Saturday, May 31, 2008

ΣΕΜΝΑ ΚΑΙ ΤΑΠΕΙΝΑ.




ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΔΗΜΑΡΧΕ.



ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙ.

ΚΑΛΗΜΕΡΑ Ε.Σ.Υ


ΚΑΛΗ ΕΠΟΜΕΝΗ ΨΗΦΟ ΑΝΘΡΩΠΑΚΙ.


Μπράβο πιτσιρίκο, ελπίζω να μην πειράζει η αντιγραφή.
UPDATE: Και δεύτερο μπράβο!!!!!!
Και τώρα γράψε το σενάριο!

Φτήνια
Θα πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε, επιτέλους. Αυτός ο άνθρωπος δεν είναι φτωχός - απλώς, υπάρχει ακρίβεια. Δεν υπάρχει φτώχεια - απλώς, έχουν ακριβύνει τα πράγματα. Ποτέ άλλοτε τόσοι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούσαν τη λέξη ακρίβεια για να αποφύγουν να πουν τη λέξη φτώχεια. Φτήνια...

Thursday, May 22, 2008

ΘΩΜΑ ΕΙΣΑΙ ΣΠΙΤΙ??? ΣΕ ΖΗΛΕΥΩ!


Σε ζηλεύω Θωμά γιατί εγώ κάνω μαύρα μάτια να το δώ το σπιτάκι μου και όχι γιατί θα πας στη Χαβάη (που σε ικετεύω να πάς για να μη σε φάμε στη μάπα ΟΛΟ το καλοκαίρι ρε φίλε...)

Και δε μας έφτανες εσύ, έχουμε και προβλήματα...


Ποτέ μου δεν είχα νταραβέρια με παιδική εγκληματικότητα και παιδικές συμμορίες.Τελευταία έχω. Όχι εγώ αλλά ένας μέχρι πρότινος αξιαγάπητος μαθητής μου που αγνοείται εδώ και 5-6 μέρες. Πάλι. Είναι κρίμα γιατί είναι πολύ-πολύ μικρός. Και πανέξυπνος. Και έμπλεξε. Κι εγώ τον φοβάμαι. Ποτέ δεν πίστευα πως μπορώ να φοβηθώ ένα δεκατετράχρονο. Κι όμως γίνεται. Το ότι κάποια παιδάκια ληστεύουν άλλα συνομήλικα παιδάκια αφαιρώντας τους κινητά και χρήματα μπορεί και να το είχα δεί στον Ευαγγελάτο. Τώρα γνωρίζω ένα παιδάκι που το κάνει. Το ότι κάποιοι πατεράδες μεγάλοι άνθρωποι πηγαίνουν στην Ομόνοια και πλακώνονται στο ξύλο με τελειωμένα πρεζάκια και νταβατζήδες του ελέους μπας και αφήσουν ήσυχο το παιδί τους το είχα ακουστά. Ότι οι ίδιοι πατεράδες αγοράζουν με δικά τους χρήματα καθαρή πρέζα για να μην τους μείνει το παιδί στον τόπο μετά το shopping το είχα επίσης ακουστά. Αυτές τις μέρες αφιερώνω μία ώρα την ημέρα σ' έναν τέτοιο πατέρα. Σε μια τέτοια οικογένεια.Και τρομάζω. Κάποτε φοβόμουν όσο τίποτα την αρρώστια, τη φτώχια και το θάνατο. Τώρα μιλάω με ανθρώπους που φοβούνται πως θα τους ξεκοιλιάσει μια νύχτα το ίδιο τους το παιδί.


"Θα με δείς στις ειδήσεις σύντομα, να μου το θυμηθείς", ήταν τα χτεσινά λόγια του κύριου Κ. "Την επόμενη φορά που θα θέλει επειγόντως λεφτά θα με σκοτώσει". Δε με τρόμαξε μόνο αυτό που είπε. Με τρόμαξε το ύφος του. Ήταν τόσο αδιάφορο σα να είχε πεί "Πετάγομαι για τσιγάρα, θες τίποτα?"


