Tuesday, September 16, 2008

GET A LIFE YOU LOSER...

ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΤΑΙΓΑΝΙΔΗΣ

Χρυσός Ολυμπιονίκης στα 100μ ελεύθερης κολύμβησης στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνου. Ένα από τα 6 του συνολικά μετάλλια ( 2 χρυσά, 1 ασημένιο και 3 χάλκινα). Ακολουθούν 3 χρυσά, 5 ασημένια και 4 χάλκινα σε διάφορα αθλήματα. Σύνολο 18 μετάλλια. 18! 18! Δυστυχώς, ο Μπόμπ Βουλγαράκης και η μπιζουτιέρα της μονής Βατοπαιδίου τους έχουν στερήσει το (τεράστιο) 'μπράβο' που θα έπρεπε ν' ακούσουν.Δύσκολες εποχές για ήρωες.
υγ: Εδώ θα βρείτε τα μετάλλια και τους Ολυμπιονίκες μας
Αντέγραψα ασύστολα και θρασύτατα από το Νανάκο μας το παραπάνω κείμενο και δε σταμάτησα εκεί, έκλεψα ΚΑΙ τη φωτογραφία!
Θέλω με τη σειρά μου, όπως κάνατε πολλοί τις τελευταίες ημέρες, να καταθέσω την πίκρα μου για τη μεταχείριση των αθλητών των Παραολυμπιακών Αγώνων.
Εργάστηκα και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας και από τότε τους σιχάθηκα εντελώς. Προτείνω να καταργηθούν πάραυτα. Και να μείνουν μόνο οι Παραολυμπιακοί. Απολαμβάνοντας την προβολή και τη σημασία που τους αξίζει. Όχι μόνο από τους σπόνσορες, τα ΜΜΕ και τους διαφημιστές. Αλλά και από 'μας.
Αλλιώς να σταματήσουμε να κοροιδεύουμε τα παιδιά.
Και τώρα stop.
Γιατί το θέμα που με απασχολεί απόψε είναι άλλο.
Ο Π. δεν είναι φίλος μου. Είναι φίλος φίλων. Η μάλλον, τώρα πια είναι δύσκολο να είναι φίλος οποιουδήποτε. Γιατί δεν είναι καλά. Και δε θα είναι ποτέ ξανά.
Πριν πέντε χρόνια περίπου ένας μεθυσμένος μαλάκας που κοιμήθηκε στο τιμόνι, έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο τουΠ. Τον γλυτώσανε στο τσάκ. Βρισκόταν αρκετές μέρες σε κώμα, ενώ οι δικοί του μάθαιναν πως η σπονδυλική του στήλη είχε παραλύσει. Ο Π. δεν επρόκειτο να περπατήσει ποτέ ξανά. Ξύπνησε. Γρήγορα κατάλαβε την αλήθεια. Τη διάβασε στα μάτια των δικών του. Την ένιωσε. Την είδε, όταν αντίκρυσε για πρώτη φορά το αναπηρικό καροτσάκι.
Τον αχώριστο από τότε σύντροφό του.
Όλοι έπεσαν πάνω του, γονείς, αδέρφια, φίλοι, ψυχολόγοι-και πάλι ψυχολόγοι- και πάλι ψυχολόγοι...
"Η ζωή δε σταματάει ποτέ, παρά μόνο όταν το θελήσουμε", ήταν το σλόγκαν της εποχής.
"Φαντάσου να είχες μείνει τυφλός", το σύνηθες επόμενο.
Και ο Π. τα υπέστη όλα. Τα πλαστικά πόδια, τη φροντίδα των δικών του, τις καθημερινές επισκέψεις των φίλων και τις πρώτες βόλτες, περίπου ένα χρόνο μετά.
Και τις φυσιοθεραπείες, ατέλειωτες, παντοτινές φυσιοθεραπείες...
Κατά τη διάρκεια του τέταρτου χρόνου ο Π. κατέβασε παροχή. Δήλωσε πως δεν αντέχει άλλο. Και πως θέλει να πεθάνει. "Μα γιατί???, πανικοβλήθηκαν όλοι, αφού τα παέι καλά."
Απλώς δεν την παλεύει. Προσπάθησε τέσσερα ολόκληρα χρόνια και απλώς δεν την παλεύει, τους εξήγησε υπομονετικά. Βαρέθηκε. Κουράστηκε. Από τι καθημερινές επισκέψεις συγγενών και φίλων. Από τη φροντίδα της μάνας του. Από τα πανηλίθια μαθήματα κεραμεικής, κατασκευής κοσμημάτων, φωτογραφίας και διάφορα άλλα τα οποία τον ικέτεψαν οι γονείς του να παρακολουθήσει. Για να βρει κάποιο ενδιαφέρον. Κουράστηκε από τις γελοίες προσπάθειες των φίλων του να τον σέρνουν στη θάλασσα όταν καλοκαιριάζει, να τον βάζουν μέσα, να παίζουν μπαλίτσα και να συμπεριφέρονται όπως παλιά. Δεν είναι όπως παλιά. Και ο κόσμος σην παραλία τον κοιτάζει. Βαρέθηκε τη φυσιοθεραπεία. Ούτως η άλλως το ξέρει πως δε θα ξαναπερπατήσει. Αντε κι'έγινε λίγο καλύτερα, ο.κ, και μετά? Κενό. Σιχάθηκε να κατεβάζει μουσική. Τίγκα στα καψουροτράγουδα, έχει ξεχάσει πως είναι. Όχι το να είσαι καψούρης, όλα τα υπόλοιπα. Και η τηλεόραση μία απ'τα ίδια. Το 90/100 του προγράμματος αφιερωμένο σε έρωτες, πάθη και άλλα τέτοια σοβαρά προβλήματα. Τέρμα κι'αυτή.
Τον αθλητισμό ανέκαθεν τον σιχαινόταν. Ίσα κανένα μπασκετάκι με τα φιλαράκια να λέμε ότι κάνουμε και κάτι αντρικό. Α χα χα, θυμάται εκείνη τη φορά που τον πήραν τα παιδιά όλο χαρά να πάνε για μπάσκετ, με το καροτσάκι. Φιάσκο. Γελούσαν όλοι σα νήπια, έκανε πως γελούσε κι'εκείνος να μην τους απογοητεύσει. Πάλι. Φυσικά δε δέχτηκε να ξαναπάει. Του'χουν πρηξει τ'αρχίδια αλλά δεν πρόκειται να ξαναπάει.
"Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε πια...μου απάντησε συλλογισμένος ο κοινός μας φίλος προχθές που βρεθήκαμε μετά από καιρό και τον ρώτησα τι κάνει ο Π. Ολοκληρωτική άρνηση. Έχει να βγει από το σπίτι τόσους μήνες. Έδιωξε το φυσιοθεραπευτή. Μιλάει άσχημα στους δικούς του. Μόνο τον ψυχολόγο δέχτηκε δυο - τρεις φορές καιμετά τον έστειλε κι'αυτόν. Δεν του προσφέρει τίποτα, λέει, ούτως η άλλως αυτός είναι πιο έξυπνος. Δεν κάνει τίποτα. Είτε κοιτάει το ταβάνι όλη τη μέρα, είτε σερφάρει στα μπλόγκς ( δική μου ιδέα και ο Π. έχει κολλήσει εδώ και δύο χρόνια περίπου...). Διαβάζει πολύ. Και μπλόγκς, - το press gr, το g700, το prezatv είναι τα αγαπημένα του- αλλά και τα παλιά του βιβλία. Ιστορία κυρίως. Και μετά ψάχνει κι'άλλες πληροφορίες στο νετ.
Καμιά φορά όμως πέφτει σε κενό αέρος. Περνάνε μέρες και δεν κάνει απολύτως τίποτα. Ταβάνι- ταβάνι- ταβάνι. Οι δικοί του κοντεύουν να πεθάνουν, "Τι έφταιξε, λένε, αφού στην αρχή προσπαθούσε"...
Κι'εδώ επεμβαίνει το patsiouri. Με νεύρα, όπως πάντα.
Τί έφταιξε???????
Μα ακριβώς το ότι προσπαθούσε. Με το ζόρι. Να κάνει ότι θέλατε εσείς. Ότι σας είπαν οι ψυχολόγοι. Να βρει άλλες χαρές της ζωής. Ε λοιπόν δε μπορεί κύριοι. Καταλάβετέ το επιτέλους. Ναι, αξίζουν συγχαρητήρια στο Χαράλαμπο, σε όλα τα παιδιά της Παραολυμπιάδας, στους ανάπηρους που πίνουν το καφεδάκι τους έξω (αν τα καταφέρουν φυσικά στο κωλοχανείο που ζούμε), στους ανθρώπους που έχουν συμβιβαστεί με την αναπηρια τους και προσπαθούν να φτιάξουν τη ζωή τους, στον οποιοδήποτε ΑΜΕΑ μπόρεσε να δουλέψει, να πάει εκδρομή, να κάνει οικογένεια...Ειλικρινά τους αξίζουν όλα τα μπράβο του κόσμου.
Όμως υπάρχουν και άνθρωποι που ανήκουν σε ένα άλλο είδος.
Σ'εκείνους που κάποτε τα είχαν όλα. Και που δεν έχουν υπομονή να παλέψουν. Γιατί είναι ο χαρακτήρας τους έτσι, δε μπορούν να συμβιβαστούν με τα λιγότερα. Τα θέλουν όλα. Έβρισα το φίλο μου υπερασπίζοντας τον Π. "Αφήστε τον ήσυχο επιτέλους, δεν τον λυπάστε???" ούρλιαξα θυμωμένη. Τόσο γκαγκά είστε??? Σας κάνει τα χατήρια τόσα χρόνια, τόσα χρόνια, Χριστό δεν έχετε καταλάβει??? Ο άνθρωπος δεν είναι καλά. Όσο προσπάθησε προσπάθησε, τέρμα! Κατάλαβαίνεις τι σου λέει? ΔΕΝ ΤΗΝ ΠΑΛΕΥΕΙ ρε παιδάκι μου, δε μπορείτε να σεβαστείτε αυτό του το δικαίωμα για μια φορά???????
Και το πιστεύω απόλυτα. Τον ήξερα τον Π. πριν το ατύχημα. Ένας κούκλος ζωντανός, αρχιδάκι με τις γκόμενες, τις είχε πέντε-πέντε, το χιουμοράκι του, το τσιγαράκι του, τα ποτάκια του, τη μηχανούλα του, τη δουλίτσα του και την ωραία του τη ζωούλα. Ξαφνικά τα χάνει όλα. Είναι απόλυτα εξαρτημένος από τη μάνα του. Τη λυπάμαι ειλικρινά γι'αυτό που περνάει αλλά πριν το ατύχημα δεν τη συμπαθουσα καθόλου. Μια κατινάρα και μισή ήταν, κουτσομπόλα του ελέους που χωνόταν συνέχεια στις ζωές των παιδιών της γιατί δεν είχε με τι ν'ασχοληθεί. Δεν ξέρω τι κάνει με τον Π. τώρα που τον έχει του χεριού της, ελπίζω όχι αυτό που σιχαινόμαστε όλοι, να τον πρήζει μπίρι-μπίρι όλη μέρα για ένα κάρο μαλακίες.
Φυσικά ο Π. δεν έδειξε ποτέ την παραμικρή συμπάθεια σ'αυτό που αποκαλούμε "κουλτούρα", άντε να τον έσουρνε κανα μωράκι σινεμά και μέχρι εκεί. Αισθάνομαι σα ν'ακούω στ'αυτιά μου τα καντήλια που θα κατέβαζε στα μαθήματα κουκλοθέατρου, στη χορωδία, στην κεραμεική και όπου αλλού τον σούρανε για να βρει τη χαρά της ζωής, χωρίς να τον περιμένει το δωράκι μετά. Γιατί ο Π. έχει να γαμήσει πέντε χρόνια. Και δε θα ξαναγαμήσει ποτέ. Το κακό είναι πως όταν έχεις ζήσει πολλά καλά γαμήσια, δεν τα ξεχνάς. Τα έχει ξεχάσει κανείς σας???? Ούτε ο Π. λοιπόν. Κι'ας δέχτηκε να πάει μερικές φορές σε ένα σύλλογο αναπήρων " Να γνωρίσεις καμιά κοπελίτσα, να κάνετε παρέα αγόρι μου..."
Τι θέλω να πω με όλα αυτά? Υπάρχουν δυνατοί χαρακτήρες. Που δε λυγίζουν. Και μπράβο.
Υπάρχουν όμως και οι αδύναμοι. Δε φταίνε, έτσι γεννήθηκαν. Όπως άλλοι δε τρώμε το ψάρι, άλλοι δε φοράμε ποτέ φούξια, άλλοι δεν το'χαμε ποτέ με τα Μαθηματικά...εκείνοι δεν το'χουν με τη δύναμη της ψυχής. Και πολύ απλά, δεν την παλεύουν. Ο Π. σε λίγο θ'αρχίσει να ικετεύει κάποιον να τον απαλάξει από το μαρτύριό του. Όπως στις ταινίες. Δε θα του έκανα τη χάρη, ακόμη κι'αν ήμουν μάνα του η αδερφή του. Ίσως, αν η κατάστασή του παρέμενε έτσι πολλά χρόνια, να έμπαινα κάποια στιγμή στον πειρασμό. Αυτό που μπορώ να πω με σιγουριά, είναι πως έχω βάσιμες υποψίες πως ανήκω κι'εγώ στην κατηγορία αυτή, των αδύναμων.
Το σκεφτόμουν όταν περίμενα τη βιοψία μου, πάει ένας χρόνος και. Πως θα ήταν η ζωή μου με την αρρώστια, το κομμένο στήθος, την αναπηρία ή ότι άλλα εφιαλτικά σενάρια μου περνούσαν από το μυαλό. Το πιο πιθανό είναι να ήταν σαν του Π. Είμαι τόσο νευρική και υπερκινητική που αποκλείεται να την πάλευα. Επίσης σιχαίνομαι τον αθλητισμό. Και το κουκλοθέατρο. Και τη χορωδία. Και μου αρέσει ο σεξ. Και αν ο μη γένοιτο μου συνέβαινε κάτι παρόμοιο, το τελευταιο που θα ήθελα να βλέπω στα μάτια των γύρω μου θα ήταν αυτή η σιωπηλή σιχαμένη παρότρυνση..."GET A LIFE YOU, LOSER..."
Μόνο που θα είχαν αποκλείσει έντελώς μία πιθανότητα.
ΝΑ ΜΗ ΓΟΥΣΤΑΡΩ.
Και να θέλω να σταματήσει η γη να κατέβω.
Φιλιά...

