Ούπς! Πού είναι τα ταμπού μου??

Α .

1993....Πρώτες διακοπές χωρίς χονείς! Εγώ και η κολλητή μου μπαστακωθήκαμε στον αδερφό της και την παρέα του να μας πάρουν μαζί. Δε μπορούσαν να κάνουν αλλιώς, τον ίδιο χειμώνα τους είχαμε προσφέρει τους κουμπαράδες μας για ένα σοβαρό τους πρόβλημα...και να'μαστε! Εμείς και τρία ζευγάρια γύρω στα 30 τότε να αλλωνίζουμε τις Κυκλάδες!

Εκείνοι διακόπευαν "ζευγαρίστικα", χαλαρά ποτάκια, βόλτες, νωρίς για ύπνο...Εμείς φυσικά είχαμε λυσάξει! Ακόμη προσπαθούμε να θυμηθούμε αν είχαμε κοιμηθεί έστω και μια ώρα την καλύτερη ως τότε βδομάδα της ζωής μας!

Την ατάκα εκείνης της γκόμενας όμως τη μνημονεύουμε κάθε φορά με ΦΡΙΚΗ!

Ένα από τα τελευταία βράδια στο νησί..

Κλασσικά εικονογραφημένα-είμαστε για ποτάκι με τα παιδιά και περιμένουμε ανυπόμονα να πάνε να ξεραθούν επιτέλους για να σύρουμε τα κομάτια μας στα καινούρια μας στέκια...

Μια από τις κοπέλες της παρέας μας κοιτάει και αναστενάζει...

"Αχ, τυχερά εσείς, τί ανάγκη έχετε, θα πάτε μετά στο ωραίο σας κρεβατάκι για ύπνο..αλλίμονο από 'μας, Παναγία μου, ποιός κάνει σέξ πάλι? Που την έχει την όρεξη, στο τσεπάκι του ήθελα να'ξερα νυχτιάτικα?"

"Αχ", μουγκρίζει με πόνο και αυτή που καθόταν δίπλα της κοιτάζοντάς την με καταννόηση...

( Ακόμη φτυνόμαστε με την Α. που δέ μας προξένησε παιδικό τράυμα η μαλάκω και δέ σιχαθήκαμε κάτι πριν καν το δοκιμάσουμε...)

Β .

Η Σ. είναι πολλά χρόνια φίλη μου.

Δεν έχει κάνει σέξ ποτέ.

Είμαστε συνομήλικες.

Ούτε σχέση έχει κάνει ποτέ.

Δεν είναι ούτε άσχημη, ούτε σπαστικιά ούτε βρωμιάρα.

Απλά δεν έτυχε.

Την υπερασπίζω πάντα γιατί μου σπάνε τα νεύρα οι ανακρίσεις που υφίσταται από φίλους και γνωστούς. Όταν έρχεται σε δύσκολη θέση επεμβαίνω λέγοντας πως αυτός που δέν τα λέει γαμιέται πιό καλά απ'όλους. Δεν ξέρω αν την πειράζει που είναι παρθένα, οι γαμωερωτήσεις όμως αυτές την πειράζουν σίγουρα.

"Αν πλησίαζα τα 30 χωρίς να τον έχω φάει θα ήμουνα με ζουρλομανδύα", ωρρύεται η Α. στις κατ'ιδίαν συζητήσεις μας επί του θέματος.

"Θα πλήρωνα κάποιον να μου κάτσει να δώ πως είναι! ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ να μην τη νοιάζει!!"

"Μπορεί να είναι σαν το τσιγάρο", φιλοσοφώ εγώ..ή τα ναρκωτικά...αν δεν έχεις δοκιμάσει δέν ξέρεις τί χάνεις, άν στα κόψουν όμως απότομα θα φρικάρεις...

Γ .

Παρασκευή βράδυ:

Η καθιερωμένη επίσκεψή μου στο γυναικολόγο.

Δίπλα μου δύο κυρίες γύρω στα 45, είναι μαζί, φίλες προφανώς. Κάνω πως ξεφυλλίζω ένα περιοδικό αλλά εννοείται πως στήνω αυτί ...( όχι μόνο στο γιατρό, στο τρένο, στο μετρό, στο λεωφορείο, στα πάρτυ..παντού, συγγνώμη μαμά!)

"Αυτό το Π.Α.Π...θα πεθάνω στον πόνο πάλι", κλαψουρίζει η μία.

