AND.....THERE SHE IS !!!!!

Για να σας θυμίσω τα τρυφερά αισθήματά σας για τα ζώα τα οποία υποθέτω πως μετά το τρομακτικό ομολογουμένως πόστ του Νικόλα θα έχετε ξεχάσει…σας παρουσιάζω και τη δική μου Κούκλα!!!

Το Χοντρό Όνειρο ήρθε στην αγκαλιά μας πρίν 13 χρόνια περίπου..
Ήταν δαρμένο, ταλαιπωρημένο, πεινασμένο και φοβισμένο…

Δε θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη της νύχτα στο σπίτι μας.
Η καρδούλα της χτυπούσε ασταμάτητα από το φόβο. Όταν κάποιος επιχειρούσε να την ακουμπήσει, έβγαζε μικρές κραυγές πόνου, χωρίς να έχει πονέσει..
Προφανώς κάποιοι το έβρισκαν πολύ αστείο να παίζουν πετροπόλεμο με στόχο το Χοντρό Όνειρο μέσα στο χωραφάκι που ήταν πεταμένο και φυλακισμένο και είχε συνδέσει την οποιαδήποτε επαφή με πόνο…
Τη νύχτα είπαμε να την αφήσουμε στη βεράντα να κοιμηθεί.
Η αδερφή μου με ξύπνησε κάποια στιγμή πανικόβλητη, « ρέ, έχει καταιγίδα έξω, πάμε να βάλουμε μέσα το σκυλάκι »

Το Σκυλάκι είχε τρομάξει τόσο πολύ που είχε πάθει αμόκ, έτρεμε περισσότερο και από μένα τη νύχτα που είχε μπεί ο διαρρήκτης στο δωμάτιό μου και έτσι οδηγηθήκαμε στην απόφαση να αποκτήσουμε κατοικίδιο…

Τα 13 χρόνια που ακολούθησαν, το Χοντρό Όνειρο κοιμάται σε δικό του κρεβάτι, με δικό του μαξιλάρι και δικό του κουβερτάκι με μαργαριτούλες πάνω!
Φυσικά πάντα μαζί της στο δωμάτιο πρέπει να υπάρχει και κάποιος άλλος!
Το έχουμε πάρει απόφαση πως το Παιδί δεν την αντέχει τη μοναξιά!
Το δωμάτιο αυτό φυσικά είναι το δικό μου, τώρα τελευταία που έχω ξεκόψει από το πατρικό λιγουλάκι, έχουν αναλάβει οι δικοί μου οι οποίοι το βλέπουν σαν το τρίτο τους παιδί, χωρίς καμία υπερβολή!

Δεν υπάρχει περίπτωση να κανονίσει κάποιος από την οικογένεια διακοπές ή άλλη αναχώρηση αν δε βγάλουμε όλοι τα καρνέ να σιγουρευτούμε πως τη συγκεκριμένη ημερομηνία υπάρχουν τουλάχιστον άλλοι δύο διαθέσιμοι στην Υπηρεσία της Μεγαλειοτάτης…
Δεν υπάρχει επίσης περίπτωση να παίζει έξω καταιγίδα, ντέρμπι Εθνικής ή Γαύρος-Βάζελος και οτιδήποτε ενέχει το φόβο της κροτίδας, χωρίς να έχουμε κανονίσει ποιος θα κάτσει μέσα το συγκεκριμένο βράδυ για baby-sitting !! Μάλιστα, οι φίλοι τσακώνονται και ποιος θα πρωτοέρθει για παρέα γιατί όλοι βλέπουν το Χοντρό Όνειρο κάπως σαν ανηψάκι τους! ( δε μιλάει, δεν ενοχλεί, είναι ελαφρώς χαζό και δειλό…τι να πείς, το ιδανικό παιδί!)

Θα έπρεπε να είναι το πιο ευτυχισμένο σκυλάκι του κόσμου, όμως υπάρχουν σκιές στα ματάκια του…

Από εκείνη την πρώτη νύχτα φοβάται οτιδήποτε έχει σχέση με αστραπή, βροντή, κεραυνό και βροχή, όσο τίποτε άλλο..
Φοβάται και έξω..άν κάποιος πάει να το πλησιάσει ή να το χαιδέψει παίρναι δρόμο κλαίγοντας…( οι πέτρες που λέγαμε..)
Μετά από τόσα χρόνια, φοβάται ακόμα πως θα το παρατήσουμε! Όταν μένει για λίγο μόνο του, παρ’όλο που ξέρει πως στάνταρ κάποιος ύστερα από μερικές ώρες θα επιστρέψει, κλαίει ήσυχα ήσυχα σε σημείο που να ραγίζει η καρδιά των από πάνω που έχουν τα κλειδιά και κατεβαίνουν αυτοί να του κάνουν παρέα!

Αυτά λοιπόν..ελπίζω να μη φανώ γελοία λέγοντας πως δε βρίσκω καμία διαφορά στο να φροντίζω το Χοντρό Όνειρο από το να φροντίζω ένα κανονικό παιδί…απλώς είναι αρκετά πιο εύκολο γιατί δε ζητάει και τίποτα, μόνο αγκαλιά, μπαλάκι και το γιαουρτάκι του το βράδυ…καλό απόγευμα!!

ΕΤΑΙΡΕΙΟΚΑΒΛΟΙ...1

Μοντεχρίστε και Σπιτόγατε εδώ είναι οι λεξούλες σας! Δυστυχώς δέν πρόκειται για τις..εταίρες το πόστ!

