ΛΑ ΛΑ ΛΑΛΑΡΑ ΛΑ!! (1)

Με το Γ, τον Π. και το Ν. είμαστε φίλοι παιδιόθεν! Δε μας έχει χωρίσει ποτέ τίποτα…ή σχεδόν τίποτα.. Έχουμε περάσει μαζί εξετάσεις, ξενύχτια, πλύσεις στομάχου, χωρισμούς, παρ’ολίγο αρραβώνες, άγχη, φανταριλίκια…τα πάντα!

Δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ…ή σχεδόν ποτέ…ακόμα και στις περιόδους της ζωής μας που κάποιος από μας είναι πολύ πολύ ερωτευμένος, οι άλλοι κάνουν υπομονή. Ακόμα και όταν ο ή η παραπάνω έχει υποστεί ολική λοβοτομή λόγω του έρωτά του, το ίδιο!
Τους αγαπώ! Με προσέχουν σά να ήμουν η λίγο μικρότερή τους αδερφούλα και ταυτόχρονα είναι πολύ αυστηροί μαζί μου..πράγμα που το χρειάζομαι γιατί είμαι σχετικά χαιδεμένη και από το σπίτι και από τη σχέση μου, οπότε έτσι επέρχεται μία σχετική ισορροπία…

Επειδή όμως εκτός από την αγάπη που μας ενώνει τρέφουμε και αμοιβαία εκτίμηση ο ένας για τον άλλο, καμιά φορά, απογοητευμένοι από όλους τους υπόλοιπους, (κυρίως εκείνοι από τις γκόμενες, είδατε κορίτσια? Δεν έχουμε μόνο εμείς προβλήματα! ), κάνουμε τρομακτικά σχέδια για το (πάντα) κοινό μας μέλλον!

Θα ζήσουμε λέει όλοι, α λα κοινόβιο, κάπως σαν το στρουμφοχωριό…ούτε γάμοι, ούτε οικογένειες, ούτε βαφτίσια, ούτε συμβάσεις, ούτε τίποτα…όχι εντελώς μόνοι μας, θα βρούμε κι άλλους να μοιραστούν την ονειρεμένη ζωή μας! Μόνο σέξ δε θα κάνουμε μεταξύ μας γιατί γνωριζόμαστε τόσα χρόνια που...μπλιάξ! Θα υιοθετήσουμε ένα παιδάκι όλοι μαζί και θα το μεγαλώνουμε σαν πριγκιπάκι..α λα στρουμφοχωριό πάντα, η μαμά βεβαίως θα είμαι εγώ! Η αλήθεια είναι πως και να θέλαμε να κάνουμε φυσιολογικές οικογένειες αυτή τη στιγμή με τα χρήματα που βγάζουμε και τις σταθερόοοοτατες δουλειές που έχουμε όλοι, μόνο friskies θα μπορούσαμε να τα μπουκώνουμε τα βλαστάρια μας και αυτό παίζεται…

« Τι φάση το στρουμφοχωριό», συμπληρώνει ο Ν,»ούτε παπάδες, ούτε μπάτσοι, ούτε στρατός…ήθελα να’ξερα ποιος μάγκας τα σκέφτηκε αυτά..»

« Ναι ρε φίλε»…ο Π., « γιατί το γεγονός ότι τα στρουμφάκια είναι κάτι πλασματάκια τόσα δά και ζούν σε ένα μέρος περιτρυγυρισμένο από μανιτάρια τριπλάσια απ’αυτά δε σας λέει κάτι???, χε χε! »

«Αμ τα τραγούδια! « (εγώ), « Μη με ξυπνάς, δε γουστάρω να πάω στη δουλειά,ξυπνητήρι σε μισώ.., όντως ο τύπος είναι πολύ μπροστά, κάτι θέλει να πεί 100/00! Περιττό να σας πώ πως είναι στάνταρ αναρχικός, είναι ολοφάνερο, απορρίπτει οποιαδήποτε μορφή συμβατικής κοινωνίας!»

Όλα αυτά τριγύριζαν στο κεφάλι μου μέχρι που χαζεύοντας στο google έριξα μια ματιά να δώ πώς διάολο τον λένε τον τεράστιο σεναριογράφο…και ΕΜΕΙΝΑ ΜΑΛΑΚΑΣ!! Οι μπούρδες που ειπώνονται κάθε λίγο μεταξύ εμού και των κολλητών μου έχουν τύχει αντικείμενο ανάλυσης…σχεδόν από όλους τους ειδικούς, δοκιμιογράφους, ιστοριοδράφους, οικονομολόγους, ψυχολόγους, κοινωνιολόγους…οι απόψεις τους δε συγκλονιστικές!

Πάρτε μία δόση τώρα να μη σας κουράσω…και τα ξαναλέμε!


ΣΤΡΟΥΜΦΑΚΙΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ

Η θεωρία ότι τα αθώα στρουμφάκια προβάλλουν την
κομμουνιστική θεωρία κυκλοφορεί εδώ και πάρα πολύ
καιρό. Ενώ οι συνοδευτικές θεωρίες συνομωσίας (οτι
δηλαδή είναι πράγματι φτιαγμένα έτσι απο τους
σοβιετικούς για να έχουν τα παιδιά επαφή με τα
κομμουνιστικα ιδεώδη) αντικρούονται ώς υπερβολικές,
τα σημάδια ότι, ηθελημένα ή μή, το χωριό των
αγαπημένων ηρώων των παιδικών μας χρόνων είναι στην
πραγματικότητα μιά μικρογραφία της ουτοπικής
κομμουνιστικής κοινωνίας είναι αδιάψευστα.

