ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ!!!

-Τι??? Δεν οδηγείς?? Μα είναι δυνατόν?? ΕΣΥ να μην οδηγείς???
-Μη μου πείς ότι φοβάσαι! ΕΣΥ και να φοβάσαι???
-Τι θα πεί δε μπορώ να οδηγήσω??? Είναι σα να μου λές «δε μπορώ να περπατήσω»!
ΕΣΥ???
-Ασε με να σ’αναλάβω εγώ, παρεούλα θα ξεκινάμε κάθε Κυριακή, στις 10 φορές θα τα έχεις θυμηθεί και θα γίνεις αστέρι! Εδώ θα κολώσεις ΕΣΥ???
-Γι αυτό παιδάκι μου ξανασκέψου το. Θες να σου πάρουμε ένα μεταχειρισμένο??
Καντο χαλκομανία, δε χάθηκε ο κόσμος, εμείς να’μαστε καλά…ΕΣΥ γιατί επιμένεις να δυσκολεύεις τη ζωή σου???

Ε ναι λοιπόν ΕΓΩ!
Η σχέση μου με το τιμόνι έληξε άδοξα 4 χρόνια μετά το δίπλωμα.
Ποτέ δεν είχα νιώσει την παραμικρή επιθυμία να το πιάσω στα χέρια μου.
Αλλά μεγάλωσα σ’αυτή τη γαμημένη δεκαετία που το American dream είχε τρυπώσει ύπουλα μέσα σε κάθε σπίτι που είχε την οικονομική άνεση να προσφέρει στο παιδάκι του που μόλις πέρασε στις Πανελλήνιες το νέο status symbol των τότε δεκαοχτάρηδων…μικρό, ασημί και ολοκαίνουριο, με τα κλειδιά στο χέρι!
Όταν το αντίκρυσα μου κόπηκαν τα πόδια..και όχι από συγκίνηση. Πρέπει να το κοίταξα όπως θα κοίταζα ένα λύκο έτοιμο να μου ορμήσει μία κρύα νύχτα στο βουνο.
Δεν παίρνω όρκο αλλά μου φάνηκε πως κι εκείνο με κοίταξε εχθρικά, μέσα από τα κρύα απαίσια λαμπάκια του!
Και για μία ακόμη φορά στη ζωή μου προσποιήθηκα το πιο ευτυχισμένο παιδί στον κόσμο φορώντας το χαμόγελο του κάθε μοναχικού εκείνου συναγωνιστή που παθαίνει κατάθλιψη στα γενέθλια του και το έχει καταλάβει μέχρι και ο σκύλος του απέναντι, όλοι, εκτός από τους χαζοχαρούμενους κολλητούς του και τους γονείς του που επιμένουν να του κάνουν επίσης χαζοχαρούμενα surprise πάρτυ ακόμη και τώρα που πατάει όπου να’ναι τα 35…

Μπορούσα να πώ όχι??? Την επόμενη ακριβώς εβδομάδα από τ’αυτί και στο δάσκαλο! Παραδόξως δεν τα πήγα και τόσο χάλια, αν εξαιρέσεις πως θα προτιμούσα να σπάω ένα διωράκι πέτρες στα νταμάρια παρά να πηγαίνω στο μάθημα οδήγησης…
Anyway το πήρα, χωρίς να τα σκάσω αλλά χωρίς και να χαρω, μα γιατί???

Τον πρώτο μήνα δεν τα πήγαμε κι άσχημα. Το έπαιρνα μόνο τη νύχτα με τη δικαιολογία ότι δεν κυκλοφορούν πολλοί και είναι ευκαιρία να εξασκηθώ. Παπάρια. Δε φοβόμουν, γι αυτό έβγαινα μόνο τότε. Όμορφα ήταν, έβαζα τέντα μουσική, έτρεχα όσο ήθελα μιάς και στο προάστιο που ζούσα εκείνες τις ώρες δεν κυκλοφορούσε κουνούπι και έλεγα ψέματα σε όλο τον κόσμο πως το βγάζω και πιο κεντρικά. Μέχρι που έφτασε η ώρα της αλήθειας..έπρεπε ν’αρχίσω να το παίρνω και τα πρωινά, για να πηγαίνω στη σχολή…Το απέφευγα όσο μπορούσα αλλά δε γινόταν, όλοι είχαν αρχίσει να με πιέζουν αφόρητα, οπότε…

