Τι σπλατεριά καλοκαίρι ήταν αυτό από εκατό μεριές?
Τι στις ειδήσεις, τι real life…τα είδα όλα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φίλη μου την Ε. που τη ντύνουμε νυφούλα στις 6 του Σεπτέμβρη και θα μας χαρίσει ένα αξέχαστο τριημεράκι στην αγαπημένη μας παραλία (που κατα βάση είναι χάλια αλλά πάνω της μεγαλώσαμε), στο αγαπημένο μας ξενοδοχειάκι ([που κι’αυτό χάλια είναι αλλά το έχουν χτίσει και ανακαινίσει εκατό φορές οι αναμνήσεις μας και μια ζωή αναρωτιόμαστε πως θα αντιδρούν τα εγγόνια μας που σίγουρα θα κάνουν παρέα με τα εγγόνια των σημερινών ιδιοκτητών και φίλων, όταν τα φαντάσματά μας θα ξεπετάγονται και θα ρωτάνε «Μπουουου, γιατί κάθεσαι στο σκαμπώ μου???» αφού ΣΤΑΝΤΑΡ θα το’χουμε στοιχειώσει, δεν υπάρχει περίπτωση…όπα, το’χασα, πού είχαμε μείνει…ά, στην Ε. και το Σ. που κάνουν την ύστατη προσπάθεια να με πείσουν πως μπορώ κι’εγώ να απολαύσω μερικές μέρες ενός ήσυχου μικροαστικού καλοκαιριού αφού το υπόλοιπο ήταν ΣΧΕΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ!
Πάντα ήμουν ΄ενας πολύ ευδιάθετος, ήρεμος και συνεννοήσιμος άνθρωπος. Τα γλομπάκια που μου ανάβουν τις περιόδους που πήζω στη δουλειά, κατεβάζουν παροχή από το πρώτο δευτερόλεπτο που εγκαταλείπω την τίμια εργασία μου. Όταν δε εγκαταλείπω την Κόλαση (έτσι αποκαλώ την Αθήνα από τέλη Μάη ως τέλη Σεπτέμβρη, κατά τα’άλλα τη λατρέυω) νιώθω σαν δέκα Μητέρες Τερέζες μαζί, έτοιμη να σκορπίσω απλόχερα την αγάπη και την καλή μου διάθεση παντού, ακόμη και στους εχθρούς!
Αμ δε! Φέτος η ζωή είχε άλλα σχέδια…
Και θέλω τη γνώμη σας γι’αυτό.
Εγώ παραφρόνησα ξαφνικά ή κάποιοι γαμημένοι νησιώτες ιδιοκτήτες ξενοδοχείων η ενοικιαζόμενων ή ξενοδοχείων πάσχουν από την ασθένεια του Ναπολέοντα που είχε κι’ένα λόγο να είναι μεγαλομανής, αυτοκράτορας, remember??????????????????
Δεν έχω τσακωθεί ποτέ στη ζωή μου στις διακοπές ή σε κάποια έξοδό μου, ποτέ.
Αντιθέτως, απεχθάνομαι τον κόσμο που βγαίνει έξω έτοιμος να ξεκαβλώσει πάνω στον κάθε δυστυχή σερβιτόρο, υπάλληλο, πωλητή κτλ που είναι αναγκασμένος να τον υποστεί.
« Το επίπεδο του ανθρώπου διαφαίνεται μόνο από ένα πράγμα», υποστηρίζει ο τρισμέγιστος Χατζηφωτίου στο υπερπόνημα «Το Κολωνάκι πριν την Άλωση».
Από το πώς μιλάει στο σερβιτόρο.
Και έχει απόλυτο δίκιο.
Δεν έχω παραπονεθεί ποτέ και για τίποτα σε μαγαζί (εκτός αν ήταν κάτι συνταρακτικό που δε’μου ρχεται αυτή τη στιγμή…). Αποφεύγω συστηματικά τις παρέες κακογαμημένων που με το που κάθονται κάπου αρχίζουν τη μουρμούρα: Τα καθίσματα είναι άβολα, Το φαγητό είναι χάλια (ΠΑΝΤΑ όμως!), το ποτό είναι δυνατό/ελαφρύ/ντεμί αλλά εγώ το ήθελα δυνατό, ο καφές τα ίδια, ο σερβιτόρος δε μας είδε στα πρώτα δύο λεπτά…Προσωπικά θεωρώ πως όποιος δίνει σημασία στις λεπτομέρειες γενικώς, χάνει την ουσία. Κανόνας.
