Monday, May 28, 2007

ΤΟ Ε.Σ.Υ ( ΔΕ ) ΝΟΣΕΙ ( ΠΑΝΤΑ)


Λόγω της πολύ πρόσφατης περιπέτειας με την υγεία μου, οφείλω νομίζω να γράψω κι εγώ κάτι για το δημόσιο σύστημα υγείας, κάτι καλό αυτή τη φορά..
Το ξέρω πως στάθηκα τυχερή παρ’όλη την ατυχία μου, γιατί η αντιμετώπιση που ειχα από τις πρώτες ώρες, από τον οδηγό και το συνοδό του ασθενοφόρου που με μετάφερε ως και το διευθυντή της κλινικής στην οποία και νοσηλεύτηκα, ήταν κάτι παραπάνω από άψογη…Βελόνα στ’άχυρα βέβαια, δε διαφωνώ, αλλά νομίζω πως τους χρωστάω και από ‘δώ ένα μεγάλο ευχαριστώ…ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!

Για την εν γένει συμπεριφορά τους απέναντι στους νοσηλευόμενους αλλά και ειδικά απέναντι σε μένα, γιατί το Πατσιούρι φίλοι μου ήταν ο χειρότερος ασθενής που μπορούσε να τους τύχει! Είμαι καλή, υπομονετική, χρυσή, αλλά ένα πράγμα δεν αντέχω σ’αυτή τη ζωή, το σωματικό πόνο…και όταν τον περνάω σε τόσο τρομακτικό βαθμό λυπάμαι, λυπάμαι ειλικρινά τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου…πόσο μάλλον όταν είναι άγνωστοι και το μόνο που πασχίζουν είναι να κάνουν καλά τη δουλειά τους, αυτά…

Σκηνή 1η: Επείγοντα…3:30 μμ
Ουρλιάζω από τους πόνους, είμαι ξαπλώμένη σε ένα κρεβάτι και δίπλα μου είναι άλλες δύο κοπέλες, κι αυτές με πόνους στην κοιλιά. Ο γιατρός εμφανίζεται 5 λεπτά ακριβώς μετά τη τοποθέτησή μας εκεί. Μέσα στους πόνους μου παρατηρώ πως το μάτι του κόβει, αμέσως αισθάνομαι εμπιστοσύνη. Όντως, ψαχουλεύει την πρώτη κοπέλα, «εσύ ένα μπουσκοπάν και σπίτι σου..», συνεχίζει στη δεύτερη,» εσύ έχεις μία ελαφριά γαστρεντερίτιδα, 3-4 μέρες δίαιτα και σπίτι σου…», φτάνει και σε μένα…» Εσύ κορίτσι μου από πότε έχεις πόνους???»
«‘Εεεε, από προχτές τη νύχτα…»
« Και τώρα ήρθες???» Μπαίνεις χειρουργείο ΑΜΕΣΩΣ!
-Μα….πετάγεται η μαμά μου, έχουμε ένα γνωστό στο Ιατρικό και…
-Κυρία μου έχετε 5 λεπτα να αποφασίσετε, ή παίρνετε τις εξετάσεις και τρέχετε σφαίρα ή μένετε εδώ, το παιδί πρέπει να χειρουργηθεί ΑΜΕΣΩΣ!
(Πετάγομαι εγώ που πονάω τόσο που όχι Ιατρικό, νομίζω πως ούτε στη γωνία θα προλάβαινα να φτάσω..)
_Γιατρέ αν μείνω θα με χειρουργήσετε εσείς???
-Η εφημερία λήγει σε 5 λεπτά, αν βρώ όμως άλλον έναν που να μπορεί να μείνει ναί, θα σε χειρουργήσουμε μαζί…
Περιττό να σας πώ πως όλοι προσφέρθηκαν να μείνουν, μόνο ο ένας ζήτησε άν γίνεται να πεταχτεί ένα τέταρτο να πάρει τα παιδιά του από το σχολείο..επαναλαμβάνω πως το ωράριό τους μόλις είχε τελειώσει…

