ΤΟ ΑΣΧΗΜΟΠΑΠΟ....

«…το μικρό παπάκι ένιωθε τόση μοναξιά…κρυβόταν μέσα στις φυλωσσιές της λίμνης μακριά από τα άλλα παπάκια που το κορόιδευαν και έκλαιγε με λυγμούς…
Τι έχω φταίξει? Αναρωτιόταν..Γιατί δε μ’αγαπάει κανείς? Γιατί να είμαι τόσο ασχημο??
Και δεν τολμούσε να ξεμυτίσει από το καταφύγιό του, τα υπόλοιπα παπάκια θα το τσιμπούσαν και θα το κορόιδευαν μέχρι να ξαναγλυστρήσει αποκαμωμένο στη φωλιά του..»

«…και ξαφνικά είδε τους κύκνους να πλησιάζουν απειλητικοί κατά πάνω του…δεν είχε άλλες αντοχές…δεν προσπάθησε να φύγει…κατέβασε μοναχά το κεφαλάκι του και περίμενε το βέβαιο θάνατο…»
……………………………………………………………………………………….
Βρισκόμαστε γύρω στο 1985 και το μικρό πατσιούρι ξυπνάει για άλλη μια φορά ουρλιάζοντας…Οι γονείς μου έχουν βαρεθεί-κάθε βράδυ τα ίδια..
«Γιατί μαμάααααα γιατί??» ρωτάω για χιλιοστή φορά μέσα στα αναφιλητά μου..
«Γιατί δεν το θέλανεεεεε?» «Γιατί το τσιμπούσααααααν?»
«Εκατό φορές το’χουμε πεί αγάπη μου, επειδή ήταν άσχημο»
«Κι τι έγινεεεε??» «Τι τους έφταιγεεεεε???» «Αφού δεν είχε πειράξει κανέναααααν»
«Μα καλό μου, ήταν ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ, καταλαβαίνεις??? Εσύ δεν την κοροιδεύεις την Αθηνούλα που φοβάται το σκοτάδι??? "
«Δεν την τσιμπάωωωω…ούτε τη χτυπάω…» σκούζω υστερικά. «Και δεν το ξέρειειειει…από πίσω της την κοροιδεύωωωωω… Πάμε μαμάαααα…πάμε να πάρουμε το παπάκι στο σπίτι μααααας!»
Η καημένη η μαμά μου προσπαθεί υπομονετικά να εξηγήσει για μια ακόμη φορά στο μόγγολο πεντάχρονό της πως το παπάκι δεν είναι υπαρκτή φυσιογνωμία αλλά…έχουν βρεί κακό μπελά τον τελευταίο καιρό. Από την ώρα που διάβασα το παραμύθι κλαίω ολημερίς και οληνυχτίς και ενδιάμεσα τους βομβαρδίζω με αναπάντητα γιατί και ικεσίες να πάμε επιτέλους να βρούμε το παπάκι και να του προσφέρουμε εμείς μια οικογένεια.
Βλέπω εφιάλτες- το παπάκι να κλαίει μόνο του μές το κρύο και να με παρακαλάει να πάω να το σώσω, εγώ δεν πάω γιατί είμαι μικρή και οι γονείς μου δε μ’αφήνουν να βγώ μόνη μου από το σπίτι, τελικά οι κύκνοι την πέφτουν στο παπάκι κι εκείνο κρώζει τρομοκρατημένο, το τσιμπάνε με τα ράμφη τους, απεγνωσμένα κουάκ κουάκ παντού και η λίμνη γεμίζει αίματα και πούπουλα και κάπου εκεί πετάγομαι τρομοκρατημένη, παθαίνω υστερία και κλαίω δυνατά μέχρι να με παρει ο ύπνος τα χαράματα. Και κάθε νύχτα τα ίδια. Οι ίδιοι διάλογοι. Μέχρι και ο παιδίατρος ήρθε ένα βράδυ να το εξακριβώσει ιδίοις όμασι.

«Μα δε μπορείς να καταλάβεις??» ουρλιάζει εκτός εαυτού ο μπαμπάς μου.
ΔΕΝ το σκοτώσανε το παπάκι σου.
«Του όρμησααααν», σκούζω ακάθεκτη εγώ…»Και θα το σκότωναν με τα ράμφη τους, το λέει το βιβλίοοοοοο»
«ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑΝ ΛΕΜΕ!» Ωρύεται ο χριστιανός μπας και το βουλώσω επιτέλους…ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΠΩΣ ΕΙΝΑΙ ΚΙ ΑΥΤΟ ΚΥΚΝΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΤΟ ΣΚΟΤΩΣΑΝ!!!!! "
«Ναι αλλά αν δεν είχε μεταμορφωθεί θα το σκότωναααααν…» κλαίω τώρα γοερά. «Επειδή ήταν κύκνος του τη χάρισααααν…Το καημένο…αν ήταν στ’αλήθεια άσχημο παπάκι τώρα δε θα ζούσεεεεε…αφού το λέει το βιβλίοοοοο…τα άσχημα παπάκια μια μέρα τα σκότωναααααν»
Ο μπαμπάς μου δεν είπε τίποτα. Μόνο πήγε στη μαμά μου και της είπε πως το παιδί είχε σκεφτεί κάτι πολύ σοβαρό. Για το επόμενο διάστημα με αντιμετώπιζαν με δέος, σαν τη μικρή μετεμψύχωση του Σοπενάουερ…

Τα θυμάμαι πολύ καθαρά όλα αυτά. Το γαμωπαραμύθι που αγνοώ και ποιος το έγραψε μου γάμησε την παιδική ηλικία. Όλη. Το βιβλίο είχε εξοβελιστεί από το σπίτι αμέσως μόλις άρχισαν τα συμπτώματα και κάποια στιγμή οι νυχτερινές κρίσεις μου πέρασαν, αρκούσε όμως μια απλή αναφορά στο παραμύθι, η έστω η λέξη «παπάκι» για να μουδιάσω ολόκληρη και τη νύχτα, στο κρεβάτι μου, να πατήσω τα κλάματα…
Και είχα δίκιο. Όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω πως είχα δίκιο που είχα φάει τέτοιο χοντροσκάλωμα με το θέμα. Όντως, στη βερσιόν που έχω αυτή τη στιγμή στο σπίτι, αναφέρεται ξεκάθαρα. Τα καταραμένα τα γαμώπουλα, οι κύκνοι, άφησαν το παπάκι να ζήσει γιατί ηταν κύκνος! Κι εκείνο έγινε ευτυχισμένο γιατί ήταν κύκνος και μπηκε στην οικογένεια τους!
Πουθενά δεν αναφέρεται η μαύρη ζωή που θα περνούσε το παπάκι αν δεν τα’φερνε η μοίρα έτσι ώστε να’χει σκάσει απευθείας από την Αρεία Φυλή. Και τα άλλα παπάκια που το κορόιδευαν στα περισσότερα βιβλία αναφέρονται ως αδέρφια του, τα αυγά τους κλωσσήθηκαν μαζί και τα πλασματάκια αυτά μεγάλωσαν μαζί!
Ηθικό δίδαγμα δηλαδή??? Ότι δε μας μοιάζει ή το κράζουμε ή το σκοτώνουμε.
Όταν ανακαλύπτουμε πως είμαστε συγγενείς με κάποιους…αμέσως γινόμαστε με χαρά μέλη της οικογένειάς τους κι ας έχουμε ξανασυναντηθεί στο παρελθόν στους ρόλους του σήριαλ κίλερ και του θύματος αντίστοιχα.!
Δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να φερθούμε άσχημα σε κάποιον που έχουμε μεγαλώσει μαζί αγαπημένοι αν με τα χρόνια τραβήξει άλλο δρόμο, λίγο διαφορετικό από το δικό μας, έστω και εμφανισιακό…

Χτες μία φίλη με παρακάλεσε να βοηθήσω λίγο το παιδάκι της στα αγγλικά γιατί αυτή δεν ξέρει Χριστό.

"Δείξε μου τί έχεις για ανάγνωση Δημητράκη???", τον ρώτησα γλυκά.

¨Οχι ρε πούστη μου, "ΤΗΕ UNGLY DUCKLING"...διαβάζω στο πάνω μέρος του κεφαλαίου.

Πάλι ΕΚΕΙΝΟ.

"Δημητράκη, τί έγινε στο τέλος?", τον ρωτάω δήθεν περίεργη.

"Α, μιά χαρά! Δεν το κορόιδευαν πιά! Αφού ήταν κύκνος!!!!!!!!" θριαμβολογεί ο Δημητράκης...

(Εγώ πάντως αν ήμουν το δύστυχο αυτό παπάκι σίγουρα μεγαλώνοντας και αν την είχα βγάλει καθαρή, θα είχα ιδρύσει τη 17η Νοέμβρη των πτηνών, εκτελώντας έναν lifestyle κύκνο κάθε μήνα για παραδειγματισμό, καλό Σαββατοκύριακο!)