Το πρώτο θύμα μου ήταν ταξιτζής. Και οι επόμενοι κατά σατανική σύμπτωση είχαν όλοι επαγγελματικό. Χάθηκε ένας δημόσιος υπάλληλος, μία νοικοκυρά??? Όχι! Ταξί, μπατσικό και ο αμέσως επόμενος νταλίκα, φιάσκο!
Ο mr ταξί ήταν πολύ ευγενικός.Επεσα πάνω του αφηρημένη όπως πάντα ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Τετάρτης..Όταν άκουσα το μπάμ πάγωσα..Όταν τον είδα να βγαίνει από το ταξί κοκάλωσα..
Στάθηκα τυχερή. Την προηγουμένη ο γιος του είχε κάνει ζημιά 600 χιλιάρικα στη Μπέμπα της οικογένειας οποτε ο προφυλακτήρας που του πήρα ήταν πταισματάκι!
Μου χαμογέλασε καλόκαρδα και έμεινα εμβρόντητη όταν είδα την οδοντοστοιχία του, μιλάμε ήταν θεική και μοναδική, είχε άσπρο, κίτρινο, μισό, μαύρο, ασημένιο, κενό…αν υπήρχαν τα κινητά τότε θα την είχα φωτογραφίσει αμέσως!
Τότε κατάλαβα πως η αφηρημάδα μου η οποία με τα χρόνια δυναμώνει, δε θα μου βγεί σε καλό…

Τη δεύτερη φορά το θύμα μου άργησε να μιλήσει. Βγήκε από το αυτοκίνητό του μια χαρά αλλά δε μιλούσε. Πανικόβλητη ούρλιαζα, «Είσαι καλά???» «Μίλα, πές κάτι», τίποτα αυτός, «Θεέ μου, έπαθε διάσειση» σκέφτηκα, μπορεί να πάθει και αμνησία, δε θα γνωρίζει τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τι θα κάνω??? Τελικά αποδείχτηκε πως ο βλάκας ήταν Ρώσος και σίγουρα δεν υπήρχε περίπτωση να μου μιλήσει, ούτε να με βρίσει!
Υπήρξε και μία τρίτη, εξίσου αστεία και μιλάμε πάντα για αστείες ζημιές και ποσά. Γίνονταν όμως. Το Βατερλώ μου ήταν το 3 φορές σε μία ώρα! Μία στην πόρτα του γκαράζ όταν έβγαινα, μία Βασιλίσσης Σοφίας στο πηγαινε για καφεδάκι και μία αλλαγή λωρίδας στο γύρνα από το καφεδάκι..Ακόμη γελάμε με το γιό του συνεργειά μου που με παρακαλάει να το πάρω να κατέβω για καφέ Κολωνάκι γιατί δεν έχει λεφτά να πάει τη γκόμενα τριήμερο!

