Saturday, September 8, 2007

EYXAΡΙΣΤΩ!


Είναι Σάββατο βράδυ, έχω λίγο πυρετό αλλά προσπαθώ να το ξεχάσω γιατί αύριο φεύγω τριήμερο, όλοι είναι καλεσμένοι σε διάφορα βαρετά events, πχ βαφτίσια ( το βατερλώ μου…) και απ’ότι έμαθα ήδη όλοι περνάνε τόσο χάλια που πρέπει γονυπετής να ευχαριστήσω το Θεούλη για τον πυρετό που μου έστειλε και δεν είμαι υποχρεωμένη στην καλύτερη να σκαρφιστώ τιο πιο χαζές-πάλι-δικαιολογίες για να μην παραστώ σ’όλα αυτά και στη χειρότερη να με πιάσει το φιλότιμο και να παραστώ έστω και σε ένα απ’αυτά..

Βαριέμαι τρομακτικά, άσε που τον τελευταίο καιρό με φρίκη παρατηρώ πως οι άνθρωποι πλέον δεν κάνουν διάλογο μεταξύ τους, τίποτα, μιλάμε πρέπει να έχουν ρουφήξει τόση tv που τα παράθυρα έχουν εμποτίσει και ολόκληρη την καθημερινότητά τους…όλοι προσπαθούν να πούν το δικό τους και κανείς δεν ακούει τον άλλον, τελευταία την έχω καρατσεκάρει αυτή τη φάση και είναι πιο συχνή από ποτέ…η ανατριχιαστική ερώτηση του φιλόλογου, τελευταία ώρα, απογευματινή βάρδια «Γιαδικιάρογλου, μπορείς να μου θυμίσεις τι είπα μόλις τώρα» θεωρώ πως θα μπορούσε να μας κάνει όλους δισεκατομμυριούχους αν ο συνομιλητής μας πλήρωνε 2 ευρώ για κάθε φορά που δε θα μπορούσε να μας απαντήσει…

Γι αυτό θα πάμε μία επίσκεψη σε κάποια που έχει ξεχάσει να μιλάει…και να ακούει…Ηταν σούρουπο, μπορεί και Σάββατο καλή ώρα, πρίν μερικές εβδομάδες, κι εγώ με ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, συζητούσαμε…όντως συζητούσαμε…Δέν ήμουν καλά εκείνη τη μέρα, μπορεί και να μην είχα χαμογελάσει όλη εκείνη την ημέρα. Κάποια στιγμή ο φίλος μου σηκώθηκε, μου πέταξε ένα μπουφάν και με διέταξε να σηκωθώ γιατί θέλει να με πάει κάπου.

Φυσούσε πολύ εκείνο το βράδυ και γατζωμένη πάνω του στη μηχανή τον άκουγα να μου φωνάζει την ιστορία Της…Είναι γύρω στα 50 τώρα πιά, γεννήθηκε με ελαφριά νοητική υστέρηση, από γονείς που επίσης υστερούσαν..Εμεναν πάντοτε μαζί, σε ένα σπιτάκι έξω από την πόλη, οι τρείς τους. Ο πατέρας μανάβης, η μάνα καθαρίστρια στο δήμο. Όλοι τους βοηθούσαν, όλοι τους συμπονούσαν, γιατί όσο μηδενιστές και να έχουμε καταντήσει υπάρχουν ακόμη άνθρωποι..
Τα χρόνια πέρασαν, άρχισαν οι αρρώστιες, τα πράγματα δυσκόλεψαν..ο πατέρας άφησε την τελευταία του πνοή το 2004 και οι δύο γυναίκες έμειναν μόνες…ο κόσμος συνέχισε να κάνει ότι καλύτερο μπορούσε γι αυτές, κι εκείνες, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια, κάθε βράδυ περπατούσαν οι δυό τους, στα μονοπάτια έξω από τη μικρή μας πόλη..

