ορφανά…»

"Όλοι στα αφιερώματα μιλάνε για τον καλλιτέχνη...κανείς για το φονιά..."


Να αγιάσει το στόμα της αυτής της μάνας…

Πάντα απεχθανόμουν αυτά τα φασιστοειδή πλάσματα που εντελώς αυθαίρετα ,θεσπίζοντας δικούς τους κώδικες τιμής και ηθικής καταλύουν κάθε έννοια δημοκρατίας, αυτοδιάθεσης και λογικής..

Το παγωμένο βλέμμα του έν λόγω αμετανόητου κυρίου με είχε καθηλώσει την εποχή της δίκης του.
Μου θύμιζε τον αυταρχικό πατέρα μίας συμμαθήτριάς μου που είχε εισβάλλει στο δωμάτιό της την ώρα που ακούγαμε «Τρύπες», είχε σπάσει τις κασέτες και μας είχε κοιτάξει με τα γυάλινα μάτια του λέγοντας: « Ξέρετε τι θα γίνει αν ξαναβρώ τέτοια πράγματα εδώ μέσα»...
Σήμερα βρίσκεται στη φυλακή, τσάκισε στο ξύλο έναν ανθρωπάκο αφού πρώτα είχε πυροβολήσει τη σκυλίτσα του γιατί τόλμησε να μείνει έγκυος…δεν αστειεύομαι δυστυχώς.

Προσωπικά δε συγκινούμαι καθόλου από αυτούς τους λεγόμενους «Μάγκες της παλιάς εποχής που είχαν μπέσα και αρχίδια»…βασικά αρχίδια είχαν…και είναι πολύ πολύ επικίνδυνοι για όλους μας.

Και ναι, είδα Τατιάνα χτες.

Είναι το πρώτο μου ελάττωμα από τα 7 που χρωστάω στον keimgreek μας, τα υπόλοιπα από Δευτέρα!

Και ένα μεγάλο ΜΠΡΑΒΟ στη δασκαλίτσα μας από την Κύπρο, καλή συνέχεια κούκλα!

Update: Διάβασα το πόστ της Αλκυόνης και έχω πέσει σε περισυλλογή

Καμιά φορά ακόμη κι εγώ που κοκορέυομαι πως έχω αποψη για τα πάντα, κολλάω άσχημα...

Ειδικά οι γονείς, πηγαίντε μία βόλτα, καληνύχτα!

ΤΟ Ε.Σ.Υ ( ΔΕ ) ΝΟΣΕΙ ( ΠΑΝΤΑ)

[H ωρα περνάει, ο υπομονετικός γιατρούλης έρχεται για Τρίτη φορά. Το απόκοσμο μουγκρητό μου σκίζει τη νυχτερινή σιωπή για μία ακόμα φορά…]


-Ευθανασίααααα……
- ( Σιγουρα γελάει από μέσα του το καθίκι…) Δεν επιτρέπεται η ευθανασία βρέ κουτό στην Ελλάδα, έλα, θα ζητήσω να σου κάνουν μία κανονικη ένεση ακόμα να δείς πως θα κοιμηθείς σαν πουλάκι..
-( Κλαίγοντας)…και γιατί δεν επιτρέπεταιαιαιαια…εγώ θα πάω στο Συμβούλιο Επικρατειααααας, φέρε μου τα χαρτιά να υπογράψωωωωω, βοήθειααααα, βοήθησέ με να πεθάνωωωω..

Έρχεται βουρκωμένη η νοσοκόμα με την ένεση που της ζήτησε…μου την κάνουν, περνάει ένα τέταρτο…τίποτα…η κατάσταση φτάνει στο απροχώρητο…ξαναζητάω το γιατρό..θα τα παίξω όλα για όλα..

-( Τον κοιτάω βαθειά στα μάτια…) Κοίταξε να δείς, και μόνο που σου μιλάω τώρα είναι θαύμα. (μπά, σά να συγκινήθηκε λίγο..) Κοπέλα έχεις, δεν έχεις?? Ίσως έχεις και αδερφή, πές μου, με το χέρι στην καρδιά, έτσι θα τις άφηνες να υποφέρουν?
Πονάω έντονα και συνέχεια, δε σταματάει ούτε ένα δευτερόλεπτο, ξέρω πως ο κύριος Μ. θέλει να με δεί όρθια μία ώρα αρχύτερα αλλά δε γίνεται, εσύ καταλαβαίνεις, δεν είμαστε όλοι οι οργανισμοί το ίδιο, άς βγάλω και καλοκαίρι εδώ μέσα, δε μ’ενδιαφέρει, δεν αντέχω…ξαναβάζω τα κλάματα κι εκείνος δείχνει να έχει χάσει λίγο από την αυτοπεποίθησή του…
-Η ενεσούλα τώρα δε σου έκανε τίποτα?

-ΜΕ ΔΟΥΛΕΥΕΙΣ κι από πάνω???? ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΟΤΙ ΔΕ ΜΟΥ ΕΚΑΝΕ ΤΙΠΟΤΑ, νερό έβαλες μέσα και νομίζεις ότι είμαι καμιά ηλίθια για να μασήσω???
( Αρχίζω να σκούζω σά γουρούνι που το πάνε στο σφαγείο)…θα βγω από δώ μέσα και θα δείτε τι θα πάθετε, εντάξει να έχετε οδηγίες αλλά όχι και να με κοροιδεύετεεεε, αύριο κιόλας θα πάρω στο Μάκηηηηη…
Δεν το πιστέυω, έχει αρχίσει και πτοείται, λίγο ακόμα και μου φαίνεται θα την κερδίσω τη μορφινούλα μου…. Φεύγει σκεπτικός και σε λίγο ο γκέι και τρελό γέλιο νοσοκόμος έρχεται να μου σφυρίξει πως τσακώνεται στο τηλ. με το γιατρό μου! Κερδίζουμε! Είναι τόσο χαρούμενος όσο κι εγώ, πρέπει να είμαι ο μοναδικός gay friendly ασθενής εκεί μέσα και αυτός ΤΟ κέφι!

Μισή ώρα μετα…τίποτα…ΚΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΩ.
-Μανούλα θα πεθάνω, έ???
-( Πετάγεται αλαφιασμένη) Τι λές κοριτσάκι μου???
-Μανούλα δεν αντέχω άλλο, το ξέρω, πονάω φρικτά, το νιώθω πως δε θα ζήσω πάνω από μισή ώρα…
-( Βουρκωμένη) Αγάπη μου...θα περάσει καλό μου, να, κοίτα να δείς, δίπλα είναι μία κοπελίτσα που έβγαλε σκωληκοειδίτη και ενώ υποφέρει δε θέλει την ένεση γιατί φοβάται τις βελόνες! Κοίτα εκεί θάρρος!
- ( Το μάτι μου γυαλίζει σαν τον Ανέστη Βλάχο όταν έβλεπε γυμνή γάμπα στις ταινίες…) Τι??? Δεν τη θέλει??? Μανούλα, εγώ, ΕΓΩ τη θέλω!! Πήγαινε πές της να κάνει ότι τη θέλει και ότι εμπιστεύεται μόνο εσένα και μετά θα της την αγοράσουμε!! Εγώ θα πληρώσω, ότι θέλει! Σε ικετεύω μανούλααααα…
--( Την έχει πιάσει κλαυσίγελως..) τι λές αγάπη μου, είσαι με τα καλά σου??? Γίνονται αυτά???
-Σε παρακαλώωωω, μάνα είσαι εσύ ή Μήδειααααα, είσαι η τελευταία μου ελπίδαααα, μη μ’αφήνεις μανούλα, όχι κι εσύ…σε εκλιπαρώωωω… πεθαίνωωωω…( όλα αυτά τα λέω μουρμουριστά, όχι φωναχτά, για να μπείτε στο κλίμα δηλαδή..)
-( Την παίρνουν τα ζουμιά, καλό αυτό..) Μωρό μου…τί δε’θα δινα να το περνούσα εγώ…το ξέρω πόσο υποφέρεις..άν γινόταν να στο’παιρνα θα το’παιρνα…αφού το είπε ο γιατρός καλό μου, θα πονάς…κλαίει γοερά τώρα..

