DOWN TOWN!

Προάστιο η κέντρο?
«Είσαι τρελή», αναφωνεί η μάζα όταν δηλώνω απερίφραστα υπέρ του κέντρου.
Τα τελευταία δύο χρόνια μετακινούμαι μεταξύ ενός δυαρίου σε γνωστή και παμπάλαια περιοχή τίγκα κέντρο και του μανουλόσπιτου που είναι μια μονοκατοικιούλα σε προάστιο. Εδώ και ένα χρόνο το μανουλόσπιτο έχει κερδίσει points μιας και αφ’ενός ανάρρωνα από το περσινό σφάξιμο, αφ’ετέρου δούλευα πολύ και η δουλειά είναι δίπλα στο μανουλόσπιτο και μου’πεφτε κομματάκι βαρύ το ταξίδι στο κέντρο κατά τις 11 το βράδυ που ξεμπέρδευα. Η επίσημη βάση πάντως παραμένει το κεντράκι. Και είμαι έτοιμη να καταρρίψω ένα-ένα τα χαζά επιχειρήματα εναντίον του κέντρου που μου χτυπάνε συνεχώς κάποιοι για τους οποίους το ταξίδι στην πλατεία Εξαρχείων ισοδυναμεί με πενθήμερο στη μαγευτική Ουγκάντα.

1: Πολλοί μετανάστες.
Αρνούμαι και να το σχολιάσω. Προτιμώ στο δρόμο να κυκλοφορεί οποιοσδήποτε, παρά ΚΑΝΕΝΑΣ (θα αναλυθεί παρακάτω).

2: Εγκληματικότητα.
Α χα χα! Κατά πρώτον αν παρακολουθήσετε το εγκυρότατο δελτίο του Alter, θα διαπιστώσετε με φρίκη πως οι περιοχές με τον υψηλότερο δείκτη εγκληματικότητας είναι το Μαρούσι, η Αγία Παρασκευή, ο Γέρακας και τα Μεσόγεια. Και όχι το κέντρο (του οποίου παρεμπιπτόντως αντιπροσωπευτικό δείγμα δεν αποτελεί βεβαίως η Μενάνδρου, χαίρω πολύ!)

Το διαμέρισμα στο κέντρο έχει ληστευτεί μόνο μια φορά και αυτό Δεκαπενταύγουστο.
Μόνο τότε θα μπορούσαν, εφ’όσον βρισκόμαστε στον έκτο με άλλα τέσσερα διαμερίσματα στον ίδιο όροφο. Ήταν μαλιστα τόσο ευγενείς, που τηλεφώνησαν άπειρες φορές στο σταθερό να τσεκάρουν εκατό τοις εκατό πως δεν είμαστε μέσα, διαπιστώσαμε από τις αναπάντητες με απόρρητο.

Αντιθέτως, το πατρικό μου έχει στην κυριολεξία καταληστευτεί. Μας το έχουν ανοίξει τουλάχιστον έξι φορές. Τις περισσότερες δεν υπήρχε κάποιος μέσα. Όμως δε λείπανε τριήμερο ή κατι τέτοιο, οι διαρρήξεις έγιναν πχ γύρω στις 11 το πρωί που η μαμά μου είχε βγεί μία ώρα πχ για να πάει στη λαική (τουτέστιν μπορεί και να γύριζε). Πριν εννιά χρόνια ακριβώς ο ληστής μπήκε θρασύτατα μέσα στο δωμάτιό μου νύχτα, την ώρα που κοιμόμουν. Φανταστείτε τι έπαθα. Ευτυχώς αρχισα να ουρλιάζω και ο Χοντρός Σεκιούριτι να γαβγίζει και ο τύπος έφυγε τρέχοντας. Προφανώς ήταν ανειδίκευτος αλλιώς αυτή τη στιγμή θα σας έγραφα από την κόλαση.
Φυσικά τα ουρλιαχτά μου δεν τα άκουσε κανείς εφ’όσον τότε υπήρχαν μόνο πολύ-πολύ αραιές μονοκατοικίες στη γειτονιά, μόνη μου πήρα τους μπάτσους ανακαλύπτοντας με φρίκη πως καλύτερα θα μπορούσα να έχω συνεννοηθεί με το διαρρήκτη παρά ‘αυτούς. Από τότε η διανυκτέρευση σε μονοκατοικία μόνη μου δεν παίζει στο χάρτη. Delete.