Επίσης , -"Καλώστηνα, θα μου πείτε, που'σουνα εσύ χαμένη..." - δηλώνω υπεύθυνα και με σώας τας φρένας πως οι μπάτσοι είναι ΑΧΡΗΣΤΟΙ. Πήγα και ήρθα αρκετές φορές στο τμήμα αυτές τις μέρες. 2-3 ήταν μια χαρά και προσπάθησαν να βοηθήσουν. Το σύστημα όμως δε θα τους βοηθήσει ποτέ να βοηθήσουν εμάς. Οι υπόλοιποι είναι γάμησέ τα από διάθεση, γάμησέ τα από οργάνωση και mind the gap από επιπεδο. Και απίστευτοι μαλάκες. Λυπάμαι απλώς αυτούς τους 2-3 καλούς τύπους που ήταν νορμάλ και η ζωή τους καταδίκασε να δουλεύουν σ'αυτό το βόθρο και να συναναστρέφονται κάθε μέρα μ'αυτά τα παπάρια.


Και από την άλλη πλευρά, περνάω την υπόλοιπη ημέρα, είτε στο φροντιστήριο είτε στα ιδιαίτερα, με αγγελούδια που δεν πειράζουν κανέναν και οι γονείς τους τα αντιμετωπίζουν λες και πρόκειται για το τελευταίο Motorola που κολλάει η οθόνη και πρέπει να το πάνε για επισκευή ή αντικατάσταση. Ποτέ, ποτέ, ΠΟΤΕ, δεν κατάλαβα την ψυχολογία αυτού του γονιού. Νόμιζα πως όποιος κάνει παιδί έχει σα μοναδικό όνειρο να βλέπει αυτή τη φατσούλα για πάντα χαμογελαστή. Και ευτυχισμένη. Το παιδάκι των 13ων και των 14ων είναι πια πολύ ωριμο σε κάποια θέματα.


Το ξέρει βρε μαλάκα πως είτε πάρει 15 είτε 20 στα θρησκευτικά, είτε 16 είτε 18 στα Αρχαία, ΤΙΠΟΤΑ δε θ' άλλάξει στη ζωή του.


Το ξέρει πως είτε ξέρει 15 γλώσσες είτε μία, την ίδια δουλειά θα βρεί.


Το ξέρει πως ο Γιαννάκης που πήρε 20 κι εσύ ουρλιάζεις "Τί παραπάνω έχει ο Γιαννάκης από σέεεναααα", αντέγραψε από το διπλανό του.


Το ξέρει πως εκείνη την ημέρα που γράφανε διαγώνισμα και του έδωσες εκείνο το βρωμόξυλο γιατί δε στο'χε πει, το έκανε μόνο γιατί ήθελε το Σάββατο το απόγευμα να κατέβει στην πιλοτή να παίξει ενώ εσύ θα το έκλεινες μέσα όλο το Σ.Κ να διαβάζει Οικιακή Οικονομία και να πάρει 20.


Το ξέρει πως ο ξάδερφός του ο μεγάλος που όλο το σόι τον επαινεί γιατί έχει πεντακόσια πτυχία, δε βρίσκει δουλειά. Και πως ο χαζός ο ξάδερφος που δεν εχει τελειώσει ούτε Λύκειο "βολεύτηκε"από ένα συγχωριανό στο Δήμο.


Τα ξέρει γιατί μπροστά τους τα συζητάς βρε μαλάκα. Και την ψυλλιάζεται πως θέλεις να το κάνεις κι από τα δύο, καί μ'εκατό πτυχία και γλείφτη. Κι εσύ που ρίχνεις στο παιδί σου 35 και 45 χρόνια, δεν καταλαβαίνεις Χριστό!


