ΠΟΙΗΜΑΤΑ...

Άργησα αλλά επιτέλους ανταποκρίνομαι στις προσκλήσεις πολλών από'σας.

Δεν είμαι καταθλιπτική, αντιθέτως πιστεύω πως τα ποιήματα που παραθέτω κρύβουν τη μεγαλύτερη δόση ρεαλισμού που έχω συναντήσει...

Προσοχή λοιπόν στην ανάγνωση και να θυμάστε πως πρέπει όλοι μας να κυνηγάμε μέχρις εσχάτων τα όνειρά μας για να μήν εμπνευστούμε και γράψουμε ποτέ κάτι τέτοιο...

UPDATE: Όλοι στο mad, ειδικά οι της συμπρωτεύουσας!

ΘΟΛΟΥΡΑ

Σηκώθηκε και τους ετοίμασε τέλεια το πρωινό με μαθηματικές κινήσεις.

Τους χαιρέτησε:

Στο καλό σας αγαπάω μην αργήσετε απ' το σοφά γυαλισμένο κεφαλόσκαλο.

Τίναξε το χαλί έπλυνε φλιτζάνια και τασάκια μιλώντας μόνη της.

Eβαλε το φαΐ στην κατσαρόλα κι άλλαξε το νερό στα βάζα.

Ένιωσε έξυπνη στο μανάβικο

χαμογέλασε συγκαταβατικά στην κομμώτρια

αλλοτριώθηκε στην αποθήκη καλλυντικών

κι αγόρασε εκδόσεις «ΚΥΤΤΑΡΟ»

τη «ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟΝ ΑΝΔΡΙΚΟ ΚΟΣΜΟ».

Έστρωσε το τραπέζι την ώρα που χτύπαγε το κουδούνι

όμορφη έξυπνη κι ενημερωμένη στα κοινά.

Το παιδί κοιμήθηκε κι ο άντρας την ακούμπησε από πίσω.

Αυτή χαχάνισε όπως είχε δει σ' ένα διαφημιστικό και τούπε με χοντρή σεξουαλική φωνή: Έλα

την πήδηξε τέλειωσε και ξεράθηκε.

Η γυναίκα σηκώθηκε με προσοχή για να μην τον ξυπνήσει

έπλυνε τα πιάτα μιλώντας μόνη της

άνοιξε τα παράθυρα να φύγει η τσικνίλα.

Έκανε τσιγάρο άνοιξε το βιβλίο και διάβασε:

«... μόνο όταν οι γυναίκες απαιτήσουν ενεργητικά θα υπάρξει ελπίδα γι ' αλλαγή»

και πιο κάτω:

"ΝΑI ΑΛΛΑ ΤΙ ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ ΧΡΥΣΗ ΜΟΥ ΤI ΕΚΑΝΕΣ ΣΗΜΕΡΑ;"

Σηκώθηκε με προσοχή πήρε το καλώδιο της ψήστρας

τόσφιξε καλά στο λαιμό του άντρα της

κι έγραψε κάτω από την ερώτηση του φεμινιστικού κινήματος:

¨"ΕΠΝΙΞΑ ΕΝΑΝ."

Ύστερα πήρε το 100

και μέχρι νάρθουν κοίταξε το ωροσκόπιό της στη ΓΥΝΑIΚΑ.

Κατερίνα Γώγου

MAL DU DEPART
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής

των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,

και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,

χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ

θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,

κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,

θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,

οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,

κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :

"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "

Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί

και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,

κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,

θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.
Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ

σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες

,θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ

και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

Νίκος Καββαδίας

ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΟΥΣ ΜΠΑΜΠΑΔΕΣ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ?????(1)