Μέχρι που έμεινε μόνη της. Η γριούλα έφυγε ήσυχα και αυτό το μεγάλο μωρό, αυτό το πλάσμα που δεν είχε μιλήσει σε άλλο άνθρωπο μέχρι τώρα, που δεν είχε κανέναν τώρα πιά, έπρεπε να πορευτεί μόνο του στη ζωή…Ο φίλος μου και κάποιοι άλλοι έμαθαν την ιστορία, πίεσαν τα πράγματα, ολόκληρη η μικρή μας πόλη πίεσε τα πράγματα και έτσι το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα διορίστηκε στη θέση της μητέρας του και δεν κινδυνεύει να πεθάνει της πείνας. ( διαφωνώ κι εγώ ιδεολογικά με το ρουσφέτι αλλά..)

«Δε μιλάει σε κανέναν, έρχεται, καθαρίζει, φεύγει. Μόνο η κυρά Μαρία που την ξέρει από μικρή μπαίνει στο σπίτι της…Αναρωτιέμαι τι κάνει όλη τη μέρα εκεί μέσα» κατέληξε ο φίλος μου.
«Δε θέλω να τη δώ, σε ικετεύω, όχι σήμερα, ας γυρίσουμε πίσω» του απάντησα.
«Δε θα τη δείς, θέλω μόνο να δείς κάτι, θα καταλάβεις..»



Φτάσαμε στο σπίτι, λίγο έξω από την πόλη…παμπάλαιο, μισογκρεμισμένο και έρημο. Τα λουλούδια μαραμένα, τα πατζούρια κλειστά. Ο Τ. είχε σβήσει τη μηχανή. Μου πήρε μόλις 3 δευτερόλεπτα να το εντοπίσω. Εκείνη είχε φτιάξει μία αυτοσχέδια πινακίδα με χαρτόνι, την είχε κολλήσει σε ένα ξύλο και την είχε καρφώσει μέσα στον κήπο, λίγα μέτρα από την πόρτα της.
Η πινακίδα έγραφε με ακανόνιστα γράμματα «ΤΟ ΟΡΦΑΝΟ»…
Του έπιασα το χέρι. «Εντάξει, το είδα, κατάλαβα»
Με κοίταξε και μου χαμογέλασε πικρά.
«Ημουν σίγουρος πως θα καταλάβαινες…»
Σ’ευχαριστώ.
Και τώρα όλοι στο μπλογκαδέρφι με comments, τον χάνουμε, ντού από παντού!

27 comments:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

"...κανείς δεν ακούει τον άλλον..."

Είδες, ρε patsiouraki μου; Στις κοινωνικές εκδηλώσεις, που συνήθως βρισκόμαστε, θέλουμε να προφτάσουμε μέσα σε 45΄ να πούμε με τους συγγενείς, τα νέα μιας 10ετίας το λιγότερο...
Γίνεται;
Ε, ΔΕ ΓΙΝΕΤΑΙ!

Μμμ...με την περίπτωση την άλλη, δυστυχώς συμβαίνουν, στη διπλανή μας πόρτα και δεν παίρνουμε μυρωδιά.

Τώρα το παλληκάρι στην τελευταία περίπτωση γιατί τα βροντάει;
Πώς θα ακούγεται η φωνή του για όλα αυτά που τον προβληματίζουν;
Εκτός και ...μετακομίζει σε πιο ευρύχωρο, ευάερο και ευήλιο διαμέρισμα.
ΕΥΧΗ ΜΑΣ!

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Shades said...

Μικρή είσαι θαυμάσια!!!

cindaki said...

Ναι, είσαι απίστευτη!

Πόση δύναμη έχουμε μέσα μας οι άνθρωποι. Κι όμως, κανείς δεν μπορεί να ζήσει μόνος. Πολύ συγκινούμαι με τέτοιες ιστορίες ανθρώπων...

Καλό σου απόγευμα και περαστικά σου!

λόγια του αέρα said...

Τι να πω τώρα , ότι είναι ψέμματα; Αφού είναι αλήθεια, δε μιλάμε. Μου λείπει που δεν μιλάω με φίλους, στην καθημερινή τρεχάλα τα στοιχειώδη λέμε κι όλο εκκρεμότητες νιώθω να έχω

Η ιστορία που γράφεις είναι συγκλονιστική. Το να νιώθεις ορφανός, μόνος... Πολύ λίγα πράγματα μόνο μπορώ να σκεφτώ χειρότερα απο αυτό.

anima rana said...