Χτές ήμουν κατάκοπη όταν εμφανίστηκε ο πατέρας μίας μικρούλας μαθήτριάς μου. Είναι στρατιωτικός (και δεν τραβάω κανένα ζόρι, ίσα ίσα). Έσκασε στο φροντιστήριο 10 το βράδυ με τη στολή και διακόσια τριανταπέντε παράσημα πάνω, τύφλα να'χουν οι Active Member!Και είχε όρεξη να συζητήσει για τον Όμηρο..."Μ'αυτό μαζί κοιμόταν ο Μέγας Αλέξανδρος', ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ που δόξασε την Ελλάδα μας! γκάριζε κραδαίνωντας στη μούρη μου το βιβλίο της Ιλιάδας...και μόνο ΕΓΩ, εγώ και λίγοι άνθρωποι ΘΥΜΟΥΝΤΑΙ!!!"


"Τ'ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΟΥ ΚΟΥΝΙΟΥΝΤΑΙ"ήθελα κι εγώ να ουρλιάξω που το τελευταίο που περίμενα μετά από 12 ώρες δουλειά και μια ώρα στο τμήμα ήταν ένας παράφρων τίγκα στο Βιλδιρίδη να μου πλέκει το εγκώμιο του φρικιαστικού και τρελού για δέσιμο κατ'εμέ Άλεξ (και ζητώ συγγνώμη από τους υπόλοιπους θαυμαστές του). Έβαλα μπροστά τον αυτόματο και συνέχισα ν'ακούω τις διαμαρτυρίες του πως τα παιδιά σήμερα βγαίνουν αμόρφωτα και άχρηστα και γιατί??? Επειδή αντί να κοιμούνται με την Ιλιάδα στο μαξιλάρι τους όπως ΕΚΕΙΝΟΣ κοιμούνται αγκαλιά μ' ΑΥΤΑ ΤΑ ΑΙΣΧΗ!!! (Είχε ανακαλύψει στην τσάντα της πιτσιρίκας τη Σούπερ Κατερίνα...). Το γεγονός πως στην εποχή του τα παιδιά δεν ηταν υποχρεωμένα να μάθουν ΚΑΙ υπολογιστή ΚΑΙ γλώσσες ΚΑΙ εκατό καινούρια σχολικά μαθήματα ακόμη δεν το έχει ανακαλύψει.


Μα το Θεό, αν η κορούλα μου στα 14 αντί να κοιμάται με τη Σούπερ Κατερίνα, κοιμόταν αγκαλίτσα με την Ιλιάδα μεταφρασμένη θα την πήγαινα για εξορκισμό. Αν είχε το πρωτότυπο θα την πήγαινα στο 18 Άνω απ'το μαλλί χωρίς δεύτερη συζήτηση. Κι αν είχα κάνει το λάθος να παντρευτώ έναν τέτοιο καραγκιόζη (που αποκλείεται γιατί προτιμώ να με δέρνει μετά το καπηλειό δις ημερησίως παρά να είναι fun του Άλεξ) θα σκηνοθετούσα ένα ατύχημα με το υπηρεσιακό σιδερικό να γλυτώσουν τουλάχιστον τα παιδάκια μου...Η θα του έφτιαχνα ένα παιδάκι σαν τον προαναφερθέντα μαθητή μου να το ψάχνει κάθε μέρα στο Ανηλίκων...


Αυτά...


ΥΓ: Ευχαριστώ πολύ για τα mail με αφορμή την Κυράτσα. Σόρι που σήμερα δε γελάσατε...

Sunday, May 11, 2008

ΠΙΣΩ ΤΣΑΚΙ!



Μισώ τους ρατσιστές. Νομίζω πως αυτοί ευθύνονται για όλα τα κακά του πλανήτη.
Αν δεν υπήρχε ο κοινωνικός, φυλετικός, θρησκευτικός κ.τ.λ ρατσισμός φαντάζομαι αφελώς τον κόσμο να μοιάζει μ’εκείνο το τραγουδάκι που μας δίδασκαν στο Δημοτικό και έλεγε «Αν όλα τα παιδιά της γής απλώνανε τα χέρια και στήνανε χορό, ο κύκλος θα γινότανε πολύ-πολύ μεγάλος, κι ολόκληρη τη γή μας θ’αγκάλιαζε θαρρώ!»
Εκτός όμως από τα παραπάνω είδη ρατσισμού, στην αγαπητή μας Ελλαδίτσα κυριαρχεί κι ένα χειρότερο, ο «ρατσισμός της κυράτσας». Τον έχουμε ζήσει όλοι κατά καιρούς. Συνήθως περικλείει όλα τα παραπάνω είδη ρατσισμού μαζί συν ένα τόνο άλλα. Σε σημείο τόσο τραγικό που τελικά έγινα κι εγώ ρατσίστρια. Με τις κυράτσες. Όλες. Και θέλω να πάρω την καραμπίνα του παππού μου, να τη γεμίσω σφαίρες, εκείνες για τα αγριογούρουνα, να βγω στο κυνήγι και να μας απαλλάξω παιδιά από τη μάστιγα αυτή.