Αρχίζει πρώτα κανείς από το γεγονός ότι το χρήμα
απουσιάζει από το στουμφοχωριό. Οι δουλειές έχουν
μοιραστεί στα μισά περίπου στρουμφάκια που έχουν
στερεοτυπικούς ρόλους μέσα στην στρουμφοκοινωνία: ο
Προκόπης είναι οι εργάτες, ο Κηπευτής (farmer) είναι η
αγροτική τάξη, ο Ζωγράφος και ο Ντορεμί οι
καλλιτέχνες, ο Λιχούδης ο μάγειρας και ο Ράφτης
είναι... ο ράφτης. Όλοι αυτοί κάνουν ο καθένας τη
δουλειά του για όλα τα στρουμφάκια του χωριού χωρίς
να ζητά αντάλλαγμα. Τα άλλα μισά στρουμφάκια είναι
παραδείγματα ελαττωμάτων που η κοινωνία των στρουμφ
βλέπει ως αρνητικά.

Ο Χουζουρης έχει την τεμπελιά του, ο Λιχούδης την
λαιμαργία, ο Μελένιος τη ματαιοδοξία. Τα περισσότερα
επεισόδια με κεντρικούς ήρωες τέτοιους χαρακτήρες
έχουν ηθικό δίδαγμα το πόσο κακό είναι το αντίστοιχο
ελάττωμα για τη στρουμφοκοινωνία. Και φυσικά το
δίδαγμα το εκφράζει πολύ συχνά η συμβουλευτική φωνή
του πάνσοφου Παπαστρούμφ. Ο "κόκκινος πατέρας" όλου
του χωριού που φροντίζει για τη ευημερία αλλά και την
ισότητα στο χωριό, είναι ο μοναδικός αξιωματούχος στο
χωριό και ο μοναδικός που αναγνωρίζεται ως κοινωνικά
ανώτερος από οποιοδήποτε άλλο στρουμφάκι. Συγκεκριμένα
τα κόκκινα ρούχα του έχουν εμπνεύσει και το (σχεδόν
σίγουρα retro-acronym) S.M.U.R.F. = Socialist Men
Under a Red Father. Παρά την οπτική ομοιότητά του όμως
με την επίσης γενειοφόρα φιγούρα του Μάρξ ο ρόλος του
στη στρουμφοκοινωνία είναι ο ίδιος με του Στάλιν.

Η μεγαλύτερη βέβαια απόδειξη για τον παραλληλισμό με
το σοβιετικό καθεστώς είναι ο Σπιρτουλης. Ο
Σπιρτούλης είναι ο Τρότσκι. Λέει ότι είναι βοηθός
(και διάδοχος σε ένα επεισόδιο) του Παπαστρουμφ, αν
και σε ένα άλλο επεισόδιο κάνει ένα από τα
πραξικοπήματα που έχουν γίνει στο στρουμφοχωριό και
γίνεται βασιλιάς απουσία του παπαστρουμφ (τα μισά
στρουμφάκια διοργανώνουν αντίσταση). Και φυσικά το
κλασσικό πέταγμα του Σπιρτούλη απο το χωριό είναι
παραλλησιμός με την εξορία του Τρότσκι.

Και ο Δρακουμέλ; Απλώς ένας κακός μάγος που κυνηγάει
τα στρουμφάκια για να τα φάει; Να τα φάει απο ένα
σημείο και μετά γιατί στα αρχικά επεισόδια θέλει να
πιάσει έξι από αυτά για να τελειώσει το ξόρκι που θα
του επιτρέψει να φτιάξει χρυσάφι. Έτσι κάποιος μπορεί
να δει το Δρακουμέλ σάν ενσάρκωση του καπιταλισμού που
σκοπό έχει να καταστρέψει την ουτοπική κοινωνία των
στρούμφ για το κέρδος.

Και βέβαια υπάρχουν συγκεκριμένα επεισόδια που μπορεί
να χρησιμοποιήσει κανείς ως επιχειρήματα. Το
επεισόδιο με τα σοκολατένια νομίσματα είναι το πιό
συχνά αναφερόμενο. Ο Δρακουμελ και η μαμά του
στέλνουν το σατανικό σπόρο στην αυλή του Λιχούδη και
φυτρώνει ένα δέντρο με σοκολατένια νομίσματα τα
οποία δοκιμάζει ο Λιχούδης. Μετά αντί να τα
μοιραστεί με τα αλλα στρουμφάκια (τι πιο φυσιολογικό
στην κομμουνιστική κοινωνία) τα θεωρεί δικά του
(ιδιοκτησία = καπιταλισμός) και τα πουλάει στα άλλα
στρουμφάκια αντί απαραίτητων γι αυτά εργαλεία (τα
βάρη του Προκόπη, την τσάπα του κηπουρού, τα
εργαλεία του ξεφτέρη). Χωρίς αυτά η στρουμφοκοινωνία
καταρρέει αφού δεν μπορεί να παραχθεί τίποτα. Η
κατάσταση σώζεται μετά από παρέμβαση του παπαστρούμφ
που εξηγεί στο λιχούδη ότι για την κατάσταση φταίει
η παράλογη ανάγκη του να συγκεντρώσει πλούτο.

Σε άλλο επεισόδιο η αυτόματη μηχανή παραγωγής
φαγητού του Ξεφτέρι οδηγεί τα στρούμφάκια σε
υπερκατανάλωση με αποτέλεσμα να εξαντληθούν οι
φυσικοί πόροι (στρουμφόμουρα). Ακολουθεί πανικός και
την κρίση αποτρέπει ο Παπαστρούμφ μετά από
καταστροφή της μηχανής με ένα πενταετές πλάνο...
εεε.. δηλαδή με μια αποθήκη με φαγητό.

Πραξικόπημα στο χωριό γίνεται 2 φορές. Μία απο τον
Σπιρτούλη και μία απο τη Στρουμφίτα που θέλει να
γίνει "Βασίλισσα για μιά μέρα". Και τα δύο
καταλήγουν σε μάχη που όμως σταματά ο Παπαστρούμφ
βάζοντας τέλος σε ιδέες περί βασιλείας.

--------------------
Ο σοφός κυβερνάει τ'άστρα του.

SOS

Απομένουν λιγότερες από 40 ημέρες για να γίνει η Ελλάδα μέλος της Διεθνούς Επιτροπής Φαλαινοθηρίας (IWC) και να συστρατευθεί με τις χώρες που προστατεύουν τις φάλαινες.

