ΕΤΑΙΡΕΙΟΚΑΒΛΟΙ...1

Μοντεχρίστε και Σπιτόγατε εδώ είναι οι λεξούλες σας! Δυστυχώς δέν πρόκειται για τις..εταίρες το πόστ!

Το κακό άρχισε πρίν καμιά τετραετία…Εγώ και οι περισσότεροι συνομήλικοί μου, με τα πτυχιάκια μας στα χέρια, αρχίσαμε δειλά δειλά τα βήματά μας στην αγορά εργασίας..Για κάποιους πολύ δύσκολα τα πράγματα, για κάποιους λιγότερο..Εγώ άνηκα και ανήκω στην πρώτη κατηγορία, χαιρόμουν όμως πάρα πολύ όταν κάποιοι από τους πολυάριθμους φίλους και γνωστούς έβρισκαν σιγά σιγά αν όχι την ιδανική, τουλάχιστον την πρώτη τους δουλειά..
Κάποιοι άλλοι φίλοι είτε δε σπούδασαν καθόλου, είτε σπούδασαν κάτι, έτσι χομπίστικά, γιατί ούτως η άλλως υπήρχε το μαγαζί του μπαμπά ή κάποια άλλη οικογενειακή επιχείρηση στην οποία απορροφήθηκαν αμέσως..
Αρκετά πάλι παιδιά, και μπράβο τους, ακολούθησαν τον καλλιτεχνικό δρόμο..δύσκολα τα πράγματα, οικονομικά και ψυχολογικά, και χαρά στα κουράγια τους που επιμένουν ακόμα..Οταν κλείσουν κάποια καλή συνεργασία ή κάποιος από αυτούς συμμετέχει σε οτιδήποτε σχετίζεται με παράσταση, συναυλία, live, έκθεση, ξυλοπόδαρα, κουκλοθέατρα, εκδήλωσεις και εν πάση περιπτώσει φάση δημιουργίας και έκφρασης, όλοι είμαστε εκεί, να τον υποστηρίξουμε και να τον συγχαρούμε…
Μοιραία λοιπόν, κάποιοι από τους υπόλοιπους, προσελήφθησαν και συνεχίζουν να προσλαμβάνονται από μεγάλες εταιρείες..
Οι άνθρωποι αυτοί σχεδόν αυτόματα χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες..

-Εκείνους που είδαν με φρίκη το μέλλον φόρα παρτίδα στρωμένο μπροστά στα μάτια τους..δηλαδή ατελείωτες ώρες εργασίας, πενιχρές αμοιβές, υποχρεώσεις της εταιρείας μέσα σε κάθε Σαββατοκύριακο, αυστηρά dress code που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας, τυπικούρες άλλες φορές απαραίτητες, άλλες όμως και πάλι αγγίζουσες τα όρια της γελοιότητας, απίστευτη ρουφιανιά, ανόητος ανταγωνισμός και θράσσος…πολύ θράσσος, η λέξη «τύψεις» είναι άγνωστη μάλλον, όπως και η αξιοπρέπεια…
Τα παιδιά αυτά το παλεύουν όσο μπορούν, δεν τους έχει ρουφήξει όμως, το συζητούν, το διακωμωδούν, εκνευρίζονται, αλλά στον ελεύθερο χρόνο τους ξεχνούν ακόμα και κατά που πέφτει το γραφείο τους…

-Τους εταιρειόκαβλους…

Που ξαφνικά, μετά από 2-3 μήνες δουλειάς, αρχίζουν να εμφανίζονται στους νεανικους καφέδες και εξόδους μας με κουστούμι, ταγιεράκι, τσάντα εργασίας, ακόμα και λάπ-τοπ..( για να προλάβω τυχόν διαμαρτυρίες, διευκρινίζω πως πρόκειται για άτομα που είχαν προλάβει να πάνε στο σπίτι τους και να αλλάξουν, ή ήταν Κυριακή…)

Που ξαφνικά το ύφος, γινεται ένα υφάκι χιλίων καρδιναλίων- σε ελέυθερη μετάφραση «εγώ είμαι ΤΟ στέλεχος του μήνα και θα χτυπήσω το υπεργαμάτο μπόνους ταπεινά σκουλήκια που δεν έχετε πατήσει ποτέ το πόδι σας σε γυάλινο κτίριο…»( ανάθεμα κι αν έχουν βγεί ποτέ στο μπαλκόνι να δούν τη θέα)

Που ξαφνικά τα ρήματα σε όλες τις προτάσεις που αρθρώνουν εμφανίζονται σε γ ενικό πρόσωπο, με υποκείμενο πάντα Εκείνη, την Εταιρεια…

Που αντί να χαιρετήσουν όπως μερικούς μήνες πρίν «Καλή συνέχεια μεγάλε, χάρηκα», κάνουν πάσα μία καρτούλα η οποία περιλαμβάνει πάντα μα πάντα έναν ξενόγλωσσο, πολύλεξο και τιμητικό τίτλο μέσα στον οποίο περιλαμβάνεται πάντα το λήμμα «manager», ουδείς όμως μπόρεσε ποτέ να το μεταφράσει…

Που καμιά φορά μεταφράζεται, second assistant rounder βοηθός γυρά Β σε σουβλατζίδικο!
Ή και coffee manager = Χτυπάω φραπεδάκια για τους επισκέπτες!

Που αν τους αναφέρεις πως ο συνοδός σου οδηγεί πχ φορτηγό, θα αναφωνήσουν, oh, senior driver δηλαδή,cool!

Που όταν τους συστήσεις κάποιον, το πρώτο που τον ρωτούν είναι τι δουλειά κάνει και το δεύτερο- με μαθηματική ακρίβεια- πόσα παίρνει. Τελευταία έχουν κόψει και το «αν επιτρέπεται»..

Που βλέπουν τζίν παντελόνι και στραβώνουν τη μούρη τους..εκτός αν πρόκειται για free spirit day (Παρασκευή) οπότε το φοράνε στην εταιρεία συνδυαζοντάς το με κάτι σε πραντόνι για να πείσουν τους γύρω πως τους περιμένει ένα-ώ, να ξεφύγω λίγο από τις υποχρεώσεις, το κινητό μου όμως θα είναι open-weekend απόδρασης…

Που στις διακοπές, κάνουν ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΟΥΝ πως μιλούν στο κινητό για δουλειά ( τσεκαρισμένο)

Που βασικά κάτι έχουν παρανοήσει τα τρελλοκομεία, νομίζουν πως η εταιρεία είναι δική τους ενώ ο μισθός τους είναι του…άιντε τώρα, διακοπές στο Δρομοκαίτειο χρειάζονται, επειγόντως μάλιστα…

Που- αν είναι άντρες- ακούν τη λέξη «ισολογισμός» και τους σηκώνεται…σε όλα τα άλλα θέματα συζήτησης παραμένουν ερμητικά σιωπηλοί…

Που ξαφνικά γίνονται κριτές όλων των άλλων και σου εκμυστηρεύονται συνωμοτικά πως «Νομίζω πως ο τάδε δεν είναι καθόλου επαγγελματίας, στην Εταιρεία μου δε θα μπορούσε να μπεί ούτε με σφαίρες, αλλά μην του το πείς, θα πληγωθεί» ( κοινώς πές του το!)
Πού ακόμα και σε ένα χωρισμό θα σχολιάσουν: « Στην Εταιρεία έχουν χωρίσει αρκετοί πρόσφατα, μάλλον κάποιοι και κάποιες δεν καταλαβαίνουν τι πάει να πεί ΚΑΡΙΕΡΑ…»
Που πλέον, σου δίνουν την εντύπωση πως αν πετάξει κάποιος από πάνω τους την επαγγελματική τους ιδιότητα, το μόνο που θα απομείνει είναι ένα μικρό ζαρωμένο σαλιγκάρι..πολύ πολύ μικρό…

Μ’ένα γλειφιτζούρι στον κώλο (αμάν ρε σπιτόγατε!)..γιατί αυτό τους χρειάζεται τώρα που καλοκαιριάζει!

PS: Η καλύτερή μου φίλη είναι εταιρειόκαβλη..
Επειδή την αγαπούσα και την αγαπάω έκανα τα στραβά μάτια πολύ καιρό..
Μέχρι που έγινε ανυπόφορη..
Αγενής..
Και κακιά…
Και τσακωθήκαμε προχτές πολύ άσχημα..
Και μάλλον δε θα ξαναμιλήσουμε..
Και ίσως δε με πολυνοιάζει πιά…
Θα σας τα πώ την άλλη εβδομάδα,

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!