7+1!

Nανάκο και Μαρινάκι, αφιερωμένο!

1: Φεβρουάριος:
Τρελό πάρτυ με την παρέα. Αφορμή τα 10 χρόνια φιλίας μας, δηλαδή 10 χρόνια από την είσοδό μας στο πανεπιστήμιο, δηλαδή μπήκαμε όλοι στα 28, δηλαδή φιάσκο! Οι ιδιοκτήτες του μπάρ στο οποίο κατοικοεδρεύσαμε ενθουσιάστηκαν με το λόγο της «γιορτής», τουτέστιν φύγαμε ξημερώματα, τόσο μεθυσμένοι όσο λίγες φορές στη φοιτητική μας ζωή! Σήμερα οι 10 από τους 12 φυσικά ΔΕΝ ασχολούνται με το αντικείμενο σπουδών…

2: Μάρτιος: Μπήκα στα 29 και τώρα πιά το 3 μου δείχνει απειλητικά τα δόντια του…Το πιο γαμάτο δώρο-εκείνο του τέως αγαπημένου μου, έψαξε και βρήκε ένα παλιό cd του Καρβέλα και μου αφιέρωσε ένα κομμάτι που ονομάζεται «Στα 79, όταν θα’σαι γιαγιά…» ούτε στο στρατό τέτοιο καψόνι…ότι πρέπει για να σου απογειώσει τη διάθεση!

3: Απρίλιος: Κάθε Πάσχα περνάω υπέροχα, εξαιρουμενου του οικονομικού τομέα όπου τα πράγματα σφίγγουν μιας και τα εισοδήματά μου περιορίζονται ακριβώς στο μισό την ίδια ώρα που γύρω μου ακούω όλους τους υπόλοιπους να κοκορεύονται πώς θα ξοδέψουν το ΔΩΡΟ τους, γκρρρ…Ευχαριστώ μανούλα!

4: Μάιος:
Ασθενοφόρο.
Νοσοκομείο.
Επείγον.
Με προλάβανε για 20 λεπτά περίπου.
Φρικτοί πόνοι.
Απελπισία.
Αγωνία για το αύρο.

Αλλά και

Αγάπη
Στοργή
Ανθρωπιά-ποιος είπε ότι χάθηκε τελείως?

Συμπεράσματα
Α: Μάνα Είναι Μόνο Μία.
Β: Ο σωματικός πόνος μπορεί να σε μετατρέψει σ’έναν άλλο άνθρωπο.
Γ: Οι νοσηλευτές πληρώνονται αισχρά, το καθεστώς των συμβάσεών τους είναι απαράδεκτο και τους αξίζουν όλου του κόσμου τα συγχαρητήρια.
Δ: Στις μέρες μας ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας είναι όντως οικονομικά ασύμφορο…(και πάλι ευχαριστώ μανούλα!)

5: Ιούνιος:
Κλεισμένη στο σπίτι και καθηλωμένη σ’ένα κρεβάτι, αναρρώνω παρέα με σκέψεις του στυλ «Τι είναι ο άνθρωπος», «Σε τι άδικη κοινωνία ζούμε», «Κάτσε να σηκωθώ και θα…», «Μα τι έχω κάνει ως τώρα?», «Θα πεθάνω τελικά?»
Τελικά άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή μου από τόε, βλέπεις όταν δείς το δρεπάνι κατάφατσα αντιμετωπίζεις διαφορετικά πλέον τη ζωή…

6: Ιούλιος:
Βγήκε η βιοψία μου.
Όταν μου τηλεφώνησαν πάγωσα.
Άρχισα να κάνω σχέδια για τη (σύντομη) από ‘δώ και πέρα ζωή μου.
Ευτυχώς δεν ήταν το χειρότερο.
Παλεύεται.
Ούφ!

7: Σεπτέμβριος:
Χωρισμός.
Και πολύ άσχημος μάλιστα.
Κι όσο περνούν οι μήνες ακόμη χειρότερος.
Αν πιάσουν όλες οι κατάρες που υποπτεύομαι πως έχω φάει, το 2008 προβλέπεται μαύρο κι άραχνο…

8: Οκτώβριος
Κι εκεί που πιστεύεις πως δε γίνεται χειρότερα…
Βιοψία Νο 2.
Το Χοντρό Όνειρο.
Τι ανακούφιση…
Η σκιά γύρω από το συκώτι της παχουλής Αδυναμίας ήταν μόνο λίπος, μια μάζα συσσωρευμένου λίπους…
Μάλλον θα πρέπει ν’αλλάξει όνομα σύντομα!

Κι αφού το χοντρομπαλάκι μου κι εγώ περπατάμε ακόμη, η μία στα 4 και η άλλη στα 2…LIFE IS WONDERFUL φίλοι μου!!!