Τελικά με χειρούργησε ο πρώτος γιατρός μαζί με το διευθυντή της κλινικής, επειδή το περιστατικό ήταν σοβαρό, ενώ θα επέστρεφαν σπίτι τους στις 4, τελικά έμειναν μέχρι τις 11 το βράδυ και όλη νύχτα έπαιρναν τηλ. να ρωτήσουν πως πάω…

Σκηνή 2η: Τρείς μέρες μετά την επέμβαση, δωμάτιο νοσοκομείου, νύχτα…

Οι πρώτες δύο μέρες ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν, ήμουν ναρκωμένη, τι ευτυχία…αμυδρά μόνο θυμάμαι τους δικούς μου να μπαινοβγαίνουν σά σκιές, έναν πόνο, όχι αφόρητο όμως και ένα πολύ ήσυχο δωμάτιο στο οποίο είχε φροντίσει ο καλός γιατρός να μεταφερθώ για να μην έχω και φασαρία…Από την τέταρτη μέρα όμως έπρεπε να κοπεί η μορφίνη, οι εντολές ήταν πολύ αυστηρές, μου έριχναν κάποιες συμβατικές παυσίπονες αλλά τα είπαμε, το Πατσιουρι δεν την παλεύει…

Οι νοσοκόμοι και ο νεαρός γιατρός εκείνης της συγκεκριμένης νύχτας, ή θα με έχουν καταραστεί, ή θα πάνε καρφωτοί στον Παράδεισο…όταν είμαι σε απόγνωση μάλιστα γίνομαι πολύ εφευρετική για να πείσω τους άλλους να γίνει το δικό μου

-Πονάωωωωωωω….Κάντε μου εκείνη την ένεση…σας ικετεύω!!
-Νοσ : Δε γίνεται κοριτσάκι μου, δεν κάνει, ο κύριος Μ.είπε να μη σου κάνουμε όσο κι αν φωνάζεις, (ήδη τους ταλαιπωρούσα ένα τρίωρο…), η άλλη η ενεσούλα δε δε ανακούφισε??
_Όχιιιιι, πονάωωω, θα πεθάνωωωω…κάντε κάτιιιι, να δε βλέπετε (προσπαθώ να κρατήσω την αναπνοή μου, έχω μελανιάαασειειει…
-Ν: Δε μπορώ κουκλιτσα μου, δε μπορώ, τι να κάνω, πώς αλλιώς να σε ανακουφίσω???
-Σας παρακαλώωωω, έχω πολλά λεφτά μαζίμ μουουουου, πόσα θέλετεεεε, δε θα το πώ σε κανέναν, τ’ορκίζομαιαιαιαιαι..
-Ν(έτοιμη να βάλει τα κλαμματα), μα τι είναι αυτά που λές καρδούλα μου, θές να σου πώ ένα παραμυθάκι να κοιμηθείς???
-Θέλω ν’ανοίξεις το παράθυρο και να με βοηθήσεις να πέσωωωωω, θέλω να πεθάνωωωωω, βοήθησέ με να πεθάνωωωω, σε παρακαλώωωω…
-Ν( αυτή τη φορά βάζει τα κλάμματα..) Μη κοριτσάκι μου, μη λές τέτοια κι έχω και κορούλα στην ηλικία σου θα περάσει μάτια μου, δεν επιτρέπεται, το ξέρεις..
-( Την κοιτάζω με μίσος..) Για την κόρη σου θα το έκανες όμως,εεε ??? Ξαναπατάω τα κλάμματα, θέλω να πεθάνω τώραααα, γιατί σε μέναααα, θα σε πληρώσω όσο θές, σκότωσέ μεεε….
-Ν!: ( κλαίει με λυγμούς..) Θα σου έκανα αγάπη μου, θα σου έκανα, αλλά είμαι φτωχιά γυναίκα, χρωστάω παντού, αν το καταλαβαίνανε θα με διώχνανε και…(μου απολογείται τουλάχιστον ένα τέταρτο, μετά δεν αντέχει και φεύγει…τζίφος!)