Τα γέλια μας κόπηκαν απότομα. Ξαφνικά έφυγαν τρείς από την παρέα. Τροχαίο. Μαζί και οι τρείς. Παραλίγο κι εγώ μαζί τους. Και λίγο μετά η Α. Τροχαίο κι εκείνη.Και ένα χρόνο αργότερα ο Ν.
Και λίγο μετά εγώ χτυπημένη, ως συνοδηγός. Δεν το είπα σε κανέναν. Ετυχε να είμαι τη λάθος ωρα, στο λάθος μέρος με το λάθος πρόσωπο…
Πανικός…
Αρχισα να μουδιάζω ολόκληρη κάθε φορά που πήγαινα να πιάσω το τιμόνι.
Ούτε που θυμάμαι τώρα πιά ποτε ήταν η τελευταία φορά.
Δεν ξαναγέλασα πάντως.
Τι ανακούφιση! Όταν σταμάτησα ξαναβρήκα τη χαρά μου! Δεν το έχω μετανιώσει ούτε μία στιγμή! Εμείς οι άνθρωποι πρέπει να παραδεχόμαστε κάπου κάπου πως δε γίνεται να είμαστε καλοί σε όλα..Και δεν πρέπει να απορούμε με κανέναν και για τίποτα! Ξέρω άνθρωπο που δεν έχει πάει ποτέ στη ζωή του σινεμά. Ξέρω άνθρωπο που έχει κάνει 2 διδακτορικά και δε μπορεί να πετύχει ποτέ ένα κέικ! Ποτέ όμως! Μιλάμε για άπειρα άθλια κέικ! Ξέρω επιχειρηματία που καθαρίζει όσα 20 από μας μαζί κάθε μήνα και αδυνατεί να χρησιμοποιήσει το κινητό του! Αδυνατεί! Τι να κάνουμε τώρα? Όλα μέσα στη ζωή δεν είναι???

Χα! Και επειδή μ’αρέσει να με απενοχοποιώ στο μέγιστο, διαθέτω και μία τεράστια λίστα διασημοτήτων που δεν έπιασαν ποτέ στη ζωή τους τιμόνι! Σας λυπάμαι όμως, είναι και αργά και βαριέμαι να ψάξω να τη βρώ…μία από εκείνους λοιπόν είμαι κι ΕΓΩ!

ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΦΕΥΓΕΙ...

Όχι που θα τη γλυτώνατε εσείς…
Ναι, το ξέρω, εξαφανίστηκα, αλλά χωρίζω και χρειάζομαι κατανόηση.
Δεν έχω νιώσει ποτέ τόσο άσχημα στη ζωή μου.
Το ξέρω πως κινδυνεύω να γίνει το blog μου cosmopolitan αλλά δε με νοιάζει διόλου, σάμπως θα γνωριστούμε ποτέ???
Το κακό με τους γύρω σου είναι πως όταν βλέπουν πως είσαι πολύ χάλια αρχίζουν να σου παίζουν την κασετούλα με τα τετριμμένα…
Το κακό με τους πολύ δικούς σου ανθρώπους είναι πως τους κουράζεις χωρίς να το καταλαβαίνεις, επαναλαμβάνοντας συνεχώς τα ίδια και τα ίδια ή κλαίγοντας γοερά..
Το καλό με σας είναι πως με ένα κλίκ μπορείτε να με γειώσετε και πως δεν είστε υποχρεωμένοι να ανεχτείτε την πρησμένη μούρη μου..
Το κακό με τους υπόλοιπους είναι πως θεωρούν ότι το να έχεις πάρει εσύ την απόφαση σημαίνει πως μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου αμέριμνος και πως το πρόβλημα το έχει εκείνος που μένει πίσω…
Ε λοιπόν, μακάρι να ήταν δική του η απόφαση..
Με έχουν χωρίσει στο παρελθόν και ξέρω πως είναι…καμία σχέση μπροστά σ’αυτό που περνάω τώρα..
Τύψεις, κατάρες, Ερινύες και λόγια βαριά δε μ’αφήνουν να πάρω ανάσα…
Πονάω, ο πόνος με τρυπάει μέχρι το πιο μικρό κομματάκι της σάρκας μου..
Αισθάνομαι σά να έχω παρατήσει ένα αδέσποτο σκυλάκι στο δρόμο.
Σα να διώχνω από τη ζωή μου την αδερφή μου.

Χτες όλο το απόγευμα χάζευα τηλεόραση, χωρίς να έχω δυνάμεις να κάνω κάτι άλλο..
Πάτησα λοιπόν τα κλάματα
1: Όταν ο «ωραίος» φίλησε τη Μαρία την Ασχημη.
2: Όταν είδα τη χορεύτρια χωρίς χέρια στη Δρούζα.
3: Γιατί λυπήθηκα το Γιωργάκη που έμεινε κι αυτός μόνος κι έρημος (ναι, τόσο χαμηλά…)
4:Γιατί σε όλες τις διαφημίσεις πρωταγωνιστούν ζευγαράκια.

