Wednesday, February 27, 2008

ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ!








Τζότζα και Vita Mi Barouαk ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση!

Όσο για σας, όσοι πιστοί προσέλθετε!

1.Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.

2. Άνοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).

3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας

.4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη*).

5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.



.......Ο μπαμπάς μου του φώναξε πως πρέπει να είναι κανείς σαν τα μούτρα του για να αρνείται να δώσει λίγη χαρά σε ένα μικρό παιδί και τότε ο κύριος Μπλεντόρ άρχισε να φωνάζει πως δεν αρνείται να δώσει λίγη χαρα σε ένα μικρό παιδί απλά δε θέλει να το σπρώξει σε έναν επικίνδυνο δρόμο που το οδηγούν οι ανεύθυνοι γονείς του και πρώτα απ'όλα γιατί δεν μου αγόραζε ο μπαμπάς το μπλοκάκι???



Ο μπαμπάς ούρλιαξε πως η ανατροφή και η αγωγή του παιδιού του είναι δική του υπόθεση και δεν του επιτρέπει να κάνει κριτική σε θέματα που αγνοεί ολοκληρωτικά, άλλωστε η γνώμη ενός παλιοτσιγγούνη δεν τον...



Τότε ο κύριος Μπλεντόρ τον διέκοψε λέγοντας πως ο παλιοτσιγγούνης του δανείζει τη μηχανή για το γκαζόν όποτε τη χρειάζεται αλλά ο μπαμπάς του φώναξε να τη χαίρεται τη μηχανή του για το γκαζόν και τότε άρχισαν να σπρώχνουν ο ένας τον άλλο και ήρθε τρέχοντας η κυρία Μπλεντόρ, η γυναίκα του κύριου Μπλέντόρ ρωτώντας ανήσυχη τί συμβαίνει και τότε εγώ αρχισα να κλαίω και της εξηγησα την ιστορία με τη λαχειοφόρο αγορά και το γήπεδο και είπα πως κανείς δεν ήθελε να μου αγοράσει το μπλοκάκι με τους λαχνούς, και είναι άδικο, πως δεν το αντέχω άλλο και θα σκοτωθώ.



Η κυρία Μπλεντόρ με αποκάλεσε λαγουδάκι της, μου είπε να μην κλαίω και πως θα αγοράσει εκείνη το μπλοκάκι με τους λαχνούς, με φίλησε, έψαξε την τσάντα της, μπήκε στο σπίτι της για να συμπληρώσει το ποσό, με πλήρωσε, της έδωσα το μπλοκάκι μου κι επέστρεψα στο σπίτι μου όλος χαρά.



Αυτοί που είναι στενοχωρημένοι τώρα είναι ο μπαμπάς μου και ο κύριος Μπλεντόρ γιατί η κυρία Μπλεντόρ που κέρδισε το μοτοποδήλατο, το κλειδώνει στην αποθήκη και δεν το δίνει σε κανέναν!

Saturday, February 16, 2008

ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΟ ΑΝΤΙΟ


Ψηλός, αδύνατος, μαύρο μαλλι μπούκλα και πάντα-πάντα-πάντα γελαστός.
Ο καλύτερος φίλος του πρώην έρωτά μου, οι δυό τους αποτελούσαν τον ορισμό της ρήσης «Τα αντίθετα έλκονται»! Γίναμε κι εμείς φίλοι, στην αρχή με αντιμετώπιζε καχύποπτα και ειρωνικά σε στυλ «Τι-να-μας-πεί-τώ-ρα-και-το-νιά-νια-ρο», το οποίο φυτεύτηκε στην παρέα τους εν μια νυκτί και παρέμεινε για…πω πω…αιώνες…

Σιγά σιγά τα βρήκαμε. Σε όλα. Αν δεν ήταν δέκα χρόνια μεγαλύτερος θα πίστευα στάνταρ πως ο Ερυθρός Σταυρός απέτυχε ν’αποκαλύψει την απάτη με το χαμένο δίδυμο αδερφό μου…Αναπτύξαμε αυτόνομη σχέση, μεταμεσονύχτια τηλέφωνα, βόλτες με τη μηχανή, συζητήσεις επί συζητήσεων για τις οικονομικές του ανασφάλειες, τα ερωτικά του, το κεφάλι του που γύριζε κάθε τρείς και πέντε τσακίζοντας ακόμα και ζωές…τη σχέση του με τη Λ…
Ο αγαπημένος μου μας αντιμετώπιζε συγκαταβατικά, όπως θα έκανε αν φιλοξενούσε τα καθυστερημένα ξαδερφάκια του. Κι εμείς τον φωνάζαμε κοροιδευτικά «μπαμπά»…όμορφες μέρες, χρυσές θα έλεγα τώρα που τα σκέφτομαι…

