ΕΤΩΝ 30.....

Χτές λοιπόν ήταν η αποφράδα μέρα. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που δε γιόρτασα τα γενέθλιά μου, καταραμένε πυρετέ...

Κάνω flash back, συνειδητοποιώ πόσα πράγματα εχουν αλλάξει από τα περσινά γενέθλια...και παθαίνω σόκ.

Μετά συνέρχομαι, κάτσε να δείς, δέν είναι και τόσα πολλά τελικά...ο βασικός άξονας της ζωής μου παραμένει ο ίδιος. Κι'αυτό δε μου αρέσει καθόλου. Και δεν έχει καμία σχέση με τα ηλίθια σχέδια και τα χρονικά deadlines που εφευρίσκουν κάποιοι γιατί χρειάζονται ένα ΣΤΟΧΟ, κάτι να τους κρατήσει ζωντανούς και συγκεντρωμένους 'αυτόν...Έχει σχέση με τις εμπειρίες, θέλω κι'άλλες. Τα θέλω όλα. Μακάρι να μπορούσα να δοκίμαζα ν'αλλάξω εντελώς ζωή, τα πάντα, αλλά αν νοσταλγούσα να μπορούσα να ξαναγυρίσω, έτσι??? Φυσικά, αφού διστάζω ακόμη και να κουρέψω κοντά τα μαλλιά μου...

-Πώς αισθάνεσαι σήμερα που μπαίνεις στα τριάντα??? (μία φριχτή φίλη της μαμάς μου που παίρνει κάθε χρόνο τηλέφωνο...)

-Μια χαρούλα, ευχαριστώ! απαντώ χαρωπά και αμέσως βάζω ανοιχτή ακρόαση αφού πάντα τις φίλες της μαμάς μου τις βάζω ανοιχτή όταν κυκλοφορεί κι'άλλος στο σπίτι..,

-Αχ...μονολογεί, σαν τον Κωστή μου κι'εσύ...εμείς στην ηλικία σας είχαμε χτίσει σπίτι, είχαμε κάνει δύο παιδιά κί'εσείς...αύριο μπορεί να μην έχετε και δουλειά, κακόμοιρα ε κακόμοιρα! (αυτό παραπάει!)

-Ευτυχώς έχουμε εσάς και έχετε φροντίσει να έχουμε ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας ότι και να συμβεί, της κελαηδάω γλυκά και σκεπάζω το ακουστικό για να μην ακούσει το Γ. που γρυλλίζει "Άντε γαμηθείτε κολόβλαχοι που σας έκανε ο Αντρέας ανθρώπους, ξεσκιστήκατε στην αντιπαροχή και μιλάτε κι'από πάνω αυτοδημιούργητοι του κώλου που άμα δε σκοτώνατε τα χωράφια δε θα είχατε δεί θάλασσα ακόμα..ούστ..."

-Τί δουλειά κάνει αυτή η καριόλα? με ρωτάει όταν κλείνω το τηλέφωνο.

-Τίποτα, νοικοκυρά, του απαντάω και για τα επόμενα πέντε λεπτά γελάω ασταμάτητα ακούγοντάς τον να της ρίχνει καντήλια...

Λοιπόν όντως. Έχω φτάσει τα 30 και δεν έχω χτίσει σπίτι. Ευτυχώς υπάρχει αλλά αν δεν υπήρχε δε με χάλαγε ιδιαίτερα και το ενοίκιο για όλη μου τη ζωή.. Επίσης δεν έχω παντρευτεί, ούτε καν αρραβωνιαστεί έστω και μία φορά mon dieu! Δεν έχω και δύο παιδιά. Το ποιός θα τα μεγάλωνε αν τα είχα είναι μια άλλη υπόθεση αφού ύπό τις τρέχουσες συνθήκες για να τα μεγαλώσω θα έκανα στάνταρ και δεύτερη δουλειά και μάλλον θα τα έβλεπα μόνο το Σαββατοκύριακο και σ'ένα δραματικό κρεσέντο θα έχωνα το κεφάλι μου στο γκάζι ακούγοντάς τα να αποκαλούν τη Σβελτάνα "μαμά"! (Μή γελάτε, έχει συμβεί σε γνωστό μου που υποχρέωσε τη γυναίκα του να παραιτηθεί από τη δουλειά της με δεύτερη επιλογή το διαζύγιο κι'αυτός δουλεύει ακόμη δεύτερη δουλειά λέγοντας το ζώδιό τους σε κάτι βαρεμένους που παίρνουν τηλέφωνο στα 09ο μές τη νύχτα...)

Tι έχω καταφέρει λοιπόν? Κατα βάση τίποτα. Δεν 'έχω σταθερή δουλειά, δε βγάζω πολλά χρήματα, δεν ξέρω τι μου ξημερώνει και που θα καταλήξω. Βασικά δε με ενδιαφέρει να καταλήξω κάπου και αυτό είναι από μόνο του ένα πρόβλημα αλλά τί να κάνω? Μπορεί να είναι και το μεγαλύτερό μου ελάττωμα, το να μή βάζω στόχους. Ο μόνος στόχος που έχω βάλει στη ζωή μου ήταν να περάσω στις Πανελλήνιες. Μετά τους παράτησα. Και ότι γίνει. Και κατα σατανική σύμπτωση πάντα κάτι γίνεται. Και χαμογελάω. Και με δέρνει υπέρμετρη αισιοδοξία που φαντάζομαι κάποτε θα την πληρώσω ακριβά αλλά μέχρι τότε μπορώ να χαμογελάω??

Τώρα που το θυμήθηκα έχω ένα στόχο, να ζήσει σα βασίλισσα τα επόμενα χρόνια η χνουδωτή μπάλα που κοιμάται αυτή τη στιγμή στα πόδια μου...αυτό μόνο. Και να μην ξεχνώ κάθε μέρα να ευχαριστώ τον καλό θεούλη που στη ζωή μου υπάρχουν ο Μ, η Λ, η Κ, ο Γ, η Μ, η Ν και τόσοι άλλοι...

Αυτά είχα να πώ.

Σας αφήνω γιατί η αντιβίωση μ'έχει τσακίσει.

Η υπέργηρη μικρή σας looser!