CARPE DIEM!!

Δεν ειναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο να είναι καθημερινή κι εσύ να μη δουλέυεις????? Εξαιρούνται οι άνεργοι και οι άρρωστοι, περαστικούλια!
Έτσι κι εγώ, την Πέμπτη το βράδυ, ενημερώθηκα πως λόγω έκτακτου γεγονότος δε θα χρειαζόταν να δουλέψω την Παρασκευή (πάνω που αναρωτιόμουν πως θα ξυπνήσω το πρωί έχοντας κατεβάσει 3 φραπέ στην καθισιά για να παλέψω την εργασία που είχα να τελειώσω)! Δούλεψα λοιπόν μέχρι τις 4 το πρωί και μετά ακούγοντας ξανά και ξανά τα άπαντα του Cave βυθίστηκα στον πιο γλυκό ύπνο..

Παρασκευή πρωί.. Ξυπνάω με την ησυχία μου γύρω στις 11 και αναρωτιέμαι πώς θα περάσω αυτό το ηλιόλουστο πρωινό που όλοι δουλεύουν! Όλοι εκτός από τον αιωνίως άνεργο φίλο μου Π. στον οποίο τηλεφωνώ ευθύς αμέσως. Γαμώ το σπίτι μου που τον ξύπνησα γιατί ξενύχτησε κι αυτός χτές όμως ναι, ας ξεκινήσω για Μοναστηράκι και μέχρι να χαζέψω στα μαγαζιά θα έρθει κι εκείνος για πρωινό Άνω Διόσκουρους! Άλλο που δε θέλω, ντύνομαι, ξεκινώ πετώντας για το τρένο ενώ ο κατσουφιασμένος κόσμος στραβώνει τα μούτρα του αντικριζοντας το βλακώδες χαμόγελό μου και ναι, δίνω και ένα 2ευρω στο παιδάκι στη γωνία που εδώ και τόσα χρόνια επιμένει να παίζει ακορντεόν το «καράβι το φεγγάρι» ..Ούπς! Ξέχασα τα κοινόχρηστα! Ξαναμπαίνω στην πολυκατοικία και χτυπάω στο γερο-διαχειριστή που με κοιτάει όπως η Ρόζμαρι το μωρό της, με φόβο δηλαδή( ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί αυτός ο άνθρωπος με αντιμετωπίζει σαν τον Αντίχριστο και πρέπει να του δώσω και 110 ευρώ…)Και ξαφνικά…

-Ε…χμ…ξέρετε δεσποινίς τα κοινόχρηστα είναι πληρωμένα ήδη…
-Πληρωμένα?? Από ποιόν?? Μανούλα??
-Ένας από τους ενοίκους της πολυκατοικίας μας σκέφτηκε να κάνει μία αγαθοεργία, αποφάσισε λοιπόν να πληρώσει τα κοινόχρηστα όλων σας με την επιθυμία να παραμείνει ανώνυμος…
-(Τι λές τώρα!)…Μα…δε γίνεται…πρέπει να μου πείτε…να τον ευχαριστησουμε τουλάχιστον…
-Αδύνατον, εκτός αν επιθυμείτε να αρνηθείτε την προσφορά, πάντως είστε (όπως πάντα) η τελευταία που ήρθατε και κανείς άλλος δεν έχει αρνηθεί ( όχι που θ’άφηναν…)

Φεύγω λοιπόν κι εγώ ευτυχισμένη και αναρωτιέμαι πώς στο διάολο του ήρθε του παππού ή της γιαγιάς (γιατί σίγουρα για υπερήλικες πρόκειται) να κάνει τέτοιο πράγμα, καθώς επίσης και ποιος μπορεί να είναι…η πολυκατοικία είναι τεράστια και τους περισσότερους δεν τους ξέρω, κανένα φτωχό παιδάκι, κάτι, δε μπορούσε να σκεφτεί? Μιλάμε για ποσό άνω των2000 ευρώ αν υπολογίζω καλά.

Anyway, carpe diem, τρέχω λοιπον στο πρώτο μαγαζί με ρούχα στο Μοναστηράκι που μου γυαλίζει ένα φορεματάκι για να γίνει πραγματικότητα η καλή πρόθεση του ευεργέτη μας! Το κινητό μου χτυπάει στο δοκιμαστήριο, είναι ο Π. που έχει φτάσει, έρχεται στο μαγαζί και δηλώνει στις χαζοχαρούμενες πωλήτριες πως είναι ο στυλίστας μου και πως ψωνίζουμε για την καινούρια σαιζόν, δηλαδή για το τρίμηνο που θα τραγουδήσω στην Καρδίτσα! (το καθίκι…) Ενθουσιάζονται! Τι να κάνω, μπαίνω κι εγώ στο κλίμα, τους μιλάω για τις δυσκολίες της δουλειάς, όλο το χειμώνα τραγουδούσα στο «Αγρίμι» 35ο χιλιόμετρο Αθηνών-Λαμίας και τι κρίμα που δε με προλάβανε αλλά δεν πειράζει, του χρόνου το χειμώνα γιατί τα καλοκαίρια εμφανίζομαι επαρχία, το καλλιτεχνικό μου είναι Πούλια, από το Πουλουδιά που είναι το βαφτιστικό μου( το είπε και αυτό!), κράζω και 2-3 ρεφρέν να τις πείσω, αυτόγραφα ευτυχώς δεν υπογράφουμε και επιτέλους φεύγουμε χασκογελώντας, αγκαλιά με το φορεματάκι που το πήραμε μισή τιμή! Δέ λέω, εκτός από το έμφυτο ταλέντο μου μάλλον τους γυάλισε και ο Π.που ομολογουμένως είναι πολύ εμφανίσιμος! (να θυμηθώ όταν περνάω από’κεί να κάνω τον κύκλο άλλη φορά)…

Ήλιος…ελάχιστος κόσμος…Πάνω Διόσκουροι…φιλοσοφία και πάλι φιλοσοφία…πάντα μου φαίνεται πώς ο χρόνος σταματάει εδώ πάνω…
Δίπλα μας πίνουν καφέ δύο αγόρια γύρω στα 25, δεν έχουν βάλει γλώσσα μέσα τους και με τον Π. συζητάμε, τι ωραία και τι απαισιοδοξία πιά όλοι για τη νέα γενιά που δεν επικοινωνεί, να τα κολλητάρια που ξύπνησαν και αφού μάλλον έχουν κατάληψη ήρθαν να πιούν το καφεδάκι τους και να μιλήσουν, όχι σαν κι εμάς με τις δουλειές μας που όλο χανομαστε στην κολόπολη…μέχρι που σε ένα διάλειμμα σιωπής μας ακούμε το ένα αγόρι να ρωτάει το άλλο «Κι εσύ Γιώργο, μόνος σου μένεις είπαμε?????»
Κοιταζόμαστε εμβρόντητοι και ο Π. λύνεται στα γέλια και αναπολεί τους εκατομμύρια καφέδες που έχει ρουφήξει εδώ πάνω με τις γνωριμίες της προηγούμενης νύχτας, ή, ακόμη χειρότερα, του internet…μιλάμε για μεγάλο freak!

Και ξαφνικά…κάμερες, κόσμος, μοντέλα, γύρισμα για διαφημιστικό! Το συνεργείο, γύρω στα 6-7 άτομα, παλεύει να γυρίσει και να ξαναγυρίσει την ίδια σκηνή, για ινστιτούτο αδυνατίσματος ήταν και μιλούσαν on camera δύο αρκετά γνωστές μοντέλες και ένας εξίσου γνωστός gay πανελίστας..Κι εκεί που στήνονταν και ξαναστήνονταν, εμφανίζεται εκείνη που όλοι οι Αθηναίοι που κυκλοφoρείτε στο κέντρo γνωρίζετε καλά, η ΦΤΕΡΟΥ!! (γέρος τραβεστί που γυρίζει στους δρόμους κράζοντας «φτεράαααα», κλασσικη φυσιογνωμία της παλιάς Αθήνας) Με το που τους βλέπει λοιπόν γίνεται το έλα να δείς, το συνεργείο λιώνει στα γέλια, τα μοντέλα και ο τύπος δεν ξέρουν τι να κάνουν και η Φτερού ουρλιάζει υστερικά «¨ένα τίποτα είστε αγάπες μου, ένα τίποτα, πάνε, πάνε οι μεγάλοι ηθοποιοί, πεθάνανε όλοι και μείναμε με σας τις παλιολεσβίες, φτεράαααααα!!!!!» Και ταυτόχρονα τους αδειάζει όλα τα φτερά και πούπουλα που σέρνει μαζί της στο κεφάλι!!
Παιδιά μα το Θεό είναι η πιο αστεία σκηνή που έχω δεί τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο και πστέψτε με, χάνει από την περιγράφή!

Πάνω στην ώρα, καταφτάνει και ο τρίτος της παρέας, ο φίλος μας ο Ν.που δουλεύει δημόσιες σχέσεις σε μαγαζί νύχτα και μόλις ξύπνησε…..
Κι επειδή λέω να κάτσω να τον δώ λίγο, σας αφήνω κι εσάς να περιμένετε τη συνέχεια της Παρασκευής μου! Είχε πολύ σασπένς η μέρα…
Δε θα σας ξεχάσω, προς το παρόν τρέχω να θυμήσω στους διπλανούς πως πρέπει να συντάξουμε εκείνη την ευχαριστήρια επιστολή που θα τοιχοκολλήσουμε στο ασανσέρ το βράδυ ( ελπίζω πως ο Ευεργέτης δε ζεί στο ισόγειο…)
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!