ΠΑΡΑΛΟΓΟ???????

Ενεργός πολίτης Νο1:

Περπατάω στη γειτονιά μου και μια κοπέλα λίγο μικρότερή μου περπατάει μπροστά μου και ωρρύεται στο κινητό:

"Τους έχω πάρει οχτακόσιες φορές! Μα καλά είναι εντελώς μαλάκες?? Τι κάνουν γαμώ το μπουρδέλο το κράτος μου μέσα, άσε που τις μισές φορές δεν το σηκώνουν!"

Κλείνει το τηλέφωνο, με βλέπει που την κοιτάζω και αρχίζει να μου μιλάει σα να είμαστε γνωστές.

"Παίρνω τη ΔΕΗ και το Δήμο εδώ και δύο ώρες και μ'έχουν γραμμένη στα παπάρια τους! Κοίτα, τα φώτα στις κολώνες στους δρόμους είναι αναμμένα! Κάθε μέρα! Και μεθαύριο θα μας πουν ότι σπαταλάμε άσκοπα ενέργεια και να μην ανάβουμε τα κλιματιστικά! Είναι τρεις το μεσημέρι και ΟΛΑ τα φώτα είναι αναμμένα αό τις 8 το πρωί που ξύπνησα, μέσα στον καύσωνα γαμώ το σπίτι τους, ήμαρτον!"

Δε μπορώ να της πω κάτι.

Της ζητάω τα τηλέφωνα, τα περνάω στο κινητό μου και υπόσχομαι να τηλεφωνώ κι'εγώ.

Και ντρέπομαι που δεν το παρατήρησα εγώ.

Ενεργός πολίτης Νο2:

Φίλος χάνει το σκυλάκι του την ώρα της βόλτας. Του έφυγε. Ψάχνει απελπισμένος αλλά δεν το βρίσκει.

Όταν γυρίζει σπίτι, τα παιδάκια του στο άκουσμα της είδησης αρχίζουν να ουρλιάζουν. Μαζί με τη γυναίκα του αρχίζουν ξανά την αναζήτηση. Χτενίζουν τη γειτονιά, αλλά τίποτα.

Αρκετές ώρες αργότερα κι'ενώ η μισή οικογένεια ερευνά απελπισμένη την περιοχή και η άλλη μισή κλαίει απαρηγόρητα, χτυπάει το κινητό του φίλου μου. Είναι ο κτηνίατρός του.

"Εχω το Σπούκι εδώ, έλα να τον πάρεις", του λέει γελώντας.

Τι είχε συμβεί:

Ενας νεαρός γύρω στα 25 βγήκε για τσιγάρα και συνάντησε τον απελπισμένο Σπούκι ο οποίος ψάχνοντας το αφεντικό του κόντευε να βγει στη Βουλιαγμένης. Το παιδί κατάλαβε πως το σκυλί είναι από σπίτι και έχει χαθεί. Δεν ήξερε τι να κάνει αλλά δε μπορούσε και ν'αντισταθεί στο ικετευτικό βλέμμα του Σπούκι. Τον φόρτωσε λοιπόν στο αυτοκίνητό του και πήρε σβάρνα τους κτηνίατρους της περιοχής που τους ήξερε μιας και ήταν η γειτονιά του. Ο τρίτος κτηνίατρος ήταν ο κτηνίατρος του Σπούκι που τον αναγνώρισε και ενημέρωσε τα αφεντικά του.

"Ούτε να το συζητάτε" απάντησε ο νεαρός όταν ο φίλος μου του πρόσφερε αμοιβή. Δεν έκανα και τίποτα.

"Μα θα έβαζα αύριο πρωί-πρωί αγγελία με αμοιβή", διαμαρτυρήθηκε ο φίλος μου. "Τα παιδιά μου δε θα μου ξαναμιλούσαν αν δε βρισκόταν ο Σπούκι. Εξάλλου, έχασες και τόση ώρα!"

"Για τσίγάρα είχα βγει και μετά θα γυρνούσα σπίτι και θα συνέχιζα να μαλακίζομαι στο ίντερνετ", απάντησε επιθετικά ο νεαρός. "Ούτε μου πήρε παραπάνω από τρία τέταρτα, σιγά, το αυτονόητο έκανα".

"Μα σε παρακαλώ, έστω κάτι ελάχιστο", επέμενε ο φίλος μου. Θα νιώσω άσχημα να μη σε ανταμείψω".

"Άσχημα να νιώσεις που νομίζεις πως τα πάντα αγοράζονται", απάντησε ατάραχος ο νεαρός. "Και άλλη φορά να προσέχεις το σκύλο σου, εγώ το καθήκον μου έκανα".

Χάιδεψε το κεφάλι του Σπούκι και την κοπάνησε ενώ ο κτηνίατρος σχολίαζε πως αν και φιλόζωος το παλληκάρι πρέπει να ήταν και λίγο μισάνθρωπος...

Ενεργός πολίτης 3:

Η κολλητή μου απέκτησε καινούριο αυτοκίνητο. Δεν έχει πληρώσει καν τη δεύτερη δόση. Προχτές το απόγευμα πήγε να το πάρει από το στενάκι που το είχε παρκάρει και...φεύ! Το αμάξι ήταν χτυπημένο, προφανώς από κάποιο βλάκα που ξεπάρκαρε.Η ζημιά ήταν μεγαλούτσικη. Η φίλη μου ήταν έτοιμη να βάλει τα κλάματα όταν...

"Κοριτσάκι, έ κοριτσάκι, εδώ στον έχω!!"

Μια γιαγιά ( μπορεί να ήταν και τριακοσίων ετών μου είπε αργότερα η φίλη μου γελώντας), είχε βγει στο μπαλκόνι του πρώτου ορόφου γελώντας και ανεμίζοντας θριαμβευτικά ένα χαρτάκι!

"Πήγε να την κοπανήσει ο αληταράς και κοίταζε αν τον είδε κανένας αλλά εγώ, χι χι, το έγραψα το νούμερό του"!

Περιττό να σας πω πως η φίλη μου πέρασε το απόγευμά της πίνοντας καφέ με το θηλυκό υπέργηρο Αρτέμη Μάτσα...

Ενεργός πολίτης 4:

Ζευγάρι οικογενειακών μας φίλων, με τεράαααστια περιούσία και δύο παιδιά σχεδόν στην ηλικία μου, είχαν εκφράσει προ καιρού στους δικούς μου την επιθυμία τους να υιοθετήσουν ένα παιδί.

"Ήθελα να κάνω και δικά μου αλλά όσο μεγαλώνω βλέπω ότι ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να σώσω κάποιο", εξομολογήθηκε μια μέρα ο σύζυγος στον πατέρα μου. Χρήματα έχουμε, χρόνο έχουμε, γεροί είμαστε, αν δεν το κάνω νομίζω πως δε θα μπορώ να κοιμηθώ πια το βράδυ..."

Προχτές η μητέρα μου μου είπε πως το παιδάκι βρίσκεται ήδη στο σπίτι τους.

"Αποκλείεται", απάντησα εγώ. "Αυτές οι υποθέσεις παίρνουν χρόνια. Η μάλλον, πές μου πόσα σκάσανε γιατί μάλλον το κάνανε αλα Ρίτα..."

"Αν πάρεις παιδί με σύνδρομο Down το έχεις την άλλη μέρα", απάντησε παγερά η μάνα μου.

"Δεν τα θέλει κανένας".

Έτσι λοιπόν, οι άνθρωποι αυτοί αντί να ξύνονται στις θαλαμηγούς αποφάσισαν να αφιερώσουν από'δω και πέρα το χρόνο, το χρήμα και την ενέργειά τους σε ένα "άρρωστο" παιδί από ίδρυμα. Τα παιδιά τους τους στήριξαν εκατό τοις εκατό. Και το αγαπάνε. Και είναι όλοι ευτυχισμένοι + ο κύριος Δημήτρης μπορεί πια να κοιμηθεί τα βράδια χωρίς να στριφογυρίζει...

Και σας ρωτάω:

Αντί να βρίζουμε τα κόματα, μπορούμε να μοιάσουμε όλοι στους παραπάνω ανθρώπους? Γιατί κατά βάθος, ας μην κοροιδευόμαστε, μέσα μας βρίσκεται η πηγή του κακού...