"Θα μου πείς δέκα χρόνια είναι αυτά, αμα δέ μπαίνει τίποτα πού να μην πεταχτείς στο ταβάνι όταν μπεί αυτό!"

Χλωμιάζω και γρήγορα γρήγορα ορκίζομαι από μέσα μου πως τελικά δε γαμιέται, θα γίνω καλό κορίτσι ΚΑΙ θα παντρευτώ το συντομώτερο...

Μετά την κοιτάζω κλεφτά. Είναι πολύ όμορφη και.. όου σήτ, φοράει βέρα...

Άκυρο!

Κι επειδή είμαι τρομερά περίεργη θα ήθελα πολύ να μάθω:

Τα θεωρείτε κι εσείς τραγικά όλα αυτά ή απλά εγώ είμαι μια απαίσια σεξομανής????

ΝΥΣΤΑΖΩ.....

Πρέπει να είναι η μοναδική Παρασκευή των τελευταίων μηνών που πέφτω για ύπνο τόσο νωρίς.

Βγηκα για ένα ποτάκι 11-12. Η καλύτερη ώρα. Θα το καθιερώσω τις Παρασκευές και ίσως το οξαποδώ Σάββατο.

Στο μπαράκι μία παρέα κάνει χαβαλέ για τα Ζωνιανά. Προτιμώ να δώ 45 ώρες ντοκιμαντέρ για τους μετεωρίτες παρά να υπομείνω άλλη μία τέτοια κουβέντα έστω κι από απόσταση.

Τσακώνονται κιόλας κάποια στιγμή γιατί ένα φωτισμένο παιδάκι της παρέας κάνει το λάθος να ψελλίσει δειλά πως δέν τους θεωρεί και τόσο μάγκες τους Κρητικούς.

Η υπόλοιπη παρέα του την πέφτει πολύ άσχημα.

Αν είχα τα κέφια μου θα το υπεράσπιζα αλλά βαριέμαι ν'ασχοληθώ μ'ένα κάρο βλαμμένα που αποθεώνουν άλλο ένα κάρο φρενοβλαβείς που χωρίς το σιδερικό τους θα σερβίρανε τσάι στο Σύλλογο Κυριών του ΟΑΕΔ.

Γυρίζω σπίτι...το κεφάλι μου πονάει τρομερά σήμερα. Πέφτω στο κρεβάτι σάν τούβλο. Αμ δέ! Ο γείτονας με τους φίλους του τσακώνονται για το Μακεδονικό, Σκοπιανό ή όπως αλλιώς το θέλετε. Εντωμεταξύ λένε κάτι παπαριές, ΜΑ ΚΑΤΙ ΠΑΠΑΡΙΕΣ! ( Δέν είναι της παρούσης αλλά κάτι τέτοιες ώρες εκεί που αισθανόμουν τέρας α- ή έστω ημι- μάθειας, όσο περνάει η ώρα κοντεύω να πιστέψω πως είμαι η μετεμψύχωση του Παπαρρηγόπουλου!)

Μιλάμε για φωνές! Ξανασηκώνομαι...Αυτή τη στιγμή που σας γράφω ουρλιάζουν σά μανιακοί. Η γυναίκα του τον παρακαλάει να κάνουν λίγο ησυχία για το μωρό...δέν υπάρχει λογος, το μωρό σκούζει επίσης και ο τρελός της γειτονιάς περιφέρεται στο δρόμο με το φανελλάκι...

Δέν ξέρω για τους άλλους λαούς, αλλά ώρες ώρες το πιστεύω, εμείς οι Έλληνες τελικά πρέπει να είμαστε δομικά ηλίθιοι...

Επίσης ένα τεράστιο ποσοστό από μας έχει μπερδέψει τις ειδήσεις με τα σήριαλ.

Αυτό το τελευταίο που σας λέω μήν το παίρνετε έτσι ελαφρά, έχω ένα προαίσθημα πως μιλάμε για την ασθένεια του μέλλοντος.

ΤΟ...ΠΑΤΑΕΙ ΤΟ ΠΛΗΚΤΡΟ!

Η αγγελία ήταν σκέτη πρόκληση...

"Πωλείται αμερικάνικο πιάνο, σε άριστη κατάσταση, τιμή: 300 ευρώ, πληροφορίες 6945....."