Εμφανίζεται ο γιατρός, αμεσως αρχίζουν να λειτουργούν τα αλάρμ, αυτόν πρέπει να τον παίξω αλλιώς..ψυχραιμία!
Γ: Τι συμβαίνει εδώ…
-Πονάω αφόρητα , ξέρω πως οι εντολές είναι κάπως αλλά σας παρακαλώ, πάρτε ένα τηλ. τον κύριο Μ…
-Κούκλα μου τον έχουμε πάρει ήδη πόσες φορές για σένα, είναι κάθετος, νύχτα είναι, θα περάσει, προσπάθησε σιγά σιγά να κοιμηθείς αν μπορείς…
-Αστειεύεσαι μου φαίνεται, κοίταξε να δείς, δεν είμαι ούτε ψυχασθενής ούτε φαντασιόπληκτη, συγγνώμη κιόλας για τον ενικό αλλά βλέπω πως είμαστε κοντά στην ηλικία, είναι ασύλληπτος ο πόνος, το καταλαβαίνεις???ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ, σε παρακαλώ!
-Το ξέρω ρε σύ, το ξέρω, λογικό είναι, έχεις καταλάβει τι σου κάνανε?? Και μόνο που το πρόλαβες είναι θαύμα
-( Κοιτα ρε πούστη που δε μασάει με τίποτα, αναγκαστικά απελπίζομαι και βουρκωνω πάλι…)…καλύτερα να πέθαινα παρά αυτό, σε παρακαλώωωω να, εδώ είναι το κινητό μουουουου, πάρε όποιον θές από τον κατάλογο να σου πούν πως δεν είμαι τρελλήηηη, σε παρακαλώωωω, κάνε μου ευθανασία τότεεεεεε, δεν αντέχω τόσο πόνο…

Παρένθεση: Όσο αστείο και να μας φαίνεται τώρα, εγώ τότε τα εννοούσα, ο πόνος δεν παιζότανε παιδιά…το να πεθάνω ήσυχα ειλικρινά μου φαινόταν πολύ-πολύ καλή ιδέα, δεν αστειεύομαι καθόλου…

( Το be continued)

Friday, May 25, 2007

Wednesday, May 23, 2007

ΑΝ ΞΕΧΑΣΑ ΚΑΠΟΙΟΝ...







Αυρούλα, Μαράκι, Λαζίνιο,


νομίζω πως το ερωτηματολόγιο το χρωστάω σε σάς! ( έχει περάσει και καιρός βλέπεις...)

Αλλά τώρα σπιτάκι...τί ευτυχία, όλα θα γίνουν...λα λα λα!



1)Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;


  • Υγιές πρωινό ξύπνημα μετά από ένα καλό σέξ, ένα φραπέ και 2 Κάμελάκια…


  • 2)Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

  • Η Πουτάνα η ζωή…


  • 3)Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

  • Γελάω συνέχεια…σε ανησυχhτικό σημείο…


  • 4)Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;
    Ανυπομονησία, το θέλω ΕΔΩ, ΤΩΡΑ,Ο ΚΟΣΜΟΣ ΝΑ ΧΑΛΑΣΕΙ!


  • 5)Το βασικό ελάττωμά σας;

  • Αναβλητικότητα…δυστυχώς.


  • 6)Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

  • Σ’εκείνα που δε με θίγουν σαν άνθρωπο.


  • 7)Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

  • Με την Περσεφόνη ( 3μήνες εδώ, 3 εκεί…μιά χαρά!)


  • 8)Ποιοι είναι οι ήρωες σας σήμερα;

  • Όσοι υποφέρουν από καρκίνο των οστών.


