Thursday, December 18, 2008

go on...



Η διάθεσή μας να γιορτάσουμε Χριστούγεννα φέτος φαντάζομαι πως συμβαδίζει απόλυτα με την πτώση της καταραμένης αυτής κυβέρνησης. Δεν είμαι αντικειμενική, το γνωρίζω, καθώς η αφεντιά μου διεκδικεί τον τίτλο του απαισιοδοξότερου όντος ever, όμως αυτή τη φορά φαίνεται πως έχω όλους τους γνωστούς και φίλους στο πλευρό μου. Μια άρνηση, μια σπαρίλα, μια βαρεμάρα, μια οργή, ένα συνοθύλευμα όλων αυτών πλανάται στον αέρα. Στους καφέδες. Στις από τηλεφώνου συζητήσεις. Στα γραφεία.
Αυτό που ψάχνουμε φυσικά όλοι να ανακαλύψουμε, είναι το «Που σκατά βρίσκεται αυτή η περιβόητη οικονομική κρίση». Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχει, κάθε άλλο. Ο κόσμος όμως γύρω μου κυκλοφορεί φορτωμένος ψώνια, όλοι θα ταξιδέψουν για τις γιορτές, όλοι έχουν κλείσει δωμάτιο κάπου για κάποιες μέρες αλλά ταυτόχρονα όλοι γκρινιάζουν για την ακρίβεια.
Ο.Κ, συμφωνώ. Όλα είναι πανάκριβα ( και το πρόβλημα φυσικά είναι τα είδη πρώτης ανάγκης καθώς και τα πάγια των λογαριασμών γιατί απ’όλα τα’άλλα μπορούμε κάλλιστα να κόψουμε ), το μεγαλύτερο ποσοστό των μισθών είναι τραγικό, η γενιά των 700 και των συνταξιουχων αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα, κτλ…ναι, όλα αυτά ισχύουν. Αλλά ισχύουν ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ, άντε κάτι λιγότερο. Συφιλιάζομαι όταν ακούω τον κόσμο να κλαίγεται πως περνάμε κρίση επειδή τώρα χτύπησε στην Ευρώπη. Hellow!! Εμείς την κρίση την έχουμε μόνιμη, τώρα το θυμηθήκατε??? Τσεκάρω τα οικονομικά μου και τα βρίσκω εξίσου χάλια με πέρισυ και πρόπερσι. Δε βλέπω καμία σημαντική διαφορά φέτος. Εκτός πια αν αποτελώ την πεμπτουσία της κωλοφαρδίας και μόνο εμένα δε με χτύπησε η περιβόητη κρίση!
Τελειώνω μ’αυτό το γελοίο θέμα κάνοντας μια ευχή. Να μην έρθουν τα χειρότερα και να ξεκουνηθούμε (κάποτε, με την ησυχία μας παιδιά, χαλαράαααα) επιτέλους μαζικά έτσι ώστε να διεκδικήσουμε το καλύτερο.

Εύχομαι σε όλους να περάσετε όσο καλύτερα γίνεται μέσα στις γιορτές.
Ιδίως το εύχομαι στη φίλη μου τη Ρίτα.
Η οποία φέτος μάλλον θα περάσει τις καλύτερες γιορτές της ζωής της.
Η Ρίτα ήθελε πάντα να γίνει μητέρα.
Πως χτυπάει εμένα το βιολογικό μου ρολόι όταν βλέπω μπάρ των είκοσι τετραγωνικών με άδειο σκαμπώ στη μπάρα να βγάζει χεράκια και να μου φωνάζει «Έλααααα!», έτσι και της Ρίτας το βιολογικό ρολόι έχει χτυπήσει όπως η ίδια ισχυρίζεται, από τα εικοσιπέντε της. Μία γνωριμία, ένας θυελλώδης δεσμός, ένας αρραβώνας, ένας παραλίγο γάμος, ο ξαφνικός θάνατος του αγαπημένου της σε τροχαίο…το όνειρο γκρεμίστηκε.
Κάποτε η Ρίτα μάζεψε τα κομμάτια της και συνήλθε.
Γνώρισε κι’άλλους άντρες. Καμία ιστορία όμως δεν προχώρησε. Δεν ήθελε να μπει στη διαδικασία της κυοφορίας ούσα μόνη της.
«Το θεωρώ μαλακία να φέρω άλλο ένα παιδί σ’αυτό το γαμώκοσμο με την τράεζα σπέρματος.», θυμάμαι πως ισχυριζόταν. «Αηδία. Τόσα παιδάκια με έχουν ανάγκη. Θέλω ένα απ’αυτά».
Και προσπάθησε να αποκτήσει ένα από αυτά. Μάταια. Παρ’όλη την οικονομική άνεσή της, παρ’όλη τη λαχτάρα της, παρ’όλα τα δάκριά της κάθε φορά που άκουγε για κάποιο κακοποιημένο παιδί η για κάποιο άλλο που η μάνα του το πέταξε στα σκουπίδια, το κράτος δεν τη θεώρησε ικανή να γίνει μητέρα. Επειδή ήταν μόνη, ανύπαντρη.
Η Ρίτα συνέχισε ν’αρνείται πεισματικά να μείνει έγκυος. Καβάτζωσε πια και τα σαράντα και φοβόταν. Μόνη λύση, ο λευκός γάμος. Της το πρότεινε ένας φίλος που δε σκόπευε ούτως η άλλως να παντρευτεί ποτέ. Η τελευταία της ευκαιρία.
Ήταν έτοιμη να προχωρήσει, μέσα από χίλιους δισταγμούς όταν έγινε το θαύμα.
Παιδάκι. Στα αζήτητα. Παραγγελία ενός ζευγαριού από κάποια γειτονική μας χώρα ώστε να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα με το Γολγοθά της γραφειοκρατίας.
Τους έχω καταραστεί να μη σώσουν και αποκτήσουν παιδί ποτέ τους.
Ο μικρούλης ταξίδεψε, πέρασε τα σύνορα και κατέληξε στη Θεσσαλονίκη όπου θα τον παραλάμβαναν οι νέοι του γονείς.
Για κακή του τύχη όμως, οι άνθρωποι δεν είχαν παραγγείλει καφέ τραπεζάκι αλλά μαύρο..και εξοργίστηκαν με το λάθος. Ήθελαν κορίτσι βλέπετε. Είχαν συνεννοηθεί και πληρώσει για κορίτσι. Και το μωρό ξέμεινε. Σ’ένα βρεφοκομείο η κάτι τέτοιο.
«Τώρα είναι η ευκαιρία σου», ούρλιαξε στο τηλέφωνο η γνωστή γνωστής που σκέφτηκε κατευθείαν τη Ρίτα και τηλεφώνησε στην Αθήνα. Είναι Ρουμανάκι, δε θα ενδιαφερθεί κανείς ιδιαίτερα. Αν στάξεις και κάτι παραπάνω σε δύο μήνες θα το έχεις.
Η Ρίτα είναι νομοταγής άνθρωπος. Όμως παρανόμησε. Σκέφτηκε με φρίκη το μωράκι που το πετάξανε σα να τους έπεσε μεγάλο το Large. Σκέφτηκε με πόνο τι το περίμενε από’δω και πέρα. Σκεφτηκε άλλο ένα απαίσιο μακρινό ταξίδι πέρα απ’τα σύνορα, τη μάνα του που δεν το θέλει, που θα το ξαναπουλήσει. Σκέφτηκε την κοινωνία που ποτέ δε θα της επιτρέψει να γίνει μάνα, να σώσει ένα καταδικασμένο παιδί από τη μαύρη μοίρα που το περιμένει.
Και αποφάσισε να παρανομήσει.
Η απόδειξη του «Σ’αυτή τη χώρα αν πληρώσεις όλα γίνονται», βρίσκεται από χτες στην αγκαλιά της. Και κλαίει. Και η Ρίτα κλαίει. Ο μικρούλης όμως δεν καταλαβαίνει γιατί. Δεν ξέρει πόσα παιδάκια θα κάνουν Χριστούγεννα φέτος ΧΩΡΙΣ ΜΑΜΑ. Και πόσο τυχερούλης είναι…

Από’δω και πέρα σου εύχομαι τα καλύτερα μικρέ Παναγιωτάκη! ( έτσι θα βαφτιστεί).
Και καλά Χριστούγεννα σε όλους!
Θα τα ξαναπούμε!

Wednesday, December 10, 2008

ΨΥΧΩ...ΕΝ ΨΥΧΡΩ...




























Όντως έγινε παρεξήγηση...




Κατά λάθος είναι ο Κουφοντίνας στη φυλακή.




Αν δεν είχε παραδοθεί, θα το βρίσκατε από'κει καθίκια...




Η τουλάχιστον δε θα κοιμόσασταν ήσυχοι το βράδυ.


Θα είχατε μία ανησυχία.


Εσείς και πολλοί άλλοι.


Θαυμάστε Έλληνες...








Και τον Αλέξη...

Sunday, December 7, 2008

...




Χθες μεσάνυχτα και κάτι
κατηφόρισα
στη μικρή την πλατεΐτσα
που σε σκότωσα
Κάποιο άγαλμα που μ’ είδε,
με θυμήθηκε
και τον πόνο μου ν’ ακούσει
μου αρνήθηκε...


Καλύτερα δε θα μπορούσες να το εκφράσεις...

Kι'εσύ.

Κι'εσύ.

Saturday, November 29, 2008

MR CAB DRIVER!

Για να το πιάσουμε από την αρχή...
Θα αναρωτιέστε τι κάνω μέσα Σαββατιάτικα νέα κοπέλα και ανεβάζω ανάρτηση στις 11 το βράδυ.
Λογικό.
Αν και πάντα σιχαινόμουν τα Σάββατα έξω στην Αθήνα. Προτιμούσα να την πέσω νωρίς για ύπνο και να εκμεταλλευτώ την Κυριακή μου. Και φυσικά να βγω μια καθημερινή έξω, γιατί αν δε βγω για ποτό μια φορά τη βδομάδα, αισθάνομαι σα να βλέπω στον καθρέφτη κάτι από το οποίο προτιμώ live το μωράκι της φωτογραφίας και ότι προκύψει.
Και μην αρχίσουμε τις γκρίνιες για την κακομαθημένη νεολαία που δεν αντέχει να μη βγει για ποτό για μια βδομάδα. Είμαι 30 χρονών, δεν πληρώνω ενοίκιο, τα πάγια έξοδά μου είναι ελάχιστα, δουλεύω αρκετά, δεν οδηγώ και δε χαλάω μια περιουσία σε σέρβις, ασφάλειες και αποτέτοια, σιχαίνομαι τα φιρμάτα ρούχα και λατρεύω τους φίλους μου. Παιδιά δεν έχω, σκυλί έχω αλλά ζητάει λιγότερα και απ'το αυτοκίνητο που λέγαμε οπότε σόρι, δε νιώθω κακομαθημένο επειδή όσο με παίρνει θέλω να τα σπάω έξω που και που.
Αυτή τη βδομάδα όμως δούλεψα πολύ. Και σήμερα Σάββατο μέχρι τις 9 περίπου και αύριο μία απ'τα ίδια.
Και την επόμενη προβλέπεται το ίδιο. Ευτυχώς όχι τη μεθεπόμενη. Παίζει και τρελό τρέξιμο με κάτι ιατρικά και κάτι τέτοια- μια χαρά είμαι, μην αγχώνεστε, απλά σ'αυτή τη χώρα το να πάρεις μια εγγυητική για μια ιδιαίτερη εξέταση, να πάς για την εξέταση, να ξαναπάς ύστερα από μερικές μέρες να πάρεις την εξέταση, να χαρείς που είναι ο.κ αλλά να πρέπει εν συνεχεία να τη μεταφέρεις στο γιατρό που σε παρακολουθεί και να συζητήσετε την εξέταση και τον άλλο μήνα μία από τα ίδια ( παραβλέπω τα συνηθισμένα, εξετάσεις αίματος, τεστ ΠΑΠ, υπέρηχο κτλ γιατί θα θυμήθώ τι με περιμένει από βδομάδα και θα νιώσω τη ζαλάδα πριν μου παρουνε το αίμα!)...ισοδυναμεί ούτε λίγο ούτε πολύ με μίνιμουμ 20 ώρες το μήνα πεταμένες.
Στα σκουπίδια. Κι'άλλες 5 για να κάτσεις στην τριτοκοσμική αυτή ουρά και να περιμένεις να πληρωθείς κιόλας γιιατί όοοολο αυτό το πάρτυ κοστίζει τρελά ( γι'αυτό πέφτουν τα ταμείας μας έξω βρε, τι νομίζετε, ότι μας κλέβουν???)
Που θέλω να καταλήξω???
Ότι ακόμη μια φορά σέρνομαι από την κούραση. Δεν κλαίγομαι, όλες οι δουλειές με τα πάνω τους και τα κάτω τους είναι πλέον ( και πάλι καλά να λέμε που εχουμε δουλειά μ'αυτά που ακούμε αλλά επειδή αυτή τη βδομάδα έχω δουλέψει τις διπλάσιες από τις κανονικές ώρες νομίζω πως δικαιούμαι να γκρινιάξω λίγο). Σήμερα δε θα κάνω τίποτα λοιπόν γιατί
α: Είμαι χώμα γιατί δούλευα.
β: Οι φίλοι μου ΤΩΡΑ ετοιμάζονται να βγούν και είμαι χώμα γιατί δούλευα.
γ: Το μωράκι λείπει ταξίδι- κάπου που θα πήγαινα κι'εγώ αλλά φυσικά δε μπόρεσα γιατί χα! Έμαθα ότι δούλευα.
δ: Παντού γίνεται πανικός έξω και αισθάνομαι πως χωρίς σκαμπώ δε θα το αντέξω, αφού είμαι χώμα επειδή δούλευα.
ε: Και τώρα να πέσω για ύπνο δεν παίζει να κοιμηθώ γιατί οι διπλανοί ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΙ ΠΑΛΙ και αυτό γίνεται από τότε που πάτησα σ'αυτό το σπίτι και δυστυχώς εδώ δεν παίζει δούλευα-δε δούλευα, είναι ΠΑΝΤΟΤΙΝΟ!!! ( μαλακία, γι'αυτούς έπρεπε να γράψω πόστ, την άλλη φορά!)
στ: Σε περίπτωση που σούρω τα κομάτια μου στο ραντεβού για τη μία στο Γκάζι, το πρωί θα πρέπει να σηκωθώ στις 7μιση γιατί η μέρα μου θ'αρχίσει στις 9 παρά μ'ένα ιδιαίτερο στο οποίο το παιδάκι είναι συμπαθέστατο, αλλά ο πατέρας του είναι ένας έλεεινός θρησκόληπτος γέροντας που λιβανίζει ολο το σπίτι κάθε Σάββατο και Κυριακή πρωί και όταν μπαίνω μέσα για μάθημα τέτοιες μέρες θέλω να λιποθυμήσω αλλά αυτός έρχεται με το λιβανιστήρι κατά πάνω μου και λιβανίζει ΚΑΙ εμένα χωρίς να κεράσει σοκολατίτσα μετά για το ξενέρωμα!
Επίσης, με βομβαρδίζει συνεχώς με θεωρίες συνωμοσιολογίας του στυλ "Ο αδερφός του Λαλιώτη έβαλε τις φωτιές πέρισυ το καλοκαίρι για να χτυπήσουν τον (Α)καταλληλότερο" μέχρι τις πιο πρόσφατες του τύπου "Έχεις παρατηρήσει τις συντονισμένες προσπάθειες που θέλουν να πλήξουν τον Άγιό μας Εφραίμ και το Άγιον Όρος? Ε λοιπόν χα! Πίσω τους κρύβεται -ποιός άλλος- το σχέδιο Ανάν φυσικά!" Και οι Εβραίοι. Και οι Μασσόνοι. "
"Και τα Πράσινα Ανθρωπάκια" θέλω να ουρλιάξω αλλά το χέρι που σε ταίζει το δαγκώνεις? Δεν το δαγκώνεις!
Οπότε δε λέει να πάω ΚΑΙ με hangover ΚΑΙ να με περιμένει κι'άλλη δουλειά μετά...
ΥΓ: Βασικά ξεκίνησα να γράψω το πόστ για να ευχαριστήσω έναν ταρίφα. Που με πήρε κούρσα χτες. Και μου'φτιαξε το βράδυ. Και ΟΧΙ, δεν ήταν ωραίος. Αλλά ήταν γαμώ τα παιδιά. Μακάρι έστω και ένα δέκα τοις εκατό των κατοίκων της Ελλάδας να σκεφτόταν σαν το παιδί αυτό. Θα είμασταν ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ μπροστά. Αλλά στατιστικά, τέτοιους ανθρώπους συναντάς μία φορά στους έξι μήνες. Και άν. Εξαιρώ αρκετό κόσμο εδώ μέσα.
ΥΓ2: Πριν λίγο κατάφερα να μπω και στο Laplace και έχω την ίδια απορία. Όλοι αυτοί οι ξύσουλες που μαλακίζονται όλη τη μέρα στο facebook και το hi five (Εσταριαν μη γελάς, θα φας ξύλο!) τι σκατά δουλειά κάνουν??? Θέλω κι'εγώ! Και τι στο διάολο τους θέλουν κι'άλλους φίλους??? Βοήθεια! Θες να'ρθεις εσύ να δουλέψεις να βγω εγώ με τους δικούς μου που τους ξέρω κιόλας από κοντά και όλο παραπονιούνται πως δεν τους βλέπω???????
ΥΓ3: Συγχαρητήρια Αλεξάνδρα.
Το βιβλίο πονάει αλλά είναι υπέροχο. Και επίκαιρο.
-