«Πάρε τον κολλητό σου και πές του να κόψει τις μαλακίες γιατί το έχει παραγαμήσει», ακούω τον έρωτά μου να ωρύεται στο τηλέφωνο κάποιο πρωί, ένα χρόνο πριν…Ο Σ. σε δύο μήνες θα παντρευόταν με τη Λ. Τα τελευταία χρόνια ήταν και δεν ήταν μαζί. Δεν ήταν η γυναίκα της ζωής του, ήταν όμως γλυκιά και απροστάτευτη και της είχε αδυναμία. Είχε κάνει και το μοιραίο λάθος ν’αρχίσει να μπαινοβγαίνει μέσα στο σπίτι της, να κάνει κολλητηλίκια με αδέρφια, ξαδέρφια, γονείς και δε συμμαζεύεται, τον ικέτευα να το κόψει αλλά «Ναι ρε γαμώτο, είναι όμως γαμώ τα παιδιά ο ξάδερφός της, δηλαδή και να χωρίσουμε εγώ τον θέλω για φίλο μου», ο αυθορμητισμός του τον παρέσερνε πάντα και καθώς και η Λ. ηταν τρελή και παλαβή μαζί του τον έπαιρνε να της κάνει τη ζωή μαύρη και τη δική του χαρισάμενη.

Εξαφανιζόταν, έκλεινε τηλέφωνα, γύρνούσε με γκόμενες, ερωτευόταν, του πέρναγε, του ξαναρχόταν, κραιπάλιαζε, συνερχόταν, υπέκυπτε για μια ακόμη φορά στα κλάματα της Λ. μέχρι που της έκανε πρόταση γάμου. Ο καλός μου ενθουσιάστηκε γιατί τη συμπαθεί πολύ, εγώ φρίκαρα γιατί ενώ τη συμπαθούσα ήξερα τι της έμελλε να περάσει. Τη μέρα λοιπόν που το «παραγάμησε» είχε δηλώσει στη Λ. πως δε θέλει να παντρευτεί και να πάνε να γαμηθούνε και τα προσκλητήρια και τα ξαδέρφια της από τη Λάρισσα που θα την κοροιδεύουν και τα έπιπλα θα τα πληρώσει και θα τους τα χαρίσει…Η Λ. τον ικέτευσε να παντρευτούν και ας χωρίσουν σε ένα μήνα, τέτοια ξεφτίλα δεν άντεχε να την ξαναπεράσει.
Η συμπεριφορά του ήταν too much ακόμη και για μένα που έχω κατανόηση για τέτοιου είδους καταστάσεις.
Τον βρήκα, του μίλησα ειλικρινά, δεν είμαι από τα άτομα που ρίχνουν όλο το φταίξιμο στον έναν αλλά…την ήξερε τόσα χρόνια τη Λ…δε γινόταν να της τη φέρει έτσι, στην τελική ας την άφηνε ελεύθερη νωρίτερα, δεν της άξιζε να γίνει ρόμπα, όχι για το γάμο, σιγά, αυτό ήταν το τελευταίο, αλλά για όλες τις φορές που τον είχε υπερασπιστεί με σθένος απέναντι στις «φωνές της λογικής» του κύκλου της.

Με τα πολλά τον έπεισα. Ο γάμος έγινε. Μετά από τρείς μήνες που πέρασαν έτσι κι έτσι γιατί η Λ. δεν του είχε πλέον καμιά εμπιστοσύνη, ήρθε και η εγκυμοσύνη της.
Σκόπευαν να το καθυστερήσουν γιατί τα οικονομικά τους ήταν χάλια αλλά φυσικά κράτησαν το μωρό. Όλα πήγαιναν καλά μέχρι τη μέρα του υπέρηχου.
« Είσαι σπίτι? Περνάω να σε παρω, μην πείς όχι», άκουσα την παγωμένη του φωνή στο τηλέφωνο.

