go on...

Η διάθεσή μας να γιορτάσουμε Χριστούγεννα φέτος φαντάζομαι πως συμβαδίζει απόλυτα με την πτώση της καταραμένης αυτής κυβέρνησης. Δεν είμαι αντικειμενική, το γνωρίζω, καθώς η αφεντιά μου διεκδικεί τον τίτλο του απαισιοδοξότερου όντος ever, όμως αυτή τη φορά φαίνεται πως έχω όλους τους γνωστούς και φίλους στο πλευρό μου. Μια άρνηση, μια σπαρίλα, μια βαρεμάρα, μια οργή, ένα συνοθύλευμα όλων αυτών πλανάται στον αέρα. Στους καφέδες. Στις από τηλεφώνου συζητήσεις. Στα γραφεία.
Αυτό που ψάχνουμε φυσικά όλοι να ανακαλύψουμε, είναι το «Που σκατά βρίσκεται αυτή η περιβόητη οικονομική κρίση». Δεν αμφιβάλλω πως υπάρχει, κάθε άλλο. Ο κόσμος όμως γύρω μου κυκλοφορεί φορτωμένος ψώνια, όλοι θα ταξιδέψουν για τις γιορτές, όλοι έχουν κλείσει δωμάτιο κάπου για κάποιες μέρες αλλά ταυτόχρονα όλοι γκρινιάζουν για την ακρίβεια.
Ο.Κ, συμφωνώ. Όλα είναι πανάκριβα ( και το πρόβλημα φυσικά είναι τα είδη πρώτης ανάγκης καθώς και τα πάγια των λογαριασμών γιατί απ’όλα τα’άλλα μπορούμε κάλλιστα να κόψουμε ), το μεγαλύτερο ποσοστό των μισθών είναι τραγικό, η γενιά των 700 και των συνταξιουχων αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα, κτλ…ναι, όλα αυτά ισχύουν. Αλλά ισχύουν ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ, άντε κάτι λιγότερο. Συφιλιάζομαι όταν ακούω τον κόσμο να κλαίγεται πως περνάμε κρίση επειδή τώρα χτύπησε στην Ευρώπη. Hellow!! Εμείς την κρίση την έχουμε μόνιμη, τώρα το θυμηθήκατε??? Τσεκάρω τα οικονομικά μου και τα βρίσκω εξίσου χάλια με πέρισυ και πρόπερσι. Δε βλέπω καμία σημαντική διαφορά φέτος. Εκτός πια αν αποτελώ την πεμπτουσία της κωλοφαρδίας και μόνο εμένα δε με χτύπησε η περιβόητη κρίση!
Τελειώνω μ’αυτό το γελοίο θέμα κάνοντας μια ευχή. Να μην έρθουν τα χειρότερα και να ξεκουνηθούμε (κάποτε, με την ησυχία μας παιδιά, χαλαράαααα) επιτέλους μαζικά έτσι ώστε να διεκδικήσουμε το καλύτερο.

