ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΤΡΩΜΟΣ!

Στο χωριό μου δεν πιάνουν κινητά! Η μάλλον πιάνουν κάποια. Της Cosmote μόνο. Η οποία έφτυσε αίμα να τη στήσει την κεραία γιατί κάθε τρείς και πέντε την ανακάλυπταν οι χωριανοί και την ξήλωναν! «Δε θέλουμε να πάθουμε καρκίνο και τι να το κάνουμε το κινητό, δήλωναν. Μια χούφτα άνθρωποι είμαστε, σταθερό έχουμε και ότι χρειαστεί φωνάζουμε ο ένας τον άλλον». Σωστά. Πριν μερικά χρόνια δεν είχαν ούτε ΟΤΕ σε κάθε σπίτι ξεχωριστά. Υπήρχε το τηλεφωνείο. Το κρατούσαν δύο συμπαθέστατες αδερφές γεροντοκόρες και εσύ περίμενες υπομονετικά στην ουρά και τηλεφωνούσες με μετρητή. Ούτως η άλλως και μισή ώρα να μιλούσες στην Αθήνα τότε χρεωνόταν όσο μία τσιχλα! Το κακό είναι πως ο κέρβερος (πάντα η μία από τις δίδυμες) καιροφυλακτούσε δίπλα σου ακούγοντας την παραμικρή σου κουβέντα! Αμ πως νομίζετε το πήρα το Sorbonne και το Proficiency, με τα ιδιαίτερα ή με το διάβασμα?? Φυσικά με τις άπειρες ώρες που μιλούσα με τις φίλες μου στο τηλεφωνείο κατά τη διάρκεια των δίμηνων διακοπών μου στο βουνό όπου για να μην καταλαβαίνουν οι καρακουτσομπόλες νυφίτσες αναγκαστικά αναλύαμε τα γκομενικά μας κυρίως στα αγγλικά ή τα γαλλικά. Οι θείτσες πρέπει να νόμιζαν πως πάει, οι Αθηναίοι έχουν λαλήσει και χορεύουν (πάλι) στους ρυθμούς της Βαβέλ! Στο θέμα μας όμως…

Τελικά η εταιρεία την έστησε την κεραία και παραδόξως έχει μείνει στη θέση της, οπότε τα Cosmote λειτουργούν κανονικά. Προσωπικά και ένα μήνα να έμενα στο χωριό, ποτέ δε με πείραξε το γεγονός πως δεν είχα κινητό. Συνήθεια είναι και μάλιστα γουστάριζα τρελά! Την πρώτη φορά που άκουσα ήχο από μήνυμα πάγωσα. Πρώτα τσαντίστηκα και μετά κατάλαβα τι άκουσα. Πιο φυσικό θα μου φαινόταν να προσγειωθεί διαστημόπλοιο καταμεσής στην πλατεία του χωριού παρά αυτό. Ξενερώσαμε ομαδικώς. Αργότερα αρκετοί συγχωριανοί άλλαξαν επίτηδες εταιρεία ώστε να πιάνει και το δικό τους κινητό μαζί με των επισκεπτών και η απόλυτη ησυχία γύρω από το γέρικο πλάτανο της πλατείας αντικαταστάθηκε από φρικιαστικά ουρλιαχτά των νεόπλουτων επισκεπτών του στυλ «Πούλα-πούλα» ή «Μαλάκα, στείλε μου μετρητά όπου και όποτε μπορείς, δεν τη δέχονται πουθενά τη Βίζα στο κατσικοχώρι» (δυστυχώς η πιθανότητα να τη βάλει στον κώλο του και να φύγει δεν του έχει περάσει ακόμη από το μυαλό και συνεχίζει να επισκέπτεται το κατσικοχώρι γιατί αγαπάει τη φύση…είμαστε πλέον και σσ…σούπερ θέρετρο βλέπεις!)

Η ατάκα των ημερών όμως ήταν η εξής: Μαζεμένοι γύρω από το τζάκι με τα επιτραπέζιά μας μέσα σ’έναν πανέμορφο παραδοσιακό ξενώνα, κατασκοπεύουμε μια παρέα νεόπλουτων με τα παιδάκια τους που έχουν καταφτάσει ομαδικώς με τα τζίπ για να αποτείνουν φόρο τιμής στη φύση. Το βράδυ λοιπόν οι άντρες της παρέας στήνουν έναν τεράστιο προτζέκτορα που έχουν κουβαλήσει από την Αθήνα προκειμένου να μας δείξουν τις (πάνω από 200…) φωτογραφίες που τράβηξαν στην πρωινή τους εξόρμηση με τα τζίπ. Ο απόλυτος ύπνος…( δεν έχω τίποτα με τη φύση όταν την αντικρίζω αυτοπροσώπως αλλά καλύτερα να με μαστιγώσεις παρά να με βάλεις να δω τόσες φωτογραφίες, ειλικρινά προτιμώ τα βαφτίσια…) Κάποια στιγμή μου τράβηξε την προσοχή μια φωτογραφία. Το παιδάκι μίας από τις οικογένειες έτρεχε ξυπόλητο σε ένα λιβάδι με παπαρούνες και χαμομήλια, ήταν σούρουπο και αυτό κρατούσε μια αγκαλιά λουλούδια χοροπηδούσε όλο χαρά πηγαίνοντας να τα δώσει (φαντάζομαι) στη μαμά του. Μου θύμισε φωτογραφία από το Βιετνάμ, το παιδάκι ήταν μαυριδερό, τα χρώματα της φύσης εκπληκτικά και η έκφρασή του όλα τα λεφτά! Στο φόντο πίσω στα λιβάδια, διακρινόταν το (μπλέ) τζίπ της οικογένειας. Κι εκεί που με την εμφάνιση της φωτογραφίας κοιταζόμαστε όλοι λέγοντας ο ένας στον άλλον ψιθυριστά «Γαμώ???», ξαφνικά μέσα στην ησυχία ακούγεται η τσιριχτή φωνή της μαμάς του μικρού που έκραζε στο σύζυγό της «Είδες αγάπη μου??? Πράσινο έπρεπε να το πάρουμε τελικά το αμάξι! Λύσσαξες μωρό μου, λύσσαξες!!!»

Το τι γέλιο έπεσε δεν περιγράφεται! Την επομένη μάλιστα πήγα και βόλτα με το συγκεκριμένο παιδάκι στο βουνό προκειμένου να βρούμε να του δείξω μια χελώνα γιατί δεν είχε δεί ποτέ! Αισθάνομαι όμως περίεργα με το πώς άλλαξε ο τόπος μου μέσα σε τόσο λίγο καιρό! Όπου πέφτει χρήμα γίνονται θαύματα θα μου πεις και δίκιο θα’χεις, αλλά ακόμη δεν ξέρω αν προτιμώ αυτή τη βαβούρα, τα τζιπ, τα μαγαζιά, τους χρηματιστές, τους διαφημιστές, τους φίλους που πιάσανε λεφτά στα χέρια τους και τον κόσμο που (πλέον) θα συναντήσεις οποτεδήποτε πεταχτείς μια βόλτα…από εκείνη τη γνωστή, παλιά, άγρια ερημιά που κάποτε σου προκαλούσε τάσεις αυτοκτονίας αλλά υπήρχαν ώρες που σ’έκανε να αισθάνεσαι ο βασιλιάς του κόσμου και τίποτα λιγότερο!