ΣΚΡΟΥΤΖ???????

Με αφορμή τα δύο τελευταία πόστς της φίλης εξώφθαλμης καθώς κι'αυτά που είτε μου συμβαίνουν, είτε ακούω τον τελευταίο καιρό, αποφάσισα ν'ασχοληθώ και μ'ένα θέμα που ανέκαθεν σιχαινόμουν- τα φράγκα.

Κατά βάθος το πρόβλημα δεν είναι πως τα σιχαίνομαι εγώ αλλά πως με σιχαίνονται εξ'ίσου κι'αυτά, αλλά μιας και δεν έχω φτάσει σε τόσο τραγική (η γελοία) κατάσταση ώστεν' αρχίσω να ζητιανεύω στη μπλογκόσφαιρα, αυτό θα το θίξουμε κάποια άλλη φορά.

Το πρόβλημα είναιπως η περιβόητη οικονομική κρίση, είτε υπάρχει, είτε δεν υπάρχει, είτε ήρθε, είτε δεν ήρθε, είτε θα'ρθει, είτε δε θα'ρθει, είτε είναι φτιαχτή, είτε όχι,μας έχει γαμήσει.

Έγραψα και στην εξώφθαλμη πως αν εξαιρέσεις τους τελευταίους δύο μήνες, εγώ χαμπάρι δεν είχα πάρει από οποιαδήποτε κρίση, μιας και την κρίση στο πορτοφόλι μου την έχω συνηθίσει εδώ και πολλάαααα χρόνια. Το ίδιο ισχύει και για την εργασιακή ανασφάλεια. Ο μόναδικός λόγος που δεν πανικοβλήθηκα ποτέ, λυπάμαι που το λέω αλλά είναι η σιγουριά πως ότι και να συμβεί θα έχω πάντα ένα κεραμίδι πάνω απ'το κεφάλι μου, για το οποίο κεραμμίδι έχουν φροντίσει άλλοι και τους ευχαριστώ πολύ. Επιπροσθέτως, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που δεν επιθυμούν να κάνουν οικογένεια και μάλλον δύσκολα θ'αλλάξω γνώμη, οπότε παρηγοριέμαι στη σκέψη πως τουλάχιστον θα ψοφάω που θα ψοφάω στο άγχος για την υπόλοιπη ζωή μου, τουλάχιστον θ'αγχώνομαι μόνο για έναν και όχι για περισσότερους. Όπως και να το κάνεις είναι μία λύση κι'αυτή...

Τους τελευταίους δύο μήνες όμως κάτι έχει αλλάξει. Όλοι είναι πανικόβλητοι, ακόμη κι'εκείνοι που διαθέτουν σταθερότατα εισοδήματα. Τι να πούμε δλδ και οι υπόλοιποι...Γιατί τον πανικό όλων των άλλων τον πληρώνουν κατά κύριο λόγο οι ελεύθεροι επαγγελματίες και δεν εννοώ τους πρεζέμπορους ούτε τον εισαγωγέα παιδικών παιχνιδιών από Κίνα.

Η μητέρα ενός μαθητή μου μου εξομολογήθηκε έντρομη πως παρ'όλο που μου χρωστάει ήδη δύο μήνες, δεν έχει χρήματα να με πληρώσει. Αν με πληρώσει, θ'αναγκαστούν να μη φάνε κρέας ένα μήνα, ήταν κατά λέξη αυτό που μου είπε. Τη λυπήθηκα. Είναι καλή και αξιοπρεπής κοπέλα. Και της είπα να μην αγχώνεται και να μου τα δώσει όποτε έχει. Και όσα έχει. Για να προλάβω την ερώτηση που πιθανότατα σας έρχεται στο μυαλό, ο άντρας της είναι ελαιοχρωματιστής, κυρίως δηλαδή ανακαινίζει σπίτια, και ποιός να κάνει ανακαίνιση τέτοιες εποχές...

