ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ ΤΗΣ .....ΑΝΑΣ!!!

Πάντα ήταν το όνειρό μου…πάντα! Όλα τα παιδιά και όλοι οι έφηβοι ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί, τραγουδιστές, δασκάλες, δημόσιοι υπάλληλοι…εγώ εκεί! Να δουλέψω σε γραφείο συνοικεσίων! Ούτε που θυμάμαι πώς κόλλησα το μικρόβιο!
Από μικρή όμως, είχα την απορία αυτή, πώς γίνεται οι άνθρωποι να μη βρίσκουν έναν άνθρωπο να παντρευτούν, πώς γίνεται να υπάρχουν γάμοι χωρίς έρωτα, τι σόι άνθρωποι είναι αυτοί και πού στον κόρακα κυκλοφορούν την ώρα που εγώ το μόνο που ακούω από τους γύρω μου είναι πως παίζουν ταυτόχρονα σε 2 και 3 σχεσούλες και πως θα γίνει να την κάνουν με ελαφρά χωρις να φανε ξύλο!

Μισούσα και μισώ τη μισθωτή εργασία, όταν έκατσε όμως η ευκαιρία, στα 20 μου, πήγα! Ειχα στείλει βιογραφικό μου σε όλα τα γραφεία, φυσικά δε με πήρε κανείς, με πήραν όμως από μία εταιρεία που διοργάνωνε γάμους και δεξιώσεις και πανευτυχής έτρεξα! Παράτησα σπουδές, φίλους, αγόρι και συνομιλούσα όλη τη μέρα ευτυχισμένη με γαμπρούς, νύφες και πεθερικά, για ενάμιση περίπου χρόνο! Οι γνώσεις που αποκόμισα από τη δουλειά αυτή ήταν και είναι σαφως ανώτερες από οποιουδήποτε οικογενειακού ψυχολόγου, μιάς και με κάποια από τα ζευγάρια αυτά, ούσα συμπαθεστάτη, κράτησα και αργότερα μία υποτυπώδη επαφή. Μπορώ ακόμη με μία ματιά να ξεχωρίσω ποιος θα φτάσει τελικά στα σκαλιά της εκκλησίας, (ένα 20/100 των γάμων ακυρωνόταν στο παρα πεντε χωρίς ειδοποίηση φυσικά, απλά όταν έπαιρνα να τσεκάρω αυτά που είχαν κανονιστεί ένα χρόνο πρίν με λύπη άκουγα τη φαρμακερη ατακα «Παρτε τον κυριο και παρτε του και τα σωβρακα…»ή «ευτυχως κοπελα μου, ευτυχως, την πηρε χαμπαρι την ξεβρακωτη ο Γιωργης μου, και στα δικα σου!!»).

Μπορώ επίσης με την πρωτη ματια να εντοπισω ποιοι θελουν στ’αληθεια να παντρευτουν, ποιοι όχι και ποιοι εχουν συναισθηση του τι ακριβως κανουν, ποιοι θα χωρίσουν, πότε, πώς και γιατί…( στατιστικά έχω καταλήξει στο συμπέρασμα πως τους γιούς λέμε μαμόθρεφτα εδώ στην Ελλάδα αλλά οι κόρες είναι εκείνες που στυλώνουν πεισματικά τα πόδια κάτω κραυγάζοντας «Μα έχουμε σπίτι δικό μας κάτω από τη μαμά μου, ΕΚΕΙ, ΕΚΕΙ, ΕΚΕΙ!!» και ο σώγαμπρος ή που δε θα ξυπνήσει ποτέ ή που θα βγεί για τσιγάρα με προορισμό ΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ-ΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ-ΤΟΝ ΑΓΥΡΙΣΤΟ! )Ξέρω επίσης με βεβαιότητα ποια μάνα –και δεν είναι λίγες- έχει και χρησιμοποιεί τα κλειδιά της-άτεκνης-κόρης της ότι ώρα της καπνίσει.

Ήθελα να μείνω εκεί για πάντα, μέχρι που οι Ρομπέν μανούλα και πατερούλης με έπιασαν από το αυτί, με έβαλαν να παραιτηθώ και με ξαναέστειλαν σαν τον κατάδικο στα κελιά της Φιλοσοφικής…γιατί «δε θα γινόμαστε εμείς ρεζίλι ότι βάζουμε το 20χρονο παιδάκι μας να δουλεύει χωρίς να έχει περάσει ούτε ένα μάθημα, πρέπει να δείς το μέλλον σουουουου!!!» (Τελευταία ξανασκέφτηκαν ψύχραιμα πως αν με είχαν αφήσει ήσυχη σήμερα θα είχα 9 χρόνια προυπηρεσίας και εξωφρενικές πιθανότητες να πάρω κάποτε σύνταξη σε σχέση με τη σημερινή μου απασχόληση…)

Την τελείωσα με άριστα τη γαμωφιλοσοφική, τα γραφεία συνοικεσίων όμως εκεί, στο μυαλό μου! Να ανοίξω δικό μου δε μπορούσα, να απασχοληθώ πουθενά δε μπορούσα, οπότε αποφάσισα να το δώ χομπίστικα το θέμα. Μάζεψα διάφορους φίλους που πετάνε τη σκούφια τους για unusual activities και αρχίσαμε να δηλώνουμε συμμετοχή σε κρουαζιερες γνωριμιών, Αίγινα Πόρο Ύδρα και τα ρέστα. Θέλαμε να γραφτούμε και σε κάποιο γραφείο έτσι ώστε να βγαίνουμε ραντεβού με τους υπόλοιπους πάντα στο διπλανό τραπέζι αλλά..το φτηνότερο ήταν 500 ευρώ το κεφάλι, είπαμε να γελάσουμε αλλά όχι κι έτσι! 3-4 φορές εμφανιστήκαμε, μετά βαρεθήκαμε, αλλά τα συμπεράσματα βγήκαν!

Σ’αυτή την απαίσια πόλη που πρέπει να αρχίσεις να σνιφάρεις και να γίνεις χίλια κομμάτια προκειμένου ΚΑΙ να δουλέψεις, ΚΑΙ να δείς όλους τους φίλους σου, ΚΑΙ να αφιερώσεις χρόνο στο έτερον ήμισυ ΚΑΙ να έχεις πλύσιμο, σίδερο, μαγείρεμα ΚΑΙ να κάνεις όλα σου τα τσεκ άπ κάθε έξι μήνες, ΚΑΙ να δείς λίγο τους καημένους του;ς γονείς σου, ΚΑΙ να διαβάσεις κανα βιβλίο, ΚΑΙ να bloggaρεις, KAI ν’ασχοληθείς με σένα…υπάρχουν άνθρωποι νέοι, εργαζόμενοι, νορμάλ και μόνοι…που επιζητούν αυτό που εμείς θεωρούμε πως όταν και αν το θελήσουμε είναι αυτονόητο…που τρέχουμε να φύγουμε όταν τα πράγματα με μία από τις γνωριμίες μας σοβαρέψουν…ΜΙΑ ΣΟΒΑΡΗ ΣΧΕΣΗ. ΚΑΙ ΦΙΛΟΥΣ. Επειδή διαθέτω μία και επειδή δεν υπάρχουν παρόμοια προβλήματα στον κύκλο μου δε φανταζόμουν πως είναι και τόσο δύσκολο…και ακόμη δεν πιστεύω πως είναι. Νομίζω πως είναι θέμα κοινωνικοποιησης, γιατί αν δεν έχεις ούτε ένα φίλο/μία φίλη, πώς γίνεται να κάνεις σχέση?? Η ακόμη και γάμο?? Αν δεν την παλεύεις με το ίδιο φύλο πώς θα την παλέψεις με το άλλο??

Αυτά σκέφτομαι και η επιθυμία μου να έρθω ακόμη πιο κοντά στα εξωγήινα αυτά όντα και να τα βοηθήσω δεν είναι πιά παιδική, μεγαλώνει χρόνο με το χρόνο! Ξέρω, δεν είναι politically correct να εγκαταλείψω αυτό που κάνω στη μέση του χρόνου, όμως κάθε καλοκαίρι ξαναστελνω 2-3 βιογραφικά στα γραφεία συνοικεσίων, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε! Μέχρι στιγμής σιωπή…Γι αυτό λοιπόν, για μία ακόμη χρονιά, ΦΕΥΓΩ!!! Θα σας εγκαταλείψω καλά μου bloggakia, όχι εντελώς αλλά αρκετά!
Τις επόμενες ημέρες θα βρίσκομαι στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, πνίγοντας τον καημό μου στις τοπικές εφημερίδες κοιτάζοντας αγγελίες του στυλ
«Εχω κορη στα 30, μορφωμενη, 2300 μηνιαιως, ζει στην Αθηνα και αρνειται πεισματικα το γαμο, αν εχεις γιο σε παρομοια κατασταση επικοινωνησε εδω..."

Φυσικα εγω και η παρεα μου εχουμε ταραξει τους επιδοξους συμπεθερους στα τηλεφωνηματα μεχρι να διαπιστωσουμε ποιου δυστυχισμενου παιδικου μας ισως γνωστου οι γονεις εχουν τετοια χομπι! Εχουμε εντοπισει αρκετους αφου ειναι τοσο βλακες και δινουν το σταθερο τους για συνεννοηση και στη συνεχεια ειδοποιουμε, ανωνυμα παντα, τα ανυποψιαστα εργενικα νοικοκυρια στην αθηνα, εχει πολυ γελιο γιατι ολη η πολη μαθαινει ποιοι γονεις δε μιλιουνται με τα παιδια τους και γιατι!
Μπούμερανγκ μόνο θα γυρίσει οταν θα συναντησουμε και εναν πολυ γνωστο αριθμο τηλεφώνου, εκεινον του πατρικου μας...

Ετσι δημιουργικά λοιπόν θα περάσουν οι προσεχείς ημέρες φίλοι μου, παρεούλες, μπανάκια, βουνό, ποτάκια και μ’έναν αβάσταχτο καημό να μου ροκανίζει τα σωθικά, πότε επιτέλους θα έρθει η πολυπόθητη ημέρα που αφήνοντας για πάντα πίσω μου το αντικείμενο των σπουδών μου θα χαμογελάσω σ’ένα νεαρό πλάσμα λέγοντας «Από δώ και πέρα μην ανησυχείτε για τίποτα, ΕΜΕΙΣ είμαστε εδώ για σας!!»

ΣΑΣ ΦΙΛΩ ΠΟΛΥ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΑ!!!!!!!!!