Η κυράτσα δεν έχει ηλικία. Ένα σεβαστό ποσοστό έχει περάσει τα 50 και τα 60 βέβαια αλλά ίσως δεν έτυχε να συναντήσω τις κόρες τους οι οποίες υποπτεύομαι πως είναι πολύ χειρότερες. Έχει όμως γλώσσα. Φαρμακερή. Δυνατή σαν τρομπόνι και εκνευριστική σαν καραμούζα. Και δεν κουράζεται ποτέ. Μα ΠΟΤΕ. Δε σας κάνουν εντύπωση καμιά φορά αυτοί οι αμίλητοι γέροι στα καφενεία που κάθονται πέντε σ’ένα τραπέζι και δε βγάζουν άχνα? Αναρωτιέστε γιατί? ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΝ φίλοι μου. Δεν πρόλαβαν ποτέ να μιλήσουν γιατί στο σπίτι συνεχώς μιλούσε ΕΚΕΙΝΗ. Μία κουβέντα πάσχιζε ν’αρθρώσει ο χριστιανός, του την έπεφταν με εκατό και εκείνος κατέθετε τα όπλα για να γλυτώσει. Και σταμάτησε να μιλάει. Και τελικά το ξέχασε, για πάντα.

Το προφίλ της κυράτσας είναι δύσκολο να το καθορίσω. Στην ηλικία είπαμε, δεν επιμένω. Επαναλαμβάνω όμως το κύριο χαρακτηριστικό της. Ρατσίστρια με τους πάντες και τα πάντα. Έχει άποψη για όλα, από πολιτική ως παστίτσιο, αλλά μόνο η δική της είναι η σωστή. Βασικά δεν υπάρχει άλλη. Κι αν τολμήσεις να μιλήσεις και σ’αφήσει, θα γελάσει. Χαιρέκακα. Και μετά θα πεί στην οικογένειά της πως «Η καημενούλα η κόρη του κυρ Κώστα πάει, ή με ναρκωτικά έχει μπλέξει, η με κακές παρέες ή βλαμμένο είναι το παιδί και δεν το έχουν καταλάβει». Σε κράζει γιατί έχεις σκυλάκι στο σπίτι σου και σε θεωρεί βρωμιάρα που δε σιχαίνεσαι τις τρίχες του. Ενώ εκείνη ακόμη και διακοπές όταν πηγαίνουν παίρνει μαζί της σεντόνια έτοιμα και φρεσκοσιδερωμένα για όλα τα μέλη της οικογένειας γιατί υποπτεύεται πως στα ξενοδοχεία δεν τα πλένουν ( μα τι παράνοια! Χίλιες φορές αν είσαι υποχόνδριος να παίρνεις κανα τάπερ με μαγειρεμένο φαγητούλι που δεν ξέρεις τι σκατά σε ταίζουν παρά να κάνεις λες και έχει πεθάνει έστω και ένας άνθρωπος από…σεντόνια!)