Αυτά προς το παρόν…θα τα ξαναπούμε…

Κι επειδή έχω και τρελά νεύρα και με μπρίζωσε η Φιορούλα, όποιος πετύχει αυτή την κλώσσα, μία μούτζα κι από μένα παρακαλώ..

ΜΟΛΙΣ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ...

Δημήτρης Δανίκας ddanikas@dolnet.gr

ΠΕΣ ΟΤΙ ΑΝΑΘΕΤΕΙΣ τη διεύθυνση της επιχείρησής σου στον Καραμανλή. Πες ακόμα ότι εκείνος ξεχαρβαλώνει κάθε ίχνος πυρασφάλειας. Πες ότι κάποιος τρελός βάζει φωτιά και το μαγαζί σου γίνεται στάχτες και αποκαΐδια. Και πες ότι εσύ, ο ιδιοκτήτης, όχι μόνο δεν τον πετάς με τις κλωτσιές, αλλά από πάνω στην ίδια θέση τον διατηρείς αυξάνοντας μάλιστα και τον μισθό του. Τέτοια περίπτωση ούτε μία στο εκατομμύριο να συμβεί. Ε, τότε, πώς γίνεται στην ιδιωτική μας ζωή να διώχνουμε τον ανίκανο και στη δημόσια να τον ψηφίζουμε για κυβερνήτη; Επειδή ο μέσος Έλληνας εκλαμβάνει την κοινή περιουσία, σαν ξένη, αναλώσιμη, εχθρική, ευτελή και υποβιβασμένη. Το βλέπουμε στην καθημερινότητά μας. Το σπίτι μας να ΄ναι καλά και όλα τ΄ άλλα ροχάλα, σκουπίδια και βρωμιά. Το έχω ξαναπεί. Όπως σιχαινόμαστε αυτό που βλέπουμε στα κανάλια, έτσι περίπου και στην πολιτική. Αρκετοί εξ ημών ψηφίζουν αυτό που περιφρονούν. Καραγκιόζηδες μωρέ, σου λέει, είναι, ε, ας ψηφίσουμε τον Καραγκιόζη που τα λέει!

EYXAΡΙΣΤΩ!

Είναι Σάββατο βράδυ, έχω λίγο πυρετό αλλά προσπαθώ να το ξεχάσω γιατί αύριο φεύγω τριήμερο, όλοι είναι καλεσμένοι σε διάφορα βαρετά events, πχ βαφτίσια ( το βατερλώ μου…) και απ’ότι έμαθα ήδη όλοι περνάνε τόσο χάλια που πρέπει γονυπετής να ευχαριστήσω το Θεούλη για τον πυρετό που μου έστειλε και δεν είμαι υποχρεωμένη στην καλύτερη να σκαρφιστώ τιο πιο χαζές-πάλι-δικαιολογίες για να μην παραστώ σ’όλα αυτά και στη χειρότερη να με πιάσει το φιλότιμο και να παραστώ έστω και σε ένα απ’αυτά..

Βαριέμαι τρομακτικά, άσε που τον τελευταίο καιρό με φρίκη παρατηρώ πως οι άνθρωποι πλέον δεν κάνουν διάλογο μεταξύ τους, τίποτα, μιλάμε πρέπει να έχουν ρουφήξει τόση tv που τα παράθυρα έχουν εμποτίσει και ολόκληρη την καθημερινότητά τους…όλοι προσπαθούν να πούν το δικό τους και κανείς δεν ακούει τον άλλον, τελευταία την έχω καρατσεκάρει αυτή τη φάση και είναι πιο συχνή από ποτέ…η ανατριχιαστική ερώτηση του φιλόλογου, τελευταία ώρα, απογευματινή βάρδια «Γιαδικιάρογλου, μπορείς να μου θυμίσεις τι είπα μόλις τώρα» θεωρώ πως θα μπορούσε να μας κάνει όλους δισεκατομμυριούχους αν ο συνομιλητής μας πλήρωνε 2 ευρώ για κάθε φορά που δε θα μπορούσε να μας απαντήσει…