«Τρίδυμα»?, δεν πίστευα αυτό που άκουγα. Ναι, μου εξήγησε ο Σ, η Λ. έπαιρνε πολλές ορμόνες από μικρή εξαιτίας ιατρικών δυσκολιών, συμβαίνει συχνά κτλ κτλ, αλλά το θέμα είναι πως ο προυπολογισμός τους δεν αντέχει ένα παιδί, πως θ’αντέξει τώρα τρία? «Το κεφάλι μου πάει να σπάσει» κατέληξε, «Που είναι τώρα η Λ.», ρώτησα εγώ, «Μετά το γιατρό την παρκαρα στη μάνα της κι εξαφανίστηκα, δε μπορώ, δε μπορώ να το συζητήσω μαζί της τώρα, καταλαβαίνεις?» με ρωτούσε επίμονα και μια φλέβα έκανε γκελ πάνω στον κρόταφό του, νόμιζα πως θα του πεταχτεί έξω…

« Πήγαινε ρε μαλάκα στην κοπέλα, μα τόσο εγωιστής είσαι πιά..», ξέσπασα,
«Ναι, ανάγκη που την έχετε εσείς οι γυναίκες, μου είπε βαριά, όλα εύκολα τα βρίσκετε, και μη μου πείς κι εσύ πως όλα γίνονται γιατί πίστευα πως εσύ τουλάχιστον θα καταλάβεις…», μείναμε λίγο σιωπηλοί, μετά μου είπε «Έχεις δίκιο, πρέπει να πάω…», έφυγε, δεν πήγε, την κοπάνησε πάλι, πήγε σ’’ένα φίλο του στο βουνό και μετά από ένα τριήμερο τον έφεραν οι δικοί του πίσω σηκωτό, είχα τύψεις, και για τη Λ. και γι ’αυτόν…όταν γύρισε ψιλοφοβήθηκα, είχε αυτό το χαμένο βλέμμα της αγελάδας αλλά έπεσαν όλοι πάνω του, ο πεθερός του τους πρότεινε να πάνε επαρχία για πιο καλά να τους βοηθήσουν και με τα παιδιά, ο πατέρας του του υποσχέθηκε οικονομική ενίσχυση και αν μετακόμιζαν η Λ. μόλις ξεπέταγε τα παιδιά θα μπορούσε να δουλέψει στην επιχείρηση ενός θείου της στη Β.Ελλάδα.

Πόσο μετανιώνω τώρα που συμμετείχα κι’εγώ σ’αυτή την ηλίθια αισιοδοξία που προσπαθούσαμε να του μεταδώσουμε όλοι μας…Ακόμη και ο καλός μου που ανήκει στη σχολή του «όλα γίνονται» μου εξομολογήθηκε μια μέρα πως φοβάται πως ο Σ. κλεισμένος σε ένα σπίτι στην επαρχία με τη Λ. και τρία παιδιά, μακριά από την παρέα και με τα πεθερικά του στο ίδιο σπίτι, σίγουρα θα φουντάρει από κανα μπαλκόνι…έβαλα τα κλάματα, «Τι να κάνουμε», τον ρώτησα, «Τώρα τίποτα, μου απάντησε, το ποτάμι δε γυρίζει πίσω…και τα προφυλακτικά στο περίπτερο τα πουλάνε…», πρόσθεσε παγωμένα. Μεσολάβησε και ο δικός μας χωρισμός εκείνη την περίοδο οπότε δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με το Σ. και τη Λ….μου έμεινε όμως η φράση του όταν έμαθε πως χωρίσαμε, «σας ζηλεύω…».

Το κινητό μου χτυπούσε επίμονα, όλη τη νύχτα. Ο Τ…πάλι λιώμα θα είναι, δεν το σηκώνω, σκέφτηκα, δεν αντέχω άλλο βρισίδι…εκείνο συνέχιζε,το σήκωσα.
Μακάρι να μην το έκανα. Ο Τ. μου το είπε όσο πιο μαλακά μπορούσε. Ανεύρυσμα, είπαν στο νοσοκομείο, μπορεί να το είχε από πολύ μικρός, δε φαίνεται στις εξετάσεις. Εκεί που έπινε καφέ με τη Λ. ξαφνικά άρχισε να της λέει μαλακίες, η κοπέλα νόμιζε πως της κάνει πλάκα, μετά κατάλαβε πως δεν είναι αστείο, κάλεσε ασθενοφόρο, μέχρι να φτάσουν στο νοσοκομείο λιποθύμησε…δεν ξαναξύπνησε ποτέ. Τον κοιμίσαμε όλοι μαζί, όπως τότε. Ένιωσα πολύ ξένη σ’αυτή την κηδεία.
Πολύ μακριά. Μου πέρασε από το μυαλό πως ο καθένας μας εκεί μέσα κήδευε άλλο άνθρωπο. Το μόνο κοινό που είχαμε όλοι μας ήταν το σώμα μπροστά μας. Έφυγα αμέσως. Δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν τους. Ούτε μίλησα σε κανέναν δικό μου, δεν ένιωσα καμία ανάγκη. Την ανάγκη τη νιώθω τώρα…γιατί έχει περάσει ένας μήνας.