Η φίλη μου η Β. δουλεύει σε δικηγορική εταιρεία. Προχτές στο τηλέφωνο μου εξομολογήθηκε πως δεν έχει κοιμηθεί εδώ και μια βδομάδα γιατί κάτι πήρε τ'αυτί της πως στην εταιρεία συζητούν για περικοπές προσωπικού.

-Εσένα γιατί να σ'απολύσουν? απόρησα.

-Γιατί δεν έχουν δουλειά, μου απάντησε. Δουλεύουν κυρίως με συμβόλαια και πλέον έχουν παγώσει ΚΑΙ οι αγοραπωλησίες ΚΑΙ τα δάνεια, άρα σε ποιόν να κάνεις συμβόλαια? Η κίνηση έχει μειωθεί στο 1/5 σε σχέση με πέρισυ.

Ο γείτονάς μου ο Δ. έχει ξυλουργείο. Ο πατέρας του δηλαδή. Μέχρι πρόπερσι είχαν και δύο υπαλλήλους. Φέτος είναι οι τρεις τους, ο Δ, ο πατέρας του και ο γαμπρός του. Κοινώς από αυτό το ξυλουργείο κάποτε ζούσαν πέντε άτομα (οκογένειες), τώρα δε βγαίνουν ούτε οι τρεις που το δουλεύουν. Ο λόγος είναι απλός- τα έπιπλα που φτιάχνουν κοστίζουν πολύ ακριβότερα από εκείνα του ΙΚΕΑ και άλλων παρεμφερών καταστημάτων. Η αλήθεια είναι πως κάποτε είχα σκεφτεί να πω στο Δ. να μου φτιάξει μια συρταριέρα αλλά όταν έμαθα πόσο θα μου κόστιζε, φιλική τιμή πάντα, κόντεψα να πάθω έμφραγμα. Αναρωτιέμαι όμως, τι απέγινε όλος εκείνος ο κόσμος που απευθυνόταν στο Δ?

Τα ίδια ζόρια τραβάει το μαγαζί με πετσέτες, κουρτίνες κτλ της γειτονιάς ( ο κόσμος πάει λαική), ο φωτογράφος (αυτόν τον λυπάμαι περισσότερο απ'όλους), το μαγαζί με τα χαλιά και τις μοκέτες ( και πάλι η λαική), αλλά κυρίως οι φίλοι που ασκούν όπως εγώ ελεύθερο επάγγελμα.

"Δεν πληρώνει πλέον κανένας", ακούω όλο και συχνότερα. Φίλη μεταφράστρια που συνεργάζεται με κανάλια και φερέγγυες υποτίθεται εταιρείες, έχει μαζέψει πλέον πενταψήφιο αριθμό χρωστούμενων. Εχει καταντήσει να τους παρακαλάει κάθε μέρα από το τηλέφωνο έστω και για ένα μέρος των ποσών που της οφείλουν. Φίλος καμεραμάν που εργάζεται με δικό του συνεργείο σε ανεξάρτητες παραγωγές, τα ίδια και χειρότερα (άσε που πλέον οι μισές εκπομπές κόβονται). Άλλος φίλος προσπαθεί να πουλήσει ένα γαμάτο διαμερισματάκι σε εξευτελιστική τιμή εδώ και οχτώ μήνες και τον έχει πιεί άσχημα ( ο ενοικιαστής του διαμερισματακίου την κοπάνησε αφήνοντάς του απλήρωτα όχι μόνο έξι νοίκια αλλά και τα κοινόχρηστα και τους λογαριασμούς...).

Και οι περισσότεροι από τους ανθρώπους αυτούς έχουν και οικογένεια πίσω τους.

Και τους λυπάμαι.

Γιατί ξέρω πως δε βαράνε ζόρια γιατί έχασαν κάποια συγκλονιστική πολυτέλεια, αλλά για υπαρκτούς και σοβαρούς λόγους.

Και φυσικά δεν πρόκειτα για τέτοιου είδους οικογένειες, διαφορετικά αυτή τη στιγμή δε θα προβληματιζόμουν αλλά απλώς θα έκραζα.

Ως συνήθως!