Friday, December 14, 2007

H ΜΑDAME


Δευτέρα, Σύνταγμα,ώρα 9:30 το πρωί…
Ο Χ. καταφτάνει, το καφέ έχει σχεδόν γεμίσει κι εγώ γκρινιάζω.
«…το δημόσιό σας μέσα…κι εγώ δε θέλω να πάω το απόγευμα στη δουλειά, μπορώ???»
«Να δώσεις ΑΣΕΠ αγάπη μου να διοριστείς και θα τα’χεις κι εσύ τα τυχερά σου», απαντάει ο φίλος μου που μερικές φορές νομίζω πως δεν είναι πραγματικό όν, είναι απλά ένας απεσταλμένος του κακού Θεούλη με μοναδικό σκοπό να μου τα πρήζει να δώσω κάποτε ΑΣΕΠ…
«Πάλι τα ίδια? Δε δίνω λέμε. Δεν έχω χρόνο για τόσο διάβασμα και δε με παίρνει να δουλεύω λιγότερο. Ασε που διατηρώ επικοινωνία με πολλά καράφυτα από τη σχολή, ούτε ένας δεν κατάφερε να περάσει μέχρι τώρα, σιγά μην τα καταφέρω εγώ…»
«Είσαι έξυπνη μικρή μου εσύ, θα τα καταφέρεις» (αυτή η αισιοδοξία του ώρες ώρες με κάνει να θέλω να τον πλακώσω…)
«ΔΕ θα τα καταφέρω χρυσέ μου…το να γράψω καλά είναι το πιο εύκολο της υπόθεσης. Δεν έχω ούτε ένα μόριο, ούτε γάμο, ούτε παιδιά, ούτε προυπηρεσία..τίποτα! Κι αν υποψιαστώ πως θα ρίξω τόσο διάβασμα και θα χαθώ απ’τα εγκόσμια για να μου πούν «Ξέρετε, γράψατε τέλεια, είστε στους διοριστέους αλλά όχι στους διορισθέντες…τι κρίμα, ελάτε σε 2 χρονάκια πάλι…», αν το υποψιαστώ αυτό θ’αυτοκτονήσω και θα σε πάρω κι εσένα μαζί μου που μου βάζεις φυτιλιές μπουμπούνα!»

Με το Χ. κάνουμε πολύ παρέα τα τελευταία 3 χρόνια.
Βασικά αγαπιόμαστε.
Είναι δημόσιος υπάλληλος.
Και γκέι.
Και γαμώ τα παιδιά…
Και Πασόκος , Βενιζελικός μάλιστα,(αλλά τους φίλους τους δεχόμαστε με τα ελαττώματά τους, έτσι δεν είναι???»)

«Εσύ ΘΕΣ να διοριστείς?»..με κοιτάζει ερευνητικά…
«Πριν μερικά χρόνια ούτε με σφαίρες. Εδώ που φτάσαμε…αν ήταν λίγο πιο ανώδυνη η διαδικασία…χμ..δε θα’λεγα όχι. Αλλά και να διοριστώ ρε Χ., ξέρεις τι με περιμένει? 5 χρόνια επαρχία minimum! Θα φρικάρω!»
«Αφού εσένα σ’αρέσει η επαρχία καλέ..»
«Η επαρχία,όχι η άγονη γραμμή! Ούτε τα αποκλεισμένα χωριά! Ούτε τα αστρονομικά ποσά που θα χαλάω για μετακινήσεις αφού όλη μου η ζωή είναι εδώ, remember???”
«Είναι πολύ απλό ma cherie! Θα με παντρευτείς! ( ο μισός καφές μου βγαίνει απ’τα ρουθούνια αλλά ο Χ. συνεχίζει ακάθεκτος!) Δημόσιος υπάλληλος δεν είμαι τόσα χρόνια? Πέρνα εσύ και τι σε νοιάζει! Το συντομότερο θα βρίσκεσαι και πάλι στην πρωτεύουσα λατρεμένη!»
«Αμα είναι έτσι να παντρευτούμε νωρίτερα ρε», σκάω στα γέλια, «να έχω και τα μόρια του γάμου όταν πάω να δώσω!»
«Πολύ καλή ιδέα!», σιγοντάρει, ούτως η άλλως μικρή μου δε μπορώ να ανταποκριθώ στα συζυγικά μου καθήκοντα! Θα είμαι ο πιο βολικός σύζυγος ever! Kαι το διαζυγιάκι δεν είναι τίποτα, 800 ευράκια υπόθεση! Ρε την κακομοίρα τη μάνα μου χαρές που έχει να κάνει…( η μαμά του, όχι μόνο δεν ξέρει τίποτα για την προσωπική ζωή του καμαριού της αλλά εκφράζεται τόσο άσχημα κάθε φορά που τη συναντώ όταν αναφέρεται στις νέες νοικοκυρές που είναι όλες τεμπέλες, κακομαθημένες και τα θέλουν όλα στο χέρι ενώ εκείνες τότε…που έχω μπεί ούκ ολίγες φορές στον πειρασμό να της πετάξω πως δε χρειάζεται ν’αγχώνεται αφού δε θα δεί ποτέ νέα νοικοκυρά στο σπίτι της…αλλά έχε χάρη που αγαπάω πολύ το Χ. και κρατιέμαι!)