82 comments:

Princess said...

Παντα εχω ενα φοβο. Να μη χασω το φως μου. Ισως γιατι οτι αγαπω γινεται με τα ματια.. Και ξερω πως ποτε δε θα προσαρμοστω στη νεα πραγματικοτητα. Οπως ο Π. σου. Απο την αλλη, εχω δει απιστευτα αποθέματα θαρρους σε παιδια που ειχαν παρομοια ατυχήματα: ητανε εκεινα τα παιδια που για καποιο λογο, εκτιμησαν οτι τελικά, οτι κι αν εγινε, συνέχιζαν να ζουν και να αισθανονται... Ισως σε μας να φαινεται περιεργο, για κεινους ομως ηταν πραγματικα θειο δωρο....

patsiouri said...

Συμφωνώ κοριτσάκι.
Κι'εμένα αυτός είναι ο φόβος μου.
Προσθέτω ακόμη πως φοβάμαι και το τι θα γίνει αν κάποτε είμαι κάπως και δεν υπάρχει στη ζωή η μαμά μου...

ΣΠΙΘΑΣ said...

patsiouri
"Προτείνω να καταργηθούν πάραυτα. Και να μείνουν μόνο οι Παραολυμπιακοί."
.............
Συμφωνώ ή να τους ονομάσουν αλλιώς.
π.χ "Φαρμακευτοβιομηχανικούς".
......
Για τον Π.και τους αδύνατους χαρακτήρες.
Τι να πώ έτσι που τάγραψες..
Τίποτα.
Δύσκολη, σκληρή η ζωή, υπερβολικά σκληρή πολλές φορές.
Εσύ σταμάτα τις αρνητικές σκέψεις, καλή μου.
Είσαι πολύ δυνατή και δεν πρέπει, όχι άσχημες σκέψεις.
Την καληνύχτα μου. Φιλιά.

http://despoinasdecoupage.blogspot.com said...

Τώρα εγώ τι να πω...

Με τσάκισε η "σκληρή" μα συνάμα τόσο τρυφερή σου γλώσσα, και το κυριότερο, αληθινή. Ναι υπάρχουν άνθρωποι που δε γουστάρουν να το παλέψουν άλλο, δεν γουστάρουν να ζουν μισή ζωή, και...Να σου εκμυστηρευτώ κάτι; ούτε εγώ θα γούσταρα τέτοια ζωή, θα την είχα κάνει νωρίς νωρίς, έχω κάνει χιλιάδες σενάρια μες το μυαλό μου για το..."φευγειο μου" σε περίπτωση που κάτι μου συμβεί. Σε παρηγορεί που δεν ντρέπομαι να πω ότι...(Άσχετα με το τι θέλω, και "πρεπει" να φαίνεται), είμαι αδύναμη;

Σκεπτόμενη όμως ως μάνα...Δεν θα τα έλεγα αυτά ποτέ για το δικό μου παιδί.Θα ήθελα να είναι εκεί, να το βλέπω να το νοιώθω, να το φροντίζω. Για μένα! Δεν θα ήθελα να το ακούω να μου λέει ότι δεν γουστάρει να το παλέψει πια, ότι δεν την θέλει αυτή τη ζωή... ( πόσο εγωιστές είμαστε οι γονείς μερικές φορές...

Σε φιλώ γλυκά όμορφη μου.

Skouliki said...

δυσκολο θεμα ... δεν ξερω ...δεν θελω να μην μπορω αρα δεν θα ειχα δυναμη να ανταπεξελθω σε κατι τετοιο..δυσκολο ..παιζουν ρολο οι συνθηκες ..η ψυχη ..το μυαλο αν θα σε παιξει η οχι ..αγχωθηκα τωρα

αντε φιλακι

Μπουρμπουλήθρα said...

Δύσκολες είναι αυτές οι καταστάσεις. Και αυτοί που δεν θέλουν να το παλέψουν καλά κάνουν. Και αυτοί που θέλουν πάλι καλά κάνουν. Το τι ζωή θα κάνει ο καθένας μόνος του το αποφασίζει. Και δεν γίνεται όλοι να έχουν το κουράγιο για καινούργια ξεκινήματα στη ζωή τους. Οσο για του Παραολυμπιακούς συμφωνω με αυτό που λές οτι πρέπει να μείνουν μόνο αυτοι. Κι εμένα μου αρέσουν και θαυμάζω τους αθλητές που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι εκεί παρολο που δεν γίνεται τιποτα για να στηριχτεί αυτή η προσπάθεια τους.

Laplace said...

κ εγω δεν πιστευω να μπορουσα να ανταπεξελθω..αν κ ποτε δεν ξερεις τι κρυβεται μεσα μας..
οντως ωραιο θεμα!
καλημερες

mistiriO/S said...

Όπως λένε και οι ανατολικοί ο μόνος και μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο εαυτός μας και ο μόνος τρόπος για να τον γνωρίσεις είναι να "παλέψεις" μαζί του. Μόνο τη δύσκολη αυτή στιγμή γνωρίζεις ποιος είσαι...

βιολιστης στη στεγη said...

Μιά λεπτή κόκκινη γραμμή, χωρίζει τη δύναμη απ' την αδυναμία.
Αραγε ο Π. είναι αδύναμος ή δυνατός; Κι' όποιος τολμήσει να χαρίσει την ευθανασία σ' αυτόν που αγαπάει, είναι καταδικαστέος, ή απλά αγαπάει πολύ; 100 ανθρώπους αν ρωτήσεις, 100 διαφορετικές απόψεις θα διατυπώσουν. Και τα ερωτήματα θα παραμένουν. Μόνο αυτός που βιώνει αυτές τις καταστάσεις στο πετσί του, ξέρει τί είναι καλύτερο γι' αυτόν...
Μακάρι, να μπορούσαμε να βοηθήσουμε.
Καλή σου μέρα, κοριτσάκι μου.

manetarius said...

Σκατά...χάλια μ' έκανες...
Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση του Π. ούτε και στη θέση των δικών του. Αλλά νομίζω οτι το να βλέπεις έναν αγαπημένο σου να υποφέρει χωρίς να μπορείς να κάνεις τίποτα είναι τρομερός πόνος..τρομερός πόνο είναι όμως και η απόφαση για ευθανασία.
Τεράστιο θέμα...αλλά πιστεύω οτι αυτός που το περνάει όλο αυτό πρέπει να έχει την τελική απόφαση...
..ράκος έγινα πάλι..

Lion said...

!!

Zaphod said...

Σκατά ολέ...

Πάντως, όπως το κόβω, προτιμότερο αυτό από την τύφλωση, εκτός και αν πλέον δεν μπορείς να γαμήσεις (οργανικά, όχι θέμα γούστου)...

Φαντάσου όμως άλλους που δεν έχουν φίλους, δεν έχουν γονείς, τους έχουν παραπετάξει και είναι στην ίδια κατάσταση. Πάντα υπάρχουν χειρότερα, και ακόμα και όταν δεν υπάρχουν να θυμόμαστε πως η ζωή είναι μία....

