Λόγω της πολύ πρόσφατης περιπέτειας με την υγεία μου, οφείλω νομίζω να γράψω κι εγώ κάτι για το δημόσιο σύστημα υγείας, κάτι καλό αυτή τη φορά..
Το ξέρω πως στάθηκα τυχερή παρ’όλη την ατυχία μου, γιατί η αντιμετώπιση που ειχα από τις πρώτες ώρες, από τον οδηγό και το συνοδό του ασθενοφόρου που με μετάφερε ως και το διευθυντή της κλινικής στην οποία και νοσηλεύτηκα, ήταν κάτι παραπάνω από άψογη…Βελόνα στ’άχυρα βέβαια, δε διαφωνώ, αλλά νομίζω πως τους χρωστάω και από ‘δώ ένα μεγάλο ευχαριστώ…ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Για την εν γένει συμπεριφορά τους απέναντι στους νοσηλευόμενους αλλά και ειδικά απέναντι σε μένα, γιατί το Πατσιούρι φίλοι μου ήταν ο χειρότερος ασθενής που μπορούσε να τους τύχει! Είμαι καλή, υπομονετική, χρυσή, αλλά ένα πράγμα δεν αντέχω σ’αυτή τη ζωή, το σωματικό πόνο…και όταν τον περνάω σε τόσο τρομακτικό βαθμό λυπάμαι, λυπάμαι ειλικρινά τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου…πόσο μάλλον όταν είναι άγνωστοι και το μόνο που πασχίζουν είναι να κάνουν καλά τη δουλειά τους, αυτά…
Σκηνή 1η: Επείγοντα…3:30 μμ
Ουρλιάζω από τους πόνους, είμαι ξαπλώμένη σε ένα κρεβάτι και δίπλα μου είναι άλλες δύο κοπέλες, κι αυτές με πόνους στην κοιλιά. Ο γιατρός εμφανίζεται 5 λεπτά ακριβώς μετά τη τοποθέτησή μας εκεί. Μέσα στους πόνους μου παρατηρώ πως το μάτι του κόβει, αμέσως αισθάνομαι εμπιστοσύνη. Όντως, ψαχουλεύει την πρώτη κοπέλα, «εσύ ένα μπουσκοπάν και σπίτι σου..», συνεχίζει στη δεύτερη,» εσύ έχεις μία ελαφριά γαστρεντερίτιδα, 3-4 μέρες δίαιτα και σπίτι σου…», φτάνει και σε μένα…» Εσύ κορίτσι μου από πότε έχεις πόνους???»
«‘Εεεε, από προχτές τη νύχτα…»
« Και τώρα ήρθες???» Μπαίνεις χειρουργείο ΑΜΕΣΩΣ!
-Μα….πετάγεται η μαμά μου, έχουμε ένα γνωστό στο Ιατρικό και…
-Κυρία μου έχετε 5 λεπτα να αποφασίσετε, ή παίρνετε τις εξετάσεις και τρέχετε σφαίρα ή μένετε εδώ, το παιδί πρέπει να χειρουργηθεί ΑΜΕΣΩΣ!
(Πετάγομαι εγώ που πονάω τόσο που όχι Ιατρικό, νομίζω πως ούτε στη γωνία θα προλάβαινα να φτάσω..)
_Γιατρέ αν μείνω θα με χειρουργήσετε εσείς???