Γι αυτό θα πάμε μία επίσκεψη σε κάποια που έχει ξεχάσει να μιλάει…και να ακούει…Ηταν σούρουπο, μπορεί και Σάββατο καλή ώρα, πρίν μερικές εβδομάδες, κι εγώ με ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, συζητούσαμε…όντως συζητούσαμε…Δέν ήμουν καλά εκείνη τη μέρα, μπορεί και να μην είχα χαμογελάσει όλη εκείνη την ημέρα. Κάποια στιγμή ο φίλος μου σηκώθηκε, μου πέταξε ένα μπουφάν και με διέταξε να σηκωθώ γιατί θέλει να με πάει κάπου.

Φυσούσε πολύ εκείνο το βράδυ και γατζωμένη πάνω του στη μηχανή τον άκουγα να μου φωνάζει την ιστορία Της…Είναι γύρω στα 50 τώρα πιά, γεννήθηκε με ελαφριά νοητική υστέρηση, από γονείς που επίσης υστερούσαν..Εμεναν πάντοτε μαζί, σε ένα σπιτάκι έξω από την πόλη, οι τρείς τους. Ο πατέρας μανάβης, η μάνα καθαρίστρια στο δήμο. Όλοι τους βοηθούσαν, όλοι τους συμπονούσαν, γιατί όσο μηδενιστές και να έχουμε καταντήσει υπάρχουν ακόμη άνθρωποι..
Τα χρόνια πέρασαν, άρχισαν οι αρρώστιες, τα πράγματα δυσκόλεψαν..ο πατέρας άφησε την τελευταία του πνοή το 2004 και οι δύο γυναίκες έμειναν μόνες…ο κόσμος συνέχισε να κάνει ότι καλύτερο μπορούσε γι αυτές, κι εκείνες, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια, κάθε βράδυ περπατούσαν οι δυό τους, στα μονοπάτια έξω από τη μικρή μας πόλη..

Μέχρι που έμεινε μόνη της. Η γριούλα έφυγε ήσυχα και αυτό το μεγάλο μωρό, αυτό το πλάσμα που δεν είχε μιλήσει σε άλλο άνθρωπο μέχρι τώρα, που δεν είχε κανέναν τώρα πιά, έπρεπε να πορευτεί μόνο του στη ζωή…Ο φίλος μου και κάποιοι άλλοι έμαθαν την ιστορία, πίεσαν τα πράγματα, ολόκληρη η μικρή μας πόλη πίεσε τα πράγματα και έτσι το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα διορίστηκε στη θέση της μητέρας του και δεν κινδυνεύει να πεθάνει της πείνας. ( διαφωνώ κι εγώ ιδεολογικά με το ρουσφέτι αλλά..)

«Δε μιλάει σε κανέναν, έρχεται, καθαρίζει, φεύγει. Μόνο η κυρά Μαρία που την ξέρει από μικρή μπαίνει στο σπίτι της…Αναρωτιέμαι τι κάνει όλη τη μέρα εκεί μέσα» κατέληξε ο φίλος μου.
«Δε θέλω να τη δώ, σε ικετεύω, όχι σήμερα, ας γυρίσουμε πίσω» του απάντησα.
«Δε θα τη δείς, θέλω μόνο να δείς κάτι, θα καταλάβεις..»



