ΓΡΑΜΜΑ Σ'ΕΝΑΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ....

Γειά σου…δε με ξέρεις, εγώ όμως σε ξέρω πολύ καλά, κι ας μη σ’έχω δει ποτέ μου.
Με λένε Πατσιούρι και αυτό τον καιρό χαλαρώνω παρέα με τα φιλαράκια μου στο διπλανό χωριό από εκείνο που πέρασες το τριημεράκι σου παπάρα…

Εψαχνες ευκαιρία να ξεφορτωθείς το γέρικο πιά σκυλάκι σου , το γιατί δεν το ξέρω, φοβήθηκες μη σε κολλήσει τίποτα??? Μα αφού είσαι ήδη άρρωστος ρε μαλάκα, γεννήθηκες στο ραντεβού της λοβοτομής με τη μογγολοειδή ιδιωτεία, κι εσύ και η φλόμπα η γυναίκα σου. Όταν κανονίσατε τη μίνι απόδραση στο βουνό το αργόστροφο και κακιασμένο μυαλό σου πήρε αμέσως στροφές…ήταν η τέλεια ευκαιρία…θα σου φάνηκε πολύ έξυπνο, έ??? Σε βλέπω να κοκορεύεσαι σαν το Μπάντυ στο βούβαλο που σέρνεις μαζί σου τα τελευταία χρόνια γι’ αυτή την έκλαμψη ευφυΐας σου…

Σου’χω νέα boy, εθεάθης. Ο μπαρμπα Νίκος, ο βοσκός ντέ, είδε…το αυτοκίνητο να κόβει ταχύτητα μέσα στην ερημιά, την πόρτα να ανοίγει, το σκυλί να προσγειώνεται απ’έξω κλαίγοντας, κι εσένα να γκαζώνεις μουνόπανο και να εξαφανίζεσαι…μέσα στα έλατα, λίγο πρίν σκοτεινιάσει, το άφησες μόνο χωρίς νερό να περιμένει να εμφανιστούν οι αλεπούδες…Είδε και πως είχες μία ξανθιά κλώσσα μαζί σου…και τα πιτσιρίκια… Το σκυλάκι έτρεχε απελπισμένο πίσω από το αυτοκίνητο , οι μοναδικοί αγαπημένοι του όμως σ'αυτή τη ζωή, τα αφεντικά του...δέ γύρισαν ούτε το κεφάλι.

Το περιμάζεψε το δυστυχο, το έφερε στο χωριό. Είναι τρομαγμένο, άρρωστο και κλαίει συνέχεια…παλιοαρχίδι. Τα παιδιά θα το κρατήσουν, χτές το πήγανε και στον κτηνίατρο, στην πόλη. Μάθαμε όμως και για σένα, φίλοι μας είναι όλοι οι γύρω ξενώνες. Εκτός από καθίκι είσαι χοντρός, γύρω στα 45, η γυναίκα σου κι αυτή χοντρή, είναι και δασκάλα τρομάρα της, έχουμε και το όνομά σου. Σου τηλεφωνήσαμε αλλά αρνήθηκες ακόμη και ότι είχες σκύλο μαζί σου, χέστη, έ χέστη!
Ονομάζεσαι Μ............ς, είσαι προιστάμενος σε τράπεζα και μακάρι να ξέραμε πού να έρθουμε να σε κράξουμε από κοντά. Δυστυχώς μόνο το κινητό σου έχουμε, σου εγγυώμαι όμως προσωπικά πως θα αναγκαστείς να αλλάξεις νούμερο πολύ σύντομα.


Κάνω μια ευχή καθίκι: Τα παιδιά σου μάλλον θα κλαίνε, εκτός αν είναι μαλακισμένα σαν και σένα δύσκολο όμως για παιδάκια που έχασαν το ζωάκι τους…

Εύχομαι λοιπόν να μην το ξεχάσουν ΠΟΤΕ το επιμορφωτικό μάθημα που τους έδωσες, και όταν γεράσεις και αρρωστησεις να σε πετάξουν μέσα στους άστεγους στην Ομόνοια, ένα φοβισμένο γέρο, μόνο, έρημο, άρρωστο ή και ετοιμοθάνατο, να αναρωτιέται κλαίγοντας τι δεν έκανε σωστά, γιατί τον παράτησαν εκείνοι που εμπιστευόταν, να πεινάει, να διψάει, να κρυώνει, να αισθάνεται σκουπίδι…ειλικρινά στο εύχομαι με όλη μου την ψυχή. Και κάπου εκεί να δείς πρίν ψοφήσεις ένα αδέσποτο σκυλάκι να γελάει, γιατί ξέρεις, και τα ζώα γελάνε…καραγκιόζη…



ΥΓ: Χοντρό Όνειρο…να ξέρεις πως είσαι πολύ μα πολύ τυχερό που με συνάντησες, κι ας μην αντέχω ακόμα μία ώρα σερί μπαλάκι, καληνύχτα…


UPDATE: Το όνομα του "κυρίου"πρέπει να το σβήσω. Επειδή το κείμενο θα δημοσιευτεί και αλλού έλαβα ένα e-mail που με συμβούλευε-και καλά έκανε- να μήν υπάρχει μέσα. Άλλος ένας λόγος είναι πως δέ θέλω να βρεί το μπελά του ο ιδιοκτήτης του ξενώνα που φιλοξένησε αυτό το γουρούνι και με τόση προθυμία μας βοήθησε. Τώρα...άν κάποος αναγνώρισε το αφεντικό του...μία ροχάλα κι από μένα please!!

Ευχαριστώ πολύ τα παιδιά από το http://gav-niaou.blogspot.com/, να'στε καλά!