-Η εφημερία λήγει σε 5 λεπτά, αν βρώ όμως άλλον έναν που να μπορεί να μείνει ναί, θα σε χειρουργήσουμε μαζί…
Περιττό να σας πώ πως όλοι προσφέρθηκαν να μείνουν, μόνο ο ένας ζήτησε άν γίνεται να πεταχτεί ένα τέταρτο να πάρει τα παιδιά του από το σχολείο..επαναλαμβάνω πως το ωράριό τους μόλις είχε τελειώσει…
Τελικά με χειρούργησε ο πρώτος γιατρός μαζί με το διευθυντή της κλινικής, επειδή το περιστατικό ήταν σοβαρό, ενώ θα επέστρεφαν σπίτι τους στις 4, τελικά έμειναν μέχρι τις 11 το βράδυ και όλη νύχτα έπαιρναν τηλ. να ρωτήσουν πως πάω…
Σκηνή 2η: Τρείς μέρες μετά την επέμβαση, δωμάτιο νοσοκομείου, νύχτα…
Οι πρώτες δύο μέρες ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν, ήμουν ναρκωμένη, τι ευτυχία…αμυδρά μόνο θυμάμαι τους δικούς μου να μπαινοβγαίνουν σά σκιές, έναν πόνο, όχι αφόρητο όμως και ένα πολύ ήσυχο δωμάτιο στο οποίο είχε φροντίσει ο καλός γιατρός να μεταφερθώ για να μην έχω και φασαρία…Από την τέταρτη μέρα όμως έπρεπε να κοπεί η μορφίνη, οι εντολές ήταν πολύ αυστηρές, μου έριχναν κάποιες συμβατικές παυσίπονες αλλά τα είπαμε, το Πατσιουρι δεν την παλεύει…
Οι νοσοκόμοι και ο νεαρός γιατρός εκείνης της συγκεκριμένης νύχτας, ή θα με έχουν καταραστεί, ή θα πάνε καρφωτοί στον Παράδεισο…όταν είμαι σε απόγνωση μάλιστα γίνομαι πολύ εφευρετική για να πείσω τους άλλους να γίνει το δικό μου
-Πονάωωωωωωω….Κάντε μου εκείνη την ένεση…σας ικετεύω!!
-Νοσ : Δε γίνεται κοριτσάκι μου, δεν κάνει, ο κύριος Μ.είπε να μη σου κάνουμε όσο κι αν φωνάζεις, (ήδη τους ταλαιπωρούσα ένα τρίωρο…), η άλλη η ενεσούλα δε δε ανακούφισε??
_Όχιιιιι, πονάωωω, θα πεθάνωωωω…κάντε κάτιιιι, να δε βλέπετε (προσπαθώ να κρατήσω την αναπνοή μου, έχω μελανιάαασειειει…
-Ν: Δε μπορώ κουκλιτσα μου, δε μπορώ, τι να κάνω, πώς αλλιώς να σε ανακουφίσω???
-Σας παρακαλώωωω, έχω πολλά λεφτά μαζίμ μουουουου, πόσα θέλετεεεε, δε θα το πώ σε κανέναν, τ’ορκίζομαιαιαιαιαι..
-Ν(έτοιμη να βάλει τα κλαμματα), μα τι είναι αυτά που λές καρδούλα μου, θές να σου πώ ένα παραμυθάκι να κοιμηθείς???
-Θέλω ν’ανοίξεις το παράθυρο και να με βοηθήσεις να πέσωωωωω, θέλω να πεθάνωωωωω, βοήθησέ με να πεθάνωωωω, σε παρακαλώωωω…
-Ν( αυτή τη φορά βάζει τα κλάμματα..) Μη κοριτσάκι μου, μη λές τέτοια κι έχω και κορούλα στην ηλικία σου θα περάσει μάτια μου, δεν επιτρέπεται, το ξέρεις..
-( Την κοιτάζω με μίσος..) Για την κόρη σου θα το έκανες όμως,εεε ??? Ξαναπατάω τα κλάμματα, θέλω να πεθάνω τώραααα, γιατί σε μέναααα, θα σε πληρώσω όσο θές, σκότωσέ μεεε….
-Ν!: ( κλαίει με λυγμούς..) Θα σου έκανα αγάπη μου, θα σου έκανα, αλλά είμαι φτωχιά γυναίκα, χρωστάω παντού, αν το καταλαβαίνανε θα με διώχνανε και…(μου απολογείται τουλάχιστον ένα τέταρτο, μετά δεν αντέχει και φεύγει…τζίφος!)