Wednesday, November 19, 2008

UPDATE
Φωτογραφια στη Daily Mail (που ειχε η ...γιαγια και μ αυτη σαν αποδειξη θα μπορουσε να ειχε σωθει το μωρο!!) Εβγαζαν και φωτογραφιες, τοσο ψυχασθενεις ηταν!!
H τελικη αποφαση για τη ποινη των 3 ενοχων θα βγει στις 15 Δεκεμβριου.
Στη Βρετανια 4 παιδια πεθαινουν καθημερινα απο κακοποιηση!!
Αντιγραφή από Μετανάστη.
19 Νοεμβρη:
Παγκόσμια Ημέρα Ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση!!
Ήταν ένα μωρό μόλις 17 μηνών, που η μητέρα του, ο πατριός του και ένας φίλος τους χρησιμοποιούσαν σαν σάκο του μποξ επί οκτώ ολόκληρους μήνες, κακοποιώντας το μέχρι θανάτου. Οι δήμιοι καταδικάστηκαν, αλλά οι ένοχοι δεν είναι μόνον αυτοί.Άφωνη παρακολουθεί τις τελευταίες ημέρες η βρετανική κοινωνία την υπόθεση του μωρού που έπεσε θύμα της κτηνωδίας των «δικών του» ανθρώπων και της αδιαφορίας των κοινωνικών και υγειονομικών υπηρεσιών. Ο Βaby Ρ, όπως είναι γνωστός για νομικούς λόγους, γεννήθηκε την 1η Μαρτίου 2006 στο Χάρινγκεϊ του Βόρειου Λονδίνου και παραδόθηκε στην ευθύνη της μητέρας του όταν η τελευταία χώρισε με τον πατέρα του.
Στις αρχές του 2007, η μητέρα συνήψε δεσμό με έναν άλλο άνδρα. Τότε ξεκίνησε και το μαρτύριο του μωρού, που κράτησε οκτώ ολόκληρους μήνες. Σύμφωνα με ορισμένες πληροφορίες, μάλιστα, ίσως η μητέρα του να βασάνιζε το μωρό από τότε που γεννήθηκε.
Σαν σκυλίΣτο διάστημα αυτό, ο Βaby Ρ νοσηλεύτηκε πάνω από 60 φορές (!) με μώλωπες, δαγκωματιές και διάφορους άλλους τραυματισμούς. Κανείς δεν ενδιαφέρθηκε να ψάξει ποιος τον βασάνιζε. Ώσπου, τον Αύγουστο του 2007, βρέθηκε νεκρός στην κούνια του.
Είχε οκτώ σπασμένα πλευρά, σπασμένη πλάτη, κι έλειπε ένα κομμάτι από το δάκτυλό του. Παντού γύρω του υπήρχαν κηλίδες αίματος. Πηγές της ανάκρισης είπαν ότι είχε πάνω από 50 τραύματα, από τα οποία 15 γύρω από το στόμα. Κάποιος είπε ότι, παρ΄όλα αυτά, στο πρόσωπο του μωρού υπήρχε μια υποψία χαμόγελου. Ίσως επειδή γνώριζε πια ότι το μαρτύριό του τελείωνε.
Οι τρεις δολοφόνοι καταδικάστηκαν την περασμένη εβδομάδα σε κάθειρξη 14 ετών. Για την 27χρονη μητέρα έγινε γνωστό ότι δεν είχε ποτέ μια σταθερή δουλειά και περνούσε ώρες σε πορνογραφικές ιστοσελίδες. Όσο εκείνη σερφάριζε, ο 32χρονος φίλος της κακοποιούσε το μωρό, στριφογυρίζοντάς το στον αέρα από τον λαιμό ή τα πόδια και γρονθοκοπώντας το.
Το ανάγκαζε επίσης να εκτελεί εντολές σαν σκυλί. Όπως είπε στο δικαστήριο, ήθελε να το «σκληραγωγήσει». Η τρομακτική αυτή υπόθεση έφερε στην επιφάνεια το επίπεδο των υγειονομικών υπηρεσιών στη Βρετανία και ανέδειξε την ανάγκη να αναθεωρηθούν επειγόντως οι νόμοι για την προστασία των παιδιών.
Όποτε το μωρό διακομιζόταν στο νοσοκομείο με μώλωπες, οι γιατροί πίστευαν τις απίθανες δικαιολογίες που έδινε η μητέρα. Μια μέρα επισκέφθηκαν το διαμέρισμα και διαπίστωσαν ότι ήταν βρώμικο και μύριζε ούρα. Μια άλλη μέρα βρήκαν ψόφια ποντίκια- τροφή για το φίδι που ο άνδρας είχε στο δωμάτιό του.
Όλα αυτά δεν τους εμπόδισαν, όμως, να επιτρέψουν να συνεχιστεί η παραμονή του μωρού στο σπίτι. Η τελευταία γιατρός που είδε το μωρό ζωντανό, δύο ημέρες πριν από τον θάνατό του, διέγνωσε κρυολόγημα...
Γκόρντον Μπράουν
Ο πρωθυπουργός Γκόρντον Μπράουν υποσχέθηκε πως θα κάνει ό,τι μπορεί για να μην επαναληφθεί μια τέτοια τραγωδία. Σύμφωνα πάντως με χθεσινό πρωτοσέλιδο δημοσίευμα των «Sunday Times», θύμα κακοποίησης έχει πέσει και η αδελφή του Βaby Ρ, που είχε ενταχθεί κι αυτή σε ένα πρόγραμμα κοινωνικής προστασίας.
Αναδημοσιευση απο τα ΝΕΑ

I N F O
19 Νοεμβρίου: 933 οργανισμοί από 135 κράτη παγκοσμίως ενώνουν τις δυνάμεις τους ενάντια στην παιδική κακοποίηση. Για ένα παιδί κινητοποιήθηκε η κρατική μηχανή και οι πολίτες στην Αγγλία. Για τα 1984 στη χώρα μας τι έχουμε κάνει;

Σχόλιο Πατσιούρι:
Η ηλεκτρική καρέκλα ακόμη και αν προβλεπόταν θα ήταν λίγη, πολύ λίγη.
Για τέτοιες κατηγορίες εγκληματιών το μόνο που δέχομαι είναι ο δημόσιος λιθοβολισμός.
Τίποτα λιγότερο.
Το ίδιο και για τους γιατρούς που αδιαφόρησαν.

Wednesday, November 12, 2008

ΚΕΝΤΡΟΜΩΡΑ VS Β.Π...



Αφιερωμένο στη συμπάσχουσα συντρόφισσα Τανίλα…

Να ξεκαθαρίσω πως δε βαράω κανένα ζόρι με τα χιλιάδες γκομενάκια που αποθεώνουν τα επίσης χιλιάδες τυπάκια που κυκλοφορούν με διθέσιο, φοράνε αποκλειστικά todds, δεν έχουν ρίξει ποτέ ούτε μία Χριστοπαναγία στη ζωή τους και σε κοιτούν με το βλέμμα της αγελάδας όταν αναφέρεσαι σε κάποιο μέρος που είχε την ατυχία να βρίσκεται λίγο πιο κάτω από το Ψυχικό…Ίσως θα έπρεπε να στέλνουμε φαντάρους κι’εκεί να φυλάνε τα σύνορα και να ελέγχουν ποιος κοινός θνητός (τολμάει να) διασχίζει την εμπόλεμη ζώνη…
Ναι, δε βαράω κανένα ζόρι με τα γκομενάκια αυτά. Ίσα ίσα, έτσι κοριτσάκια μου, να τους γουστάρετε. Και να κάνετε τα πάντα για να τους ρίξετε, να αφοσιωθείτε εκατό τοις εκατό σ’εκείνους…ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΕΜΟΡΦΑ ΝΟΡΜΑΛ ΚΕΝΤΡΟΜΩΡΑ διαθέσιμα για μας!

Όπου κεντρομωρό = αν μη τι άλλο περπατημένος γκόμενος.
Ο οποίος
-είτε μεγάλωσε στο κέντρο της πόλης (γαμώ)
-είτε έχει καταγωγή από επαρχία αλλά όταν κατέφτασε στην πρωτεύουσα προτίμησε να κατοικήσει στο κέντρο της πόλης (γαμώ)
-είτε .όταν εγκατέλειψε το πατρικό του, δεν επέλεξε να μείνει κάπου κοντά στη μαμά του, στο απόκεντρο της πόλης, αλλά ανηφόρησε ή κατηφόρισε στο σημείο G της πολης (γαμώ).

Το κεντρομωρό θα σε βγάλει βόλτα το μεσημέρι. Στο πολύγωνο της ευτυχίας, Ψυρρή, Μοναστηράκι, Γκάζι, Θησείο, Εξάρχεια…όπου θα πετύχετε άπειρους γνωστούς και φίλους και θα καταλήξετε όλοι μια μεγάλη παρέα πίνοντας ούζα ευτυχισμένοι.
Το Β.Π μωρό θα σε πάει στην Κηφισιά για παγωτό.
Η χυμό.
Συνήθως δεν πίνουν καφέ.
Ούτε πολύ αλκοόλ.
Η και καθόλου.
Ακόμη χειρότερα, θα σε πάει στο σπίτι του, όπου σπίτι = όχι αμαρτωλή γκαρσονιέρα αλλά οικογενειακή βίλλα κάπου στα Β.Π όπου το καλοκαίρι θα κάνετε μπάνιο στην πισίνα με την υπόλοιπη οικογένεια και κάποιους φίλους και το χειμώνα θα παίξετε bowling η ποδοσφαιράκι ή κάτι άλλο σε μπουμπουνοφάση στην ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα του σπιτιού που βρίσκεται συνήθως στο υπόγειο.
Μπορεί να σου προτείνει να δοκιμάσετε και το γυμναστήριο…
ΠΡΟΣΟΧΗ:
Κάποια από’σας μπορεί να είναι καλός άνθρωπος και να αντέξει. Από το μεσημέρι μέχρι τη νύχτα. Και να κάνει το λάθος να κοιμηθεί εκεί.
Να έχει υπόψην της λοιπόν πως στα περισσότερα απ’αυτά τα τρομακτικά σπίτια το κάπνισμα απαγορεύεται και το φραπέ είναι άγνωστη λέξη.
Το πρωί,την ώρα που θα κόβει τις φλέβες της άκαπνη και με το μάτι θολό σα να’χει ρουφήξει τη μισή Μποκοτά παίρνοντας μάτι τις γωνίες του κήπου στις οποίες θα μπορούσε ν’ανάψει ένα γαμημένο τσιγάρο και το σπιτάκι του κηπουρού που που σίγουρα διαθέτει νεσκαφέ και σέικερ, οι υπόλοιποι θα πίνουν φρέσκο χυμό και θα πασάρουν ευτυχισμένοι ο ένας στον άλλον ψωμάκια με βούτυρο και μαρμελάδα καθώς και ψωμάκια τηγανισμένα με αυγό, (γαμάτο!)