-«Όσο πάει και χειροτερεύει, εξηγώ στην παρέα χτές το βράδυ που για μια ακόμη φορά συζητάμε για τους γονείς μας…( μου φαίνεται πως τον τελευταίο καιρό περισσότερο ασχολούμαστε εμείς μ’εκείνους παρά εκείνοι με μας! ).
Δε θυμάται πλέον ούτε τι έφαγε το μεσημέρι. Πως την παλεύει γαμώτο μου ΟΛΗ ΜΕΡΑ πάνω σ’έναν καναπέ??? Και ΟΛΗ ΜΕΡΑ τηλεόραση?? Κι άλλοι πήραν σύνταξη, δεν κάνανε έτσι! Αυτός σε λίγο δε θα θυμάται τι έφαγε το μεσημέρι! Γι αυτό πρέπει οι γυναίκες να παντρεύονται μικρότερους, καταλήγω θριαμβευτικά, γιατί εσείς άπαξ και πάρετε σύνταξη τελειώσατε κι εμείς οι κακομοίρες κινδυνεύουμε από βαθιά κατάθλιψη δίπλα σας!»
-Ο δικός μου δε σηκώνει πιά το τηλέφωνο, πετάγεται ο Δ.
-Γιατί?
-Γιατί είναι σίγουρος πως δεν πρόκειται να είναι γι’ αυτόν, ποιος ο λόγος λοιπόν, χα χα!
-Ο δικός μου λέει ακόμη τη Μαργαρίτα «Νάντια», μονολογεί ο Σ., όπου Μαργαρίτα η νύν και Νάντια η πρώην που τα έχουν χαλάσει από το ’99…
-Παιδιά δεν πάτε κόντρα, συνεχίζει συλλογισμένη η Μ…o δικός μου έχει αρχίσει και μιλάει στην τηλεόραση, στο κουτί, you know…και μου φαίνεται πως δεν έχουμε δεί ακόμη τα χειρότερα!
-Τα έχει δεί ο Σωτήρης, πετάγεται ο Δ, από τότε που πήρε σύνταξη, η μάλλον συνταξάρα, ο πατέρας του δεν τους έχει αφήσει σε χλωρό κλαρί…Έχει πάθει κατάθλιψη και αγχώνεται πως θα ψοφήσουν όλοι από την πείνα! Χωρίς λόγο! Κι όταν του πούνε τίποτα τους αγριοκοιτάζει και ουρλιάζει «Μα καλά, που ζείτε? Σε λίγο θ’αρχίσουν οι Έλληνες να κόβουν το κρέας, σε λίγο ακόμα το τυρί, έ, έρχεται όπου να’ναι και το ψωμί!» Και έχουν ψοφήσει στο κρύο, δεν τους άφησε ν’ανάψουν καλοριφέρ ούτε για πέντε λεπτά στο τρελόκρυο! Ο Σωτήρης ορκίζεται πως στάνταρ βρίσκεται εν αγνοία του στο second life αλλά όχι το ψηφιακό, εκείνο του Αυτιά!