Εμφανίζεται ο γιατρός, αμεσως αρχίζουν να λειτουργούν τα αλάρμ, αυτόν πρέπει να τον παίξω αλλιώς..ψυχραιμία!
Γ: Τι συμβαίνει εδώ…
-Πονάω αφόρητα , ξέρω πως οι εντολές είναι κάπως αλλά σας παρακαλώ, πάρτε ένα τηλ. τον κύριο Μ…
-Κούκλα μου τον έχουμε πάρει ήδη πόσες φορές για σένα, είναι κάθετος, νύχτα είναι, θα περάσει, προσπάθησε σιγά σιγά να κοιμηθείς αν μπορείς…
-Αστειεύεσαι μου φαίνεται, κοίταξε να δείς, δεν είμαι ούτε ψυχασθενής ούτε φαντασιόπληκτη, συγγνώμη κιόλας για τον ενικό αλλά βλέπω πως είμαστε κοντά στην ηλικία, είναι ασύλληπτος ο πόνος, το καταλαβαίνεις???ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ, σε παρακαλώ!
-Το ξέρω ρε σύ, το ξέρω, λογικό είναι, έχεις καταλάβει τι σου κάνανε?? Και μόνο που το πρόλαβες είναι θαύμα
-( Κοιτα ρε πούστη που δε μασάει με τίποτα, αναγκαστικά απελπίζομαι και βουρκωνω πάλι…)…καλύτερα να πέθαινα παρά αυτό, σε παρακαλώωωω να, εδώ είναι το κινητό μουουουου, πάρε όποιον θές από τον κατάλογο να σου πούν πως δεν είμαι τρελλήηηη, σε παρακαλώωωω, κάνε μου ευθανασία τότεεεεεε, δεν αντέχω τόσο πόνο…
Παρένθεση: Όσο αστείο και να μας φαίνεται τώρα, εγώ τότε τα εννοούσα, ο πόνος δεν παιζότανε παιδιά…το να πεθάνω ήσυχα ειλικρινά μου φαινόταν πολύ-πολύ καλή ιδέα, δεν αστειεύομαι καθόλου…
( Το be continued)
Το ξέρω πως στάθηκα τυχερή παρ’όλη την ατυχία μου, γιατί η αντιμετώπιση που ειχα από τις πρώτες ώρες, από τον οδηγό και το συνοδό του ασθενοφόρου που με μετάφερε ως και το διευθυντή της κλινικής στην οποία και νοσηλεύτηκα, ήταν κάτι παραπάνω από άψογη…Βελόνα στ’άχυρα βέβαια, δε διαφωνώ, αλλά νομίζω πως τους χρωστάω και από ‘δώ ένα μεγάλο ευχαριστώ…ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!
Για την εν γένει συμπεριφορά τους απέναντι στους νοσηλευόμενους αλλά και ειδικά απέναντι σε μένα, γιατί το Πατσιούρι φίλοι μου ήταν ο χειρότερος ασθενής που μπορούσε να τους τύχει! Είμαι καλή, υπομονετική, χρυσή, αλλά ένα πράγμα δεν αντέχω σ’αυτή τη ζωή, το σωματικό πόνο…και όταν τον περνάω σε τόσο τρομακτικό βαθμό λυπάμαι, λυπάμαι ειλικρινά τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μου…πόσο μάλλον όταν είναι άγνωστοι και το μόνο που πασχίζουν είναι να κάνουν καλά τη δουλειά τους, αυτά…
Σκηνή 1η: Επείγοντα…3:30 μμ
Ουρλιάζω από τους πόνους, είμαι ξαπλώμένη σε ένα κρεβάτι και δίπλα μου είναι άλλες δύο κοπέλες, κι αυτές με πόνους στην κοιλιά. Ο γιατρός εμφανίζεται 5 λεπτά ακριβώς μετά τη τοποθέτησή μας εκεί. Μέσα στους πόνους μου παρατηρώ πως το μάτι του κόβει, αμέσως αισθάνομαι εμπιστοσύνη. Όντως, ψαχουλεύει την πρώτη κοπέλα, «εσύ ένα μπουσκοπάν και σπίτι σου..», συνεχίζει στη δεύτερη,» εσύ έχεις μία ελαφριά γαστρεντερίτιδα, 3-4 μέρες δίαιτα και σπίτι σου…», φτάνει και σε μένα…» Εσύ κορίτσι μου από πότε έχεις πόνους???»