Ξεχάστε την περίπτωση να γνωρίσετε Β.Π μωρό που μένει μόνο του. Φεύγουν από το σπίτι μόνο όταν συνάψουν έναν πλούσιο γάμο (βλέπε τραστ…).
Εκτός αν είναι από’κεινους τους μονδέρνους που τους αγόρασε ο μπαμπάς ένα περιοδικό ή μια εταιρεία παραγωγής η ένα στούντιο ηχογράφησης η something like that και μεταφέρθηκαν σε κάποιο μοντέρνο ( και κακόγουστο συνήθως) λόφτ. Αν το λόφτ αυτό βρίσκεται στο Γκάζι τότε συγχαρητήρια, πετύχατε επαναστάτη-αντάρτη εφάμιλλο του Τσε ( τον οποίο βέβαια θα τον γνωρίζει μόνο φατσικά και αυτό από τα μπλουζάκια αλλά δε έχει σημασία…).

Το κεντρομωρό πάλι ζει σε γκασονιέρα, το πολύ δυάρι και συνηθώς είναι αηδιαστικά αυτόνομο.( το «αηδιαστικά» γιατί το ζηλεύω εφ’όσον εγώ δεν είμαι…) Ξέρει να φτιάχνει παστίτσιο και μουσακά με δική του μπεσαμέλ, καθαρίζει μόνο του το σπίτι του και σε εκπλήσσει με τις γνώσεις του στην οικιακή οικονομία οι οποίες συνήθως δεν προέχονται από τη μάνα του αλλά από το ίντερνετ. Το σπίτι του είναι ντουμάνι αλλά δεν καπνίζει εκεί που κοιμάται, τα έπιπλά του είναι τα φοιτητικά του αλλά γιατί να αλλάξει αφού τη δουλειά τους μια χαρά την κάνουν και όταν έχει όρεξη για ποτάκι φοράει τα (αθλητικά η ορειβατικά συνήθως) παπούτσια του και κατεβαίνει στο μπαράκι που βρίσκεται κάτω από το σπίτι του με τους ιδιοκτήτες του οποίου πλέον συνδέεται με σχέση αδερφικής φιλίας. Καμιά φορά σε παίρνει κι’εσένα μαζί! Και τότε καπνίζεις, βρίζεις, γελάς δυνατά και γνωρίζεις ένα μάτσο ενδιαφέροντα τυπάκια με τα οποία μπορείς να σχολιάσεις τα πάντα, από το ζόρικο φωτιστικό στη γωνία μέχρι το αν συμφωνείτε ή όχι με την αποπομπή του Βαλιανάτου από το ΠΑΣΟΚ!
Αν συνεχίσετε μετά θα πάτε σε κάποιο άλλο μπαρ της ίδιας η της διπλανής περιοχής που το έχουν πάλι γνωστοί και θα γελάς χαιρέκακα με τα μηνύματα της απελπισμένης κολλητής σου που πίνει κοκταίηλ με τον ξενέρωτο και άλλο ένα φιλικό ( καλοπαντρεμμένο συνήθως) ζευγάρι κάπου στη μακρινή Πολιτεία…απαντώντας της "Θες ένα αχλάδι αγάπη μου"???

Kαι τώρα θα σας αφήσω παρ΄οτι έχω έμπνευση.
Και φυσικά το πόστ ισχύει και για τους κατοίκους της επαρχίας.
Τώρα που το σκέφτομαι, αν κρίνω από τη δική μου γενέτειρα…αρκετά.
Και μην ξεχνάτε, η βίλα είναι μία!

Monday, November 3, 2008

Αντίο Βάλια...



UPDATE:
Καλώς τα Χανιά...( κλικ...)
Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ και Εσπρεσσο.
Που στο διάολο βρίσκεται αυτό το χωριό Ροδοπού να στείλουμε τα συγχαρητήριά μας στις μανάδες για τους "Κρητίκαρους" που μεγάλωσαν???
Και ναι, θα τους έκανα ακριβώς το ίδιο και μετά θα κοιμόμουν σαν πουλάκι.
Στοιχεία Επικοινωνίας:
Δήμαρχος: Πολυχρονίδης Πολυχρόνης
Διεύθυνση: 730 06 Κολυμβάρι
Τηλέφωνο: (2824) 023234, 23823, 22445Fax: (2824) 022474mail: dhkolymb@otenet.gr
Ακόμη καλύτερα: dimos@chania.gr, mayor@chania.gr
"Πιστεύω ότι γνωρίζετε οι περισσότεροι από εσάς, ότι η άτυχη Βάλια, το σκυλάκι, που γνώρισε την απίστευτη βαρβαρότητα του αλήτη οπαδού ομάδας της Αγίας Παρασκευής, δεν τα κατάφερε. Η αρμόδια υπηρεσία της Νομαρχίας Αθηνών, αποφάσισε να κάνει ευθανασία στο μικρό σκυλάκι, αφού η σηψαιμία είχε προχωρήσει αρκετά και δεν υπήρχε τρόπος να σωθεί. Αυτό που ίσως δεν γνωρίζουν πολλοί, και που εμένα προσωπικά μου δίνει τρομερή, μα τρομερή ικανοποίηση, είναι ότι κάμερα τηλεοπτικού σταθμού, από τους λεγόμενους μεγάλους, έχει καταγράψει καθαρότατα το πρόσωπο αυτού του αλήτη. Κάτι που σημαίνει, ότι είναι ζήτημα λίγων ημερών να βρεθεί, αφού η κινητοποίηση των απλών ανθρώπων είναι απίστευτη. Κάνω λοιπόν έκκληση στιςαρμόδιες αρχές, να ασχοληθούν με το ζήτημα, να μην πουν και αυτοί "έλα μωρέ, ένα αδέσποτο ήταν", διότι αν αυτός ο αλήτης πέσει στα χέρια κάποιου, όπως εγώ, τότε η κατάληξη δεν θα είναι και η καλύτερη. Θα πρέπει κάποια στιγμή, σε αυτό το κωλοκράτος, να μπει μία τάξη. Ολα τα ζωντανά, έχουν δικαίω! μα στη ζωή. Δεν μπορεί κάποιος, θέλοντας να το παίξει μάγκας στους φίλους του, να αφήνει ανάπηρη μία μικρή ζωούλα, και να τη γλιτώνει έτσι. Δυστυχώς, ο αλήτης που προσπάθησε να κάνει το ίδιο στον μικρό Λήο, δεν βρέθηκε. Ευτυχώς, ο αλήτης που "σκότωσε" τη Βάλια, θα βρεθεί..."
Αναδημοσιεύω το σχόλιο Ανώνυμου στο τελευταίο πόστ μου...
Όποιος μπορεί ας κάνει ένα τηλέφωνο στο Δήμο Αγίας Παρασκευης να πιέσει την κατάσταση.
Η ιστορία της άτυχης Βάλιας εδώ...
UPDATE:
Έλαβα το παρακάτω, αν μπορείτε κάντε ένα τηλ.
Ευχαριστώ.
to til tou grafeiou dimarxou inai einai to 210 6396335 kai 210 6391511.Min afisete ton drasti tis Valia atimoritos! den tis axizei!Sas efxaristo

Wednesday, October 29, 2008

Οι άνθρωποι των σκουπιδιών...




Ξυπνας το πρωι να πας στη δουλεια....η ωρα 6:30....αφηνεις πισω το ζεστο σου κρεββατι, και την θαλπωρη του σπιτιου σου.....και μολις πας στη δουλεια εχεις να αντιμετωπισεις αυτο....σου λεει ο διευθυντης....να μαζεψεις την ανακυκλωση......και συ δεν μπορεις να πεις κουβεντα.Ναι, ετσι ακριβως...κουβεντα !!!! Ετσι τους κανανε τους νομους περι εργαζομενων. Ο καθε διευθυντης να εχει το ετσι θελω...να σε χρησιμοποιει οπου εχει ανακγη το καταστημα.πηγαινεις λοιπον με μιση καρδια να μαζεψεις ολα αυτα που αφησανε απεξω οι "συνειδητοποιημενοι πολιτες"...σου λεει: σιγα μην κατσω να βαλω τα μπουκαλια στο μηχανημα......αφου στο τελος θα τα καθαρισουν αυτοι...τι με νοιαζει εμενα που εχω δουλειες και βιαζομαι γιατι εχω αργησει.........αυτα που βλεπετε στην φωτογραφια πολλαπλασιαστε τα επι τρια και θα καταλαβετε τι παιζει καθε Δευτερα ..πρωι που απο το βραδυ του Σαββατου και ολη την Κυριακη δεν υπαρχει κανεις για να μαζεψει το χαος !!!!

Η παρακατω φωτογραφια δειχνει το εσωτερικο του κουτιουτης ανακυκλωσης....εκει δηλαδη που βαζουνε οσες συσκευασιες δεν δεχονται τα μηνχανηματα....και εδω να γινεται τις δυσωδιας το παρτυ.....μεχρι γεματες πανες ..μεχρι συριγγες απο το διπλανο κεντρο υγειας....μεχρι καλωδια απο την παραδιπλα οικοδομη.....μεχρι διχτια ψαρεματος.τωρα ειναι φθινοπωρο.....βαλε την βρομα που εχει εκει μεσα το καλοκαιρι με 42 βαθμους νταλα μεσημερι......θα μας πεθανουν για ενα κομματι ψωμι !!!!
αυτο τωρα ειναι το πλαστικο μπουκαλι που ανακυκλωθηκε απο το μηχανημα....με το που ανοιξεις την πορτα σε πιανει μια αναμικτη μποχα......παλιου νερου, αναψυκτικου και μια δοση απορρυπαντικου...η οτι αλλο ειναι..αν εξαιρεσουμε τα πτυτικα μικροβια.....και αλλα βακτιριδια που δημιουργουνται απο τα ανθρωπινα σαλια (ποιος δεν πινει με το στομα απο το μπουκαλι; ε;)(το 'χεις μυρισει μετα απο τρεις μερες; ειδες μποχα;)
.....γενικα ειναι ενα ανθυγιεινο περιβαλον...οπως και να το δεις !!!

πιθανον ολη αυτη η προσπαθεια να πηγαινει χαμενη.....γιατι οι οδηγειες λενε πως οτι πηγαινει προς ανακυκλωση πρεπει να ειναι καθαρο.....αρα ....τζιφος.....το ολο θεμα !!!!
θα μου πεις μετα απο δυο χρονια ...για να συνεχιζουν ....οι εταιρειες που εμπλεκονται..... ε, δεν μπορει κατι θα 'κονομανε......και 'κονομανε και τζαμπα....χωρις υπαλληλους.....ΙΚΑ, συκα και
ΒΑΡΕΑ ΑΝΘΥΓΙΕΙΝΑ ....αφου τους παρεχονται δωρεαν υπαλληλοι....απο τα καταστηματα ΑΒ.
Πολλες κομπινες ειναι κρυμμενες ........και δεν ξερω τι να φανταστω...εσεις μηπως ξερετε κατι περισσοτερο;
Αν ανοιξεις σε μεγενθυση την φωτογραφια βλεπεις κατω κατω με πιο μπλε χρωμα οτι οι δωρεες που κανετε πανε σε κοινοφελεις οργανισμους...της πολης και οχι στο "χαμογελο του παιδιου" οπως εξ αρχης ηταν γνωστο.....
Εδω μπαινει πολυ νερο....στο αυλακι των δωρεων.....δεν νομιζετε;
Μαλλον ο δημος ηθελε ενοικιο για το πεζοδρομιο που καταλαμβανει το μηχανημα ...και τα πατσισανε μ' αυτον τον τροπο.......καλο ε;
Τι νομισατε......εχει κι αλλο.....
η νταλικα ξεφορτωνεται απο τα τροφιμα.....για να γεμισει αργοτερα απο τις σακουλες τις ανακυκλωσης που οι πιο πολλες ειναι ανοιχτες.... αλλα και κλειστες να ηταν απο την στιγμη που φυλασονται μεσα στον ιδιο χωρο με τα χυμα σκουπιδια.... εχουμε παρουσια μικροβιων
μην πω τι αλλο.....
και ακουσον ακουσον.....η συγκεκριμενη εταιρεια....εχει εμβλημα της την ποιοτητα και την διασφαλιση της σε ολα τα προιοντα της......
ρε σεις, μηπως να το ξανασκεφτητε οταν θα πατε να αγορασετε κρεας " γαλα" τυρι....η αλλο ευπαθες προιον απο τον ΑΒ "και του πουλιου το γαλα" ....οτι ειναι σαν να αγοραζετε απο τον σκουπιδοντενεκε σας.....γιατι τον σκουπιδοντενεκε σας τον πλενεται οτον βρωμισει.....την νταλικα απο οτι εχω ρωτησει...ποιος την πλενει;
Ο ΚΑΝΕΝΑΣ !!!!
αυτα που βλεπετε εδω ειναι λιγα....γιατι η μερα ηταν βροχερη και ποιος να ερχονταν μες την βροχη να ανακυκλωσει......το συνηθες ειναι 15 με 20 σακουλες την μερα.....πολυ πραγμα δηλαδη......!!!