Εύχομαι σε όλους να περάσετε όσο καλύτερα γίνεται μέσα στις γιορτές.
Ιδίως το εύχομαι στη φίλη μου τη Ρίτα.
Η οποία φέτος μάλλον θα περάσει τις καλύτερες γιορτές της ζωής της.
Η Ρίτα ήθελε πάντα να γίνει μητέρα.
Πως χτυπάει εμένα το βιολογικό μου ρολόι όταν βλέπω μπάρ των είκοσι τετραγωνικών με άδειο σκαμπώ στη μπάρα να βγάζει χεράκια και να μου φωνάζει «Έλααααα!», έτσι και της Ρίτας το βιολογικό ρολόι έχει χτυπήσει όπως η ίδια ισχυρίζεται, από τα εικοσιπέντε της. Μία γνωριμία, ένας θυελλώδης δεσμός, ένας αρραβώνας, ένας παραλίγο γάμος, ο ξαφνικός θάνατος του αγαπημένου της σε τροχαίο…το όνειρο γκρεμίστηκε.
Κάποτε η Ρίτα μάζεψε τα κομμάτια της και συνήλθε.
Γνώρισε κι’άλλους άντρες. Καμία ιστορία όμως δεν προχώρησε. Δεν ήθελε να μπει στη διαδικασία της κυοφορίας ούσα μόνη της.
«Το θεωρώ μαλακία να φέρω άλλο ένα παιδί σ’αυτό το γαμώκοσμο με την τράεζα σπέρματος.», θυμάμαι πως ισχυριζόταν. «Αηδία. Τόσα παιδάκια με έχουν ανάγκη. Θέλω ένα απ’αυτά».
Και προσπάθησε να αποκτήσει ένα από αυτά. Μάταια. Παρ’όλη την οικονομική άνεσή της, παρ’όλη τη λαχτάρα της, παρ’όλα τα δάκριά της κάθε φορά που άκουγε για κάποιο κακοποιημένο παιδί η για κάποιο άλλο που η μάνα του το πέταξε στα σκουπίδια, το κράτος δεν τη θεώρησε ικανή να γίνει μητέρα. Επειδή ήταν μόνη, ανύπαντρη.
Η Ρίτα συνέχισε ν’αρνείται πεισματικά να μείνει έγκυος. Καβάτζωσε πια και τα σαράντα και φοβόταν. Μόνη λύση, ο λευκός γάμος. Της το πρότεινε ένας φίλος που δε σκόπευε ούτως η άλλως να παντρευτεί ποτέ. Η τελευταία της ευκαιρία.
Ήταν έτοιμη να προχωρήσει, μέσα από χίλιους δισταγμούς όταν έγινε το θαύμα.
Παιδάκι. Στα αζήτητα. Παραγγελία ενός ζευγαριού από κάποια γειτονική μας χώρα ώστε να τελειώνουν μια ώρα αρχύτερα με το Γολγοθά της γραφειοκρατίας.
Τους έχω καταραστεί να μη σώσουν και αποκτήσουν παιδί ποτέ τους.
Ο μικρούλης ταξίδεψε, πέρασε τα σύνορα και κατέληξε στη Θεσσαλονίκη όπου θα τον παραλάμβαναν οι νέοι του γονείς.
Για κακή του τύχη όμως, οι άνθρωποι δεν είχαν παραγγείλει καφέ τραπεζάκι αλλά μαύρο..και εξοργίστηκαν με το λάθος. Ήθελαν κορίτσι βλέπετε. Είχαν συνεννοηθεί και πληρώσει για κορίτσι. Και το μωρό ξέμεινε. Σ’ένα βρεφοκομείο η κάτι τέτοιο.
«Τώρα είναι η ευκαιρία σου», ούρλιαξε στο τηλέφωνο η γνωστή γνωστής που σκέφτηκε κατευθείαν τη Ρίτα και τηλεφώνησε στην Αθήνα. Είναι Ρουμανάκι, δε θα ενδιαφερθεί κανείς ιδιαίτερα. Αν στάξεις και κάτι παραπάνω σε δύο μήνες θα το έχεις.
Η Ρίτα είναι νομοταγής άνθρωπος. Όμως παρανόμησε. Σκέφτηκε με φρίκη το μωράκι που το πετάξανε σα να τους έπεσε μεγάλο το Large. Σκέφτηκε με πόνο τι το περίμενε από’δω και πέρα. Σκεφτηκε άλλο ένα απαίσιο μακρινό ταξίδι πέρα απ’τα σύνορα, τη μάνα του που δεν το θέλει, που θα το ξαναπουλήσει. Σκέφτηκε την κοινωνία που ποτέ δε θα της επιτρέψει να γίνει μάνα, να σώσει ένα καταδικασμένο παιδί από τη μαύρη μοίρα που το περιμένει.
Και αποφάσισε να παρανομήσει.
Η απόδειξη του «Σ’αυτή τη χώρα αν πληρώσεις όλα γίνονται», βρίσκεται από χτες στην αγκαλιά της. Και κλαίει. Και η Ρίτα κλαίει. Ο μικρούλης όμως δεν καταλαβαίνει γιατί. Δεν ξέρει πόσα παιδάκια θα κάνουν Χριστούγεννα φέτος ΧΩΡΙΣ ΜΑΜΑ. Και πόσο τυχερούλης είναι…

Από’δω και πέρα σου εύχομαι τα καλύτερα μικρέ Παναγιωτάκη! ( έτσι θα βαφτιστεί).
Και καλά Χριστούγεννα σε όλους!
Θα τα ξαναπούμε!