- Φίλε ο Σωτήρης δεν έχει δεί ακόμη τίποτα να ξέρεις, συνεχίζει ο Δ. Ο δικός μου είχε να μιλήσει ή να κάνει κάτι ένα μήνα, η μάνα μου τα’παιξε και για να τον κινητοποιήσει του έμαθε να λύνει sudoku…έχει πάθει εξάρτηση λέμε, έχει αγοράσει από τότε χιλιάδες τόμους και δεν το αποχωρίζεται ούτε 5 λεπτά. Σεισμός έγινε κι εκείνος είπε «Α, κούνησε» και συνέχισε να λύνει!
-Η μάνα μου τον απείλησε πως αν δεν πάει σε ψυχολόγο θα τον χωρίσει…αναστενάζει η Μ. Κι αυτός πήγε, η ψυχολόγος του είπε να βλέπει τους φίλους του και να βρεί νέα ενδιαφέροντα, κι εκείνος τη σκυλόβρισε και της απάντησε πως τους φίλους του τους έχει βαρεθεί γιατί τους βλέπει εδώ και πενήντα χρόνια, άσε που δε θέλει να μαθαίνει νέα από τους γνωστούς του γιατί η για θανατικά η για αρρώστια θα’ναι και πως δεν είναι δεκαπέντε χρονών για να βρει ενδιαφέροντα, μια χαρά είναι με την τηλεορασούλα του αλλά βαριέται τη ζωή του και δε θέλει να του τα πρήζουν!
-Εγώ ρε παιδιά (εγώ είμαι αυτή!), αναρωτιέμαι ώρες ώρες αν το μυαλό του έχει γίνει πιλάφι, μα το Θεό! Ευτυχώς δηλαδή που όταν τον βλέπω και ΟΤΑΝ το πάρει απόφαση και ανοίξει το στόμα του πετάει κάτι τρισμέγιστες ατάκες που σου πιστοποιούν πως υπάρχει ακόμη εκείνος ο άνθρωπος που ήξερες…μα τι παθαίνουν επιτέλους? Αν μου έλεγε κάποιος πριν 15 χρόνια πως ο μπαμπάς μου θα καταντήσει ένα άβουλο πλασματάκι καλωδιωμένο στον καναπέ και αμίλητο θα εβαζα τα γέλια.
Και ΕΧΕΙ ενδιαφέροντα, πάντα είχε…κι άμα θέλει και αρχίσει τις αναλύσεις νομίζεις πως βρυκολάκιασε ο Λυσίας! Αλλά μέχρι εκεί, όταν αναχωρήσει το θεματάκι, μπλούμ στη νιρβάνα και φύγαμε! Τι παθαίνουν, μπορεί να μου εξηγήσει κάποιος?
-Να είστε έτοιμοι, συμπληρώνει ο Σ. κατεβάζοντας το σφηνάκι του, όπου να’ναι θα κόψουν και την οδήγηση..Ο δικός μου μας το δήλωσε προχτές. Γέρασε και φοβάται να μην πάρει κανέναν στο λαιμό του…η μάνα μου είναι να πέσει να πεθάνει από τη στενοχώρια της, ώρα είναι να κόψουν και το χωριό…

-Μήπως το χωριό είναι η λύση??? Αναρωτιέται η Μ…
-Χα! Καλό! Γελάει ο Δ. Και οι δικοί μου επαρχία δεν είναι? Τι μ’αυτό? Σα ρομπότ ζει ο πατέρας μου, το απόγευμά του στο καφενείο είναι χειρότερο από τη μέρα της μαρμόττας, το παραδέχεται κι ο ίδιος, αλλά δεν έχει ο κακομοίρης που αλλού να πάει…

Ούφ…αναστενάζουμε ομαδικώς., παραγγέλνουμε το δεύτερο ποτό κι εγώ συνεχίζω ν’αναρωτιέμαι πως είναι δυνατόν ο μπαμπάς μου να μη θυμάται ΠΟΤΕ πως σιχαίνομαι τη φέτα…

Αλλά δεν είναι μόνο αυτά ο μπαμπάς μου, θα σας πώ πολλά άλλα για εκείνον την επόμενη φορά! Τώρα δε μπορώ, κρυφακούνε τα παιδιά, καληνυχτούδια σε όλους και για πείτε κι εσείς, τί παθαίνουν? Γιατρεύτηκε κανείς? Ποιό είναι το γιατρικό? Μην ακούσω μόνο "εγγονάκια" γιατί θα φάτε blogοξυλο!

7+1!

Nανάκο και Μαρινάκι, αφιερωμένο!

1: Φεβρουάριος:
Τρελό πάρτυ με την παρέα. Αφορμή τα 10 χρόνια φιλίας μας, δηλαδή 10 χρόνια από την είσοδό μας στο πανεπιστήμιο, δηλαδή μπήκαμε όλοι στα 28, δηλαδή φιάσκο! Οι ιδιοκτήτες του μπάρ στο οποίο κατοικοεδρεύσαμε ενθουσιάστηκαν με το λόγο της «γιορτής», τουτέστιν φύγαμε ξημερώματα, τόσο μεθυσμένοι όσο λίγες φορές στη φοιτητική μας ζωή! Σήμερα οι 10 από τους 12 φυσικά ΔΕΝ ασχολούνται με το αντικείμενο σπουδών…