Φταιει και που δεν υπαρχει στην πολη δημοτικος φορεας ανακυκλωσης.....οποτε
γινετε το ελα να δεις......
Φταιει που κανενας δεν βαζει αυτα που φερνει στα μηχανηματα
Φταιει που το ηχογραφημενο μυνημα που ακουγεται απο το μηχανημα λεει πως η ανακυκλωση δουλευει 24 ωρες το 24-ωρο!!!
Φταιει που οποιος ασχολειται με αυτο θα επρεπε να εχει Βαρεα Ανθυγιεινα
Φταιει που ολοι αυτοι κονομανε σε βαρος μας.....ξερεις ποσο κανει ο τονος το αλουμινιο;Φταιει που ειμαι ενας απλος υπαλληλος και εχω αναγκη τα 800 ευρω....
σπασμενα μπουκαλια.....εσυ χωνεις το χερι σου εκει μεσα;......ε;....ποιος βρομιαρης εχει πιει και εχει αφησει την συχαμενη του χολερα, την συφιλη, το ΑΙDS του.....και συ πρεπει να τραβηξεις τον καδο και να τον αδειασεις σε εναν μεγαλυτερο......και λεω τωρα.....ποσες φορες εχουμε αμυχες...η παρανυχιδες.......στα χερια μας......; ε;
Και γαντια να φορας.....α, οχι αυτα που εχει το μαρκετ ....αυτα ειναι απο ψιλη ζελατινα και ειναι για το σερβιρισμα των προιοντων....εδω θελει χοντρο γαντι....δερματινο.....που να σε προστατευει.........ασε σου λεω πικρα μεγαλη.....

ποιο χαμογελο του παιδιου να σου μεινει που ολοι βρηκαν τροπο να φορτωσουν τα δικα τους τα ταμεια.....λες και δεν εχουν απο αλλου εισροες...και ολα αυτα που κραταει ο δημος απο τους φορους στα μαγαζια...τι τα κανει........; ε;

οι κανονικοι σκουπιδιαρηδες απλα περνουν τους καδους και τους βαζουν στο σκουπιδιαρικο
εδω ομως τα πραγματα ειναι πιο τριτοκοσμικα...εδω παιρνεις ενα ενα το σκουπιδι και το βαζεις στη σακουλα....και ολη αυτην την ωρα πρεπει και να ανασαινεις.......
πολιτισμος=τεχνολογιες= εξελιξη......εδω δεν ισχυει τιποτα ....
χειροποιητη ποιοτητα !!!!
Μετα απο μια ωρα πρωινης μποχας το μερος ειναι εμφανισιμο...για να δεχτει καινουργιουςσυνειδητοποιημενους πολιτες που θα παρατησουν τις σακουλες τους απ εξω.....
και θα πιστευουν πως κανανε το χρεος τους προς το περιβαλον !!!
Την ανακυκλωση αυτων που φερανε βεβαια θα την κανει καποιος αλλος...ξερω 'γω;....εσυ; αυτος;.....εγω δεν μπορω τωρα εχω δουλειες !!!!! ...και φευγουν καμαρωνοντας!!!!
Αυτος ειναι ο κωλοελληνας που κατοικει μεσα μας και δεν προκειτε να απαλλαχτουμε απ' αυτον ποτε !!!!Σ'αυτον τον κωλοελληνα βασιζονται και κατι εταιρειες και 'κονομανε χοντρα.....δηθεν προσεχοντας το περιβαλον.......απο τις πλατες μας και σε βαρος τις υγειας μας....
ειμαστε οι μονοι καθαρα ανακυκλωσιμοι
ΒΟΗΘΕΙΑ !!!!!

ΥΓ:
αν συμφωνεις με τα παραπανω.....διεδωσε αυτο το post ισως καποιος γλιτωσειτην υγεια του.......................απο την εκμεταλλευση των εργασιακων χωρων !!!!
μπορει και ολοι μας.......να γλιτωσουμε απο τις βρωμιες που μας ταιζουνε !!!
γιατι το διαδυκτιο ειναι ο μονος ελευθερος χωρος!!!!
περισσοτερα για τα οραματα της εταιρειας ΑΒ εδω.........
ΥΓ2 by patsiouri:
Αν κάποιος μπορεί να βοηθήσει...η να ρίξει κανα καντήλι...ευσπρόδεκτο.
Ευχαριστώ πάρα πολύ το http://www.kontopefko.gr/ που ενδιαφέρθηκε...
YΓ3: CHOICE4...έχω αποθεώσει.
Να'στε καλά παιδιά...

Sunday, October 19, 2008

ΒΟΙΔΙ IS BACK!!







Προς νεότερους αναγνώστες:

Είναι αδύνατον να κατανοήσετε το Βόιδι 2 αν προηγουμένως δεν έχετε ρίξει μία ματιά στο Βόιδι 1...

Λένε πως η ανάγκη σε ρίχνει γυμνό κι’ανυπεράσπιστο στα ξένα χέρια. Ε λοιπόν ναι! Μετά από αρκετές αλεπάλληλες επαγγελματικές και όχι μόνο περιπέτειες, αποφάσισα να επισκεφτώ τη Λαική της γειτονιάς μου για να διαπιστώσω με φρίκη ιδίοις όμμασι πως τελικά διαπράττω μεγάλη μαλακία όταν βλέπω τη φάτσα του Παυλόπουλου (όχι του Προκόπη, του παρουσιαστη του Άλτερ καλέ) και ξεραίνομαι στο γέλιο.( Με του Προκόπη τη φάτσα απλώς μελαγχολώ…) Ο Άκης έχει απόλυτο δίκιο, οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης είναι εξωφρενικές, τα γεροντάκια κλαψουρίζουν μπροστά στους πάγκους, οι πρώην συμμαθήτριές μου αγοράζουν ρούχα από τη λαική και τα χώνουν στη ζούλα μέσα στην τσάντα BSB (αξιοπρέπεια πάνω απ’όλα), ο ψαράς φωνάζει πως «δεν πουλάει, χαρίζει» και οι μεσήλικες μουρμουράνε «Που’σαι ρε Αντρέα να δεις πως μας καταντήσανε» (ποτέ δεν κατάλαβα γιατί ο Αντρέας έχει χρηστεί κάτι σαν τύπου ιδιοκτήτης της χώρας ακόμη και δώδεκα χρόνια μετά το θάνατό του).
Κι’εκεί που περιπλανιέμαι χαμένη ανάμεσα στις πατάτες, τα χαλιά, τις κουρτίνες που λέω τελικά να τσιμπήσω και τις κοινωνιολογικές μου παρατηρήσεις που αποθηκεύονται αυτόματα στον εγκέφαλο σε μορφή document template ξαφνικά…oh fuck, το ΒΟΙΔΙ!
Ψωνίζει χαρωπό μαζί με τη μαμά του, η οποία ειρήσθω εν παρόδω με πληροφορεί πως είναι μόλις 52 ετών, δηλαδή γέννησε το βόιδι στα 14 και μου εξομολογούνται πως η καθηγήτρια που τους έστειλα εξαφανίστηκε μυστηριωδώς την προηγούμενη χρονιά λίγο πριν τις εξετάσεις κι’αυτό το Βόιδι το θεωρεί μέγιστη γυφτιά αλλά τι να κάνουμε που μάλλον θα παντρεύτηκε ξαφνικά η κοπέλα ( μόνο τέτοιου είδους εξηγήσεις χωράει το μυαλό της, η πιθανότητα η κοπέλα να βρίσκεται στο Δρομοκαίτειο υπό την επήρεια ηρεμιστικών ουρλιάζοντας «Όοοοοοχιιιιιι, δε θέλω να ξανακούσω τη λέξη ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ποτέεεεε, βοήθειαααααα» ούτε κάν παίζει στο χάρτη…) και το κοριτσάκι της είπε ότι θέλει εμένα και μόνο εμένα γιατί θέλει να με ρωτάει από πού ψωνίζω αυτά που φοράω για να πηγαίνουν την άλλη μέρα μαζί με τη νύφη της να τα βλέπουν φτάνει να μην είναι πάνω από δέκα λεπτά απόσταση από το σπίτι τα μαγαζιά γιατί θα χαθούν και αν έχω ώρες για φέτος , το ξέρει πως σίγουρα η τιμή θα εχει αυξηθεί ( και 50 την ώρα να της ζητούσα θα τα’σκαγε η πυροβολημένη) και σκέφτομαι πως ναι, έχω πλέον ώρα αλλά με βολεύει μόνο η Δευτέρα και η Τετάρτη ,
«Μα ναι, όποτε θέλετε, εμάς δε μας πειράζει, νωρίς όμως έ????» κραυγάζει χαρωπά το Βόιδι και μου κλείνει συνωμοτικά το μάτι.
Κι’έτσι ξανακύλησα καλοί μου φίλοι.

Πενία τέχνας κατεργάζεται και να’μαι, χτυπάω το κουδούνι για το πρώτο μάθημα τη χειρότερη ημερομηνία που θα μπορούσα να το κάνω, Δευτέρα , τη μέρα που αρχίζουν ΟΛΑ τα καινούρια σήριαλ, η ΖΩΗ δηλαδή μαζί με τη σαιζόν για το τρίπατο-λοβοτομή. Η οικογένεια είναι εκεί συγκεντρωμένη, τα μάγουλά τους φλογισμένα και τα μάτια τους λάμπουν από προσμονή. Περιμένουν το BING BANG, την ώρα δηλαδή που οι δείκτες του ρολογιού θα δείξουν επιτέλους το πολυπόθητο 9! Και η ζωή θα ξεκινήσει…
Ανακοινώνω ότι ψιλοβιάζομαι και σπρώχνω τη μικρή στο δωμάτιό της. Από τα πρώτα δέκα λεπτά καταλαβαίνω πως κάτι έχω κάνει και πάλι λάθος στη ζωή μου, πως αύριο το πρωί θα πάω στο ΖΑΡΑ, θα γονατίσω και θα ορκιστώ στον υπεύθυνο προσλήψεων πως θέλω να τυλίγω μπλουζάκια για όλη μου τη ζωή και θα γίνω η καλύτερη υπάλληλος του κόσμου, θα βαράω αδιαμαρτύρητα δωδεκάωρα για 600 ευρώ η και παρακάτω φτάνει να μην είμαι αναγκασμένη να μιλάω σε άνθρωπο…
Η, για στάσου, ακόμη καλύτερα, θα πάρω τηλέφωνο την κακομοίρα που τους είχα στείλει πέρσι κι’αν μου μιλάει ακόμη χωρίς να πετάει βελάκια στη φωτογραφία μου ουρλιάζοντας «Αντε γαμήσουουουουου» θα της προτείνω να τα παρατήσουμε όλα και να ικετέψουμε τους Γιατρούς Του Κόσμου να μας πάρουν μαζί τους το επόμενο εξάμηνο, και το μεθεπόμενο και το παραμεθεπόμενο…
«Πως πέρασες το καλοκαίρι»???? ρωτάω ευγενικά το μούλικο.
«Χάλια», μου απαντάει περιφρονητικά.
«Γιατί ετσι???» επιστρατεύω το παιδαγωγικό μου ενδιαφέρον.
«Γιατί πήγαμε στο χωριό του μπαμπά" μου ψιθυρίζει σκοτεινά. «Ξέρετε, η μαμά δε θέλει να πηγαίνουμε εκεί , ούτε εμείς και ο μπαμπάς το ξέρει αλλα ο παππούς και η γιαγιά που μένουν εκεί κλαίνε που δεν πηγαίνουμε γιατί εκείνοι είναι άρρωστοι και δε μπορούν να έρχονται, ούτε η μαμά τους θέλει εδώ, οπότε πηγαίνουμε εμείς καμιά φορά γιατί ο αδερφός του μπαμπά λέει πως θα του γράψουν εκείνου το σπίτι στο χωριό και όχι στο μπαμπά…» ( Έχω μείνει παγωτό…)
«Και γιατί δε θέλετε να πηγαίνετε»? αναστενάζω.
«Γιατί κυρία, ο παππούς και η γιαγιά στο χωριό είναι πολύ φτωχοί και στο σπίτι τους είναι πολύ φτωχικά και καθόλου-καθόλου-ΚΑΘΟΛΟΥ δε μας αρέσει, απαντάει συνωμοτικά το δεκατριάχρονο σνόμπ, ηλίθιο, κακό, μαλακισμένο και φωτοτυπία της μάνας του πλασματάκι…

Το μάθημα τελειώνει. Έχει διακοπεί φυσικά εκατό φορές από τον πατέρα της μικρής ο οποίος βρίσκεται στη δουλειά του ( δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς κάνει, σ’ένα εργοστάσιο δουλεύει αλλά πρέπει να ξύνεται απίστευτα) που κάθε λίγο και λιγάκι στέλνει στο κινητό της μικρής ring tones Παπαρίζου-Βανδή και πανηλίθια ανέκδοτα από’κείνα που θες να κλάψεις με λυγμούς όταν στα απαγγέλει ενθουσιασμένη η γριά θεία σου…

«Εσείς τι ώρα τελειώνετε τη δουλειά σήμερα?» με ρωτάει με οίκτο το βόδι…
«Γύρω στις 10 με δέκα και μισή», της απαντώ.
«Θεούλη μου!» αναφωνεί έντρομο. «Και τα σήριαλ?????????????»
«Τι τα σήριαλ?», απαντώ παγερά.
«ΣΗΜΕΡΑ ΑΡΧΙΖΟΥΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΗΡΙΑΛ!» τσιρίζει. Δε θα τα δείτε???????
«Προφανώς όχι» της απαντώ…
«Κακομοιρούλα μου», με κοιτάζει με φρίκη. «Εμείς όλο το καλοκαίρι σκυλοβαρεθήκαμε με τις επαναλήψεις! Τα είχαμε δει όλα βλέπετε! Αυτή τη βδομάδα που είναι τα καινούρια πάντα καθόμαστε και τα βλέπουμε όλα για να διαλέξουμε μετά ποια θα δούμε μέσα στη χρονιά!»
«Και πως τα βλέπετε όλα? Αφού παίζουν ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΩΡΑ!», νομίζω πως θριάμβευσα τρομάρα μου…
« Μα καλέ, νιαουρίζει, είμαστε οργανωμένοι!!!» ( παρένθεση: αν τα μπλόγκς είχαν ήχο θα μπορούσα να σας μιμηθώ τη φωνή της άψογα και θα πέφτατε κάτω γιατί χωρίς φωνή η περιγραφή χάνει στο μισό, εκτός του ότι είναι κάτι μεταξύ νιαουρίσματος και ενοχλητικής καραμούζας, η συγκεκριμένη γκόμενα είναι και ΤΟΣΟ ΑΣΧΗΜΗ που το θέαμα σε συνδυασμό με το άκουσμα είναι ειλικρινά θλιβερό…)
«Έχουμε τέσσερις τηλεοράσεις»! συνεχίζει…»Στη μία κάθομαι εγώ με τη μεγάλη μου, στην άλλη ο άντρας μου με τον πατέρα μου, στην άλλη η πεθερά μου με τη νύφη μου και στην άλλη τα μικρά! Και μετά, χι χι χι, έχετε προσέξει που οι διαφημίσεις πέφτουν όλες μαζί???? (Καλώστηνα…) Τότε αλλάζουμε κανάλια και βλέπουμε ο ένας το σήριαλ του άλλου και μετά μας λένε οι άλλοι τι έγινε!!!!! Τέλειο έ?????????? ( Νομίζω πως θα λιποθυμήσω…)
«Πανέξυπνο, σχολιάζω, πώς το σκεφτήκατε»??
«Εεεεε, ο μπαμπάς!» χαχανίζει ευτυχισμένη… «Κι’εσείς δηλαδή, ΠΟΤΕ βλέπετε τηλεόραση?????»
«Σχεδόν ΠΟΤΕ» αναστενάζω.
«Και όταν τελειώνετε τη δουλειά ??ΤΙ ΚΑΝΕΤΕ ΔΗΛΑΔΗ?»εξανίσταται…
«Η πάω έξω ή πάω σπίτι μου , κάνω ένα μπάνιο και φτιάχνω κάτι να φάω» απαντά το alien- εργαζόμενο κορίτσι…
«Μα συγγνώμη!» ( έχει ταραχτεί) «Έξω??? Τι έξω????» ( άστο κοριτσάρα μου, αστο…) « Και δηλαδή σπίτι δεν κάθεστε??? Τι κάνετε εκεί????»
« Ε, σερφάρω λιγάκι στο ίντερνετ και μετά πέφτω για ύπνο αν είμαι σπίτι»…λέω αφηρημένη με το ένα πόδι έξω από την πόρτα πιά και το χέρι στο κουμπί του ασανσέρ…
«Ίντερνετ?» με κοιτάζει σκεφτική…μετά μου ακουμπάει το χέρι και κατι θέλει να πεί, αλλά διστάζει…»Ξέρετε, χωρίς παρεξήγηση δηλαδή, αλλά να προσέχετε…»
«Τι να προσέχω ακριβώς?», την κοιτάζω κι’εγώ απορημένη ( το χέρι συνεχίζει να με ακουμπάει προστατευτικά…).
«Να προσέχετε», επαναλαμβάνει, «Μου’χει πει ο άντρας μου, αλλά το’χω διαβάσει κι’εγώ σ’ένα περιοδικό…το πολύ ίντερνετ…ΧΑΖΕΥΕΙ!»


Τελικά είναι αήττητοι…
Καλό υπόλοιπο Κυριακής παιδιά

Wednesday, October 8, 2008

EKKΛΗΣΙΑ ΛΗΣΤΕΥΕΙΣ...


Πολύς κόσμος μαθαίνω φρίκαρε με τα γαμησιάτικα που σούρνει ο Παναγιώτης Χατζηστεφάνου στα φατσόνια από πάνω και η εικονική συνέντευξη τελικά δε δημοσιεύτηκε στο Πρώτο Θέμα.

Έχω να πω πως το τελευταίο, μα το τελευταίο που θα'πρεπε να μας ενοχλεί αυτό τον καιρό είναι οι λέξεις.

Όταν μάλιστα περιγράφουν με ακρίβεια τις πράξεις.

Επίσης, έχω λιώσει στο γέλιο!

Κι'εχω hαngover από χτές...

Σας φιλώ και τα λέμε σύντομα!

ΥΓ: Δε βλέπω το λόγο που κάποιος ο οποίος πιστεύει στο Θεό ενοχλείται από τέτοιου είδους δημοσιεύσεις . Όπως πολύ σωστά επισημαίνει και ο Χατζηστεφάνου, αν ο Χριστός ξανακατέβαινε ποτέ στη Γή, θα τους είχε ξεριζώσει τα @...@ απ'τη ρίζα.

Friday, October 3, 2008

I'M COMING HOME!

Τι είναι πατρίδα???? Αναρωτήθηκε η Ντάρια στο τελευταίο πόστ της. Άπειρες φορές με έχει απασχολήσει αυτή η ερώτηση ( στο πολύ παρελθόν βέβαια αφού τον τελευταίο καιρό το έχω γυρίσει στο light χωρίς καμία τύψη- η ζωή είναι πολύ πιο ευχάριστη έτσι άλλωστε, μην τα ξαναλέμε). Προσπερνώ τα τετριμμένα, πατρίδα είναι τα χώματα των παππούδων μας, η ιστορία μας , η γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά μας ( συμφωνώ εν μέρει), καθώς και τα απολύτως ακραία, δε φυτρώσαμε μαζί με τα βλίτα του βουνού κι’αυτό δε μπορούμε να το παραβλέψουμε. Με την καμία.
Κάποιες άλλες φορές,ιδίως τις σάπιες ώρες που η αρρωστημένη μου περιέργεια με σπρώχνει να κόψω βόλτες σε κάτι εθνικορατσιστοφασιστογκαγκά forums, τα παίρνω στο κρανίο και σκέφτομαι πως η απλή λογική υποστηρίζει το εξής: «Πατρίδα είναι εκεί που γυρίζουν τα ζώα να πεθάνουν”, δηλαδή ένστικτο καθαρό, και χαρά σε όποιον κατάφερε να νικήσει τα ένστικτά του σ’αυτή τη ζωή».
Δανείζομαι και τα λόγια της Ντάρια:

Να γινόταν ένα θαύμακαι να μπορούσαν οι επόμενες γενιές να κλείσουν μία πατρίδα στο μυαλό τους "Προτιμώ το παιδί μου μεγαλώνοντας να έχει σαν ιδανικά την τιμιότητα, την ανοχή προς τον διαφορετικό διπλανό του, την ανάγκη για γνώση που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, το σεβασμό στο δικαίωμα του άλλου να υπάρχει όπως κι εγώ, να πιστεύει στους θεούς του ή να μην πιστεύει σε κανέναν θεό, και άλλα τέτοια. Αν είχαμε τέτοια ιδανικά δεν πιστεύω πως θα χρειαζόταν να πολεμάμε για βραχονησίδες."
(Υπό την προυπόθεση βεβαίως πως ο διπλανός θα έχει δώσει επακριβώς την ίδια ανατροφή στα παιδιά του, αλλιώς τα παιδιά που κάποιος θα ήθελε να εκπαιδεύσει όπως η Ντάρια τα δικά της, κάποτε θ’αναγκαστούν να αμυνθούν απέναντι σ’εκείνον που θα προσπαθήσει βίαια να εισβάλλει στη φωλιά τους, άγραφος νόμος της φύσης από τη στιγμή της δημιουργίας της φαντάζομαι…)

Όσον αφορά στη χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα, όπως οι περισσότεροι από’σας φαντάζομαι, είμαι περήφανη για το παρελθόν της. Τους αγώνες της, τους ήρωές της ( πλην ελαχίστων εξαιρέσεων μιας και η ιστορία που διδαχτήκαμε εξακολουθεί να τελεί υπό αμφισβήτηση), τους φιλοσόφους της, τα ιδανικά της κτλ. Εκτός όμως από την Αρχαία Ιστορία υπάρχει και η Σύγχρονη της που δε φαντάζομαι να μας καλύπτει. Η Αρχαία αδερφούλα της κάνει φιλότιμες προσπάθειες διάσωσης της αξιοπρέπειάς μας, να πουλήσουμε λίγη ακόμη μουρίτσα στας Ευρώπας, να συνεχίσουν να μας επισκέπτονται οι λιγοστοί ρημαδοτουρίστες που απέμειναν αφού μέχρι κι’αυτοί μας πήραν χαμπάρι και μέχρι εκεί.
Την πατρίδα σαν ιδεολογία την αντιλαμβάνομαι πλέον μόνο με ότι γεμίζει τις πέντε αισθήσεις μου και αυτό είναι τα χώματα πάνω στα οποία μεγάλωσα και οι άνθρωποί μου. Καθώς και τα χώματα που με δέχτηκαν χωρίς να είμαι δικιά τους, οι άνθρωποι που μπορεί να μη γνωριζόμαστε πάνω από δέκα χρόνια αλλά μου έχουν αποδείξει με τις πράξεις τους πως είναι αδέρφια, στα εύκολα και τα δύσκολα, στις χαρές και τα ζόρια του καθενός μας.

“Ι’m coming home…”…τι γαμάτη έκφραση! Το αισθάνομαι κι’εγώ όταν έχω να δω τους δικούς μου πολύ καιρό. Εξαρτάται όμως και από το ΠΟΥ θα τους δω!
“I’m coming home” είναι μία Παρασκευή , κάποιες φορές κάθε χρόνο, που δεν είναι ίδια με τις άλλες. Γύρω στις 10 με 11 το βράδυ το αυτοκίνητο εγκαταλείπει τη δημοσιά και παίρνει το χωματόδρομο. Και ανεβαίνει, ανεβαίνει, ανεβαίνει…καμιά ώρα περίπου. Και στην τελευταία στροφή θέλεις να ουρλιάξεις, δεν αντέχεις άλλο, είσαι έτοιμος να κατέβεις και να πας τρέχοντας. Απ’αυτή την τελευταία στροφή επιτέλους αντικρίζεις τα λιγοστά φώτα. Και ΤΟ ΦΩΣ. Είναι πάντα εκεί. Όχι το φώς, τα παιδιά. Δε χρειάζεται να έχουμε ειδοποιήσει ότι θα σκάσουμε.Αν το κάνουμε θα μαζευτούν άλλοι είκοσι και θα γίνει σκηνικό. Τις περισσότερες φορές δεν το κάνουμε. Και μένουμε εμείς οι πέντε, ή οι έξι, ή οι εφτά, δεν έχει σημασία. Που είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, που οι καθημερινότητές μας δεν έχουν καμία σχέση, που βλεπόμαστε αυτές τις 4 ή 5 φορές το χρόνο. Που τις μισές απ’αυτές τσακωνόμαστε για θέματα του στυλ «Τι είναι πατρίδα» και δεν τα βρίσκουμε ποτέ! Που φανταζόμαστε το θάνατό μας κάπως έτσι «Θα σκάσουμε από τα γέλια, θα πεθάνουμε όλοι μπροστά στο τζάκι και θα μας ανακαλύψουν οι επισκέπτες της επόμενης Παρασκευής». Και όταν χωρίζουμε νιώθω από ένστικτο πως αφήνω πίσω μου την πατρίδα και γυρίζω σε κάτι που δεν το αισθάνομαι πατρίδα. Ξέχασα να αναφέρω πως δεν ανήκω σ’εκείνους τους τυχερούς που λέγαμε, δε μπορώ να νικήσω τα ένστικτά μου…

ΥΓ: ΑΔΕΡΦΙΑ, 7 ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, Ι’M COMING HOME!!!!
ΥΓ3: Την προσοχή σας. Ένα Πατσιούρι πρέπει να έχει φορτώσει πολύ για να κάνει μια τέτοιου είδους δήλωση. Πρέπει να πέσει η Δεξιά. Τώρα. Μη με ρωτάτε πώς και τί, δεν ξέρω. Ούτε ψηφίζω ΠΑΣΟΚ.
ΥΓ 4: Έχω πάθει σόκ. Δε συμπαθώ αυτά τα "διαδώστε το" αλλά διαδώστε το...

Thursday, September 25, 2008

ΦΙΟΥ!