«‘Εεεε, από προχτές τη νύχτα…»
« Και τώρα ήρθες???» Μπαίνεις χειρουργείο ΑΜΕΣΩΣ!
-Μα….πετάγεται η μαμά μου, έχουμε ένα γνωστό στο Ιατρικό και…
-Κυρία μου έχετε 5 λεπτα να αποφασίσετε, ή παίρνετε τις εξετάσεις και τρέχετε σφαίρα ή μένετε εδώ, το παιδί πρέπει να χειρουργηθεί ΑΜΕΣΩΣ!
(Πετάγομαι εγώ που πονάω τόσο που όχι Ιατρικό, νομίζω πως ούτε στη γωνία θα προλάβαινα να φτάσω..)
_Γιατρέ αν μείνω θα με χειρουργήσετε εσείς???
-Η εφημερία λήγει σε 5 λεπτά, αν βρώ όμως άλλον έναν που να μπορεί να μείνει ναί, θα σε χειρουργήσουμε μαζί…
Περιττό να σας πώ πως όλοι προσφέρθηκαν να μείνουν, μόνο ο ένας ζήτησε άν γίνεται να πεταχτεί ένα τέταρτο να πάρει τα παιδιά του από το σχολείο..επαναλαμβάνω πως το ωράριό τους μόλις είχε τελειώσει…
Τελικά με χειρούργησε ο πρώτος γιατρός μαζί με το διευθυντή της κλινικής, επειδή το περιστατικό ήταν σοβαρό, ενώ θα επέστρεφαν σπίτι τους στις 4, τελικά έμειναν μέχρι τις 11 το βράδυ και όλη νύχτα έπαιρναν τηλ. να ρωτήσουν πως πάω…
Σκηνή 2η: Τρείς μέρες μετά την επέμβαση, δωμάτιο νοσοκομείου, νύχτα…
Οι πρώτες δύο μέρες ούτε που κατάλαβα πώς πέρασαν, ήμουν ναρκωμένη, τι ευτυχία…αμυδρά μόνο θυμάμαι τους δικούς μου να μπαινοβγαίνουν σά σκιές, έναν πόνο, όχι αφόρητο όμως και ένα πολύ ήσυχο δωμάτιο στο οποίο είχε φροντίσει ο καλός γιατρός να μεταφερθώ για να μην έχω και φασαρία…Από την τέταρτη μέρα όμως έπρεπε να κοπεί η μορφίνη, οι εντολές ήταν πολύ αυστηρές, μου έριχναν κάποιες συμβατικές παυσίπονες αλλά τα είπαμε, το Πατσιουρι δεν την παλεύει…
Οι νοσοκόμοι και ο νεαρός γιατρός εκείνης της συγκεκριμένης νύχτας, ή θα με έχουν καταραστεί, ή θα πάνε καρφωτοί στον Παράδεισο…όταν είμαι σε απόγνωση μάλιστα γίνομαι πολύ εφευρετική για να πείσω τους άλλους να γίνει το δικό μου
-Πονάωωωωωωω….Κάντε μου εκείνη την ένεση…σας ικετεύω!!
-Νοσ : Δε γίνεται κοριτσάκι μου, δεν κάνει, ο κύριος Μ.είπε να μη σου κάνουμε όσο κι αν φωνάζεις, (ήδη τους ταλαιπωρούσα ένα τρίωρο…), η άλλη η ενεσούλα δε δε ανακούφισε??
