ONLY YOU.....

ΕΚΤΑΚΤΟ UPDATE:

Κανείς μας δεν είναι άξιος για γονιός...είμαστε όλοι σιχαμερές ΠΟΡΝΕΣ...

Αν είμαι υπέρ η κατά όσον αφορά στο γάμο ομοφυλοφίλων στην Ελλάδα???

Αρνούμαι να απαντήσω στα αυτονόητα. Προσωπικά θεωρώ το θεσμό του γάμου τελείως αχρείαστο πλέον μιας και μπορείς μια χαρά να ζήσεις με το σύντροφό σου χωρίς να σε πρήζει κανείς, ή να υπογράψεις αυτό το καινούριο συμφωνητικό για να κατοχυρωθεί το τυχόν παιδάκι σου. Υπάρχει όμως πολύς κόσμος εκεί έξω που θέλει να επισημοποιήσει τον έρωτά του. Και καλά κάνει. Και το δικαίωμα αυτό ανήκει φυσικά σε όλους τους συμπολίτες μας. Είτε αυτό αρέσει σε κάποιους είτε όχι.

Μεγάλωσα σε επαρχία, όπου τα πράγματα είναι και ήταν (ακόμη πιο) δύσκολα για τους ομοφυλόφιλους. Αρνούμαι να πιστέψω πως σήμερα είναι περισσότεροι από όσο ήταν κάποτε. Απλώς σήμερα αρκετοί από αυτούς και μακάρι όλοι, ακολουθούν τις επιλογές τους. Από μικρό άκουγα τους γονείς μου και τους φίλους τους να σχολιάζουν για τον τάδε ή το δείνα (οικογενειάρχες όλοι τους). Μεγαλώνοντας, μένοντας πια στην Αθήνα αλλά διατηρώντας στενότατες σχέσεις με τους φίλους μου εκεί, κάθε λίγο και λιγάκι τα νέα κατέφταναν σφαίρα. Ο πατέρας του Γιώργου γυρίζει στα μπαρ και την πέφτει σε αγοράκια, ο θείος του Δημήτρη το’σκασε με το Βασιλάκη που δούλευε στο μαγαζί με τις αντίκες για Αθήνα, η κόρη του Παπαδόπουλου του μηχανικού παράτησε τον άντρα της για μια γκόμενα που την είχε γνωρίσει φοιτήτρια, το Μίμη τον πέταξε έξω από το σπίτι ο άντρας της αδερφής του ουρλιάζοντας «Όξω μωρή πουστάρα…»

Στην Αθήνα φυσικά ζούσαν και ζουν πολύ περισσότεροι, εκεί όμως τα νέα ταξιδεύουν μέχρι να καπνίσεις ένα (η να πεις) «τσιγάρο». Άνθρωποι δυστυχισμένοι, που αναγκάστηκαν εξαιτίας μίας κουφής στις ανάγκες τους κοινωνίας να συνάψουν επίσης δυστυχισμένους γάμους με το άλλο φύλο, με συντρόφους που φυσικά και «ήξεραν» αλλά εθελοτυφλούσαν, με φτωχούλες που παντρεύονταν ομοφυλόφιλους γόνους αριστοκρατικών οικογενειών προκειμένου να τεκνοποιήσουν για τα μάτια (και ο αριθμός των σεξουαλικών επαφών που είχαν με τον άντρα τους φυσικά ισοδυναμούσε μ’εκείνον των παιδιών τους…), με παιδιά που τα έδειχναν με το δάχτυλο στο σχολείο κοροϊδεύοντας τα ολημερίς κι’οληνυκτίς για το «κουσούρι» του γονιού τους αν κάποτε αυτό μαθευόταν, τις περισσότερες φορές δηλαδή. Και όσοι από’σας έχετε μεγαλώσει σε επαρχία θα ξέρετε πως τα Αθηναιάκια είναι αγγελούδια συγκριτικά με τα παιδιά της επαρχίας σε κακία…

Είναι λοιπόν περιττή η διευκρίνιση του αν προτιμώ μια σάπια ως το κόκαλο κοινωνία που καταδικάζει την οποιαδήποτε ιδιαιτερότητά σου, σε σχέση με μια ελεύθερη κοινωνία όπου ο καθένας μπορεί να ζεί όπως θέλει χωρίς να πασχίζει μια ζωή να αποδείξει κάτι στους γύρω του χωρίς τελικά να υπάρχει λόγος. Γιατί η ζωή είναι μικρή. Και θαυμάσια.