Σας έχει τύχει ποτέ να δουλεύετε για κάποιον εργοδότη που δε γουστάρετε, να είστε υποχρεωμένοι να λέτε και να κάνετε πράγματα που αντίκεινται στιην ιδεολογία σας, να πονάει το στομάχι και να σφίγγει το κεφάλι όταν πλησιάζει η άφιξή σας στον τόπο του εγκλήματος και να ζείτε για μια ακόμη φορά τον εφιάλτη του "Εξηγώ ξανά και ξανά και ξανά και ξανά τα αυτονόητα σε κάποιον που δεν είναι προικισμένος από τη φύση να τα κατανοήσει "οπότε το αποτέλεσμα είναι αντί να βγει εκείνος έξω από τα ρούχα του, να βγείτε, once again εσείς???
Στους περισσότερους , φαντάζομαι. Οπότε θα συμφωνήσετε μαζί μου πως η στιγμή που ανακοινώνεις στο βασανιστή σου ότι από αύριο θα πρέπει να βρει άλλο κορόιδο να τον ανέχεται, είναι ΓΑΜΑΤΗ!
Από την ώρα που το αποφάσισα πως τελικά θα αποχωρήσω, ένιωσα λίγο πιο...ελαφριά! (και η τσέπη μου επίσης αλλά αυτό είναι άλλη πονεμένη ιστορία...).
Το ξεφούρνισα χτες, γύρω στις 8 το βραδάκι.
Τι υπέροχες στιγμές! Βασικά κρατιόμουν να μην ξεραθώ στα γέλια, το αυτάρεσκο όμως χαμόγελό μου τα έλεγε όλα! Όταν η πόρτα έκλεισε πίσω μου, κατάλαβα πως δε νιώθω απλά πιο...ελαφριά, αλλά πως ένας γερανός ήρθε και σήκωσε τη νταλίκα που είχε προσγειωθεί τόσες μέρες στο στήθος μου!!!
Χοπ χοπ χοπ...άρχισα να χοροπηδάω χαρωπή στην κατηφόρα.
"Στις δέκα και δεν τελείωνες εσύ??", απόρησε η παρέα μου όταν έφτασα στο στέκι.
"Από σήμερα και για λίγο καιρό μάλλον θα σας έρχομαι νωρίτερα", κάγχασα.
"Τον ξεφορτώθηκες το μαλάκα, μπράβο ρε συ!!!", "Κι'εγώ θα παραιτηθώ αύριο!", δηλώνει ο Π. που φοβάται πως όλη του τη ζωή θα είναι κομπλεξαρισμένος που δεν έχει δουλέψει πολύ νύχτα, οπότε αφήνει το δικηγορικό γραφείο που εργάζεται για τρεις κι'εξήντα (δεν είχα ιδέα πόσα παίρνουν οι νέοι δικηγόροι, φρίκαρα!) και από αύριο αντί να λέει "Φεύγω, δουλεύω αύριο", θα λέει "Φεύγω, δουλεύω σε λίγο"!
Σήμερα το πρωί, με καθαρό κεφάλι και χωρίς το παρεάκι, συνειδητοποίησα την οικονομική καταστροφή που προκάλεσα στον εαυτό μου και με ζώσανε τα φίδια.
Κι'εχω πολλή ώρα ελέυθερη σήμερα, να μείνω σπίτι και να αφήσω στα φιδάκια άπλετο χρόνο να καλέσουν τις οικογένειες, τους φίλους και τους γνωστούς τους και να κάνουν πάρτυ στο κεφάλι μου.
Ευτυχώς έχω φρέσκια τη χτεσινή βραδινή διαδρομή Χολαργός-κέντρο, ένα τέταρτο απόλυτης ευτυχίας!
ΥΓ: Δεν ψάχνω ακόμη για δουλειά, ψάχνει όμως ο Αντώνης μας που προηγείται γιατί σκάει και ο διάδοχος όπου να'ναι, για το νού σας!
ΥΓ2: Το Σάββατο, πολύ αργάμιση, τα έπινα στο Νίξον και άκουσα τη διπλανή παρέα να ετοιμάζεται για Κ44 να συναντήσει άλλους...καμιά τριανταριά μπλόγκερς.
Εμένα με ξέρετε, δεν το'χω με τις μπλογκοσυναντήσεις, αν ήταν όμως κάποιος από'σας ελπίζω να περάσατε καλά. Γύρω στις 7 το πρωί πάντως είχε ακόμη κόσμο έξω από το Κ44 ( μου φαίνεται πως τελικά, μετά από πολύ-πολύ καιρό, πολύς κόσμος το καραγούσταρε αυτό το Σάββατο,κι'εμένα ήταν απ'τις καλύτερες εξόδους εδώ και καιρό, τα είχε όλα!)

Tuesday, September 16, 2008

GET A LIFE YOU LOSER...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΤΑΙΓΑΝΙΔΗΣ

Χρυσός Ολυμπιονίκης στα 100μ ελεύθερης κολύμβησης στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ένα από τα 6 του συνολικά μετάλλια ( 2 χρυσά, 1 ασημένιο και 3 χάλκινα). Ακολουθούν 3 χρυσά, 5 ασημένια και 4 χάλκινα σε διάφορα αθλήματα. Σύνολο 18 μετάλλια. 18! 18! Δυστυχώς, ο Μπόμπ Βουλγαράκης και η μπιζουτιέρα της μονής Βατοπαιδίου τους έχουν στερήσει το (τεράστιο) 'μπράβο' που θα έπρεπε ν' ακούσουν.Δύσκολες εποχές για ήρωες.
υγ: Εδώ θα βρείτε τα μετάλλια και τους Ολυμπιονίκες μας
Αντέγραψα ασύστολα και θρασύτατα από το Νανάκο μας το παραπάνω κείμενο και δε σταμάτησα εκεί, έκλεψα ΚΑΙ τη φωτογραφία!
Θέλω με τη σειρά μου, όπως κάνατε πολλοί τις τελευταίες ημέρες, να καταθέσω την πίκρα μου για τη μεταχείριση των αθλητών των Παραολυμπιακών Αγώνων.
Εργάστηκα και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και από τότε τους σιχάθηκα εντελώς. Προτείνω να καταργηθούν πάραυτα. Και να μείνουν μόνο οι Παραολυμπιακοί. Απολαμβάνοντας την προβολή και τη σημασία που τους αξίζει. Όχι μόνο από τους σπόνσορες, τα ΜΜΕ και τους διαφημιστές. Αλλά και από 'μας.
Αλλιώς να σταματήσουμε να κοροιδεύουμε τα παιδιά.
Και τώρα stop.
Γιατί το θέμα που με απασχολεί απόψε είναι άλλο.
Ο Π. δεν είναι φίλος μου. Είναι φίλος φίλων. Η μάλλον, τώρα πια είναι δύσκολο να είναι φίλος οποιουδήποτε. Γιατί δεν είναι καλά. Και δε θα είναι ποτέ ξανά.
Πριν πέντε χρόνια περίπου ένας μεθυσμένος μαλάκας που κοιμήθηκε στο τιμόνι, έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο τουΠ. Τον γλυτώσανε στο τσάκ. Βρισκόταν αρκετές μέρες σε κώμα, ενώ οι δικοί του μάθαιναν πως η σπονδυλική του στήλη είχε παραλύσει. Ο Π. δεν επρόκειτο να περπατήσει ποτέ ξανά. Ξύπνησε. Γρήγορα κατάλαβε την αλήθεια. Τη διάβασε στα μάτια των δικών του. Την ένιωσε. Την είδε, όταν αντίκρυσε για πρώτη φορά το αναπηρικό καροτσάκι.
Τον αχώριστο από τότε σύντροφό του.
Όλοι έπεσαν πάνω του, γονείς, αδέρφια, φίλοι, ψυχολόγοι-και πάλι ψυχολόγοι- και πάλι ψυχολόγοι...
"Η ζωή δε σταματάει ποτέ, παρά μόνο όταν το θελήσουμε", ήταν το σλόγκαν της εποχής.
"Φαντάσου να είχες μείνει τυφλός", το σύνηθες επόμενο.
Και ο Π. τα υπέστη όλα. Τα πλαστικά πόδια, τη φροντίδα των δικών του, τις καθημερινές επισκέψεις των φίλων και τις πρώτες βόλτες, περίπου ένα χρόνο μετά.
Και τις φυσιοθεραπείες, ατέλειωτες, παντοτινές φυσιοθεραπείες...
Κατά τη διάρκεια του τέταρτου χρόνου ο Π. κατέβασε παροχή. Δήλωσε πως δεν αντέχει άλλο. Και πως θέλει να πεθάνει. "Μα γιατί???, πανικοβλήθηκαν όλοι, αφού τα παέι καλά."
Απλώς δεν την παλεύει. Προσπάθησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια και απλώς δεν την παλεύει, τους εξήγησε υπομονετικά. Βαρέθηκε. Κουράστηκε. Από τι καθημερινές επισκέψεις συγγενών και φίλων. Από τη φροντίδα της μάνας του. Από τα πανηλίθια μαθήματα κεραμεικής, κατασκευής κοσμημάτων, φωτογραφίας και διάφορα άλλα τα οποία τον ικέτεψαν οι γονείς του να παρακολουθήσει. Για να βρει κάποιο ενδιαφέρον. Κουράστηκε από τις γελοίες προσπάθειες των φίλων του να τον σέρνουν στη θάλασσα όταν καλοκαιριάζει, να τον βάζουν μέσα, να παίζουν μπαλίτσα και να συμπεριφέρονται όπως παλιά. Δεν είναι όπως παλιά. Και ο κόσμος σην παραλία τον κοιτάζει. Βαρέθηκε τη φυσιοθεραπεία. Ούτως η άλλως το ξέρει πως δε θα ξαναπερπατήσει. Αντε κι'έγινε λίγο καλύτερα, ο.κ, και μετά? Κενό. Σιχάθηκε να κατεβάζει μουσική. Τίγκα στα καψουροτράγουδα, έχει ξεχάσει πως είναι. Όχι το να είσαι καψούρης, όλα τα υπόλοιπα. Και η τηλεόραση μία απ'τα ίδια. Το 90/100 του προγράμματος αφιερωμένο σε έρωτες, πάθη και άλλα τέτοια σοβαρά προβλήματα. Τέρμα κι'αυτή.
Τον αθλητισμό ανέκαθεν τον σιχαινόταν. Ίσα κανένα μπασκετάκι με τα φιλαράκια να λέμε ότι κάνουμε και κάτι αντρικό. Α χα χα, θυμάται εκείνη τη φορά που τον πήραν τα παιδιά όλο χαρά να πάνε για μπάσκετ, με το καροτσάκι. Φιάσκο. Γελούσαν όλοι σα νήπια, έκανε πως γελούσε κι'εκείνος να μην τους απογοητεύσει. Πάλι. Φυσικά δε δέχτηκε να ξαναπάει. Του'χουν πρηξει τ'αρχίδια αλλά δεν πρόκειται να ξαναπάει.
"Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε πια...μου απάντησε συλλογισμένος ο κοινός μας φίλος προχθές που βρεθήκαμε μετά από καιρό και τον ρώτησα τι κάνει ο Π. Ολοκληρωτική άρνηση. Έχει να βγει από το σπίτι τόσους μήνες. Έδιωξε το φυσιοθεραπευτή. Μιλάει άσχημα στους δικούς του. Μόνο τον ψυχολόγο δέχτηκε δυο - τρεις φορές καιμετά τον έστειλε κι'αυτόν. Δεν του προσφέρει τίποτα, λέει, ούτως η άλλως αυτός είναι πιο έξυπνος. Δεν κάνει τίποτα. Είτε κοιτάει το ταβάνι όλη τη μέρα, είτε σερφάρει στα μπλόγκς ( δική μου ιδέα και ο Π. έχει κολλήσει εδώ και δύο χρόνια περίπου...). Διαβάζει πολύ. Και μπλόγκς, - το press gr, το g700, το prezatv είναι τα αγαπημένα του- αλλά και τα παλιά του βιβλία. Ιστορία κυρίως. Και μετά ψάχνει κι'άλλες πληροφορίες στο νετ.
Καμιά φορά όμως πέφτει σε κενό αέρος. Περνάνε μέρες και δεν κάνει απολύτως τίποτα. Ταβάνι- ταβάνι- ταβάνι. Οι δικοί του κοντεύουν να πεθάνουν, "Τι έφταιξε, λένε, αφού στην αρχή προσπαθούσε"...
Κι'εδώ επεμβαίνει το patsiouri. Με νεύρα, όπως πάντα.
Τί έφταιξε???????
Μα ακριβώς το ότι προσπαθούσε. Με το ζόρι. Να κάνει ότι θέλατε εσείς. Ότι σας είπαν οι ψυχολόγοι. Να βρει άλλες χαρές της ζωής. Ε λοιπόν δε μπορεί κύριοι. Καταλάβετέ το επιτέλους. Ναι, αξίζουν συγχαρητήρια στο Χαράλαμπο, σε όλα τα παιδιά της Παραολυμπιάδας, στους ανάπηρους που πίνουν το καφεδάκι τους έξω (αν τα καταφέρουν φυσικά στο κωλοχανείο που ζούμε), στους ανθρώπους που έχουν συμβιβαστεί με την αναπηρια τους και προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους, στον οποιοδήποτε ΑΜΕΑ μπόρεσε να δουλέψει, να πάει εκδρομή, να κάνει οικογένεια...Ειλικρινά τους αξίζουν όλα τα μπράβο του κόσμου.
Όμως υπάρχουν και άνθρωποι που ανήκουν σε ένα άλλο είδος.
Σ'εκείνους που κάποτε τα είχαν όλα. Και που δεν έχουν υπομονή να παλέψουν. Γιατί είναι ο χαρακτήρας τους έτσι, δε μπορούν να συμβιβαστούν με τα λιγότερα. Τα θέλουν όλα. Έβρισα το φίλο μου υπερασπίζοντας τον Π. "Αφήστε τον ήσυχο επιτέλους, δεν τον λυπάστε???" ούρλιαξα θυμωμένη. Τόσο γκαγκά είστε??? Σας κάνει τα χατήρια τόσα χρόνια, τόσα χρόνια, Χριστό δεν έχετε καταλάβει??? Ο άνθρωπος δεν είναι καλά. Όσο προσπάθησε προσπάθησε, τέρμα! Κατάλαβαίνεις τι σου λέει? ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΕΙ ρε παιδάκι μου, δε μπορείτε να σεβαστείτε αυτό του το δικαίωμα για μια φορά???????
Και το πιστεύω απόλυτα. Τον ήξερα τον Π. πριν το ατύχημα. Ένας κούκλος ζωντανός, αρχιδάκι με τις γκόμενες, τις είχε πέντε-πέντε, το χιουμοράκι του, το τσιγαράκι του, τα ποτάκια του, τη μηχανούλα του, τη δουλίτσα του και την ωραία του τη ζωούλα. Ξαφνικά τα χάνει όλα. Είναι απόλυτα εξαρτημένος από τη μάνα του. Τη λυπάμαι ειλικρινά γι'αυτό που περνάει αλλά πριν το ατύχημα δεν τη συμπαθουσα καθόλου. Μια κατινάρα και μισή ήταν, κουτσομπόλα του ελέους που χωνόταν συνέχεια στις ζωές των παιδιών της γιατί δεν είχε με τι ν'ασχοληθεί. Δεν ξέρω τι κάνει με τον Π. τώρα που τον έχει του χεριού της, ελπίζω όχι αυτό που σιχαινόμαστε όλοι, να τον πρήζει μπίρι-μπίρι όλη μέρα για ένα κάρο μαλακίες.
Φυσικά ο Π. δεν έδειξε ποτέ την παραμικρή συμπάθεια σ'αυτό που αποκαλούμε "κουλτούρα", άντε να τον έσουρνε κανα μωράκι σινεμά και μέχρι εκεί. Αισθάνομαι σα ν'ακούω στ'αυτιά μου τα καντήλια που θα κατέβαζε στα μαθήματα κουκλοθέατρου, στη χορωδία, στην κεραμεική και όπου αλλού τον σούρανε για να βρει τη χαρά της ζωής, χωρίς να τον περιμένει το δωράκι μετά. Γιατί ο Π. έχει να γαμήσει πέντε χρόνια. Και δε θα ξαναγαμήσει ποτέ. Το κακό είναι πως όταν έχεις ζήσει πολλά καλά γαμήσια, δεν τα ξεχνάς. Τα έχει ξεχάσει κανείς σας???? Ούτε ο Π. λοιπόν. Κι'ας δέχτηκε να πάει μερικές φορές σε ένα σύλλογο αναπήρων " Να γνωρίσεις καμιά κοπελίτσα, να κάνετε παρέα αγόρι μου..."
Τι θέλω να πω με όλα αυτά? Υπάρχουν δυνατοί χαρακτήρες. Που δε λυγίζουν. Και μπράβο.
Υπάρχουν όμως και οι αδύναμοι. Δε φταίνε, έτσι γεννήθηκαν. Όπως άλλοι δε τρώμε το ψάρι, άλλοι δε φοράμε ποτέ φούξια, άλλοι δεν το'χαμε ποτέ με τα Μαθηματικά...εκείνοι δεν το'χουν με τη δύναμη της ψυχής. Και πολύ απλά, δεν την παλεύουν. Ο Π. σε λίγο θ'αρχίσει να ικετεύει κάποιον να τον απαλάξει από το μαρτύριό του. Όπως στις ταινίες. Δε θα του έκανα τη χάρη, ακόμη κι'αν ήμουν μάνα του η αδερφή του. Ίσως, αν η κατάστασή του παρέμενε έτσι πολλά χρόνια, να έμπαινα κάποια στιγμή στον πειρασμό. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως έχω βάσιμες υποψίες πως ανήκω κι'εγώ στην κατηγορία αυτή, των αδύναμων.
Το σκεφτόμουν όταν περίμενα τη βιοψία μου, πάει ένας χρόνος και. Πως θα ήταν η ζωή μου με την αρρώστια, το κομμένο στήθος, την αναπηρία ή ότι άλλα εφιαλτικά σενάρια μου περνούσαν από το μυαλό. Το πιο πιθανό είναι να ήταν σαν του Π. Είμαι τόσο νευρική και υπερκινητική που αποκλείεται να την πάλευα. Επίσης σιχαίνομαι τον αθλητισμό. Και το κουκλοθέατρο. Και τη χορωδία. Και μου αρέσει ο σεξ. Και αν ο μη γένοιτο μου συνέβαινε κάτι παρόμοιο, το τελευταιο που θα ήθελα να βλέπω στα μάτια των γύρω μου θα ήταν αυτή η σιωπηλή σιχαμένη παρότρυνση..."GET A LIFE YOU, LOSER..."
Μόνο που θα είχαν αποκλείσει έντελώς μία πιθανότητα.
ΝΑ ΜΗ ΓΟΥΣΤΑΡΩ.
Και να θέλω να σταματήσει η γη να κατέβω.
Φιλιά...