" Σε παρακαλώ Πατσιούρι ", ούρλιαξε ενθουσιασμένος στο τηλέφωνο ο φέρελπις μουσικός φίλος μου. "Σε ικετεύω! Έλα μαζί μου να το δούμε, εσύ ξέρεις από πιάνα! Είναι τρελή ευκαιρία, δέ θα την ξαναβρώ! Έλα και σου υπόσχομαι πως θα κάνω εγώ μπέιμπι σίτινγκ στο Χοντρό Όνειρο ΟΠΟΤΕ θέλεις, για ΟΣΕΣ ΩΡΕΣ θέλεις! Και θα το βγάζω βόλτες, μακρινές βόλτες! Θα του επιτρέψω να με λέει και μπαμπά! Ψυχικό ρε Πατσιούρι!"
Μία αδυναμία εκτός από το Χοντροσυγκατοικάκι μου άν έχω σ'αυτή τη ζωή, αυτή είναι οι φίλοι μου. Δέ μπορώ να τους χαλάσω χατήρι ακόμη και όταν κάνω τη δύσκολη ( Εξαιρούνται προτάσεις για πανηλίθιες εξόδους με αυτιστικές θορυβώδεις παρέες που πλέον με κουράζουν φοβερά και ναί, γέρασα!). Έτσι, λίγες μέρες μετά, βρέθηκα καθισμένη αναπαυτικά σ'ένα ωραιότατο ταξί δίπλα στο Μπετόβεν του μέλλοντος που φλυαρούσε χαρούμενος...
Δέ φλυαρούσε μόνο το καμάρι μου...
Φλυαρούσε και ο ταρίφας...
Και αν ο φίλος μου μέχρι εκείνη τη μέρα είχε ένα πράγμα να ζηλέψει από το Μπετόβεν, την κουφαμάρα του...η ώρα έφτασε...ο ταρίφας μας κούφανε και τους δύο με τις ιστορίες για τα Νεφελίμ που ζούν δίπλα μας κι εμείς οι αντίχριστοι δέν έχουμε πάρει χαμπάρι...
Όσοι δέν ξέρετε τί είναι τα Νεφελίμ προφανώς έχετε χάσει επεισόδια, ο Λιακόπουλος έχει κάψει φλάτζες και οι οπαδοί του (καλή ώρα ο δικός μας ) έχουν ορκιστεί στη δεξιά πατούσα του Βουκεφάλα να του κάνουν και γαμώ τα promotion...και άσε εμάς τους ντεμοντέ και πανάσχετους ν'αναρωτιόμαστε από ποιούς τελοσπάντων γίνεται ο Λιακο best seller...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το ταξί σταματάει έξω από μία περιποιημένη μονοκατοικία. Αποχαιρετάμε τον ενθουσιώδη υπέρμαχο του " ο οξαποδώ πλησιάζει, μετανοείτε..." και χτυπάμε το κουδούνι. Ανοίγει μία κοπέλα, εξίσου περιποιημένη με τη μονοκατοικία της. Πολύ γλυκειά και έγκυος.
Περνάμε μέσα, "ο μπαμπάς μου", μας συστήνει, μένει για μερικές μέρες μαζί μας!
Και αντικρίζω τον πιό γλυκο ηλικιωμένο κύριο που έχω συναντήσει τελευταία. Αρκετά ηλικιωμένο θα έλεγα. Κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι και διαβάζει ένα βιβλίο. Το λούκ του παίζει ανάμεσα στο σοφιστικέ και το "Οιδίπους επί Κολωνώ" και είναι ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΟΣ.
Κάνει στο φίλο μου ερωτήσεις για τις μουσικές σπουδές του με ειλικρινές ενδιαφέρον μας μιλάει για το "Φίλιον" και τις παρέες του...(πάντα οι γηραιοί Κολονακιώτες αστοί ήταν η αδυναμία μου, μπορώ να συζητάω ώρες μαζί τους...) και όταν ακούει πως έχω τελειώσει Φιλοσοφική μάλλον γινομαι κι εγώ η αδυναμία του!