Το κακό άρχισε πρίν καμιά τετραετία…Εγώ και οι περισσότεροι συνομήλικοί μου, με τα πτυχιάκια μας στα χέρια, αρχίσαμε δειλά δειλά τα βήματά μας στην αγορά εργασίας..Για κάποιους πολύ δύσκολα τα πράγματα, για κάποιους λιγότερο..Εγώ άνηκα και ανήκω στην πρώτη κατηγορία, χαιρόμουν όμως πάρα πολύ όταν κάποιοι από τους πολυάριθμους φίλους και γνωστούς έβρισκαν σιγά σιγά αν όχι την ιδανική, τουλάχιστον την πρώτη τους δουλειά..
Κάποιοι άλλοι φίλοι είτε δε σπούδασαν καθόλου, είτε σπούδασαν κάτι, έτσι χομπίστικά, γιατί ούτως η άλλως υπήρχε το μαγαζί του μπαμπά ή κάποια άλλη οικογενειακή επιχείρηση στην οποία απορροφήθηκαν αμέσως..
Αρκετά πάλι παιδιά, και μπράβο τους, ακολούθησαν τον καλλιτεχνικό δρόμο..δύσκολα τα πράγματα, οικονομικά και ψυχολογικά, και χαρά στα κουράγια τους που επιμένουν ακόμα..Οταν κλείσουν κάποια καλή συνεργασία ή κάποιος από αυτούς συμμετέχει σε οτιδήποτε σχετίζεται με παράσταση, συναυλία, live, έκθεση, ξυλοπόδαρα, κουκλοθέατρα, εκδήλωσεις και εν πάση περιπτώσει φάση δημιουργίας και έκφρασης, όλοι είμαστε εκεί, να τον υποστηρίξουμε και να τον συγχαρούμε…
Μοιραία λοιπόν, κάποιοι από τους υπόλοιπους, προσελήφθησαν και συνεχίζουν να προσλαμβάνονται από μεγάλες εταιρείες..
Οι άνθρωποι αυτοί σχεδόν αυτόματα χωρίστηκαν σε δύο κατηγορίες..

-Εκείνους που είδαν με φρίκη το μέλλον φόρα παρτίδα στρωμένο μπροστά στα μάτια τους..δηλαδή ατελείωτες ώρες εργασίας, πενιχρές αμοιβές, υποχρεώσεις της εταιρείας μέσα σε κάθε Σαββατοκύριακο, αυστηρά dress code που σε κάποιες περιπτώσεις αγγίζουν τα όρια της γελοιότητας, τυπικούρες άλλες φορές απαραίτητες, άλλες όμως και πάλι αγγίζουσες τα όρια της γελοιότητας, απίστευτη ρουφιανιά, ανόητος ανταγωνισμός και θράσσος…πολύ θράσσος, η λέξη «τύψεις» είναι άγνωστη μάλλον, όπως και η αξιοπρέπεια…
Τα παιδιά αυτά το παλεύουν όσο μπορούν, δεν τους έχει ρουφήξει όμως, το συζητούν, το διακωμωδούν, εκνευρίζονται, αλλά στον ελεύθερο χρόνο τους ξεχνούν ακόμα και κατά που πέφτει το γραφείο τους…

-Τους εταιρειόκαβλους…

Που ξαφνικά, μετά από 2-3 μήνες δουλειάς, αρχίζουν να εμφανίζονται στους νεανικους καφέδες και εξόδους μας με κουστούμι, ταγιεράκι, τσάντα εργασίας, ακόμα και λάπ-τοπ..( για να προλάβω τυχόν διαμαρτυρίες, διευκρινίζω πως πρόκειται για άτομα που είχαν προλάβει να πάνε στο σπίτι τους και να αλλάξουν, ή ήταν Κυριακή…)

Που ξαφνικά το ύφος, γινεται ένα υφάκι χιλίων καρδιναλίων- σε ελέυθερη μετάφραση «εγώ είμαι ΤΟ στέλεχος του μήνα και θα χτυπήσω το υπεργαμάτο μπόνους ταπεινά σκουλήκια που δεν έχετε πατήσει ποτέ το πόδι σας σε γυάλινο κτίριο…»( ανάθεμα κι αν έχουν βγεί ποτέ στο μπαλκόνι να δούν τη θέα)

Που ξαφνικά τα ρήματα σε όλες τις προτάσεις που αρθρώνουν εμφανίζονται σε γ ενικό πρόσωπο, με υποκείμενο πάντα Εκείνη, την Εταιρεια…

Που αντί να χαιρετήσουν όπως μερικούς μήνες πρίν «Καλή συνέχεια μεγάλε, χάρηκα», κάνουν πάσα μία καρτούλα η οποία περιλαμβάνει πάντα μα πάντα έναν ξενόγλωσσο, πολύλεξο και τιμητικό τίτλο μέσα στον οποίο περιλαμβάνεται πάντα το λήμμα «manager», ουδείς όμως μπόρεσε ποτέ να το μεταφράσει…

Που καμιά φορά μεταφράζεται, second assistant rounder βοηθός γυρά Β σε σουβλατζίδικο!
Ή και coffee manager = Χτυπάω φραπεδάκια για τους επισκέπτες!

Που αν τους αναφέρεις πως ο συνοδός σου οδηγεί πχ φορτηγό, θα αναφωνήσουν, oh, senior driver δηλαδή,cool!

Που όταν τους συστήσεις κάποιον, το πρώτο που τον ρωτούν είναι τι δουλειά κάνει και το δεύτερο- με μαθηματική ακρίβεια- πόσα παίρνει. Τελευταία έχουν κόψει και το «αν επιτρέπεται»..

Που βλέπουν τζίν παντελόνι και στραβώνουν τη μούρη τους..εκτός αν πρόκειται για free spirit day (Παρασκευή) οπότε το φοράνε στην εταιρεία συνδυαζοντάς το με κάτι σε πραντόνι για να πείσουν τους γύρω πως τους περιμένει ένα-ώ, να ξεφύγω λίγο από τις υποχρεώσεις, το κινητό μου όμως θα είναι open-weekend απόδρασης…

Που στις διακοπές, κάνουν ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΨΕΜΑΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΔΟΥΝ πως μιλούν στο κινητό για δουλειά ( τσεκαρισμένο)

Που βασικά κάτι έχουν παρανοήσει τα τρελλοκομεία, νομίζουν πως η εταιρεία είναι δική τους ενώ ο μισθός τους είναι του…άιντε τώρα, διακοπές στο Δρομοκαίτειο χρειάζονται, επειγόντως μάλιστα…

Που- αν είναι άντρες- ακούν τη λέξη «ισολογισμός» και τους σηκώνεται…σε όλα τα άλλα θέματα συζήτησης παραμένουν ερμητικά σιωπηλοί…

Που ξαφνικά γίνονται κριτές όλων των άλλων και σου εκμυστηρεύονται συνωμοτικά πως «Νομίζω πως ο τάδε δεν είναι καθόλου επαγγελματίας, στην Εταιρεία μου δε θα μπορούσε να μπεί ούτε με σφαίρες, αλλά μην του το πείς, θα πληγωθεί» ( κοινώς πές του το!)
Πού ακόμα και σε ένα χωρισμό θα σχολιάσουν: « Στην Εταιρεία έχουν χωρίσει αρκετοί πρόσφατα, μάλλον κάποιοι και κάποιες δεν καταλαβαίνουν τι πάει να πεί ΚΑΡΙΕΡΑ…»
Που πλέον, σου δίνουν την εντύπωση πως αν πετάξει κάποιος από πάνω τους την επαγγελματική τους ιδιότητα, το μόνο που θα απομείνει είναι ένα μικρό ζαρωμένο σαλιγκάρι..πολύ πολύ μικρό…

Μ’ένα γλειφιτζούρι στον κώλο (αμάν ρε σπιτόγατε!)..γιατί αυτό τους χρειάζεται τώρα που καλοκαιριάζει!

PS: Η καλύτερή μου φίλη είναι εταιρειόκαβλη..
Επειδή την αγαπούσα και την αγαπάω έκανα τα στραβά μάτια πολύ καιρό..
Μέχρι που έγινε ανυπόφορη..
Αγενής..
Και κακιά…
Και τσακωθήκαμε προχτές πολύ άσχημα..
Και μάλλον δε θα ξαναμιλήσουμε..
Και ίσως δε με πολυνοιάζει πιά…
Θα σας τα πώ την άλλη εβδομάδα,

ΚΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ!!

ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ

Εμείς οι Έλληνες πολίτες ζούμε, σε καθημερινή πλέον βάση, μια απαξίωση σε βάρος μας. Σε κανέναν άλλο τομέα της Διοίκησης της χώρας μας η απαξίωση αυτή δεν είναι πιο έντονη απ’ ότι στο Υπουργείο Δημόσιας Τάξης.
Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που παίρνει τη μορφή τυφλής βίας εναντίον συμπολιτών μας.
Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, όταν αυτή εκδηλώνεται με την συγκάλυψη της έκνομης δράσης λίγων αστυνομικών.
Διαμαρτυρόμαστε για την απαξίωση σε βάρος μας, που αποτελεί η ανείπωτη ταλαιπωρία για την έκδοση διαβατηρίου και ταυτότητας.
Φτάνει πιά! Ζητούμε τη λήψη συγκεκριμένων μέτρων για να σταματήσει η απαξίωση σε βάρος των Ελλήνων πολιτών.
Ζητούμε:
Τον απόλυτο σεβασμό προς την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των πολιτών.
Την αποκατάσταση, με έργα και πράξεις, της αξιοπιστίας της Ελληνικής Αστυνομίας στην οποία έχει ανατεθεί η τήρηση της έννομης τάξης.
Τον άμεσο εξορθολογισμό διαδικασιών για την έκδοση διαβατηρίων και ταυτοτήτων.
Ζητούμε αυτά που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα σε μια δημοκρατική κοινωνία στον 21ο αιώνα.
Μια πρωτοβουλία των ιστολογίων: Αμπελοφιλοσοφίες, αναΜόρφωση-ιστολόγιο, ΔΕ ΜΑΣΑΜΕ ΡΕ, Ελεύθερος Σκοπευτής, Ιστολόγιον, ΚΑΙ βλέπω ΚΑΙ ακούω ΚΑΙ μιλάω, Καλτσόβρακο, Λαπούτα, Λευκός Θόρυβος, λ:ηρ, Μαργαριταρένια, Με Νταούλια και Ζουρνάδες, Στέφανος Ν. Παπανώτας, το χέρι, Ψιλικατζού, ANARRIMA, Digital Era, divaynne, doncat, eidisis-sxolia, Fairy Smoke, fastbackwards, Gravity & the Wind, GreekUniversityReform, Non-Linear Complexity, Nylon, oraelladas, RealityTape, taparaponasas stoMIXER, vrypannetweblog, We are not alone
Πάρτε μέρος στην πρωτοβουλία μας.

ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ...

Δέ σκόπευα ούτε σκοπεύω να γράψω κάτι νέο σήμερα, όμως πρίν λίγο με είπανε κακιά...
Συζητούσα με μία παρέα για το θέμα κάποιων συμβασιούχων που έκαναν λόγο τα δελτία ειδήσεων αυτές τις μέρες...
Σε κανα τεταρτάκι πρέπει να ξαναφύγω, θυμήθηκα όμως΄μία συζήτηση στο blog της Κωνσταντίνας πρίν κάμποσο καιρό, όπου είχα παραθέσει 2-3 σεντονάρες πάρε να'χεις...
Εκεί ευτυχώς δέ με είχαν πεί κακιά...
Έψαξα, βρήκα το πόστ, αντιγράφω εδώ τα τότε σχόλιά μου και έτσι από περιέργεια, συμφωνεί κανείς???
Διευκρινίζω πως τα σχόλια αυτά αφορούν τη νεότερη γενιά συμβασιούχων, ούτε τους μεγάλης ηλικίας, ούτε τους απλήρωτους...( Από αυτό μεγαλύτερη γυφτιά δέν έχω ξανακούσει...)

1: Άργησα αλλά θα μιλήσω και θα πώ μιά ιστορία:Ήμουν κι εγώ συμβασιούχος κάποτε σε κάποιο υπουργείο.Αντιθέτως με τους χιλιάδες που ουρλιάζουν δέ μου πέρασε ποτέ από το μυαλό πως θα μονιμοποιηθώ, ειλικρινά. Όντως δουλεύαμε πολύ, βασικά βγάζαμε τη δουλειά των μόνιμων που ξυνόντουσαν και το συγκεκριμένο υπουργείο είναι ζόρικο…Εξάντληση, χάλια και όποτε το θυμόντουσαν λεφτά αλλά με βόλευε όσο κράτησε γιατί συμπλήρωνα από τη βραδινή δουλειά μου.Ξέχασα να πώ ότι το πρόγραμμα ήταν του ΟΑΕΔ οπότε είσαι και ανασφάλιστος,ο.κ?Στο ίδιο πρόγραμμα με μένα ήταν και 3-4 κλώσσες περίπου στη ηλικία μου ή λίγο μεγαλύτερες. Αυτές δέν ένιωθαν πως το κράτος τις εκμεταλλεύεται. Κόυράζονταν, είχε και κουβάλημα και εξωτερικές, έπαιρναν 360 ευρώ για 7ωρο και ήταν στην τρελλή χαρά.Όταν η σύμβαση-ντροπή έληξε μαζεύτηκαν, αγόρασαν μία χρυσή πένα και πήγαν όλο χαρά στο γραφείο του αρμόδιου υπουργού να του την προσφέρουν και να τον ευχαριστήσουν που τους έδωσε την ευκαιρία να εργαστούν στο ελληνικό δημόσιο…..Τις γυναίκες αυτές επαναλαμβάνω τις περίμενε η στάνταρ ανεργία..Και πείτε μου ρε παιδιά, ΠΩΣ ΝΑ ΜΗΝ ΤΗΝ ΨΩΝΙΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ?????Για τον υπουργό λέω, έχεις μπροστά σου κάθε μέρα οχτακόσους (γιατί σιγά μήν ήταν οι μόνες) ηλίθιους που σου παίρνουν πίπες επειδή δουλεύουν ανασφάλιστοι, προσωρινοί και με 360ευρώ, βγάζουν δουλειά, όχι αστεία, τους πετάς και ΤΟ ΘΕΩΡΟΥΝ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΤΟΥΣ ΤΙΜΗ!!!Μόνο αυτοί οι μαλάκες οι πολιτικοί φταίνε μετά ή κι εμείς που η δουλοπρέπειά μας έχει φτάσει στο απροχώρητο και λέμε κι ευχαριστώ τρομάρα μας όταν βρούμε μιά δουλίτσα για λίγους μήνες αντί να μαζευτούμε και να τους λιθοβολήσουμε στο Σύνταγμα???Είναι όπως παλιά ρε με τους δούλους που τους απελευθερώνανς και αυτοί γύριζαν στο αφεντικό και τον παρακαλούσαν να τους κρατήσει και ας τους μαστιγώνει ολημερίς, άει σιχτίρ λοιπόν με τα γλειψίματα γιατί από εκεί ξεκινάνε όλα, θα συνεχίσω σε λίγο γιατί πρέπει να πάρω τηλ. το μπαμπά μου, μόλις έμαθε πως φαλήρισε το ταμείο του, Αγροτική τράπεζα αν ακούσατε, δέν έχουν μπεί συντάξεις, δέν ξερουν τί μέλλει γενέσθαι και ο μπαμπάς μου κλαίει και λέει πως θα πεθάνει, και δέν ήταν συμβασιούχος, δούλευε κανονικά και πλήρωνε φόρους 45 χρόνια…


2: Συνεχίζω λοιπόν και συμφωνώ απόλυτα με funel και J95…Εκνευρίζομαι τρομακτικά όταν βλέπω κάτι άτομα στην τηλεόραση που κλαίγονται, είμαι 10 χρόνια συμβασιούχος, η γυναίκα μου άνεργη και έχουμε και 7 παιδιά!!! Σώπα ρε boy, να τα εκατοστήσεις, κι εμείς τί να κάνουμε δηλαδή???Κι άν έχεις και παιδιά και ξέρεις πως η δουλειά σου είναι με σύμβαση, το λέει και η λέξη, ΣΥΜ_ΒΑ_ΣΗ,θα τελειώσει, πού πά ρέ? Να πάς να ιδιωτεύσεις ζώον, δηλαδή εμείς που γαμιόμαστε σε κάτι κωλοδουλειές στον ιδιωτικό τομέα τόσα χρόνια μαλάκες είμαστε???Έχω βαρεθεί επίσης να γνωρίζω νέα παιδιά που κάθονται σπίτι τους και μυξοκλαίνε περιμένοντας να βρεθεί κανένας να τους φυτέψει δημόσιο..ΕΛΕΟΣ, άν είσαι 25 και 30 χρονών να πάς να γίνεις σερβιτόρος, μπάρμαν ή ότι άλλο αξιοπρεπές, κι εμείς έχουμε πτυχία και τα κάνουμε, κι εγώ δούλευα μπάργούμαν, δέν κλαψούριζα στους γνωστούς μου ότι δέν πάω γιατί φοβάμαι ότι θα με χουφτώσουν!!!Και έχω πτυχία και πολύ θα ήθελα να δουλέψω κάπου σταθερά σάν άνθρωπος.Όσο καριόλης είναι ο πολιτικός, τόσο μαλάκας είσαι κι εσύ ανθρωπάκι που αντί να ψηφίζεις ιδεολογικά πουλάς την ψήφο σου για 30 αργύρια, νισάφι πιά, μή σου πώ κιόλας πως ο πολιτικός είναι πιό άντρας από σένα γιατί σε δουλεύει στα μούτρα ενώ εσύ δουλεύεις στα μουλωχτά τον εαυτό, την αξιοπρέπεια και τα παιδιά σου…Καθαρίστριες και όλες οι άλλες κατηγορίες που αναφέρει ο J95 υπάρχουν εκατομμύρια σε αυτή τη χώρα, έτσι, σέρνουν τη δυστυχισμένη ύπαρξή τους και δέν πάνε να δουλέψουν μόνοι, γιατί??Θα τους φάει ο μπαμπούλας???Λίγη κατανόηση έχω μόνο για τις πολύ μεγάλες ηλικίες που τους λείπουν λίγα ένσημα και τέτοια, τα βλαμμένα που αράζουν με τη φραπεδούμπα που τους πληρώνει ο έρμος ο πατέρας τους και περιμένουν τον Πανάγο να τους ξελασπώσει να πάνε να γαμηθούνε…-Μιάς και είπα πατέρας, γι αυτό που ρώτησες Κωνσταντίνα, το ταμείο της Αγροτικής τα τίναξε και τώρα σκέφτονται να το ενοποιήσουν με το ΙΚΑ (μεγάλη επιτυχία!), αύριο έχουν διαμαρτυρία οι συνταξιούχοι της ΑΤΕ, απ”ότι ξέρω τα λεφτά τα παίξανε οι διοικητές στα χρηματηστήρια και τώρα βόσκουν ευτιχισμένα στα λιβάδια της Ελβετίας, δέν τα έμαθα από τον πατέρα μου αυτά, κατά σατανική σύμπτωση γνωρίζω συγγενικό πρόσωπο μεγαλοστελέχους της τράπεζας...

Σίγουρα θα δείτε και κάτι άσχετα μέσα, αλλά το ζουμί είναι αυτό..Ελπίζω να μή στενοχωρήσω κάποιον, με ενδιαφέρουν πολύ οι απόψεις σας..φιλάκια σας!!

ΜΠΛΟΓΚΟΠΑΙΧΝΙΔΑΚΙΑ...

Άσχετο αλλά σήμερα το μεσημέρι άνοιξα για λίγο την τηλεόραση, και πού έπεσα??
ΕΡΤ 1, «Ατίθασσα νιάτα»!!
Κι όμως, υπάρχει ακόμα, εσείς το ξέρατε και μόνο εγώ είμαι τόσο άσχετη???
Πρέπει να παίζεται μίνιμουμ 15 χρόνια αυτό το πράγμα!!
Έψαξα για τις συμπάθειές μου, το Μιγκέλ και την Έστερ, τους υπηρέτες βρέ, άλλα μάλλον την έκαναν με την εθελουσία, η δουλειά τους μου φαινόταν η πιο βαρετή του κόσμου!
Μου έκανε εντύπωση πως οι βασικοί πρωταγωνιστές όχι μόνο υπάρχουν αλλά δεν έχει αλλάξει κάν ο ηθοποιός!! Δημόσιος τομέας, κανονικά..
Κι αυτός ο Βίκτωρ φίλε, τον αγέραστο….

Και αυτά, τωρα ας πάμε στο μπλογκοπαιχνίδι νούμερο 1, thanks Άννα Μαρία!

Είχα τις λέξεις: εικόνες, άκουσμα, απεραντοσύνη, ανάσες, ελπίδα!

Ατάκες των πρώτων ραντεβού:

1: «Στο άκουσμα της φωνής σου, ηρεμώ, αισθάνομαι σά να ακούω συμφωνική ορχήστρα…»
( μ.τ.φ: Η φωνή σου είναι κάβλα…)

2: Ακόμη και όταν σωπαίνεις, οι ανάσες σου δίνουν ζωή στον άνεμο γύρω σου…
( μ.τ.φ: αν και θα προτιμούσα να τις ακούω ρυθμικές, σ’ένα διπλό κρεβάτι…)

3: Κοιτάζοντάς σε στα μάτια, χάνομαι στην απεραντοσύνη τους..
( Μια ματιά σου μόνο φτάνει, αεροπλάνο να με κάνει..)

4: Ονειρεύομαι εικόνες του αύριο μαζί σου…
( Εσύ…εγώ…γυμνοί στη μπανιέρα…)

5: ..με την ελπίδα να περάσουμε πολλά ηλιοβασιλέματα αγκαλιά…
( ..βασικά με την ελπίδα να μου κάτσεις επιτέλους…)

Και Μπλογκοπαιχνίδι νούμερο 2, thanks Σεβάκι!

7 αγαπημένες ταινίες!

1: Το εξπρές του μεσονυχτίου.

2: Τρούμαν σόου.

3΅Η αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού

4: Τα φτερά του έρωτα

5: Το κουρδιστό πορτοκάλι

6: Τα κουρέλια τραγουδάν ακόμα

7: Τα όμορφα χωριά όμορφα καίγονται.

Και τώρα πάω βόλτα στα μπλόγκ σας να δώ τι έχετε κάνει, καληνυχτούδια!

ΜΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ Η ΕΝΑΣ ΦΙΛΟΣ???

Όπως καταλάβατε την πλήρωσα ακριβά εκείνη την περίφημη Παρασκευή…όλη τη βδομάδα τρέχω σα διαδηλωτής που τον κυνηγάει μπάτσος, κυριολεκτικά και μεταφορικά…Πρίν επιστρέψουμε στο θέμα μας, ένα έχω να σας πώ και εγώ..
ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ αυτά που βλέπετε στην τηλεόραση για τις πορείες..
Η Σκηνοθεσία είναι πιο ευρηματική και από εκείνη του Λεωνίδα και των παλληκαριών του (αν το δεί κανείς ας μας ρίξει ένα σύρμα πώς του φάνηκε!)
Και όποιος έχει χρόνο, ακόμα και αν δεν το έχει ξανακάνει, ας κατέβει έστω και σαν απλός θεατής σε μία πορεία να δεί τι γίνεται, θα αρχίσετε να αναρωτιέστε άν έχει γίνει μπέρδεμα με τις κεραίες και τόσες μέρες παρακολουθείτε ειδήσεις από μία ξένη χώρα, αυτά…


Είχαμε μείνει λοιπόν στο σημείο που ο Ν. επιτέλους εδέησε να ξυπνήσει και να έρθει να μας βρεί…Η ώρα είναι περίπου 2:30 και ο Ν. έχει ένα ταλέντο, πάντα να καταφτάνει με την ακριβώς αντίθετη διάθεση από εκείνη που έχει η παρέα του, η φύση, η μέρα, τα πουλάκια, ο θεός ο ίδιος.…Κι εκεί που χαχανίζαμε και αποχαιρετούσαμε τη φτερού ξαφνικά ακούμε τα κλειδιά του να βροντάνε στο τραπέζι, τη φωνάρα του να βρυχάται, «ένα φραπέ σχέτο βαρυ»,- ευτυχώς παρέλειψε το «τσακίσου»- και το κινητό του να κουδουνίζει με τον ήχο του «ρέκβιεμ»!
-…την τύχη μου και σήμερα, ρε πούστη μου, θα με δέσουν μία από αυτές τις μέρες, θα βουτήξω άνθρωπο, να μου το θυμηθείτε..

10 χρόνια τον γνωρίζω και ακόμα περιμένω να τον δέσουν και να υιοθετήσω το σκυλί του, είναι τόσο αγχωτικός που με έχει βάλει να υπογράψω και χαρτί πως ότι του τύχει το σχετικά συμπαθητικό σκυλάκι του θα βρεί ένα δεύτερο γονιό στο πρόσωπό μου και ένα αδερφάκι στο Χοντρό Όνειρο..

-Έγινε τίποτα πάλι?? Κακό? Εγώ (όλο χαρά) μόλις γλύτωσα τα κοινόχρηστα, τα πλήρωσε όλα κάποιος από την πολυκατοικία, όλα!
-…( με κοιτάζει με ενδιαφέρον..) ΕΜΕΝΑ αυτό το μήνα οι λογαριασμοί μου σύνολο ξεπερνούν το ενοίκιο, το διανοείσαι??? ΔΕΗ+ΟΤΕ+ΕΥΔΑΠ+ΚΟΙΝΟΧΡΗΣΤΑ είναι πιο πάνω από το ενοίκιο, κοντεύω να φλιπάρω παιδιά..
- Πού να κάνεις και κανά παιδάκι…(αστειάκια εγώ), να σε δώ κακομοίρη μου που θα τρέχεις και δε θα φτάνεις…
- ( Με αγριοκοιτάζει)..Παιδάκι εγώ?? Δεν τον βάζω στη μηχανή του κιμά καλύτερα??
Άμα ήταν έπαιρνα και στεγαστικό γιατί από παλιά στους εφιάλτες μου βλέπω το σπιτονοικοκύρη να μας μαγειρεύει φρικασέ, μόνο που τελευταία τους βλέπω σχεδόν κάθε νύχτα…

Λυπάμαι, σκόπευα να σας περιγράψω κατευθείαν την όντως δραστήρια συνέχεια της Παρασκευής μου, πιο τίμιο είναι όμως να συνεχίσω να σας μιλάω για το Ν., έναν αληθινό φίλο..το «Carpe Diem 2» μπορεί να περιμένει λίγες μέρες ακόμα, έχετε αντίρρηση??

.Είναι ο πιο σωστός και καλόκαρδος άνθρωπος του κόσμου..Κι όμως δεν τον έχω δεί ποτέ χαλαρό..πάντα υπάρχει μία σκιά στα μάτια του..πάντα στην τσίτα..
Δυστυχώς θα γίνω πεζή, αλλά αυτή η σκιά είναι το οικονομικό ζήτημα. Ο Ν.είναι 30 χρονών, ζεί σε ένα μικρό διαμέρισμα με τους δικούς του, οι οποίοι έχουν ένα ελάχιστο εισόδημα και οι δύο μαζί..Είναι και οι δύο άρρωστοι και στον άσσο. Ο Ν. αυτή τη στιγμή πληρώνει το ενοίκιό τους και συνεισφέρει αρκετά στα έξοδα του σπιτιού. Σκέφτεται να πάρει δάνειο στο όνομά του και να αγοράσει το διαμέρισμα για να περάσουν οι γονείς του τα χρόνια που τους μένουν σε ένα δικό τους σπίτι. Κάνει δύο δουλειές και είναι πάντα κουρασμένος..Δέ σπούδασε παρ’όλο που ήταν άριστος μαθητής, άρχισε να δουλεύει από τα 18 του γιατί δε μπορούσε να τους επιβαρύνει..
Είχε και έχει όνειρα, τα αναφέρει όμως πάντα γελώντας σαρκαστικά και σχολιάζοντάς τα με το μέγιστο αγγλοσαξωνικό χιούμορ του, κοφτερά αστεία που ενέχουν όση πίκρα υπάρχει μέσα και σε 3 τόνους του σχέτου φραπέ του..
Το IQ του αγγίζει την τελειότητα, όσο για τις γνώσεις του, αν παίξετε trivial μαζί του θα νιώσετε απλά ότι σερφάρετε..

Τον αγαπώ πολύ και δυστυχώς δε μπορώ να κάνω τίποτα για να τον βοηθήσω, αντιμετωπίζω κι εγώ κάποια παρόμοια προβλήματα αλλά είμαι οπαδός της χαζοχαρούμενης Πολυάννας και του παιχνιδιού της, ξέρετε, όταν γκρινιάζεις κοίτα εκείνον με τις πατερίτσες απέναντι και κάνε το σταυρό σου που δεν εισαι εσύ, κτλ.
Ο Ν. όμως δεν ακούει, είναι της λογικής του «κοίτα το πυροβολημένο που δεν ξέρει τι έχει και δίνει διαταγές και εγώ του ρίχνω δέκα χρόνια και τη γκομενά μου την πηγαίνω ακόμα σε ξενοδοχεία στην Εθνική και κάνουμε σέξ με το νταλικιέρη δίπλα να ουρλιάζει…τσολιάαααα μουουουου,…και μη χειρότερα..»

Είναι οι στιγμές που παρ’όλα τα δικά μου προβλήματα δοξολογώ τον πατερούλη και τη μανουλίτσα που αγωνίστηκαν για να μας σπουδάσουν και να αγοράσουν ένα σπίτι για να έχουμε κάτι δικό μας όταν εκείνοι δε θα υπάρχουν πιά…
Δοξολογώ την αδερφούλα μου γιατί μόνη μου δε θα μπορούσα ποτέ να συντηρήσω έστω και μία γκαρσονιέρα, μαζί δειλά δειλά καταφέρνουμε και εγκαταλείπουμε το πατρικό και μαζί αρχίζουμε να συγκατοικούμε στο «κλουβάκι μας»..Και παρ’όλο που δεν μας ενισχύουν πιά, ξέρουμε πως στα δύσκολα, αν χρειαστεί, εκείνοι θα καθαρίσουν, υπάρχουν..
Και κατηγορώ τους γονείς του Ν.και του κάθε Ν. που νομίζουν ακόμα πως τα παιδιά τα γεννάς για να έχεις περισσότερα χέρια για τα χωράφια..ά, και για να σε γηροκομήσουν…Το λέω αυτό γιατί ούσα συχνή επισκέπτρια στο σπίτι τους δεν έχω παρατηρήσει και ιδιαίτερες εκδηλώσεις εκτίμησης προς το παιδί τους. Ούτε που έχουν νοιαστεί ποτέ να σηκωθούν να πάνε μία βόλτα μήπως- λέω μήπως- ο 30χρονος γυιός τους θέλει να φέρει κάποια κοπέλα στο σπίτι.. …(Το είχαμε σκηνοθετήσει με το Ν. για να τσεκάρουμε αν θα ευαισθητοποιηθούν να ξεκατσικωθούν, αλλά μπά..) Όσο για την ψυχολογική πλευρά του θέματος, δε νομίζω να έχουν μπεί ποτέ στον κόπο να σκεφτούν πώς αισθάνεται ένας τέτοιος νέος - ο.κ, πολύς κόσμος σε αυτή την ηλικία ζεί ακόμα στο πατρικό του αλλά ο Ν. δε διακρίνει και καμία πιθανότητα αλλαγής στον ορίζοντα…
Μη με πείτε κακιά, τους ξέρω χρόνια, και εκείνους και τους χαρακτήρες τους...

Γι αυτό ας τους κουτσομπολέψουμε μερικές μερούλες, η Παρασκευή μου ήταν τόσο γλύκα που έχει χαραχτεί στο μυαλό μου με την παραμικρή λεπτομέρεια, υπόσχομαι πως δεν θα ξεχάσω τίποτα, φιλιά τρελλά!!

ΨΙΛΙΚΑΤΖΟΥ ΜΟΥ, ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΙ ΑΠΟ ΔΩ ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ!!
Κι αν με παίρνει καμιά ξώφαλτση, μεγάλη μου χαρά, θα έχουμε και υλικό, κρά κρά!!!

UPDATE!!!!!
Επείδή είμαι και συμπαθεστατη, πάλι είμαι καλεσμένη σε ένα παιχνίδι!!
Πρίν εγκαταλείψω τρέχοντας το σπιτάκι μου, για να επανέλθω την Πέμπτη, με την απάντησή μου καυτή καυτή, σας ανακοινώνω πως η Άννα Μαρία με προ(σ)καλεί να γράψω κάτι το οποίο θα περιέχει τις λέξεις: Εικόνες
Άκουσμα
Απεραντοσύνη
Ανάσες
Ελπίδα!
Μέχρι την Πέμπτη το μεσημέρι οπότε θα καταφέρω να ποστάρω κι εγώ, κάνω πάσα στους
pd
βατραχίτσα (10 σύνολο)
sevarose
Νικόλα
Σπιτόγατο
Μοντεχρήστο
Crazycow
και...δέ θα σας ψάχνω με το τουφέκι, όποιος άλλος θέλει, να παίξουν σε ένα κειμενάκι με τις λέξεις: Ψυχάκι
Υπομονή
Νυχτολούλουδο
Μπάτσος
Θαλπωρή!
TA ΛΕΜΕ ΠΕΜΠΤΗ, ΦΙΛΙΑ ΤΡΕΛΛΑ!!

CARPE DIEM!!

Δεν ειναι το πιο όμορφο πράγμα στον κόσμο να είναι καθημερινή κι εσύ να μη δουλέυεις????? Εξαιρούνται οι άνεργοι και οι άρρωστοι, περαστικούλια!
Έτσι κι εγώ, την Πέμπτη το βράδυ, ενημερώθηκα πως λόγω έκτακτου γεγονότος δε θα χρειαζόταν να δουλέψω την Παρασκευή (πάνω που αναρωτιόμουν πως θα ξυπνήσω το πρωί έχοντας κατεβάσει 3 φραπέ στην καθισιά για να παλέψω την εργασία που είχα να τελειώσω)! Δούλεψα λοιπόν μέχρι τις 4 το πρωί και μετά ακούγοντας ξανά και ξανά τα άπαντα του Cave βυθίστηκα στον πιο γλυκό ύπνο..

Παρασκευή πρωί.. Ξυπνάω με την ησυχία μου γύρω στις 11 και αναρωτιέμαι πώς θα περάσω αυτό το ηλιόλουστο πρωινό που όλοι δουλεύουν! Όλοι εκτός από τον αιωνίως άνεργο φίλο μου Π. στον οποίο τηλεφωνώ ευθύς αμέσως. Γαμώ το σπίτι μου που τον ξύπνησα γιατί ξενύχτησε κι αυτός χτές όμως ναι, ας ξεκινήσω για Μοναστηράκι και μέχρι να χαζέψω στα μαγαζιά θα έρθει κι εκείνος για πρωινό Άνω Διόσκουρους! Άλλο που δε θέλω, ντύνομαι, ξεκινώ πετώντας για το τρένο ενώ ο κατσουφιασμένος κόσμος στραβώνει τα μούτρα του αντικριζοντας το βλακώδες χαμόγελό μου και ναι, δίνω και ένα 2ευρω στο παιδάκι στη γωνία που εδώ και τόσα χρόνια επιμένει να παίζει ακορντεόν το «καράβι το φεγγάρι» ..Ούπς! Ξέχασα τα κοινόχρηστα! Ξαναμπαίνω στην πολυκατοικία και χτυπάω στο γερο-διαχειριστή που με κοιτάει όπως η Ρόζμαρι το μωρό της, με φόβο δηλαδή( ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί αυτός ο άνθρωπος με αντιμετωπίζει σαν τον Αντίχριστο και πρέπει να του δώσω και 110 ευρώ…)Και ξαφνικά…

-Ε…χμ…ξέρετε δεσποινίς τα κοινόχρηστα είναι πληρωμένα ήδη…
-Πληρωμένα?? Από ποιόν?? Μανούλα??
-Ένας από τους ενοίκους της πολυκατοικίας μας σκέφτηκε να κάνει μία αγαθοεργία, αποφάσισε λοιπόν να πληρώσει τα κοινόχρηστα όλων σας με την επιθυμία να παραμείνει ανώνυμος…
-(Τι λές τώρα!)…Μα…δε γίνεται…πρέπει να μου πείτε…να τον ευχαριστησουμε τουλάχιστον…
-Αδύνατον, εκτός αν επιθυμείτε να αρνηθείτε την προσφορά, πάντως είστε (όπως πάντα) η τελευταία που ήρθατε και κανείς άλλος δεν έχει αρνηθεί ( όχι που θ’άφηναν…)

Φεύγω λοιπόν κι εγώ ευτυχισμένη και αναρωτιέμαι πώς στο διάολο του ήρθε του παππού ή της γιαγιάς (γιατί σίγουρα για υπερήλικες πρόκειται) να κάνει τέτοιο πράγμα, καθώς επίσης και ποιος μπορεί να είναι…η πολυκατοικία είναι τεράστια και τους περισσότερους δεν τους ξέρω, κανένα φτωχό παιδάκι, κάτι, δε μπορούσε να σκεφτεί? Μιλάμε για ποσό άνω των2000 ευρώ αν υπολογίζω καλά.

Anyway, carpe diem, τρέχω λοιπον στο πρώτο μαγαζί με ρούχα στο Μοναστηράκι που μου γυαλίζει ένα φορεματάκι για να γίνει πραγματικότητα η καλή πρόθεση του ευεργέτη μας! Το κινητό μου χτυπάει στο δοκιμαστήριο, είναι ο Π. που έχει φτάσει, έρχεται στο μαγαζί και δηλώνει στις χαζοχαρούμενες πωλήτριες πως είναι ο στυλίστας μου και πως ψωνίζουμε για την καινούρια σαιζόν, δηλαδή για το τρίμηνο που θα τραγουδήσω στην Καρδίτσα! (το καθίκι…) Ενθουσιάζονται! Τι να κάνω, μπαίνω κι εγώ στο κλίμα, τους μιλάω για τις δυσκολίες της δουλειάς, όλο το χειμώνα τραγουδούσα στο «Αγρίμι» 35ο χιλιόμετρο Αθηνών-Λαμίας και τι κρίμα που δε με προλάβανε αλλά δεν πειράζει, του χρόνου το χειμώνα γιατί τα καλοκαίρια εμφανίζομαι επαρχία, το καλλιτεχνικό μου είναι Πούλια, από το Πουλουδιά που είναι το βαφτιστικό μου( το είπε και αυτό!), κράζω και 2-3 ρεφρέν να τις πείσω, αυτόγραφα ευτυχώς δεν υπογράφουμε και επιτέλους φεύγουμε χασκογελώντας, αγκαλιά με το φορεματάκι που το πήραμε μισή τιμή! Δέ λέω, εκτός από το έμφυτο ταλέντο μου μάλλον τους γυάλισε και ο Π.που ομολογουμένως είναι πολύ εμφανίσιμος! (να θυμηθώ όταν περνάω από’κεί να κάνω τον κύκλο άλλη φορά)…

Ήλιος…ελάχιστος κόσμος…Πάνω Διόσκουροι…φιλοσοφία και πάλι φιλοσοφία…πάντα μου φαίνεται πώς ο χρόνος σταματάει εδώ πάνω…
Δίπλα μας πίνουν καφέ δύο αγόρια γύρω στα 25, δεν έχουν βάλει γλώσσα μέσα τους και με τον Π. συζητάμε, τι ωραία και τι απαισιοδοξία πιά όλοι για τη νέα γενιά που δεν επικοινωνεί, να τα κολλητάρια που ξύπνησαν και αφού μάλλον έχουν κατάληψη ήρθαν να πιούν το καφεδάκι τους και να μιλήσουν, όχι σαν κι εμάς με τις δουλειές μας που όλο χανομαστε στην κολόπολη…μέχρι που σε ένα διάλειμμα σιωπής μας ακούμε το ένα αγόρι να ρωτάει το άλλο «Κι εσύ Γιώργο, μόνος σου μένεις είπαμε?????»
Κοιταζόμαστε εμβρόντητοι και ο Π. λύνεται στα γέλια και αναπολεί τους εκατομμύρια καφέδες που έχει ρουφήξει εδώ πάνω με τις γνωριμίες της προηγούμενης νύχτας, ή, ακόμη χειρότερα, του internet…μιλάμε για μεγάλο freak!

Και ξαφνικά…κάμερες, κόσμος, μοντέλα, γύρισμα για διαφημιστικό! Το συνεργείο, γύρω στα 6-7 άτομα, παλεύει να γυρίσει και να ξαναγυρίσει την ίδια σκηνή, για ινστιτούτο αδυνατίσματος ήταν και μιλούσαν on camera δύο αρκετά γνωστές μοντέλες και ένας εξίσου γνωστός gay πανελίστας..Κι εκεί που στήνονταν και ξαναστήνονταν, εμφανίζεται εκείνη που όλοι οι Αθηναίοι που κυκλοφoρείτε στο κέντρo γνωρίζετε καλά, η ΦΤΕΡΟΥ!! (γέρος τραβεστί που γυρίζει στους δρόμους κράζοντας «φτεράαααα», κλασσικη φυσιογνωμία της παλιάς Αθήνας) Με το που τους βλέπει λοιπόν γίνεται το έλα να δείς, το συνεργείο λιώνει στα γέλια, τα μοντέλα και ο τύπος δεν ξέρουν τι να κάνουν και η Φτερού ουρλιάζει υστερικά «¨ένα τίποτα είστε αγάπες μου, ένα τίποτα, πάνε, πάνε οι μεγάλοι ηθοποιοί, πεθάνανε όλοι και μείναμε με σας τις παλιολεσβίες, φτεράαααααα!!!!!» Και ταυτόχρονα τους αδειάζει όλα τα φτερά και πούπουλα που σέρνει μαζί της στο κεφάλι!!
Παιδιά μα το Θεό είναι η πιο αστεία σκηνή που έχω δεί τον τελευταίο τουλάχιστον χρόνο και πστέψτε με, χάνει από την περιγράφή!

Πάνω στην ώρα, καταφτάνει και ο τρίτος της παρέας, ο φίλος μας ο Ν.που δουλεύει δημόσιες σχέσεις σε μαγαζί νύχτα και μόλις ξύπνησε…..
Κι επειδή λέω να κάτσω να τον δώ λίγο, σας αφήνω κι εσάς να περιμένετε τη συνέχεια της Παρασκευής μου! Είχε πολύ σασπένς η μέρα…
Δε θα σας ξεχάσω, προς το παρόν τρέχω να θυμήσω στους διπλανούς πως πρέπει να συντάξουμε εκείνη την ευχαριστήρια επιστολή που θα τοιχοκολλήσουμε στο ασανσέρ το βράδυ ( ελπίζω πως ο Ευεργέτης δε ζεί στο ισόγειο…)
Καλό Σαββατοκύριακο σε όλους!