Η χώρα μας δεν είναι ακόμα μέλος της επιτροπής, όμως υπάρχουν πολύ θετικές ενδείξεις που μας κάνουν να ελπίζουμε ότι η Ελλάδα θα γίνει εγκαίρως μέλος και θα συμμετάσχει στην κρίσιμη συνάντηση στα τέλη Μαΐου, ώστε με την ψήφο της να προστατεύσει τις φάλαινες.


Η Ιαπωνία, που θεωρεί το κρέας των φαλαινών μέρος της κουζίνας και του πολιτισμού της, εκμεταλλεύεται «παράθυρο» στις διατάξεις της επιτροπής που της επιτρέπει να κυνηγά φάλαινες για «επιστημονικούς» λόγους. Το κρέας όμως καταλήγει στην αγορά.

Στην περσινή συνάντηση της επιτροπής, οι χώρες υπέρμαχες της φαλαινοθηρίας κατάφεραν να ψηφιστεί μια διακήρυξη υπέρ της επανέναρξης της εμπορικής φαλαινοθηρίας με διαφορά μιας μόνο ψήφου: 33 υπέρ – 32 κατά.


Η ψήφος της Ελλάδας υπέρ των φαλαινών θα είναι καταλυτική!

Θα προλάβει η Ελλάδα να γίνει πλήρες μέλος της Επιτροπής ή θα αφήσει με μια ψήφο λιγότερη τις φάλαινες στο έλεος των φαλαινοθηρών;

Σήμερα η επιτροπή έχει 73 μέλη.

Για να επισπευθεί η διαδικασία, η Greenpeace σκέφτηκε μια απλή δράση. Άνθρωποι απ' όλο τον κόσμο, έχουν ανεβάσει φωτογραφίες τους στην ιστοσελίδα whales.greenpeace.org και στέλνουν το δικό τους μήνυμα συμπαράστασης στην προσπάθεια της χώρας μας.

Στείλτε, λοιπόν, το μήνυμα στην Ελληνική Κυβέρνηση:

Animated Banner από την magicasland
συμμετέχουν τα ιστολόγια:


Greenpeace


Greenpeace

Shades

magicasland

ο δείμος του πολίτη

Klearchos Guide to the Galaxy

Allu Fan Marx

blogopoly

Sevarose

Ασπαστός

patsiouri

Ανναμαρία

Elafini

Γωγώ

ΕΝΑ ΕΙΝ'ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ....( PART TWO)

- Δηλαδή θα σας χάλαγε πολύ αν ο γιος σας καθάριζε όσα φράγκα καθαρίζει ο Κορκολής??? ( Το εφάπαξ σου επί 10 το χρόνο ας πούμε??)
- Άκουσε να δείς κοπελιά, το πάν στη ζωή είναι να έχεις ένα κούτελο καθαρό στο χωριό, όλοι από χωριό είμαστε, δεν είμαστε? Άμα είναι να δουλεύω εγώ μεροδούλι μεροφάι για να μου φορμάρουνε το γιό, κάλλιο το ‘χω να του κόψω το λαιμό και μετά να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα κι εγώ ( άχ, θα πάς που θα πάς, πάρε και καμιά κατοσταριά συνάδελφους μαζί σου να κάνεις κι ένα καλό στην κοινωνία…)
-Μα…(αρχίζω και γίνομαι επιθετική…)..μπορεί να μην τον ΠΑΙΡΝΕΙ, μπορεί μόνο να τον ΔΙΝΕΙ ο γιός σας!

…το βλέμμα του σκοτεινιάζει…ο Γιώργης σταματάει να μασουλάει πασατέμπο σαν το μοσχάρι και με κοιτάζει τρομοκρατημένος…

-Στο δικό μας το σόι κούκλα…( το «μου» εξαφανίζεται) ,οι άντρες φτιάχνονται μόνο με γυναίκες, περπατημένη φαίνεσαι τελικά, τις πουστάρες ψάχτες στις κουδουνίστρες τους καλλιτέχνες, για την αστυνομία δε θ’ακούσεις κίχ…( για κάτι Αλβανάκια που έχει πάρει το αυτί μου στο αυτόφωρο τα ψυχαγωγεί το καλλιτεχνικό τμήμα της αστυνομίας μάλλον…)

Δράττομαι της ευκαιρίας και επιτέλους ολοκληρώνω το σκοπό της επίσκεψής μου!

-Ωραία…κοιτάζει τα χαρτιά που του έδωσα…θα στη φέρει ο Γιώργης από δώ σε δέκα λεπτά, μη σε κουράζουμε να τρέχεις στα γραφεία…εκλογές λοιπόν σιγά σιγά, προς τα πού κινούμαστε αν επιτρέπεται?
-Εμ…να’ξερα κι εγώ..εσείς τι προτείνετε? Γιατί (χί χί) εγώ έχω βραχυκυκλώσει, όλοι ίδιοι μου φαίνονται…
- ( απλώνεται στην καρέκλα, ανοίγει κι ένα κουμπί από το πουκάμισο και χαμογελάει αυτάρεσκα..)..αμ γυναίκες δεν είστε, τι να ξέρετε κι εσείς? Εγώ το λέω, γι άλλα είστε καμωμένες εσείς, γι άλλα εμείς, αλλά μου θέλατε και ισότητες, τι καταλάβατε? Ψοφάτε στη δουλειά ενώ βασίλισσες θα ήσασταν τώρα στα σπιτάκια σας, αραχτές, ο άντρας θα έτρεχε για όλα ( χμ..ένα δίκιο το ‘χεις…), θα αραδιάζετε και από 5 κουτσούβελα που κοντεύουν να μας φάνε οι Αλβανοί και όλη σας η έννοια..ζεστό φαγάκι μεσημέρι- βράδυ για τον αφέντη ( το’χες…) Ο δικός σου να πούμε τι ψηφίζει??
-Άχ, δεν ξέρω, δε μου λέει..
-ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ κοπέλα μου! Έχει βρωμίσει ο τόπος κουλτουριάρηδες και ούτε τη γνώμη σου δε μπορείς να πείς, η δημοκρατία τους και η δημοκρατία τους, νάτηνα τώρα τη δημοκρατία τους να την έχουνε να τη χαίρονται, άντε πιά δεν τολμάμε να μιλήσουμε μη μας πούνε και…( χουντικούς, ο.κ, το’πιασα, μα τι κακοήθεια!) Εσένα δε σου λέει τι να ψηφίσεις?
-Εεε…βασικά..εγώ ψηφίζω ότι και ο μπαμπάς μου..( ο Τζεπέτο…)
-Ναι αλλά αύριο που θα’σαστε οικογένεια πρέπει και ο αρραβωνιάρης να τα τακιμιάζει με τον πατέρα σου, τα’χουνε βρεί?