"Και ο σύζυγός μου", μας διακόπτει η κοπέλα. Ενας...χμ...θα μου επιτρέψετε "λαικός" παχουλός νεαρός εμφανίζεται στο σκηνικό..."Α, για το πιάνο, άντε να τελειώνουμε!"
"Ποιός το θέλει??, Εσύ???", κοιτάζει υποτιμητικά το φίλο μου...
Ναί, να τελειώνουμε. Κάθομαι στο πιάνο, παίζω 2-3 μελωδίες, (καλά, είναι σούπερ...), δοκιμάζω τα πεντάλια και τη σουρντίνα, όλα καλά, ο παππούς ρωτάει άν έχω αυτί, "Ναί, του απαντάω χαρούμενη, ότι ακούω μπορώ να το παίξω, μόνο με δεξί και συγχορδίες όμως, έ???"
και μου ζητάει το "Δέν ξέρω πόσο σ'αγαπώ" που είναι το αγαπημένο του παλιό τραγούδι (και μένα) και το παίζω και όλα τέλεια...το πιάνο μόνο θέλει λίγο κούρδισμα και το κλείνουμε!
"Μα γιατί το πουλάτε αφού είναι σε τόσο καλή κατάσταση???" απορώ.
Η κοπέλα χαμηλώνει τα μάτια της, το παιδοβούβαλο καπνίζει στο παράθυρο...
"Νά, ήταν του μπαμπά το πιάνο και...όταν αδειάσαμε το μεγάλο σπίτι....ξέρετε.....μου το έδωσε...όμως τώρα είμαι έγκυος καί...βασικά άν ήταν κορίτσι... θα το κρατούσαμε το πιάνο...αλλά τώρα...βασικά περιμένω αγόρι...ο υπέρηχος δηλαδή έδειξε..και λέμε πως...ο άντρας μου δηλαδή λέει πως..."
( Δέ θέλω να το πιστέψω αλλά ήδη έχω συνειδητοποιήσει με φρίκη πού το παει...κοιτάζω τον παππού εμβρόντητη κι εκείνος μου χαμογελάει πικρά ενώ ο φίλος μου εξακολουθεί να την κοιτάζι με απορία..)
"Πως δέν είναι εποχή για πιάνα μέσα σε σπίτι που μεγαλώνει αγόρι! ", φωνάζει από το παράθυρο ο πατέρας..." Τούτο να μας βρεί ν'αρχίσει να περπατάει και να το τσιγκλάει. Από πού νομίζεις αρχίζει το κακό, πολύ θέλει?Για ρίξε ένα βλέφαρο τί γίνεται έξω!"

"Έλα Βασίλη, εντάξει, μήν ξαναλέμε τα ίδια, αναστενάζει εκείνη που τα δύο τελευταία λεπτά έχω μισήσει θανάσιμα..

Μέχρι να κανονίσουν τις λεπτομέρειες με το φίλο μου έχω μείνει να κοιτάζω τον παππού παγωμένη, εκείνος ξανασκύβει στο βιβλίο του αλλά μου ρίχνει κάπου κάπου καμιά ματιά...

"Κατάλαβες φίλε μου??? ξεσπάει τσαντισμένος ο δικός μου που για να πάρει το πιάνο κοψοχρονιά έχασε την ευκαιρία να βάλει χέρι στο μαλάκα...

"Τα μεγαλώνεις, τα ταίζεις, τα σπουδάζεις και όλα αυτά γιατί? Για να σου παντρευτούν ένα μπουρτζόβλαχο μεθαύριο και να σου πούν τί??? Ότι πουλάνε το ΄πιάνο σου να μήν τους βγεί σκάρτο το σερνικοβότανο, όπου να'ναι θα πουλήσουν και τα βιβλία τους μή δεί τον Καζατζάκη και τους βγεί άθεο...ε ρε τον κακομοίρη το γέρο τί έπαθε!"

Και γελάει...

Εγώ πάλι δέ γελάω....

Aπόψε θα διαβάσω Σεφέρη..."Είναι νωρίς ακόμα, μ'ακούς???"

Και Χατζηφωτίου, "Το Κολωνάκι πρίν την άλωση"!

Καλό Σαββατοκύριακο παιδιά..

YΠΑΡΧΕΙ ΘΕΜΑΤΑΚΙ ΤΡΕΛΟ?????

