ΟΧΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΟΧΙ!!!

-Τι??? Δεν οδηγείς?? Μα είναι δυνατόν?? ΕΣΥ να μην οδηγείς???
-Μη μου πείς ότι φοβάσαι! ΕΣΥ και να φοβάσαι???
-Τι θα πεί δε μπορώ να οδηγήσω??? Είναι σα να μου λές «δε μπορώ να περπατήσω»!
ΕΣΥ???
-Ασε με να σ’αναλάβω εγώ, παρεούλα θα ξεκινάμε κάθε Κυριακή, στις 10 φορές θα τα έχεις θυμηθεί και θα γίνεις αστέρι! Εδώ θα κολώσεις ΕΣΥ???
-Γι αυτό παιδάκι μου ξανασκέψου το. Θες να σου πάρουμε ένα μεταχειρισμένο??
Καντο χαλκομανία, δε χάθηκε ο κόσμος, εμείς να’μαστε καλά…ΕΣΥ γιατί επιμένεις να δυσκολεύεις τη ζωή σου???

Ε ναι λοιπόν ΕΓΩ!
Η σχέση μου με το τιμόνι έληξε άδοξα 4 χρόνια μετά το δίπλωμα.
Ποτέ δεν είχα νιώσει την παραμικρή επιθυμία να το πιάσω στα χέρια μου.
Αλλά μεγάλωσα σ’αυτή τη γαμημένη δεκαετία που το American dream είχε τρυπώσει ύπουλα μέσα σε κάθε σπίτι που είχε την οικονομική άνεση να προσφέρει στο παιδάκι του που μόλις πέρασε στις Πανελλήνιες το νέο status symbol των τότε δεκαοχτάρηδων…μικρό, ασημί και ολοκαίνουριο, με τα κλειδιά στο χέρι!
Όταν το αντίκρυσα μου κόπηκαν τα πόδια..και όχι από συγκίνηση. Πρέπει να το κοίταξα όπως θα κοίταζα ένα λύκο έτοιμο να μου ορμήσει μία κρύα νύχτα στο βουνο.
Δεν παίρνω όρκο αλλά μου φάνηκε πως κι εκείνο με κοίταξε εχθρικά, μέσα από τα κρύα απαίσια λαμπάκια του!
Και για μία ακόμη φορά στη ζωή μου προσποιήθηκα το πιο ευτυχισμένο παιδί στον κόσμο φορώντας το χαμόγελο του κάθε μοναχικού εκείνου συναγωνιστή που παθαίνει κατάθλιψη στα γενέθλια του και το έχει καταλάβει μέχρι και ο σκύλος του απέναντι, όλοι, εκτός από τους χαζοχαρούμενους κολλητούς του και τους γονείς του που επιμένουν να του κάνουν επίσης χαζοχαρούμενα surprise πάρτυ ακόμη και τώρα που πατάει όπου να’ναι τα 35…

Μπορούσα να πώ όχι??? Την επόμενη ακριβώς εβδομάδα από τ’αυτί και στο δάσκαλο! Παραδόξως δεν τα πήγα και τόσο χάλια, αν εξαιρέσεις πως θα προτιμούσα να σπάω ένα διωράκι πέτρες στα νταμάρια παρά να πηγαίνω στο μάθημα οδήγησης…
Anyway το πήρα, χωρίς να τα σκάσω αλλά χωρίς και να χαρω, μα γιατί???

Τον πρώτο μήνα δεν τα πήγαμε κι άσχημα. Το έπαιρνα μόνο τη νύχτα με τη δικαιολογία ότι δεν κυκλοφορούν πολλοί και είναι ευκαιρία να εξασκηθώ. Παπάρια. Δε φοβόμουν, γι αυτό έβγαινα μόνο τότε. Όμορφα ήταν, έβαζα τέντα μουσική, έτρεχα όσο ήθελα μιάς και στο προάστιο που ζούσα εκείνες τις ώρες δεν κυκλοφορούσε κουνούπι και έλεγα ψέματα σε όλο τον κόσμο πως το βγάζω και πιο κεντρικά. Μέχρι που έφτασε η ώρα της αλήθειας..έπρεπε ν’αρχίσω να το παίρνω και τα πρωινά, για να πηγαίνω στη σχολή…Το απέφευγα όσο μπορούσα αλλά δε γινόταν, όλοι είχαν αρχίσει να με πιέζουν αφόρητα, οπότε…

Το πρώτο θύμα μου ήταν ταξιτζής. Και οι επόμενοι κατά σατανική σύμπτωση είχαν όλοι επαγγελματικό. Χάθηκε ένας δημόσιος υπάλληλος, μία νοικοκυρά??? Όχι! Ταξί, μπατσικό και ο αμέσως επόμενος νταλίκα, φιάσκο!
Ο mr ταξί ήταν πολύ ευγενικός.Επεσα πάνω του αφηρημένη όπως πάντα ένα ηλιόλουστο μεσημέρι Τετάρτης..Όταν άκουσα το μπάμ πάγωσα..Όταν τον είδα να βγαίνει από το ταξί κοκάλωσα..
Στάθηκα τυχερή. Την προηγουμένη ο γιος του είχε κάνει ζημιά 600 χιλιάρικα στη Μπέμπα της οικογένειας οποτε ο προφυλακτήρας που του πήρα ήταν πταισματάκι!
Μου χαμογέλασε καλόκαρδα και έμεινα εμβρόντητη όταν είδα την οδοντοστοιχία του, μιλάμε ήταν θεική και μοναδική, είχε άσπρο, κίτρινο, μισό, μαύρο, ασημένιο, κενό…αν υπήρχαν τα κινητά τότε θα την είχα φωτογραφίσει αμέσως!
Τότε κατάλαβα πως η αφηρημάδα μου η οποία με τα χρόνια δυναμώνει, δε θα μου βγεί σε καλό…

Τη δεύτερη φορά το θύμα μου άργησε να μιλήσει. Βγήκε από το αυτοκίνητό του μια χαρά αλλά δε μιλούσε. Πανικόβλητη ούρλιαζα, «Είσαι καλά???» «Μίλα, πές κάτι», τίποτα αυτός, «Θεέ μου, έπαθε διάσειση» σκέφτηκα, μπορεί να πάθει και αμνησία, δε θα γνωρίζει τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τι θα κάνω??? Τελικά αποδείχτηκε πως ο βλάκας ήταν Ρώσος και σίγουρα δεν υπήρχε περίπτωση να μου μιλήσει, ούτε να με βρίσει!
Υπήρξε και μία τρίτη, εξίσου αστεία και μιλάμε πάντα για αστείες ζημιές και ποσά. Γίνονταν όμως. Το Βατερλώ μου ήταν το 3 φορές σε μία ώρα! Μία στην πόρτα του γκαράζ όταν έβγαινα, μία Βασιλίσσης Σοφίας στο πηγαινε για καφεδάκι και μία αλλαγή λωρίδας στο γύρνα από το καφεδάκι..Ακόμη γελάμε με το γιό του συνεργειά μου που με παρακαλάει να το πάρω να κατέβω για καφέ Κολωνάκι γιατί δεν έχει λεφτά να πάει τη γκόμενα τριήμερο!

Τα γέλια μας κόπηκαν απότομα. Ξαφνικά έφυγαν τρείς από την παρέα. Τροχαίο. Μαζί και οι τρείς. Παραλίγο κι εγώ μαζί τους. Και λίγο μετά η Α. Τροχαίο κι εκείνη.Και ένα χρόνο αργότερα ο Ν.
Και λίγο μετά εγώ χτυπημένη, ως συνοδηγός. Δεν το είπα σε κανέναν. Ετυχε να είμαι τη λάθος ωρα, στο λάθος μέρος με το λάθος πρόσωπο…
Πανικός…
Αρχισα να μουδιάζω ολόκληρη κάθε φορά που πήγαινα να πιάσω το τιμόνι.
Ούτε που θυμάμαι τώρα πιά ποτε ήταν η τελευταία φορά.
Δεν ξαναγέλασα πάντως.
Τι ανακούφιση! Όταν σταμάτησα ξαναβρήκα τη χαρά μου! Δεν το έχω μετανιώσει ούτε μία στιγμή! Εμείς οι άνθρωποι πρέπει να παραδεχόμαστε κάπου κάπου πως δε γίνεται να είμαστε καλοί σε όλα..Και δεν πρέπει να απορούμε με κανέναν και για τίποτα! Ξέρω άνθρωπο που δεν έχει πάει ποτέ στη ζωή του σινεμά. Ξέρω άνθρωπο που έχει κάνει 2 διδακτορικά και δε μπορεί να πετύχει ποτέ ένα κέικ! Ποτέ όμως! Μιλάμε για άπειρα άθλια κέικ! Ξέρω επιχειρηματία που καθαρίζει όσα 20 από μας μαζί κάθε μήνα και αδυνατεί να χρησιμοποιήσει το κινητό του! Αδυνατεί! Τι να κάνουμε τώρα? Όλα μέσα στη ζωή δεν είναι???

Χα! Και επειδή μ’αρέσει να με απενοχοποιώ στο μέγιστο, διαθέτω και μία τεράστια λίστα διασημοτήτων που δεν έπιασαν ποτέ στη ζωή τους τιμόνι! Σας λυπάμαι όμως, είναι και αργά και βαριέμαι να ψάξω να τη βρώ…μία από εκείνους λοιπόν είμαι κι ΕΓΩ!