ΚΑΛΩΣΗΡΘΑΤΕ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΩΝ SINGLES!

Καλωσήρθατε στον κόσμο των singles που φυσικά όπως όλοι γνωρίζουμε, ουδεμία σχέση έχει με τον κόσμο των singles της γαμωTV που σύντομα με βλέπω να την ξηλώνω από τα νεύρα μου και να τη μετατρέπω σ’ένα υπέροχο ενυδρείο. Εδώ και αρκετούς μήνες ανήκω κι’εγώ σ’αυτό τον κόσμο, το real δυστυχώς και όχι εκείνον του ενυδρείου. Δε μπορώ να πώ πως η ζωή μου έχει αλλάξει τρομακτικά πολύ μετά το «διαζύγιο» (εξαιρούνται τα πανηλίθια χειμωνιάτικα βράδια που έξω βρέχει καρέκλες και ακούγοντας την τρελή της γειτονιάς να ουρλιάζει καταμεσής του δρόμου «εγώ δεν είμαι μόνη μου εδώ, περιμένω το Μάααακη μου, Μάκηηη, πού είσαι Μάκηηηη» αισθάνεσαι μια ακατανίκητη επιθυμία να τηλεφωνήσεις και να ικετεύσεις για τη συγγνώμη Του αλλά ευτυχώς κρατιέσαι και το πρωί όλα αυτά σου φαίνονται τόσο αστεία…), μπορώ όμως με σαφήνεια να δηλώσω πως η ζωή των singles στάνταρ δεν είναι τόσο ιδανική όσο τη φαντάζονται κάτι ατομάκια που μάλλον τα έβγαλε ο δρόμος κατά λάθος στον πλανήτη Γή. Στον πλανήτη Αθήνα συγκεκριμένα. Και τώρα που το σκέφτομαι αυτά που έχω στο μυαλό μου ισχύουν και για τους μη singles. Iσχύουν κατά 90/100 για όλη τη γενιά 25-35 τουλάχιστον που ζούν και δουλεύουν στην Αθήνα.

Οι φίλες μου που ζούν επαρχία μας ζηλεύουν. Νομίζουν πως είμαστε πετυχημένα copy paste των σήριαλ, κάνουμε όλοι ενδιαφέρουσες δουλειές, εργαζόμαστε κανα τετραωράκι τη μέρα το πολύ και η υπόλοιπη μέρα μας εξαντλείται σε αχαλίνωτο shopping, καφεδάκια με τα κολλητάρια και ένα ωραιότατο διάλειμμα στην ( χλιδάτη και πολύχρωμη) οικία μας όπου καταβροχθίζοντας το άρτι αφιχθέν με ντελίβερι φυσικά φαγητό μας, προσπαθούμε να ξεπεράσουμε έναν τεράστιο σκόπελο διλημμάτων του στυλ: « Το καφέ Prada που τσίμπησα χτες ή το τουρκουάζ DK&Y που μου μίλησε προχτές???» και «Ποια από τις χιλιάδες προσκλήσεις που είχα για σήμερα να τιμήσω άραγες?»

Οι φίλες μου από την επαρχία μας ζηλεύουν γιατί ΚΑΘΕ μέρα γνωρίζουμε απίστευτα ενδιαφέροντες ανθρώπους και δε μιζεριάζουμε σαν εκείνες που κάθε μέρα που βγαίνουν βλέπουν τους ίδιους και τους ίδιους…Γιατί μπορούμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε 800 υπέροχους γκόμενους και δεν είμαστε υποχρεωμένες όλη μας τη ζωή να τα χαλάμε με το Μίμη και να τα βρίσκουμε με το Φίφη και τούμπαλιν. Γιατί κάθε Σαββατοκύριακο φυσικά φεύγουμε με καινούριες ανέμελες παρέες για σκί και σφηνάκια στον εξωτικό Παρνασσό και τη μαγευτική Αράχωβα ενώ εκείνες ανεβαίνουν μια φορά το μήνα Αθήνα για ψώνια, μόνο…

Βρέ καλώστες! Πού είσασταν βρε κοριτσάκια εσείς χαμένες??? Κοίτα που σας έχω νέα!! Το μόνο κοινό που έχουμε μ’αυτό που φαντάζεστε είναι τα πολύχρωμα σπίτια γιατί το ΙΚΕΑ τακίμιασε τρελά με τα πορτοφολάκια μας,! Κατά τ’άλλα, με φρίκη ανακαλύπτω καθημερινά πως έχετε την τιμή να ομιλείτε με την περίφημη γενιά των «κουρασμένων», αυτό. Και η συγραφέας του πονήματος αυτού ίσως να είναι και η λιγότερο κουρασμένη απ’όλους. Νέοι-φαντάσματα που οι καθημερινές δεν υπάρχουν γι’αυτούς, που η επικοινωνία τους με τους φίλους τους περιορίζεται στο μετά τις 9 το βράδυ τηλεφώνημα στο οποίο θα ειπωθεί το στάνταρ «Τι να κάνω ρε μαλάκα, πτώμα είμαι, τώρα μπήκα απ’τη δουλειά, πω πω, κι’εσύ έ??? Να ξεραθώ θέλω αλλά πρέπει να μαγειρέψω και να βάλω πλυντήριο, ώχ, πήρες και για το σπίτι δουλειά, καλό κουράγιο ρε, μιλάμε αύριο, φιλάκια…» Και κάθε μέρα, κάθε μέρα, κάθε μέρα. Και «τι λες ρε μαλάκα που κάθομαι για τα φράγκα, ας έφευγα στις 5 και ας μην ξανάβλεπα υπερωρία ζωγραφιστή, αλλά είναι η φύση της δουλειάς ρε φίλε, ή υπερωρία και δωδεκάωρο ή τίποτα…» Και όλοι μαζί να θέλουμε να πατήσουμε κάτω τους ελάχιστους φίλους που μπήκαν στο δημόσιο και παραπονιούνται «Τι να κάνω, βαριέμαι, τρείς η ώρα φεύγω και όλοι δουλεύετε, με ποιόν να πάω για καφεδάκι, έχω βαρεθεί τη ζωή μου σου λέω…»

Α, ξέρετε, εδώ ευδοκιμεί και ένα σπάνιο φυτό που το λένε «απόσταση»! Μη ρωτάτε περίεργα όταν το καλοκαίρι αγκαλιάζουμε με λαχτάρα ένα φίλο στο χωριό «Μα καλά, δεν τα λέτε στην Αθήνα εσείς???» Όχι, δεν τα λέμε!! Γιατί μένουμε και δουλεύουμε ΣΤΟΥ ΔΙΑΟΛΟΥ ΤΑ ΚΕΡΑΤΑ! Γιατί και χίλια κομμάτια λάστιχο να γίνουμε ποτέ δε θα βγούμε για καφέ με όλους αυτούς που θα θέλαμε! Και καφέ κάθε μέρα πίνετε ΕΣΕΙΣ, όχι εμείς! Κι’εμείς παρ’όλο που ζούμε στην Αθήνα δεν κάνουμε κάθε μήνα αχαλίνωτο shopping, το κάνετε εσείς! Γιατί δεν έχουμε ούτε χρόνο, ούτε λεφτά! Και μαγειρεύουμε, γιατί τα ντελίβερι είναι ακριβά! Και γιατί ΕΧΟΥΜΕ ΣΙΧΑΘΕΙ τα πλαστικά. Και αν εξαιρέσουμε τους φίλους μας και τους ανθρώπους που συμπαθούμε, την υπόλοιπη ημέρα νιώθουμε πως περιστοιχιζόμαστε από μίζερες ψωνάρες!

Και να προσπαθείς να χωρέσεις τη ζωή σ’ένα Σάββατο απόγευμα και μια Κυριακή, αν είσαι από τους τυχερούς που δε δουλεύουν Σάββατο. Και ν’αναρωτιέσαι γιατί πρέπει να πληρώνεις κατοστάρικα στη ΔΕΗ και διακοσάρια στα κοινόχρηστα για ένα σπίτι που δεν το βλέπεις όλη μέρα…Και να νοσταλγείς τη μαμά σου. Και να προσπαθείς το Σαββατοκύριακο που ετοιμάζεις τα φαγητά της βδομάδας να πετύχεις το παστίτσιο όπως εκείνη. Να βλέπεις να πετάνε οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια κι’εσύ να ζείς για τις διακοπές. Κι’όταν έρχονται να είσαι τόσο κομμάτια που θέλεις να ρίξεις μια μούτζα, να τ’ακυρώσεις όλα , να δέσεις ένα σκοινί γύρω από τον καναπέ και την τηλεόραση και ν’αράξεις μέσα στον οριοθετημένο χώρο σου χαζεύοντας ηλίθια προγράμματα και τρώγοντας πατατάκια…ναι, σαν τον Άλ…

Δεν είναι δικά μου λόγια αυτά, πρώτον γιατί δε δουλεύω πάνω από οχτάωρο και δεύτερον γιατί δεν είμαι κλαψομούνα. Είναι αυτά που ακούω γύρω μου συνέχεια. Που βασικά έχω βαρεθεί ν’ακούω. Και που κάποια στιγμή αναγκαστικά θα τα (ξανα) ζήσω, έλεγα. Και η στιγμή ήρθε. Θα κρατήσει 3 μήνες μόνο και αρχίζει από αύριο.

Για τους μήνες αυτούς λοιπόν, κλάφτε με! Έκανα ένα τρομακτικά συμφέρον για την τσέπη μου deal και από αύριο θα εργάζομαι σκληρά 8 το πρωί με 10 το βράδυ! Ξέχασα να υπενθυμίσω στις φίλες από επαρχία πως εδώ το να είσαι στη δουλειά στις 8 ισοδυναμεί με ξύπνημα στις 6μιση. Και πως το να τελειώσεις στις 10 σημαινει πως μπορεί να φτάσεις σπιτάκι σου στις 11. Και μετά dolce Vita…χο χο χο…καλό έ?????

Έτσι λοιπόν αγαπητά μου μπλογκάκια, αναγκαστικά θα αραιώσω λίγο, εως πολύ.
Φαντάζομαι όλο και κάτι θα χαζογράφω αλλά είστε και πολλοί και πού να προλαβαίνω να σας έρχομαι όσο συχνά έρχομαι τώρα!! Σας ικετεύω γονατιστή, μη με ξεχάσετε! Να έρχεστε καμιά βόλτα να δείτε , να ζεί αυτή, ή να μη ζεί??? Θα σας απαντάω, το ορκίζομαι!! Και πού θα πάει, θα περάσει!! Σας φιλώ τρελά!!

ΥΓ:Aλήθεια, εσάς πόσο σας ήρθαν τα κοινόχρηστα του Μαρτίου????? Γιατί το 260άρι ήταν όντως δικό μου!!