Το ίδιο ισχύει και για τη θάλασσα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό το ψείρισμα «Μμμμ…όχι εκεί, δεν είναι καλή η θάλασσα, όχι εκεί, σηκωνει κύμα, όχι εκεί, δεν είναι ωραίο το μπαράκι, όχι εκεί, ο Τζίμης πριν πέντε χρόνια είχε βρει μια καπότα να επιπλέει…»
Χαίρω πολύ ρε παιδιά, κι’εγώ έπαθα πλάκα με το Σίμο και το Κάθισμα αλλά όταν ΒΡΑΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ και θέλω να ρίξω τη βουτιά μου δε βλέπω όμορφη και άσχημη παραλία, ούτε θάλασσα με κύματα η χωρίς, θέλω απλά να ΔΡΟΣΙΣΤΩ, γκέγκε?????? Και το μόνο που μπορεί να με αποθαρρύνει είναι η ΚΑΦΕ θάλασσα, τίποτ’άλλο!
Με όλα αυτά θέλω να αποδείξω πως είμαι ο πιο βολικός άνθρωπος στον κόσμο, οπότε και είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως και στα δύο νησιά που επισκέφτηκα φέτος παραλίγο να γίνω δολοφόνος. Τη δεύτερη φορά μάλιστα, απείλησα τη διεύθυνση του ξενοδοχείου μας πως εφ’όσον δουλεύω πάλι το Σεπτέμβρη δεν έχω κανένα πρόβλημα να αράξω στα σκαλοπάτια τους και να διηγούμαι σε ‘όλους τους υποψήφιους πελάτες μεχρι τότε, τι μας κάνανε. Ένα πράγμα σιχαίνομαι σ’αυτή τη ζωή και φέτος το βρήκα μπροστά μου δις, τους κολόβλαχους που ενώ τους έχεις ήδη αφήσει ένα σκασμό λεφτά, εκείνοι ζητούν κι’άλλα, κι’άλλα, κι’άλλα…Ανθρώπους στην ηλικία των γονιών μου που ούτε για 200, ούτε για εκατό, αλλά για πέντε και δέκα ευρώ, είναι ικανοί να σε κοιτάξουν γαλήνια στα μάτια και να σου πούν «Μα τι όμορφο το σιέλ μπλουζάκι σου», αφήνοντάς σε να ωρύεσαι εκτός εαυτού «Μα είναι ΚΟΚΚΙΝΟ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΚΟΚΚΙΝΟ» και η παρέα σου να ψιθυρίζει καθυσηχαστικά «Έλα μωρέ, παραδέξου το πως είναι σιέλ να πάει στο διάολο η τρελή», αλλά εσύ κοντεύεις να πετάξεις ανεύρυσμα από έκπληξη και την οργή σου και όχι, αυτή τη φορά δε θα το αφήσεις έτσι, αυτή τη φορά δε θα δείξεις ανωτερότητα, θέλεις να βγεις στα κανάλια με το κόκκινο μπλουζάκι και να ζητησεις δημοψήφισμα, είναι ΚΟΚΚΙΝΟ Η ΣΙΕΛ???? ΚΙ’ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΘΑ ΒΡΩ ΠΟΤΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΟΥ????????
Τελικά το βρήκα, αλλιώς θα ήμουν φυλακισμένη ακόμη στο Α.Τ της Άνδρου για φόνο ή θα με είχαν μεταφέρει εδώ χωρίς να με αφήσουν να σας εξηγήσω.
Πράγμα που θα γίνει΄ούτως η άλλως στο επόμενο πόστ γιατί τώρα τα θυμήθηκα και συγχίστηκα.
Στο προηγούμενο νησί, μείναμε σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Το δεύτερο πρωινό ξύπνησα με το κεφάλι βαρύ και αναφώνησα όλο χαρά «Αχ, κοιμήθηκα σαν πουλάκι!»