Ίσως να έπρεπε να τον αφήσουν ένα διάστημα ήσυχο να μιζεριάσει μέχρι τελικής πτώσης. Εδώ το κάνουμε εμείς κατά διαστήματα. Κανείς άνθρωπος δεν αντέχει την παρατεταμένη πιεση έτσι και αλλιώς...


Για τους Παραολυμπιακούς θα πω πως το χάρηκα στην τουβού αν και μου φάνηκε τραγικά αστείο πως 2 αθλητές πιάστηκαν ντοπέ....

Unknown said...

Δεν πιστεύω πως υπάρχουν δυνατοί και αδύνατοι χαρακτήρες, νομίζω ότι είναι επίπλαστη ιδιότητα η "δύναμη χαρακτήρα". Βέβαια λογικό είναι να αλλάζει πολύ δύσκολα άπαξ και δημιουργηθεί.

Το μόνο σίγουρο είναι πως δεν είναι θέμα των υπολοίπων αλλά μόνο του ιδίου του ανθρώπου. Από εκεί και πέρα όμως μια ζυγισμένη και όμορφη παρότρυνση δεν κάνει κακό.

ELvA said...

Λοιπον,το θεμα σου δεν μπορουσε να ειναι πιο επικαιρο! Πρωτα πρωτα να πω οτι συμφωνω με οσα λες για τη καταργηση των..
Φαρμακο-ολυμπιακων και οτι
οι μονοι που πρεπει να παραμεινουν ειναι αναμφισβητητα οι Παραολυμπιακοι! Μολις προχθες ειδα εδω στην τηλεοραση ενα συγκλονιστικο
ντοκυμαντερ, πανω στο θεμα Παραολυμπιακοι, το φιλμ λεγεται 'Murderball' και θα το προτεινα σε ολους να το δουν! Ειναι απο τα λιγα ντοκυμαντερ που συγκλονιζουν τοσο πολυ και
βλεπεις πραγματικα τη δυναμη της ψυχης ορισμενων ανθρωπων. Αληθινο μαθημα για ολους μας! Σκεφτηκα τον φιλο σου τον Π. Αν μπορεσει να το δει, επειδη προκειται για ατομα με το ιδιο 'προβλημα', που ομως
καταφεραν να το μετατρεψουν
σε κατι θετικοτερο, ισως κατι να κανει 'κλικ' και να μπορεσει σιγα σιγα να βρει και παλι το κουραγιο για τη ζωη...Ειναι το πρωτο που σκεφτηκα, δεν ξερω αν βοηθαει...

http://en.wikipedia.org/wiki/Murderball_(film)

http://www.murderballmovie.com/

Anonymous said...

Ena endiaferon thema kai grafeis poly omorfa yia to filo me to provlima. Sygnwmi omws edw yia ti paremvasi,alla to''loser'' grafetai me ena ''o''. To eida entelws tyxaia sto site sou kai skeftika na sou to pw yia na to allaxeis.No big deal, alla etsi yia to swsto.

Nik the freak

Ellie said...

Το χειρότερο απ' όλα είναι ο οίκτος στα μάτια των άλλων και η αίσθηση ότι εξαρτάσαι μονίμως από κάποιους άλλους. Δεν έχει σημασία αν είναι η ίδια σου η μάνα ή ο οποιοσδήποτε ξένος, είναι ακριβώς η ίδια αίσθηση.Αν έχεις μάθει να ζεις μια ζωή που τα είχες ΟΛΑ δεν μπορείς να συμβιβαστείς με τίποτε λιγότερο από ΟΛΑ.
Όταν είχα περάσει ένα διάστημα- αρκετά μεγάλο- που το δεξί μου χεράκι έκανε απεργία διαρκείας, προτιμούσα να κάνω τα μισά πράγματα από αυτά που έκανα και τα άλλα μισά να τα κάνω όπως μπορούσα παρά να ζητήσω από κάποιον άλλον βοήθεια.Το σιχαινόμουν κι ας με πήδαγε στον πόνο κάθε φορά που έκανα καμιά κίνηση παραπάνω.

nanakos said...

Νομίζω πάντως πως το σωστότερο σχόλιο το έγραψε ο George the beast: "den jero....alla ego aytous tous anthropous tous ipostirizo....tous allous etsi kai allios tous ipostirizoun oi xorigoi!"

geokalp said...

θυμήθηκα ένα φιλαράκι που πέτυχα πριν μερικές εβδομάδες στη πισίνα, λίγο πιο μεγάλο, που κοντεύει τη δεκαετία...

Άρης said...

Εγώ από μεριάς μου θα διαφωνήσω με όλους τους προλαλήσαντες, και με το πατσιουρι …. πιστεύω πως όσο δύσκολο και αν είναι, όλοι έχουν την δύναμη απλά πρέπει να έχουν… την τύχη; πες; να βρεθεί αυτό το κίνητρο το γαμημένο, και σίγουρα δεν είναι εύκολο. Ελπίζω να κάνω λάθος αλλά, όσο σκληρό και αν είναι, νομίζω απλά ότι και πριν το δυστύχημα τα ενδιαφέροντα του ήταν περιορισμένα.

Η λύση σίγουρα δεν είναι να κανείς πράγματα που δεν ενδιαφέρουν ….. δέχομαι ότι όλοι έχουν το δικαίωμα να δώσουν τέλος όταν πλέων αποφασίσουν ότι δεν θέλουν άλλο

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ said...

Βρε patsiouri... βαλτή είσαι.Δύσκολα βάζεις...
Έχω τόσες μέρες γονατίσει με το Νικητα, που έχασε τη ζωή του στα 35 του.
Σε τέτοιες περιπτώσεις...πες με σκληρή, φαντάσου ό,τι θέλεις, αν πρόκειται από έα οποιοδήποτε τροχαίο ή μη ατύχημα, να βγαίνει ο άλλος υποτυπωδώς ζωντανός, προτιμώ να τελειώνει η ζωή εκεί...

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

An-Lu said...

Ίσως η άρνηση τελικά να τον οδηγήσει από άλλο δρόμο στο να "χαρεί τη ζωή"...

Κώστας said...

Σε μια αρρώστια/αναπηρία πρέπει να έχεις την δύναμη να προσαρμόσεις την ζωή σου με βάση αυτήν την αρρώστια...

Αν το καταφέρεις κέρδισες.
Αλλιώς χάθηκες.

Τόσο απλά.

Καλησπέρα.

Anonymous said...

Kwstas
Siga pallikari moy. Den nomizeis oti eisai ligo apolytos s afta pou les?
''Σε μια αρρώστια/αναπηρία πρέπει να έχεις την δύναμη να προσαρμόσεις την ζωή σου με βάση αυτήν την αρρώστια..Αν το καταφέρεις κέρδισες.Αλλιώς χάθηκες.''

Poios eisai file? O Theos? Na mi to paizoume kai experts, enw den eimaste..
Panta yparxoyn lyseis, asxeta an emeis den tis xeroume, i den tolmame....

Nik the freak

Artanis said...

Καλή μου, ήταν εδώ ένα παιδί (και λέω "ήταν", επειδή δεν είναι πια), ο Νίκος, παίκτης της Εθνικής μπάσκετ στους Παραολυμπιακούς του 2004...Ένας γελαστος μελαχρινός κούκλος, με σταθερή δουλειά σε κοινωνική υπηρεσία του Δήμου, με μεγάλη πορεία στον αθλητισμό, και με όλη τη ζωή μπροστά του, όπως λες κι εσύ...
Δεν ξέρω αν είχε κοντά του ανθρώπους που τον αγαπούσαν και τον στήριζαν...Συνήθως εμείς οι άλλοι, κρατάμε αποστάσεις από τα προσωπικά δράματα του διπλανού, επειδή μας καταθλίβουν, κρυφά από αυτόν, κουνάμε το κεφάλι και τον λέμε "καημένο" που πήγε χαμένος...
Έτσι κι ο Νίκος, μια μέρα πήγε αγόρασε την 1η και τελευταία του δόση ηρωίνης, και την πήρε μέσα στο αμάξι του, σε απόμερο σημείο της πόλης...
Την επόμενη όλοι το θεωρούσαν φυσιολογικό, το "απονεννεοημένο" και τώρα κανείς δεν θυμάται τον Νίκο, εκτός από μένα και τον φίλο του και φίλο μου τον Στέλιο (τον επίσης καημένο- μιας και έχει σύνδρομο Ντάουν), που κλαίει όποτε γυρνάει η συζήτηση σ' εκείνον...
Ο Νίκος πάλεψε, αλλά κάπου δεν άντεχε πια...Είναι αλλιώς όταν έχεις ανθρώπους που σε στηρίζουν και σ' αγαπούν...

marianaonice said...

Μίλησες πάλι πατσιουράκι μου!!!
Και είπες τα πράγματα με τ' όνομά τους!!
Ναι και εγώ σ' αυτούς τους αδύναμους ανήκω!! Και παρακαλώ τον όποιο θεό με προστατεύει να μη μου στείλει τέτοια δοκιμασία γιατί και εγώ θα ζητήσω να σταματήσει η γη να κατέβω!!
Καλό σου βράδυ!

KitsosMitsos said...

Ας μην ξεχνάμε ότι σε όλες τις καταστάσεις (εύκολες, δύσκολες, ακίνδυνες και επικίνδυνες) υπάρχουν άνθρωποι που με τη δύναμη της θέλησης τα καταφέρνουν. Όπως υπάρχουν και εκείνοι που αφήνουν το ποτάμι να τους παρασύρει. Το θέμα είναι σαν το κολύμπι... Πνίγεσαι, πας με το ρεύμα, πας κόντρα στα ρεύμα, κάθετα στο ρεύμα...

Πάντως αξίζει ένα μεγάλο μπράβο στους ανθρώπους που πετυχαίνουν περισσότερα πράγματα από εμάς που θεωρούμαστε διαφορετικοί...

Anonymous said...

αγαπημενη pats,
εχω κι εγω τον αδερφο της κολλητης μου που εμεινε αναπηρος στα 22 του ή μαλλον με μυική ατροφία λογω ραγισματος του 3 σπονδυλου. Η πρωτη του κουβεντα στους φιλους του ηταν "δεν θα ξαναβρω κοπελα ποτε για να πηδηξω" καθ'οδον προς το νοδοκομειο. Κανει και αυτος ολα τα κουλα με κεραμικη και λουλουδια κλπ κλπ. Η μόνη διαφορα με τον δικο σου φιλο-γνωστο ειναι οτι ο αδερφος της κολλητης μου μενει μονιμα Αμερικη και εκει η ζωη για τους αναπηρους ειναι πολυ μα πολυ πιο ευκολη και πιο καλη απο οτι ειναι εδω. Δεν ξερω τι θαρρος, κουραγιο και ψυχικη δυναμη χρειαζεσαι για να αντιμετωπισεις μια τετοια κατασταση αλλα το σιγουρο ειναι οτι δεν μπορεις να προσποιησε οτι ολα ειναι οπως παλια. Τιποτα δεν ειναι οπως παλια και κανεις δεν σου φερεται οπως παλια. Σε αυτες τις περιπτωσεις ο καθενας κουβαλαει τον δικο του σταυρο και μονος του ξερει τι σκατα του γινετε.
be good, αγαπημενη pats
φιλια....

maria λεμονατη! said...

