ΤΟ...ΠΑΤΑΕΙ ΤΟ ΠΛΗΚΤΡΟ!

Η αγγελία ήταν σκέτη πρόκληση...

"Πωλείται αμερικάνικο πιάνο, σε άριστη κατάσταση, τιμή: 300 ευρώ, πληροφορίες 6945....."

" Σε παρακαλώ Πατσιούρι ", ούρλιαξε ενθουσιασμένος στο τηλέφωνο ο φέρελπις μουσικός φίλος μου. "Σε ικετεύω! Έλα μαζί μου να το δούμε, εσύ ξέρεις από πιάνα! Είναι τρελή ευκαιρία, δέ θα την ξαναβρώ! Έλα και σου υπόσχομαι πως θα κάνω εγώ μπέιμπι σίτινγκ στο Χοντρό Όνειρο ΟΠΟΤΕ θέλεις, για ΟΣΕΣ ΩΡΕΣ θέλεις! Και θα το βγάζω βόλτες, μακρινές βόλτες! Θα του επιτρέψω να με λέει και μπαμπά! Ψυχικό ρε Πατσιούρι!"
Μία αδυναμία εκτός από το Χοντροσυγκατοικάκι μου άν έχω σ'αυτή τη ζωή, αυτή είναι οι φίλοι μου. Δέ μπορώ να τους χαλάσω χατήρι ακόμη και όταν κάνω τη δύσκολη ( Εξαιρούνται προτάσεις για πανηλίθιες εξόδους με αυτιστικές θορυβώδεις παρέες που πλέον με κουράζουν φοβερά και ναί, γέρασα!). Έτσι, λίγες μέρες μετά, βρέθηκα καθισμένη αναπαυτικά σ'ένα ωραιότατο ταξί δίπλα στο Μπετόβεν του μέλλοντος που φλυαρούσε χαρούμενος...
Δέ φλυαρούσε μόνο το καμάρι μου...
Φλυαρούσε και ο ταρίφας...
Και αν ο φίλος μου μέχρι εκείνη τη μέρα είχε ένα πράγμα να ζηλέψει από το Μπετόβεν, την κουφαμάρα του...η ώρα έφτασε...ο ταρίφας μας κούφανε και τους δύο με τις ιστορίες για τα Νεφελίμ που ζούν δίπλα μας κι εμείς οι αντίχριστοι δέν έχουμε πάρει χαμπάρι...
Όσοι δέν ξέρετε τί είναι τα Νεφελίμ προφανώς έχετε χάσει επεισόδια, ο Λιακόπουλος έχει κάψει φλάτζες και οι οπαδοί του (καλή ώρα ο δικός μας ) έχουν ορκιστεί στη δεξιά πατούσα του Βουκεφάλα να του κάνουν και γαμώ τα promotion...και άσε εμάς τους ντεμοντέ και πανάσχετους ν'αναρωτιόμαστε από ποιούς τελοσπάντων γίνεται ο Λιακο best seller...

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ το ταξί σταματάει έξω από μία περιποιημένη μονοκατοικία. Αποχαιρετάμε τον ενθουσιώδη υπέρμαχο του " ο οξαποδώ πλησιάζει, μετανοείτε..." και χτυπάμε το κουδούνι. Ανοίγει μία κοπέλα, εξίσου περιποιημένη με τη μονοκατοικία της. Πολύ γλυκειά και έγκυος.
Περνάμε μέσα, "ο μπαμπάς μου", μας συστήνει, μένει για μερικές μέρες μαζί μας!
Και αντικρίζω τον πιό γλυκο ηλικιωμένο κύριο που έχω συναντήσει τελευταία. Αρκετά ηλικιωμένο θα έλεγα. Κάθεται σε αναπηρικό καροτσάκι και διαβάζει ένα βιβλίο. Το λούκ του παίζει ανάμεσα στο σοφιστικέ και το "Οιδίπους επί Κολωνώ" και είναι ΕΥΓΕΝΕΣΤΑΤΟΣ.
Κάνει στο φίλο μου ερωτήσεις για τις μουσικές σπουδές του με ειλικρινές ενδιαφέρον μας μιλάει για το "Φίλιον" και τις παρέες του...(πάντα οι γηραιοί Κολονακιώτες αστοί ήταν η αδυναμία μου, μπορώ να συζητάω ώρες μαζί τους...) και όταν ακούει πως έχω τελειώσει Φιλοσοφική μάλλον γινομαι κι εγώ η αδυναμία του!

"Και ο σύζυγός μου", μας διακόπτει η κοπέλα. Ενας...χμ...θα μου επιτρέψετε "λαικός" παχουλός νεαρός εμφανίζεται στο σκηνικό..."Α, για το πιάνο, άντε να τελειώνουμε!"
"Ποιός το θέλει??, Εσύ???", κοιτάζει υποτιμητικά το φίλο μου...
Ναί, να τελειώνουμε. Κάθομαι στο πιάνο, παίζω 2-3 μελωδίες, (καλά, είναι σούπερ...), δοκιμάζω τα πεντάλια και τη σουρντίνα, όλα καλά, ο παππούς ρωτάει άν έχω αυτί, "Ναί, του απαντάω χαρούμενη, ότι ακούω μπορώ να το παίξω, μόνο με δεξί και συγχορδίες όμως, έ???"
και μου ζητάει το "Δέν ξέρω πόσο σ'αγαπώ" που είναι το αγαπημένο του παλιό τραγούδι (και μένα) και το παίζω και όλα τέλεια...το πιάνο μόνο θέλει λίγο κούρδισμα και το κλείνουμε!
"Μα γιατί το πουλάτε αφού είναι σε τόσο καλή κατάσταση???" απορώ.
Η κοπέλα χαμηλώνει τα μάτια της, το παιδοβούβαλο καπνίζει στο παράθυρο...
"Νά, ήταν του μπαμπά το πιάνο και...όταν αδειάσαμε το μεγάλο σπίτι....ξέρετε.....μου το έδωσε...όμως τώρα είμαι έγκυος καί...βασικά άν ήταν κορίτσι... θα το κρατούσαμε το πιάνο...αλλά τώρα...βασικά περιμένω αγόρι...ο υπέρηχος δηλαδή έδειξε..και λέμε πως...ο άντρας μου δηλαδή λέει πως..."
( Δέ θέλω να το πιστέψω αλλά ήδη έχω συνειδητοποιήσει με φρίκη πού το παει...κοιτάζω τον παππού εμβρόντητη κι εκείνος μου χαμογελάει πικρά ενώ ο φίλος μου εξακολουθεί να την κοιτάζι με απορία..)
"Πως δέν είναι εποχή για πιάνα μέσα σε σπίτι που μεγαλώνει αγόρι! ", φωνάζει από το παράθυρο ο πατέρας..." Τούτο να μας βρεί ν'αρχίσει να περπατάει και να το τσιγκλάει. Από πού νομίζεις αρχίζει το κακό, πολύ θέλει?Για ρίξε ένα βλέφαρο τί γίνεται έξω!"

"Έλα Βασίλη, εντάξει, μήν ξαναλέμε τα ίδια, αναστενάζει εκείνη που τα δύο τελευταία λεπτά έχω μισήσει θανάσιμα..

Μέχρι να κανονίσουν τις λεπτομέρειες με το φίλο μου έχω μείνει να κοιτάζω τον παππού παγωμένη, εκείνος ξανασκύβει στο βιβλίο του αλλά μου ρίχνει κάπου κάπου καμιά ματιά...

"Κατάλαβες φίλε μου??? ξεσπάει τσαντισμένος ο δικός μου που για να πάρει το πιάνο κοψοχρονιά έχασε την ευκαιρία να βάλει χέρι στο μαλάκα...

"Τα μεγαλώνεις, τα ταίζεις, τα σπουδάζεις και όλα αυτά γιατί? Για να σου παντρευτούν ένα μπουρτζόβλαχο μεθαύριο και να σου πούν τί??? Ότι πουλάνε το ΄πιάνο σου να μήν τους βγεί σκάρτο το σερνικοβότανο, όπου να'ναι θα πουλήσουν και τα βιβλία τους μή δεί τον Καζατζάκη και τους βγεί άθεο...ε ρε τον κακομοίρη το γέρο τί έπαθε!"

Και γελάει...

Εγώ πάλι δέ γελάω....

Aπόψε θα διαβάσω Σεφέρη..."Είναι νωρίς ακόμα, μ'ακούς???"

Και Χατζηφωτίου, "Το Κολωνάκι πρίν την άλωση"!

Καλό Σαββατοκύριακο παιδιά..