3: Ησυχία στο δρόμο.
Δεν τη θέλω ακριβώς για τους λόγους που ανέλυσα παραπάνω. Στο κέντρο ότι ώρα και να γυρίσω σπίτι, νιώθω ασφαλής. Πάντα κυκλοφορεί κόσμος στο δρόμο και τα φώτα είναι ανοιχτά. Κι’ένας να κάνει μαλακία, αν φωνάξεις εμφανίζονται δέκα πρόθυμοι να καθαρίσουν. Αντιθέτως, η διαδρομή από την πλησιέστερη στάση του μετρό στο πατρικό μου, διαρκεί ένα τέταρτο και ισοδυναμεί με το sequel του express του μεσονυχτίου…Με το που θα σκοτεινιάσει ειλικρινά στο δρόμο δεν κυκλοφορεί κουνούπι. Φοβάμαι. Δε μου έχει τύχει κάτι πολύ-πολύ τραγικό, αλλά ένας τσαντάκιας και ένας επιδειξίας που μου έχουν τύχει στο κέντρο θα κάνανε τη δουλειά τους και θα φεύγανε, κι’εδώ αυτό έκαναν αλλά και να ήθελαν να με σκοτώσουν θα ήταν απίθανο να ανακαλύψει κάποιος το πτώμα μου αν δεν είχαν περάσει τρεις ώρες από το ντου. Πόσο μαλλον να με βοηθήσει…Σε φίλους από την περιοχή έχουν συμβεί και χειρότερα, με αποκορύφωμα τελευταία τις συνεχείς κλοπές αυτοκινήτων από το πανέρημο μετρό.

Ούτε το μεσημέρι δεν κυκλοφορεί άνθρωπος εδώ. Όταν περπατάω γύρω στις 3 με 4, η περιοχή μου θυμίζει τη μέρα που άρχισε η κατοχή και οι κάτοικοι κλείστηκαν στα σπίτια και κρυφοκοίταζαν τα τανκς! Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, θέλω ΚΟΣΜΟ στο δρόμο, μέρα-νύχτα. Και αυτοκίνητα. Δε με πειράζει..

4: Η μονοκατοικία ισοδυναμεί με ηρεμία.

ΛΑΘΟΣ.. Εξαρτάται από τις συνθήκες Βλέπετε, δίπλα από το πατρικό το δικό μου, έχτισε σπίτι η οικογένεια Άνταμς. Τους αξίζει ένα ξεχωριστό ποστ κάποια στιγμή. Αρκούμαι στο να αναφέρω προς το παρόν πως ο θόρυβος που παράγουν ισοδυναμεί με τα ντεσιμπέλ δέκα νηπιαγωγείων και είκοσι παιδότοπων μαζί. Αν δεν υπήρχε το Χοντρό Όνειρο (όταν έχεις κατοικίδιο πρέπει να τα πηγαίνεις καλά με τους γείτονες) θα είχαμε βριστεί πολύ-πολύ άσχημα. Και αυτή τη στιγμή που σας γράφω και είναι 16:30 ουρλιάζουν σαν υστερικοί λύκοι.
Συμπέρασμα: Καλύτερα νορμάλ γείτονας μεσοτοιχία στην πολυκατοικία παρά θορυβώδης στην εξοχή…

Όταν δεν έχεις ζήσει κάπου, είναι σχέτος ρατσισμός το να θεωρείς ψυχανώμαλο τον άνθρωπο που το επιλέγει. Ακόμη και οι δικοί μου φρικάρουν όταν συνειδητοποιούν πως αποκλείεται να ζήσουμε κάποτε στο σπίτι στα προάστια που κάποτε θα μας κληροδοτηθεί. Γούστα είναι αυτά. Μία μονοκατοκιούλα στα προάστια μπορεί άνετα να πουληθεί και να σου πρσφέρει εκείνο το τριαράκι που ονειρευόσουν από φοιτήτρια στην Καλλιδρομίου (που έχει και ησυχία…). Ή εκείνο το ερειπιάκι στο Θησείο που το πουλάνε κοψοχρονιά και μακάρι να είχες το κεφάλαιο να το παρεις και να το ανακαινίσεις. Και μία βόλτα εκεί ειδικά τώρα που καλοκαίριασε νομίζω πως μπορεί να πείσει ακόμη κι’αυτή την ξεχωριστή κατηγορία των στριμμένων του «Πως μπορείς και ζεις μες τη βρώμα και τους αλλοδαπούς σ’ένα μέρος που εγώ δε γνωρίζω γιατί δεν έχω πατήσει ποτέ και βλέπω πολλές ειδήσεις!»