Αυτό ήταν, έλεγα να φύγω ήσυχα αλλά όχι, αποφάσισα η έξοδος να είναι εντυπωσιακή!

-Πού να σας λέω τώρα…βασικά ο μπαμπάς μου δεν έχει ασχοληθεί με τα πολιτικά, έχει πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα, βασικά ΚΑΙ η μαμά μου ΚΑΙ τα αδέρφια μου ΚΑΙ το χωριό μου ΚΑΙ η γειτονιά μου! Δε μπορείτε να φανταστείτε τι περνάω…
-Γιατί ρε κορίτσι μου, τι τρέχει? Αριστερός ο γαμπρός έ? ( αυτό το είπε ασυναίσθητα, αυτόματα κατάλαβε τι πέταξε)…δηλαδή, θέλω να πώ, συνήθως ο πεθερός είναι δεξιός και ο γαμπρός αριστερός, δηλαδής τις περισσότερες φορές έτσι είναι..( αφού την κατάλαβες τη φλόμπα σου πάλι καλά..)
-Βασικά δεν καταλάβατε, ο πατέρας μου έχει πρόβλημα με το ΧΡΩΜΑ του γαμπρού! ( πάρτο, όλο δικό σου!)
-...μένει αποσβολωμένος…δηλαδή ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΕΙΝΑΙ??? ( μπορντοροδοκόκκινο σαν τα χαλιά της Μιραράκη..)
-Ε κύριέ μου, έξυπνος φαίνεστε και πολύ μάλιστα, εσείς τι χρώμα λέτε να είναι?
-…( δε μπορεί ούτε να το πεί…)…ΜΑΥΡΟΣ????
-Αχ ναι, και είναι τόσο καλός, δεν είναι αδικία να το περνάμε όλο αυτό???
- ..(με κοιτάζει με στιγμιαία ελπίδα..)…αθλητής έ??
-Μπά σε καλό σας..αθλήτής..καλέ αναπτήρες πουλάει στο Μοναστηράκι, μη νομίζετε, δεν είναι ασφαλισμένος αλλά το μεροκάματο βγαίνει! (…τώρα πιά με κοιτάζει με απέχθεια.και εγώ ηδονίζομαι…)…βαριαναστενάζει…
- Ε ρε τον κακομοίρη τον πατέρα σου…έ ρε το χριστιανό τι του’τυχε…ε ρε Σαμαρά να τα, να τα ρε πούστη να τα, τους βρωμιάρηδες ρε τρώνε ένα κομμάτι ψωμί και σηκωνουν μάτια και στις γυναίκες μας..έ ρε χούντα που μας χρειάζεται( αυτή τη φορά το είπε)…τι θ’απογίνουμε ρε και πόσους να μαζέψουμε…(όλα αυτά τα μουρμουράει σε στυλ μονόλογου πρίν περάσω στην αντεπίθεση αλλά με προλαβαίνει…)

Να σου πώ ρε κούκλα, μαύρα παιδιά θα κάνεις? Δε σιχαίνεσαι ρε να τον ακουμπάς?
- Μα είναι δυνατόν να σιχαίνεται κάποιος τον άνθρωπό του κύριε? Και τα παιδάκια όλα του θεού δεν είναι? (..και σε βλέπω να με συζητάς στην πλατεία του χωριού όλο το καλοκαίρι…)
-Να σου πώ, χαρτιά έχει ο δικός σου?? ( Τι αρχίδι…)
-Νομιμότατος ( εγώ όλο χαρά), και μεθαύριο που θα παντρευτούμε θα έχει και για πάντα άδεια παραμονής!
-…( έχει φρικάρει…)ρε κοπέλα μου και πως θ’ανοίξεις σπίτι? Με τους αναπτήρες? Τα παιδιά σου που θα τα κοροιδεύουν στο σχολείο και θα τα κάνουν μάυρα στο ξύλο δε σε νοιάζει? ( ποιος? τα εγγόνια σου φαντάζομαι…)
-Μα, γιατί να τα δέρνουν? Γιατί?
-…….σιωπή……αναλαμπή….ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΜΑΥΡΟΙ! (γλώσσα λανθάνουσα…)….έχει βγεί από τα ρούχα του..
-Ε και τι έγινε?? ( τελικά γουστάρω πολύ να παίζω τη χαζή, είχα καιρο να εξασκηθώ!)
-…..ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΟΙ ΛΕΜΕ!!!!! ΜΑΥ-ΡΟΙ!!!!
………………………………………………………………………………….
Εμφανίζεται ο Γιώργης, τα χαρτάκια μου είναι έτοιμα, βρίσκει τον φίλο και ανώτερό του σε κατάσταση του στυλ « μόλις είδα όραμα τον Αδόλφο και μου ψιθύρισε πως δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευχαριστημένος μαζί μου» και εμένα να έχω χαλαρώσει στην πολυθρονίτσα, να έχω ανάψει τσιγάρο και να χαμογελάω αυτάρεσκα! Φεύγοντας του έτεινα το χέρι και μ’ένα τεράστιο χαμόγελο « Χάρηκα πάρα μα πάρα πόλύ για τη γνωριμία, θα έρχομαι πού και πού να τα λέμε!», εκείνος δεν τήρησε κάν τα προσχήματα, το τράβηξε και μουρμούρησε « στο καλό….και καλά μυαλά…» και φώναξε στο Γιώργη να κλείσει καλά την πόρτα.