  • 9)Το αγαπημένο σας ταξίδι;

  • Δε με πολυνοιάζει, με την κατάλληλη παρέα και στην εξωτική Αρτεμιδα…


  • 10)Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

  • Κάτι μου λέει πως τελικά έμειναν στο σκοτάδι…


  • 11)Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

  • Την αφέλεια..


  • 12)... και σε μια γυναίκα;

  • Το χιούμορ


  • 13)Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

  • Καρβέλας, Τον Αγαπώ γιατί μας δουλεύει όλους.


  • 14)Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

  • Δεν κατάφερα ποτέ να σφυρίξω γαμότο, ούτε να κάνω τσιχλόφουσκα, ούτε δαχτυλίδια καπνού…


  • 15)Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

  • Φοβερά Προστασία, Μανιώτης.


  • 16)Η ταινία που σας σημάδεψε;

  • Τρελλό γουήκ έντ στου Μπέρνι, το 2 κατά προτίμηση!


  • 17)Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;

  • Μποτερο γιατί βλέπω τις πατσές και ανατριχιάζω.


  • 18)Το αγαπημένο σας χρώμα;

  • Κεραμμιδί


  • 19)Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

  • Που έχω πολλούς φίλους και με αγαπάνε…


  • 20)Το αγαπημένο σας ποτό;

  • Ειδικά στο υγρό στοιχείο δεν έχουμε τέτοιες παραξενιές! Σιχαίνομαι πάντως τη σαμπούκα.


  • 21)Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

  • Μμμμμμμ…γιατί μένω πίσω στη ζωή εξαιτίας της αναβλητικότητάς μου…αλλά και πάλι…αγώνες έχουμε??? Ούφ!


  • 22)Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;

  • Τα Ανθρωπάκια….με διαφορά.


  • 23)Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

  • Καφεδάκια, σε πιο γραφικό δεν έχω!


  • 24)Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

  • Πως θα πάθει κάτι το Χοντρό Όνειρο.


  • 25)Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

  • Δυστυχώς σε πολλές, είμαι της εύκολης λύσης, άσε που δε μου αρέσει να στενοχωρώ τους άλλους τζάμπα όταν μπορώ να το αποφύγω.


  • 26)Ποιο είναι το μότο σας;

  • Μη φάς, έχουμε γλαρόσουπα.


  • 27)Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

  • Χωρίς πόνους και νοσοκομεία.


  • 28)Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

  • Δε νομίζω να προλάβαινε να μιλήσει ο έρμος..


  • 29)Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

  • Ήρεμων αποφάσεων...

Άχ, έχω πάσα κι από σας Ελαφίνι και τζότζα, ελπίζω να προλάβω να το φροντίσω γιατί έχει περάσει η φάση με τα παιχνίδια και μάλλον θα παίζω μόνη μου, το μόγγολο των blogs, φιλιά τρελλά!

Μμμμμμμ, μακάρι να είχα γράψει κάτι πιό σημαντικό σήμερα, γιατί κάτι πρέπει να αφιερώσω στη Γλαρένια...επιφυλάσσομαι...να'σαι καλά...

Friday, May 18, 2007

ΜΟΥ ΛΕΙΨΑΤΕ ΛΟΙΠΟΝ……



Πήγε Παρασκευή βράδυ, έ???
Πώς πέρασαν έτσι οι μέρες…
Τις μισές βέβαια από αυτές ήμουν ναρκωμένη…
Δε θυμάμαι και πολλά…

Την προηγούμενη Παρασκευή όμως γύρω στις 8 το βράδυ θυμάμαι…
Τις στιγμές λίγο πρίν με πιάσει η νάρκωση και φύγω χωρίς να ξέρω αν θα γυρίσω…
Πάνω από το θολωμένο κεφάλι μου πέντε-έξι καθηγητές πανεπιστημίου με τις χειρουργικές ποδιές να σχολιάζουν…