Φτάσαμε στο σπίτι, λίγο έξω από την πόλη…παμπάλαιο, μισογκρεμισμένο και έρημο. Τα λουλούδια μαραμένα, τα πατζούρια κλειστά. Ο Τ. είχε σβήσει τη μηχανή. Μου πήρε μόλις 3 δευτερόλεπτα να το εντοπίσω. Εκείνη είχε φτιάξει μία αυτοσχέδια πινακίδα με χαρτόνι, την είχε κολλήσει σε ένα ξύλο και την είχε καρφώσει μέσα στον κήπο, λίγα μέτρα από την πόρτα της.
Η πινακίδα έγραφε με ακανόνιστα γράμματα «ΤΟ ΟΡΦΑΝΟ»…
Του έπιασα το χέρι. «Εντάξει, το είδα, κατάλαβα»
Με κοίταξε και μου χαμογέλασε πικρά.
«Ημουν σίγουρος πως θα καταλάβαινες…»
Σ’ευχαριστώ.

Και τώρα όλοι στο μπλογκαδέρφι με comments, τον χάνουμε, ντού από παντού!

ΠΑΙΖΟΥΜΕ???????

Θέλετε να παίξουμε ένα όμορφο παιχνιδάκι??????
Τυπώστε τις φωτογραφίες που βλέπετε, αφαιρέστε το πράσινο χρώμα και αντικαταστήστε το με μαύρο…
Εχετε μπροστά σας τη θέα από το μπαλκόνι του πατσιουρίου για τα επόμενα 100 χρόνια…..
Αλλά ως φύσει αισιόδοξος άνθρωπος δεν παραβλέπω τις μικρές θετικές φλογίτσες που ξεπηδούν μέσα στη μαυρίλα και μου μαλακώνουν τη διάθεση….

1: Δε θρηνήσαμε θύματα…με δύο πόδια…τις τελευταίες 11μέρες ο τόπος μου καίγεται από 100 μεριές. Προχτές παραλίγο να χάσουμε 22 άτομα που εγκλωβίστηκαν μέσα σε μία χαράδρα αλλά όλα πήγαν καλά…
Δε γραφω τίποτα για τα ζώα που χάσαμε, που χάθηκαν γενικώς, όταν μου έρχονται οι εικόνες αυτές στο μυαλό κάνω αμέσως εμετό…

2: Προχτές έκλαιγα που οι φλόγες πλησίαζαν το σπίτι μου…και ούρλιαζα που οι δικοί μου ήταν τόσο ψύχραιμοι…και τότε η μαμά μου με αγκάλιασε και μου θύμισε πως πρίν μερικούς μήνες παραλίγο να χάσει εμένα, και τώρα κλαίω για κάτι που ξαναγίνεται με χρήματα??? Ξεχνάμε εύκολα τελικά εμείς οι άνθρωποι…

3:Τί όμορφο που οι άνθρωποι στα δύσκολα γίνονται πάντα μιά γροθιά..τί μεγαλείο...οι υπόλοιποι απλά δέν είναι άνθρωποι...

4: ΒΡΕΕΕΕΕΧΕΙΕΙΕΙ!!!!!!!!!!!!!
Τώρα, τώρα, τώρα με πήραν τηλέφωνο από το μέτωπο!!!!!!!!!
Ότι δεν κατάφεραν οι επίγειες δυνάμεις τις μέρες αυτές το κατάφερε η φύση!!!!!!!!!!!! Για καλό αυτή τη φορά!!!!!!!1 Τελευταίο είχε μείνει το χωριουδάκι μου!!!!!!
Θα σας έγραφα κι άλλα αλλά έχω υποσχεθεί κάτι κεράσματα, φιλιά πολλά πολλά!!!!!!!!

ΥΓ: Και να μην το ξεχάσω:
Ατάκα υπέρβαρου Ελληνάρα μαγαζάτορα στην Εθνική Οδό Αθηνών-Τρίπολης:
« Εγώ χέστηκα, ασφαλισμένο το’χω, αν θέλει ας κοπιάσει!»
Γύρω από το μαγαζί του υπάρχει κατοικημένη περιοχή, σπίτια με παιδιά…
Δεν ξέρω από πού θα αρχίσω να μοιράζω κατάρες μαλάκα, αλλά η πρώτη είναι όλη δική σου…