Monday, September 8, 2008

ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ.......




O OTE γαμιέται!




Η ADSL γαμιέται!




Η Connex το ίδιο!




Θα αργήσω λιγάκι να επανέλθω στην παρέα μιάς και το θεματάκι μας θέλει συνεργείο και τα παιδιά αντιμετωπίζουν φόρτο εργασίας.




Πριν μία ώρα ήμουν έτοιμη να ανεβάσω ένα πόστ όλο νεύρα και τσαντίλα από το φιλiκό pcακι που με φιλοξενεί αυτή τη στιγμή.




Μέχρι τη στιγμή που χτύπησε το κινητό.




Και μου θύμισε πως η ζωή είναι ωραία!!!!!




Και οι άνθρωποι γύρω μας υπέροχοι!




Ότι και να σας πούμε θα είναι φτωχο Κύριε Καφετζόπουλε,
Κυρία Κοκκινοπούλου, Κύριε Κουντούρη και Κυρία Βίκου.




Υποκλίνομαι ταπεινά στο Μεγαλείο Σας...




Το καλό που κάνατε θα σας το ανταποδώσει η ζωή από χίλιες μεριές.




Ότι εύχομαι για μένα, τα δεκαπλάσια εύχομαι και για σας, μέσα από τα βάθη της ψυχής μου...




Ο ΚΥΡΙΟΣ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Η ΚΥΡΙΑ
ΚΟΚΚΙΝΟΠΟΥΛΟΥ
ΥΙΟΘΕΤΗΣΑΝ ΤΟ ΛΗΟ.




ΤΟ ΛΗΟ ΜΑΣ.
ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΜΜΕ ΚΑΙ ΚΑΝΑΛΙΑ...
ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ...




ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΠΩ ΠΩΣ ΔΕΝ ΑΝΗΣΥΧΩ ΠΙΑ ΚΑΘΟΛΟΥ?????




ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ????????


ΥΓ: Ο Δήμαρχος Πόρου Τελικά Πλήρωσε Τα Έξοδα Του Λήο.....

Monday, September 1, 2008

Καλό μήνα κύριε Δήμαρχε του Πόρου!

Δεν έχω την ευκαιρία να βρίσκομαι συχνά κοντά σε υπολογιστή αυτές τις μέρες.
Θα επανέλθω σύντομα.
Aa-duck σ'ευχαριστώ πολύ πολύ πολύ για το σχόλιο!
Δυστυχώς μπήκα κι'εδώ και μου κόπηκε η χαρά...
Ελεεινό λαμόγιο του ελέους...τον βλέπω βουλευτή πολύ σύντομα...
Στρατηγός, να το θυμάστε.
Όποιος έχει χρόνο, του σκάει κι'ένα τηλεφωνάκι, ναί?
Θα το κάνω κι'εγώ, θα σιγοψηθεί σιγά σιγά στα καζάνια της κόλασης μαζί με την Κυρά Της 'Ανδρου!
Και αν χρειαστεί κάτι για το Λήο (δείτε, ένας κούκλος έχει γίνει! ) θα σας ενημερώσω.
Φιλούρες!

το mail του δημάρχουmayorpor@otenet.gr
το mail του δήμουdimporu1@otenet.gr
Δημαρχείο ΠόρουΤηλ. : 22980-22250, 22220
Fax : 22980-25353

Friday, August 22, 2008

LIVE YOUR MYTH IN GREECE


Τι σπλατεριά καλοκαίρι ήταν αυτό από εκατό μεριές?
Τι στις ειδήσεις, τι real life…τα είδα όλα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φίλη μου την Ε. που τη ντύνουμε νυφούλα στις 6 του Σεπτέμβρη και θα μας χαρίσει ένα αξέχαστο τριημεράκι στην αγαπημένη μας παραλία (που κατα βάση είναι χάλια αλλά πάνω της μεγαλώσαμε), στο αγαπημένο μας ξενοδοχειάκι ([που κι’αυτό χάλια είναι αλλά το έχουν χτίσει και ανακαινίσει εκατό φορές οι αναμνήσεις μας και μια ζωή αναρωτιόμαστε πως θα αντιδρούν τα εγγόνια μας που σίγουρα θα κάνουν παρέα με τα εγγόνια των σημερινών ιδιοκτητών και φίλων, όταν τα φαντάσματά μας θα ξεπετάγονται και θα ρωτάνε «Μπουουου, γιατί κάθεσαι στο σκαμπώ μου???» αφού ΣΤΑΝΤΑΡ θα το’χουμε στοιχειώσει, δεν υπάρχει περίπτωση…όπα, το’χασα, πού είχαμε μείνει…ά, στην Ε. και το Σ. που κάνουν την ύστατη προσπάθεια να με πείσουν πως μπορώ κι’εγώ να απολαύσω μερικές μέρες ενός ήσυχου μικροαστικού καλοκαιριού αφού το υπόλοιπο ήταν ΣΧΕΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ!

Πάντα ήμουν ΄ενας πολύ ευδιάθετος, ήρεμος και συνεννοήσιμος άνθρωπος. Τα γλομπάκια που μου ανάβουν τις περιόδους που πήζω στη δουλειά, κατεβάζουν παροχή από το πρώτο δευτερόλεπτο που εγκαταλείπω την τίμια εργασία μου. Όταν δε εγκαταλείπω την Κόλαση (έτσι αποκαλώ την Αθήνα από τέλη Μάη ως τέλη Σεπτέμβρη, κατά τα’άλλα τη λατρέυω) νιώθω σαν δέκα Μητέρες Τερέζες μαζί, έτοιμη να σκορπίσω απλόχερα την αγάπη και την καλή μου διάθεση παντού, ακόμη και στους εχθρούς!

Αμ δε! Φέτος η ζωή είχε άλλα σχέδια…
Και θέλω τη γνώμη σας γι’αυτό.
Εγώ παραφρόνησα ξαφνικά ή κάποιοι γαμημένοι νησιώτες ιδιοκτήτες ξενοδοχείων η ενοικιαζόμενων ή ξενοδοχείων πάσχουν από την ασθένεια του Ναπολέοντα που είχε κι’ένα λόγο να είναι μεγαλομανής, αυτοκράτορας, remember??????????????????
Δεν έχω τσακωθεί ποτέ στη ζωή μου στις διακοπές ή σε κάποια έξοδό μου, ποτέ.
Αντιθέτως, απεχθάνομαι τον κόσμο που βγαίνει έξω έτοιμος να ξεκαβλώσει πάνω στον κάθε δυστυχή σερβιτόρο, υπάλληλο, πωλητή κτλ που είναι αναγκασμένος να τον υποστεί.
« Το επίπεδο του ανθρώπου διαφαίνεται μόνο από ένα πράγμα», υποστηρίζει ο τρισμέγιστος Χατζηφωτίου στο υπερπόνημα «Το Κολωνάκι πριν την Άλωση».
Από το πώς μιλάει στο σερβιτόρο.
Και έχει απόλυτο δίκιο.
Δεν έχω παραπονεθεί ποτέ και για τίποτα σε μαγαζί (εκτός αν ήταν κάτι συνταρακτικό που δε’μου ρχεται αυτή τη στιγμή…). Αποφεύγω συστηματικά τις παρέες κακογαμημένων που με το που κάθονται κάπου αρχίζουν τη μουρμούρα: Τα καθίσματα είναι άβολα, Το φαγητό είναι χάλια (ΠΑΝΤΑ όμως!), το ποτό είναι δυνατό/ελαφρύ/ντεμί αλλά εγώ το ήθελα δυνατό, ο καφές τα ίδια, ο σερβιτόρος δε μας είδε στα πρώτα δύο λεπτά…Προσωπικά θεωρώ πως όποιος δίνει σημασία στις λεπτομέρειες γενικώς, χάνει την ουσία. Κανόνας.
Το ίδιο ισχύει και για τη θάλασσα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό το ψείρισμα «Μμμμ…όχι εκεί, δεν είναι καλή η θάλασσα, όχι εκεί, σηκωνει κύμα, όχι εκεί, δεν είναι ωραίο το μπαράκι, όχι εκεί, ο Τζίμης πριν πέντε χρόνια είχε βρει μια καπότα να επιπλέει…»
Χαίρω πολύ ρε παιδιά, κι’εγώ έπαθα πλάκα με το Σίμο και το Κάθισμα αλλά όταν ΒΡΑΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ και θέλω να ρίξω τη βουτιά μου δε βλέπω όμορφη και άσχημη παραλία, ούτε θάλασσα με κύματα η χωρίς, θέλω απλά να ΔΡΟΣΙΣΤΩ, γκέγκε?????? Και το μόνο που μπορεί να με αποθαρρύνει είναι η ΚΑΦΕ θάλασσα, τίποτ’άλλο!

