ΠΕΝΤΕ?????????

Οι τελευταίες μέρες μου???? Άγχος, κούραση, πίεση, νεύρα και- ευτυχώς –ένα ταξιδάκι αστραπή που μου θύμισε σε fast forward γιατί δουλεύω σα μαλάκας, γιατί αγχώνομαι, πιέζομαι και νευριάζω…γι’ αυτές τις στιγμές και μόνο!

Και να’μαι…επιτέλους αραχτή στο ωραιο μου pcακι μετά από ένα φριχτό πρωινό στο κέντρο της πόλης, ναι, ξέρω, είναι υπέροχο το κεντράκι το πρωί αλλά όταν δεν κάνεις αγώνα δρόμου για να προλάβεις εκατό δουλειές μέσα σ’ένα τρίωρο και όλο το σύμπαν έχει συνωμοτήσει για να μην τα καταφέρεις! Ακολούθησε ο δεύτερος γύρος, το καθημερινό δηλαδή με την ψυχή στο στόμα τρέξιμο προκειμένου να φέρω εις πέρας την τίμια εργασία μου και…home sweet home! Επιτέλους! Και δεν το κουνάω σήμερα για τίποτα και κανέναν! Και ο Γεωργούλης αυτοπροσώπως να τηλεφωνούσε ικετεύοντας να βγούμε θα του έριχνα πόρτα. Βασικά γιατί ποτέ δε μου άρεσε ο Γεωργούλης. Αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία…

Κι εκεί που συλλογίζομαι τι να σας γράψω, μα ναι! Το Μαράκι! Με έχει καλέσει σε ένα από τα παιχνίδια που σας είχα απειλήσει να μη με ξανακαλέσετε! Αλλά είναι το Μαράκι και το αγαπώ, γι αυτό πρέπει να σας κάνω μία φούλ ενημέρωση για τα πέντε αγαπημένα μου αντικείμενα!

………εμ…ούπς…σνίφ..κλάψ…λύγμ! Καλέ, δε μπορώ να βρώ ΠΕΝΤΕ αντικείμενα! Βασικά δεν έχω καθόλου αγαπημένα αντικείμενα. Μόνο πρόσωπα…Αρχίζω να αισθάνομαι σαν ανώμαλο…δε γίνεται, όλοι έχουν παιξει στο παιχνίδι, είναι δυνατόν??? Πάω να κάνω καμιά βόλτα στα άλλα μπλόγκς μήπως και ξελαμπικάρω..Ευτυχώς τρακάρω με το john boy και ώ τι ανακούφιση, έχει το ίδιο πρόβλημα! Αρχίζω να ξανα-αισθάνομαι φυσιολογικός άνθρωπος…τουλάχιστον αν είμαι ανώμαλη θα είμαστε δύο σ’αυτό τον κόσμο! Πάμε λοιπόν!

1: Το ΤΕΤΡΑΔΙΟ.
Όταν έφυγε η πολυαγαπημένη μου γιαγιά, ανοίξα το συρτάρι της. Μου είχε πεί πολλές φορές πως αν πάθει κάτι ήθελε να το ανοίξω πρωτη. Ημουν το αγαπημένο της βλέπετε. Μέσα βρήκα ένα τεράστιο τετράδιο. Ήταν το ημερολόγιό μου. Για μένα. Αρχισε να το ενημερώνει καθημερινά από τη μέρα που γεννήθηκα. Σταμάτησε όταν έπαθε το εγκεφαλικό, δηλαδή λίγες μέρες πρίν μας αφήσει, στα 23 μου. Μιλάμε δηλαδή για 23 επί 365 = σχεδόν οχτώμιση χιλιάδες καταχωρήσεις…άλλες των δύο γραμμών, άλλες των δύο σελίδων. Όταν άρχισα να το διαβάζω έπαθα νευρικό κλονισμό. Υπήρχαν όλα μέσα, η περιγραφή της φρουτόκρεμάς μου όταν ήμουν μωρό, τα αγαπημένα μου τραγούδια, οι φίλες μου, τα λόγια μου, η απελπισία ΜΟΥ και ΤΗΣ όταν μετακομίσαμε, οι τηλεφωνικοί μας διάλογοι, οι συζητήσεις μας όταν πιά μεγάλωσα…
Εκλαιγα ασταμάτητα για βδομάδες. Και βιωσα μία σαδιστική και απίστευτη πληρότητα. Γιατί είναι μετρημένοι οι άνθρωποι που κάποιος τους έχει αγαπήσει τόσο πολύ.
Και γιατί δεν προκειται να μου ξανατύχει.
Και γι’ αυτό δεν πρόκειται να το ξαναδιαβάσω αυτό το τετράδιο.
Γιατί Δεν Αντέχω.

2: Το ΔΙΕΥΡΟ.
Κάποτε τσακώθηκα πολύ άσχημα με τον καλύτερό μου φίλο. Πολύ άσχημα. Ηταν από ‘κείνες τις γαμωστιγμές που δε φταίει κανείς από τους δύο. Απλά έτυχε. Η στιγμή της συμφιλίωσης ήταν από τις καλύτερες της ζωής μου. Αγκαλιές, σ’αγαπάω, μ’αγαπάς και κάτι να κάνουμε να σφραγίσουμε τη φιλία μας μην ξαναγίνει μαλακία και τα ρέστα…και πάνω στη μαλακία λοιπόν, αδειάζουμε τις τσέπες μας, βρίσκουμε δύο νομίσματα των δύο ευρώ και λέμε να, θα τα τρυπήσουμε και θα τα φοράμε στο λαιμό μας κι αν ξανατσακωθούμε εκεί θα είναι να μας θυμίσουν πόσο αγαπιόμαστε..
Ομολογώ πως ανατρίχιασα όταν την άλλη μέρα ο Α., πιστός στην υπόσχεσή του εμφανίστηκε στον καφέ σαν πρόβατο, με το δίευρο κρεμασμένο από ένα φρικαλέο κορδόνι να λαμπυρίζει ευτυχισμένο! Ψέλλισα πως δεν πρόλαβα τα μαγαζιά και το ίδιο απόγευμα αμαύρωσα για πάντα τη στυλιστικά άψογη ως τότε εικόνα μου επισκεπτόμενη το πλησιέστερο χρυσοχοείο και ζητώντας από τον εμβρόντητο ιδιοκτήτη να περιποιηθεί και το δικό μου δίευρο…
Μήνες αργότερα και αφού κόντευα να πάθω αναφυλαξία από τα ζιβάγκο, πλησίασα βουρκωμένη τον Α. που την είχε δεί εναλλακτικός με το δίευρο να κουδουνίζει καθημερινά φόρα-παρτίδα και του εξήγησα πλημμυρισμένη από τύψεις πως ναί, τον αγαπώ όσο και την οικογένειά μου, αλλά δε θέλω να πάω φυλακή τόσο νέα και αυτό θα γίνει την επόμενη φορά που θα βγώ για ποτάκι φορώντας κατι πιο ανοιχτό και κάποιος μαλάκας θα ρωτήσει για μια ακόμη φορά αν αυτή είναι η ταρίφα μου…
Και είναι ΔΙΕΥΡΟ, δεν είναι λιρίτσα που και στυλιστικά να το δείς σου χαρίζει μία αίγλη…
Ο Α. έβαλε τα γέλια και με ενημέρωσε πως είχε βάλει στοίχημα με τον εαυτό του σε πόσο καιρό θα σπάσω και έπεσε μέσα! Από τότε το δίευρο είναι καλά φυλαγμένο σε σίγουρο μέρος σε περίπτωση που το καθίκι ξαναχρειαστεί αποδείξεις φιλίας!

3: Το ΣΥΡΤΑΡΙ
Πρόκειται κορίτσια ( και αγόρια, όχι που δε θα’χατε !) για το γνωστό αγαπημένο συρτάρι που περιέχει την ερωτική ζωή του καθενός μας σε περίληψη! Ο λόγος ύπαρξής του είναι κάτι παραπάνω από προφανής. Γιατί δε γίνεται καλή μου και καλέ μου να φτάσεις 90 χρονών, να θές να κοκορευτείς σε όλο το υπόλοιπο ΚΑΠΗ για τις κατακτήσεις που είχες στα νιάτα σου και αυτό να πραγματοποιηθεί χωρίς ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ και ΤΕΚΜΗΡΙΑ! Ημερολόγια, γράμματα, ραβασάκια, φωτογραφίες, εκατομμύρια βασικά φωτογραφίες, τηλέφωνα, δωράκια, ξεραμένα λουλουδάκια, εισιτήρια καραβιών, αποδείξεις ξενοδοχείων, ποτισμένα με κλάμα χαρτομάντηλα, αποτσίγαρα ΕΚΕΙΝΟΥ ( στα 13 το’χα κάνει καλέ, μη βαράτε!), και πάνω απ’όλα το ΧΑΡΤΑΚΙ –ότι κι αν συμβεί, με όποιον και να είσαι, μ’όποια και να είμαι, όπου και να είσαι, όπου και να είμαι, να θυμάσαι, εγώ για σένα, εσύ για μένα…πάντα…ένα χαρτάκι που κλείνει μέσα του όλη την αλήθεια της ζωής…

Για να καταλάβουν μεθαύριο τα εγγονάκια που (δε) θα αποκτήσω πως η γιαγιά τους ήταν πολύ ωραίος τύπος…

Επίσης πως χρειάζεται επειγόντως μία μικρή μπλογκοάδεια...