γεια σου patsiourάκι. Για άλλη μια φορα με συγκινείς και χαίρομαι που σε γνώρισα μέσω της blogoσφαιρας!

ΥΓ. μήνυμα για sevarose: διαβάζω κάθε σου ποστ αλλά για κάποιο ανεξήγητο λόγο δεν καταφέρνω να αφήσω μήνυμα (με πετάει έξω συνέχεια) κλάψ.

σας φιλώ και επιστρέφω στη λιμνούλα μου

vlacha said...

Κι εμένα με συγκίνησε η ιστορία αυτή! Και συνειδητοποιώ ότι μερικές φορές, άνθρωποι "διαφορετικοί" από τον μέσο όρο, με μια μόνο τους λέξη, μπορούν να εκφράσουν συναισθήματα που οι άλλοι χρειάζεται να φλυαρούν ώρες προκειμένου να τα αποδώσουν!

Τζων Μπόης said...

Όπως το λες, έχουμε πραγματικά ρουφήξει τόση TV που το μυαλό μας έχει γίνει κουρκούτι!

Μην τα ρίχνουμε όλα στην tv...κανείς δεν μας μπουκώνει με φαγητό, αν δεν ανοίξουμε και το δικό μας στόμα...

Καλημέρα patsiouri, γκαζωμένη σε κόβω!

Anonymous said...

Ειδες; Μερικες φορες πρεπει να μας πα΄ρουν κι εμάς από το χέρι...:) Παω στο μπλογκοαδέρφι σου!

~~kindergarden teacher ~~ said...

...ελπιζω να σαι καλυτερα τωρα πατσιουρακι σωματικα ,,γιατι ψυχολογικα με τοσα που βλεπουμε καθημερινα ολοι αρρωστοι ειμαστε..μακαρι ολοι οπου μπορουμε να βοηθαμε και να νοιωθουμε καλυτερα ως ανθρωποι..

Υ.γ μηνυμα για ανιμαρανα (sory patsoiyraki) αληθεια;΄δεν ξερω γιατι συμβαινει αυτο.. γραψε μου αν θες στο τσατοκουτι
(chat box)

Pan said...

Τώρα τι να γράψω;
Τα είπες όλα.

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα said...

«Το ορφανό», ε;
Μπορείς να νιώθεις ορφανός, όσο χρονώ κι αν είσαι, άμα έχεις το κενό μέσα σου.

Кроткая said...

κρίμα που δεν είναι πολλοί σαν εσένα.
γι'αυτό έχει γαμηθεί το σύμπαν.

snikolas said...

Μου μαύρισες την ψυχή

Vafman said...

έτσι είναι patsiouraki μου αυτή η ριμάδα η tv μας έχει καταστρέψει και μας έχει καταντήσει ζώα... πρέπει κάποια στιγμή να ξυπνήσουμε ... όπως λένε και οι στίχοι ....

Αγρίμια που σε σκιάζουν στα όνειρα σου
Κερί που λιώνει η ζωή σου τώρα πια
Σημάδι βάζεις για να βρεις τα βήματα σου
Γκρεμός μπροστά σου ένα σάλτο κι άντε γεια
Ανύπαρκτη μου μοιάζει η μορφή σου
Και φοβισμένο σκύλο που εκάνε ζημία
Κοιμάσαι και ξυπνάς μα η ψυχή σου
Σ΄ ένα κρεβάτι δεμένη με σκοινιά

annamaria said...

Ετσι ακριβως ειναι καλο μου patsiouraki,
πολυς κοσμος γυρω μας
μα κανεις κοντα μας!
Τα φιλια μου !

Anonymous said...

Τι γίνεται, καλό μου; Όλα καλά εύχομαι...

Άρης said...