Και ξαφνικά…αίμα..πολύ αιμα..στο κρεβάτι μου…φρικάρουμε και οι δύο, έρχονται αμέσως γιατρός και νοσοκόμος πανικόβλητοι…η μανούλα αρχίζει να τους φωνάζει…ο νοσοκόμος μονολογει «Να’ναι η περίοδος, σάμπως είχα και ποτέ ο δύστυχός να ξέρω???, πουτάνα ζωή…»…εγώ μουρμουρίζω βρίζοντας ακόμα την πουτάνα που ΤΟΛΜΑΕΙ να μη θέλει την ένεση…μια ομορφιά!

5 Λεπτά μετά ο γιατρός ανακουφισμένος…
-Ούφ, η περίοδός της είναι, δόξα τω Θεώ…
-Μα είχε λίγο πρίν χειρουργηθεί …(η μαμά μου) Και τώρα?? Αυτό το καημένο πονάει ούτως η άλλως πολύ με την περίοδο, γίνεται να της την κόψουμε???
-Ε όχι δά (ο γιατρός), ήρθε νωρίτερα γιατί έχει πάρει του κόσμου τα φάρμακα…τι να γίνει, θα το υποστεί κι αυτό…
-Ε όχι κι αυτό, δηλώνω ήσυχα, εγώ θα βρώ έναν τρόπο να πεθάνω, πρίν ξημερώσει, ειλικρινά τελείωσε…αν έχω και περίοδο δε θα αντέξω τις επόμενες μέρες, αυτό ήταν…( ο νοσοκομάκος μου χαιδεύει συμπονετικά το χέρι σχολιάζοντας:
«Εμ βέβαια, έτσι είναι αγάπη μου, άλλες τα γένια πεθυμούν κι άλλες που τα’χουνε τα φτυούν…να μπορούσα να σου την πάρω εγω την περίοδο κοριτσάρα μου, η Λούση που ξύρισε το μούσι θα έτρωγε τη σκόνη μου…αχ αχ αχ…)
-Όχι…, η ΜΑΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΜΙΑ ορθώνει το ανάστημά της και κοιτάζει στα μάτια το νεαρό γιατρό.Το παιδί μου θα πεθάνει, το βλέπω. Ξέρω πως πονάει. Δε θέλω να υποφέρει κι άλλο και δε με νοιάζει. Παίρνω εγώ την ευθύνη πείτε στον κύριο Μ..Κάντε ότι χρειάζεται για να ανακουφιστεί. Σας παρακαλώ. Τώρα.

Ο γιατρούλης υποχωρεί κι αυτός…το βλέπω κυρία μου τόση ώρα ότι υπάρχει θέμα, δεν είμαι στραβός, έχω ενοχλήσει τον κύριο Μ. πάνω από 7 φορές…( έτσι, μη σώσει να κλείσει μάτι όπως εγώ, σκέφτομαι με κακία...), πρωτοβουλία δε μπορώ να πάρω αλλά αφού η ευθύνη δική σας…και τώρα με την περίοδό της…ναι, θα ετοιμάσω ένα κοκταιηλ…ναι…να ηρεμήσει….ναί…(άντε φέρτο ναι και ναι, κόλλησε η βελόνα..)

Περιττό να σας πώ πως κοιμήθηκα έτσι όπως λαχταρούσα μέρες …για 4 ολόκληρες ώρες !! Και τις επόμενες μέρες υπέφερα πάρα πολύ αλλα το συγκεκριμένο χάλι δε θα το ξεχάσω ποτέ! Α, ήρθε και το συνεργείο του Μάκη στο νοσοκομείο, ορκίζομαι δεν τους φώναξα εγώ αν και όλο το προσωπικό με κοίταξε καχύποπτα γιατί έσκασαν την επόμενη μέρα! Ο γιατρός μου νευρίασε πολύ-πολύ-πολύ, κι όμως, ακόμα και σήμερα που τον βλέπω μέρα παρα μέρα δεν παραλείπω να του υπενθυμίζω πως όντως δεν την πάλευα εκείνη τη νύχτα…και πώς μια χαρά αναρρώνω, δεν έπαθα και τίποτα με τη γαμωένεση…( Μεταξύ μας νομίζω πως έχει συνειδητοποιήσει το σφάλμα του, γιατί μόνο γελάει, καληνυχτούδια!

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΑΛΙΑ...

«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…»
(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)
Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.
Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.
Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.
Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com/, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.
«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»
(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)
Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:
«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»
Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:
ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ
ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ
ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ
ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.
ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ
ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.
ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ
ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ
ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.
(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι “για την Αμαλία”).