Όχι πως έγινε και τίποτα σημαντικό αλλά πολύ θα ήθελα να μπορούσα να στήσω αυτί και να σας μεταφέρω την άλλη όψη της περιγραφής σά δεύτερος Κλίντ Ηστγουντ!

Καληνυχτούδια!
-

ΕΝΑ ΕΙΝ’ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ…….


Δεν έχω τίποτα ιδιαίτερο με τους αστυνομικούς…τα αισθήματά μου για εκείνους φέρνουν σ’εκείνα της πλειοψηφίας των Ελλήνων πολιτών…κατά μέσο όρο τους σιχαινόμαστε, κυρίως τους φοβόμαστε, κι ας μην έχουμε κανένα λόγο, αλλά αν κάποιος από αυτούς είναι γείτονάς μας, συγγενής μας, ή κάτι τέτοιο είμαστε εντάξει, τον αντιμετωπίζουμε όπως κάθε απλό συμπολίτη μας…
Τα λέω όλα αυτά για να μή στενοχωρήσω κάποιον με το παρακάτω ποστάκι που σκοπό έχει να κράξει τη γνωστή σε όλους μας πλέον καρικατούρα του Ελληνάρα μπάτσου καράβλαχου που παίζει στα κυβικά του αστείος μέν-επικίνδυνος δε και εκείνο που σου προκαλεί είναι κράξιμο μέν, σκεπτικισμός δε…

Η παρακάτω ιστοριούλα είναι πραγματική, συνέβη χτές το πρωί, οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι καθαρά συμπτωματική!!

Τμήμα, 10 πρωί…Έχω σκάσει μύτη για μία εξουσιοδότηση και προσπαθώ για μια ακόμα φορά να είμαι χαμογελαστή, γυναίκα + χαμόγελο =φεύγεις μια ώρα αρχύτερα!

Γραφείο σκοτεινό, δύο μεσήλικες με κουτοπονηρό βλέμμα μπάτσοι τσακίζουν μία ποικιλία και την ώρα που μπαίνω προλαβαίνω να ακούσω… «και της λέω μανταμίτσα..άν είσαι καλή θα είμαι κι εγώ καλός, γκεγκε???»
Μετά με βλέπουν…το μάτι αστράφτει και κλείνει εκατέρωθεν..

-Βρέ βρέ καλώς το όμορφο κοριτσάκι…Εσύ δεν έχεις σχολείο σήμερα??? Πρόσεχε γιατί ο γυμνασιάρχης είναι κολλητός, θα σε δώσω, α χα χα χα χου χα χου χα..(ξεκαρδίζονται)…
-Άχ, έχω τελειώσει το σχολείο εδώ και πολύ καιρό, χί χί ( και το ξέρεις μπουμπούνα), σας ευχαριστώ πολύ πάντως (εγώ)..
-Δηλαδή ΠΟΣΟ είσαι??(το αν επιτρέπεται ανήκει πιά στη σφαίρα της φαντασίας εκεί μέσα)
-Εεεε…εγώ…28, και θα ήθελα…
-28??? Φτού σου μάνα μου (στ’αλήθεια έφυγαν σάλια..), θα μπορούσες να πούμε να έχεις και παιδί 10 χρονών δηλαδή (….της θειάς σου πρωί πρωί….)παντρεμμένη είσαι???
-Όχι, όχι.
-Όοοοοχι????? Και τι περίμένεις κοπέλα μου??? Να μπαζέψεις και να σε παρατήσει?? Κοίτα τα δεκαπεντάχρονα πως πετάγονται σαν τα μπουμπούκια έξω! Να μείνεις έγκυος, άκου το Στέργιο που σου λέει, όσο πιο γρήγορα τύλιχτον γιατί του χρόνου σε βλέπω να ψάχνεσαι στα μπάρ μεγάλη κοπέλα! (εμένα πάλι δε μου φαίνεται και τόσο άσχημη ιδέα..)

