THE MALL...

Περιττό να διευκρινίσω πως σιχαίνομαι αφ’ενός το mall και το κάθε mall που προσπαθεί να με πείσει πως αν δε βγω τουλάχιστον μια φορά τη βδομάδα για ψώνια αποτελώ την πεμπτουσία του loser που το μόνο που του απομένει σ’αυτή τη ζωή είναι να φορέσει μια κουκούλα και να σκάσει για πλιάτσικο στα burberries μόλις ξαναδοθεί η ευκαιρία γιατί διαφορετικά με τι μούρη να κυκλοφορήσει όξω και αφ’ετέρου – και κυρίως- τον ΚΟΣΜΟ που συχνάζει στα σιχαμερά αυτά εμπορικά.
Το κακό συγκεκριμένα με το mall όμως είναι πως βρίσκεται κοντά στο πατρικό μου.
Και βολεύει.
Ειδικά όταν Τετάρτη βράδυ, γυρίζοντας χώμα από τη δουλειά ανακαλύπτεις πως δεν έχεις πάρει δώρο για την Πέμπτη το βράδυ. Που θα σούρεις τα κομμάτια σου να πας σ’εκείνα τα γενέθλια. Και η μόνη λύση είναι να πεταχτείς το πρωί στο mall. Γιατί είχες σχεδιάσει τι δώρο θα πάρεις εδώ και βδομάδες, κάτι ειδικό που ο Θ. θα αποθεώσει. Μόνο που το ειδικό μαγαζί δε θα το βρεις πουθενά αλλού κοντά στα βοσκοτόπια που κατοικείς. Άρα θα πεταχτείς αύριο στο mall.
Ούπς, μόλις θυμήθηκες πως αύριο αρχίζουν οι εκπτώσεις, αλλά σιγά, εσύ θα πας πρωί πρωί ούτως η άλλως, με το που ανοίξουν τα μαγαζιά θα είσαι εκεί, οπότε δε θα ταλαιπωρηθείς. Θα’σαι και μόνη σου, ωραία, καλή φάση, μπορεί να προλάβεις να ρουφήξεις στα γρήγορα και το εσπρεσσάκι σου εκεί ψηλά στα καφέ που ομολογουμένως όταν δεν είναι πήχτρα δεν είναι και άσχημα…
Πέμπτη πρωί ξυπνάς, ετοιμάζεσαι στα γρήγορα…γαμώτο, χτυπάει το τηλέφωνο, για δουλειά είναι, καθυστερείς να κλείσεις, φεύγεις αλλά φεύ, στη γωνία ανακαλύπτεις πως έπρεπε να πάρεις και κάτι βιβλία μαζί που θα χρειαστείς το απόγευμα για τη δουλειά, άντε πάλι πίσω, χαϊδεύεις και το Χοντρό Θησαυρό που σε κοιτάει θλιμμένος και του επαναλαμβάνεις για πολλοστή φορά πόσο θα ήθελες να βρίσκεσαι στη θέση του και να χουζουρεύεις σπίτι όλη μέρα και πόσο αχάριστο είναι και…φίου, ξαναφέυγεις!
9:30, άντε δέκα παρά, έχεις σκάσει Νερατζιώτισσα έτοιμη να διακτινιστείς στο μαγαζί-εγγύηση (κατά την άποψη του Θ. πάντα).
Αμ δε!
Είναι εκεί.
Όλοι.
Όλη η πόλη ίσως.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πάντα αναρωτιέσαι, τι σκατά, δε δουλεύουν ποτέ???
Έχουν τιγκάρει το μέρος, οι ουρές κοντεύουν να φτάσουν στην Ερμού να συναντηθούν με τις αδερφούλες τους και αρκετοί κραδαίνουν ήδη τις πρώτες σακούλες στα χέρια τούς σπρώχνοντας αλλόφρονες τους υπόλοιπους που προσπαθούν να φτάσουν το δισκοπότηρο.
Βραχυκυκλώνεις, θέλεις να φύγεις ΤΩΡΑ αλλά πώς, χρειάζεσαι ένα δώρο! Προσπερνάς ψύχραιμα το χαμό και καταφέρνεις να φτάσεις στο μαγαζί, να θυμηθείς την άλλη φορά να στάξεις τίποτα στο μαίτρ να σε βάλει πρώτο τραπέζι πίστα, τρελή ουρά, θα προλάβεις? Θα το ρισκάρεις λές, αν δεν έχεις τελειώσει μέσα σε είκοσι λεπτά θα φύγεις τρέχοντας και θα του πάρεις σοκολατάκια το βράδυ, βουτάς το δώρο, στήνεσαι και περιμένεις σε αναμμένα κάρβουνα ακούγοντας τις συζητήσεις των υπόλοιπων που προνόησαν να έρθουν με παρέα στην κόλαση και υποπτεύεσαι πως την έχουν καταβρεί κιόλας.