οπως το ειπες πατσιουρι πρεπει ο π. να μεινει λιγο στην ησυχια του μακρια απο πιεσεις. καλο θα ηταν να παρουν μια συμβουλη ψυχολογου και οσοι σχετιζονται με τον π. για να αντιδρουν λιγοτερο σπασμωδικα. ψυχραιμια θελει και λιγα βηματα πισω ωστε οτι αποφασεις παρει για τη ζωη του να ειναι μονο δικες του και να αναζηταει τις συμβουλες των γυρω του ή την παρεα τους με χαρα οχι αυτα να του επιβαλονται. καλο κουραγιο ευχομαι.

R2-D2 said...

Πατσιουράρα, με τις ποστάρες σου! Όλο τελευταίος τα βλέπω και οι αποπάνω έχουν πει όσα θα ήθελα να πω. Καλό μας φθινόπωρο...

AVRA said...

δυσκολο να παρεις θεση σε αυτο το θεμα.Δεν το ειχα σκεφτει ακριβως ετσι αλλα τελικα συμφωνω ετσι οπως το θετεις...αλλα και παλιδεν ειναι κακο που τον παροτρυναν οι δικοι του να αποκτησει καινουρια ενδιαφεροντα.Ισως ομως να μην ειχαν μετρο...να τον πιεσαν πολυ! τι να πω δεν ξερω, μακαρι μονο να βρει το κουραγιο και να ανακαμψει!

leondokardos said...

patsiouri,εξαίρετη η ανάρτησή σου, γεμάτη ευαισθησία, ανθρωπιά, κατανόηση.
Ίσως σε κάτι τέτοιες καταστάσεις όπως του φίλου Π, στην αρχή να μη θέλουμε να το πιστέψουμε, να ελπίζουμε,ακόμα κιαν αυτή η ελπίδα είναι πολύ ισχνή. Μετά αρχίζει να ωριμάζει η απογοήτευση . Απο κεί και πέρα όλα εξαρτόνται απο τις δυνάμεις του καθενός.
Καταλαβαίνω απόλυτα το αξεπέραστο σημείο που έχει φτάσει αυτός ο άνθρωπος. Το πάλεψε όσο άντεχε.
Και εδώ, σ΄αυτή την αποφασιστική στιγμή, αρχίζει η πάλη δύναμης ή αδυναμίας, δικής του και των άλλων γύρω του.
Ειναι πολύ σκληρό, αλλά συμφωνώ μαζί σου οτι θα πρέπει να τον αφήσουν ήσυχο. Και αναλογίζομαι τι θα έκανα εγω σε μια τέτοια περίπτωση. Γιατί patsiouri το ομολογώ, ανήκω και εγω στους αδύναμους.

leondokardos said...

Συγνώμη αν πάρω κιάλλο χώρο στο μπλόκ σου. Όμως σήμερα το πρωί διάβαζα στο τύπο μια παρόμοια ιστορία :
Ενας απο τους διασημότερους άγγλους ποδοσφαιριστές πριν κάποια χρόνια, με οικογένεια και χρήματα, είχε αρχίσει χρήση ναρκωτικών και αλκοόλ. Η καριέρα του καταστράφηκε. Τωρα γυρίζει ρακένδυτος στους δρόμους του Λονδίνου και αναζητά το θάνατο.
Πηγε γιαυτό στη Πορτογαλία όπου τον βρήκαν σε τραγική κατάσταση και τον έκλεισαν σε ίδρυμα.
Παρακαλεί λοποίν " αφήστε με ήσυχο, θέλω να πεθάνω."

BUTTERFLY said...

Οι παραολυμπιακοι ειναι οι μονοι πραγματικοι ολυμπιακοι αγωνες...χωρις βιομηχανιες ντοπας, χωρις φανφαρες, χωρις τιποτα...μονο με τη δυναμη αυτων των ανθρωπων που η ζωη τους στερησε τοσα και αυτοι τα διεκδικουν με πεισμα και θεληση! Κριμα που τοσο σνομπαρονται...ισως να ειναι και ηθελημενο αυτο...μην τυχον και προβληθει κανενα σωστο προτυπο και μπουμε στη διαδικασια να σκεφτουμε και τους χαλασει η συνταγη...
Οσο για τον Π. ειλικρινα δεν ξερω τι να πω...απο τη μια ναι, ειναι δικαιωμα του να μη γουσταρει αλλο και η πιεση σιγουρα δεν βοηθαει...απο την αλλη, μηπως του λειπει το κινητρο; Μηπως ολα αυτα τα σαχλα που κανει για να ικανοποιησει τους αλλους δεν τον αφηνουν να βρει κατι που θα ικανοποιησει τον ιδιο; Τι να πω...καλο κουραγι στον ιδιο και σε ολους οσοι τον αγαπατε!

elf said...

Περίεργα πράγματα σήμερα...

Dr_MAD said...

Εξω από το χωρό όλοι χορεύουν

Κι εγώ δε θα την πάλευα πιθανότατα, αν και είμαι στενοκέφαλος και παίζει να έκανα καμία κίνηση καμικάζι

Roadartist said...

"επεσα" ..αρκετά......
Δεν νομιζω οτι και εγω θα ειχα τη δυναμη, εκτός κ αν πάθαινα καμια αναλαμπή και πείσμωνα..
Αλλά πολύ πολύ δύσκολες καταστάσεις.. Αξίζουν οχι ένα,
άπειρα μπράβο.. Να'στε δίπλα του..

Skouliki said...

καλησπερα καλη μου....

Marina said...

To να παθαίνει καποιος σοβαρό ατύχημα και να καθηλώνεται σε αμαξάκι, είναι δύσκολο. Ενα βαρύ σόκ για τον άνθρωπο που δύσκολα ξεπερνιέται. Μοιάζει λίγο με τον θάνατο, τσάφ! σε μιά στιγμή όλα αλλάζουν. Οι ανεξάρτητοι, γίνονται εξαρτημένοι εσαεί. Ούτε τη μύτη τους δεν μπορούν να ξύσουν μόνοι τους. Η πίεση είναι τεράστια.
Οπως λές Πατσιούρι, οι δυνατοί, αυτοί που ίσως δεν έχουν τραυματισθεί τόσο πολύ, αυτοί που μπόρεσαν να περπατήσουν, έστω και με μπαστούνι, θα βρούν τρόπο προσαρμογής. Οι άλλοι, είναι πολύ δύσκολο. Πόσο μάλλον όταν πέφτει η οικογένεια επάνω τους για να βοηθήσει.
Αυτή η μάνα, η Κατίνα που τη χαρακτηρίζεις, ό,τι και να είναι πονάει αφόρητα που βλέπει το γιό της καθηλωμένο. Φοβάται, τι θα γίνει το παιδί όταν εγώ κλείσω τα μάτια, ποιός θα το φροντίζει. Ετσι τον πνίγει με μαθήματα κλπ. Προσπαθεί να τον ξυπνήσει, για να επιβιώσει. Δεν της δίνω άδικο.

Ο καημένος ο Π, ο φιλος σου χρειάζεται χρόνο. Να κλάψει με την ησυχία του, να κλάψει ώσπου να στερέψουνε τα δάκρυα. Δίνουμε στις χήρες άπειρο χρόνο πένθους, στο δόλιο αυτό το νέο παιδί, όχι. Ισως να καταπέσει πολύ και να μη ξανασυνέλθει. Ισως όμως να χρειάζεται και μία περίοδο περισυλλογής. Εναν ώμο να ακουμπήσει απο το συνεχές σπρώξιμο. Η ζωή του δεν θα είναι ίδια με εκείνη του παρελθόντος, δεν έχει νόημα να τον πηγαίνουν να παίξει μπάσκετ, όχι ότι δεν μπορεί, χρειάζεται πρώτα να περάσει το πένθος και μετά θα δεί τι θέλει να είναι, τι θέλει να κάνει ή να μη κάνει. Το προσωπικό του ρολόϊ, εκείνος το κουρντίζει.
Σπρώχνοντάς τον τόσο, τον τσάκισαν. Ας βάλουν στη πάντα τα δικά τους συναισθήματα και τρόμους και ας γείρουν πάνω απο τον συγκεκριμμένο άνθρωπο που ακόμη δεν πιστεύει πώς και γιατί βρίσκεται πάνω σε ένα αμαξάκι.

Είμαι παντρεμένη με έναν άτομο ΜΕΑ για πολλά χρόνια. Τον γνώρισα αφού είχε πάθει ατύχημα και τον ερωτεύτηκα.

Marina said...

Και να συμπληρώσω κάτι σαν απάντηση στον Nick the Freak σχετικά με το σχόλιο του Κώστα, πάρα πάνω που έγραψε "''Σε μια αρρώστια/αναπηρία πρέπει να έχεις την δύναμη να προσαρμόσεις την ζωή σου με βάση αυτήν την αρρώστια..Αν το καταφέρεις κέρδισες.Αλλιώς χάθηκες" Εχει δίκιο Nick, το βλέπω αυτό κάθε μέρα με τον δικό μου άντρα που περπατάει με πολλές δυσκολίες. Προσαρμόστηκε σε αυτή τη κατάσταση και κατά κάποιο τρόπο το ξεπέρασε.

Anonymous said...

Πολύ όμορφο το κείμενό σου! Είχα κάνει και εγώ μια τοσοδούλα αναφορά όταν ξεκινούσαν οι Αγώνες. Κυρίως για να διαμαρτυρηθώ για την έλλειψη ενδιαφέροντος από τα ΜΜΕ...

gerasimos said...

Όλοι αυτοί που τον πρήζουν - τον οποιοδήποτε σαν τον φίλο των φίλων σου - να μην τα βάλει κάτω το κάνουν για να ανακουφιστούν από τη ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ εσωτερική και αβάσταχτη δυστυχία. Δηλαδή ειλικρινά δεν το λένε στον ίδιο, αλλά στους εαυτούς τους. Κι αν τους το πεις, αν τους το εξηγήσεις υπομονετικά αυτό κατάμουτρα θα σε κοιτάξουν με βλέμμα απορημένο, όπως ο άνθρωπος που κοιτάζει μια μέρα στον καθρέφτη του και διαπιστώνει πως γέρασε... ή κάπως έτσι.

? said...

Υπερολυμπιονίκης.. και χωρίς ντόπα!

koulpa said...

μπράβο ρε πατσιουρι..
αύτο με τους παραολυμπιακούς κι εγώ το σκεπτόμουν..
όσο για το άλλο.. το έχω σκεφτεί αρκετές φορές.. χωρίς σαφή αποτελέσματα.. δε μπορείς να κρίνεις αν δε βρεθείς μπροστά στο πρόβλημα.. πάντως αντιδρώ καλήτερα στα σοβαρά προβλήματα απο ότι στα καθημερινά.. μάλον τον πίεσαν πολύ το άνθρωπο.. αλλά ποιός ξέρει πόσο είναι το πολύ;
καλημερούδια:):)

ampelofilosofos said...

Είναι δύσκολο να αποφανθείς τι είναι σωστό και τι λάθος: να προσπαθήσεις να βρεις κάτι για να σε κρατήσει στη ζωή ή απλά να παραιτηθείς. Αν δεν έχεις γνωρίσει ποτέ κάτι διαφορετικό, συμβιβάζεσαι με αυτό που έχεις. Πως όμως να συμβιβαστείς με αυτό που είσαι, όταν έχεις φρέσκο στο μυαλό αυτό που ήσουν;
Από την άλλη, πιστεύω στις άπειρες δυνατότητες του ανθρώπινου μυαλού, που αν δεν κάνει τον άνθρωπο, είναι τουλάχιστον το 80% αυτού. Ο Hawking (ο φυσικός που διατύπωσε την θεωρία του χωροχρόνου), στον οποίο το μόνο που λειτουργεί στο σώμα του είναι το μυαλό, είναι ένα από τα παραδείγματα. Παραθέτω την δήλωση του: I have had motor neurone disease for practically all my adult life. Yet it has not prevented me from having a very attractive family, and being successful in my work. This is thanks to the help I have received from Jane, my children, and a large number of other people and organisations. I have been lucky, that my condition has progressed more slowly than is often the case. But it shows that one need not lose hope
Κατά την μετάβαση από την μια κατάσταση στην άλλη, το δύσκολο είναι διατηρήσεις την πεποίθηση ότι η αξία σου ως ανθρώπου δεν έχει μειωθεί, και ότι απλά (όσο ...απλό μπορεί να είναι αυτό) πρέπει να επικεντρωθείς σε κάποιες άλλες δυνατότητές σου, που μέχρι πριν δεν ήξερες πως έχεις ή δεν σε ενδιέφερε να τις καλλιεργήσεις. Αν αυτό ληφθεί σαν πρόκληση, τότε το εγχείρημα μπορεί και να πετύχει.

dyosmaraki said...

Ομολογώ πως δάκρυσα με την υπόθεση του Π. Ισως γιατί μου έφερε στη μνήμη κάποιους αγαπημένους φίλους που βρίσκονταν σε παρόμοια κατάσταση.

Σε τέτοιες περιπτώσεις τα άτομα δεν χρειάζονται πίεση,κανείς δεν πιστεύω πως είναι αδύναμος, μετά την τελική πτώση συνήθως νοιώθεις την ανάγκη να ξανασηκώσεις το κεφάλι, μοναχά όμως εάν πράττεις με βάση τις δικές σου επιθυμίες...

Πάντως μία τυφλή κοπέλλα και κάποιος Π. που γνώρισα στα 18 μου με έμαθαν να αναγνωρίζω πως όταν υπάρχει η υγεία, πολλά από αυτά που μας απασχολούν στη καθημερινότητά μας είναι φτωχά και δεν αξίζει να μας ρίχνουν.

Ηταν τότε που ο Π. που γνώρισα με εμψύχωσε να βγω από έναν βάλτο μελαγχολίας που είχα πέσει, από ασήμαντες από ότι αποδείχθηκε αφορμές,και να ξεκινήσω από την αρχή. Ο ίδιος υποστηριζόταν μηχανικά μετά από ένα τροχαίο ατύχημα, απλά μετά δυσκολίας μπορούσε να περπατήσει. Τον γνώρισα ως εισηγητή σε ένα επαγγελματικό σεμινάριο, η ομιλία του γινόταν μετά δυσκολίας (από πλευράς του) γιατί είχε υποστεί τραχειοτομή μετά το ατύχημά του.Η ποιότητα όμως της ομιλίας του και η εσωτερική του γαλήνη καθόλου δεν μας εμπόδισε να απολαύσουμε το σεμινάριο.

Ισως να μην χρειάζεται η παρέμβαση των άλλων, όταν ο ίδιος ο Π. αποφασίσει, τότε θα ξαναβγεί από το καβούκι του, δεν χρειάζεται ούτε πίεση ούτε καθοδήγηση, κακό θα του κάνουν...
Την καλημέρα μου και καλό φθινόπωρο εύχομαι

Pan said...

Καλησπέρα.

Αν τους γνωρίζεις, πες τους να αφήσουν ήσυχο τον άνθρωπο να κάνει αυτό που θέλει.

Όποιο και αν είναι αυτό.

Aνεμος said...

μπράβο σου για την ανάρτηση για το ψυχικό σθένος αυτών των παιδιών που πήραν 14 μεταλια αλλά δεν έχουν χορηγούς και τα μμε τα αγνοούν... και ζήτω στην κακία.. όταν είδα έναν να παρακολουθεί παραολυμπιακους και να γελάει.....άραγε πόση κακία μπορεί να κρύβει ένας άνθρωπος μέσα του

patsiouri said...

-Σπίθας:
Συμφωνώ για την ονομασία. Να γίνει διαγωνισμός "καλύτερης ντόπας". Ο πιο μάγκας θα είναι εκείνος που η ντόπα του δε θα ανιχνευτεί, όπως σήμερα... Όσο για τα υπόλοιπα, έ, αν τα βλέπεις σ'επηρεάζουν λιγάκι, έ????

-Ξυπολητη:
Ου, εγώ να δεις τι σενάρια έχω κάνει ήδη για την περίπτωση ανημπορίας μου...Ελπίζω να έχω μαζέψει τότε αρκετά χρήματα ώστε οι κληρονόμοι μου να κανονίσουν τα της ευθανασίας! Όταν όμως πρόκειται για άλλον, και δη για το παιδί σου, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Παιδί δεν έχω, μόνο ένα "Χοντρό Όνειρο"...που δεν έχει πολλή ζωούλα ακόμη μπροστά του..οπότε καταλαβαίνεις πως ίσως αντιμετωπίσω το δίλημμά μας πολύ σύντομα...

-Σκουλήκι:
Μην αγχώνεσαι μικρή μου..ούτως η άλλως εμείς μάλλον θα πάμε από λειψυδρία! Δες τη βροχούλα έξω και ξεαγχώσου!

-Μπουρμπουλήθρα:
"Και αυτοί που δεν θέλουν να το παλέψουν καλά κάνουν. Και αυτοί που θέλουν πάλι καλά κάνουν."

Εκεί ακριβώς ήθελα να εστιάσω. Δεν είναι όλοι υποχρεωμένοι να προσπαθούν...δεν είναι φτιαγμένοι να προσπαθούν...

-Laplace:
Με απασχολούσε πολύ καιρό αυτό το θέμα. Έπρεπε να πάρουν τον έπαινό τους και οι αδύναμοι, έ???

patsiouri said...

-Mυστήριος:
Μπορεί να έγραψες την πιο ταιριαστή απάντηση γι'αυτό το πόστ. Προσθέτω όμως πως, όπως είχε πει ο...Φρομ νομίζω, όσο πιο πολύ σου κόβει, τόσο πιο κοντά στην παράνοια έρχεσαι...οπότε υπάρχει και τρίτη περίπτωση.

-Βιολιστής στη στέγη:
Νομίζω πως ο Π. είναι ο πιο δυνατός. Γιατί ο Θεός δεν του'δωσε τ'αρχίδια να αντέξει αυτό που περνάει...

-Manetarius:
Είναι μεγάλο θέμα η ευθανασία και αν αρχίσουμε να το αναλύουμε θα πρέπει να παρατήσουμε τις δουλειές μας και να είμαστε 'ολη μέρα on line ( pas mal...τώρα που το σκέφτομαι!). Δεν ξέρω τι θα έκανα αν ένας δικός μου άνθρωπος που ξέρω πως εχει σώας τας φρένας του με ικέτευε για κάτι τέτοιο, ουρλιάζοντας μάλιστα από φριχτούς πόνους...

-Dralion:....
Την επόμενη φορά θα γράψω κάτι πιο ευχάριστο!

-Zaphod:
Κι'εμένα μου φάνηκε τραγικό που πιάστηκαν ντοπέ. Αν και η ματαιοδοξία ποτέ δεν ήταν θέμα αρτιμέλειας νομίζω...
Όσο για τον Π, σίγουρα υπάρχουν χειρότερα. Ανέφερες μερικά, μου έρχονται στο μυαλό κι'άλλα. Εχει σχέση με το πως έχεις συνηθίσει πριν, όπως και - φυσικά - σε ποιά χώρα βρίσκεσαι. Εμείς βρισκόμαστε στη χώρα όπου πας για πρωινό στους Διόσκουρους και ένα χαζοζεύγαρο δίπλα σου κράζει έναν κύριο με πλαστικό χέρι που πίνει καφέ με τη γυναίκα και τα παιδιά του...( κάπου το έγραφα προχτές σα σχόλιο, το είδα...).

patsiouri said...

-Darthiir:
Όχι μόνο δεν κάνει κακό, ίσα ίσα υποχρεωτική είναι η παραίνεση όλων μας σε τέτοια σκηνικά. Φτάνει να κρατάμε ένα μέτρο. Γιατί δεν ξέρουμε τι γίνεται μέσα στο μυαλό του άλλου. Σκέψου τετρακόσια άτομα πάνω από το κεφάλι σου να προσπαθούν με ευγενικά επιχειρήματα να ψηφίσεις...Παπαθεμελή!

-Έλβα:
Χίλια ευχαριστώ. Ο Π. δεν είναι δικός μου φίλος αλλά θα προσπαθήσω να το προωθήσω με τρόπο...

-Νικ:
Το διόρθωσα, ευχαριστώ πολύ!!!

-Ελλη:
Κι'εγώ έτσι σκεφτόμουν πέρισυ που ήμουν τρεις μήνες στο κρεβάτι. Πως είναι δυνατόν να περάσεις μια ζωή έτσι...Η μαμά μου ήταν το απαραίτητο αξεσουάρ μου ακόμη και για να σηκώσω μια κούπα, λόγω αδυναμίας. 'Άλλοι δεν εχουν μαμά. Και το περνούν για πάντα.

-Νανάκος:
Είπαμε, George τα ρέστα μας!

-Geokalp:
Δεκαετία έ?
Τουλάχιστον, για να συμφωνήσω με κάποια σχόλια πιο πάνω, έχει την πολυτέλεια να επισκέπτεται την πισία...
Καθόλου αυτονόητο στην κολόχωρα.
Οι γονείς του Π, ξέχασα να το αναφέρω, έχουν ξεπουλήσει τα πάντα, κοντεύουν να κηρύξουν πτώχευση.

-Άρης:
Ναι, τα ενδιαφέροντά του πριν το ατύχημα ήταν περιορισμένα. Θέλω ΄κως να το πάω ένα βήμα πιο πέρα.
Δικαίωμά του ήταν και είναι να έχει περιορισμένα ή και να μην έχει καθόλου ενδιαφέροντα.
Αυτό δε σημαίνει πως οι άνθρωποι αυτοί δε μπορούν ν βρουν ένα κίνητρο. Διαθέτουν ίσως, τις περισσότερες πιθανότητες να μην το αναζητήσουν καθόλου. Οπότε, πάμε στο τελευταίο που ίπες, όταν κάποιος δεν αντέχει...απλά δεν αντέχει.

patsiouri said...

-Γλαρένια:
Στο δικό σου το μπλόγκ το είχα δει για το Νικήτα με τον οποίο δεν είχαμε "γνωριστεί" και είχα πάθει σοκ.
Εννοείται πως είμαι μαζί σου, αν μπορούσαμε να επιλέξουμε το "πως θα βγούμε" εως το "να μη βγούμε" από μια στραβή, η επιλογή θα ήταν αυτονόητη.
Απαξ και τύχει η στραβή όμως...εδώ μας θέλω.

-Αν Λου:
Η πορεία θα δείξει...μακάρι.

-Κώστας:
Αν και ακούγεται σκληρό και απόλυτο αυτό που λες, μάλλον θα συμφωνήσω. Μακάρι να βγω ψεύτρα αλλά κι'εγώ πιστεύω πως ο Π. χάθηκε.

-Νικ:
Πάντα υπάρχουν λύσεις. Εκείνος όμως που δεν έχει διάθεση να χρησιμοποιήσει ούτε μια, τι θα απογίνει? Μάλλον εκείνο που αναφέρει ο Κώστας. Το "χάθηκες" βέβαια είναι σχετική έννοια και διαφορετικά το βλέπει ο καθένας.

-Αρτάνις:
Ξέρεις κάτι? Στη θέση του μάλλν θα έκανα ακριβώς το ίδιο κάποια στιγμή. Αν ζούσα με ανθρώπους που με αγαπούσαν και είχα πολλούς φίλους όπως λές...ίσως άντεχα μερικά εως αρκετά χρόνια ακόμη. Αλλά ο θάνατός μου μάλλοον θα ερχόταν κάπως έτσι. Να μην πάω και με την περιέργεια πως είναι τελικά να ταξιδεύεις με την πρέζα...

patsiouri said...

-Μαριάννα:
Καλό μεσημέρι ( τώρα που εδέησα να απαντήσω) χαμένη αδερφή μου...
Μπράβο για την ειλικρίνεια...

-Κιτσοσμήτσος:
Πιο πετυχημένα δε μπορούσες να το θέσεις...
Κατα τ'άλλα, δε λέω πολλά γιατί δεν είμαι σίγουρη για τίποτα.

-Saigeck:
Στα 22 του???
Από μόνο του είναι...
Χ΄λιες φορές Αμερική και πες τους να μην τον ξαναφέρουν ποτέ (αν είναι Έλληνας το παιδί). Εχω πολύ καλή εμπειρία από Γερμανία στο θέμα των αναπήρων, είχα εκστασιαστεί που επιτέλους σε μια χώρα δε θεωρούνται (άλλη μία) μειονότητα.
Από κρατικές παροχές πως πάνε?

-Μαρία Λεμονάτη:
Μα κι'εγώ γι'αυτό εκνευρίστηκα. Δηλαδή τόσο δύσκολο είναι να καταλάβουν πως ο άνθρωπος χρειάζεται λίγο χρόνο στη χώρα του τίποτα?????

patsiouri said...

-R2D2:
Καλό μας φθινόπωρο και δυνατά!

-Αύρα:
Κι'εκείνοι το καθήκον τους έκαναν, αλλίμονο. Αυτό έλειπε να μη τον πίεζαν λιγάκι. Απλά τώρα που χάθηκε η μπάλα, πρέπει να χαλαρώσουν και να κάνουν τουμπεκί, δε γίνεται αλλιώς. Εγώ τους πρότεινα να "δημιουργήσουν" ένα εξωτερικό πρόβλημα και να ζητήσουν εκείνοι τη βοήθεια του Π...

-Λεοντόκαρδος:
Το σχόλιό σου, μαζί με της ξυπόλητης και του μυστήριου, τα εκλαμβάνω σα συλλεκτικά.

"Καταλαβαίνω απόλυτα το αξεπέραστο σημείο που έχει φτάσει αυτός ο άνθρωπος. Το πάλεψε όσο άντεχε. "

Αυτό είναι. Και όλοι έχουμε δικαίωμα κάποια στιγμή να τα παρατησουμε. Σαν τον άγγλο σου (αν και όταν έχεις δημιουργήσει οικογένεια μάλλον ΔΕΝ έχεις το δικαίωμα...).
Μακάρι ο Π. να αντέξει λίγο ακόμη.

-Butterfly:
Απλώς δε θέλει να δώσει κανένα κίνητρο στον εαυτό του. Το κίνητρο θεωρώ πως είναι κάτι σαν ένστικτο. Αν ξεμείνεις από κίνητρα, είναι σα να κόβεις το φαγητό...αργός θάνατος.

-Ελφ:
Την επόμενη φορά κερνάω patsiouri light!

-Mad:
Ειδικά εσένα, σου έχω μια ακατανόητη τυφλή εμπιστοσύνη! Μη σου πω πως σε παρόμοια δική μου ο μη γένοιτο περίπτωση μάλλον θα είχες mail μου μέσα στο μήνα!

Unknown said...

Ααααααχαχαχαχα
Ν' αυτοκτονήσω τώρα ή μετά;

patsiouri said...

-Roadartist:
Μπράβο αξίζουν σε όλους τους πολύ κοντινούς του (δεν ανήκω σ'αυτούς).
Εγώ περισσότερο αγχώνομαι για το μέλλον του, σε περίπτωση που ανακάμψει βέβαια. Αντε και πεισμώνει, και παλέυει...αργότερα τι θ'απογίνει?
Δυστυχώς υποπτεύομαι πως την ίδια απορία έχει κι'αυτός...

-Σκουλήκι: Καλησπέρες...

-Μαρίνα:
Το πρώτο που θα ήθελα να σου γράψω, είναι να πεις ένα μεγάλο μπράβο στον άντρα σου. Για όλα. Το δέυτερο να μην ξεχάσεις επίσης να του πεις πως είναι ευλογημένος. Κατα πρώτον για το χαρακτήρα του, κατά δεύτερον γιατί βρέθηκες στο δρόμο του...
(Αν και φαντάζομαι πως αν τον γνώριζα και του το έλεγα θα με κοίταζε υποτιμητικά γρυλλίζοντας "Σιγά τα νέα ρε κοπελιά!")

-Πένυ:
Δε μπορεί, δε μπορεί, όλα καταρρέουν, θα καταρρεύσουν καποτε και τα ΜΜΕ...δε μπορεί!

-Γέράσιμος:
Το πιστεύεις πως δε θέλησα να γίνω κακιά, γι'αυτό δεν ανέλυσα και αυτή την παράμετρο? Κι'όμως,- αν όχι στο 100/100 των περιπτώσεων, σίγουρα σ'ένα τρομακτικό ποσοστό- έχεις τόσο δίκιο.
Το -ελαφρύ- παράδειγμα που έχω στο μυαλό μου είναι η διπλανή στην πολυκατοικία που τη σάπιζε ο άντρας της στο ξύλο. Όταν είχα χωρίσει _ και ήμουν μια χαρά γιατί είχε έρθει η ώρα- , όποτε τη συναντούσα κλαψούριζε "Και τώρα μόνη σου κακομοιρούλα μου??????"
Δεν είχα θυμώσει ποτέ, καταλάβαινα απόλυτα πως κάποπυ έπρεπε να φορτώσει τη δική της ανεπάρκεια, να κάνει τη δική της ομοιοπαθητική.
Φυσικά αν είχα πρόβλημα υγείας και βασανιζόμουν, η αντμετώπισή μου θα ήταν ακριβώς η αντίθετη.

patsiouri said...

Σόρι, πρέπει να φύγω, πέρασε η ώρα!!! Οι υπόλοιποι το βραδάκι!!!!

patsiouri said...

-Darthiir μιας και σε είδα, πριν αυτοκτονήσεις σε παρακαλώ, ζώσου εκρηκτικά και πάρε καμιά τρακοσάρα γαμώσπιτους μαζί σου, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί εκείνοι που αυτοκτονούν επιμένουν να φεύγουν μόνοι!! Πρέπει να κάνουν με το θάνατό τους κι'ένα καλό στην κοινωνία!!!!!!!1

oKyrios said...

Μεγάλο θέμα και οδυνηρό αυτό με τον φίλο Π. Μού αρέσει η οπτική σου-αντίθετη απο την πλειοψηφία- ότι τελικά ίσως και να μη γουστάρει κάποιος να την παλέψει, ίσως και να είναι πέρα απο τις δυνάμεις του. Και βέβαια δε μπορούμε να κρίνουμε κανένα τη στιγμή που δε γνωρίζουμε πως θα αντιδρούσαμε και οι ίδιοι σε μιά ανάλογη περίσταση

Anonymous said...

Το θέμα δεν είναι να καταρρεύσουν τα ΜΜΕ (να μην μείνω και ανεργη!) αλλά να βελτιωθούν. Αλλά για να συμβεί αυτό θα πρέπει να βελτιωθεί η κουλτούρα μας και η νοοτροπία μας ως έθνος. Γιατί κακά τα ψέμματα τα ΜΜΕ ασχολούνται με ό,τι πουλάει.

Marina said...

Στη τελευταία Lifo (Τεύχος 126) στη σελίδα 35 ο Χρήστος Μιχαηλίδης έχει αφιέρωμα στους αθλητές των Παραολυμπιακών αγώνων και γενικώτερα σε όσους έχουν μερική έως ολική αναπηρία και την αντιμετώπισή τους στην Ελλάδα. Τίτλος του άρθρου "αυτοί που δεν είναι σαν και εμάς". Εχει άμεση σχέση με το κείμενό σου. Γιατί δεν είναι μόνο πώς νοιώθει ο χτυπημένος σωματικά άνθρωπος είναι και το περιβάλλον και η χώρα που το μόνο που δίνει είναι "οίκτος ή μερικά μπράβο και μετά αποστροφή του βλέμματος".

leondokardos said...

patsiouri μου, σ΄ευχαριστώ για τα τόσο καλά σου λόγια. Ειλικρινά όμως σου λέω οτι η ανάρτησή σου αυτή, η περιπέτεια του φίλου Π και η εξάντληση πλέον της αντοχής του, με πόνεσε βαθύτατα. Τον ένιωσα πολύ το φίλο σου.
Καλή βδομάδα patsiouraki.

Skouliki said...

καλημεραααα

απεζησα απο την βροχηηηηηηη ..
ζωωωωω και πινω καφε

Ellie said...

Καλημέρες!!!! :)

vlacha said...

Αχ, βρε πατσιούρι μας μελαγχόλησες ακόμα μια φορά! Μια ο Λήο, μια ο Π. Όλα αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι ΓΙΑΤΙ!

Ra Ma said...

Μια εντελώς διαφορετική περίπτωση ο δικός μου φίλος που από ατύχημα στη Β΄ Γυμνασίου έμεινε καθηλωμένος σε καροτσάκι. Εβγαινε συνέχεια έξω, είχε δικό του αυτοκίνητο, ήταν με ωραίες κοπέλες (δεν τον ρώτησα ποτέ ανοιχτά περί sex), τέλειωσε νομική, άνοιξε δικό του γραφείο, παντρεύτηκε και έχει δυο παιδιά. Ήταν απο τα νιάτα του ...αντιδραστικός και διψούσε για σκανταλιά και ζωή.
Εγώ δεν ξέρω τι θα έκανα στη θέση του! Πάντως εμένα μου έδινε και μου δίνει δύναμη, η στάση του!

@marina μπράβο! Εγώ δεν ξέρω αν θα είχα τη δύναμη να το κάνω.

Καλημέρα και καλή εβδομάδα.

patsiouri said...

-Νίκος Κ.
Ελα ντε...σχεδόν ζηλεύω. Γιατί πάντα μπορεί και να τρελαθείς, μια κλωστή είναι...

-Κούλπα:
Εγώ σε όλα, μα σε όλα τα προβλήματα, βραχυκυκλώνω. Και άσχημα. Να, τώρα θέλω να κλείσω έναν παλιό λογαριασμό σε μία τράπεζα που δεν τον χρησιμοποιώ και τα κεντρικά είναι στου διαόλου τα κέρατα και δεν είναι εύκολο να πάω. Βλέπω λοιπόν στον ύπνο μου πως με έχουν υπερχρεώσει εκατομμύρια ευρώ!

-Αμπελοφιλόσοφος:
Ο Hawking είναι μοναδική ( και RESPECT) περίπτωση. Μακάρι να είχαν εξελιχτεί όλοι οι ΑΜΕΑ όπως εκείνος...Είναι τρομερά δύσκολο όμως, γιατί παίζουν και άλλοι παράμετροι, παιδεία, οικονομική κατάσταση οικογένειας, τόπος διαβίωσης κτλ...Είναι φοβερό όμως αυτό που διάβασα, ευχαριστώ.

-Dyosmaraki:
Είναι γεγονός πως όλοι εμείς οι υπόλοιποι νιώθουμε-και πρέπει να νιώθουμε- πολύ μικροι μπροστά στα ζόρια που τραβάνε οι άλλοι. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους ΑΜΕΑ.
Προσωπικά είχα πατήσει τα κλάμματα σε μία συγκέντρωση των κωφαλάλων πριν καμιά δεκαετία. Σκοπός της γιορτής ήταν να ευχαριστήσουν τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας που ενεργοποίησαν την υπηρεσία των μηνυμάτων. Τώρα πια μπορούσαν να συνεννοηθούν οι παρέες μεταξύ τους χωρίς να χρειαστεί να μιλήσει κάποιος άλλος εκ μέρους τους στο τηλέφωνο! Ούτε που μου είχε περάσει από το μυαλό!
Καλό φθινόπωρο και σε σένα...

m_stelios said...

Φταίει μάλλον η εποχή για όλες αυτές τις σκέψεις.Και εγώ σκεφτόμουν διάφορα σήμερα όταν είδα ένα τυφλό στη Βικτώρια.Μπορώ να σου πω εγώ τι δε θα ήθελα.Sympathy.

Eva F. said...

Την καλημέρα μου.....
Να είσαι καλά.

Dory said...

Βλέποντάς το από την πλευρά του Π. έχεις τόσο δίκιο... Από την άλλη μπορώ να φανταστώ πώς είναι να βλέπεις τον άνθρωπό σου να χάνεται (ή να έχει χαθεί) και εσύ να μην έχεις τη δυνατότητα να κάνεις κάτι ή να μην ξέρεις τι είναι καλύτερο να κάνεις ή να τα έχεις κάνει όλα, σωστά ή λάθος και να μην υπάρχουν πια άλλα. Θέλω να πω, ακούγεται σωστό το "αφήστε τον άνθρωπο στην ησυχία του", δική του είναι η ζωή, ό,τι θέλει ας την κάνει. Αλλά στην τελική και οι άλλοι τι να κάνουν; Να παρακολουθούν απλώς; Να παριστάνουν ότι έχει πεθάνει; Να κόψουν και να ράψουν την αγάπη τους; Η μάνα του δηλαδή (κατίνα-ξεκατίνα) τι να σκέφτεται; Μήπως κάτι τέτοιο:
ΕΓΩ είμαι η μάνα σου, είμαι εδώ για εσένα, σε αγαπάω και σε βοηθάω όποτε με χρειαστείς.
ΕΣΥ είσαι ο γιος μου ο παράλυτος, που δεν θέλεις κάτι άλλο παρά να σε ποτίζω όπως το φυτό στη γλάστρα μου.

Γίνεται ρε παιδιά αυτό;

Ας είχε κάποιον να της πει όχι μόνο τι να μην κάνει, αλλά και τι να κάνει...
Δεν ξέρω για τους άλλους, τους φίλους, τους συγγενείς, τους γνωστούς... αλλά την μάνα δεν θα την έκρινα τόσο αυστηρά.

Meropi said...

Πατσιουράκι μου,
καλησπέρα και καλό Φθινόπωρο. Μελαγχολική η ιστορία που μας περιγράφεις, αλλά δυστυχώς έτσι είναι η ζωή πολλών αναπήρων. Οι ιστορίες που μας παρουσιάζουν τα ΜΜΕ περί δύναμης, νέας ζωής κλπ δυστυχώς είναι μόνο η εξαίρεση.

patsiouri said...

-Παν:
Λακωνικότατος. Και σωστός.

-Ανεμος:
Σε κάτι τέτοιους είναι που φεύγει το κεφάλι σου και εύχεσαι να τους τύχει (...και μετά μετανιώνεις και προσπαθείς να πάρεις την κατάρα πίσω.)

-Okyrios:
Με έχει βασανίσει πολλές φορές στο παρελθόν το γεγονός ότι αποθεώνουμε μόνο τους "δυνατούς".
Γενικώς. Υπάρχουν (-ουμε?) και οι υπόλοιποι. Θα έπρεπε να τους αποθεώνουμε μόνο και μόνο επειδή τους βρήκε εκείνο που τους βρήκε.

-Πενυ:
Τα τελευταία χρόνια δυστυχώς διαπιστώνω πως το επίπεδο αντί να ανεβαίνει όπως θα έπρεπε σε μια δυτική κοινωνία, πέφτει κατακόρυφα. Δεν ξέρω τι φταίει. Ελειψη παιδείας? Ανέχεια? Βλακεία? Και ναι, φυσικά τα ΜΜΕ είναι ο καθρέφτης της πλειοψηφίας.

-Μαρίνα:
Ναι, το διάβασα το άρθρο του Μιχαηλίδη τον οποίο εκτιμώ αρκετά.
Ρίξε μια ματιά και στο άρθρο της Σώτης Τριανταφύλλου στην Athens Voice. Αν δεν το βρίσκεις πες μου να στο στείλω.

patsiouri said...

-Λεοντόκαρδος:
Κι'εγώ τον νιώθω εκατό τοις εκατό. Δεν είναι δικός μου φίλος αλλά τον σκέφτομαι συχνά. Υπάρχει όμως και ένας δικός μου φίλος που βρίσκεται τρία χρόνια στο σπίτι, από μηχανή αυτός, σε πολύ καλύτερη σωματική κατάσταση από του Π. αλλά ίσως και σε χειρότερη ψυχολογική.

-Σκουλήκι:
Και πως θα κοιμηθείς να πας να εργαστείς αύριο ρεεε???

-Ελλη:
Καλησπέρα κορίτσι!

-Vlacha:
Τα πάντα εν σοφία εποίησε...
(Πριν λίγο μπήκα σπίτι κομάτια για να μάθω ότι ένας γείτονας μαχαίρωσε τη γκόμενά του...)

-Radio Marconi:
Γαμάτο παράδειγμα!
Και μπράβο του!
Τυχερός που μπόρεσε να κάνει παιδιά και όλα τα συναφή...
Κι'εγώ αποθεώνω Μαρίνα!

patsiouri said...

-Στέλιος:
For the devil???
Εγώ για αρχή θα ήθελα ένα κράτος ΄Πρόνοιας ώστε να μη χρειάζεται να νιώσεις συμπάθεια για τον τυφλό στη Βικτώρια.
Μερικές φορές βέβαια, όταν περνάω από'κει, έχω συλλάβει κάτι εξηντάρηδες να αποκαλούν "κακομοίρα" την Κάιτη Ντάλι στην αφίσσα.
Οπότε μετά έχουμε θέμα για το ποιός είναι ο κακομοίρης τελικά...

-Εύα:
Καλησπέρες δεσποινίς με το αγαπημένο μου όνομα!

-Dory:
Εννοώ το "Παν Μέτρον Άριστον".
Δε διαφωνώ πως η μάνα του υποφέρει και κανείς δεν αξίζει αυτό που τη βρήκε.
Απλώς, πως να στο πω, αν ο Π. βρίσκεται στο ένα άκρο της υπερβολής, η μάνα του βρίσκεται στο άλλο. Και ο συνδυασμός σπάει κόκκαλα...
Με το "αφήστε τον ήσυχο" εννοώ να μην τον πιέζουν πιά να κάνει πράγματα που δε θέλει με το ζόρι. Ούτε να μην του μιλάνε, ούτε να μην τον ενθαρρύνουν. Η να αναζητήσουν άλλους τρόπους αφού για τόσα χρόνια οι προηγούμενοι δεν έφεραν αποτέλεσμα...

-Μερόπη:
Και μόνο από το γεγονός πως όλοι έχουμε έναν τουλάχιστον ΑΜΕΑ στον κύκλο μας δείχνει πως ναι, η τηλεόραση παρουσιάζει τις εξαιρέσεις. Και το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα ΜΜΕ>
Ευτυχώς υπάρχουν και τα παραδείγματα σαν του radio Marconi..
Καληνύχτες!

Μιμης Ζερβος said...

και γω μιζεριάζω με την πρώτη..τέσπα..

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ said...

Συγχαρητήρια σε όλα τα παληκάρια.Πάντα χαιρόμουν 10 φορές περισσότερα για αυτά τα ΗΡΩΙΚΑ μετάλλια παρά με τα άλλα τα ΝΤΟΠΕ!
Καλησπέρα patsiouraki.

Anonymous said...

Γειάσου Πατσιουράκι...έκανες πολύ δυναμική επιστροφή...με συγκίνισε αφάνταστα αυτό το κείμενό σου..επειδή όπως ξέρεις από άλλα σχόλιά μου κι όπως σου έχω πεί είμαι κι εγώ άτομο με ειδικές ανάγκες....και παλέυω με την αναπηρία μου από την ώρα που γεννήθηκα έως και τώρα που είμαι 30 χρονών και θα παλέυω μέχρι να πεθάνω...όμως....δεν ξέρω μπορεί να έχεις και δίκιο που λές ότι υπάρχουν άνθρωποι που το παλέυουν υπάρχουν και άλλοι που παραδίδουν τα όπλα...και εδώ έχω μιά ένσταση δεν αντέχω αυτούς που κλαίνε τη μοίρα τους (όπως ο Π σου)*....αυτούς που λυπούνται τον ίδιο τον εαυτό τους και που κάνουν και τους άλλους γύρω τους να τους λυπούνται επειδή ως γνωστόν ότι νιώθεις εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου και ότι εικόνα έχεις εσύ για το είδωλό σου στον καθρέφτη και ανάλογα με το πώς βλέπεις τον ίδιο σου τον εαυτό,ανάλογα 'αναγκάζεις' και τους άλλους να σε βλέπουν όταν αισθανθούν ότι λυπάσαι τον εαυτό σου θα σε λυπούνται και αυτοί,όταν αισθανθούν ότι μισείς,σιχαίνεσαι,αγαπάς τον εαυτό σου θα σε σιχαθούν,θα σε μισήσουν,θα σε αγαπήσουν κι αυτοί...έτσι είναι...εγώ όμως θεωρώ ότι το χειρότερο είναι να είσαι 'αξιολύπητος'και να κάνεις τους άλλους να σε λυπούνται και να σε βλέπουν με βλέμμα στο στυλάκι-'α,μωρέ το κακόμοιρο'...'που δε μπορεί να περπατήσει,να κάνει το ένα να κάνει το άλλο'....κλπ,κλπ... αυτο μου σπάει τα νέυρα..βέβαια δε λέω ΔΕΝ είναι και λίγο αυτό που έπαθε ο Π σου, είναι πάαααααρα πολύ...εδώ εγώ που γεννήθηκα έτσι και που ποτέ δεν υπήρξα 'αρτιμελής'(τι ηλίθια φράση μου ανάβει τα λαμπάκια!!)στη ζωή μου έχω πρόβλημα-τα και φαντάσου αυτός που του συνέβη αυτό..και έτσι από το τίποτε και από το πουθενά....αλλά...όμως...αλλά υπάρχει πιό όμορφο πράγμα από την ίδια την ζωή;;;;από το μεθύσι της ίδιας της ζωής;;;όπως και να είναι αυτή;;;έστω και μισή...;;;για μένα αναπηρία δεν είναι αυτό που χαρακτηρίζει την έλειψη κάποιου μέλους του σώματος,ή τη φυσική ανικανότητα ενός ανθρώπου να κάνει ορισμένα πράγματα που μπορούν να κάνουν οι άλλοι άνθρωποι (γιατί πλέον για μένα αυτός είναι ο ορισμός της λέξης-'αναπηρία')για μένα αναπηρία είναι να μην μπορείς να αντιμετωπίσεις μιά κατάσταση ως έχει,να μην μπορείς να κοιτάξεις τη πουτάνα (μετά συγχωρήσεως),τη ζωή κατάματα και να λες 'εδώ είμαι ρε΄!και θα συνεχίσω να είμαι'!ότι και να γίνει!...μα ότι όμως..δε θα λυγίσω!...για μένα μαγκιά είναι να σφίξεις τα δόντια και να πρωχορήσεις με όποιο κόστος,με όσο πόνο,με όσα δάκρυα...για μένα μαγκιά είναι να ΖΕΙΣ....με όλη τη σημασία της λέξης...να ΖΕΙΣ όμως πραγματικά,αληθινά,τη ζωή,το κάθε λεπτό της...όπως και αν είναι αυτή...είναι η ΖΩΗ...και να την αγαπάς...να την αγαπάς τρελλά..τη ΖΩΗ...ΚΑΙ ΑΣ ΣΕ ΒΑΣΑΝΙΖΕΙ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ...ΑΛΩΖΤΕ ΑΥΤΗ ΕΊΝΑΙ ΚΑΙ Η ΓΟΗΤΕΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΥΩ...ΤΙ ΝΟΗΜΑ ΘΑ ΕΙΧΕ ΑΝ ΗΤΑΝ ΟΛΑ ΡΟΔΙΝΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΓΕΛΟΥΣΕΣ ΣΥΝΕΧΏΣ;;;;ΚΑΙ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΤΙΠΟΤΕ ΑΣΧΗΜΟ;;;ΚΑΝΕΝΑ ΠΙΣΤΕΥΩ....ΒΑΡΕΜΑΡΑ,ΠΛΥΞΗ...ΟΛΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΛΟΓΟΣ ΠΟΤ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΣΟΤ ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ...ΠΑΝΤΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ..ΚΑΙ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΓΙΑΝΑ ΜΑΘΕΙΣ ΚΑΤΙ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΑΥΤΑ...ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΜΕΝΑ ΕΙΧΕ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ Ο ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΥΛΗΣ;;;,Η ΦΥΣΗ;;;ΠΟΥ ΜΕ ΕΚΑΝΑΝ ΕΤΣΙ...ΚΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΚΛΑΨΕΙ ΚΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΠΟΝΕΣΕΙ...ΚΑΙ ΕΓΩ ΕΧΩ ΛΥΠΗΘΕΙ...ΚΙ ΕΓΩ,ΚΙ ΕΓΩ,ΚΙ ΕΓΩ..ΚΙ ΕΝΑ ΣΩΡΟ ΚΙ ΕΓΩ..ΔΕ ΒΓΑΖΩ ΟΜΩΣ ΤΙΠΟΤΕ ΜΕ ΑΥΤΟ...ΜΕ ΤΟ ΝΑ ΚΑΘΟΜΑΙ ΝΑ ΚΛΑΙΩ ΤΗ ΜΟΙΡΑ ΜΟΥ ΣΥΝΕΧΩΣ...ΤΟ ΠΑΛΕΥΩ ΟΣΟ ΜΠΟΡΩ....ΚΑΙ Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΟΜΟΡΦΕΣ ΠΛΕΥΡΕΣ..ΔΕ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΠΟΝΟΣ,ΜΙΖΕΡΙΑ,ΚΛΑΜΑ,ΚΑΙ ΔΑΚΡΥΑ....ΕΧΕΙ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑ,ΚΑΙ ΓΕΛΙΑ...ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΟΜΟΡΦΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΜΑΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΨΑΞΟΥΜΕ ΝΑ ΤΑ ΒΡΟΥΜΕ,ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΝΑ ΤΑ ΑΝΑΚΑΛΥΨΟΥΜΕ...ΑΥΤΟ...ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΥΤΙΧΙΣΜΕΝΟΙ......ΦΙΛΑΚΙΑ,ΑθΑΝΑΣΙΑ.

Ellie said...

Σήμερα άκουσα για ένα παληκάρι, στα 27-28 με σοβαρό πρόβλημα όρασης, το οποίο είχε σταματήσει για χρόνια το σχολείο και πριν από 4 χρόνια αποφάσισε να το συνεχίσει. Γράφτηκε κανονικά στην Α΄ Γυμνασίου και προχωράει, φέτος πάει Α' Λυκείου και μάλιστα σε ημερήσιο σχολείο (με πιτσιρικάδες για συμμαθητές!).Το παληκάρι πάει στο σχολείο με την γραφομηχανή του (σε σύστημα Braille) και παρακολουθεί κανονικά τα μαθήματα...Προσωπικά ανατρίχιασα όταν το άκουσα και σκέφτομαι ότι μάλλον δεν θα είχα το κουράγιο να κάνω κάτι τέτοιο.

faraona said...

Nα εκφρασω γι αλλη μια φορα ευθαρσως το ποσο σ εκτιμω.
Κι αγαπω το σθενος και τον θυμο σου.

Pan said...

Καλησπέρα.

Τόσο λακωνικός που δεν εξήγησα ότι "αν τους γνωρίζεις αρκετά καλά", να τους πεις να τον αφήσουν ήσυχο..

patsiouri said...

-Μίμης Ζερβός:
Στα μικρά προφανώς. Στα μεγάλα????

-Νίκος:
Μόνο που έχουν αρχίσει να ντοπάρονται κι'αυτοί...

-Αθανασία:
Ότι και να σου γράψω θα είναι πάρα πολύ φτωχό, πάρα πολύ φτωχό. Και το ξέρεις.Πάντα έτσι κούκλα μου...

-Ελλη:
Μην το λες αυτό. Μηδένα προ του τέλους μακάριζε...( σε προετοιμάζω για τον ΑΣΕΠ βρε!)

-Φαραόννα:
Το θυμό ο.κ, το σθένος που το είδες????
Ευχαριστώ!

-Παν:
Ετσι...

Daria said...

Άφωνη κυρία μου. Είμαι σίγουρη πως κι εγώ στην ομάδα "δεν την παλεύω" ανήκω. Την ξέρω τη φάση περιμένω αποτελέσματα. Και είχα πανικοβληθεί πολύ νωρίτερα όταν πήγα για μαστογραφία. Φαντάσου τι θα γινόταν αν έφτανα στο σημείο να περιμένω βιοψία.
Αν ήμουν μόνη θα ήθελα να μ' αφήσουν να χαζεύω το ταβάνι. Τώρα που δεν είμαι δεν θέλω να μάθω σε ποιά κατηγορία ανήκω.

Janet Ramirez said...

Αχ, βρε πατσιούρι μας μελαγχόλησες ακόμα μια φορά! Μια ο Λήο, μια ο Π. Όλα αυτά σε κάνουν να αναρωτιέσαι ΓΙΑΤΙ!