Μετά είδα τις πεταμένες και ανοιγμένες τσάντες και δεν είδα τα πορτοφόλια μας, που φυσικά έλειπαν…Τότε συνειδητοποίησα πως είχα κοιμηθεί σα ΝΑΡΚΩΜΕΝΟ πουλάκι…Sheet…Όλοι μας φέρθηκαν υπέροχα, εκτός από την ιδιοκτήτρια του συγκροτήματος η οποία δεν επικοινώνησε ποτέ μαζί μας παρά τα εκατό μηνύματα που αφήσαμε στα παιδιά της…Ονοματάκι και συγκρότημα στα προσεχώς.
Πιο πολύ τα’χω (ΚΑΙ) μ’αυτήν παρά με τους διαρρήκτες…
Κι’όλα αυτά αναμεμειγμένα μαζί με εκατοντάδες βαμπίρικες πληροφορίες από τον έξω κόσμο, σκυλιά που τα καίνε ζωντανά ή τα κρεμάνε στα δέντρα ή τα σουβλίζουν, κτηνώδεις δυνάμεις-ογκώδεις άγνοιες που σκοτώνουν στο ξύλο εικοσάχρονα παιδάκια, ένας πατέρας που δεν τους ρίχνει ούτε ένα γαμωσταυρίδι , αντιθέτως ευχαριστεί τον ΥπερΠολιτισμό μας (σόρι παιδιά, εγώ τόση ανωτερότητα δεν την αντέχω…), ψυχοπάθείς να κόβουν βόλτες κρατώντας στα χέρια τους το κομμένο κεφάλι μιας εικοσιπεντάχρονης μικρούλας και όλα αυτά σα χορωδία να τραγουδούν ζωηρά: « LIVE YOUR MYTH IN GREECE…”.
Σοβαρά τώρα παιδιά, κάτι τρέχει με τα νησιά μας. Τουλάχιστον.
Τι στις ειδήσεις, τι real life…τα είδα όλα.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη φίλη μου την Ε. που τη ντύνουμε νυφούλα στις 6 του Σεπτέμβρη και θα μας χαρίσει ένα αξέχαστο τριημεράκι στην αγαπημένη μας παραλία (που κατα βάση είναι χάλια αλλά πάνω της μεγαλώσαμε), στο αγαπημένο μας ξενοδοχειάκι ([που κι’αυτό χάλια είναι αλλά το έχουν χτίσει και ανακαινίσει εκατό φορές οι αναμνήσεις μας και μια ζωή αναρωτιόμαστε πως θα αντιδρούν τα εγγόνια μας που σίγουρα θα κάνουν παρέα με τα εγγόνια των σημερινών ιδιοκτητών και φίλων, όταν τα φαντάσματά μας θα ξεπετάγονται και θα ρωτάνε «Μπουουου, γιατί κάθεσαι στο σκαμπώ μου???» αφού ΣΤΑΝΤΑΡ θα το’χουμε στοιχειώσει, δεν υπάρχει περίπτωση…όπα, το’χασα, πού είχαμε μείνει…ά, στην Ε. και το Σ. που κάνουν την ύστατη προσπάθεια να με πείσουν πως μπορώ κι’εγώ να απολαύσω μερικές μέρες ενός ήσυχου μικροαστικού καλοκαιριού αφού το υπόλοιπο ήταν ΣΧΕΤΗ ΠΑΡΑΝΟΙΑ!
Πάντα ήμουν ΄ενας πολύ ευδιάθετος, ήρεμος και συνεννοήσιμος άνθρωπος. Τα γλομπάκια που μου ανάβουν τις περιόδους που πήζω στη δουλειά, κατεβάζουν παροχή από το πρώτο δευτερόλεπτο που εγκαταλείπω την τίμια εργασία μου. Όταν δε εγκαταλείπω την Κόλαση (έτσι αποκαλώ την Αθήνα από τέλη Μάη ως τέλη Σεπτέμβρη, κατά τα’άλλα τη λατρέυω) νιώθω σαν δέκα Μητέρες Τερέζες μαζί, έτοιμη να σκορπίσω απλόχερα την αγάπη και την καλή μου διάθεση παντού, ακόμη και στους εχθρούς!