-Στο τσάκ το προλάβαμε, κοίτα ρε σύ νέο κορίτσι…
-Όχι ρε γαμότο, τα νύχια των ποδιών είναι βαμμένα, ασετόν και γρήγορα…

Ένα αντρικό χέρι να μου χαιδεύει τρυφερά το κεφάλι…

Τελευταία σκέψη μου εκείνοι που περιμένουν απ’έξω…η μαμά μου κλαίει…ο μπαμπάς μου μουδιασμένος της σφίγγει το χέρι…η αδερφούλα μου και τα παιδιά, όσοι πρόλαβαν να το μάθουν…βουρκωμένοι…και κάποιος άλλος πατάει το γκάζι σαν τρελός, σκίζει την άσφαλτο μήπως καταφέρει να με προλάβει...

Άραγε τους είχα πεί τώρα τελευταία πόσο τους αγαπώ???
Κάτσε να βγώ με το καλό και θα…………………….ώωωωπ………..
………………………………………………..


Ξύπνησα την Κυριακή το μεσημέρι.
Μάλλον είχα ξυπνήσει και νωρίτερα αλλά δε θυμάμαι τίποτα.
Όλα πήγαν καλά.
Το πρόλαβα.
Αν είχα αργήσει έστω και άλλη μία μέρα μου είπαν, μάλλον δε θα μαθαινατε ποτέ τι είχε απογίνει τελικά εκείνο το πατσιούρι….

Δυστυχώς η μετεγχειριτική μου πορεία θα είναι τόσο επώδυνη όσο και η εγχειριτική…
Θα σας τα γράψω κάποια στιγμή και με λεπτομέρειες , αλλά προς το παρόν συνοψίζω σε 3 λέξεις μόνο…
ΠΟΝΟΣ…ΠΟΝΟΣ…ΠΟΝΟΣ….
Υπήρξαν στιγμές, ελπίζω να μην υπάρξουν άλλες, που ευχαρίστως θα δεχόμουν να μου κάνουν ευθανασία εκείνη ακριβώς τη στιγμή για να μην υποφέρω άλλο…


Θα είμαι καθηλωμένη για πολύ καιρό σε ένα κρεβάτι, οπότε θα τα λέμε συχνά , αυτή τη στιγμή όμως που σας γράφω είμαι ακόμη στο νοσοκομείο με ένα δανεικό λάπ τοπ που μου έφεραν τα παιδιά για να περνάει λίγο η ώρα τώρα που μπορώ λιγάκι να ανασηκώνομαι…

Δεν έχω όμως ακόμη πολλή όρεξη…
Θα με συγχωρήσετε, έτσι????

Πάω μία βόλτα στα μπλόγκ σας και θα τα ξαναπούμε….

Πονάω..

ΥΓ: Και μην ξεχνάτε..η πρόληψη σώζει ζωές…τίμια…

Sunday, May 6, 2007

ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΣ


Το είδα στο blog της ladychill πρίν λίγες μέρες και έχω κολλήσει άσχημα...
Ένα πράγμα με ενοχλεί όσο τίποτα άλλο σε αυτή τη ζωή, ή μάλλον 2, το θράσσος και η γυφτιά...
Το παρακάτω έτυχε σε ένα φίλο της lady που έχει γράψει ένα υπέροχο post, για να μή γίνω όμως κι εγώ γύφτισσα και το αντιγράψω...όσοι πιστοί...πηγαίντε μία βόλτα.


"Μαμά πελάτισσα στο σούπερ μάρκετ που κουβαλάω προϊόντα, απευθυνόμενη στον εξάχρονo γιο της:«Να διαβάζεις, να μην γίνεις σαν κι αυτόν…»"


http://ladychill7.blogspot.com/


Εσείς αλήθεια, ποιά τιμωρία πιστεύετε πως αξίζει στην υπέροχη αυτή "κυρία" ?????