Κάποτε, πολύ κάποτε, ήμουν αντίθετη στην υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλους. Όχι από προσωπική μου ιδεολογική κρίση, αλλά επειδή λυπόμουν τα παιδάκια γι’ αυτά που θα άκουγαν στο σχολείο και το δρόμο μέχρι να μεγαλώσουν. Σιγά-σιγά αλλάζω γνώμη…

«Δεν καταλαβαίνεις», μου έλεγε προχτές ένας φίλος που η κοπέλα του δουλεύει στο «Παίδων». «Γυρίζει κάθε βράδυ άρρωστη. Ξέρεις πόσα παιδάκια νοσηλεύονται εκεί κάθε μέρα επειδή οι γονείς τους τα έχουν τσακίσει κυριολεκτικά στο ξύλο? Τους χτυπάνε τα κεφάλια στον τοίχο ,το διανοείσαι?? Και δε σου μιλάω για τίποτα γύφτους, οι περισσότεροι είναι καρμπόν του διπλανού σου στο γραφείο.»
Ομολογώ πως είχα διαβάσει πρόσφατα ένα άρθρο στην εφημερίδα γι’αυτό το θέμα και είχα φρίξει με τους αριθμούς, ειδικά με τις σεξουαλικές κακοποιήσεις παιδιών, αλλά πίστεψα πως ήταν υπερβολή…μάλλον δεν ήταν.

Δε μπορώ να καταλάβω λοιπόν

-Γιατί είναι καλύτερο για ένα παιδί να μεγαλώνει με κάποιον που το κακοποιεί σεξουαλικά.
-Γιατί είναι καλύτερο να ζει στο ίδιο σπίτι με κάποιον που το σκοτώνει στο ξύλο επειδή έχει τα νεύρα του.
-Γιατί επιτρέπεται να γεννάνε και να μεγαλώνουν παιδιά άνθρωποι διανοητικά καθυστερημένοι (και μη με πείτε ρατσίστρια, καταλαβαίνουμε όλοι τι εννοώ…)
-Γιατί επιτρέπεται με 2 χιλιάρικα ο οποιοσδήποτε ανώμαλος να αγοράσει ένα παιδί από τις Ανατολικές χώρες.
-Γιατί γεννάνε με το νόμο δέκα και δεκαπέντε παιδιά άνθρωποι που αδυνατούν να τους προσφέρουν τα στοιχειώδη, φαγητό, νερό, σχολείο.
-Γιατί τα ορφανοτροφεία είναι γεμάτα με παιδιά που δεν έχουν την παραμικρή ελπίδα για ένα ελπιδοφόρο μέλλον.
-Γιατί αυτός ο άρρωστος επιτρέπεται να τεκνοποιήσει…

- Γιατί σας φαίνεται τόσο τραγικό αντί να μεγαλώσει ένα παιδί υπό αυτές τις συνθήκες, να μεγαλώσει πχ. με το Βαλλιανάτο και το σύντροφό του, ή με κάποιο παρόμοιο ζευγάρι ανθρώπων που διαθέτουν ΕΠΙΠΕΔΟ. Το «επίπεδο» αποτελεί γενικότερα λέξη-κλειδί για μένα όταν διαχωρίζω πρόσωπα και καταστάσεις με το φτωχό μυαλουδάκι μου. Και μη μου πείτε πως φοβάστε πως το παιδί θα γίνει κι’αυτό ομοφυλόφιλος γιατί
- Α: Δε βλέπω και πάλι που το πρόβλημα και
- Β: Οι περισσότεροι ομοφυλόφιλοι στην Ελλάδα προέρχονται από τη μέση αστική τάξη, μανούλα και πατέρας τους γέννησε και με μανούλα και πατέρα μεγάλωσαν, άρα το επιχείρημα αν αντιστραφεί δε διαθέτει καμία αποδεικτική αξία.
-
- Εν πάσει περιπτώσει εφ’όσον τα λεσβιακά ζευγάρια εδώ και αιώνες αποκτούν και μεγαλώνουν παιδιά με τις τράπεζες σπέρματος και αυτό είναι κοινό μυστικό, ( το παιδί μεγαλώνει με τη χωρισμένη μαμά και μια φίλη της) προφανώς αδικούνται μόνο οι άντρες ομοφυλόφιλοι.


Τέλος, δε μπορώ να καταλάβω σε τι υστερεί ένας ομοφυλόφιλος γονιός σε σχέση με έναν ομοφυλόφιλο δήμαρχο. Δεν είδα πουθενά δηλώσεις σας περί του θέματος κύριε Κακ......η μου…

ΥΓ1: Η αλήθεια είναι πως θα’πρεπε να κρατήσω και λίγο κακία στους άντρες ομοφυλόφιλους που μου στερούν το κομμάτι που μου αναλογεί από τον αντρικό πληθυσμό της πόλης…

ΥΓ2: Ευχαριστώ όμως τις φίλες από τη Λεσβιακή Κοινότητα που μου το επιστρέφουν πίσω άθικτο! Να’στε καλά κορίτσια!