Monday, February 26, 2007

ΚΛΕΜΜΕΝΟ ΚΑΙ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ

Δέν είχα χρόνο να γράψω κάτι, αλλά διαβάζοντας "Τα Νέα" ανακάλυψα αυτό..
Όσοι δέν το έχετε ήδη δεί, αξίζει να το διαβάσετε..

Δρόμοι
ΡΟΥΣΣΟΣ ΒΡΑΝΑΣ


Στο Μονπελιέ...
... δεν θα ξαναδούν τη σκιά του να πετάει τις νύχτες από στέγη σε στέγη. Ο Ζοκά, 24 ετών, δεν ήθελε να ξαναπέσει ποτέ πια στα χέρια των αστυνομικών. Τα κατάφερε. Έλεγε: «Όταν θα πεθάνω, θα δείτε το όνομά μου πάνω από την πόλη». Οι κάτοικοι του Μονπελιέ, όταν σηκώνουν το κεφάλι ψηλά, βλέπουν σήμερα το όνομα του Ζοκά γραμμένο παντού. Με μεγάλα λευκά γράμματα «κρεμασμένα» στις πιο ψηλές καμινάδες. «Έπαιρνε μεγάλο ρίσκο για να γράφει παντού το όνομά του», μουρμουρίζει ο πατέρας του. «Δεν μπόρεσα ποτέ να τον καταλάβω».
Το Σαββατόβραδο...

... εκείνο είχε αρχίσει όπως όλα τα άλλα για τον Ζοκά και την παρέα του. Τα τέσσερα παιδιά ξεκίνησαν να γράφουν συνθήματα μια ώρα πριν από τα μεσάνυχτα, αφού πρώτα ήπιαν μερικές μπίρες στο καφενείο για να πάρουν θάρρος. Ήταν πια μία ώρα μετά τα μεσάνυχτα όταν ο Ζιλιάν, ο Αντριάν και ο Μπενζαμέν είδαν τον Ζοκά να σκαρφαλώνει μόνος του στη στέγη του κινηματογράφου «Καπιτόλ» με το σπρέι στην τσέπη. Και να γράφει εκεί αυτό που ήθελε να γράψει από καιρό, για να το βλέπουν από το αντικρινό ΜακΝτόναλντς, από όπου είχε απολυθεί τον Ιανουάριο: «Πάρτε μου μια πίπα». Ο Ζιλιάν πηγαίνει κοντά του και γεμίζει τα γράμματα με πράσινο σπρέι. Μα γρήγορα το σπρέι του αδειάζει και κατεβαίνει μαζί με τους άλλους. Μόνο ο Ζοκά μένει κρεμασμένος στον ουρανό. Οι κινήσεις τους παρακολουθούνται άγρυπνα από τις τηλεοπτικές κάμερες της αστυνομίας που σαρώνουν την πόλη. Μόλις πατούν το πόδι τους στη γη, τους περιμένουν οι χειροπέδες. Ο Ζοκά βλέπει από ψηλά τη σκηνή. Έχει ήδη στην πλάτη μια καταδίκη με αναστολή επειδή έγραφε συνθήματα. Ξέρει πως αν παραδοθεί τον περιμένει η φυλακή. Το βάζει στα πόδια, πηδώντας από στέγη σε στέγη. Δυο αστυνομικοί και δυο πυροσβέστες με φακούς που κάνουν τη νύχτα μέρα τον παίρνουν στο κατόπι. Εγκαταλείπουν την επικίνδυνη προσπάθεια πάνω στα ψηλά κτίρια ύστερα από μισή ώρα, σίγουροι πια πως ο Ζοκά τους έχει ξεφύγει.
Την άλλη μέρα...
... οι φίλοι του Ζοκά μαθαίνουν το άσχημο νέο. Ένας που μένει δίπλα στο «Καπιτόλ» βρήκε τον Ζοκά πεσμένο στο μπαλκόνι του σπιτιού του, μέσα στα αίματα. Δώδεκα ώρες αργότερα ξεψύχησε στο νοσοκομείο. Καμιά εκατοστή φίλοι του, από εκείνους που τις νύχτες γεμίζουν τους τοίχους του Μονπελιέ με συνθήματα, τον ξεπροβόδισαν στο κοιμητήριο. Ήταν μαζί τους και πολλοί άστεγοι νέοι, από εκείνους που έχουν καταλάβει το κτίριο της οδού Αμπέ ντε Λ' Επέ 8 και έχουν κρεμάσει απέξω ένα πανό που γράφει: «Οι επιθυμίες μας προκαλούν αναρχία».
Οι κάτοικοι...
... του Μονπελιέ προσπαθούν να καταλάβουν. Το ίδιο και ο πατέρας του Ζοκά, που μονολογεί κάθε τόσο: «Γιατί τα παιδιά είναι τόσο πρόθυμα να βάλουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για να ανεβούν όλο και πιο ψηλά;».
ΤΑ ΝΕΑ , 26/02/2007 , Σελ.: N61Κωδικός άρθρου: A18774N613ID: 559190

9 comments:

Sigmataf said...

Δράση-αντίδραση.

Αδιέξοδα-εκτόνωση.

Και κάπου εκεί η ζωή να κρέμεται σε λεπτές ίνες.

An-Lu said...

Η απάντηση είναι απλή: και τα πιό άσχημα, φαντάζουν όμορφα όταν τα κοιτάς από ψηλά....

snikolas said...

Λίγο άκυρη η ερώτηση του πατέρα έτσι; Δεν υπήρξε ποτέ του παιδί;

patsiouri said...

-sigmataf,για διάφορα, πχ πώς θα είχε εξελιχτεί αυτό το παιδί άν είχε μορφωθεί, άν είχε ευκαιρίες στη ζωή του, άν είχε ταξιδέψει...για πολλά παιδιά που κρύβουν ενέργεια μέσα τους το έχω αναρωτηθεί αυτό...

-An Lu, ώ ναί,η μοναξιά της κορυφής ή η κορφή της μοναξιάς?

-Νικόλα μου για ενα πράγμα που ευγνωμωνώ το μπαμπά μου είναι πως ποτέ δέν προσπάθησε να μάς επιβάλλει τίποτα..
Οι παραξενιές μας και τα "όχι" μας τον γεμίζουν περηφάνεια και φαίνεται.
Νομίζω πωςκανείς άλλος δέ με έχει καταλάβει τόσο καλά.
Και όταν κάποτε παρασυρμένοςαπό τους γύρω μας δίνει καμία συμβουλή comme il faut τον βλέπω που γελάει κάτω από τα μουστάκια του..
Γιατί μάλλον έχει καταλάβει πως εμείς ξέρουμε καλύτερα..

Sigmataf said...

και όχι μόνο.

Anonymous said...

Bravo soy

CrazyCow said...

«Γιατί τα παιδιά είναι τόσο πρόθυμα να βάλουν τη ζωή τους σε κίνδυνο για να ανεβούν όλο και πιο ψηλά;»

...γιατί όσο πιο ψηλά ανέβουν, τόσο πιο ελεύθεροι και έτοιμοι να πετάξουν νοιώθουν... νοιώθουμε! Όσο πιο ψηλά φτάνεις τόσο περισσότερα έχεις κατακτήσει, ακόμα κι αν αυτό που κατακτάς είναι (μόνο) η ομορφιά της θέας από ψηλά...!

με στεναχώρησε λίγο το κείμενο, αλλά με κάνει να σκέφτομαι θετικά...

patsiouri said...

-sigmataf ναί, πάρα πολλά...

-Ανώνυμε ευχαριστώ!

-Κι εμένα cow μου έφερε αισιοδοξία και ας μήν είχε καλό τέλος, έτσι είμαστε οι άνθρωποι, χαιρόμαστε που ακόμα γύρω μας υπάρχει κόσμος που πετάει...

Αναμοχλευτης said...

Μήπως όμως αυτό είναι το μόνο «ψηλά» που φιλοδοξούν να φτάσουν;

Μπορεί αυτό να εξηγή και το γιατί ο δικός τους Μάης του '68 εκφυλίστηκε τόσο εύκολα, γιατί το δικό μας Πολυτεχνείο εξαργυρώθηκε με τέτοια τιμήματα από εκείνους που το «αξιοποίησαν» προς όφελός τους.

Τα συνθήματα χωρίς όραμα και συνέπεια, χωρίς πίστη και αυθεντικά ιδανικά, μένουν λόγια κενά που λερώνουν τους τοίχους.

Όπως οι αφίσσες των παλιών δήθεν αγωνιστών πολιτευτάκηδων.



____________
Σκέψου τι εξέφραζε το σπραίυ του. Μόνο το όνομά του. Κέρδισε λοιπόν τα 5 λεπτά του Γουώρχολ.

Και μετά τι; Μείναν μόνο κάποιοι τοίχοι λερωμένοι με την κραυγαλέα ματαιοδοξία του.