Φρικάρει που δεν έχεις παντρευτεί, η πιθανότητα να μη θέλεις δεν παίζει στο μυαλό της. Φρικάρει αν έχεις παντρευτεί και δεν έχεις κάνει ακόμη παιδί. Και σου ζαλίζει τα αρχίδια χωρίς το φτωχό μυαλό της να σκεφτεί πως προφανώς ΔΕ ΘΕΛΕΙΣ η ακόμη χειρότερα ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ και σε κάνει χειρότερα. Η λέξη «τακτ» της είναι εξίσου άγνωστη με τη λέξη blog. Φρικάρει που ζείς στο κέντρο. Που σου αρέσει να ζείς εκεί. Κι εσύ δε θα’μενες ούτε μία ώρα στα κορφοβούνια που ενδεχομένως ζεί αυτή αλλά δεν την αντιμετωπίζεις σαν επείγον ιατρικό περιστατικό. Αλλά αυτή σου τη λέει. Με πάθος. Φρικάρει που κάνεις ιδιαίτερα σε παιδί Αλβανού. Αναρωτιέται πως ανέχεσαι ο Αλβανός να είναι εργοδότης σου, πως δε φοβάσαι να μπείς στο σπίτι του και «Ορίστε μας που κάνει και στο παιδί του ιδιαίτερα ο μετανάστης».

Η ίδια θέλει να σπουδάσει το παιδί της, σε ΑΕΙ απαραίτητα, για να μπεί στο μάτι της γειτόνισσας. Εκτός αν ανήκει στη version κυράτσας που κοροιδεύει τα παιδιά που σπουδάζουν «Αφού και ο Ευαγγελάτος κάθε μέρα λέει για παιδιά με πτυχία που βαράνε κάρτες στον ΟΑΕΔ, εγώ της Μαιρούλας της είπα ή θα πάς Αμάραντο ή θα βρείς έναν πλούσιο, διάλεξε , και ο Παναγιώτης μου κατευθείαν στην αστυνομία!»
( Δεν είμαι ρατσίστρια ΟΥΤΕ με τους αστυνομικούς αλλά φαντάζομαι πως ο μικρός Παναγιώτης θα έπρεπε να έχει μια ευκαιρία να αποφασίσει αυτός που θέλει να πάει μιας και υπάρχει η περίπτωση να απεχθάνεται την αστυνομία..)

Τα ρέστα της τα δίνει στα αστικά λεωφορεία. Όποιος τα χρησιμοποιεί με τη συχνότητα που τα χρησιμοποιώ εγώ καταλαβαίνει. Οι γαμημένες δίνουν κάθε μέρα one woman show. Σου ζητάνε δεικτικά να σηκωθείς. Στην περίπτωσή μου την πατήσανε. Σηκώνομαι μόνο αν πρόκειται για υπέργηρο ή έγκυο. Η αν μου το ζητήσει κάποιος πολύ ευγενικά. Στο «Σήκω κούκλα μου εσύ που είσαι κοριτσάκι να κάτσω γιατί πονάει η μέση μου και είμαι κουρασμένη» απαντώ πως εχω κάνει εγχείριση. Και πως γυρίζω από τη δουλειά και είμαι πτώμα. Και τη ρωτάω από πού γυρίζει εκείνη μερικές φορές. Ε λοιπόν δε γυρίζει ποτέ από τη δουλειά. Ίσως γιατί οι εργαζόμενες σέβονται τους άλλους εργαζόμενους. Και όταν επιμένει θέλω να ουρλιάξω πως όταν περίμενε 15 ώρες στο ψοφόκρυο να φιλήσει τη μούμια του Αείμνηστου δεν πόναγε η μέση της, τώρα το θυμήθηκε. Η πιο βλαμμένη ήταν μία καθιστή που είχε τολμήσει να μου ζητήσει να σηκωθώ ΕΓΏ «για να καθίσει ο πάτερ κούκλα μου» (νεότατος). Της έριξα το βλέμμα πεινασμένου ροντβάιλερ που χρησιμοποιώ σ’αυτές τις περιστάσεις και το βούλωσε.

