H ΜΑDAME

Δευτέρα, Σύνταγμα,ώρα 9:30 το πρωί…
Ο Χ. καταφτάνει, το καφέ έχει σχεδόν γεμίσει κι εγώ γκρινιάζω.
«…το δημόσιό σας μέσα…κι εγώ δε θέλω να πάω το απόγευμα στη δουλειά, μπορώ???»
«Να δώσεις ΑΣΕΠ αγάπη μου να διοριστείς και θα τα’χεις κι εσύ τα τυχερά σου», απαντάει ο φίλος μου που μερικές φορές νομίζω πως δεν είναι πραγματικό όν, είναι απλά ένας απεσταλμένος του κακού Θεούλη με μοναδικό σκοπό να μου τα πρήζει να δώσω κάποτε ΑΣΕΠ…
«Πάλι τα ίδια? Δε δίνω λέμε. Δεν έχω χρόνο για τόσο διάβασμα και δε με παίρνει να δουλεύω λιγότερο. Ασε που διατηρώ επικοινωνία με πολλά καράφυτα από τη σχολή, ούτε ένας δεν κατάφερε να περάσει μέχρι τώρα, σιγά μην τα καταφέρω εγώ…»
«Είσαι έξυπνη μικρή μου εσύ, θα τα καταφέρεις» (αυτή η αισιοδοξία του ώρες ώρες με κάνει να θέλω να τον πλακώσω…)
«ΔΕ θα τα καταφέρω χρυσέ μου…το να γράψω καλά είναι το πιο εύκολο της υπόθεσης. Δεν έχω ούτε ένα μόριο, ούτε γάμο, ούτε παιδιά, ούτε προυπηρεσία..τίποτα! Κι αν υποψιαστώ πως θα ρίξω τόσο διάβασμα και θα χαθώ απ’τα εγκόσμια για να μου πούν «Ξέρετε, γράψατε τέλεια, είστε στους διοριστέους αλλά όχι στους διορισθέντες…τι κρίμα, ελάτε σε 2 χρονάκια πάλι…», αν το υποψιαστώ αυτό θ’αυτοκτονήσω και θα σε πάρω κι εσένα μαζί μου που μου βάζεις φυτιλιές μπουμπούνα!»

Με το Χ. κάνουμε πολύ παρέα τα τελευταία 3 χρόνια.
Βασικά αγαπιόμαστε.
Είναι δημόσιος υπάλληλος.
Και γκέι.
Και γαμώ τα παιδιά…
Και Πασόκος , Βενιζελικός μάλιστα,(αλλά τους φίλους τους δεχόμαστε με τα ελαττώματά τους, έτσι δεν είναι???»)

«Εσύ ΘΕΣ να διοριστείς?»..με κοιτάζει ερευνητικά…
«Πριν μερικά χρόνια ούτε με σφαίρες. Εδώ που φτάσαμε…αν ήταν λίγο πιο ανώδυνη η διαδικασία…χμ..δε θα’λεγα όχι. Αλλά και να διοριστώ ρε Χ., ξέρεις τι με περιμένει? 5 χρόνια επαρχία minimum! Θα φρικάρω!»
«Αφού εσένα σ’αρέσει η επαρχία καλέ..»
«Η επαρχία,όχι η άγονη γραμμή! Ούτε τα αποκλεισμένα χωριά! Ούτε τα αστρονομικά ποσά που θα χαλάω για μετακινήσεις αφού όλη μου η ζωή είναι εδώ, remember???”
«Είναι πολύ απλό ma cherie! Θα με παντρευτείς! ( ο μισός καφές μου βγαίνει απ’τα ρουθούνια αλλά ο Χ. συνεχίζει ακάθεκτος!) Δημόσιος υπάλληλος δεν είμαι τόσα χρόνια? Πέρνα εσύ και τι σε νοιάζει! Το συντομότερο θα βρίσκεσαι και πάλι στην πρωτεύουσα λατρεμένη!»
«Αμα είναι έτσι να παντρευτούμε νωρίτερα ρε», σκάω στα γέλια, «να έχω και τα μόρια του γάμου όταν πάω να δώσω!»
«Πολύ καλή ιδέα!», σιγοντάρει, ούτως η άλλως μικρή μου δε μπορώ να ανταποκριθώ στα συζυγικά μου καθήκοντα! Θα είμαι ο πιο βολικός σύζυγος ever! Kαι το διαζυγιάκι δεν είναι τίποτα, 800 ευράκια υπόθεση! Ρε την κακομοίρα τη μάνα μου χαρές που έχει να κάνει…( η μαμά του, όχι μόνο δεν ξέρει τίποτα για την προσωπική ζωή του καμαριού της αλλά εκφράζεται τόσο άσχημα κάθε φορά που τη συναντώ όταν αναφέρεται στις νέες νοικοκυρές που είναι όλες τεμπέλες, κακομαθημένες και τα θέλουν όλα στο χέρι ενώ εκείνες τότε…που έχω μπεί ούκ ολίγες φορές στον πειρασμό να της πετάξω πως δε χρειάζεται ν’αγχώνεται αφού δε θα δεί ποτέ νέα νοικοκυρά στο σπίτι της…αλλά έχε χάρη που αγαπάω πολύ το Χ. και κρατιέμαι!)

« Η δικιά μου πάλι όχι!!!!» αλλά θα το παλέψουμε, δεν τρέχει…ξεκαρδίζομαι στα γέλια!
«Της το’χεις πεί ρε καθίκι??» γρυλλίζει ο Χ.
«Τώωωωρα, εδώ και κάτι αιώνες! Ελα ρε βλάκα, πως κάνεις έτσι, δεν τρέχει τίποτα λέμε, απολογούμαι…αλλά δε γλιτώνω το κουλουράκι που μου πετάει στη μούρη!
«Δεν ξανάρχομαι σπίτι σας ποτέ!» δηλώνει γελώντας ο Χ, ντρέπομαι!»
« Κι εγώ δε σε παντρεύομαι ρε, όχι τίποτ’άλλο, να μου βγεί και καμιά βρώμα ότι το’παθες μετά από μένα να στιγματιστώ στην κοινωνία!
«Για να μάθεις να καρφώνεις ρε τσογλάνι αυτό θα σου κάνω!», με απειλεί, άκου στη μάνα της, τι ντροπή Θεέ μου! Θα πώ μάλιστα πως μετά από σένα σιχάθηκα τις γυναίκες εντελώς!!»
….η κουβέντα συνεχίζεται σε παρόμοιο στυλ, γελάμε συνεχώς…και ξαφνικά….

«ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ!!!!! Τόση ώρα σας ακούω και δεν έχω βγάλει κουβέντα, αρκετά πιά!!»
(Η φωνή ανήκει στην κυρία του διπλανού τραπεζιού που σα δεύτερος Προκρούστης πρέπει να επιμήκυνε τρομερά το αυτί της για να καταφέρει να τ’ακούσει όλα αυτά μιας και η μουσική είναι επίσης δυνατή…)
«Τα έχετε ισοπεδώσει όλα!», συνεχίζει ακάθεκτη ενώ ο σύζυγος κρύβεται πίσω από την εφημεριδα του…Νεολαία! ΝεοΛΕΡΑ πες καλύτερα! Για σένα νεαρέ μου, λυπάμαι βαθύτατα, στρέφεται στο Χ., λυπάμαι τη μάνα σου και τον κακομοίρη τον πατέρα σου! Κι έχεις και θέση στο Ελληνικό Δημόσιο ενώ τόσα παιδιά ψάχνουν για δουλειά! (ζόνγκ!) Άρρωστα πλάσματα! Στην ηλικία σας θα έπρεπε να είστε δυο κανονικοί άνθρωποι με την οικογένειά τους! Κι εσείς? Έχετε φύγει εντελώς από την πορεία σας, μιλάτε για τον ιερό θεσμό του γάμου σα να είναι παιχνιδάκι, δε σέβεστε πατρίδα, θρησκεία, γονείς, τίποτα! Κι εσύ κοπέλα της παντρειάς (εγώ είμαι αυτή) και καθηγήτρια (το αυτό!) κάθεσαι και χαχανίζεις σαν κοριτσόπουλο στις καφετέριες λέγοντας αυτά τα αίσχη! ΠΟΤΕ σου δεν πρέπει να διοριστείς! Να μάθεις τι εσύ στα παιδιά??? Αλλά βέβαια, η παγκοσμιοποίηση μας μάρανε……………………………
……………………………………………………………..και συνεχίζει ακάθεκτη το ξέχεσμα για δέκα λεπτά περίπου…εμείς δεν έχουμε συνέλθει ακόμη απ’το σόκ…
……..αλλά βέβαια, φαντάζομαι σε τι σπίτι μεγάλωσες ( για μένα πάει κι αυτό…) για να ξέρει η μάνα σου πως κάνεις παρέα και με…άντε μην πώ τώρα, πάμε Αριστείδη, πάμε!»

Βουτάει τον Αριστείδη που έχει ήδη πληρώσει (και «πληρώσει» φαντάζομαι σ’αυτή τη ζωή…) και φεύγουν! Οι λιγοστοί πελάτες εκείνης της ώρας γελάνε και μας κοιτάζουν ενθαρρυντικά, «τα καφεδάκια των παιδιών κερασμένα από μένα», λέει ένας κύριος, «μα φυσικά τα κερνάει το μαγαζί και σόρι παιδιά», επιμένει η γλυκύτατη ιδιοκτήτρια, «ε, τότε ας παραγγείλουν τα παιδιά ότι θέλουν να κεράσουμε όλοι», γελάει ένας νεαρός πιο πέρα…και μια χαρά! Γίναμε όλοι μια παρέα και το καφεδάκι κράτησε πολύ!

ΥΓ1: Μια ερώτηση madame: Την ΑΓΑΠΗ που έκοβε βόλτες πάνω απ’τα κεφάλια μας και χόρευε γύρω απ’τα φραπέ μας την πήρε καθόλου το μάτι σας το φλογοβόλο?
Αν όχι, απευθυνθείτε πάραυτα στον οφθαλμίατρο του ταμείου σας πρίν τα ενοποιήσουν και τον φάει το μαύρο σκοτάδι…(σας…)

ΥΓ2: A propos, ένα ζώο που κυκλοφορεί πρωί πρωί φορώντας στους ώμους του ένα άλλο, βασανισμένο και γδαρμένο, ζώο, κατά την ταπεινή μας γνώμη δε δικαιούται, αν μη τι άλλο, να εκφέρει και άποψη…

ΥΓ3: Η ιστορία που μόλις διαβάσατε είναι 100/100 αληθινή…