EYXAΡΙΣΤΩ!

Είναι Σάββατο βράδυ, έχω λίγο πυρετό αλλά προσπαθώ να το ξεχάσω γιατί αύριο φεύγω τριήμερο, όλοι είναι καλεσμένοι σε διάφορα βαρετά events, πχ βαφτίσια ( το βατερλώ μου…) και απ’ότι έμαθα ήδη όλοι περνάνε τόσο χάλια που πρέπει γονυπετής να ευχαριστήσω το Θεούλη για τον πυρετό που μου έστειλε και δεν είμαι υποχρεωμένη στην καλύτερη να σκαρφιστώ τιο πιο χαζές-πάλι-δικαιολογίες για να μην παραστώ σ’όλα αυτά και στη χειρότερη να με πιάσει το φιλότιμο και να παραστώ έστω και σε ένα απ’αυτά..

Βαριέμαι τρομακτικά, άσε που τον τελευταίο καιρό με φρίκη παρατηρώ πως οι άνθρωποι πλέον δεν κάνουν διάλογο μεταξύ τους, τίποτα, μιλάμε πρέπει να έχουν ρουφήξει τόση tv που τα παράθυρα έχουν εμποτίσει και ολόκληρη την καθημερινότητά τους…όλοι προσπαθούν να πούν το δικό τους και κανείς δεν ακούει τον άλλον, τελευταία την έχω καρατσεκάρει αυτή τη φάση και είναι πιο συχνή από ποτέ…η ανατριχιαστική ερώτηση του φιλόλογου, τελευταία ώρα, απογευματινή βάρδια «Γιαδικιάρογλου, μπορείς να μου θυμίσεις τι είπα μόλις τώρα» θεωρώ πως θα μπορούσε να μας κάνει όλους δισεκατομμυριούχους αν ο συνομιλητής μας πλήρωνε 2 ευρώ για κάθε φορά που δε θα μπορούσε να μας απαντήσει…

Γι αυτό θα πάμε μία επίσκεψη σε κάποια που έχει ξεχάσει να μιλάει…και να ακούει…Ηταν σούρουπο, μπορεί και Σάββατο καλή ώρα, πρίν μερικές εβδομάδες, κι εγώ με ένα πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, σε μία μικρή επαρχιακή πόλη, συζητούσαμε…όντως συζητούσαμε…Δέν ήμουν καλά εκείνη τη μέρα, μπορεί και να μην είχα χαμογελάσει όλη εκείνη την ημέρα. Κάποια στιγμή ο φίλος μου σηκώθηκε, μου πέταξε ένα μπουφάν και με διέταξε να σηκωθώ γιατί θέλει να με πάει κάπου.

Φυσούσε πολύ εκείνο το βράδυ και γατζωμένη πάνω του στη μηχανή τον άκουγα να μου φωνάζει την ιστορία Της…Είναι γύρω στα 50 τώρα πιά, γεννήθηκε με ελαφριά νοητική υστέρηση, από γονείς που επίσης υστερούσαν..Εμεναν πάντοτε μαζί, σε ένα σπιτάκι έξω από την πόλη, οι τρείς τους. Ο πατέρας μανάβης, η μάνα καθαρίστρια στο δήμο. Όλοι τους βοηθούσαν, όλοι τους συμπονούσαν, γιατί όσο μηδενιστές και να έχουμε καταντήσει υπάρχουν ακόμη άνθρωποι..
Τα χρόνια πέρασαν, άρχισαν οι αρρώστιες, τα πράγματα δυσκόλεψαν..ο πατέρας άφησε την τελευταία του πνοή το 2004 και οι δύο γυναίκες έμειναν μόνες…ο κόσμος συνέχισε να κάνει ότι καλύτερο μπορούσε γι αυτές, κι εκείνες, μακριά από τα αδιάκριτα μάτια, κάθε βράδυ περπατούσαν οι δυό τους, στα μονοπάτια έξω από τη μικρή μας πόλη..

Μέχρι που έμεινε μόνη της. Η γριούλα έφυγε ήσυχα και αυτό το μεγάλο μωρό, αυτό το πλάσμα που δεν είχε μιλήσει σε άλλο άνθρωπο μέχρι τώρα, που δεν είχε κανέναν τώρα πιά, έπρεπε να πορευτεί μόνο του στη ζωή…Ο φίλος μου και κάποιοι άλλοι έμαθαν την ιστορία, πίεσαν τα πράγματα, ολόκληρη η μικρή μας πόλη πίεσε τα πράγματα και έτσι το δυστυχισμένο αυτό πλάσμα διορίστηκε στη θέση της μητέρας του και δεν κινδυνεύει να πεθάνει της πείνας. ( διαφωνώ κι εγώ ιδεολογικά με το ρουσφέτι αλλά..)

«Δε μιλάει σε κανέναν, έρχεται, καθαρίζει, φεύγει. Μόνο η κυρά Μαρία που την ξέρει από μικρή μπαίνει στο σπίτι της…Αναρωτιέμαι τι κάνει όλη τη μέρα εκεί μέσα» κατέληξε ο φίλος μου.
«Δε θέλω να τη δώ, σε ικετεύω, όχι σήμερα, ας γυρίσουμε πίσω» του απάντησα.
«Δε θα τη δείς, θέλω μόνο να δείς κάτι, θα καταλάβεις..»



Φτάσαμε στο σπίτι, λίγο έξω από την πόλη…παμπάλαιο, μισογκρεμισμένο και έρημο. Τα λουλούδια μαραμένα, τα πατζούρια κλειστά. Ο Τ. είχε σβήσει τη μηχανή. Μου πήρε μόλις 3 δευτερόλεπτα να το εντοπίσω. Εκείνη είχε φτιάξει μία αυτοσχέδια πινακίδα με χαρτόνι, την είχε κολλήσει σε ένα ξύλο και την είχε καρφώσει μέσα στον κήπο, λίγα μέτρα από την πόρτα της.
Η πινακίδα έγραφε με ακανόνιστα γράμματα «ΤΟ ΟΡΦΑΝΟ»…
Του έπιασα το χέρι. «Εντάξει, το είδα, κατάλαβα»
Με κοίταξε και μου χαμογέλασε πικρά.
«Ημουν σίγουρος πως θα καταλάβαινες…»
Σ’ευχαριστώ.

Και τώρα όλοι στο μπλογκαδέρφι με comments, τον χάνουμε, ντού από παντού!