Αμ δε! Φέτος η ζωή είχε άλλα σχέδια…
Και θέλω τη γνώμη σας γι’αυτό.
Εγώ παραφρόνησα ξαφνικά ή κάποιοι γαμημένοι νησιώτες ιδιοκτήτες ξενοδοχείων η ενοικιαζόμενων ή ξενοδοχείων πάσχουν από την ασθένεια του Ναπολέοντα που είχε κι’ένα λόγο να είναι μεγαλομανής, αυτοκράτορας, remember??????????????????
Δεν έχω τσακωθεί ποτέ στη ζωή μου στις διακοπές ή σε κάποια έξοδό μου, ποτέ.
Αντιθέτως, απεχθάνομαι τον κόσμο που βγαίνει έξω έτοιμος να ξεκαβλώσει πάνω στον κάθε δυστυχή σερβιτόρο, υπάλληλο, πωλητή κτλ που είναι αναγκασμένος να τον υποστεί.
« Το επίπεδο του ανθρώπου διαφαίνεται μόνο από ένα πράγμα», υποστηρίζει ο τρισμέγιστος Χατζηφωτίου στο υπερπόνημα «Το Κολωνάκι πριν την Άλωση».
Από το πώς μιλάει στο σερβιτόρο.
Και έχει απόλυτο δίκιο.
Δεν έχω παραπονεθεί ποτέ και για τίποτα σε μαγαζί (εκτός αν ήταν κάτι συνταρακτικό που δε’μου ρχεται αυτή τη στιγμή…). Αποφεύγω συστηματικά τις παρέες κακογαμημένων που με το που κάθονται κάπου αρχίζουν τη μουρμούρα: Τα καθίσματα είναι άβολα, Το φαγητό είναι χάλια (ΠΑΝΤΑ όμως!), το ποτό είναι δυνατό/ελαφρύ/ντεμί αλλά εγώ το ήθελα δυνατό, ο καφές τα ίδια, ο σερβιτόρος δε μας είδε στα πρώτα δύο λεπτά…Προσωπικά θεωρώ πως όποιος δίνει σημασία στις λεπτομέρειες γενικώς, χάνει την ουσία. Κανόνας.
Το ίδιο ισχύει και για τη θάλασσα. Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό το ψείρισμα «Μμμμ…όχι εκεί, δεν είναι καλή η θάλασσα, όχι εκεί, σηκωνει κύμα, όχι εκεί, δεν είναι ωραίο το μπαράκι, όχι εκεί, ο Τζίμης πριν πέντε χρόνια είχε βρει μια καπότα να επιπλέει…»
Χαίρω πολύ ρε παιδιά, κι’εγώ έπαθα πλάκα με το Σίμο και το Κάθισμα αλλά όταν ΒΡΑΖΕΙ ΤΟ ΣΥΜΠΑΝ και θέλω να ρίξω τη βουτιά μου δε βλέπω όμορφη και άσχημη παραλία, ούτε θάλασσα με κύματα η χωρίς, θέλω απλά να ΔΡΟΣΙΣΤΩ, γκέγκε?????? Και το μόνο που μπορεί να με αποθαρρύνει είναι η ΚΑΦΕ θάλασσα, τίποτ’άλλο!
