SORRY BOYS!

Έτσι λοιπόν, δεν έχω περίοδο.
Όχι από πάντα, εδώ και μερικούς μήνες.
Μου την έχουν κόψει για ιατρικούς λόγους και ίσως αυτό κρατήσει για πάντα, δεν το ξέρω.
Σε περίπτωση που θέλω να κάνω παιδί θα μου εφαρμόσουν κάτι που λέγεται «τεχνητή ωορρηξία», εννοείται πως θα δυσκολευτώ πολύ πιο πολύ σε σχέση με μία κοπέλα που έχει την κανονική της ωορρηξία αλλά δεν είναι ακατόρθωτο.
Και ούτως η άλλως δε σκοπεύω να κάνω παιδί, δεν είναι εκεί το πρόβλημά μου.

Το πρόβλημά μου είναι πως αρκετοί από τους γύρω μου θεωρούν πως το να μην έχω περίοδο αποτελεί από μόνο του πρόβλημα. Ευτυχώς δεν αναφέρομαι στα φιλαράκια μου, αλλά σε διάφορούς άσχετους που όταν το αναφέρω με κοιτάζουν εμβρόντητοι και αναφωνούν διάφορα, από «Όχι ρε πούστη μου» μέχρι «Κρίμα βρε νέο κορίτσι…». Έχω ακούσει ως και «Σσσστ…μην το λές κι εσύ δεξιά κι’αριστερά»(!)
Παίρνω όρκο για μερικούς και μερικές, πως αν την επόμενη στιγμή σήκωνα το μπατζάκι μου και αποκάλυπτα κλαίγοντας ένα ξύλινο πόδι, θα με παρηγορούσαν με την εξής φράση:»Έλα μωρέ, εδώ δεν έχεις περίοδο, ένα κομμένο πόδι σε πείραξε??»

Αφορμή για το πόστ αυτό στάθηκε μια κουβέντα που είχα την Παρασκευή με το (σούπερ ουάου) γυναικολόγο μου. Με ρώτησε για πολλοστή φορά αν αισθάνομαι καλά ψυχολογικά και αν θέλω να επισκεφτώ κάποιον ειδικό. Για μια ακόμη φορά έβαλα τα γέλια και του εξήγησα πως ο τελευταίος άνθρωπος σ’αυτή τη ζωή που θα πήγαινε σε ψυχολόγο είμαι εγώ και αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε ελάχιστες περιπτώσεις, όπως το ξύλινο πόδι που λέγαμε…Επίσης θα είχα τρομερά ψυχολογικά προβλήματα αν ήμουν πολύ φτωχή, είμαι σίγουρη γιατί τη φοβάμαι πολύ τη φτώχεια, αλλά φαντάζομαι πως όταν δεν έχεις 5ευρώ να πάρεις ψωμί και γάλα τη λέξη «ψυχολόγος» την έχει κάνει ούτως η άλλως delete το μυαλό σου…
Ο γιατρός μου απάντησε πως αν λέω αλήθεια, είμαι η μοναδική του πελάτισσα με το ίδιο πρόβλημα που είναι καλά. «Έχουν πάθει όλες κατάθλιψη, μου εξηγεί. Όχι μόνο οι συνομήλικές σου, αλλά και οι πολύ μεγαλύτερες που έχουν ήδη τεκνοποιήσει, σταμάτησαν να αισθάνονται γυναίκες, έτσι ισχυρίζονται, δε μπορούν να συμφιλιωθούν με το γεγονός και ζούν πλέον μέσα στη δυστυχία.»

Η απάντησή μου ήταν πως ακόμα και σε περιόδους πεσμένης αυτοπεποίθησης που φυσικά δεν έχουν σχέση με το αν έχω περίοδο η όχι, μία εποικοδομητική βόλτα στα μαγαζιά και το Hondos αρκεί για να με κάνει να αισθανθώ 100% θηλυκό. Και η αλήθεια είναι πως ποτέ μα ποτέ δεν έχω «πέσει» εξαιτίας τέτοιου είδους θέματος, για όλα τ’άλλα ναι, το συγκεκριμένο νομίζω πως θα συμβεί όταν θα σταματήσουν να μου την «πέφτουν» οι υπόλοιποι!
Και πάλι ο γιατρούλης δεν πείστηκε. Μου άρχισε τα φρουδικά του, κοινώς για μία ακόμη φορά με αποκάλεσε ασύστολη ψεύτρα και μου επισήμανε πως αν ντρέπομαι να ομολογήσω στον ίδιο ότι έχω πρόβλημα, μπορώ μια χαρά να το κάνω στον ειδικό, μάλιστα σε τέτοιες περιπτώσεις σου τον δικαιολογεί και το ταμείο σου! ( κοίτα να δεις τι μαθαίνεις!) Με το γνωστό συγκαταβατικό ( και ενίοτε πολύ σπαστικό ) ύφος που παίρνουν οι γιατροί και βέβαια κάποιοι συνάνθρωποί μας που αδυνατούν να κατανοήσουν πως το αυτονόητο δεν είναι πάντα το ίδιο για όλους, μου εξήγησε μαλακά πως όταν γίνεται κάτι αντίθετο με τη φύση, τα συναισθήματά μας δεν το δέχονται και αντιδρούν.» Γι’αυτό παθαίνουν κατάθλιψη, καταλαβαίνεις? Επειδή έγινε επέμβαση αντίθετη στη φύση!»
«Μ’αυτή τη λογική, γιατί κόβουμε τα μαλλιά μας?» τον αντικρούω. Η φύση τα θέλει να μακραίνουν κι’εμείς επεμβαίνουμε.
«Ναι, αλλά δεν τα εξαφανίζουμε, μου επιτίθεται. Απλώς τα κονταίνουμε»
«Το σάπιο δόντι όμως το ξεριζώνουμε!», τον ταπώνω θριαμβευτικά…

Κι’έτσι για μία ακόμη φορά, όπως γίνεται δύο φορές το μήνα εδώ και καιρό, αποχωρίστηκαν ένας άνθρωπος που δεν έχει κατάθλιψη κι’άλλος ένας που είναι πεπεισμένος πως ο άλλος έχει κατάθλιψη και δε ζητάει βοήθεια…

Και τώρα μπορούμε να δούμε τη δική μου άποψη.