Μπορώ?????

Καληνύχτα!

EΠΕΙΓΟΝ...

Το Πρεζα Tv, οπως και πολλα αλλα blogs, καταζητουμε τον μπασταρδο Κυπριο φοιτητη Παναγιωτη Κ.......,που σπουδαζει στη Χιο στο τμημα "Μηχανικών Οικονομίας και Διοίκησης του Πανεπιστημίου Αιγαίου",για τον βασανισμο του σκυλου του,με καυτο λαδι...Οποιος γνωριζει περισσοτερα για το εν λογω καθαρμα παρακαλουμε να επικοινωνησει αμεσα με την "Ελληνική Φιλοζωική Εταιρεία".
Και ενα μηνυμα προς την οικογενεια και τους φιλους του:
NA ΧΑΙΡΕΣΤΕ ΤΟ ΜΑΛΑΚΑ ΣΑΣ...

Οποιος αντέξει ας μπεί να το δεί, κι όποιος μπορεί ας βοηθήσει...

Το όνομα του μαλάκα το σβήνω λόγω των mails που μου στείλατε, άν το χρειαστεί όμως κάποιος είναι στη διάθεσή του...

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ....

Ντρίνν!!! Είναι 4 το πρωί κι εγώ κοιμάμαι ήσυχη..Ντρίνν!! Το τηλέφωνο! Είμαι μόνη μου στο σπίτι κι εκείνο χτυπάει εκκωφαντικά , συνέχεια…Η καρδιά μου κοντεύει να σταματήσει καθώς, εντελώς ξύπνια πιά, κάνω flash back στις δύο τελευταίες φορές που το τηλέφωνο είχε ξαναχτυπήσει τέτοια ώρα…Το αίμα μου έχει παγώσει, « Όχι θεέ μου, ποιος πάλι?’, «για ποιόν πάλι?» αναρωτιέμαι τρέμοντας και σηκώνω το ακουστικό.
-Ναι
-Μαρία?
-(Μαμά μου, τι ανακούφιση, λάθος!) Λάθος κάνετε!
-Δεν είναι η Μαρία εκεί?
-Όχι ρε φίλε, δεν υπάρχει εδώ Μαρία, κι αν θες να σου κάτσει πάρτη το πρωί γιατί θα την κοψοχολιάσεις την κοπέλα, είσαι σοβαρός νυχτιάτικα??
-Καλά ντέ, συγγνώμη!

Ναι, συγγνώμη, αλλά εμενα μου γάμησες τη νύχτα…
Η καρδιά μου συνεχίζει να χτυπάει ακανόνιστα, ανάβω ένα τσιγάρο και αρχίζω να βολτάρω στο παρελθόν, είμαι, λέει, πάλι 16 χρονών, δεν υπάρχουν ακόμη κινητά, ούτε αναγνώριση, κι όταν το σταθερό χτυπάει μέσα τη νύχτα πετάγομαι πάνω ευτυχισμένη-είναι εκείνο το αγόρι από το πάρτυ μάλλον, αυτός παίρνει και δε μιλάει, ή μήπως ο Π. που τον γουστάρω από το δημοτικό και προχτές έμαθα πως ψάχνει το τηλέφωνό μου, τι χαρά, χο χο, κι ας διαολοστέλνει ο μπαμπάς μου, «Ποιο καθίκι παίρνει και μας ξυπνάει αξημέρωτα», να το πάλι, χτύπησε μόνο μία φορά στις 3 το πρωί, είναι το σήμα «σε σκέφτομαι», τι ωραία! Καληνύχτα και σε σένα, χα! Κάτσε να δείς, θα τους πάρω και τους τρείς και θα το αφήσω να χτυπήσει μία φορά για να δούν πως τους κατάλαβα, ας είναι όποιος θέλει, ο υπεύθυνος σίγουρα θα ψαρώσει!!


………………………………………………………………………………………….