_Όχιιιιι, πονάωωω, θα πεθάνωωωω…κάντε κάτιιιι, να δε βλέπετε (προσπαθώ να κρατήσω την αναπνοή μου, έχω μελανιάαασειειει…
-Ν: Δε μπορώ κουκλιτσα μου, δε μπορώ, τι να κάνω, πώς αλλιώς να σε ανακουφίσω???
-Σας παρακαλώωωω, έχω πολλά λεφτά μαζίμ μουουουου, πόσα θέλετεεεε, δε θα το πώ σε κανέναν, τ’ορκίζομαιαιαιαιαι..
-Ν(έτοιμη να βάλει τα κλαμματα), μα τι είναι αυτά που λές καρδούλα μου, θές να σου πώ ένα παραμυθάκι να κοιμηθείς???
-Θέλω ν’ανοίξεις το παράθυρο και να με βοηθήσεις να πέσωωωωω, θέλω να πεθάνωωωωω, βοήθησέ με να πεθάνωωωω, σε παρακαλώωωω…
-Ν( αυτή τη φορά βάζει τα κλάμματα..) Μη κοριτσάκι μου, μη λές τέτοια κι έχω και κορούλα στην ηλικία σου θα περάσει μάτια μου, δεν επιτρέπεται, το ξέρεις..
-( Την κοιτάζω με μίσος..) Για την κόρη σου θα το έκανες όμως,εεε ??? Ξαναπατάω τα κλάμματα, θέλω να πεθάνω τώραααα, γιατί σε μέναααα, θα σε πληρώσω όσο θές, σκότωσέ μεεε….
-Ν!: ( κλαίει με λυγμούς..) Θα σου έκανα αγάπη μου, θα σου έκανα, αλλά είμαι φτωχιά γυναίκα, χρωστάω παντού, αν το καταλαβαίνανε θα με διώχνανε και…(μου απολογείται τουλάχιστον ένα τέταρτο, μετά δεν αντέχει και φεύγει…τζίφος!)
Εμφανίζεται ο γιατρός, αμεσως αρχίζουν να λειτουργούν τα αλάρμ, αυτόν πρέπει να τον παίξω αλλιώς..ψυχραιμία!
Γ: Τι συμβαίνει εδώ…
-Πονάω αφόρητα , ξέρω πως οι εντολές είναι κάπως αλλά σας παρακαλώ, πάρτε ένα τηλ. τον κύριο Μ…
-Κούκλα μου τον έχουμε πάρει ήδη πόσες φορές για σένα, είναι κάθετος, νύχτα είναι, θα περάσει, προσπάθησε σιγά σιγά να κοιμηθείς αν μπορείς…
-Αστειεύεσαι μου φαίνεται, κοίταξε να δείς, δεν είμαι ούτε ψυχασθενής ούτε φαντασιόπληκτη, συγγνώμη κιόλας για τον ενικό αλλά βλέπω πως είμαστε κοντά στην ηλικία, είναι ασύλληπτος ο πόνος, το καταλαβαίνεις???ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ, σε παρακαλώ!
-Το ξέρω ρε σύ, το ξέρω, λογικό είναι, έχεις καταλάβει τι σου κάνανε?? Και μόνο που το πρόλαβες είναι θαύμα
-( Κοιτα ρε πούστη που δε μασάει με τίποτα, αναγκαστικά απελπίζομαι και βουρκωνω πάλι…)…καλύτερα να πέθαινα παρά αυτό, σε παρακαλώωωω να, εδώ είναι το κινητό μουουουου, πάρε όποιον θές από τον κατάλογο να σου πούν πως δεν είμαι τρελλήηηη, σε παρακαλώωωω, κάνε μου ευθανασία τότεεεεεε, δεν αντέχω τόσο πόνο…
Παρένθεση: Όσο αστείο και να μας φαίνεται τώρα, εγώ τότε τα εννοούσα, ο πόνος δεν παιζότανε παιδιά…το να πεθάνω ήσυχα ειλικρινά μου φαινόταν πολύ-πολύ καλή ιδέα, δεν αστειεύομαι καθόλου…
( Το be continued)
Posts