2: Μάρτιος: Μπήκα στα 29 και τώρα πιά το 3 μου δείχνει απειλητικά τα δόντια του…Το πιο γαμάτο δώρο-εκείνο του τέως αγαπημένου μου, έψαξε και βρήκε ένα παλιό cd του Καρβέλα και μου αφιέρωσε ένα κομμάτι που ονομάζεται «Στα 79, όταν θα’σαι γιαγιά…» ούτε στο στρατό τέτοιο καψόνι…ότι πρέπει για να σου απογειώσει τη διάθεση!

3: Απρίλιος: Κάθε Πάσχα περνάω υπέροχα, εξαιρουμενου του οικονομικού τομέα όπου τα πράγματα σφίγγουν μιας και τα εισοδήματά μου περιορίζονται ακριβώς στο μισό την ίδια ώρα που γύρω μου ακούω όλους τους υπόλοιπους να κοκορεύονται πώς θα ξοδέψουν το ΔΩΡΟ τους, γκρρρ…Ευχαριστώ μανούλα!

4: Μάιος:
Ασθενοφόρο.
Νοσοκομείο.
Επείγον.
Με προλάβανε για 20 λεπτά περίπου.
Φρικτοί πόνοι.
Απελπισία.
Αγωνία για το αύρο.

Αλλά και

Αγάπη
Στοργή
Ανθρωπιά-ποιος είπε ότι χάθηκε τελείως?

Συμπεράσματα
Α: Μάνα Είναι Μόνο Μία.
Β: Ο σωματικός πόνος μπορεί να σε μετατρέψει σ’έναν άλλο άνθρωπο.
Γ: Οι νοσηλευτές πληρώνονται αισχρά, το καθεστώς των συμβάσεών τους είναι απαράδεκτο και τους αξίζουν όλου του κόσμου τα συγχαρητήρια.
Δ: Στις μέρες μας ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας είναι όντως οικονομικά ασύμφορο…(και πάλι ευχαριστώ μανούλα!)

5: Ιούνιος:
Κλεισμένη στο σπίτι και καθηλωμένη σ’ένα κρεβάτι, αναρρώνω παρέα με σκέψεις του στυλ «Τι είναι ο άνθρωπος», «Σε τι άδικη κοινωνία ζούμε», «Κάτσε να σηκωθώ και θα…», «Μα τι έχω κάνει ως τώρα?», «Θα πεθάνω τελικά?»
Τελικά άλλαξαν πολλά πράγματα στη ζωή μου από τόε, βλέπεις όταν δείς το δρεπάνι κατάφατσα αντιμετωπίζεις διαφορετικά πλέον τη ζωή…

6: Ιούλιος:
Βγήκε η βιοψία μου.
Όταν μου τηλεφώνησαν πάγωσα.
Άρχισα να κάνω σχέδια για τη (σύντομη) από ‘δώ και πέρα ζωή μου.
Ευτυχώς δεν ήταν το χειρότερο.
Παλεύεται.
Ούφ!

7: Σεπτέμβριος:
Χωρισμός.
Και πολύ άσχημος μάλιστα.
Κι όσο περνούν οι μήνες ακόμη χειρότερος.
Αν πιάσουν όλες οι κατάρες που υποπτεύομαι πως έχω φάει, το 2008 προβλέπεται μαύρο κι άραχνο…

8: Οκτώβριος
Κι εκεί που πιστεύεις πως δε γίνεται χειρότερα…
Βιοψία Νο 2.
Το Χοντρό Όνειρο.
Τι ανακούφιση…
Η σκιά γύρω από το συκώτι της παχουλής Αδυναμίας ήταν μόνο λίπος, μια μάζα συσσωρευμένου λίπους…
Μάλλον θα πρέπει ν’αλλάξει όνομα σύντομα!

Κι αφού το χοντρομπαλάκι μου κι εγώ περπατάμε ακόμη, η μία στα 4 και η άλλη στα 2…LIFE IS WONDERFUL φίλοι μου!!!

ΠΑΣΧΑΛΗ, ΝΑ ΣΑΣ ΖΗΣΕΙ ΡΕ!!

Όχι που θα το άφηνα ασχολίαστο! Βασικά θα το άφηνα, υφιστάμενη όμως έναν τρομακτικό καταιγισμό πληροφοριών από τη μάνα μου, τις φίλες μου, τους μαθητές μου, τους γονείς των μαθητών μου, τις θείες μου, την τηλεόραση σε όποιο κανάλι και ν'ανοίξω, την κομμώτρια, τη γυναίκα του φούρναρη και το κακό συναπάντημα...αποφάσισα πως σαν υπεύθυνη Ελληνίδα πολίτης πρέπει να πάρω κι εγώ θέση, εμ πώς!

Έχουμε και λέμε λοιπόν:

1: Προς κυρία μητέρα παιδιού Πασχάλη:

Παρ'όλο που με χαλάτε λιγότερο από τους υπόλοιπους πρωταγωνιστές της ιστορίας, θέλω να σας ψιθυρίσω κάτι στο αυτάκι! Παιδάκια δεν είμαστε, εσείς έχετε καβατζώσει τα 40 κι εγώ όπου να'ναι τα 30...άρα δεν αγνοούμε πως άν κοιτάξουμε στο Μπαμπινιώτη στο λήμμα " Πηδιέμαι μ'έναν παντρεμμένο χωρία καπότα", η ερμηνεία που θ'ανακαλύψουμε είναι η εξής: "Πηδιέμαι μ'έναν παντρεμμένο χωρίς καπότα..." Τί κουνιέστε τώρα λοιπόν???

Άρα, το θέλατε πολύ.

Έχω όμως να επισημάνω πως εκεί έξω κυκλοφορούν πολλές κυρίες με αρχίδια που επίσης το ήθελαν πολύ. Πάρα πολύ. Και ακριβώς γι αυτό το λόγο δεν κρεμάστηκαν απ' τ'αρχίδια κανενός παρά τράβηξαν μόνες τους τον αξιοπρεπέστατο αυτό Γολγοθά. Εσείς μάλλον δε θέλατε απλώς παιδί. Θέλατε το συγκεκριμένο παιδί. Το γούστο σας δεν το σχολιάζω γιατί δεν είναι δουλειά μου, μπορώ όμως τουλάχιστον να ελπίζω πως τον ερωτευτήκατε στ'αλήθεια τόσο πολύ??? Εκείνον, κι όχι κάτι άλλο που μεταφράζεται σε ζεστά ευρώ...

Για να μή γίνω άδικη όμως, σας οφείλω και ένα μεγάλο μπράβο. Επειδή συμπαθώ τους ανθρώπους που ξεμπροστιάζουν καραγκιόζηδες και διεκδικούν τα νόμιμα δικαιώματά τους. Αυτά.

2: Προς κ. Πασχάλη:

Αν ζούσε ο παππούς μου θα βέλαζε απειλητικά: "Ε ρε πίσσα και πούπουλο που του χρειάζεται.."

Σε καμία περίπτωση δε θα εννοούσε κάτι που αφορά στη φυσιογνωμία σας ή τον τρόπο με τον οποίο λικνίζεστε στην πίστα. Ούτως ή άλλως αποτελείτε πλέον αδιαμφησβήτητο μέλος της straight community. Ξέρετε τί θα εννοούσε, έτσι??? Πως φέρεστε πούστικα, εντελώς. Όχι πως είστε ο πρώτος ή ο τελευταίος, αλλά εσείς πήρατε σβάρνα και όλα τα ΜΜΕ χρυσέ μου για να μας αποδείξετε πόσο καραγκιόζης είστε! Ούτε ο αρχιεπίσκοπος να ήσασταν και να σας κατηγορούσαν πως πηγαίνετε με αγοράκια...( ποιός σας είπε αλήθεια πως μας ενδιαφέρει με τί πηγαίνετε???) Παραμένετε όμως ένας μεγάλος σε ηλικία άντρας, με άπειρα φράγκα που θεωρείται και "δημόσιο πρόσωπο", ο οποίος φύτεψε ένα παιδί και προσπάθησε να τη σκαπουλάρει σαν το τελευταίο λαμόγιο του ελέους...Αυτά. Και κρίμα.