…βρέχει, μπαίνω στο πατρικό μου με ένα μάτσο ιατρικές εξετάσεις παραμάσχαλα, είμαι πολύ κουρασμένη, βαρέθηκα το τρέξιμο, άσε, δεν τους λέω τίποτα , να βγούν και οι υπόλοιπες, μην τους ανησυχώ άδικα τους καημένους και…
-Γειά σου μαμά!
-Γειά σου αγάπη μου, τι γίνεται??
-Καλά mammy μου, μμ..τί μυρίζει έτσι θεσπέσια?
-Πήγαινε, πήγαινε μέσα να δείς τον πατέρα σου να τα πείτε καιμ θα σου βάλω εγώ να φάς, κανα νέο???
-Όχι μωρέ, ησυχίες…(κρύβω προσεκτικά ταχαρτιά, ο μπαμπάς μου έχει περάσςει ήδη ένα εγκεφαλικό και όταν μπήκα στο νοσοκομείο παραλίγο να σκάσει και το δεύτερο, από τότε αποφεύγουμε μπροστά του κάθε συζήτηση για την κατάσταση της υγείας μου, να μην αγχώνεται τζάμπα…)

Ανάβω ένα τσιγάρο και το μυαλό μου γυρίζει πάλι πίσω, σ’ένα μικρό κοριτσάκι που τσιρίζει υστερικά « Δεν-πάω-δεν πάω-δεν πάω σου λέω σχολείο, ΠΟΝΑΕΙ Η ΚΟΙΛΙΑ ΜΟΥ!!», «Ψέματα!!», «¨όχι αλήθεια!!» «Όχι, πάλι ψέματα λές!», «Θα πεθάνω-θα πεθάνω-θα πεθάνω και θα έχετε τύψεις!» «Σήκω και ντύσου!», «ΌΟΟΟΧΙΙΙΙ, να, έχω και ΠΥΡΕΤΟ!!!», «Άστο το κόλπο με το καλοριφέρ, βρές κανα καινούριο τουλάχιστον!», ξεκαρδίζονται και οι δύο στα γέλια, τώρα όμως δε γελάνε, στενοχωριουνται, κι εγώ δεν είμαι πιά το κοριτσάκι, εκείνοι είναι τώρα τα παιδάκια και θέλουν προσοχή…και δεν κάνει να τους το λέω όταν δεν αισθάνομαι καλά γιατί λυπούνται περισσότερο, και δεν τρέχει πιά κανείς για μένα, εγώ τρέχω για όλα μόνη μου, τρέξε ταμείο, πάρε εγγυητική, σφράγισε εγγυητική, πίσω στο γιατρό, ξανά ταμείο, μάζεψε χαρτιά, πίσω στο διαγνωστικό…μπλά…μπλά…μπλά..

…και κάπως έτσι συνειδητοποιούμε ότι μεγαλώνουμε, n’est pas???

ΒΟΗΘΕΙΑ....

Πέμπτη μεσημέρι, γύρω στις 3…ραντεβού με ένα καινούριο μου ιδιαίτερο..
Η πόρτα ανοίγει, η μαμά του παιδιού δεν είναι και τρομερά μεγαλύτερή μου, αντικρίζοντας όμως το βλέμμα της και πρίν καν μιλήσει, τα αντανακλαστικά μου βαράνε συναγερμό, ΒΟΔΙ!!! Νομίζω πως τα τελευταία χρόνια η υπομονή μου έχει αρχίσει να εξαντλείται, οι κεραίες μου τους συλλαμβάνουν αμέσως και όπου φύγει φύγει..εδώ όμως είναι δουλειά. Αφού εξαντλούμε για κανα δεκάλεπτο τα διαδικαστικά, το βόιδι και η κόρη του αρχίζουν να ασχολούνται με όλα τα αξεσουάρ και τα ρούχα μου.. «Πού το πήρατε αυτό???» Ααααα, κέντρο, πω πω, πού να τρέχουμε εκεί κάτω, να φανταστείτε, διευκρινίζει το βόιδι, εγώ βγαίνω από το σπίτι μόνο 2 φορές το μήνα που πάω στην κομμώτρια, έ, και για σουβλάκια εδώ στη γειτονιά την Κυριακή αλλά με το σύζυγο αυτά!
Ξεφεύγω και παρασέρνω το κοριτσάκι στο δωμάτιό του να καθίσουμε ειδοποιώντας το βόιδι πως θα τη δώ σε μία ώρα ακριβώς.
Ξεπερνώ το πρώτο και γνωστό πλέον σόκ πως το παιδί όχι έκθεση δε μπορεί να γράψει αλλά κάνει ορθογραφικό λάθος ακόμη και στο μικρό του όνομα και αρχίζω ήσυχα ήσυχα το μάθημά μου..
Αμ δε!
Τοκ τόκ! Η πόρτα χτυπάει και το βόιδι μπουκάρει χαρούμενο.
«Ξέχασα να σας πώ, γίνεται να κάνουμε το μάθημα πιο αργά?? Εκείνη την ώρα βλέπουμε με τα παιδιά τη Λαμπίρη και θα στενοχωρηθούν να τη χάνουν, μήπως μπορείτε πέντε με εξήμιση??»

Η φάτσα μου πρέπει να θύμιζει εκείνη του Κέιβ τη στιγμή που κοπανάει με την πέτρα την Κάιλι στο ποτάμι…Της εξηγώ πως είμαι κλεισμένη εκείνη την ώρα αλλά μπορώ να της κόψω το μισάωρο και να γίνει το μάθημα έξι με εφτά περίπου, κατευθείαν μετά το προηγούμενό μου. Ούτε τη θεωρία του σύμπαντος να της σέρβιρα-γουρλώνει τα μάτια της και αποσύρεται να επεξεργαστεί τα νέα δεδομένα με την ησυχία της…
Για το επόμενο τέταρτο ιδρώνω προσπαθώντας να κάνω ένα δεκαεξάχρονο να θυμηθεί επιτέλους τα παραθετικά της λέξης σοφός και τότε…
Σβούμ! Το Βόιδι σε δεύτερη straight έφοδο..
«Ξέρετε, ωραία, αλλά δε θα μου αργείτε όμως, ε??»
Της απαντώ πως γενικώς όχι, δεν το συνηθίζω αλλά άνθρωποι είμαστε, καμιά φορά δεν ξέρεις…
Σουφρώνει τα χειλάκια της σκεπτική..Ξέρετε, εμείς στις 7 μαζευόμαστε οικογενειακώς και βλέπουμε Μαρία Η Άσχημη, να κάθεστε κι εσείς αν θέλετε, γέλιο που ρίχνουμε,
έρχεται και η μητέρα μου με τον πατέρα μου από πάνω και η νύφη μου με τα δικά της παιδιά από κάτω, γι αυτό λέω, αν είναι να τελειώνετε στις 7 να το προλαβαίνει και η μικρή, αμαρτία δεν ειναι???

«ΑΜΑΡΤΙΑ ΕΙΝΑΙ ΠΟΥ ΔΕ ΣΟΥ ΚΑΝΑΝΕ ΣΤΕΙΡΩΣΗ», θέλω να ουρλιάξω αλλά ήδη έχω αποφασίσει πως δεν θα την ξαναδώ οπότε της χαμογελάω και «μα βέβαια, κι αν αργήσω δεν πειράζει, θα κάνουμε μάθημα μισή ώρα, ή ένα τέταρτο, ή πέντε λεπτά, όχι και να χάσουμε το σήριαλ για την παλιοέκθεση, ποιος θα του χρησιμεύσει πιο πολύ άλλωστε στη ζωή?? (αν και για το τελευταίο εξακολουθώ να διατηρώ τις αμφιβολίες μου…) Φυσικά δεν αντιλαμβάνεται την ειρωνία μου και
μου χαμογελάει συνομωτικά, «Κι εγώ θα σας την πληρώνω ολόκληρη την ώρα, δεν πειράζει, να σας πώ, εσείς τώρα που θα γίνει ωραία πώς λέτε να είναι?? Εχω ακούσει πως είναι μία κούκλα!»
Της απαντώ πως όντως είναι πολύ όμορφη, το ξέρω γιατί έχουμε κάτι κοινούς γνωστούς και μου το έχουν πεί και τότε το Βόιδι συγκλονίζεται και κοντεύει να βάλει τα κλάματα από τον ενθουσιασμό «Μα πώς γίνεται να έχετε κοινούς γνωστούς!!», «Άνθρωπος κυρία μου είναι η κοπέλα, όχι το Χfiles», προσπαθώ να την καλμάρω και να τη διώξω επίσης και επιτέλους το παίρνει απόφαση και βγαίνει…

Μετά από δέκα λεπτά αυτή τη φορά κι ενώ προσπαθώ να πείσω το βλαστάρι της πως τα ρήματα που τελειώνουν σε –ω γράφονται όντως με ω και πως δεν πρόκειται για κάποια σκοτεινή συνωμοσία του Μπαμπινιώτη και του Τριανταφυλλίδη μαζί, η Βόιδι εισβάλλει αλλόφρων κραδαίνοντας ένα περιοδικό τύπου «Σόκ!Ξέρω τι κρύβουν μέσα στο παντελόνι τους!».. «Το βρήκα, το βρήκα, να, εδώ την έχει, τόση ώρα ψάχνω, πω πω, πήγα κάτω στη νύφη μου, πώς μου ξέφυγε, εγώ όλα τα περιοδικά τα αγοράζω, να, την έχει και με μαγιώ, καλούλα είναι έ???

Μια χαρά ήταν το κορίτσι αλλά ένα άλλο κορίτσι είχε αρχίσει να αισθάνεται ασφυξία…Πέρασε και η ώρα, ωραία ήταν αλλά της εξηγώ πως πρέπει να φύγω, έχω κι άλλο μάθημα και γενικώς είμαι πολύ πηγμένη, κάνω όλη μέρα και νύχτα μαθήματα, μόνο την Τετάρτη τα μεσάνυχτα σταματάω να δούν τα παιδιά Ευαγγελάτο και συνεχίζω και…βασικά δεν έχω πολύ χρόνο και θα την πάρω τηλέφωνο να συνεννοηθούμε για το επόμενο μάθημα…α, φτάνει να μην πέφτει γύρω στις 18:45 γιατί βλέπω star, Λουτσία η ατίθαση καρδιά και γενικώς τα λέμεεεεεε…..

Καθυστέρησα λίγο στην πόρτα, το βόιδι την είχε φρακάρει και δε με άφηνε να βγώ πρίν με ενημερώσει πως-μα καλά, είναι δυνατόν να μην το ξέρω- κάθε μέρα στις πέντε παρα κάτι παίζει η μεξικάνικη Μαρία Η Ασχημη και είναι τέλειο, εκείνη είναι Πιο Άσχημη, μα στάσου, κάπου εδώ το έχω και το περιοδικό που την έχει κι εκείνη, είναι πιο ωραία στ’αλήθεια από τη δικιά μας, τώρα θα το βρώ και θα στο δείξω…πώ πώ, τα χάνεις ρε γαμώτο, είδες για να δουλεύεις τέτοιες ώρες, μα καλά, αυτές οι φίλες σου δε μπορούν να σου τα γράφουν για το βράδυ?????

«Δεν εργάζεστε, έ???», τη ρωτάω παγερά…
«Μα είστε καλά?? Πού να προλάβω?? Με 2 παιδιά?? Ξέρετε τι τρέξιμο έχει το σπίτι?? Αχ, θα κάνετε κάποτε οικογένεια και θα καταλάβετε τι τραβάμε…»

Αν ήσουν άντρας μάλλον θα τράβαγες όλη μέρα μαλακία χρυσή μου.
Και τώρα που είσαι μητέρα και μεγαλώνεις παιδιά μαλακίζεσαι όλη τη μέρα στην τηλεόραση και τα έχεις κάνει σαν τη μούρη σου βλήτο, έ βλήτο..
Ούτε κάν με ρώτησες πως πήγε το μάθημα.
Ούτε κάν με ρώτησες πώς το είδα το παιδί σου.
Δεν θα το ξαναδώ γιατί δεν αντέχω κάτι τύπισσες σαν και σένα.
Και μου τη σπάει να μ’ενοχλούν την ώρα που κάνω τη δουλειά μου.
Και τα παίρνω που κάτι χρυσοί άνθρωποι παλεύουν να κάνουν παιδί και δε μπορούν ενώ η φύση τα χαρίζει απλόχερα σε κάτι νούμερα σαν εσένα που δεν έχουν συναίσθηση του τι σημαίνει αυτό.
Και αν θές να δείς τη Μαρία Την Ασχημη τόσο πολύ αρκεί να κοιτάξεις στον καθρέφτη, δεν απέχεις και πολύ, Βόιδι, έ Βόιδι…

ΥΓ: Πήρα ταξί να φύγω από ‘κεί, ξάπλωσα ευτυχισμένη στο πίσω κάθισμα όταν ο ταξιτζής μίλησε..« Κείνος ‘κεί ο Αρναούτογλου κοπελιά εσένα να πούμε πώς σου φαίνεται???» ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!!!

ΥΓ2: Και μέσα από την καρδιά μου συγχαρητήρια σε ένα γονιό που ξέρει πολύ καλά γιατί έγινε γονιός!