Σόρι για την ισοπέδωση αλλά κατά τη γνώμη μου όλα αυτά περί ψυχολογικών προβλημάτων, είναι πούτσες μπλέ. Στοιχηματίζω πως από τις πελάτισσες που μου ανέφερε ούτε οι μισές δεν πάσχουν στ’αλήθεια από κατάθλιψη. Πιστεύω πως απλούστατα πάσχουν από την πιο μοντέρνα ασθένεια τις εποχής μας που ονομάζεται «Ψάχνω για πρόβλημα». Σοβαρό κιόλας.
Η αλήθεια βέβαια είναι πως επειδή περνούσα πολύ άσχημα το θέμα με την περίοδο, με πρόχειρους υπολογισμούς εχω χάσει γύρω στα πέντε χρόνια από τη ζωή μου ξαπλωμένη σ’ένα κρεβάτι ουρλιάζοντας από τους πόνους, αδυνατώντας να δουλέψω ( μα κανείς δεν εχει σκεφτεί πως οι κακομοίρες οι γυναίκες που υποφέρουν τις μέρες εκείνες δικαιούνται έστω και μία μέρα το μήνα άδεια), να ταξιδέψω και να συρθώ έξω από το σπίτι, η τωρινή μου ζωή μου φαίνεται ένας παράδεισος!

Για πρώτη φορά αισθάνομαι τόσο δυνατή, τόσο κεφάτη και τόσο…ανέμελη να οργανώσω οτιδήποτε χωρίς να έχω στο μυαλό μου πως αυτό το οτιδήποτε ΔΕΝ πρέπει να συμπέσει με την καταραμένη εβδομάδα. Επίσης μπορώ να κάνω έρωτα όποτε θέλω. Και να κυκλοφορώ μ’ένα μουτράκι φράπα, χωρίς να είμαι κατακίτρινη και εξασθενημένη, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια λόγω της άκαρδης αφαίμαξης. Και εννοείται πως (ειδικά έδω μέσα) δεν έχω λόγο να πω ψέματα, είμαι μια χαρά, από διάθεση εννοώ.

Θα ήθελα να υπενθυμίσω στις κυρίες και τις κοπέλες που έχουν το ίδιο πρόβλημα, πως οι περισσότερες απο’μας, πριν τη συγκεκριμένη διάγνωση, περάσαμε από το εφιαλτικό στάδιο της βιοψίας. Δεν ξέρω για εκείνες αλλά εγώ δε θέλω να το ξαναπεράσω ποτέ. Η βιοψία βγήκε και δεν είχαμε καρκίνο καλές μου, το θυμάστε???
Είχαμε ΜΟΝΟ αυτό!! Εκείνη τη στιγμή με όλο μας το είναι αυτό δεν επιθυμούσαμε?? Να είναι κάτι αντιμετωπίσιμο, ε να λοιπόν, είναι! Μήπως η αντιμετώπισή σας περιέχει και μία τζούρα αγνωμοσύνη??? Κι’αν σας χαλάει η αντιμετώπιση των γύρω σας και γι’αυτό τρέχετε στους ψυχίατρους, ποτέ δεν είναι αργά ν’αλλάξετε παρέες, signed!


Σκέφτομαι να ιδρύσω έναν καινούριο κλάδο επιχειρηματικότητας. Θα το ονομάζω «Ιατρικός τουρισμός». Θα παίρνω κόσμο που βασανίζεται από ένα όχι τελικά τόσο σοβαρό πρόβλημα υγείας και αναλόγως το budget θα τους πηγαίνω εκπαιδευτικές εκδρομές. Ένας μήνας στην Αιθιοπία, ένας μήνας, χειμώνας κατά προτίμηση, στα containers με τους πυρόπληκτους στην Ηλεία, έστω και ένα οχταωράκι στον Άγιο Σάββα νομίζω πως φτάνουν για να καταλάβουν κάποιοι πως τα ζόρια, τα χοντρά ζόρια, δε βρίσκονται τελικά και τόσο μακριά, ούτε από την πόρτα μας ούτε από την ηλικία μας.

ΥΓ1:Το μοναδικό πράγμα που με χαλάει σ’αυτή την ιστορία είναι η εμφάνιση της ένεσης που κάνω για τη διακοπή της περιόδου. Είναι σαν πύραυλος! Πονάει πολύ αλλά όχι πάνω από μία μέρα. Είναι τόσο μεγάλη που νιώθω πως είμαι ο Δαλάι Λάμα αναλογιζόμενη πως ολόκληρο αυτό το πράγμα μπαίνει μέσα μου και εγώ δεν το έχω βάλει ακόμη στα πόδια!

ΥΓ2: Μιας και είναι τζαμπέ, σκέφτομαι να πάω στον ψυχολόγο του ταμείου, από καθαρή περιέργεια. Μπορεί και χμ…να παίξω λίγο θεατράκι για να έχει σασπένς η συνάντηση!

Mad και Doctor εσείς τι λέτε???

ΥΓ3:΅Κοριτσάκι, αφιερωμένο. Καλή συνέχεια.