-Όχιιιι!!!! Αφού σου είπα, εσώρουχα φοράω μόνο Victoria’s Secret, MONO VICTORIA’S SECRET!!! Ουρλιάζει υστερικά στη μάνα του ένα δεκατετράχρονο που αμφιβάλλω αν ( χρειάζεται να) φοράει καν σουτιέν κι’εκείνη αναστενάζει σε μια άλλη κυρία που είναι μαζί τους: « Σαν εμένα Σούλα μου, είδες? Κολλημένη με τις φίρμες, Victoria’s secret, Miss Sixtie, και Morgan ( το δεκατετράχρονο όλα αυτά…), γονιδιακό θα’ναι να δεις! ( αν και με τόσα περιττά κιλά πάνω σου η Victoria θα σε παρακαλούσε να το κρατήσεις secret να γλυτώσεις και τη μήνυση για συκοφαντικά δυσφήμιση του προιόντος).

-Ελααααααα…Γιώργη…ακούς????? Εδώ στην Αθήνα είμαστε… στο Μόλε που ήθελε η Βάσω κάτι πραματάκια…έεεε???? Αχάραγα ξεκινήσαμε ρε, να προλάβουμε γιατί θα’χε κόσμο σήμερα …ναι ρε….ναι…θα γυρίσουμε το βράδυ ρεεεε….( «Πραγματάκια» μάλλον εννοεί αυτά που εμφανίζει η Βάσω κάθε λίγο και τον βάζει να τα κρατάει όσο εκείνος της φυλάει τη θέση στην ουρά, μάλιστα πληροφορούμαι πως είναι κι’άλλο ένα ζευγάρι μαζί τους που φυλάει τις θέσεις σε άλλες ουρές και οι υπόλοιποι εναλάσσονται στις μυστικές αποστολές…)

-Διήμερο??? ΔΙΗΜΕΡΟ???? Τι λές τώρα! Ωρρύεται μία άλλη ξανθιά στο κινητό.
Δεν έχω φράγκο σας είπα! Να σου θυμίσω πόσα παίρνω θέλεις?
(Το να μην έχει φράγκο βέβαια είναι απόλυτα λογικό αφού κρατάει ήδη πέντε σακούλες όχι οικονομικών μαγαζιών και είναι πολύ νωρίς ακόμη…εντωμεταξύ η ώρα περνάει και συνεχίζει να μιλάει στο κινητό, σε δέκα λεπτά στάνταρ θα το’χει φάει ούτως η άλλως το διήμερο…)

Επιτέλους! Στέκομαι ζαλισμένη μπροστά στην ταμία.
«Μόνο αυτό»? με ρωτάει.
«Μόνο αυτό», αναστενάζω….
Και φέυγω.
Η ώρα έχει πάει έντεκα παρά και η ουρά έχει δεκαπλασιαστεί…
Το τελευταίο πράγμα που προλαβαίνω ν’ακούσω εγκαταλείποντας το Ναό Του Σκότους είναι μία παχύσαρκη μεσήλιξ ξανθιά, βαμμένη σαν τους Army of Lovers , ντυμένη λεοπάρ από τη γόβα μέχρι το κοκκαλάκι στα μαλλιά και εγκατεστημένη σε μία ουρά μπορεί και τριακοσίων ατόμων…
«Μάθανε πως αρχίσανε οι εκπτώσεις και πλακώσανε»…λέει επιδεικτικά στη φίλη της ανεμίζοντας κι’αυτή τα ψώνια που έχει ήδη κάνει νωρίτερα.
«Μάθανε πως γαμιόμαστε, πλακώσανε και οι γύφτοι να πούμε…ΒΟΔΙΑ, ΟΥΣΤ ΛΙΓΟΥΡΙΑ….» (!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!)