3: Προς κ.α Πασχάλη:

Κυρ(ι)α μου, αντιπροσωπεύετε ότι ακριβώς σιχαίνομαι σ'αυτή τη ζωή. Αυτό τον ανατριχιαστικό συνδυασμό του Πατρίς-θρησκεία-οικογένεια + άρωμα εμμηνόπαυσης + κουκουλώνουμε τα σκατά για να μην έχει να πεί ο κόσμος κι ας είμαστε εμείς σμπαράλια...Μου θυμίζετε έντονα κάτι φίλους των γονιών μου στην επαρχία που μεγάλωσα- στο σπίτι και τις ζωές τους γίνεται της ανωμαλίας αλλά όταν τους πλησιάσει η κάμερα του τοπικού καναλιου ή βρίσκονται απλά σε δημόσιο χώρο, ρίχνουν κάτι τόσο εμετικά γλωσσόφιλα που ιδίως τα παιδιά τους θέλουν να ξεράσουν. Και δεν είναι οι μόνοι.

Λογικά πρέπει να πάσχετε από την ίδια ασθένεια με την Ελένη Λουκά, εθισμός στην κάμερα, δεν εξηγείται αλλιώς, ή όντως την είδατε Χίλαρι από το πουθενά...( είστε και της Ν.Δ, έ, κολλάει το πάζλ!)

Όσο για το παράδειγμα που ισχυρίζεστε πως θέλετε να δώσετε στη Νέα Γενιά...sorry!

Η νέα γενιά ξέρει μια χαρά να συγχωρεί όταν χρειαστεί, αλλά αυτό το μόττο του " Εθελοτυφλώ για να σώσω το στεφάνι μου" νομίζω πως μας προκαλεί απανωτά κύματα αηδίας...Τώρα που το σκέφτομαι, το ρήμα "εθελοτυφλώ" μόνο του μου τα προκαλεί επίσης, σε όλες τις πτυχές της ζωής.

Πιό τίμιο μου φαίνεται το να χτυπιέστε στα κανάλια επειδή συνειδητοποιήσατε πως η περιουσία κινδυνεύει να μοιραστεί τελικά στα 3! Η να είναι όλα αυτά ένα διαφημιστικό κολπάκι για να μαζευτεί λαός στο On The Rocks...

Ακούω πολύ κόσμο γύρω μου να σας χαρακτηρίζει "αξιοπρεπή". Δεν είστε. Αν ήσασταν θα καθόσασταν σπίτι σας. Και το ξέρετε. Αυτά.

EKTAKTO POST

Για ρίξετε μια ματιά κι εδω...έρχομαι από Zaphod.

Αντιγράφω από τον polsemannen και τον Ροΐδη :
ΒΟΗΘΕΙΑ.ΣΑΣ ΕΚΛΙΠΑΡΩ ΣΑΝ ΜΑΝΑ. ΣΤΙΣ 17-2-2007 ΣΤΟ ΗΡΑΚΛΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗ ΘΕΡΙΣΟΣ ΚΟΝΔΥΛΑΚΗ 30 ΩΡΑ 17 ΚΑΙ 15 ΕΓΙΝΕ ΕΝΑ ΤΡΟΜΕΡΟ ΔΥΣΤΥΧΗΜΑ ΜΕ ΝΕΚΡΟ ΤΟΝ ΓΙΟ ΜΟΥ ΕΝΑ ΑΓΓΕΛΟΥΔΙ 23 ΕΤΩΝ.ΔΙΕΡΧΟΜΕΝΟ JEEP ΠΑΡΑΒΙΑΖΟΝΤΑΣ STOP ΠΑΡΕΣΥΡΕ ΚΑΙ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΠΟΥ ΠΕΡΝΟΥΣΕ ΜΕ ΤΗΝ ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ.ΠΕΘΑΝΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΛΙΓΟ. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ ΚΑΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ. ΜΟΛΟΝΟΤΙ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΕΙ ΚΑΙΡΟΣ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΑΝ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ ΚΑΛΕΣΤΕ ΣΤΟ 2102029145 ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΓΚΗ. ΣΤΕΙΛΤΕ ΤΟ ΚΑΙ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ. ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΝΑ ΒΡΕΘΕΙ Ο ΕΝΟΧΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΗΝ ΧΑΘΟΥΝ ΑΛΛΕΣ ΑΔΙΚΕΣ ΨΥΧΕΣ.
katagelies.gr