« Η δικιά μου πάλι όχι!!!!» αλλά θα το παλέψουμε, δεν τρέχει…ξεκαρδίζομαι στα γέλια!
«Της το’χεις πεί ρε καθίκι??» γρυλλίζει ο Χ.
«Τώωωωρα, εδώ και κάτι αιώνες! Ελα ρε βλάκα, πως κάνεις έτσι, δεν τρέχει τίποτα λέμε, απολογούμαι…αλλά δε γλιτώνω το κουλουράκι που μου πετάει στη μούρη!
«Δεν ξανάρχομαι σπίτι σας ποτέ!» δηλώνει γελώντας ο Χ, ντρέπομαι!»
« Κι εγώ δε σε παντρεύομαι ρε, όχι τίποτ’άλλο, να μου βγεί και καμιά βρώμα ότι το’παθες μετά από μένα να στιγματιστώ στην κοινωνία!
«Για να μάθεις να καρφώνεις ρε τσογλάνι αυτό θα σου κάνω!», με απειλεί, άκου στη μάνα της, τι ντροπή Θεέ μου! Θα πώ μάλιστα πως μετά από σένα σιχάθηκα τις γυναίκες εντελώς!!»
….η κουβέντα συνεχίζεται σε παρόμοιο στυλ, γελάμε συνεχώς…και ξαφνικά….

«ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!!!!! Τόση ώρα σας ακούω και δεν έχω βγάλει κουβέντα, αρκετά πιά!!»
(Η φωνή ανήκει στην κυρία του διπλανού τραπεζιού που σα δεύτερος Προκρούστης πρέπει να επιμήκυνε τρομερά το αυτί της για να καταφέρει να τ’ακούσει όλα αυτά μιας και η μουσική είναι επίσης δυνατή…)
«Τα έχετε ισοπεδώσει όλα!», συνεχίζει ακάθεκτη ενώ ο σύζυγος κρύβεται πίσω από την εφημεριδα του…Νεολαία! ΝεοΛΕΡΑ πες καλύτερα! Για σένα νεαρέ μου, λυπάμαι βαθύτατα, στρέφεται στο Χ., λυπάμαι τη μάνα σου και τον κακομοίρη τον πατέρα σου! Κι έχεις και θέση στο Ελληνικό Δημόσιο ενώ τόσα παιδιά ψάχνουν για δουλειά! (ζόνγκ!) Άρρωστα πλάσματα! Στην ηλικία σας θα έπρεπε να είστε δυο κανονικοί άνθρωποι με την οικογένειά τους! Κι εσείς? Έχετε φύγει εντελώς από την πορεία σας, μιλάτε για τον ιερό θεσμό του γάμου σα να είναι παιχνιδάκι, δε σέβεστε πατρίδα, θρησκεία, γονείς, τίποτα! Κι εσύ κοπέλα της παντρειάς (εγώ είμαι αυτή) και καθηγήτρια (το αυτό!) κάθεσαι και χαχανίζεις σαν κοριτσόπουλο στις καφετέριες λέγοντας αυτά τα αίσχη! ΠΟΤΕ σου δεν πρέπει να διοριστείς! Να μάθεις τι εσύ στα παιδιά??? Αλλά βέβαια, η παγκοσμιοποίηση μας μάρανε……………………………
……………………………………………………………..και συνεχίζει ακάθεκτη το ξέχεσμα για δέκα λεπτά περίπου…εμείς δεν έχουμε συνέλθει ακόμη απ’το σόκ…
……..αλλά βέβαια, φαντάζομαι σε τι σπίτι μεγάλωσες ( για μένα πάει κι αυτό…) για να ξέρει η μάνα σου πως κάνεις παρέα και με…άντε μην πώ τώρα, πάμε Αριστείδη, πάμε!»