Με όλα αυτά θέλω να αποδείξω πως είμαι ο πιο βολικός άνθρωπος στον κόσμο, οπότε και είναι αξιοσημείωτο το γεγονός πως και στα δύο νησιά που επισκέφτηκα φέτος παραλίγο να γίνω δολοφόνος. Τη δεύτερη φορά μάλιστα, απείλησα τη διεύθυνση του ξενοδοχείου μας πως εφ’όσον δουλεύω πάλι το Σεπτέμβρη δεν έχω κανένα πρόβλημα να αράξω στα σκαλοπάτια τους και να διηγούμαι σε ‘όλους τους υποψήφιους πελάτες μεχρι τότε, τι μας κάνανε. Ένα πράγμα σιχαίνομαι σ’αυτή τη ζωή και φέτος το βρήκα μπροστά μου δις, τους κολόβλαχους που ενώ τους έχεις ήδη αφήσει ένα σκασμό λεφτά, εκείνοι ζητούν κι’άλλα, κι’άλλα, κι’άλλα…Ανθρώπους στην ηλικία των γονιών μου που ούτε για 200, ούτε για εκατό, αλλά για πέντε και δέκα ευρώ, είναι ικανοί να σε κοιτάξουν γαλήνια στα μάτια και να σου πούν «Μα τι όμορφο το σιέλ μπλουζάκι σου», αφήνοντάς σε να ωρύεσαι εκτός εαυτού «Μα είναι ΚΟΚΚΙΝΟ, ΚΟΚΚΙΝΟ, ΚΟΚΚΙΝΟ» και η παρέα σου να ψιθυρίζει καθυσηχαστικά «Έλα μωρέ, παραδέξου το πως είναι σιέλ να πάει στο διάολο η τρελή», αλλά εσύ κοντεύεις να πετάξεις ανεύρυσμα από έκπληξη και την οργή σου και όχι, αυτή τη φορά δε θα το αφήσεις έτσι, αυτή τη φορά δε θα δείξεις ανωτερότητα, θέλεις να βγεις στα κανάλια με το κόκκινο μπλουζάκι και να ζητησεις δημοψήφισμα, είναι ΚΟΚΚΙΝΟ Η ΣΙΕΛ???? ΚΙ’ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΟΚΚΙΝΟ ΘΑ ΒΡΩ ΠΟΤΕ ΤΟ ΔΙΚΙΟ ΜΟΥ????????
Τελικά το βρήκα, αλλιώς θα ήμουν φυλακισμένη ακόμη στο Α.Τ της Άνδρου για φόνο ή θα με είχαν μεταφέρει εδώ χωρίς να με αφήσουν να σας εξηγήσω.
Πράγμα που θα γίνει΄ούτως η άλλως στο επόμενο πόστ γιατί τώρα τα θυμήθηκα και συγχίστηκα.
Στο προηγούμενο νησί, μείναμε σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Το δεύτερο πρωινό ξύπνησα με το κεφάλι βαρύ και αναφώνησα όλο χαρά «Αχ, κοιμήθηκα σαν πουλάκι!»
Μετά είδα τις πεταμένες και ανοιγμένες τσάντες και δεν είδα τα πορτοφόλια μας, που φυσικά έλειπαν…Τότε συνειδητοποίησα πως είχα κοιμηθεί σα ΝΑΡΚΩΜΕΝΟ πουλάκι…Sheet…Όλοι μας φέρθηκαν υπέροχα, εκτός από την ιδιοκτήτρια του συγκροτήματος η οποία δεν επικοινώνησε ποτέ μαζί μας παρά τα εκατό μηνύματα που αφήσαμε στα παιδιά της…Ονοματάκι και συγκρότημα στα προσεχώς.
Πιο πολύ τα’χω (ΚΑΙ) μ’αυτήν παρά με τους διαρρήκτες…
Κι’όλα αυτά αναμεμειγμένα μαζί με εκατοντάδες βαμπίρικες πληροφορίες από τον έξω κόσμο, σκυλιά που τα καίνε ζωντανά ή τα κρεμάνε στα δέντρα ή τα σουβλίζουν, κτηνώδεις δυνάμεις-ογκώδεις άγνοιες που σκοτώνουν στο ξύλο εικοσάχρονα παιδάκια, ένας πατέρας που δεν τους ρίχνει ούτε ένα γαμωσταυρίδι , αντιθέτως ευχαριστεί τον ΥπερΠολιτισμό μας (σόρι παιδιά, εγώ τόση ανωτερότητα δεν την αντέχω…), ψυχοπάθείς να κόβουν βόλτες κρατώντας στα χέρια τους το κομμένο κεφάλι μιας εικοσιπεντάχρονης μικρούλας και όλα αυτά σα χορωδία να τραγουδούν ζωηρά: « LIVE YOUR MYTH IN GREECE…”.
Σοβαρά τώρα παιδιά, κάτι τρέχει με τα νησιά μας. Τουλάχιστον.
Και μια ματίτσα εδώ...
Posts