Και γιατί σε καμιά ώρα θα πάω να δώ τη Λ. στο μαιευτήριο, γέννησε χτες...

Tuesday, February 12, 2008

ΠΕΤΑΕΙ...Ο ΧΡΟΝΟΣ?????


Μάλλον ναί, δεν εξηγείται αλλιώς! Από το πρωί σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ τί συγκλονιστικό έκανα τις δύο τελευταίες εβδομάδες χωρίς να προλάβω να καθαρίσω το σπίτι, να μαγειρέψω οτιδήποτε μου παίρνει πάνω από ένα τέταρτο, να δώ έστω και μια ώρα τηλεόραση, να σερφάρω στα μπλογκάκια σας, να πάω τη μαμά μου εκείνη τη βόλτα στα μαγαζιά που της είχα υποσχεθεί...Η απάντηση είναι μία σε πολλές γλώσσες, τίποτα! Nothing, rien, zero, nada! Αδυνατώ να θυμηθώ...Να πώ ότι δούλεψα πολύ παραπάνω, μπά, το πολύ ένα διωράκι την ημέρα επιπλέον. Ότι ξεσκίστηκα στις εξόδους? Μπά, 3-4 φορές βγήκα, τα συνηθισμένα δηλαδή.

Παρεμπιπτόντως μή χάσετε Τζίμη Πανούση που κεντάει αλλά και την καινούρια του Μπάρτον, ειδικά ο Τζόνι Ντέπ φέτος είναι όλα τα λεφτά!

Το αποτέλεσμα είναι ένα και θλιβερό, απλά ξυνόμουνα και ούτε καν συνειδητά. Επέστρεψα στην παλιά αγαπημένη συνήθεια του κοιτάζειν το ταβάνι χωρίς να κάνω τίποτα και μετά από ένα δίωρο να πετάγομαι πανικόβλητη και να τρέχω σαν το Βέγγο γιατί πέρασε η ώρα και θ'αργήσω...Να'ναι το κρύο, να'ναι η υπνηλία,να'ναι η συσσωρευμένη κούραση? Ίσως, η αίσθηση του χρόνου πάντως έχει χαθεί παντελώς!Ανακάλυψα επίσης πως όλο αυτό το διάστημα κάπνισα πολύ παραπάνω απ'όσο συνηθίζω, άρα η απουσία συντονισμού του χρόνου είναι ΚΑΙ βλαβερή. Γι αυτό σιγά σιγά πρέπει- για μια ακόμη φορά- να επανέλθω.

Και αναρωτιέμαι, οι περισσότεροι από 'σας που έχετε ενδεχομένως πιο απαιτητικές δουλειές, που κάνετε τις δουλειές του σπιτιού κάθε μέρα, που έχετε παιδάκια, πως την παλεύετε αυτές τις μέρες του χρόνου που ένα τετράωρο ισοδυναμεί με μία ώρα της κανονικής ζωής σας????


SOS from patsiouri!
Update: Αν και τώρα που προσπάθησα να ενημερωθώ για τα κοινά, αήδιασα τόσο πολύ, που δηλώνω πως προτιμώ να επισημοποιήσω τη σχέση μου με το ταβάνι μου δόξη και τιμή...

Monday, February 4, 2008

ΕΜΕΙΣ ΤΙ ΨΗΦΙΖΟΥΜΕ?????

Αντιγράφω εδώ από το αξιόλογο blog G 700...
Εσείς τί λέτε???

Επίσης πολύ καλό άρθρο επί του θέματος εδώ!