Βουτάει τον Αριστείδη που έχει ήδη πληρώσει (και «πληρώσει» φαντάζομαι σ’αυτή τη ζωή…) και φεύγουν! Οι λιγοστοί πελάτες εκείνης της ώρας γελάνε και μας κοιτάζουν ενθαρρυντικά, «τα καφεδάκια των παιδιών κερασμένα από μένα», λέει ένας κύριος, «μα φυσικά τα κερνάει το μαγαζί και σόρι παιδιά», επιμένει η γλυκύτατη ιδιοκτήτρια, «ε, τότε ας παραγγείλουν τα παιδιά ότι θέλουν να κεράσουμε όλοι», γελάει ένας νεαρός πιο πέρα…και μια χαρά! Γίναμε όλοι μια παρέα και το καφεδάκι κράτησε πολύ!

ΥΓ1: Μια ερώτηση madame: Την ΑΓΑΠΗ που έκοβε βόλτες πάνω απ’τα κεφάλια μας και χόρευε γύρω απ’τα φραπέ μας την πήρε καθόλου το μάτι σας το φλογοβόλο?
Αν όχι, απευθυνθείτε πάραυτα στον οφθαλμίατρο του ταμείου σας πρίν τα ενοποιήσουν και τον φάει το μαύρο σκοτάδι…(σας…)

ΥΓ2: A propos, ένα ζώο που κυκλοφορεί πρωί πρωί φορώντας στους ώμους του ένα άλλο, βασανισμένο και γδαρμένο, ζώο, κατά την ταπεινή μας γνώμη δε δικαιούται, αν μη τι άλλο, να εκφέρει και άποψη…

ΥΓ3: Η ιστορία που μόλις διαβάσατε είναι 100/100 αληθινή…

Friday, December 7, 2007

ΤΟ ΑΣΧΗΜΟΠΑΠΟ....




«…το μικρό παπάκι ένιωθε τόση μοναξιά…κρυβόταν μέσα στις φυλωσσιές της λίμνης μακριά από τα άλλα παπάκια που το κορόιδευαν και έκλαιγε με λυγμούς…
Τι έχω φταίξει? Αναρωτιόταν..Γιατί δε μ’αγαπάει κανείς? Γιατί να είμαι τόσο ασχημο??
Και δεν τολμούσε να ξεμυτίσει από το καταφύγιό του, τα υπόλοιπα παπάκια θα το τσιμπούσαν και θα το κορόιδευαν μέχρι να ξαναγλυστρήσει αποκαμωμένο στη φωλιά του..»

«…και ξαφνικά είδε τους κύκνους να πλησιάζουν απειλητικοί κατά πάνω του…δεν είχε άλλες αντοχές…δεν προσπάθησε να φύγει…κατέβασε μοναχά το κεφαλάκι του και περίμενε το βέβαιο θάνατο…»
……………………………………………………………………………………….
Βρισκόμαστε γύρω στο 1985 και το μικρό πατσιούρι ξυπνάει για άλλη μια φορά ουρλιάζοντας…Οι γονείς μου έχουν βαρεθεί-κάθε βράδυ τα ίδια..
«Γιατί μαμάααααα γιατί??» ρωτάω για χιλιοστή φορά μέσα στα αναφιλητά μου..
«Γιατί δεν το θέλανεεεεε?» «Γιατί το τσιμπούσααααααν?»
«Εκατό φορές το’χουμε πεί αγάπη μου, επειδή ήταν άσχημο»
«Κι τι έγινεεεε??» «Τι τους έφταιγεεεεε???» «Αφού δεν είχε πειράξει κανέναααααν»
«Μα καλό μου, ήταν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, καταλαβαίνεις??? Εσύ δεν την κοροιδεύεις την Αθηνούλα που φοβάται το σκοτάδι??? "
«Δεν την τσιμπάωωωω…ούτε τη χτυπάω…» σκούζω υστερικά. «Και δεν το ξέρειειειει…από πίσω της την κοροιδεύωωωωω… Πάμε μαμάαααα…πάμε να πάρουμε το παπάκι στο σπίτι μααααας!»
Η καημένη η μαμά μου προσπαθεί υπομονετικά να εξηγήσει για μια ακόμη φορά στο μόγγολο πεντάχρονό της πως το παπάκι δεν είναι υπαρκτή φυσιογνωμία αλλά…έχουν βρεί κακό μπελά τον τελευταίο καιρό. Από την ώρα που διάβασα το παραμύθι κλαίω ολημερίς και οληνυχτίς και ενδιάμεσα τους βομβαρδίζω με αναπάντητα γιατί και ικεσίες να πάμε επιτέλους να βρούμε το παπάκι και να του προσφέρουμε εμείς μια οικογένεια.
Βλέπω εφιάλτες- το παπάκι να κλαίει μόνο του μές το κρύο και να με παρακαλάει να πάω να το σώσω, εγώ δεν πάω γιατί είμαι μικρή και οι γονείς μου δε μ’αφήνουν να βγώ μόνη μου από το σπίτι, τελικά οι κύκνοι την πέφτουν στο παπάκι κι εκείνο κρώζει τρομοκρατημένο, το τσιμπάνε με τα ράμφη τους, απεγνωσμένα κουάκ κουάκ παντού και η λίμνη γεμίζει αίματα και πούπουλα και κάπου εκεί πετάγομαι τρομοκρατημένη, παθαίνω υστερία και κλαίω δυνατά μέχρι να με παρει ο ύπνος τα χαράματα. Και κάθε νύχτα τα ίδια. Οι ίδιοι διάλογοι. Μέχρι και ο παιδίατρος ήρθε ένα βράδυ να το εξακριβώσει ιδίοις όμασι.

«Μα δε μπορείς να καταλάβεις??» ουρλιάζει εκτός εαυτού ο μπαμπάς μου.
ΔΕΝ το σκοτώσανε το παπάκι σου.
«Του όρμησααααν», σκούζω ακάθεκτη εγώ…»Και θα το σκότωναν με τα ράμφη τους, το λέει το βιβλίοοοοοο»
«ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΛΕΜΕ!» Ωρύεται ο χριστιανός μπας και το βουλώσω επιτέλους…ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΚΥΚΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑΝ!!!!! "
«Ναι αλλά αν δεν είχε μεταμορφωθεί θα το σκότωναααααν…» κλαίω τώρα γοερά. «Επειδή ήταν κύκνος του τη χάρισααααν…Το καημένο…αν ήταν στ’αλήθεια άσχημο παπάκι τώρα δε θα ζούσεεεεε…αφού το λέει το βιβλίοοοοο…τα άσχημα παπάκια μια μέρα τα σκότωναααααν»
Ο μπαμπάς μου δεν είπε τίποτα. Μόνο πήγε στη μαμά μου και της είπε πως το παιδί είχε σκεφτεί κάτι πολύ σοβαρό. Για το επόμενο διάστημα με αντιμετώπιζαν με δέος, σαν τη μικρή μετεμψύχωση του Σοπενάουερ…

Τα θυμάμαι πολύ καθαρά όλα αυτά. Το γαμωπαραμύθι που αγνοώ και ποιος το έγραψε μου γάμησε την παιδική ηλικία. Όλη. Το βιβλίο είχε εξοβελιστεί από το σπίτι αμέσως μόλις άρχισαν τα συμπτώματα και κάποια στιγμή οι νυχτερινές κρίσεις μου πέρασαν, αρκούσε όμως μια απλή αναφορά στο παραμύθι, η έστω η λέξη «παπάκι» για να μουδιάσω ολόκληρη και τη νύχτα, στο κρεβάτι μου, να πατήσω τα κλάματα…
Και είχα δίκιο. Όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω πως είχα δίκιο που είχα φάει τέτοιο χοντροσκάλωμα με το θέμα. Όντως, στη βερσιόν που έχω αυτή τη στιγμή στο σπίτι, αναφέρεται ξεκάθαρα. Τα καταραμένα τα γαμώπουλα, οι κύκνοι, άφησαν το παπάκι να ζήσει γιατί ηταν κύκνος! Κι εκείνο έγινε ευτυχισμένο γιατί ήταν κύκνος και μπηκε στην οικογένεια τους!
Πουθενά δεν αναφέρεται η μαύρη ζωή που θα περνούσε το παπάκι αν δεν τα’φερνε η μοίρα έτσι ώστε να’χει σκάσει απευθείας από την Αρεία Φυλή. Και τα άλλα παπάκια που το κορόιδευαν στα περισσότερα βιβλία αναφέρονται ως αδέρφια του, τα αυγά τους κλωσσήθηκαν μαζί και τα πλασματάκια αυτά μεγάλωσαν μαζί!
Ηθικό δίδαγμα δηλαδή??? Ότι δε μας μοιάζει ή το κράζουμε ή το σκοτώνουμε.
Όταν ανακαλύπτουμε πως είμαστε συγγενείς με κάποιους…αμέσως γινόμαστε με χαρά μέλη της οικογένειάς τους κι ας έχουμε ξανασυναντηθεί στο παρελθόν στους ρόλους του σήριαλ κίλερ και του θύματος αντίστοιχα.!
Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να φερθούμε άσχημα σε κάποιον που έχουμε μεγαλώσει μαζί αγαπημένοι αν με τα χρόνια τραβήξει άλλο δρόμο, λίγο διαφορετικό από το δικό μας, έστω και εμφανισιακό…

Χτες μία φίλη με παρακάλεσε να βοηθήσω λίγο το παιδάκι της στα αγγλικά γιατί αυτή δεν ξέρει Χριστό.

"Δείξε μου τί έχεις για ανάγνωση Δημητράκη???", τον ρώτησα γλυκά.

¨Οχι ρε πούστη μου, "ΤΗΕ UNGLY DUCKLING"...διαβάζω στο πάνω μέρος του κεφαλαίου.

Πάλι ΕΚΕΙΝΟ.

"Δημητράκη, τί έγινε στο τέλος?", τον ρωτάω δήθεν περίεργη.

"Α, μιά χαρά! Δεν το κορόιδευαν πιά! Αφού ήταν κύκνος!!!!!!!!" θριαμβολογεί ο Δημητράκης...


(Εγώ πάντως αν ήμουν το δύστυχο αυτό παπάκι σίγουρα μεγαλώνοντας και αν την είχα βγάλει καθαρή, θα είχα ιδρύσει τη 17η Νοέμβρη των πτηνών, εκτελώντας έναν lifestyle κύκνο κάθε μήνα για παραδειγματισμό, καλό Σαββατοκύριακο!)

Wednesday, December 5, 2007

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΣΤΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ


ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΕΣ ΑΣ ΔΕΙΞΟΥΜΕ ΤΗ ΔΥΝΑΜΗ ΜΑΣ

ΣΤΙΣ 15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΟΜΕΘΑ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΕΣ ΑΥΞΗΣΕΙΣ

ΣΤΑ ΤΙΜΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΔΕΗ

15 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ ΗΜΕΡΑ ΣΑΒΒΑΤΟ

ΚΑΙ ΩΡΑ 12 ΤΟ ΜΕΣΗΜΕΡΙ

ΓΙΑ 15 ΛΕΠΤΑ

ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ ΟΛΟΙ ΤΟ ΓΕΝΙΚΟ ΔΙΑΚΟΠΤΗ.

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΜΕ!!!

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΤΟΙΜΟΙ?????