ΕΝΑ ΕΙΝ'ΤΟ ΣΥΝΘΗΜΑ....( PART TWO)

- Δηλαδή θα σας χάλαγε πολύ αν ο γιος σας καθάριζε όσα φράγκα καθαρίζει ο Κορκολής??? ( Το εφάπαξ σου επί 10 το χρόνο ας πούμε??)
- Άκουσε να δείς κοπελιά, το πάν στη ζωή είναι να έχεις ένα κούτελο καθαρό στο χωριό, όλοι από χωριό είμαστε, δεν είμαστε? Άμα είναι να δουλεύω εγώ μεροδούλι μεροφάι για να μου φορμάρουνε το γιό, κάλλιο το ‘χω να του κόψω το λαιμό και μετά να τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα κι εγώ ( άχ, θα πάς που θα πάς, πάρε και καμιά κατοσταριά συνάδελφους μαζί σου να κάνεις κι ένα καλό στην κοινωνία…)
-Μα…(αρχίζω και γίνομαι επιθετική…)..μπορεί να μην τον ΠΑΙΡΝΕΙ, μπορεί μόνο να τον ΔΙΝΕΙ ο γιός σας!

…το βλέμμα του σκοτεινιάζει…ο Γιώργης σταματάει να μασουλάει πασατέμπο σαν το μοσχάρι και με κοιτάζει τρομοκρατημένος…

-Στο δικό μας το σόι κούκλα…( το «μου» εξαφανίζεται) ,οι άντρες φτιάχνονται μόνο με γυναίκες, περπατημένη φαίνεσαι τελικά, τις πουστάρες ψάχτες στις κουδουνίστρες τους καλλιτέχνες, για την αστυνομία δε θ’ακούσεις κίχ…( για κάτι Αλβανάκια που έχει πάρει το αυτί μου στο αυτόφωρο τα ψυχαγωγεί το καλλιτεχνικό τμήμα της αστυνομίας μάλλον…)

Δράττομαι της ευκαιρίας και επιτέλους ολοκληρώνω το σκοπό της επίσκεψής μου!

-Ωραία…κοιτάζει τα χαρτιά που του έδωσα…θα στη φέρει ο Γιώργης από δώ σε δέκα λεπτά, μη σε κουράζουμε να τρέχεις στα γραφεία…εκλογές λοιπόν σιγά σιγά, προς τα πού κινούμαστε αν επιτρέπεται?
-Εμ…να’ξερα κι εγώ..εσείς τι προτείνετε? Γιατί (χί χί) εγώ έχω βραχυκυκλώσει, όλοι ίδιοι μου φαίνονται…
- ( απλώνεται στην καρέκλα, ανοίγει κι ένα κουμπί από το πουκάμισο και χαμογελάει αυτάρεσκα..)..αμ γυναίκες δεν είστε, τι να ξέρετε κι εσείς? Εγώ το λέω, γι άλλα είστε καμωμένες εσείς, γι άλλα εμείς, αλλά μου θέλατε και ισότητες, τι καταλάβατε? Ψοφάτε στη δουλειά ενώ βασίλισσες θα ήσασταν τώρα στα σπιτάκια σας, αραχτές, ο άντρας θα έτρεχε για όλα ( χμ..ένα δίκιο το ‘χεις…), θα αραδιάζετε και από 5 κουτσούβελα που κοντεύουν να μας φάνε οι Αλβανοί και όλη σας η έννοια..ζεστό φαγάκι μεσημέρι- βράδυ για τον αφέντη ( το’χες…) Ο δικός σου να πούμε τι ψηφίζει??
-Άχ, δεν ξέρω, δε μου λέει..
-ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΝΕΙ κοπέλα μου! Έχει βρωμίσει ο τόπος κουλτουριάρηδες και ούτε τη γνώμη σου δε μπορείς να πείς, η δημοκρατία τους και η δημοκρατία τους, νάτηνα τώρα τη δημοκρατία τους να την έχουνε να τη χαίρονται, άντε πιά δεν τολμάμε να μιλήσουμε μη μας πούνε και…( χουντικούς, ο.κ, το’πιασα, μα τι κακοήθεια!) Εσένα δε σου λέει τι να ψηφίσεις?
-Εεε…βασικά..εγώ ψηφίζω ότι και ο μπαμπάς μου..( ο Τζεπέτο…)
-Ναι αλλά αύριο που θα’σαστε οικογένεια πρέπει και ο αρραβωνιάρης να τα τακιμιάζει με τον πατέρα σου, τα’χουνε βρεί?

Αυτό ήταν, έλεγα να φύγω ήσυχα αλλά όχι, αποφάσισα η έξοδος να είναι εντυπωσιακή!

-Πού να σας λέω τώρα…βασικά ο μπαμπάς μου δεν έχει ασχοληθεί με τα πολιτικά, έχει πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα, βασικά ΚΑΙ η μαμά μου ΚΑΙ τα αδέρφια μου ΚΑΙ το χωριό μου ΚΑΙ η γειτονιά μου! Δε μπορείτε να φανταστείτε τι περνάω…
-Γιατί ρε κορίτσι μου, τι τρέχει? Αριστερός ο γαμπρός έ? ( αυτό το είπε ασυναίσθητα, αυτόματα κατάλαβε τι πέταξε)…δηλαδή, θέλω να πώ, συνήθως ο πεθερός είναι δεξιός και ο γαμπρός αριστερός, δηλαδής τις περισσότερες φορές έτσι είναι..( αφού την κατάλαβες τη φλόμπα σου πάλι καλά..)
-Βασικά δεν καταλάβατε, ο πατέρας μου έχει πρόβλημα με το ΧΡΩΜΑ του γαμπρού! ( πάρτο, όλο δικό σου!)
-...μένει αποσβολωμένος…δηλαδή ΤΙ ΧΡΩΜΑ ΕΙΝΑΙ??? ( μπορντοροδοκόκκινο σαν τα χαλιά της Μιραράκη..)
-Ε κύριέ μου, έξυπνος φαίνεστε και πολύ μάλιστα, εσείς τι χρώμα λέτε να είναι?
-…( δε μπορεί ούτε να το πεί…)…ΜΑΥΡΟΣ????
-Αχ ναι, και είναι τόσο καλός, δεν είναι αδικία να το περνάμε όλο αυτό???
- ..(με κοιτάζει με στιγμιαία ελπίδα..)…αθλητής έ??
-Μπά σε καλό σας..αθλήτής..καλέ αναπτήρες πουλάει στο Μοναστηράκι, μη νομίζετε, δεν είναι ασφαλισμένος αλλά το μεροκάματο βγαίνει! (…τώρα πιά με κοιτάζει με απέχθεια.και εγώ ηδονίζομαι…)…βαριαναστενάζει…
- Ε ρε τον κακομοίρη τον πατέρα σου…έ ρε το χριστιανό τι του’τυχε…ε ρε Σαμαρά να τα, να τα ρε πούστη να τα, τους βρωμιάρηδες ρε τρώνε ένα κομμάτι ψωμί και σηκωνουν μάτια και στις γυναίκες μας..έ ρε χούντα που μας χρειάζεται( αυτή τη φορά το είπε)…τι θ’απογίνουμε ρε και πόσους να μαζέψουμε…(όλα αυτά τα μουρμουράει σε στυλ μονόλογου πρίν περάσω στην αντεπίθεση αλλά με προλαβαίνει…)

Να σου πώ ρε κούκλα, μαύρα παιδιά θα κάνεις? Δε σιχαίνεσαι ρε να τον ακουμπάς?
- Μα είναι δυνατόν να σιχαίνεται κάποιος τον άνθρωπό του κύριε? Και τα παιδάκια όλα του θεού δεν είναι? (..και σε βλέπω να με συζητάς στην πλατεία του χωριού όλο το καλοκαίρι…)
-Να σου πώ, χαρτιά έχει ο δικός σου?? ( Τι αρχίδι…)
-Νομιμότατος ( εγώ όλο χαρά), και μεθαύριο που θα παντρευτούμε θα έχει και για πάντα άδεια παραμονής!
-…( έχει φρικάρει…)ρε κοπέλα μου και πως θ’ανοίξεις σπίτι? Με τους αναπτήρες? Τα παιδιά σου που θα τα κοροιδεύουν στο σχολείο και θα τα κάνουν μάυρα στο ξύλο δε σε νοιάζει? ( ποιος? τα εγγόνια σου φαντάζομαι…)
-Μα, γιατί να τα δέρνουν? Γιατί?
-…….σιωπή……αναλαμπή….ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΕΊΝΑΙ ΜΑΥΡΟΙ! (γλώσσα λανθάνουσα…)….έχει βγεί από τα ρούχα του..
-Ε και τι έγινε?? ( τελικά γουστάρω πολύ να παίζω τη χαζή, είχα καιρο να εξασκηθώ!)
-…..ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΑΥΡΟΙ ΛΕΜΕ!!!!! ΜΑΥ-ΡΟΙ!!!!
………………………………………………………………………………….
Εμφανίζεται ο Γιώργης, τα χαρτάκια μου είναι έτοιμα, βρίσκει τον φίλο και ανώτερό του σε κατάσταση του στυλ « μόλις είδα όραμα τον Αδόλφο και μου ψιθύρισε πως δεν είναι καθόλου μα καθόλου ευχαριστημένος μαζί μου» και εμένα να έχω χαλαρώσει στην πολυθρονίτσα, να έχω ανάψει τσιγάρο και να χαμογελάω αυτάρεσκα! Φεύγοντας του έτεινα το χέρι και μ’ένα τεράστιο χαμόγελο « Χάρηκα πάρα μα πάρα πόλύ για τη γνωριμία, θα έρχομαι πού και πού να τα λέμε!», εκείνος δεν τήρησε κάν τα προσχήματα, το τράβηξε και μουρμούρησε « στο καλό….και καλά μυαλά…» και φώναξε στο Γιώργη να κλείσει καλά την πόρτα.

Όχι πως έγινε και τίποτα σημαντικό αλλά πολύ θα ήθελα να μπορούσα να στήσω αυτί και να σας μεταφέρω την άλλη όψη της περιγραφής σά δεύτερος Κλίντ Ηστγουντ!

Καληνυχτούδια!
-