χμμ οι κοινωνικές εκδηλώσεις είναι πάντα ένα μικρό Βατερλό με ελάχιστες εξαιρέσεις …… (έχω περάσει και καλά με παρανυφάκι , σε βαφτίσια ποτέ….)…

Για το διάλογο τώρα πραγματικά τα κανάλια δημιουργούν άλλες εντυπώσεις αλλά δεν είναι άνθρωποι με την ευρύτερη έννοια αυτοί …. είναι συνήθως celebrities, από ξενυχτάδικα, πολιτικά κόμματα κλπ. που τους αρέσει να αυτολογούν γι αυτό και βγαίνουν στα κανάλια κοίτα εμείς τι καλά έστω και αν δεν γνωριζόμαστε που μιλάμε …

Όσο για της ιστορίες με την κοπέλα, προετοίμαζε μας λίγο καμία φορά δεν είμαστε ικανοί να αντεπεξέλθουμε … γμτ σου πρωί πρωί… παρόλα αυτά Φιλούμπες

Βαγγέλης Μπέκας said...

Συναισθηματική ενδοκάρδια!

patsiouri said...

-Γλαρένια μου δέν είναι οι κοινωνικές εκδηλώσεις το πρόβλημα, γενικότερα οι άνθρωποι έχουμε γίνει λίγο εαυτούληδες...έλειψη χρόνου??? Ίσως, τί να πώ..λές γι αυτό να αναρωτιέμαι γιατί ενώ δουλεύω λίγες ώρες και δέν έχω υποχρεώσεις δέ μου φτάνει ποτέ ο χρόνος???

-Shades...ευχαριστώ και ανταποδίδω monsieur!

-Σόφη μου είμαι λίγο πιό αισιόδοξη! Επειδή έχω ζυγίσει τις πιθανότητες και είναι πάρα μα πάρα πολλές εκείνες που υποδεικνύουν πως πολύ πιθανόν να ζήσω μόνη μου κάποτε, νομίζω πως δέν υπάρχει δέ μπορώ...

-Λόγια του αέρα: Να'χαμε εκατό ζωές ρε γαμώτο, να αλλάζαμε 350 δουλειές και να ήμασταν φιλαράκια με όλους αυτούς που θέλαμε...ά, και να μή γερνούσαμε! Υπάρχει καμιά αίρεση που να υπόσχεται τέτοια μεταθάνατον ζωή να πάω να γραφτώ μέλος????

-Βατραχάκι! Μμμμμ, γιατί μ'εσένα δέν έχουμε βουρκώσει!! Σου υπόσχομαι πάντως πως το επόμενο πόστ θα είναι πολύ μα πολύ κωμικό, πήγα Τήνο φίλε, στη φωλιά της κωλόγριας!

Επίσης, κι εγώ έχω (πάλι) πρόβλημα με τη σελίδα της Σέβα, Σεβάκι ακούουουους??????

patsiouri said...

-Bλάχα μου τί κάνεις??? Μα αυτοί οι άνθρωποι και μόνο που υπάρχουν κάνουν τη διαφορά...ίσως δυστυχώς, ίσως ευτυχώς...

-Τζών μπόυ: Ναί, έχεις δίκιο, η tv τελικά είναι η τελευταία που φταίει...και ναί, ήμουν πολύ γκαζωμένη το Σάββατο...(και φαντάσου δέν είχα ξεκινήσει ακόμη για το προσκύνημα-υπερπαραγωγή στη Μεγαλόχαρη...)

-lifewispers: Ξέρουν όμως που να μας πάνε???? (έτσι για να είμαι επίκαιρη!)

-Σεβάκι! Ετοιμαζόμουν κι εγώ σάν το βατραχάκι να αρχίσω να σου φωνάζω μέσα από τα ξένα μπλόγκ πως ύτε εγώ μπορώ πάλι να αφήσω σχόλιο, ίσως να φταίει η σύνδεσή μου που είναι πολύ αργή, δέν ξέρω για της anima, anyway τα νέα σου τα διαβάζω αλλά ο πίνακας με τα σχόλια όλο με πετάει έξω, φιλιά πολλά, καλά είμαι!

patsiouri said...

Pan: Τα ΕΙΔΑ όλα να λές! Αν ήμουν σκηνοθέτης θα το γύριζα μικρού μήκους...

-Σκύλος της Βάλια Κάλντα:
Εννοείται...είναι ύπουλη η ορφάνια...και δέ θέλω να σκέφτομαι την ώρα που-στατιστικά τουλάχιστον θα είμαι όντως ορφανό...