Ο Νάσος και η Βίλλυ παντρεύτηκαν πρίν μερικούς μήνες. Τους αγαπώ πολύ, ειδικά τη Βίλλυ που την ξέρω άπειρα χρόνια. Δε μπόρεσα να είμαι στο γάμο, είχα καλύτερα πράγματα να κάνω εκείνη την περίοδο, όπως μία φρικιαστική εγχείρηση και μία τρίμηνη νοσηλεία στο σπιτάκι μου…Μετά ήρθε ο Αυγουστος, έφυγα κι εγώ, χαθήκαμε με τα παιδιά…και όταν έφυγε ο Αύγουστος αρχίσαμε όλοι να δουλεύουμε μετά μανίας οπότε πού χρόνος να πούμε τα νέα μας. Μέχρι που η Βίλλυ μου τηλεφώνησε προχτές και με απείλησε πως αν δε με δεί έστω για έναν καφέ θα βάλει τη γιαγιά της να με καταραστεί…η γιαγιά της είναι μία απίστευτη κωλόγρια που από μικρό παιδί έβαζα το χέρι μου στη φωτιά πως οι κατάρες της πιάνουν και δε θέλω να νιώθω ούτε το βλέμμα της πάνω μου!
Έτσι χτές το βραδάκι εξαντλημένη από τη δουλειά κατέρρευσα σ’ένα συμπαθέστατο μπαράκι του κέντρου παραγγέλνοντας ένα ουίσκυ πάγο και ένα ζεστό γαλλικό, ο αγαπημένος μου συνδυασμός όταν αρχίζουν να σκάνε τα μεγάλα κρύα.
Με την πρώτη ματιά κατάλαβα πως κάτι δεν πήγαινε καλά…Η Βίλλυ, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια αφού με φίλησε με ρώτησε αγχωμένη: «Να σου πώ, πόσο πάει το ποτό εδώ???»
«Γιατί, ξέχασες το πορτοφόλι σου???», αστειεύτηκα, «ή θές να γλυτώσεις το κέρασμα??»
«Όχι ρε συ..εγώ…»…τα ματάκια της βουρκώνουν και προσπαθεί κάτι να ψελλίσει αλλά χάνει τα λόγια της, δεν τα καταφέρνει, ξεφυσάει, βγάζει το μπουφάν της, βολεύεται στο σκαμπό και με κοιτάζει αμήχανα…
«Πώς πάει ο έγγαμος βίος?» «Πότε θα βαφτίσουμε παιδάκια??» , τη ρωτάω χαρωπά! (εννοείται πως δε συνηθίζω να ρωτάω τετοιες μαλακίες αλλά η Βίλλυ είναι ΠΟΛΥ φίλη μου και άνθρωπος με φοβερό χιουμορ…ασε που έχω ήδη ψυλλιαστεί πως κάτι δεν πάει καλά και προσπαθώ να την κάνω να κελαηδήσει…)
«Δεν είμαι καλά», μου ανακοινώνει παραγγέλνοντας το ποτό της. Έχουμε μεγάλο πρόβλημα και δεν είμαστε καλά. Είμαι έτοιμη να ρίξω μία μούτζα και να γυρισω στους δικούς μου, αυτό σου λέω μόνο.
«Βιλλάκι τι συμβαίνει???» (έχω πάθει σόκ!)
«Δε βγαίνουμε ρε σύ…οικονομικά εννοώ…δε βγαίνουμε…κόβουμε από ‘δώ, κόβουμε απο’κεί, τίποτα…και τσακωνόμαστε όλη την ώρα και’γω έχω καταντήσει μία σκύλα και μισή και δεν αντέχω άλλο…( αρχίζει να βουρκώνει πάλι…)
«Τι θα πεί δε βγαίνετε ρε Βίλλυ??? Δουλεύετε, δε δουλεύετε? Ο.κ, εσύ όχι τόσο καλά, ο Νάσος όμως σίγουρα βγάζει παραπάνω, είναι δυνατόν??
…(με κοιτάζει απελπισμένη..)…Σου έχω πεί πόσα βγάζω????

Όντως, μου έχει πεί. Η Βίλλυ είναι γραμματέας σε μία μικρή εταιρεία τα τελευταία 2 χρόνια. Παρ’όλο που διαθέτει ένα πτυχίο και 2 ξένες γλώσσες, εφόσον δεν είναι απαραίτητα γι’ αυτό που κάνει ο εργοδότης της δεν της τα πληρώνει. Αμείβεται με λίγο παραπάνω από το βασικό μισθό και δεν το κουνάει απο’κεί γιατί ακόμη θυμάται πόσες κάρτες είχε βαρέσει στον ΟΑΕΔ μέχρι να της κάτσει αυτή η δουλειά…
Ο Νάσος δουλεύει πωλητής για μία επώνυμη φίρμα αντρικών ρούχων και τα χρήματα που κερδίζει, με πληροφορεί η Βίλλυ, είναι κάτι μεταξύ των 700 με 800 ευρώ.

…και τα έξοδα τρέχουν, ενοίκια, δάνειο για αμάξι, λογαριασμοί, κινητά, πράγματα για το σπίτι που ακόμη δεν είναι πλήρως εξοπλισμένο…
«Προχτές τα βάλαμε κάτω και σκεφτόμασταν από πού μπορούμε να κόψουμε, Βατερλό…» συνεχίζει το Βιλλάκι έτοιμη να τα μπήξει πιά. «Έχουμε αρχίσει και αποφεύγουμε τα κοινωνικά γιατί δεν τα βγάζουμε πέρα με τόσα δώρα.Ακόμη και τα πηγαινέλα στο χωριό αποφεύγουμε λόγω της βενζίνης. Μου είπε να κόψουμε την τυρόπιτα στη δουλειά το πρωί, ή τον καφέ γιατί κοστίζουν κι εγώ του είπα πως αν πάει έτσι τότε να κόψει εκείνος το τσιγάρο που μας κοστίζει πιο πολύ και τότε άρχισε να ωρύεται πως είμαι τρελή και πως έχει άλλους εκατό λόγους να το κόψει κάποτε το τσιγάρο και τι κατάντια κουβέντα είναι αυτή που κάνουμε και πως προτιμάει να ψοφήσει της πείνας και να τον βρούν με τη γόπα στο στόμα και άει στο διάολο εδώ μέσα και βρόντηξε την πόρτα κι έφυγε πατσιούρι μουουουου»
( Εδώ όπως καταλάβατε τα έμπηξε…)

Δε μπορούσα να της πω τίποτα, είχε δίκιο…απόλυτο. Ειδικά στο σημείο που μου εξομολογήθηκε πως σκόπευε σε κανα δυο χρόνια να κάνει ένα παιδάκι αλλά τώρα το βλέπει πιο χλωμό και απ’τη σελήνη…Αρνούμαι να ζήσω έτσι, καταλαβαίνεις? Κι αν είναι να ζήσω έτσι δεν παίρνω κι άλλον στο λαιμό μου, πάει και τελείωσε!»

«Τι τα ψάχνεις?» μου είπε ο κολλητός μου στο τηλέφωνο τη νύχτα. «Εγώ παρακαλάω να είναι γεροί οι δικοί μου νύχτα μέρα. Αν τύχει τίποτα τη γάμησα. Κι εσύ το ίδιο. Και οι περισσότεροι της γενιάς μας. Και αυτοί είναι δύο. Για σκέψου τη Βίλλυ να μην είχε το Νάσο και να αναγκαζόταν να ζήσει μόνη της με τα 7 κατοστάρικα?? Είναι δυνατόν? Στη μάνα της θα έμενε μέχρι τα 40 της και θα’λεγε κι ευχαριστώ. Κι εσύ το ίδιο. Και το θέμα με τα φράγκα έχει καταντήσει αηδία. Εχω σιχαθεί τον τελευταίο καιρό ν’ακούω από τους γύρω μου τα ίδια, ότι δε βγαίνουν. Ήθελα να ‘ξερα, μερικοί στην ηλικία μας με μικρά παιδιά τι κάνουν», κατέληξε ο Α.

Είχε κι εκείνος δίκιο. Κι εγώ ακούω παράπονα από παντού. Όχι πως δεν έχω και η ίδια προβλήματα αλλά φέτος δουλεύω σούπερ και θα ήμουν αχάριστη να κλαφτώ. Πέρισυ όμως τα είχα δει όλα. Πρόπερσι πάλι όχι αλλά έκανα δύο δουλειές και παραλίγο να νοσηλευτώ με υπερκόπωση. To θυμάμαι και ανατρι΄χιάζω. Και δε θέλω να σκέφτομαι το μέλλον γιατί επίσης ανατριχιάζω. Και θέλω να ρωτήσω κι εσάς…
Το έθιξε η Κατερίνα, το συνεχίζω κι εγώ.
Υπάρχει θεματάκι τρελό με τα χρήματα λοιπόν???


ΥΓ: http://gav-niaou.blogspot.com/ συγχαρητήρια για την πολύ καλή δουλειά….