GET A LIFE YOU LOSER...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΤΑΙΓΑΝΙΔΗΣ

Χρυσός Ολυμπιονίκης στα 100μ ελεύθερης κολύμβησης στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ένα από τα 6 του συνολικά μετάλλια ( 2 χρυσά, 1 ασημένιο και 3 χάλκινα). Ακολουθούν 3 χρυσά, 5 ασημένια και 4 χάλκινα σε διάφορα αθλήματα. Σύνολο 18 μετάλλια. 18! 18! Δυστυχώς, ο Μπόμπ Βουλγαράκης και η μπιζουτιέρα της μονής Βατοπαιδίου τους έχουν στερήσει το (τεράστιο) 'μπράβο' που θα έπρεπε ν' ακούσουν.Δύσκολες εποχές για ήρωες.

υγ: Εδώ θα βρείτε τα μετάλλια και τους Ολυμπιονίκες μας

Αντέγραψα ασύστολα και θρασύτατα από το Νανάκο μας το παραπάνω κείμενο και δε σταμάτησα εκεί, έκλεψα ΚΑΙ τη φωτογραφία!

Θέλω με τη σειρά μου, όπως κάνατε πολλοί τις τελευταίες ημέρες, να καταθέσω την πίκρα μου για τη μεταχείριση των αθλητών των Παραολυμπιακών Αγώνων.

Εργάστηκα και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και από τότε τους σιχάθηκα εντελώς. Προτείνω να καταργηθούν πάραυτα. Και να μείνουν μόνο οι Παραολυμπιακοί. Απολαμβάνοντας την προβολή και τη σημασία που τους αξίζει. Όχι μόνο από τους σπόνσορες, τα ΜΜΕ και τους διαφημιστές. Αλλά και από 'μας.

Αλλιώς να σταματήσουμε να κοροιδεύουμε τα παιδιά.

Και τώρα stop.

Γιατί το θέμα που με απασχολεί απόψε είναι άλλο.

Ο Π. δεν είναι φίλος μου. Είναι φίλος φίλων. Η μάλλον, τώρα πια είναι δύσκολο να είναι φίλος οποιουδήποτε. Γιατί δεν είναι καλά. Και δε θα είναι ποτέ ξανά.

Πριν πέντε χρόνια περίπου ένας μεθυσμένος μαλάκας που κοιμήθηκε στο τιμόνι, έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο τουΠ. Τον γλυτώσανε στο τσάκ. Βρισκόταν αρκετές μέρες σε κώμα, ενώ οι δικοί του μάθαιναν πως η σπονδυλική του στήλη είχε παραλύσει. Ο Π. δεν επρόκειτο να περπατήσει ποτέ ξανά. Ξύπνησε. Γρήγορα κατάλαβε την αλήθεια. Τη διάβασε στα μάτια των δικών του. Την ένιωσε. Την είδε, όταν αντίκρυσε για πρώτη φορά το αναπηρικό καροτσάκι.

Τον αχώριστο από τότε σύντροφό του.

Όλοι έπεσαν πάνω του, γονείς, αδέρφια, φίλοι, ψυχολόγοι-και πάλι ψυχολόγοι- και πάλι ψυχολόγοι...

"Η ζωή δε σταματάει ποτέ, παρά μόνο όταν το θελήσουμε", ήταν το σλόγκαν της εποχής.

"Φαντάσου να είχες μείνει τυφλός", το σύνηθες επόμενο.

Και ο Π. τα υπέστη όλα. Τα πλαστικά πόδια, τη φροντίδα των δικών του, τις καθημερινές επισκέψεις των φίλων και τις πρώτες βόλτες, περίπου ένα χρόνο μετά.

Και τις φυσιοθεραπείες, ατέλειωτες, παντοτινές φυσιοθεραπείες...

Κατά τη διάρκεια του τέταρτου χρόνου ο Π. κατέβασε παροχή. Δήλωσε πως δεν αντέχει άλλο. Και πως θέλει να πεθάνει. "Μα γιατί???, πανικοβλήθηκαν όλοι, αφού τα παέι καλά."

Απλώς δεν την παλεύει. Προσπάθησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια και απλώς δεν την παλεύει, τους εξήγησε υπομονετικά. Βαρέθηκε. Κουράστηκε. Από τι καθημερινές επισκέψεις συγγενών και φίλων. Από τη φροντίδα της μάνας του. Από τα πανηλίθια μαθήματα κεραμεικής, κατασκευής κοσμημάτων, φωτογραφίας και διάφορα άλλα τα οποία τον ικέτεψαν οι γονείς του να παρακολουθήσει. Για να βρει κάποιο ενδιαφέρον. Κουράστηκε από τις γελοίες προσπάθειες των φίλων του να τον σέρνουν στη θάλασσα όταν καλοκαιριάζει, να τον βάζουν μέσα, να παίζουν μπαλίτσα και να συμπεριφέρονται όπως παλιά. Δεν είναι όπως παλιά. Και ο κόσμος σην παραλία τον κοιτάζει. Βαρέθηκε τη φυσιοθεραπεία. Ούτως η άλλως το ξέρει πως δε θα ξαναπερπατήσει. Αντε κι'έγινε λίγο καλύτερα, ο.κ, και μετά? Κενό. Σιχάθηκε να κατεβάζει μουσική. Τίγκα στα καψουροτράγουδα, έχει ξεχάσει πως είναι. Όχι το να είσαι καψούρης, όλα τα υπόλοιπα. Και η τηλεόραση μία απ'τα ίδια. Το 90/100 του προγράμματος αφιερωμένο σε έρωτες, πάθη και άλλα τέτοια σοβαρά προβλήματα. Τέρμα κι'αυτή.