Αν ήμουν μετανάστης που γυρίζει πτώμα από την οικοδομή και χρησιμοποιεί λεωφορείο τις ώρες αιχμής, σίγουρα θα βρισκόμουν στον εξωτικό Κορυδαλλό εδώ και πολύ-πολύ καιρό. Και τις ώρες μη αιχμής τώρα που το σκέφτομαι. Η κυράτσα έχει όρεξη για κήρυγμα. Και σε κάνει ρόμπα σε όλο το υπόλοιπο λεωφορείο. «Εδώ είναι Ελλάδα και να μιλάτε Ελληνικά, καταλάβατε? Αλλιώς να πάτε από’κει που’ρθατε ρεμάλια!», είναι η πιο συνηθισμένη πολεμική ιαχή της προς τα ταλαίπωρα συμπατριωτάκια που μιλούν στη γλώσσα τους και γαμώ την ώρα που τους άκουσε.
Έχω βαρεθεί να τσακώνομαι σε λεωφορεία γι αυτό το λόγο. Γυρίζει το μάτι μου και θέλω να τις πνίξω. Και φυσικά ακόμη και όταν κατέβει το θύμα της εκείνη συνεχίζει να αγορεύει δυνατά για τους βρωμιάρηδες που μας παίρνουν τις δουλειές που κάνουμε κρα να πάμε όλοι εμείς και δεν κάνουν μπάνιο και πολλοί δεν είναι Χριστιανοί κι εκείνη φοβάται πια να βγεί από το σπίτι της αλλά ΒΓΑΙΝΕΙ ρε πούστη μου, συνέχεια!

Είπα Χριστιανοί και θυμήθηκα. Είναι ΚΑΙ θρησκόληπτες. Όχι θρήσκες, θρησκόληπτες. Στην πραγματικότητα δεν έχουν καταλάβει πως περισσότερο πιστεύω εγώ και τηρώ τα δέοντα που δηλώνω άθεη, παρά αυτές. Πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην εκκλησία αλλά δε έχουν πρόβλημα να ρίξουν και μια φόλα στα αδέσποτα της γειτονιάς που τους γεμίζουν το πεζοδρόμιο. Με γυαλιά μέσα, να υποφέρει το ζωντανό να γουστάρουμε. Να πάμε ρούχα σε μια φτωχή οικογένεια, να βρούμε Έλληνες όμως! Υιοθέτησε η Γιωργία παιδί?? Ίιιι!!! Και που ξέρουν ποιανού είναι?? Κι άμα ο πατέρας του είναι στη φυλακή κι έχει τα γονίδια?? Α πα πα, με τα δικά μου παιδιά/εγγόνια, φίλες-φίλες αλλά μακριά! Και ομοφοβικές, απελπιστικά ομοφοβικές. Τρώω μέλια όταν ακούω πως στην οικογένεια κάποιας από δαύτες εκδηλώθηκε ένας ομοφυλόφιλος. Γιατί είχε μεγάλη γλώσσα. Και πρέπει να ευχαριστεί το Θεούλη που αντί να της την κόψουν κυριολεκτικά της κόπηκε μαχαίρι. Γενικώς τρώω μέλια με τον κόσμο που τρώει στη μάπα αυτά που επιδεικτικά έκραζε. Γουστάρω. Γιατί έχω νευριάσει πάρα πολύ.

Χτες το βράδυ στα γενέθλια που ήμουν καλεσμένη έκανε κουμάντο μια κυράτσα 28 ετών. Και έγκυος. Ανάγκασε τη δύστυχη φίλη μας να ομολογήσει ενώπιον όλων μετά από στενότατο δίωρο μαρκάρισμα πως δε μπορεί να κάνει παιδί. Είναι πολύ καλός άνθρωπος (η φίλη μας). Εγώ θα της έλεγα πως έχω AIDS και μετά θα τη δάγκωνα μέχρι να τρέξει αίμα. Και θα την απειλούσα με χρησιμοποιημένη σύριγγα. Η θα της έλεγα πως πήγα με τον άντρα της και γέννησα ένα τρικέφαλο μωρό.

Αυτό που πιάνει επίσης σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι SOS! Πιστεύουν στις κατάρες! Όλες! Αν δε έχεις τη φήμη (που την έχω γιατί έχουν παίξει κάτι σατανικές συμπτωσάρες) πως οι κατάρες σου πιάνουν, σε φοβούνται! Και σε αφήνουν ήσυχη όταν βλέπουν πως τσαντίζεσαι! Κάποτε μία κυράτσα με είχε απειλήσει πως θα εξοντώσει τα αδέσποτα της γειτονιάς που λέγαμε. Της είπα πως οι κατάρες μου πιάνουν και θα καταραστώ αμέσως τα παιδιά της με την πιο φριχτή κατάρα…Σας πληροφορώ πως έβαλε τα κλάματα και με παρακαλούσε. Δεν ήξερα πως ήταν τόσο εύκολο! Για κάθε δηλητήριο μπορεί να μην υπάρχει σωτηρία, υπάρχει όμως ένα –έστω- μίνι αντίδοτο αδέρφια!

Thursday, May 1, 2008

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΤΡΩΜΟΣ!




Στο χωριό μου δεν πιάνουν κινητά! Η μάλλον πιάνουν κάποια. Της Cosmote μόνο. Η οποία έφτυσε αίμα να τη στήσει την κεραία γιατί κάθε τρείς και πέντε την ανακάλυπταν οι χωριανοί και την ξήλωναν! «Δε θέλουμε να πάθουμε καρκίνο και τι να το κάνουμε το κινητό, δήλωναν. Μια χούφτα άνθρωποι είμαστε, σταθερό έχουμε και ότι χρειαστεί φωνάζουμε ο ένας τον άλλον». Σωστά. Πριν μερικά χρόνια δεν είχαν ούτε ΟΤΕ σε κάθε σπίτι ξεχωριστά. Υπήρχε το τηλεφωνείο. Το κρατούσαν δύο συμπαθέστατες αδερφές γεροντοκόρες και εσύ περίμενες υπομονετικά στην ουρά και τηλεφωνούσες με μετρητή. Ούτως η άλλως και μισή ώρα να μιλούσες στην Αθήνα τότε χρεωνόταν όσο μία τσιχλα! Το κακό είναι πως ο κέρβερος (πάντα η μία από τις δίδυμες) καιροφυλακτούσε δίπλα σου ακούγοντας την παραμικρή σου κουβέντα! Αμ πως νομίζετε το πήρα το Sorbonne και το Proficiency, με τα ιδιαίτερα ή με το διάβασμα?? Φυσικά με τις άπειρες ώρες που μιλούσα με τις φίλες μου στο τηλεφωνείο κατά τη διάρκεια των δίμηνων διακοπών μου στο βουνό όπου για να μην καταλαβαίνουν οι καρακουτσομπόλες νυφίτσες αναγκαστικά αναλύαμε τα γκομενικά μας κυρίως στα αγγλικά ή τα γαλλικά. Οι θείτσες πρέπει να νόμιζαν πως πάει, οι Αθηναίοι έχουν λαλήσει και χορεύουν (πάλι) στους ρυθμούς της Βαβέλ! Στο θέμα μας όμως…

Τελικά η εταιρεία την έστησε την κεραία και παραδόξως έχει μείνει στη θέση της, οπότε τα Cosmote λειτουργούν κανονικά. Προσωπικά και ένα μήνα να έμενα στο χωριό, ποτέ δε με πείραξε το γεγονός πως δεν είχα κινητό. Συνήθεια είναι και μάλιστα γουστάριζα τρελά! Την πρώτη φορά που άκουσα ήχο από μήνυμα πάγωσα. Πρώτα τσαντίστηκα και μετά κατάλαβα τι άκουσα. Πιο φυσικό θα μου φαινόταν να προσγειωθεί διαστημόπλοιο καταμεσής στην πλατεία του χωριού παρά αυτό. Ξενερώσαμε ομαδικώς. Αργότερα αρκετοί συγχωριανοί άλλαξαν επίτηδες εταιρεία ώστε να πιάνει και το δικό τους κινητό μαζί με των επισκεπτών και η απόλυτη ησυχία γύρω από το γέρικο πλάτανο της πλατείας αντικαταστάθηκε από φρικιαστικά ουρλιαχτά των νεόπλουτων επισκεπτών του στυλ «Πούλα-πούλα» ή «Μαλάκα, στείλε μου μετρητά όπου και όποτε μπορείς, δεν τη δέχονται πουθενά τη Βίζα στο κατσικοχώρι» (δυστυχώς η πιθανότητα να τη βάλει στον κώλο του και να φύγει δεν του έχει περάσει ακόμη από το μυαλό και συνεχίζει να επισκέπτεται το κατσικοχώρι γιατί αγαπάει τη φύση…είμαστε πλέον και σσ…σούπερ θέρετρο βλέπεις!)