Με όλα αυτά θέλω να αποδείξω πως είμαι ο πιο βολικός άνθρωπος στον κόσμο, οπότε και είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως και στα δύο νησιά που επισκέφτηκα φέτος παραλίγο να γίνω δολοφόνος. Τη δεύτερη φορά μάλιστα, απείλησα τη διεύθυνση του ξενοδοχείου μας πως εφ’όσον δουλεύω πάλι το Σεπτέμβρη δεν έχω κανένα πρόβλημα να αράξω στα σκαλοπάτια τους και να διηγούμαι σε ‘όλους τους υποψήφιους πελάτες μεχρι τότε, τι μας κάνανε. Ένα πράγμα σιχαίνομαι σ’αυτή τη ζωή και φέτος το βρήκα μπροστά μου δις, τους κολόβλαχους που ενώ τους έχεις ήδη αφήσει ένα σκασμό λεφτά, εκείνοι ζητούν κι’άλλα, κι’άλλα, κι’άλλα…Ανθρώπους στην ηλικία των γονιών μου που ούτε για 200, ούτε για εκατό, αλλά για πέντε και δέκα ευρώ, είναι ικανοί να σε κοιτάξουν γαλήνια στα μάτια και να σου πούν «Μα τι όμορφο το σιέλ μπλουζάκι σου», αφήνοντάς σε να ωρύεσαι εκτός εαυτού «Μα είναι ΚΟΚΚΙΝΟ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΚΟΚΚΙΝΟ» και η παρέα σου να ψιθυρίζει καθυσηχαστικά «Έλα μωρέ, παραδέξου το πως είναι σιέλ να πάει στο διάολο η τρελή», αλλά εσύ κοντεύεις να πετάξεις ανεύρυσμα από έκπληξη και την οργή σου και όχι, αυτή τη φορά δε θα το αφήσεις έτσι, αυτή τη φορά δε θα δείξεις ανωτερότητα, θέλεις να βγεις στα κανάλια με το κόκκινο μπλουζάκι και να ζητησεις δημοψήφισμα, είναι ΚΟΚΚΙΝΟ Η ΣΙΕΛ???? ΚΙ’ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΘΑ ΒΡΩ ΠΟΤΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΟΥ????????
Τελικά το βρήκα, αλλιώς θα ήμουν φυλακισμένη ακόμη στο Α.Τ της Άνδρου για φόνο ή θα με είχαν μεταφέρει εδώ χωρίς να με αφήσουν να σας εξηγήσω.
Πράγμα που θα γίνει΄ούτως η άλλως στο επόμενο πόστ γιατί τώρα τα θυμήθηκα και συγχίστηκα.

Στο προηγούμενο νησί, μείναμε σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Το δεύτερο πρωινό ξύπνησα με το κεφάλι βαρύ και αναφώνησα όλο χαρά «Αχ, κοιμήθηκα σαν πουλάκι!»
Μετά είδα τις πεταμένες και ανοιγμένες τσάντες και δεν είδα τα πορτοφόλια μας, που φυσικά έλειπαν…Τότε συνειδητοποίησα πως είχα κοιμηθεί σα ΝΑΡΚΩΜΕΝΟ πουλάκι…Sheet…Όλοι μας φέρθηκαν υπέροχα, εκτός από την ιδιοκτήτρια του συγκροτήματος η οποία δεν επικοινώνησε ποτέ μαζί μας παρά τα εκατό μηνύματα που αφήσαμε στα παιδιά της…Ονοματάκι και συγκρότημα στα προσεχώς.
Πιο πολύ τα’χω (ΚΑΙ) μ’αυτήν παρά με τους διαρρήκτες…
Κι’όλα αυτά αναμεμειγμένα μαζί με εκατοντάδες βαμπίρικες πληροφορίες από τον έξω κόσμο, σκυλιά που τα καίνε ζωντανά ή τα κρεμάνε στα δέντρα ή τα σουβλίζουν, κτηνώδεις δυνάμεις-ογκώδεις άγνοιες που σκοτώνουν στο ξύλο εικοσάχρονα παιδάκια, ένας πατέρας που δεν τους ρίχνει ούτε ένα γαμωσταυρίδι , αντιθέτως ευχαριστεί τον ΥπερΠολιτισμό μας (σόρι παιδιά, εγώ τόση ανωτερότητα δεν την αντέχω…), ψυχοπάθείς να κόβουν βόλτες κρατώντας στα χέρια τους το κομμένο κεφάλι μιας εικοσιπεντάχρονης μικρούλας και όλα αυτά σα χορωδία να τραγουδούν ζωηρά: « LIVE YOUR MYTH IN GREECE…”.

Σοβαρά τώρα παιδιά, κάτι τρέχει με τα νησιά μας. Τουλάχιστον.
Και μια ματίτσα εδώ...

Saturday, August 9, 2008

...


ΣΟΣ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΕ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔI
SOS ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ ΕΤΩΝ 3 ΟΠΟΙΟΣ ΕΙΔΕ ΤΟ ΑΓΓΕΛΟΥΔI ΑΣ ΕΠΙΚOIΝΩΝΗΣEI 10-56 ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ
Ονοματεπώνυμο:
ΖΑΧΑΡΕΝΙΑ ΧΑΤΖΗΝΙΚΟΛΑΟΥ
Ημερομηνία Γέννησης: 27/3/2005
Χρώμα μαλλιών: Καστανά σκούρα
Ημερομηνία εξαφάνισης: 2/8/2008
Χρώμα ματιών: Καστανά
Στις 02/08/2008, η Ζαχαρένια Χατζηνικολάου 3,5 ετών απήχθη από τον πατέρα της, ο οποίος δεν έχει την επιμέλεια της. Η Ζαχαρένια κατοικούσε στην Κω και υπάρχουν ενδείξεις ότι μπορεί να φύγουν στο εξωτερικό με αλλοδαπή κυρία η οποία έχει ένα κοριτσάκι στην ίδια ηλικία.
Η Ζαχαρένια έχει ύψος 1μ. και ζυγίζει 16,5 κιλά. Η Ζαχαρένια έχει σγουρά σκούρα καστανά μαλλιά μέχρι το λαιμό και καστανά μάτια. Την ημέρα της αρπαγής φορούσε κόκκινο φόρεμα και κόκκινα πέδιλα.

Friday, August 1, 2008

ΘΑ ΤΑ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ!


Και για να τελειώνουμε (προς το παρόν) με τα ζωάκια. Ο Λήο σε λίγο καιρό θα χρειαστεί οικογένεια. Ένα (η περισσότερα) καλό και σωστό αφεντικό που δε θα τον αφήνει μόνο του.
Δεν υπάρχει όμως ο Λήο μόνο. Όσοι δεν έχουν την τύχη να τον αποκτήσουν, μπορούν κάλλιστα να μαζέψουν κάποιο άλλο δυστυχισμένο αδέσποτο
Όσοι γουστάρουν ράτσα, μια Ελευθεροτυπία να πάρετε την Κυριακή και χαρίζονται άπειρα.
Προσωπικά αηδιάζω όταν διαβάζω αγγελίες του στυλ «Η πανέμορφη γκριφόν Λούσυ μας γέννησε 8 κουταβάκια και ψάχνουμε σπίτι! Υιοθετήστε τα!»

ΕΣΥ χρυσέ μου που δε φρόντισες να ΣΤΕΙΡΩΣΕΙΣ τη μικρή σου Λούσυ είσαι για πολλά κλωτσίδια…Τόσα αδέσποτα γεννιούνται γιατί κανείς δε βρέθηκε να στειρώσει τη μαμά τους όταν έπρεπε. Τόσα αδέσποτα υπάρχουν γιατί όταν δε βρεθεί κάποιος να υιοθετήσει τα μικρά της μικρής σου Λούσης, τα πετάς στο δρόμο μαλάκα. Θεωρώ μεγάλη αλητεία το να ζευγαρώνει κάποιος σκυλιά ράτσας και να τα πουλάει η να τα χαρίζει.
Άσε άνθρωπέ μου τον κόσμο που θέλει σκύλο να περπατήσει στο δρόμο και στα παραπονεμένα ματάκια ενός βασανισμένου, πεινασμένου και διψασμένου αδέσποτου να βρει επιτέλους το «σκύλο του».
Αν κάποιος βολεύεται μόνο με σκυλιά ράτσας τότε μιλάμε για μεγαλύτερη ψωνάρα κι’απ’το Χάρη Σιανίδη. Περαστικά. Το’χει χάσει το νόημα.

Συμπέρασμα:

1: Βοηθάμε τα αδέσποτα όσο μπορούμε. Δύο πιατάκια με νερό και ζωοτροφή δεν είναι τίποτα. Σίγουρα θα συνεισφέρουν κάποιοι καλοί γείτονες.

2: Στειρώνουμε τα αδέσποτα της γειτονιάς μας αν δεν το έχει πράξει ο υπεύθυνος που επιδοτεί αδρά η Ε.Ε γι’αυτό το λόγο. Είναι φτηνή μία στείρωση αλλά σκεφτείτε, η δυστυχία δε θα διαιωνιστεί. Μετά τη στείρωση το ζωάκι πρέπει οπωσδήποτε να γυρίσει στην ίδια περιοχή και όχι σε μία άγνωστη.
Αν δεν έχετε μία, ρίξτε σύρμα και τα δίνω εγώ.

3:Ευθανασία.
Μη φρικάρετε.
Παλιά κι’εγώ ήμουν κατά.
Τώρα όχι πια.
Είναι καλύτερα να κοιμάσαι ήσυχος για πάντα χωρίς το φτωχό σου μυαλό ν’αναρωτιέται τι έφταιξες και σε ποιόν έκανες κακό παρά να είσαι καταδικασμένος σε θάνατο μαρτυρικό, από την πείνα, τη δίψα, τα βίτσια του κάθε άρρωστου.
Και για τον εαυτό μου το ίδιο θα διάλεγα.
Όπως ακριβώς θα έκανα έκτρωση αν ήξερα πως το μωρό μου θα γεννηθεί για να το κακοποιεί ο κάθε καταραμένος.
Όπως και η μάνα του Λήο θα έκανε έκτρωση αν ήξερε πως το κουταβάκι της θα γίνει φλαμπέ επειδή μέσα σε μια άρρωστη οικογένεια μεγάλωσε ένας άρρωστος ψυχάκιας.
Εχω δηλώσει και στο παρελθόν πως συμφωνώ απόλυτα με τις τελευταίες δηλώσεις του Δημήτρη Κολλάτου.
Μιλάμε ακριβώς για το ίδιο πράγμα.

4: Είστε όλοι πολύ εντάξει άτομα οπότε είναι περιττό να διευκρινίσω πως όποιος βρει χτυπημένο ζώο πρέπει να το μεταφέρει αμέσως στο Αττικό Νοσοκομείο Ζώων (210-6038023).Για επαρχία δε μπορώ να ξέρω, συμβουλευτείτε το 11888. Αν δεν οδηγείτε όπως εγώ υπάρχει και πετ-ταξί (6945333218). Τα νούμερα αυτά, καθώς και το νούμερο ενός κοντινού μας κτηνίατρου θα πρέπει να βρίσκονται αποθηκευμένα στο κινητό μας (Αν είστε φούλ, σας θυμίζω πως ο Θανάσης μετακόμισε, η Γιωργία παντρεύτηκε και η θεία Σταυρούλα πέθανε καλή της ώρα οπότε μπορείτε να αντικαταστήσετε τα νούμερά τους).

Αυτά….

To Πατσιούρι θα απουσιάσει για λίγο καιρό!
Πολλοί μου έχετε ζητήσει να βάζω labels στα κείμενά μου, ειδικά τα χιουμοριστικά!
Χαίρομαι που εκτιμάτε το θανατηφόρο χιούμορ μου αλλά ΔΕΝ ΞΕΡΩ να βάζω labels! Το ξέρω πως είναι πανεύκολο αλλά βαριέμαι να ασχοληθώ αυτή τη στιγμή!

Το Πατσιούρι TV λοιπόν θα παίξει επανάληψη σε παλιότερα ποστάκια! Διάλεξα μερικά χιουμοριστικά και εκείνα που έχουν συγκεντρώσει τα περισσότερα σχόλια οπότε προφανώς σας άρεσαν περισσότερο! Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι!

Πίσω Τσάκι:

Kαλά να περνάτε!
Kαι μην ξεχάσετε το petition, μια υπογραφούλα είναι!
Και μην ξεχάσετε το Λήο...

Friday, July 25, 2008

Ο ΛΗΟ...

UPDATE: Εδώ τα νεότερα ευχάριστα!
Ενα μεγάλο μπράβο και στο choice 4!
Και στο Τρωκτικό!

Τον γνώρισα σήμερα.
Γνωρίστε τον κι'εσείς.
Όποιος δε θέλει να δει το βίντεο, αν και είναι πολύ πιο ήπιο από τις φωτογραφίες, ας διαβάσει τον ίδιο το Ληο να αφηγείται την ιστορία του...
Η όλους τους Λήο που κυκλοφορούν σ'αυτή τη ζωή... στο "Ημερολόγιο ενός αδέσποτου".

Και μην ξεχνάτε
Δήμαρχος: mayorpor@otenet.gr
το mail του δήμου dimporu1@otenet.gr

και δήμαρχος Χανίων
mailto:dimos@chania.gr
mailto:tourism@chania.gr
γιατί οι ανωμαλάρες εχουν αποθρασυνθεί και σουβλίζουν και ψήνουν αδέσποτα ζώα με την απόλυτη ανοχή των πάντων...
Τι καλά του χρόνου να μην πατήσει τουρίστας ζωγραφιστός...
Και δε θα πατήσει μάλλον, πηγαίντε κι'εσείς εκεί, γίνεται πανικός.
Ευχαριστώ Αθηνά!