Τον αθλητισμό ανέκαθεν τον σιχαινόταν. Ίσα κανένα μπασκετάκι με τα φιλαράκια να λέμε ότι κάνουμε και κάτι αντρικό. Α χα χα, θυμάται εκείνη τη φορά που τον πήραν τα παιδιά όλο χαρά να πάνε για μπάσκετ, με το καροτσάκι. Φιάσκο. Γελούσαν όλοι σα νήπια, έκανε πως γελούσε κι'εκείνος να μην τους απογοητεύσει. Πάλι. Φυσικά δε δέχτηκε να ξαναπάει. Του'χουν πρηξει τ'αρχίδια αλλά δεν πρόκειται να ξαναπάει.

"Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε πια...μου απάντησε συλλογισμένος ο κοινός μας φίλος προχθές που βρεθήκαμε μετά από καιρό και τον ρώτησα τι κάνει ο Π. Ολοκληρωτική άρνηση. Έχει να βγει από το σπίτι τόσους μήνες. Έδιωξε το φυσιοθεραπευτή. Μιλάει άσχημα στους δικούς του. Μόνο τον ψυχολόγο δέχτηκε δυο - τρεις φορές καιμετά τον έστειλε κι'αυτόν. Δεν του προσφέρει τίποτα, λέει, ούτως η άλλως αυτός είναι πιο έξυπνος. Δεν κάνει τίποτα. Είτε κοιτάει το ταβάνι όλη τη μέρα, είτε σερφάρει στα μπλόγκς ( δική μου ιδέα και ο Π. έχει κολλήσει εδώ και δύο χρόνια περίπου...). Διαβάζει πολύ. Και μπλόγκς, - το press gr, το g700, το prezatv είναι τα αγαπημένα του- αλλά και τα παλιά του βιβλία. Ιστορία κυρίως. Και μετά ψάχνει κι'άλλες πληροφορίες στο νετ.

Καμιά φορά όμως πέφτει σε κενό αέρος. Περνάνε μέρες και δεν κάνει απολύτως τίποτα. Ταβάνι- ταβάνι- ταβάνι. Οι δικοί του κοντεύουν να πεθάνουν, "Τι έφταιξε, λένε, αφού στην αρχή προσπαθούσε"...

Κι'εδώ επεμβαίνει το patsiouri. Με νεύρα, όπως πάντα.

Τί έφταιξε???????

Μα ακριβώς το ότι προσπαθούσε. Με το ζόρι. Να κάνει ότι θέλατε εσείς. Ότι σας είπαν οι ψυχολόγοι. Να βρει άλλες χαρές της ζωής. Ε λοιπόν δε μπορεί κύριοι. Καταλάβετέ το επιτέλους. Ναι, αξίζουν συγχαρητήρια στο Χαράλαμπο, σε όλα τα παιδιά της Παραολυμπιάδας, στους ανάπηρους που πίνουν το καφεδάκι τους έξω (αν τα καταφέρουν φυσικά στο κωλοχανείο που ζούμε), στους ανθρώπους που έχουν συμβιβαστεί με την αναπηρια τους και προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους, στον οποιοδήποτε ΑΜΕΑ μπόρεσε να δουλέψει, να πάει εκδρομή, να κάνει οικογένεια...Ειλικρινά τους αξίζουν όλα τα μπράβο του κόσμου.

Όμως υπάρχουν και άνθρωποι που ανήκουν σε ένα άλλο είδος.

Σ'εκείνους που κάποτε τα είχαν όλα. Και που δεν έχουν υπομονή να παλέψουν. Γιατί είναι ο χαρακτήρας τους έτσι, δε μπορούν να συμβιβαστούν με τα λιγότερα. Τα θέλουν όλα. Έβρισα το φίλο μου υπερασπίζοντας τον Π. "Αφήστε τον ήσυχο επιτέλους, δεν τον λυπάστε???" ούρλιαξα θυμωμένη. Τόσο γκαγκά είστε??? Σας κάνει τα χατήρια τόσα χρόνια, τόσα χρόνια, Χριστό δεν έχετε καταλάβει??? Ο άνθρωπος δεν είναι καλά. Όσο προσπάθησε προσπάθησε, τέρμα! Κατάλαβαίνεις τι σου λέει? ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΕΙ ρε παιδάκι μου, δε μπορείτε να σεβαστείτε αυτό του το δικαίωμα για μια φορά???????