Πετάγεται και το αουτσάιντερ ο φίλος του…
-Ναι, ναι, να μείνεις έγκυος ( γκαντεμόσαυροι, βοήθεια…), άμα θές να σου πούμε εμείς πώς να το κάνεις και γρήγορα (μήπως θα μου δείξεις κιόλας???)
-Εεεε, βασικά, ξέρω, αλλά από σας θα ήθελα μία γ…(ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΗ ΓΑΜΟΤΟ!!!)
-Κι εσύ να πούμε σπουδάζεις??Τί κάνεις??
-Σπούδαζα, κάποτε, (ξέρεις σε κάποια ηλικία τελειώνει…), τώρα δουλεύω..
-Και τι σπούδασες να πούμε???
-Εεεε, φιλοσοφική τελείωσα.
( κοιτάζονται αμήχανα)
-Τι είναι αυτό, δηλαδή τι κάνατε εκεί???
-Ξέρω ρε Στέργιε (πάλι το αουτσάιντερ, ο Στέργιος ήταν ο βασικός), είναι ‘κείνο κεί που πήγε η κόρη του Μήτσου και τώρα δε βρίσκει δουλειά ( Άει γειά σου,το βρήκες!)
-Δασκαλίτσα δηλαδής να πούμε. Και βρήκες δουλειά??
-Εεεε, όχι κάτι σταθερό, αλλά ναι, κάτι κάνω, και επειδή έχω δουλέιά θα ήθελα…
-Εμ τέτοιος κορίτσαρος..( Στέργιος speaking)..σιγά που θα τον αφήνανε, να σου πω, να μιλάς στα παιδάκια σε πήρανε ή να σε παίρνουν μάτι να τους φτιάχνει η μέρα…έεεεε???? Μπού χα χα χου χα χου χα…
-Χί χι (εγώ), σε καλό σας, μήπως τώρα να..
-Τα χαρτιά σου εδώ πέρα στη Δημοτική Αστυνομία τα έκανες? Όλου του κόσμου τα κορίτσια εδώ θέλουν να μπούν ! ( εγώ γιατί δεν ξέρω ούτε μία???)
-Εεεε, όχι, αφού σας είπα δουλεύω και…
-Άααααστα αυτά…δε σ’αφήνει ο λεγάμενος έεε??? (μπράβο τσακάλι μου, μπίνγκο!), φοβάται που είμαστε τόσοι άντρες εδώ μέσα μήπως του το φάμε το μωράκι???(η αλήθεια είναι πως είναι και μεγάλος ο ανταγωνισμός, πού να τον αντέξει…)
-Χι χι (χαμογελάω συνεσταλμένα), θέλετε τώρα να δείτε ένα χαρτί που…
-Και τι άλλο να πούμε κάνεις? Γαλλικά ξέρεις? Όλες οι κούκλες ξέρουν Γαλλικά, λέγε ντέ, μη μας ντρέπεσαι! (όχι, δε σε ντρέπομαι αλλά αρχίζω και τα παίρνω…)
-Ναι ξέρω.
-Τα’ακούς, τα’ακούς Γιώργη, είναι και σπουδαγμένο, κελεπούρι, κελεπούρι, μη μου πείς ότι παίζεις και πιάνο…ά χα χα χου χα χου χα!!!
-( Εγώ, κοφτά…) Παίζω.
-(Τα χάνει…)Τι λέ ρε μάνα μου??? Εσύ να πούμε είσαι…είσαι…(κι άμα βρείς τη λέξη σφύρα μου…)είσαι…τι να πώ…(δεν τη βρήκες!) Για να μην…περιαυτολογήσω…είσαι και πολύ μορφωμένη να πούμε! ( ω ναι, αυτή τη λέξη έψαχνε..) Για φαντάσου όμως να είχες γυιό και να σου έλεγε ότι θέλει να πάει να μάθει πιάνο…ουγκ…ουγκ…(τον πιάνει κάτι σά νευρικό γέλιο και λόξυγγας μαζί…)..εε…ουγκ…Γιώργη…φαντάζεσαι…χου χου! Θα τον κούρευα στη μέση της πλατείας και θα τον έκανα μαύρο με τη λωρίδα…ουγκ…χα…ουγκ…έεεε κοπελιά???

Ο Γιώργης μάλλον το βρίσκει πολύ αστείο και κοπανιέται κάτω από τα γέλια, η κοπελιά έχει συγκεντρώσει όλες τις πνευματικές τις δυνάμεις και προσευχεται κανείς από τους δύο μαλάκες να μην έχει κανένα καημένο παιδάκι με καλλιτεχνική κλίση…με φρίκη μου έρχεται στο μυαλό η ιστορία του Χαλεπά…(ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ)

Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΜΑΡΜΟΤΑΣ.....

Λείπω 5 μέρες...Μόμο 5 μέρες...Και μόλις τώρα άραξα και σκέφτομαι πως μέσα σε αυτές τις 5 μέρες έκανα τόσα πράγματα που μου φαίνεται πως έζησα 5 ζωές...
Είδα τόσο κόσμο, που τους βλέπω πάντα με μεγάλη ευτυχία 3 φορές το χρόνο maximum...
Γιατί πάντα αυτοί που συμπαθούμε και εκτιμάμε βρίσκονται πιό μακριά από όλους??
Έχω λαλήσει από τα ξενύχτια...Η ώρα που γέρνω επιτέλους στο κρεβάτι μου παίζει μεταφύ 7:30 με 10 το πρωί...και δέν κοιμάμαι πολλές ώρες, πετάγομαι πάνω νωρίς το μεσημέρι κι ας σέρνομαι...γιατί θέλω να προλάβω να δώ, να μυρίσω, να ακούσω, να μιλήσω, να χορτάσω...
Δέν έχω βαρεθεί ούτε μισό δευτερόλεπτο...
Και γαμώτο..η πραγματική μου ζωή μου φαίνεται τόσο μα τόσο ξενέρωτη...
Χτυπάει τηλέφωνο από Αθήνα και φρικάρω..δέν το σηκώνω κάν...
Οι φίλοι που δέ φύγανε, που δέ συνηθίζουν γενικά να φεύγουν, με μιζεριάζουν απίστευτα..
Έκανα 2-3 απόπειρες χτές να μιλήσω με κάποιους για τα χρόνια πολλά..Στο τρίτο " Έλα βρε, μαζέψου λίγο, πάλι λιώσατε στα ξενύχτια εκεί πάνω..εμείς εδώ μωρέ..οικογενειακά..ξεκουραστήκαμε..κούκλα η Αθήνα μας τώρα που λείπουν όλοι..κούκλα..., άντε, κάτσε μία φορά να κάνουμε Πάσχα εδώ που όλο φεύγεις...αρνάκι φάγατε???"..και........ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΡΑΣΩ....
Στην τρίτη προσπάθεια εγκατέλειψα, έστειλα κάποια μηνύματα εξηγώντας πως έχει πρόβλημα το κινητό μου και τα παράτησα..συγκεκριμένα στην ατάκα " Τρίτο βράδυ σερί βγήκατε??? Μπράβο βρέ Θηρία!!!"

Και ντρέπομαι γιατί ξέρω πως δέ μου φταίνε οι άνθρωποι..κι εγώ στην Αθήνα έτσι σάν υστερική κάνω άν ξενυχτήσω πανω από 2 μέρες..δέ μπορώ να πάρω τα πόδια μου..ενώ εδώ πετάω..και ανακαλύπτω όταν φεύγω πως η ζωή μου κάθε μέρα μοιάζει με τη μέρα της μαρμότας..και θέλω να αποκτήσω χρήματα..πολλά χρήματα..και να μήν έχω ούτε μία υποχρέωση σ'αυτή τη ζωή..και να ζώ κάθε μέρα έτσι..ΓΙΑΤΡΕ ΜΟΥ ΕΙΜΑΙ ΚΑΛΆ??

Και όχι, δέν έφαγα αρνάκι την Κυριακή, δέν είδα ούτε ένα συγγενή, δέν πάτησα στον Επιτάφιο, ούτε στην Ανάσταση, 5 μέρες το μόνο που κάνω είναι να μιλάω με ανθρώπους, είτε σοβαρά είτε χαζά..είτε για την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού είτε για τις χτεσινοβραδινές μας κατακτήσεις...

Ούφ, θα μου περάσει, φιλάκια σας!

ANTI-ΥΛΗ...

Τις 2 τελευταίες βδομάδες αντιμετωπίζω ένα τρομερό πρόβλημα..κενά μνήμης…
Στην αρχή είπα θα είναι ο πυρετός, μετά η αδυναμία που ακολουθεί τον πυρετό…τίποτα ακόμη, καμία βελτίωση..ελπίζω μόνο να θυμηθώ πως το απόγευμα αναχωρώ κι εγώ επιτέλους και πρέπει να σας αποχαιρετήσω!

Πολλές επισκέψεις αυτές τις μέρες..εγώ σε καινούρια νοικοκυριά…άλλοι στο δικό μας. Και πολλές, μα πολλές, βαρετές και ανούσιες κουβέντες…
Ότι αφορά στην επίπλωση και διακόσμηση ενός σπιτιού είναι το χειρότερό μου..Προτιμώ να δουλεύω σαν το σκυλί 20 ώρες την ημέρα παρά να με στείλεις για έρευνα αγοράς ειδών σπιτιού…
Βαριέμαι…
Το πιο πιθανό είναι να αγοράσω την πρώτη μπούρδα που θα βρω μπροστά μου για να κάνω τη δουλειά μου και να μη μπορέσω ποτέ να απαντήσω στις εξής ερωτήσεις: -Πού??
Πόσο??
Πώς??
Το είχε και σε άλλα χρώματα/σχέδια/μεγέθη???
Τι σκέφτεστε να βάλετε στον τοίχο απέναντι???
Ά, να πάτε οπωσδήποτε στο…χιλιόμετρο εθνικής είναι πάντα, να δείτε το ΕΙΔΙΚΟ τραπεζάκι από το ΕΙΔΙΚΟ υλικό που θα πηγαίνει απίστευτα με το ΕΙΔΙΚΟ σας χαλάκι…και να το συνδυάσετε με κουρτινούλα από το…στο ΕΙΔΙΚΟ χιλιόμετρο…λίγο μακριά αλλά αξίζει….με 3 μονοήμερες δηλαδή ίσως είσαι τυχερός και μόνο να τα δείς!

Νομίζω πως θα προτιμούσα να γίνω μπάτσος παρά διακοσμήτρια εσωτερικών χώρων…όσο γούστο έχω στο να διαλέγω μπλουζάκια για μένα και τις φίλες μου τόσο πιο υπέροχη βρίσκω την ιδέα να νοικιάσει κάποιος ένα δυαράκι, να πετάξει μέσα 4 καρέκλες, ένα τραπέζι, τηλεόραση, κρεβάτι, χαλάκι και ψυγείο..και όλα τα’άλλα να έρθουν τυχαία και στην ώρα τους, παρά να ζήσει αυτό το Γολγοθά…και καλά να τον ζήσει, αλλά όχι και να τον αναλύει 24 ώρες το 24ωρο…

Ίσως γι αυτό έχω κενά μνήμης…έχω παρευρεθεί και αναγκαστεί να συμμετέχω σε 5 τουλάχιστον πολύωρες συζητήσεις για το «πώς φτιάξαμε το σπίτι» thing!
Και ξεχνάω ποιος είχε πετάξει την παρακάτω αληθινότατη ατάκα:

Δε θέλω να θυμάμαι
-ούτε από πού πήρα αυτά τα πιάτα
-ούτε πόσο έκαναν αυτές οι καρεκλες
-ούτε αν είναι χειροποιητα τα χαλάκια…

Θέλω όμως να θυμάμαι για πάντα
-ΠΟΙΟΙ έφαγαν σε αυτά τα πιάτα…
-ΠΟΙΟΙ κάθησαν σε αυτές τις καρέκλες..
-ΜΕ ΠΟΙΟΥΣ κυλιστήκαμε κάτω από τα γέλια σε αυτά τα χαλάκια…

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ…

ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ ΣΥΝΤΟΜΑ

ΚΑΙ ΘΑ ΣΑΣ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙ….

ΦΑΡΣΕΣ......

Έχω χρόνια να ασχοληθώ με πρωταπριλιάτικες πλακίτσες..μπορεί να έχει παρέλθει και πενταετία, ούτε που θυμάμαι.. Άσε που οι τελευταίες απόπειρες κάποιων να μου κάνουν ήταν τόσο αποτυχημένες και τόσο γελοίες που μόνο από ευγενεια και επειδή είμαι καλός άνθρωπος γέλασα λιγάκι!

Τώρα όμως την πάτησα..Προχτές που λέτε, βγήκα έξω για πρώτη φορά μετά το γαμωπυρετό που με βασάνισε όσο τίποτα άλλο φέτος, μιλάμε έβραζα στους 100 για πλάκα, είχα αυτό το φρικτό συναίσθημα που νομίζω όλοι έχουμε στις πολυήμερε ς ασθένειες, πως δε θα ξαναγίνω καλά ποτέ και τέτοια και αναρωτιόμουν πόσο αχάριστοι είναι όλοι μα όλοι οι άνθρωποι που δε μπορούν να εκτιμήσουν μία βολτίτσα στον ήλιο, ένα καφεδάκι, μία παρεούλα και όλα τα λήγοντα εις –άκι, -ούλι, -όυλης…που ο κανονικός μου εαυτός κράζει σά χυδαίες μικροαστικές εφευρέσεις που δημιουργήθηκαν για να μας κρατήσουν μακριά από τους σημαντικότατους ποορισμούς μας βεβαίως βεβαίως!

Πέμπτη βράδυ…ουάου, έξω, μεγάλη παρέα και τρελλό κέφι!! Φίλοι δικοί μου, φίλοι φίλων , άρχισαν να καταφτάνουν και οι του εξωτερικού, μια χαρά! Μέχρι που κάποια στιγμή με πιάνει η Κ. και μου λέει « Βαριέμαι, είσαι να κάνουμε καμιά πλακίτσα στη Σ??» Εγώ δεν είχα καμία αντίρρηση, η Σ. δεν είναι δική μου φίλη άλλωστε, δική τους είναι, από την άλλη τη θεωρώ και λίγο..χμ..ευάλωτη εγκεφαλικά να το πώ, φρικάρει αμέσως και με τα πάντα, ο.κ, το ιδανικό θύμα δηλαδή!
« Σούπερ» , λέει η Κ., άκου να δείς, θα πάρω το κινητό της, θα σβήσω το νούμερό σου και κλασσικά εσύ θα αρχίσεις να της στέλνεις μηνύματα τάχα μου πως είσαι ο Βασίλης από πέρισυ το Πάσχα στη Σύρο και θέλεις να τη δείς..κτλ..»Θα σβήσω και το δικό του και θα περάσω εσένα, θα πέσει τρελό γέλιο!
Όχι ρέ ( εγώ), μήπως τον γουστάρει πολύ η κοπέλα και κάνουμε μαλακία? Τα παίρνει κι εύκολα και μετά θα στραβώσει και δεν πρόκειται να μας ξαναμιλήσει..και καλά εμείς, ούτως ή άλλως δεν τα λέμε, εσάς μαύρο φίδι που σας έφαγε..
Α μπά, ένας γκόμενος που τον είχαμε γνωρίσει εδώ και ένα χρόνο είναι, βγήκανε 2-3 φορές, δεν έγινε τίποτα, εξάλλου έχει τον Κ. τώρα ρέ, έλα, χόντρυνέ το κιόλας, θα λιωσουμε σου λέω!

Μια χαρά, αρχίζω λοιπόν κι εγώ να στέλνω τα μηνυματάκια..η Σ. φρικάρει..αρχίζει τα πηγαδάκια με τις φίλες της και μου απαντάνε όλες μαζί κάτι του στυλ «Μπά, πώς και μας θυμήθηκες» και «Άχ, το Σάββατο δε μπορώ, έχω κανονίσει», κι εγώ όλο χαρά το χοντραίνω και αρχίζω τα «Άντε μωρή μπουρούχα που θα μας πείς και πώς έχεις κανονίσει», «ούστ ρε πατσαβούρα που θα σε παρακαλέσω κιόλας» και « σιγά μη βρήκες γκόμενο εσύ, αύριο θα βρεί και η γιαγιά μου δηλαδή??» Αυτή τα’χει πάρει, με βρίζει στις φίλες της, οι άλλοι έχουν πεθάνει στο γέλιο..αλλά ξαφνικά μία κοπελίτσα από την ευρύτερη παρέα πέφτει τέζα γιατί έχει ρουφήξει ότι κυκλοφορεί στο μαγαζί σε άσπρη και υγρή μορφή, οπότε τα μαζεύουμε κακήν κακώς και αναχωρούμε εσπευσμένα...δυστυχώς ξεχνώντας να αλλάξουμε τα τηλ. σ το κινητό της Σ. ή να της πούμε πως της κάναμε πλάκα…

Σάββατο, χτές δηλαδή, μεσημεράκι…Πίνω το καφεδάκι μου και διαβάζω ήσυχα ήσυχα «Ταχυδρόμο», όταν…τούτ τούτ! Μήνυμα! Στην αρχή, έχοντας ξεχάσει τη φάρσα, δε μπορώ να καταλάβω..είναι η Σ.που δεν τα λέμε σχεδόν ποτέ και γράφει «Δε μπορώ να καταλάβω την προχτεσινή σου συμπεριφορά, θέλω όμως πολύ να σε δώ..πότε θές να βρεθούμε?». Ξαφνικά τρώω φλασιά και...όχι ρε γαμώτο, δεν της το έχει πεί κανείς?? Παίρνω πανικόβλητη την Κ. που παθαίνει σόκ, όχι ρε σύ, το ξεχάσαμε, και τώρα?? Έτσι και καταλάβει πόσο ρόμπα έγινε και ειδικά σε σένα δε θα μας ξαναμιλήσει..και με το δίκιο της! Τι θα κάνουμε?? Η ώρα περνάει, η Σ. αρχίζει και παίρνει τηλέφωνα βλέποντας πως δεν της απαντάω, εγώ βρίζω την Κ..αλαλούμ δηλαδή..,μέχρι που μου ξανάρχεται ένα σπαρακτικό μήνυμα γαμώτο..»Βασίλη εγώ δεν το έχω ξεχάσει εκείνο το τριήμερο, σε ικετεύω, μόνο μία φορά θέλω να σε δώ…», το κέρατό μου μεσημεριάτικα, παίρνω πάλι την Κ. και την απειλώ: «Έτσι και μέχρι αύριο το βράδυ δεν έχεις αλλάξει τα τηλέφωνα θα την πάρω και θα της το πώ, αφού την ξέρεις, τι μαλακίες κάνεις και με μπλέκεις και μένα…»Η Κ. με ικετεύει να μην πώ τίποτα γιατί δεν πρόκειται να της ξαναμιλήσει και είναι 10 χρόνια φίλες και ναι...Κυριακή μεσημέρι που θα πάνε για καφέ όταν πάει στο μπάνιο θα τα αλλάξει τα τηλέφωνα…

Δεν ξέρω τι έκανε, πάντως εμένα σήμερα το μεσημέρι με ξύπνησε με μήνυμα ο…καινούριος έρωτας της ζωής μου: «Πάντως Βασίλη, να ξέρεις πως δεν είσαι καθόλου εντάξει…α…πρέπει να είσαι τρομερά κυκλοθμικός..εμένα όμως δεν με πειράζει!!»

ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!