-Krot μου ευχαριστώ πού...μόνο που ειμαι λίγο τεμπέλα...άν ήταν πολλοί σαν κι εμένα θα κατέρρεε και ο καπιταλισμός επίσης...

-Νικόλας: Γι αυτό είστε οι φίλοι, μόνο το πατσιουράκι να μαυρίζει???

-vafman...να χαλαρώσουμε πρέπει...δέν είμαστε το κέντρο του κόσμου, αυτό μπορούμε να το καταλάβουμε???

patsiouri said...

-Αννα Μαράκι επιτέλους! Πάω τώρα αμέσως στο μπλόγκ σου! Τουλάχιστον, θέλω να πιστεύω πως σά μεγάλα κορίτσια που είμαστε έναν ποιοτικό (απο)χαρακτηρισμό των ανθρώπων τον έχουμε στο τσεπάκι μας!

-Βικάκι μου όλα καλά, μιά χαρά,δέ σου ξαναλέω ευχαριστώ γιατί θα γίνω γραφική, να περνάς όμορφα!

-Εντροπία τί εννοείς όταν λές πως έχεις περάσει καλά με παρανυμφάκι?????????Με τρομάζεις!!!!!! Σόρι που σου γάμησα το πρωινό ξύπνημα καλέ μου!

-vita mi baroyak...εγκεφαλική ενδοφλέβια ήταν αυτό...

Anonymous said...

THANKS!!!!!!

patsiouri said...

Εμείς thanks!

Anonymous said...

aman re poulaki mou prwi-prwi...mpenw na pw kalimera me ton kafe sto xeri kai vlepw kanonika tainia to skiniko...nixta, pantzouria misoxeharvalwmena...

mou gamithike o Dias pali...

Eise poli evgeniki psixoula patsiouraki mou, ante, patsiourena! mi t alazoume ola giati siginithikame..Patsiourena.
Kai ideologos episis...
Se kalo na sou vgei!! tipot allo.

polla filia!

Anonymous said...

ΡΕ ΣΥ ΠΑΤΣΙΟΥΡΑΚΙ ΤΙ ΚΕΙΜΕΝΟ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟ? ΕΧΩ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΕΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ ΣΥΜΦΩΝΩ ΑΠΟΛΥΤΑ ΜΕ ΤΗ ΜΑΡΙΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ, ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΕΝΤΑΞΕΙ ΠΑΙΔΙ ΡΕ ΣΥ ΚΑΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΓΡΑΠΤΑ ΣΟΥ. ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΟΤΑΝ ΜΠΙΝΕΛΙΚΩΝΕΙΣ ΕΙΣΑΙ ΠΟΛΥ ΜΑ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΕΝΤΑΞΕΙ. ΝΑΙ, ΚΑΙ ΙΔΕΟΛΟΓΟΣ.

ΜΟΝΟΠΟΥ ΕΚΑΝΕΣ ΜΑΛΑΚΙΑ ΚΑΙ ΤΣΟΝΤΑΡΕΣ ΤΟ ΔΑΝΙΚΑ ΑΠΟ ΠΑΝΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΩ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΥΤΟ, ΠΡΟΣΕΧΕ ΑΛΛΗ ΦΟΡΑ!

Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΣΟΥ ΠΩΣ ΠΑΕΙ? ΟΛΑ ΚΑΛΑ? ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙΡΟ ΝΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ, ΓΙ ΑΥΤΟ.

Anonymous said...

Και μετά λες εμένα καλό άνθρωπο; Δεν έχω ιδέα τι σημαίνει να είσαι καλός άνθρωπος. Ευτυχώς δεν έζησα καμία τέτοια δυστυχία. Αλλά και δεν ξέρω πόσα έκανα ή δεν έκανα όταν την αισθανόμουν δίπλα μου. Θυμάσαι το Θεε μου μη μου δώσεις όσα μπορώ να αντέξω; Με συγκίνησες γιατί κάθε φορά που νιώθουμε μόνοι, δεν έχουμε την δύναμη να κοιτάξουμε δίπλα. Εκεί που στα αλήθεια πονάει η ζωή. Σε ευχαριστώ γι αυτό το ποστ και που με έφερες εδώ, μέσα από την ψυχή μου. Σε φιλώ