UPDATE:
αναρτώ εδώ ξανά το σχόλιο του φίλου blogger Παπαχατζής Παναγιώτης
Το συμβάν είναι πραγματικό. Το “πρόχειρο τετράδιο” επικοινώνησε με την οικογένεια του άτυχου νεαρού. Το πρόσφατο συμβάν με το citroen saxo και την συμβολή του διαδικτύου στην ανακάλυψη του ενόχου είναι που προέτρεψε την κυρία Ειρήνη και την οικογένεια της να ζητήσει την βοήθεια μας Αναδημοσιεύστε το, στα blog σας. Ίσως κάποιος αναγνώστης σας να μπορέσει να βοηθήσει. Η οικογένεια μου έδωσε και δυο e-mail, επικοινωνίας στα οποία μπορείτε, επίσης, να στείλετε πληροφορίες. blessinho@yahoo.gr και marakimata@yahoo.gr.Όποιος γνωρίζει κάτι, ας επικοινωνήσει άμεσα!

ΓΡΑΜΜΑ ΣΤΟ 2007!

Έφυγες επιτέλους!
Προχτές τη νύχτα, αγκαλιά με τους αγαπημένους μου, κάπνισα το τελευταίο τσιγάρο γελώντας χαιρέκακα που έφευγες και δε μπορούσες να κάνεις αλλιώς!
Με τσάκισες, σωματικά και ψυχικά...
Και καλά η ψυχή, αντέχει, το σωματάκι μου όμως τί σου έφταιξε 45 κιλά ανθρωπάκι?
Να πας όπου θέλεις αλλά να μην ξαναδώ μπροστά μου ούτε εσένα ούτε κανένα από τα αδερφάκια σου!
Συνεννοηθήκαμε???
Η αλήθεια βέβαια είναι πως οι εμπειρίες είναι χρήσιμες μέσα στη ζωή.
Οπότε ας μή σ'αφήσω να φύγεις μέσα στις κατάρες.
Σ'ευχαριστώ για ότι θα μπορέσω να χρησιμοποιήσω.
Και που μ'άφησες να ζήσω επίσης.
Και που είναι καλά οι αγαπημένοι μου.
Κι ας μή μου μιλάνε όλοι...
(Δε) θα τα ξαναπούμε...

ΥΓ: Σας ευχαριστώ όλους εσάς! Και για τα mails και για τα σχόλια.
Σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου τα καλύτερα!
Είμαι πολύ κουρασμένη και είστε τόσοι πολλοί...
Θα επανέλθω σιγά σιγά...σας φιλώ!


UPDATE : Για σένα καλή μου Μερόπη αλλά και για όλους εσάς που είστε πιο "καινούριοι" εδώ και μου στέλνετε mails ρωτώντας με τί κακό μου συνέβη μέσα στο 2007, οι απαντήσεις βρίσκονται εδώ, εδώ αλλά καί εδώ! Χμμμμμμ...και εδώ...δυστυχώς και εδώ...
Ετσι να μαθαίνετε για το αμαρτωλό παρελθόν της καινούριας σας φίλης!