Η μεταμεσονύκτια λειτουργία του Μετρό και του Ηλεκτρικού είναι ένα πάγιο αίτημα πολλών συμπολιτών μας. Μετά από επανειλημμένες εκκλήσεις και παράπονα πολλών ετών η Πολιτεία αποφάσισε επιτέλους το αυτονόητο (ίσως και το ελάχιστο): να επιμηκύνει δοκιμαστικά το ωράριο λειτουργίας των συρμών κάθε Παρασκευή και Σάββατο μέχρι τις 02:00, για μια δοκιμαστική περίοδο 2 μηνών.Μόνον έτσι θα είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε εάν η συγκεκριμένη υπηρεσία εξυπηρετεί έναν πραγματικά σημαντικό αριθμό πολιτών, εάν με άλλα λόγια η επιμήκυνση του ωραρίου λειτουργίας είναι κοινωνικά επιβεβλημένη και οικονομικά συμφέρουσα.Το σωματείο των εργαζομένων ωστόσο αντιδρά. Όχι μόνο διαφωνεί με τη δοκιμαστική επιμήκυνση του ωραρίου, αλλά αποφασίζει και διατάζει τη μη-εφαρμογή της. Με επαναλαμβανόμενες στάσεις εργασίας από τις 24:00 έως τις 02:00 κάθε Παρασκευή και Σάββατο επιχειρεί να επιβάλει αυταρχικά την άποψή της σε ολόκληρη την κοινωνία. Μας αρνούνται ακόμη και το δικαίωμά μας να «ψηφίσουμε» χρησιμοποιώντας το δίκτυο κατά τη δίμηνη δοκιμαστική περίοδο.Η στάση αυτή είναι απαράδεκτη. Τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς είναι κοινωνικό αγαθό. Η διεύρυνση της χρήσης τους –εφόσον κριθεί εφικτή- θα έχει ευεργετικά αποτελέσματα για όλους μας: από τη μείωση της κίνησης των ΙΧ κατά τις ώρες της βραδινής εξόδου και τον περιορισμό των ατυχημάτων που οφείλονται στην οδήγηση υπό την επήρεια αλκοόλ, μέχρι την οικονομική ελάφρυνση όλων εκείνων που μέχρι σήμερα είναι υποχρεωμένοι να πληρώνουν ταξί για τις αντίστοιχες μετακινήσεις τους.Η Κοινωνία των Πολιτών δε μπορεί να μένει απαθής και αδρανής μπροστά σε αυτήν την πρόκληση.
Λέμε ΟΧΙ στην αντίληψη που θέλει τα δημόσια αγαθά, τις υπηρεσίες και τις υποδομές της χώρας έρμαιο στα χέρια των συνδικαλιστών.
Λέμε ΟΧΙ στο βόλεμα και τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία που αντιτίθεται σε οποιαδήποτε αλλαγή.
Λέμε ΟΧΙ στη φίμωση της κοινωνίας, στην αποστέρηση του δικαιώματος όλων μας να δοκιμάσουμε μια νέα δυνατότητα.
Λέμε ΟΧΙ στην αυταρχική και κοινωνικά ανάλγητη στάση των Σωματείων Εργαζομένων στο Μετρό και τον Ηλεκτρικό.
ΑΝΤΙΔΡΟΥΜΕ
Καταλαμβάνουμε συμβολικά το Σταθμό του Μετρό στο Σύνταγμα το Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2008 από τις 24:00 έως τις 02:00.Απαιτούμε την κανονική δοκιμαστική εκτέλεση των δρομολογίων.
*ΔΙΕΥΚΡΙΝIΣΗ
Η ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ ΤΟΥ ΩΡΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΜΕΤΡΟ, ΚΑΤΑ ΔΥΟ ΩΡΕΣ ΤΟ ΒΡΑΔΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΣΗΣ ΚΑΙ ΣΑΒΒΑΤΟΥ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΥΝΔΥΑΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΑΥΣΤΗΡΗ ΤΗΡΗΣΗ ΤΩΝ ΒΑΣΙΚΩΝ ΕΡΓΑΣΙΑΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ

1.ΝΑ ΤΗΡΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ "ΞΕΧΥΛΩΝΕΙ" ΤΕΧΝΗΕΝΤΩΣ ΚΑΙ ΜΕ ΔΙΑΦΟΡΑ ΚΟΛΠΑ ΤΟ ΩΡΑΡΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

2.ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΕΡΓΑΣΙΑ ΕΑΝ ΚΙ ΕΦΟΣΟΝ ΑΠΑΙΤΗΘΕΙ

3.ΝΑ ΠΡΟΣΛΗΦΘΕΙ ΝΕΟ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΣΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΚΡΙΘΕΙ ΑΝΑΓΚΑΙΟ ΓΙΑ ΝΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΗΣΕΙ ΤΟ ΜΕΤΡΟ.

ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΤΑ ΘΕΩΡΟΥΜΕ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ. ΣΑΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΚΙ ΕΜΕΙΣ , ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΜΕ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ, ΤΑ ΣΤΗΡΙΖΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΑ.