I'M COMING HOME!

Τι είναι πατρίδα???? Αναρωτήθηκε η Ντάρια στο τελευταίο πόστ της. Άπειρες φορές με έχει απασχολήσει αυτή η ερώτηση ( στο πολύ παρελθόν βέβαια αφού τον τελευταίο καιρό το έχω γυρίσει στο light χωρίς καμία τύψη- η ζωή είναι πολύ πιο ευχάριστη έτσι άλλωστε, μην τα ξαναλέμε). Προσπερνώ τα τετριμμένα, πατρίδα είναι τα χώματα των παππούδων μας, η ιστορία μας , η γλώσσα, τα ήθη και τα έθιμά μας ( συμφωνώ εν μέρει), καθώς και τα απολύτως ακραία, δε φυτρώσαμε μαζί με τα βλίτα του βουνού κι’αυτό δε μπορούμε να το παραβλέψουμε. Με την καμία.
Κάποιες άλλες φορές,ιδίως τις σάπιες ώρες που η αρρωστημένη μου περιέργεια με σπρώχνει να κόψω βόλτες σε κάτι εθνικορατσιστοφασιστογκαγκά forums, τα παίρνω στο κρανίο και σκέφτομαι πως η απλή λογική υποστηρίζει το εξής: «Πατρίδα είναι εκεί που γυρίζουν τα ζώα να πεθάνουν”, δηλαδή ένστικτο καθαρό, και χαρά σε όποιον κατάφερε να νικήσει τα ένστικτά του σ’αυτή τη ζωή».
Δανείζομαι και τα λόγια της Ντάρια:

Να γινόταν ένα θαύμακαι να μπορούσαν οι επόμενες γενιές να κλείσουν μία πατρίδα στο μυαλό τους "Προτιμώ το παιδί μου μεγαλώνοντας να έχει σαν ιδανικά την τιμιότητα, την ανοχή προς τον διαφορετικό διπλανό του, την ανάγκη για γνώση που σε κάνει καλύτερο άνθρωπο, το σεβασμό στο δικαίωμα του άλλου να υπάρχει όπως κι εγώ, να πιστεύει στους θεούς του ή να μην πιστεύει σε κανέναν θεό, και άλλα τέτοια. Αν είχαμε τέτοια ιδανικά δεν πιστεύω πως θα χρειαζόταν να πολεμάμε για βραχονησίδες."
(Υπό την προυπόθεση βεβαίως πως ο διπλανός θα έχει δώσει επακριβώς την ίδια ανατροφή στα παιδιά του, αλλιώς τα παιδιά που κάποιος θα ήθελε να εκπαιδεύσει όπως η Ντάρια τα δικά της, κάποτε θ’αναγκαστούν να αμυνθούν απέναντι σ’εκείνον που θα προσπαθήσει βίαια να εισβάλλει στη φωλιά τους, άγραφος νόμος της φύσης από τη στιγμή της δημιουργίας της φαντάζομαι…)

Όσον αφορά στη χώρα που γεννήθηκα και μεγάλωσα, όπως οι περισσότεροι από’σας φαντάζομαι, είμαι περήφανη για το παρελθόν της. Τους αγώνες της, τους ήρωές της ( πλην ελαχίστων εξαιρέσεων μιας και η ιστορία που διδαχτήκαμε εξακολουθεί να τελεί υπό αμφισβήτηση), τους φιλοσόφους της, τα ιδανικά της κτλ. Εκτός όμως από την Αρχαία Ιστορία υπάρχει και η Σύγχρονη της που δε φαντάζομαι να μας καλύπτει. Η Αρχαία αδερφούλα της κάνει φιλότιμες προσπάθειες διάσωσης της αξιοπρέπειάς μας, να πουλήσουμε λίγη ακόμη μουρίτσα στας Ευρώπας, να συνεχίσουν να μας επισκέπτονται οι λιγοστοί ρημαδοτουρίστες που απέμειναν αφού μέχρι κι’αυτοί μας πήραν χαμπάρι και μέχρι εκεί.
Την πατρίδα σαν ιδεολογία την αντιλαμβάνομαι πλέον μόνο με ότι γεμίζει τις πέντε αισθήσεις μου και αυτό είναι τα χώματα πάνω στα οποία μεγάλωσα και οι άνθρωποί μου. Καθώς και τα χώματα που με δέχτηκαν χωρίς να είμαι δικιά τους, οι άνθρωποι που μπορεί να μη γνωριζόμαστε πάνω από δέκα χρόνια αλλά μου έχουν αποδείξει με τις πράξεις τους πως είναι αδέρφια, στα εύκολα και τα δύσκολα, στις χαρές και τα ζόρια του καθενός μας.

“Ι’m coming home…”…τι γαμάτη έκφραση! Το αισθάνομαι κι’εγώ όταν έχω να δω τους δικούς μου πολύ καιρό. Εξαρτάται όμως και από το ΠΟΥ θα τους δω!
“I’m coming home” είναι μία Παρασκευή , κάποιες φορές κάθε χρόνο, που δεν είναι ίδια με τις άλλες. Γύρω στις 10 με 11 το βράδυ το αυτοκίνητο εγκαταλείπει τη δημοσιά και παίρνει το χωματόδρομο. Και ανεβαίνει, ανεβαίνει, ανεβαίνει…καμιά ώρα περίπου. Και στην τελευταία στροφή θέλεις να ουρλιάξεις, δεν αντέχεις άλλο, είσαι έτοιμος να κατέβεις και να πας τρέχοντας. Απ’αυτή την τελευταία στροφή επιτέλους αντικρίζεις τα λιγοστά φώτα. Και ΤΟ ΦΩΣ. Είναι πάντα εκεί. Όχι το φώς, τα παιδιά. Δε χρειάζεται να έχουμε ειδοποιήσει ότι θα σκάσουμε.Αν το κάνουμε θα μαζευτούν άλλοι είκοσι και θα γίνει σκηνικό. Τις περισσότερες φορές δεν το κάνουμε. Και μένουμε εμείς οι πέντε, ή οι έξι, ή οι εφτά, δεν έχει σημασία. Που είμαστε τελείως διαφορετικοί άνθρωποι, που οι καθημερινότητές μας δεν έχουν καμία σχέση, που βλεπόμαστε αυτές τις 4 ή 5 φορές το χρόνο. Που τις μισές απ’αυτές τσακωνόμαστε για θέματα του στυλ «Τι είναι πατρίδα» και δεν τα βρίσκουμε ποτέ! Που φανταζόμαστε το θάνατό μας κάπως έτσι «Θα σκάσουμε από τα γέλια, θα πεθάνουμε όλοι μπροστά στο τζάκι και θα μας ανακαλύψουν οι επισκέπτες της επόμενης Παρασκευής». Και όταν χωρίζουμε νιώθω από ένστικτο πως αφήνω πίσω μου την πατρίδα και γυρίζω σε κάτι που δεν το αισθάνομαι πατρίδα. Ξέχασα να αναφέρω πως δεν ανήκω σ’εκείνους τους τυχερούς που λέγαμε, δε μπορώ να νικήσω τα ένστικτά μου…

ΥΓ: ΑΔΕΡΦΙΑ, 7 ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ, Ι’M COMING HOME!!!!

YΓ2: Σωστός.

ΥΓ3: Την προσοχή σας. Ένα Πατσιούρι πρέπει να έχει φορτώσει πολύ για να κάνει μια τέτοιου είδους δήλωση. Πρέπει να πέσει η Δεξιά. Τώρα. Μη με ρωτάτε πώς και τί, δεν ξέρω. Ούτε ψηφίζω ΠΑΣΟΚ.

ΥΓ 4: Έχω πάθει σόκ. Δε συμπαθώ αυτά τα "διαδώστε το" αλλά διαδώστε το...