Η ατάκα των ημερών όμως ήταν η εξής: Μαζεμένοι γύρω από το τζάκι με τα επιτραπέζιά μας μέσα σ’έναν πανέμορφο παραδοσιακό ξενώνα, κατασκοπεύουμε μια παρέα νεόπλουτων με τα παιδάκια τους που έχουν καταφτάσει ομαδικώς με τα τζίπ για να αποτείνουν φόρο τιμής στη φύση. Το βράδυ λοιπόν οι άντρες της παρέας στήνουν έναν τεράστιο προτζέκτορα που έχουν κουβαλήσει από την Αθήνα προκειμένου να μας δείξουν τις (πάνω από 200…) φωτογραφίες που τράβηξαν στην πρωινή τους εξόρμηση με τα τζίπ. Ο απόλυτος ύπνος…( δεν έχω τίποτα με τη φύση όταν την αντικρίζω αυτοπροσώπως αλλά καλύτερα να με μαστιγώσεις παρά να με βάλεις να δω τόσες φωτογραφίες, ειλικρινά προτιμώ τα βαφτίσια…) Κάποια στιγμή μου τράβηξε την προσοχή μια φωτογραφία. Το παιδάκι μίας από τις οικογένειες έτρεχε ξυπόλητο σε ένα λιβάδι με παπαρούνες και χαμομήλια, ήταν σούρουπο και αυτό κρατούσε μια αγκαλιά λουλούδια χοροπηδούσε όλο χαρά πηγαίνοντας να τα δώσει (φαντάζομαι) στη μαμά του. Μου θύμισε φωτογραφία από το Βιετνάμ, το παιδάκι ήταν μαυριδερό, τα χρώματα της φύσης εκπληκτικά και η έκφρασή του όλα τα λεφτά! Στο φόντο πίσω στα λιβάδια, διακρινόταν το (μπλέ) τζίπ της οικογένειας. Κι εκεί που με την εμφάνιση της φωτογραφίας κοιταζόμαστε όλοι λέγοντας ο ένας στον άλλον ψιθυριστά «Γαμώ???», ξαφνικά μέσα στην ησυχία ακούγεται η τσιριχτή φωνή της μαμάς του μικρού που έκραζε στο σύζυγό της «Είδες αγάπη μου??? Πράσινο έπρεπε να το πάρουμε τελικά το αμάξι! Λύσσαξες μωρό μου, λύσσαξες!!!»

Το τι γέλιο έπεσε δεν περιγράφεται! Την επομένη μάλιστα πήγα και βόλτα με το συγκεκριμένο παιδάκι στο βουνό προκειμένου να βρούμε να του δείξω μια χελώνα γιατί δεν είχε δεί ποτέ! Αισθάνομαι όμως περίεργα με το πώς άλλαξε ο τόπος μου μέσα σε τόσο λίγο καιρό! Όπου πέφτει χρήμα γίνονται θαύματα θα μου πεις και δίκιο θα’χεις, αλλά ακόμη δεν ξέρω αν προτιμώ αυτή τη βαβούρα, τα τζιπ, τα μαγαζιά, τους χρηματιστές, τους διαφημιστές, τους φίλους που πιάσανε λεφτά στα χέρια τους και τον κόσμο που (πλέον) θα συναντήσεις οποτεδήποτε πεταχτείς μια βόλτα…από εκείνη τη γνωστή, παλιά, άγρια ερημιά που κάποτε σου προκαλούσε τάσεις αυτοκτονίας αλλά υπήρχαν ώρες που σ’έκανε να αισθάνεσαι ο βασιλιάς του κόσμου και τίποτα λιγότερο!