MAFIA AND I...

UPDATE: Οι νησιώτες τελικά έχουν χάσει τη μπάλα...

Ο Προμηθέας ούρλιαξε ξανά....

Βοήθεια...


Το πενθήμερο που άραξα το Πάσχα ήρθε την κατάλληλη στιγμή. Πολύ πιεσμένη, ψυχικά και σωματικά, περίμενα πως και πώς να την κοπανήσω ή ΄εστω ν’αράξω σπίτι, να κατεβάσω τηλέφωνα, να παραγγείλω ένα σκασμό φαί και να μαλακίζομαι όλη τη μέρα στο νετ. Θα έβλεπα ΚΑΙ τηλεόραση.
Τα δύο κερασάκια στην τούρτα ‘ήρθαν να επιβεβαιώσουν όλη αυτή τη φόρτιση, μόλις δύο μέρες πριν την άδεια.

Σκηνικό 1:
Βρίσκομαι στο αυτοκίνητο με τη μητέρα μου, αυτή οδηγός, εγώ συνοδηγός.
Εχουμε πεταχτεί στο Τζάμπο να ψωνίσουμε κάτι χαζά δώρα για βαφτιστήρια, ανηψάκια κτλ και γύρω στις 11 το πρωί διασχίζουμε έναν σχετικά κεντρικό δρόμο του προαστίου μας προκειμένου να με παρκάρει στη δουλειά.
Και ξαφνικά…Μπράααααααφφφφφφφφ!!! Ένας τρομακτικός κρότος και το τζάμι του συνοδηγού πέφτει θρύψαλλα πάνω μου. «Πέτρα»! «Σας ρίξανε πέτρα!» αναφωνούν οι περαστικοί που μαζεύτηκαν σε χρόνο dt. Εδώ η πέτρα, εκεί η πέτρα, που είναι η πέτρα όμως?? Παίρνουμε κατευθείαν τους μπάτσους, ευτυχώς δεν έχω πάθει τίποτα γιατί την ώρα που έσπασε το τζάμι μιλούσα στη μαμά μου και είχα γυρισμένο το κεφάλι οπότε τα γυαλιά μου σκάσανε στο σβέρκο.
Εμφανίζονται μετά από λίγο δύο βαριεστημένοι νεαροί με το υφάκι του στυλ «-και-τι-θες-να-κάνω-τω-ρα-που-μου-‘κο-ψες-το-φρα-πε- πρω-ι-νια-τι-κα»…
Μετά από μερικές ηλίθιες ερωτήσεις, μας αποτρέπουν παντελώς από το να κάνουμε μήνυση κατ’αγνώστων ( δε-θα-βγα-λε-τε-ά-κρη…) και εξαφανίζονται.

Την επόμενη μέρα, καθώς διηγούμαι την περιπέτεια στη γειτονιά, ανακαλύπτω πως δεν είμαστε τα μοναδικά θύματα και πως ο δράστες είναι κάτι μαλακισμένα που έχουν σα χόμπι το να ρίχνουν με αεροβόλο σε αυτοκίνητα εν κινήσει καθώς και σε βιτρίνες καταστημάτων. Μάλιστα, ένας κύριος μου έλυσε την απορία για το πώς γίνεται ένα αεροβόλο να σπάσει τζάμι πληροφορώντας με πως υπάρχουν διαφόρων τύπων αεροβόλα πράγμα που δε γνώριζα, είδες τι μαθαίνει κανείς? Έχουν και ξεχωριστό όνομα αυτά που χρησιμοποιούν τα κωλόπαιδα αλλά δεν το θυμάμαι.

Ειρήσθω εν παρόδω, έμαθα και από μία ενθουσιασμένη γειτόνισσα πως συνέλαβαν και το «βιαστή της γειτονιάς» που είχε κάνει τουλάχιστον είκοσι βιασμούς και να, σ’αυτή την πολυκατοικία έμενε!!!
Να με ενημερώσει κάποιος καλός γείτονας τόσο καιρό ότι κυκλοφορούσε βιαστής στη γειτονιά δεν έπαιζε, τώρα που τον έπιασαν μου το έχουν πεί τρείς!
Τον ήξερα φατσικά τον τύπο. Ένας σαραντάρης με τα πάντα «κα-νο-νι-κά», σπίτι, δουλειά, οικογένεια κτλ…
Προτιμώ τα βλαμμένα με το αεροβόλο τελικά.

Σκήνή 2:
Κάνω μάθημα σ’ένα παιδάκι δημοτικού που μου έχει κάνει τη ζωή μάυρη.
Πάντα υποστήριζα ότι για τη συμπεριφορά των παιδιών φταίει πρωτίστως το σπίτι και όχι τα ίδια, αλλά εκείνη την ώρα δυστυχώς μόνο το παιδί έχω μπροστά μου και μέχρι να πάρω τηλ. Τους δικούς του να τος διαολοστείλω μου έχουν περάσει τα νεύρα.
Το ρωτάω κάτι πάρα-πάρα πολύ εύκολο που το έχουμε πεί πέντε φορές μέσα στο τελευταίο τέταρτο. Φυσικά δε μου απαντάει. Το ξαναρωτάω, το ξαναμαναξαναρωτάω, τίποτα. Απελπισμένη του σχηματίζω την απάντηση με τα χείλη μου, χωρίς να βγάλω ήχο.
«Γιατί κουνάς έτσι το στόμα σου, από τα τσιμπούκια σου’μεινε»??? με ρωτάει.
Αυτόματα μάζεψα την τσάντα μου και έφυγα γιατί αν έμενα θα του έστριβα το λαιμό.

Σκηνή 3:
Έχουμε καλέσει τη μάνα του παραπάνω παιδακίου για συστάσεις. Της αναφέρουμε ενδεικτικά μερικά κατορθώματα του κανακάρη της και της επισημαίνουμε πως μ’αυτή τη συμπεριφορά θ’αναγκαστούμε να τον σουτάρουμε.
«Δεν έχουμε πεί δε θα βρίζεις έξω???» μαλώνει αυτή το οχτάχρονο καμάρι της που ακούει.
(Μέσα μάλλον δεν υπάρχει πρόβλημα να βρίζει…)
-Βούλωστο εσύ μωρή καρ….α, της απαντάει ο μικρός Βέλτσος.

Και το βούλωσε….