Wednesday, October 17, 2007

ΚΑΠΩΣ ΕΤΣΙ....


Ντρίνν!!! Είναι 4 το πρωί κι εγώ κοιμάμαι ήσυχη..Ντρίνν!! Το τηλέφωνο! Είμαι μόνη μου στο σπίτι κι εκείνο χτυπάει εκκωφαντικά , συνέχεια…Η καρδιά μου κοντεύει να σταματήσει καθώς, εντελώς ξύπνια πιά, κάνω flash back στις δύο τελευταίες φορές που το τηλέφωνο είχε ξαναχτυπήσει τέτοια ώρα…Το αίμα μου έχει παγώσει, « Όχι θεέ μου, ποιος πάλι?’, «για ποιόν πάλι?» αναρωτιέμαι τρέμοντας και σηκώνω το ακουστικό.
-Ναι
-Μαρία?
-(Μαμά μου, τι ανακούφιση, λάθος!) Λάθος κάνετε!
-Δεν είναι η Μαρία εκεί?
-Όχι ρε φίλε, δεν υπάρχει εδώ Μαρία, κι αν θες να σου κάτσει πάρτη το πρωί γιατί θα την κοψοχολιάσεις την κοπέλα, είσαι σοβαρός νυχτιάτικα??
-Καλά ντέ, συγγνώμη!

Ναι, συγγνώμη, αλλά εμενα μου γάμησες τη νύχτα…
Η καρδιά μου συνεχίζει να χτυπάει ακανόνιστα, ανάβω ένα τσιγάρο και αρχίζω να βολτάρω στο παρελθόν, είμαι, λέει, πάλι 16 χρονών, δεν υπάρχουν ακόμη κινητά, ούτε αναγνώριση, κι όταν το σταθερό χτυπάει μέσα τη νύχτα πετάγομαι πάνω ευτυχισμένη-είναι εκείνο το αγόρι από το πάρτυ μάλλον, αυτός παίρνει και δε μιλάει, ή μήπως ο Π. που τον γουστάρω από το δημοτικό και προχτές έμαθα πως ψάχνει το τηλέφωνό μου, τι χαρά, χο χο, κι ας διαολοστέλνει ο μπαμπάς μου, «Ποιο καθίκι παίρνει και μας ξυπνάει αξημέρωτα», να το πάλι, χτύπησε μόνο μία φορά στις 3 το πρωί, είναι το σήμα «σε σκέφτομαι», τι ωραία! Καληνύχτα και σε σένα, χα! Κάτσε να δείς, θα τους πάρω και τους τρείς και θα το αφήσω να χτυπήσει μία φορά για να δούν πως τους κατάλαβα, ας είναι όποιος θέλει, ο υπεύθυνος σίγουρα θα ψαρώσει!!


………………………………………………………………………………………….


…βρέχει, μπαίνω στο πατρικό μου με ένα μάτσο ιατρικές εξετάσεις παραμάσχαλα, είμαι πολύ κουρασμένη, βαρέθηκα το τρέξιμο, άσε, δεν τους λέω τίποτα , να βγούν και οι υπόλοιπες, μην τους ανησυχώ άδικα τους καημένους και…
-Γειά σου μαμά!
-Γειά σου αγάπη μου, τι γίνεται??
-Καλά mammy μου, μμ..τί μυρίζει έτσι θεσπέσια?
-Πήγαινε, πήγαινε μέσα να δείς τον πατέρα σου να τα πείτε καιμ θα σου βάλω εγώ να φάς, κανα νέο???
-Όχι μωρέ, ησυχίες…(κρύβω προσεκτικά ταχαρτιά, ο μπαμπάς μου έχει περάσςει ήδη ένα εγκεφαλικό και όταν μπήκα στο νοσοκομείο παραλίγο να σκάσει και το δεύτερο, από τότε αποφεύγουμε μπροστά του κάθε συζήτηση για την κατάσταση της υγείας μου, να μην αγχώνεται τζάμπα…)

Ανάβω ένα τσιγάρο και το μυαλό μου γυρίζει πάλι πίσω, σ’ένα μικρό κοριτσάκι που τσιρίζει υστερικά « Δεν-πάω-δεν πάω-δεν πάω σου λέω σχολείο, ΠΟΝΑΕΙ Η ΚΟΙΛΙΑ ΜΟΥ!!», «Ψέματα!!», «¨όχι αλήθεια!!» «Όχι, πάλι ψέματα λές!», «Θα πεθάνω-θα πεθάνω-θα πεθάνω και θα έχετε τύψεις!» «Σήκω και ντύσου!», «ΌΟΟΟΧΙΙΙΙ, να, έχω και ΠΥΡΕΤΟ!!!», «Άστο το κόλπο με το καλοριφέρ, βρές κανα καινούριο τουλάχιστον!», ξεκαρδίζονται και οι δύο στα γέλια, τώρα όμως δε γελάνε, στενοχωριουνται, κι εγώ δεν είμαι πιά το κοριτσάκι, εκείνοι είναι τώρα τα παιδάκια και θέλουν προσοχή…και δεν κάνει να τους το λέω όταν δεν αισθάνομαι καλά γιατί λυπούνται περισσότερο, και δεν τρέχει πιά κανείς για μένα, εγώ τρέχω για όλα μόνη μου, τρέξε ταμείο, πάρε εγγυητική, σφράγισε εγγυητική, πίσω στο γιατρό, ξανά ταμείο, μάζεψε χαρτιά, πίσω στο διαγνωστικό…μπλά…μπλά…μπλά..

…και κάπως έτσι συνειδητοποιούμε ότι μεγαλώνουμε, n’est pas???

43 comments:

MTdoggie said...

τρομαχτικα τα μεταμεσονυχτια τηλεφωνηματα στο σταθερο!
αυτο που λες παντως οτι οσο μεγαλωνουμε το κρυβουμε απο τους γονεις οταν δεν νιωθουμε καλα ενω στο σχολειο καναμε το αναποδο,περιεργο εε???

An-Lu said...

Και όχι μόνο έτσι πατς μου....και όχι μόνο έτσι...

Anonymous said...

πατσιουρακι, ναι, οντως, ετσι συνεβαινε οταν ημαστε μικρα παιδακια. εγω παντως τωρα που μεγαλωσα και τα τελευταια 6 χρονια σταθερο δεν εχω. το αποφευγω οπως ο διαολος το λιβανι...εμεγαλωσα

Dory said...

Ναι patsiouraki, συμφωνώ, κάπως έτσι συνειδητοποιούμε ότι μεγαλώνουμε... ότι μεγαλώσαμε ήδη, ότι αλλάξαμε για πάντα μέσα σε μια νύχτα (μέσα σε εκείνη τη νύχτα) και ότι η ζωή μας δεν θα είναι πια αυτή, αλλά μια άλλη. Εμείς το αποδεχόμαστε πρώτοι. Και μετά βοηθάμε και τους άλλους να το αποδεχτούν.

tzotza said...

Ετσι και ακομη χειροτερα ειναι φιλεναδα μου..
οταn κανεις και παιδια και ξαφνικα ακους μια μερα τον εαυτο σου να λεει αυτο που ελεγε η δικη σου μαμα οταν εσυ ησουνε μικρη, παθαινεις ενα μικρο nervous breakdown γιατι ο,τι και να λεμε τωρα, οσο και να σκεφτομαστε πως θα ημαστε εντελως διαφορετικη απο εκεινους, καποια πραγματα πανε αλυσιδα..from one generation to the next..και εκει βλεπεις πως μεγαλωνεις indeed..ουφ..

φιλια dear μου

Pan said...

Την πρώτη φορά που μου τηλεφώνησαν στο κινητό η ώρα τέσσερις αντέδρασα ακριβώς όπως το περιέγραψες.
Από τότε το κλείνω το βράδυ.

snikolas said...

Τώρα ρε συ δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει ο έρωτας στο σταθερό άγρια χαράματα γιατί υπάρχουν τα κινητά. Οι νέοι γονείς θα χάσουν αυτή την ομορφιά που έζησαν οι γονείς μας. Γιατί όπως και να το κάνουμε, ομορφιά είναι να ξέρεις πως το παιδί σου ερωτεύεται και ας σου χαλάει τον ύπνο μερικές φορές. Για τα άλλα… δεν λέω τίποτα.

Κατουρημένη ποδιά said...

βρε πας καλά;

Το άτομο έψαχνε την Μαρία (την άσχημη) από το προηγούμενο ποστ!!

λες να ταν ο Φερεντίνος πάλι;

Anonymous said...

Μεγαλώνουμε ...μεγαλώνουμεεεεεεεε

Φιλάκια πατσιουράκι.

Anonymous said...

Tha se parapempsw sto tragoudaki tou savopoulou "Hronopios".
Otan to prwtoakousa, me piran ta zoumia...

tosi alitheia kia toses eikones mazemenes s ena mono tragoudi einai apistefto...

min klais. kalo einai afto...
Exei xares polles to megalwma. Polles.

Μαράκι said...

Εγώ είμαι ανάποδο....μικρή το έκρυβα οταν δεν ήμουν καλά...ήμουν πολύ ασθενικό και δεν ήθελα να ξαγρυπνάει συνέχεια η μάνα μου.
Τώρα που μεγάλωσα έτρεχα πάντα πρώτα σε αυτή να με καθυσυχάσει οταν οι εξετάσεις δεν ήταν καλές, αλλά τελικά το έκοψα πάλι, δεν μπορώ να τη βλέπω να χάνει τον ύπνο της απο ανησυχία ενώ εγώ η μουλάρα αφού της τα πώ κοιμάμαι σαν πουλάκι...

Vafman said...

Λοιπον patsiouri μου για να ελαφρυνω το κλιμα να σου πω οτι για μενα τα μεταμεσονυχτια τηλεφωνηματα μου εχουν γινει συνηθεια. Βλεπεις ο ΟΤΕ ειχε την φαεινη ιδεα να μου δωσει σταθερο νουμερο απο ξενοδοχειο το οποιο εχει κλεισει. Ετσι μιας και τα Χανια ειναι διεθνης προορισμος , καποιοι ξεχασμενοι τηλεφωνουν τις πλεον ακυρες ωρες. Η μονιμη λοιπον απαντηση στα τηλεφωνηματα αυτα ειναι "sorry we are overbooked" :)

koulpa said...

Tσα!! Καλαματιανό!!:):)
Αχ μεγαλώνουμε και πισογυρίζουμε..
Την καλησπέρα μου:):)

NY ANNA said...

Αααααααααααα...
Πώς καταλαβαίνουμε πως μεγαλώνουμε... Ωχ, τι τα θες τώρα;
Με πολλούς τρόπους.
Δυο είναι πιο "πονετικοί":
όταν αρχίζουμε να βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας την αδυναμία των δικών μας ανθρώπων, του μπαμπά, της μαμάς, όταν πια δεν είναι οι σούπερμαν που είχαμε συνηθίσει.
Κι όταν, αρχίζουμε να εντυπωσιαζόμαστε πιο δύσκολα. Όλο και πιο δύσκολα! Όλο και πιο δύσκολα.
Αυτό.

Τζων Μπόης said...

υπάρχει και το λίφτινγκ!
άκου μεγαλώνουμε!

patsiouri said...

-Μtdoggie μου πρίεργο όχι, φυσιολογικό δυστυχώς είναι...

-Αν Λού μου είπα να μήν παραθέσω και κατάλογο με τα θανατικά και τις υπόλοιπες ιστορίες γιατί φοβάμαι μή μου μεταφραστούν σε ρυτίδες...

-Lifewispers: Πως τη βγάζεις χωρίς σταθερό καλέ??? Εγώ μιλάω πάρα πολύ, το κινητό πάλι δέν το πολυχρησιμοποιώ..και με το internet πως γίνεται??

-Dorry είπες σουβέντα τεράστια, μέσα σ'ΕΚΕΙΝΗ τη νύχτα, αυτό...

-Τζότζα μου: Για τα παιδάκια δέν ξέρω αλλά και μόνο το ότι πλέον δέν αφήνω τα πλακάκια μέσα στη μπήχλα και ρίχνω ένα σφουγγάρισμα όντως, μου θυμίζει ύπουλα την προηγούμενη γενιά...

patsiouri said...

-Pan: Κι εγώ το έκλεινα αλλά μία νύχτα είχε τρακάρει ο κολλητός μου και δέν έβρισκε κανέναν και την έβγαλε μόνος με τρείς άσχετους στο Κρατικό,΄παραλίγο να πεθάνω από τις τύψεις οπότε αναγκαστικά το αφήνω ανοιχτό, το σταθερό όμως από δώ και πέρα κατεβαίνει!

-Νικόλα: Δίκιο έχεις ρε σύ, κι εγώ πιστεύω πως οι γονείς κατα βάθος το διασκέδαζαν απίστευτα το σκηνικό!

-Κατουρημένη ποδιά: Κανε μου μια χάρη χρυσέ μου, μπήξε ένα στροφόμετρο στον εγκέφαλό σου να δούμε αν θα πεταχτεί ο Φερεντίνος από μέσα!

-Τρελλοφαντασμένη: Μή νομίζεις πως αγχώνομαι, ούτως η άλλως άν εξαιρέσεις το φρικαλέο 2007 γενικώς εγώ κάθε χρόνο περνάω και καλύτερα! Οπότεας μεγαλώνουμε, με τα καλά του όμως μόνο, έτσι???

-Μαράκι: Παρ'όλο που απεχθάνομαι το Σαββόπουλο το συγκεκριμένο άσμα όντως μου κάνει κλίκ! (όχι σάν το άλλο το ξέρασμα το "μαμά γερνάω"!)

patsiouri said...

-Μαράκι Σαλονικάκι ήθελα να'ξερα ποιός χριστιανός θα αντικαταστήσει τη μαμά σου και θα χάσει τον ύπνο του...θα γίνει νομάδας στ'αλήθεια ο άνθρωπος!

-vafman: Π πω, και δέν το κατεβάζεις?? Δεν πρέπει να υπάρχει πιό σπαστικό πράγμα!

-Κούλπα: Καλησπερούδια! Χε χε, πάω να τσεκάρω στο προφίλ σου πόσο χρονών είσαι!

-Ny Anna: Εχεις απόλυτο δίκιο...όσ για το δεύτερο που έγραψες..εκεί κι αν έχεις δίκιο! Το συζητούσα με την κολλητή μου που βρέθηκε προχθές στην ίδια παρέα με το είδωλό της-ηθοποιό και ξενέρωσε τη ζωή της!

-Τζών Μπόι: Το καλό λίφτινγκ..γιατί υπάρχει και ο Φλωρινιώτης...

George said...

patsiouraki
κατάφερες να με συγκινήσεις πρωί πρωί. Κάπως έτσι συνηδητοποιούμε οτι μεγαλώνουμε λοιπόν.
Ελπίζω να είναι περαστικά όλα σου τα προβλήματα και να αργήσεις να το συνηδητοποιήσεις.
Νάσαι καλά.

leila said...

καπως ετσι pats!.. αλλα το προβλήματα υγείας ευχομαστε για ολους να μην υπάρχουν .. η εστω να ειναι περαστικά!
μεταμεσονυχτιο τηλεφωνο; κατι απο φαρσα μου θυμιζει, εκτος αν εψαχνε την μαρια -την ασχημη -που 'χες στο previous post (xe)

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Ναι...και κάπως έτσι. άλλοι κάπως πολύ πιο άσχημα...
Μιλάω γι' αυτούς που μετράνε απώλειες και είναι σε δυσχερέστερη θέση από εμάς.
΄Ομως, όπως και να 'χει patsiouraki μου, ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΖΩΗ ΜΑΣ, ΚΙ' ΕΜΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΛΗΜΕΡΙΖΟΥΜΕ, ΤΗΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ, ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑΖΟΥΜΕ..
Τί διάολο, θα συγκινηθεί η ...ρουφιάνα, δε μπορεί...

ΚΑΙ Φιλί ΚΑΙ Γλαρένιες αγκαλιές

Zaphod said...

...κάπως έτσι :-)

elf said...

και εγώ που νόμιζα πως αυτό που σας έκανε να συνειδητοποιείτε πως μεγαλώσατε είναι αυτά τα mails με τις παλιές τηλεοπτικές σειρές ..

Όπως και να έχει είναι κρίμα που μεγαλώνετε, δε βρίσκω άτομα να παίξω :p

trying escape the truth said...

Ακριβώς έτσι κοριτσάκι

R2-D2 said...

Ναι ρε πούστη μεγαλώνουμε και κάπως έτσι το συνειδητοποιούμε, που να πάρει...

Σπιτόγατος said...

Κοίτα τι μπορεί να σκεφτεί κανείς από ένα τηλεφώνημα μέσα στη νύχτα... Μου φαίνεται πως θα το κατεβάζω από δω και μπρος το σταθερό όταν κοιμάμαι...

maria λεμονατη! said...

ετσι οπως τα λες ειναι πατσιουρακι

purple said...

καπως ετσι... αλλα δυστυχως οχι παντα...

KitsosMitsos said...

Αναμνήσεις όμορφες, άσχημες, παιδικές, ενήλικες...Φαίνονται καλύτερες όταν είσαι αποστασιοποιημένος, καιρό μετά. Τότε μπορείς να τις κρίνεις καλύτερα.

Aggelos Spyrou said...

Θέλω να μεγαλώσω, αλλά δεν τα καταφέρνω... :)

patsiouri said...

-George: Σ'ευχαριστώ πολύ! Και περαστικά να μήν είναι τουλάχιστον παίζει αρκετή αγάπη γύρω μου!

-Λειλα: Στείλε μου καλέ την πρόσκληση για το blog σου, δέ μ'αφήνει να μπώ, έχω έρθει πολλές φορές!

-Γλαρένια μου: Δεν το συζητώ για τις απώλειες, μακριά από μας! Κι εγώ την αγαπάω πολύ τη ζωή αλλά πόσο άδικη μπορεί να γίνει ρε γαμώτο...

-Zaphod: Και μή χειρότερα...

-Εlf: Εκεί στο νηπιαγωγείο δέν έχει άλλα παιδάκια??? Να νοικιάσεις ένα!

patsiouri said...

Trying: Οπως είπα και πιό πάνω...και μή χειρότερα...

-r2d2: Ρομποτάκι εσύ το'χεις πάρει πιό στραβά και από μένα μου φαίνεται!

-Σπιτόγατε: Εσυ μην το κατεβάζεις το σταθερό, μπορεί να σε ψάχνει καμια ασφαλιστική!

-Μαρία λεμονάτη:Καλώς το κορίτσι! Ε, όχι ηττοπάθειες από νιόπαντρο άνθρωπο!

-purple: Γειά σου! Να περιμένω τα χειρότερα λές έ???

patsiouri said...

Kitsosmitsos: Πολλά πράγματα εκλογικεύουμε όντες αποστασιοποιημένοι, όχι μόνο τις αναμνήσεις...

-Κροτ: Φιλάκια και σε σένα!!

-Αγγελε: Stay on your eggs, δέ χάνεις και τίποτα...

AVRA said...

πατσιουρακι μου οπου γυρισω και σταθω τον τελευταιο καιρο ακουω τα ιδια...ρε τελικα ολοι το ιδιο παθαμε...μεγαλωσαμε!! :-PPP


αντε φιλακια!

maria λεμονατη! said...

χεχε, δεν ειναι απαραιτητα ηττοπαθεια. το να μεγαλωνουμε δεν ειναι απαραιτητα κακο -ριχνω προσπαθεια εγω να δεις- εχει τις καλες και τις οχι και τοσο καλες πλευρες οπως οοολα.

Άρης said...

χμμμ είναι ένα θέμα μεγάλο πόσο επηρεαζόμαστε από τους συνειρμούς στην ζωή μας και πόσο διαφορετικοί είναι αυτοί στον καθένα ανάλογα με τις εμπειρίες του.. Όσο για το μεγαλώνουμε είναι καλύτερα να μην το συζητάμε … Εγώ νιώθω σαν 20 και σαν 80 ταυτόχρονα ανάλογα μ τους συνειρμούς μου … :)

Stefanos said...

Οντως ετσι καταλαβαίνουμε οτι μεγαλώνουμε. Αύριο πάω για την πρώτη μου μαγνητική.. νευρολογικά.. και εις άλλα με υγεία που λέμε..

Ο σκύλος της Βάλια Κάλντα said...

Oui, c' est ca! Μεγαλώνουμε και οι παλιότερες γενιές μας αφήνουν σιγά-σιγά.

patsiouri said...

-Αυρα: Τουλάχιστον μεγαλώνουμε όλοι μαζί, παρήγορο αυτό...

-Μαρία Λεμονάτη: Ναι μωρέ, αλλιώς πώς θα ήσουν τόσο όμορφη νύφη???

-Εντροπία: 20 και 80 ταυτόχρονα έ??? Νομίζω πως είναι κολλητικό φίλε μου!

-Εστάριαν: Χα! Σ'έχω! Σήμερα μου πήραν δείγμα από μυελό, και πόνεσε να ξέρεις!

-Σκύλε: Ναι ρε γαμότο..και αυτό είναι το χειρότερο..εδώ θα μου πείς έχει αρχίσει το κακό και χτυπάει και τις νεώτερες γενιές, όσο προοδεύει ο πολιτισμός...

leila said...

Πατς, το καινουργιο μου βλογγακι ειναι εδω: madleila.wordpress.com, μην προσπαθεις αλλο στο παλιο, το εκλεισα!!
Νιαου!!
Φιλακια!!

Stefanos said...

Ένα έχω να πω,μπορεί να φανεί άσχετο, αλλά δεν είναι :Πάουλο Κοέλο γαμιέσαι ασύστολα και συ και το σύμπαν που ζεις!

patsiouri said...

-Λειλα μπράβο, γιατί ψάρωσα, λέω όλοι οι χάκερ του κόσμου την έβαλαν στόχο και έκανε το μπλογκάκι της δυσπρόσιτο???

-Εστάριαν αδελφή ψυχή όχι, δέν είναι καθόλου άσχετο!

If...ιγένεια said...

Γιατί τα χειρότερα, τα μαθαίνουμε μέσω τηλεφώνου κατα μεσής της νύχτας?