Και το πιστεύω απόλυτα. Τον ήξερα τον Π. πριν το ατύχημα. Ένας κούκλος ζωντανός, αρχιδάκι με τις γκόμενες, τις είχε πέντε-πέντε, το χιουμοράκι του, το τσιγαράκι του, τα ποτάκια του, τη μηχανούλα του, τη δουλίτσα του και την ωραία του τη ζωούλα. Ξαφνικά τα χάνει όλα. Είναι απόλυτα εξαρτημένος από τη μάνα του. Τη λυπάμαι ειλικρινά γι'αυτό που περνάει αλλά πριν το ατύχημα δεν τη συμπαθουσα καθόλου. Μια κατινάρα και μισή ήταν, κουτσομπόλα του ελέους που χωνόταν συνέχεια στις ζωές των παιδιών της γιατί δεν είχε με τι ν'ασχοληθεί. Δεν ξέρω τι κάνει με τον Π. τώρα που τον έχει του χεριού της, ελπίζω όχι αυτό που σιχαινόμαστε όλοι, να τον πρήζει μπίρι-μπίρι όλη μέρα για ένα κάρο μαλακίες.

Φυσικά ο Π. δεν έδειξε ποτέ την παραμικρή συμπάθεια σ'αυτό που αποκαλούμε "κουλτούρα", άντε να τον έσουρνε κανα μωράκι σινεμά και μέχρι εκεί. Αισθάνομαι σα ν'ακούω στ'αυτιά μου τα καντήλια που θα κατέβαζε στα μαθήματα κουκλοθέατρου, στη χορωδία, στην κεραμεική και όπου αλλού τον σούρανε για να βρει τη χαρά της ζωής, χωρίς να τον περιμένει το δωράκι μετά. Γιατί ο Π. έχει να γαμήσει πέντε χρόνια. Και δε θα ξαναγαμήσει ποτέ. Το κακό είναι πως όταν έχεις ζήσει πολλά καλά γαμήσια, δεν τα ξεχνάς. Τα έχει ξεχάσει κανείς σας???? Ούτε ο Π. λοιπόν. Κι'ας δέχτηκε να πάει μερικές φορές σε ένα σύλλογο αναπήρων " Να γνωρίσεις καμιά κοπελίτσα, να κάνετε παρέα αγόρι μου..."

Τι θέλω να πω με όλα αυτά? Υπάρχουν δυνατοί χαρακτήρες. Που δε λυγίζουν. Και μπράβο.

Υπάρχουν όμως και οι αδύναμοι. Δε φταίνε, έτσι γεννήθηκαν. Όπως άλλοι δε τρώμε το ψάρι, άλλοι δε φοράμε ποτέ φούξια, άλλοι δεν το'χαμε ποτέ με τα Μαθηματικά...εκείνοι δεν το'χουν με τη δύναμη της ψυχής. Και πολύ απλά, δεν την παλεύουν. Ο Π. σε λίγο θ'αρχίσει να ικετεύει κάποιον να τον απαλάξει από το μαρτύριό του. Όπως στις ταινίες. Δε θα του έκανα τη χάρη, ακόμη κι'αν ήμουν μάνα του η αδερφή του. Ίσως, αν η κατάστασή του παρέμενε έτσι πολλά χρόνια, να έμπαινα κάποια στιγμή στον πειρασμό. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως έχω βάσιμες υποψίες πως ανήκω κι'εγώ στην κατηγορία αυτή, των αδύναμων.

Το σκεφτόμουν όταν περίμενα τη βιοψία μου, πάει ένας χρόνος και. Πως θα ήταν η ζωή μου με την αρρώστια, το κομμένο στήθος, την αναπηρία ή ότι άλλα εφιαλτικά σενάρια μου περνούσαν από το μυαλό. Το πιο πιθανό είναι να ήταν σαν του Π. Είμαι τόσο νευρική και υπερκινητική που αποκλείεται να την πάλευα. Επίσης σιχαίνομαι τον αθλητισμό. Και το κουκλοθέατρο. Και τη χορωδία. Και μου αρέσει ο σεξ. Και αν ο μη γένοιτο μου συνέβαινε κάτι παρόμοιο, το τελευταιο που θα ήθελα να βλέπω στα μάτια των γύρω μου θα ήταν αυτή η σιωπηλή σιχαμένη παρότρυνση..."GET A LIFE YOU, LOSER..."

Μόνο που θα είχαν αποκλείσει έντελώς μία πιθανότητα.

ΝΑ ΜΗ ΓΟΥΣΤΑΡΩ.

Και να θέλω να σταματήσει η γη να κατέβω.

Φιλιά...